Chapter 2

FEW MONTHS LATER

"Ezrah iha! Akin na nga iyan! Sinabi ko naman sayo na tawagin mo nalang ako kung may kailangan kang gawin hindi ba? Para Ako na ang gagawa para sayo," bahagyang napapitlag ako nang marinig ko ang boses ni mang Nolan na bigla nalang lumitaw sa kung saan.

Kasalukuyan akong nag wawalis sa malawak na bakuran ng bahay ko...Or should I say bahay namin ni enzo.

"Ayos Lang ho mang Nolan. Gusto ko rin ng may ginagawa ako, Sa ganitong paraan kasi naiiwasan ko ang mag isip ng sobra," malungkot na tugon ko sa kanya at ipinagpatuloy ang pag wawalis ng mga tuyong dahon patungo sa kumpol ng iba pang mga kalat na kanina ko Pa nawalis.

"Hmm! Maiwasan mag isip ng sobra? Kaya ba ganun nalang ang gulat mo ng marinig ako?" Pag kontra niya sa sinabi ko.

Bata Pa Lang ako ay kasama ko na Si mang Nolan kaya naman kilalang kilala na niya ako.

alam Kong alam niya na nag sisinungaling ako nang sabihin Kong hindi ako nag iisip ng sobra, dahil ang totoo ay malalim ang iniisip ko kaya ako nagulat at hindi siya namalayan.

"Akin na Yan, ako na ang magtutuloy," pag agaw niya sa walis na hawak ko kaya wala akong nagawa kundi ang ipaubaya nalang ito sa kanya at maupo na lamang sa kahoy na upuan habang pinanonood siyang ipagpatuloy ang pag lilinis.

Hapon na at ilang sandali nalang ay mag didilim nanaman, bagay na dumadagdag sa bigat ng nararamdaman ko.

Sa tuwing didilim kasi ay wala akong ibang maramdaman kundi ang labis na pighati at kalungkutan.

Ang dilim na bumabalot sa paligid at ang katahimikan na imbes mag bigay sa Akin ng panatag na pakiramdam ay mas lalo lang naghahatid ng takot sa Akin.

Ilang buwan na ang lumipas pero sariwa pa rin sa Akin ang gabing iyon.

Ang gabing nagpabago ng takbo ng buhay ko.

Ang gabing akala ko ay katapusan na ng buhay ko!

Nang gabing iyon ay maswerte akong nakaligtas... Bakit at paano?

Well that's a story for another day.

Basta ilang linggo matapos ang insidenteng iyon ay wala akong nagawa kundi ang umuwi rito sa probinsya kung saan may iniwan sa aking malawak na farm ang yumao Kong mga magulang.

Ang farm na sana ay magiging tahanan namin ni enzo.

Tahanan kung saan sana kami gagawa ng maraming alala, pero lahat ng iyon ay bigla nalang nag laho sa isang gabi lamang!

Simula nang gabing iyon ay hindi ko man Lang nakita ang bangkay niya... Ni hindi ko magawang dumalo sa libing niya para makapagpaalam man Lang sa huling pagkakataon.

Sinubukan kong bumisita noon sa lamay niya ngunit naroon nagmamasid ang mga taong pumatay sa kanya na marahil ay nag aabang sa'kin kaya naman napilitan akong lumayo nalang.

Nabalitaan ko nalang na hanggang ngayon ay iniimbestigahan Pa ang pag kamatay niya.

Kinailangan Kong lumayo kahit na labag sa kalooban ko dahil alam kong hanggang ngayon ay pinag hahanap pa rin ako ng mga taong iyon!

"Ezrah!"

"Ahh!" Gulat na napatayo ako mula sa pag kakaupo ng yugyugin ni mang Nolan ang balikat ko.

Hindi ko namalayan na halos madilim na pala ang paligid at natapos na rin niya ang nililinis ko kanina.

"Pasensya na kung nagulat kita," pag hingi niya ng paumanhin kahit wala naman talaga siyang kasalanan.

Simula kasi ng gabing iyon ay hindi Pa rin ako napapanatag.

Pakiramdam ko ay palagi nalang may nakamasid at nakaambang panganib sa Akin.

Kaunting kaluskos Lang ay ikinagugulat ko na.

Isa ito sa mga bagay na ikinatatakot ko noon... ang mamuhay na palaging may kinatatakutan.

I am the victim but it sure feels like I am the criminal!

A fugitive on the run!

Bakit kailangang ako ang mag tago habang malayang nakapamumuhay ang masasamang loob na gumawa ng masama?!

