Pain in the Ass 2.0

“Drive safely Clyde.” Bilin ng mommy niya.

“Yes I will.” Sagot niya pa before he kissed his mother in the cheeks.

Nagpaalam din siya sa Tita Miranda at sa tatay niya bago siya gumayak papuntang prisinto. He’ll try to take that little vixen home. Napapailing na lang siya kakaisip sa mga walang kwentang bagay na ginagawa nito. She’s literally wasting her life on nonsense.

He could not help but reminisce the old Islet, they were inseparable, ngayon ay parang hindi niya na kilala ito. He was already expecting na darating ang araw na magkakaroon ng distansiya ang pagkakaibigan nila as they experience gradual changes on their selves but he was not mentally prepared na ganitong agwat pala ang kahahantungan nito.

Tinawagan niya agad ang kaklase niya noong high school to ask for some help about sa case ni Islet, under questioning lang naman ito kaya hindi na siguro kailangan ng abogado.

“Thanks dude, I’ll head on to the station now.” Pasasalamat niya pa bago ibinaba ang tawag.

Nung nagtanong siya sa pulis officer na nakita niya ay nasabihan siyang hanggang ngayon ay nasa loob pa din si Islet for questioning. Nagtataka siya bakit kay tagal naman ata?

“Oh Xavier! Anong ginagawa mo dito?” Tanong pa ng kakilala niyang pulis din.

“Something happened.” Maikling tugon niya.

Naikwento niya sa kaibigan ang problema niya kay Islet at tama ngang nasa questioning pa ito. Pinapasok siya ng kaibigan niyang si Floyd sa isang room kung saan see-through ang mga nangyayari sa questioning room at naririnig din kung ano ang pinag-uusapan ng nandoon.

“Bakit kay tagal naman ata ng questioning Floyd?” Hindi maiwasang tanong niya sa kaibigan.

“Uh, I don’t know if it’s a good thing na pag tinatanong iyang si Islet ay sinasagot niya agad, but somehow our officers concluded na kasali na ito sa plot twist nila ni Damien.” Sagot naman ni Floyd .

He looked at where Islet is, napakarelax lang ng mukha nito habang tinatanong ng isang pulis. Nakinig muna siya sa sinasabi ng mga tao sa loob ng questioning room.

“Miss, hindi ka talaga namin palalabasin pag hindi mo sinabi ang totoo.” Sabi pa ng pulis officer na halatang mainit na ang ulo dahil may bahid na ng pagkairita ang boses nito.

“Sir, I’ve been answering your question over and over. How could I change my narrative kung yun naman talaga ang nangyari? Do you want me to twist the truth so that it will favor you and para ma detain niyo ako?” Rinig niyang sagot ni Islet

Kahit kailan talaga ay napakatalas ng dila nito, but kahit pa gaano katalas ang dila nito ay hinding-hindi ito magsisinungaling.

“Kaano-ano mo si Damien?” Tanong na naman ng police officer.

“As I’ve told you sir, he is my current hook up. We are not into a relationship, just some sort of monkey business. I don’t know what are his issues, nagkataon lang talaga na ako ang kasama niya. You can check my partying records, I can tell you right away kung saan-saang bar ako pumunta for the past nights at kung sino ang mga nakasama ko.” Sagot pa ni Islet.

Kahit siya ay nagulantang sa sagot ni Islet, what does she mean by my current hook up? Gaano na karami ang lalaki ng kaibigan niya? Gabi-gabi ba ay iba ang hook up nito? Hindi niya maiwasang hilutin ang sintido niya kakaisip kung ilang lalaki na ang dumaan sa buhay ni Islet.

“For Pete’s sake, I’ve never been to a relationship!” Sabi pa ni Xavier sa sarili

“You know what sir, why don’t you put me in a lie detector test? Kanina pa ako dito, I’m famish! Don’t expect me to be cool always, sumosobra na ang detention niyo sa akin!” Rinig niyang reklamo ni Islet.

May utak din naman pala ang kaibigan niya, bakit kaya hindi rin isinailalim ng mga pulis agad ang dalaga sa lie detector test? Nasisiguro niyang mas mapapadali ang pagkakalap ng impormasyon kung iyon ang gagawin ng mga awtoridad. Mas accurate pa.

Kalaunan ay nirelease din si Islet, nag abang lang siya malapit sa information desk at inobserbahan muna kung ano ba ang gagawin ng dalaga.

“Shit! I don’t have my car with me!” Umalingawngaw na reklamo ni Islet.

Nakakunot lang ang noo niya habang pinapanood ang dalaga sa bawat galaw nito. Naiirita pa siya dahil sa suot ng dalaga, halos wala ng tela ang suot nito. How could she wear such clothes? Narinig niya ulit ang mura ng babae dahil wala umano ang bag na dala nito pati na rin ang cellphone ng dalaga.