This is so unfair!

"Ayos lang ho mang Nolan,Wala naman kayong kasalanan," tipid na ngumiti ako sa kanya habang sinasabayan siya na mag lakad papasok sa bahay.

"Alam Kong mahirap para sayo ang pinagdadaanan mo ngayon at hindi mo deserve ang mamuhay sa takot,kaya Kung kailangan mo ng kausap alam mong nandito lang ako diba?" Puno ng awa ang mga tingin niya sa akin at hindi maiwasang kumawala nanaman ang mga luhang pilit kong sinusupil!

This is ridiculous!

I hate this kind of feeling!

The feeling of being helpless and pitied for!

"Alam ko ho mang Nolan... Salamat po, pero hindi pa ako handang mag kwento ngayon," magalang na sagot ko sa kanya sabay pahid ng luha sa pisngi ko.

Gustuhin ko mang mag open up sa iba tungkol sa nangyari at sa nararamdaman ko ay hindi ko magawa.

Sa tuwing ibubuka ko kasi ang bibig ko at akmang ikukwento ko ang nangyari ay para akong nabibilaukan!

Walang tinig na gustong lumabas sa bibig ko.

Sa tuwing maaalala ko ang nangyari ay nahihirapan akong huminga.

Na tila ba pinipiga ng paulit ulit ang puso ko!

Kaya paano ko naman magagawang ikwento ang lahat?

Kahit na gusto Kong kalimutan nalang lahat ay hindi ko magawa!

Hanggang ngayon ay sariwang sariwa Pa rin sa Akin ang lahat!

Ang mga putok ng baril na tila ba nag islow motion habang isa isang bumabaon sa katawan ni enzo... maging boses ng dalawang lalaki na gumawa nun sa kanya!

Ang nakakatakot na mukha nila habang hinahabol nila ako at pinagbabantaan ang buhay!

Everything is still clear in my mind!

Even the sound of my ragged breath as I run in the midddle of nowhere.

The feeling of being so afraid to die while sharp objects are piercing through my feet but I can't helped but to continue to run for my life!

Lahat nang iyon ay bumabalik sa tuwing susubukan kong ikwento!

"Sigurado ka bang ayos ka lang na mag isa?" Paninigurong tanong ni mang Nolan nang nag pasya na siyang umuwi dahil nga gabi na.

Sa araw lang narito si mang Nolan para tapusin ang mga trabaho sa farm... At dahil nga hindi ako maaaring lumabas ng lumabas ay siya na rin ang bumibili ng mga kailangan ko sa bayan.

Si mang Nolan ang care taker dito simula Pa man noon... Siya ang katiwala ng mga magulang ko at siya na rin lang ang nag iisang pamilya na meron ako bukod kay enzo.

Nang mawala ang mga magulang ko ay kay mang Nolan na naiwan ang pag aalaga ng lahat sa farm lalo na ang trabaho dito dahil may sarili buhay rin ako sa syudad.

Hindi naman kalayuan dito ang bahay niya pero alam kong nag aalala lang siya para sa kaligtasan ko.

Nakakatakot na mag isa pero mas gusto ko na iyon kesa makaabala pa ng iba.

"Mang Nolan... Ilang buwan na ho ninyo akong araw araw tinatanong ng ganyan sa tuwing uuwi kayo," bahagya akong natawa.

It was a force laugh but I make it sound so real.

"Pasensya na, hindi kasi ako komportable na lagi ka nalang mag isa...Alam ko kung paano ka mag luksa at ayokong maulit nanaman ang dati, " napabuntong hininga siya sa pag aalala.

Alam kong tinitukoy niya ay ang panahong namatay ang mga magulang ko at halos gumuho ang mundo ko.

Saksi kasi siya kung gaano iyon kahirap para sa Akin.

"I'll be fine mang Nolan, go home and be with your family," tipid na ngumiti ako sa kanya at tinapik ang balikat niya.

"oh siya kung gayon mauna na ako... Tumawag ka kapag may kailangan ka maliwanag?" tila napipilitan niyang sabi sa Akin.

Tumango naman ako sa kanya kaya bagsak balikat nalang na tumalikod siya.

Nang makaalis na siya ay malalim akong bumuntong hinga at isinara ang pinto bago ako tumuloy sa sala at ibinagsak ang katawan ko sa mahabang sofa.

"ugh! Shit!" D***g ko nang makalimutan Kong gawa nga pala sa kahoy ang sofang iyon.