He can see the frustration written over his friend’s pretty face. Iniisip siguro nito kung paano Ito makakauwi gayong wala itong dalang kotse at paniguradong wala ding dalang pera. Lumapit siya dito, hindi pa nito napansin agad ang presensiya niya kaya minabuti niya na lang na tawagin ang dalaga.

““Isla...” He called her.

The word seems foreign, parang hindi na siya sanay na tinatawag ng ganito ang babae. When was the last time that he was able to use that nickname for her? Ah! He could not remember, kay tagal na din kasi mula noong nagkausap silang dalawa.

She glanced at her and he could see anger and irritation written all over her face. Halatang galit ito sa kanya. She let out a heavy breath before she spoke to him.

“Bakit ka nandito?” Malamig na tugon nito at pinagkrus ang dalawang kamay sa dibdib nito.

“I was sent by your parents.” Maikling sagot niya 

He don’t have time to sugarcoat his words, alam niyang naiirita sa kanya ang kaibigan kaya mas mabuti ng diretsuhin niya kung bakit siya nandito. Kung tutuusin labas sana siya sa problema nito, dapat ang mga magulang nito ang umaasikaso sa dalaga but he was kind enough to lend some help.

“Bakit ikaw pa? Okay na naman kung si Dad.” Masungit na saad nito, she even rolled her eyes.

“Isla, did it ever crossed your mind na darating ang pagkakataon na magsasawa na ang mga magulang mo sa lahat ng kabalastugan na ginagawa mo? That’s why I’m here, kasi napupuno na ang mga magulang mo!” Iritado niya ding sagot sa dalaga.

Hindi niya na din maiwasang magtaray dahil sa paraan ng pakikipag-usap ng dalaga sa kanya. Parang tumataas tuloy ang presyon niya.

“Please take me home.” Sabi pa ng dalaga sa maliit na boses.

Napabuntong hininga naman si Xavier bago niya iginiya ang babae papalabas. He removed his coat and he wrapped it on Islet dahil kanina pa siya naiirita sa suot nito, kahit ang mga pulis ay napapatingin sa katawan ng babae.

“Use this to cover your body, bakit ba ganyan ang suot mo?” Tanong niya pa habang nilalagay sa mga balikat nito ang coat niya.

Wala namang tugon ang babae at kinuha lang ang coat na pinapahiram ni Xavier at sinuot iyon. Nakasunod lang ang dalaga sa lalaki papunta sa sasakyan nito. Gusto niya sanang tarayan ang lalaki ngunit bigla siyang natahimik dahil sa sinabi nito kanina.

Tama naman siya, darating ang panahon na magsasawa ang mga magulang niya sa lahat ng katarantaduhan niya. Hindi niya lang akalain na ngayon ang araw na iyon. She’s trying to compose herself because she’s on the verge of crying at ayaw niyang makita ni Xavier na umiiyak siya.

“Kumain ka na ba?” Tanong nito sa kanya habang ang mga mata ay nasa daan pa din.

Umiling lang siya bilang tugon. Nawala na sa isip niya na wala pa palang laman ang tiyan niya at puro alak lang ang nilaklak niya ngayong gabi. Hindi naman siya lasing dahil hindi naman marami ang nainom niya. 

Tumigil muna ang lalaki sa drive thru ng Mcdo at umorder ito ng pagkain sa kanya. Napangiti siya ng konti ng makitang natatandaan pa nito ang poborito niya sa tuwing kakain siya sa fast food restaurant na ito. Naglalaway tuloy ang bagang niya ng makita ang chicken sandwich at ang fish fillet with fries na gustong-gusto niya.

“Can I eat this doon sa seaside?” Tanong niya kay Xavier na wala man lang imik pagkatapos ibigay sa kanya ang mga inorder.

Akala niya ay hindi ito papayag pero maya-maya ang ipinark nito ang sasakyan at pinagbuksan siya palabas. She could remember eating at this place, dito kasi ang tambayan nila ni Xavier dati, this place is very special to her dahil dito niya nararamdaman ang kapayapaan.

Hindi niya namalayan na umiiyak na pala siya dahil sa pag-aalala sa mga bagay sa kanyang buhay niya noon. Piece by piece ay parang nagreresurface lahat ng mga maling nangyari sa buhay niya. She regret all of it ngunit hindi niya pa din maiwasang mag bar at magpakagago dahil sa paraang iyon ay nakakalimutan niya ang personal issues niya.

“Ano namang iniiyak-iyak mo diyan? Na realize mo na ba na mali ka? Too late Islet, pagod na lahat ng tao sayo.” Asik pa ni Xavier sa kanya.