Naiinis na hinihimas ko ang tumama kong balakang nang marinig ko ang mabigat na katok sa pinto dahilan para mag karerahan nanaman ang kung ano sa dibdib ko dahil sa sobrang kaba!

Saglit akong napako sa kinatatayuan ko at nakiramdam sa paligid.

Hindi Pa ako nag sisindi ng ilaw kaya naman napakatahimik at madilim na ang paligid.

Agad akong napalundag nang muli akong makarinig ng isa pang katok ngunit sa pagkakataong ito ay may boses na iyong kasabay.

Isang mahina at tila nahihirapang boses.

"Tulong...!" aning boses.

Hindi ko alam kung bakit pero kahit takot na takot ako ay hindi ko magawang hindi balewalain ang boses na iyon dahil namalayan ko nalang ang sarili ko na nasa tapat na ng pintuan at dahan dahan na binubuksan iyon.

Nag lalaban man sa utak ko kung bubuksan ko ba iyon o hindi pero tila may sarili isip ang kamay ko dahil ngayon ay bukas na iyon.

Isang sugatan at nanghihinang lalaki ang nakaharang doon!

Ang isang kamay niya ay nakatukod sa hamba ng pinto bilang suporta at ang isa naman niyang kamay ay nakahawak sa dibdib niyang duguan.

Ang puso ko na sobrang kaba kanina ay mas lalo pang nadagdagan ng sipatin ko ang kabuuan niya!

Halos pikit ang Mata niya sa sobrang pamamaga at marami rin siyang tinamong sugat sa mukha.

Ang buong katawan niya ay nababalot ng dugo na animoy ipinaligo niya iyon.

"P-pakiusap tulungan m-mo ak-ko..." Hirap na usal niya habang tila hinahabol ang hininga.

Dumako naman ang tingin ko sa dibdib na hawak niya at kita ko roon ang tatlong tila tama ng bala ng baril dahilan para manigas ako sa kinatatayuan ko!

Muli nanamang bumalik sa akin ang alaala ng gabing iyon.

Pakiramdam ko may kung anong tumarak sa dibdib ko dahilan para mag sikip ang pag hinga ko.

Nasapo ko rin ang dibdib kong naninikip at bahagyang napaatras dahil sa takot.

I won't help this man!

Siguradong sangkot siya sa kung anong masama and I can't be around this kind of people especially after what happened to my fiance!

Nag hahabol pa rin ako ng hininga nang nag angat siya ng tingin sa Akin... Mga tingin na tila ba nag susumamo pero hindi ako matitinag!

Akmang isasara ko na sana ang pintuan nang bigla nalang siyang humandusay sa harap ko.

"Dyos ko po! Anong nangyari?!" Boses ni mang nolan na nagpabalik sa Akin sa ulirat!

Mabilis na binuhat niya ang walang Malay na lalaki habang ako ay hindi Pa rin magawang mag salita.

"Ayos ka lang ba?" Tanong ni mang Nolan sa akin at mabilis na wala sa sarili naman akong tumango.

"Sino ang taong ito?" Tanong uli niya sa Akin habang iniakbay niya ang lalaki sa balikat niya.

"H-hindi ko po alam! basta Nalang siyang lumitaw... Ilayo na ninyo ang taong iyan dito!" Utos ko kay mang Nolan ngunit tinignan lang niya ako na tila hindi makapaniwala.

"Pero mamamatay ang taong ito kapag Hindi natin siya tinulungan!" Katwiran ni mang Nolan dahilan para mapaisip ako.

Siguradong may hindi magandang dala ang taong ito pero hindi ko naman nga siya pwedeng hayaan nalang na mamatay!

"Fine! Let's get him inside," napipilitang pagpayag ko.

Mabilis namang kumilos si mang Nolan habang inaalalayan ko siya na dalhin ang lalaki sa isang bakanteng kwarto.

Malayo ang hospital dito at siguradong hindi aabot ang taong ito roon... Mabuti nalang at may medical background si mang Nolan kahit papaano.

Assistant veterinarian dati si mang Nolan bago siya nag pasya na iwanan ang propesyon para tulungan nalang si dad sa farm at kahit pa hayop ang ginagamot niya noon kahit papaano ay nagawa parin niyang gamutin ang lalaki.

Hindi ko alam kung bakit pero ang bigat bigat ng loob ko na pinapanood siyang gamutin ang lalaki!

hindi ko maalis sa isip ko na sana ay nag karoon din ng ganitong pagkakataon si enzo... Sana ay may tumulong rin sa kanya noon!

Pero wala!