Napatingin naman siya sa gawi nito, nakatanaw ito sa dagat at may bahid ng galit ang mukha. Natawa na lang siya sa sarili, akala niya ay nag-aalala si Xavier sa kanya kaya ito ang pumunta sa kanya pero parang napipilitan lang naman ata ito. 

“You know what Xav, just mind your business, hindi naman kita inutusang puntahan ako. Kung may problema ka sa pag-iyak ko ay wag kang tumingin!” Pagtataray niya pa dito.

“Ha! Ayan, diyan ka magaling, sa pagtataray mo! Hindi ka na ba talaga magbabago Isla? Hindi ka naman ganyan dati!” Sigaw nito sa kanya.

“Ano bang pakialam mo? Aren’t you the one who told me na magbabago naman talaga ang tao? Well news flash, nagbago na ako!” Sigaw niya naman pabalik.

“Hindi naman sa ganitong paraan yung gusto kong pagbabago Isla, I want what’s best for you yet you want the opposite!” Sagot nito sa mataas na boses. Nagtatagis na ang mga bagang nito at halatang galit na talaga ito sa kanya.

“Ano na naman ang issue mo ha Xavier? Stop acting as if you are concerned because clearly, hindi naman! Kung kinakahiya mo na naging kaibigan mo ako ay pwede mo namang kalimutan yun and act as if you don’t know me. At sorry ha kung nag eenjoy ako sa mga bagay na hindi niyo gusto!” May hinanakit na sagot niya naman

“Isla...” Xavier called

“Stop calling me Isla!” She yelled.

Nasasaktan siya sa paraan ng pagtawag nito sa kanya, how can he call her as if nothing changed? Mas masakit isipin na sa paningin ng lalaki ay napakasama niya dahil lang sa mga pinanggagawa niya. Siguro sa paningin ng lahat ay wala siyang plano sa buhay.

“Isla, pwede ka namang mag enjoy na hindi ka pumupunta sa mga bar, your definition of enjoyment and excitement are too worldly. Jan na lang ba iikot ang mundo mo? Hindi ka ba naaawa sa mga magulang mo na lagi na lang napupurwisyo sa ‘yo?” Sumbat na naman nito

Naiyak na lang siya dahil sa sinabi nito, totoo naman kasi na wala siyang silbing anak, na lagi na lang siyang sakit sa ulo, na purwisyo lang ang dala niya. Pero may tao bang lumapit sa kanya para tanungin siya kung bakit siya nagkakaganito? Ni isa ba sa kanila ay nagawang kumustahin ang nararamdaman niya? Wala.

Umiiyak na isinusubo niya ang pagkaing binili ni Xavier sa kanya, fish fillet and fries used to comfort her before but right now parang mas nadaragdagan ang sakit na nararamdaman niya habang kumakain niyon. Ni hindi niya na alam ang lasa nito. Habang si Xavier ay talak pa din ng talk sa kanya, she had enough of the judgement, enough of all their mumblings.

Ayaw niya ng makinig sa mga pinagsasabi nila dahil pare-pareho lang naman sila ng iniisip tungkol sa kanya. Siya lang ang spoiled brat na walang gustong gawin sa buhay, yun ang tingin ng lahat sa kanya. Mas lalo pa siyang nairita dahil hindi man lang siya hinayaan ni Xavier na patapusin sa pagkain bago siya talakan ng lalaki.

“If you would just reflect on your action! Try to make your decisions straight! Think about your parents, hindi ka sana magkakaganito. Get a job will you? May degree at utak ka naman hindi mo lang ginagamit at-“ Hindi na naituloy ni Xavier ang sasabihin dahil agad niya ng sinapawan iyon.

“Will you let me finish my food!” Singhal niya kay Xavier

Mas masahol pa ito sa mga magulang niya kung tumalak. Magkababata lang sila pero anong alam nito sa nararamdaman niya? Anong alam nito sa pinagdadaanan niya? Bakit kung makaasta ito ay parang may pakialam ito gayong wala naman talaga? 

Inirapan niya ito samantalang si Xavier naman ay nanahimik na lang sa kinaroroonan niya. Dali-dali niyang tinapos ang pagkain niya at itinapon sa nakitang garbage bin. Dire-diretso siya sa loob ng kotse, sa back seat siya naupo dahil ayaw niyang makatabi si Xavier, gustong-gusto niyang hindi makita ang lalaki.

“Bakit jan ka pumwesto? Dito ka sa harap.” Utos nito sa kanya ng makitang nasa backseat siya.

“Pati ba naman sa kung saan ako uupo ay pinoproblema mo?” Asik niya pa dito.

“Ano ba ang tingin mo sa akin Islet? Driver? Why would you settle yourself on the backseat kung pwede naman sa harap” Reklamo na naman nito.

“Pakialam mo ba? Hindi ba magstastart yang engine mo ha kung sa likuran ako mauupo?” Puno ng sarkasmo na tanong niya sa lalaki.

Bigla na lang lumabas ang lalaki sa drivers seat, bumaba at binuksan ang pintuan sa gawi niya. Binuhat siya nito at ipinasok sa shotgun seat ng kotse nito. What the fudge? Ang arte naman ng lalaking ito.

Nakabusangot lang siya buong byahe at hindi na siya nag effort na kausapin pa ito dahil naiirita siya dito at tumataas na ang presyon niya, wala na siyang pasenshang natitira dito at nagpupuyos na sa galit ang loob niya.

Pagdating sa mansion nila ay dire-diretso siyang lumabas ng sasakyan, padabog niya pang isinara ang sasakyan ng lalaki. Pakialam ko naman kung masira yang sasakyan mo? Mabilis ang hakbang na pumasok siya sa loob ng bahay, aakyat na sana siya papunta sa kwarto niya ng narinig niyang magsalita ang kanyang ama.

“Where do you think you are going Islet?” Ma-awtoridad na sabi ng kanyang ama.

Hindi niya naman maiwasang magmura dahil doon. Akala niya pa naman ay makakaligtas siya sa sermon ngayon dahil hindi niya napansin ang mga magulang pagkapasok niya kanina. Kotang-kota na siya sa pangangaral ngayong araw na ‘to. Pakiramdam niya ay puputok na ang ugat sa ulo niya kung madaragdagan pa ang sermon na matatanggap niya.

Nakayukong lumapit siya sa ama, nahihiya siya dito at natatakot na din dahil alam niyang galit na galit ito. Ayaw niyang masagad ang pasensha nito.

“Gusto mo ba talagang sirain yang buhay mo ha Islet?” Tanong na naman ng ama niya habang nanlilisik ang mga mata.

Hindi siya nagsalita at hinayaan lang niya ang ama na pangaralan siya ng pangaralan. Bahala na, magkukunwari na lang akong walang narinig. Napansin niya ang paglapit ng ina niya sa nagsasalitang tatay niya.

“Ano Islet! Hindi ka ba talaga magsasalita? Are you using drugs just like Damien?” Her father’s word echoed.

“Of course not! Dahil ba ay nagpaparty ako ay nagdodroga na agad. You’re unbelievably ridiculous!” Hindi maiwasang sagot niya.

Hindi naman siya ganoon ka baliw at kapabaya sa sarili para gumamit siya ng drugs. Why do people always expect the worst from me?

“Watch your mouth young lady! Sa dinami-dami ng lalaki bakit si Damien pa talaga? At kailan ka pa ba magtatanda ha? Look at Xavier, he is the same age as you pero may stable siyang trabaho, responsable, nakakatulong sa magulang. How about you? Ni hindi mo nga nagamit yang kursong pinasok mo!” He fired back at her.

Ha! The comparison, andiyan na naman! Lagi na lang gayahin mo si Xavier, mabuti pa si Xavier kasi may magandang trabaho at sumasahod! Bakit hindi na lang si Xavier ang ginawa nilang anak?

“Sorry dad ah kung hindi ako si Xavier! Nagsisisi ba kayo na ako ang naging anak ninyo? Pasensha na talaga ah kasi gustuhin ko man na mawala sa landas ninyo ay hindi ko magawa. Gosh! I loathe all of you!” Sigaw niya na umalingawngaw sa buong kabahayan.

Naramdaman niya na lang na namamanhid ang mukha niya. She can’t believe her dad laid his hands on her, kahit kailan ay hindi siya sinaktan nito. This is her first time, pero kahit namamanhid ang mukha niya dahil sa lakas ng sampal ng ama niya ay mas nararamdaman niya pa ang sakit ng puso niya.

She laughed without humor habang nag-uunahan ang mga luha niya sa pisngi niya. She could not take the pain kaya umatras siya papalayo sa dad niya.

“Islet, I’m sorry. I didn’t mean to hurt you.” Pagpapaliwanag pa ng Dad niya.

She stared blankly at him. Masakit na ang puso niya, wala naman talaga siyang magagawang tama para sa lahat. Kung akala ng mga ito ay sila lang ang naguguluhan sa pangit na pagbabago niya ay nagkakamali sila, dahil kahit siya hindi niya maintindihan ang nangyayari sa sarili.

She ran upstairs and she locked herself in her room, doon niya nilabas lahat ng luhang gustong-gusto ng magsilabasan sa kanyang mga mata. Guess her pillow will be soaked with tears tonight.

&&&_estelle