KIAN’S POV “Ayan na siya!” Ang aking ina ay ngumiti, na lumilibot sa hapag kainan upang salubungin ang aking tiyuhin sa kalagitnaan. Hinila niya sa isang yakap ang aking tiyuhin na nag-aatubili nitong ibinalik, ang mga braso ng tiyuhin ay bumabalot sa mas maliit na katawan ng aking ina. "Ikinalulungkot ko ang iyong warehouse, Travis." Sabi ng nanay ko pagkatapos humiwalay pero binigay lang sa kanya ng tiyuhin ko ang isang bunch ng mga bulaklak habang hinuhubad niya ang kanyang suit at naglakad papasok sa dining room. Nakita niya ako at tumango lang siya para pansinin ang presensya ko, "Kian." sabi niya.“Tito.” Sumagot ako sa parehong maikling tono. Ang aking ina ay abala sa kanyang sarili sa paghahanap ng isang vase para sa mga bulaklak sa mga susunod na segundo bago niya ibinalik ang kanyang atensyon sa amin. Nakaharap siya sa akin. “Inimbitahan ko ang tito mo na mag hapunan kasama natin. Okay lang naman sayo 'yon diba?" Kahit hindi, huli na ang lahat kaya nagkibit-bal
“Bakit hindi? Ginagawa ito lagi ng mga tao. Nanay lang ito ng baby, wag na kayong gumawa ng malaking bagay tungkol dito." Ito ay rason para mas lalo siyang magalit habang nakatingin siya sa akin na para bang iniisip niyang hampasin ako sa ulo. "Iyan ay kawalang-galang sa inosenteng babae na iyong binuntis, masaya kami ni Travis na wala siya rito upang marinig ang mga masasakit na salita, kaya kailangan mo humingi ng tawad ngayon." Tumingin ako sa kanya, nakataas ang kilay ko sa isang simpleng tanong na ‘seryoso ka ba?’ Ang hindi niya nakangiting mukha ang sagot na seryoso talaga siya at nagbuntong hininga ako, pinunasan ang bibig ko. Tapos na ang hapunan kasama ang aking ina. "Sige, humihingi ako ng paumanhin." Sabi ko, nakataas ang mga kamay bilang pagsuko. Umiling siya sa akin, hindi pa rin humahanga. “Hindi ako makapaniwala kung gaano kasama ang pagtrato mo sa mabuting babae na walang ginawang masama. Hindi naman ang pera mo ang hinahabol niya tulad ng secretary na iyon na d
LESLIE'S POVAng design team general office ay magulo ngayon tulad ng nangyari sa nakalipas na dalawang araw mula nang mangyari ang sakuna. Ang mga boses ay tumataas sa isa't isa habang ang maraming mga tawag ay ginagawa sa loob ng ilang segundo ng sunod-sunod. Ang mga landline phone ng opisina ay tumunog nang halos isang segundo lamang, sinasagot at ibinabalik sa mesa lahat sa parehong minuto. Gumagalaw ang mga labi ng lahat. Ang noo ng bawat isa ay may makapal na linya ng pag-aalala at inis na nakaguhit sa kanila. Lahat ay nagsasabi ng parehong bagay;“...tumatawag mula sa design team sa Hanson’s Fashion company…” "...hindi, magla-launch kami sa loob ng tatlong buwan, kailangan namin ang mga materyales sa lalong madaling panahon." “...pakisuri ang dokumentong inattach ko sa email na ipinadala ko kahapon, ito ang listahan ng mga materyales na kailangan.”“...hindi available ang mga materyales? Sige, salamat sa oras niyo." “...Tatawag ulit ako para tingnan, salamat.” Nak
"Malamang na kumalat ang balita." Isang tao sa aking team, isang batang blonde na babae na tinatawag na Renee, ang bumasag sa katahimikan sa mesa mula nang makarating kami dito. Tinitigan ko ang aking pagkain, natikman at walang ibang nararamdaman kundi ang walang lasa na nagpapawala sa akin ng gana.“Paano ito nakalabas? Ang mga tao lang sa team natin ang nakakaalam ng nangyari." May taong nagsalita. Ang iba ay sumasang-ayon sa isang tango ng ulo at tunog ng pagsang-ayon. "Shit, si Daphne." Umiling si Dianne, mahigpit na hinawakan ang kanyang tinidor na para bang sasaksakin niya ang mga mata ng isang tao gamit ito. "Baka nga ginawa niya ito, pero paano niya nalaman?" Tanong ng ibang nasa table kay Dianne habang nakikinig lang ako. Hindi pa ako nagtagal dito pero alam ko kung sino si Daphne na patuloy na sumusulpot. Ang aming team ay hindi lamang ang design team sa kumpanya. May dalawa pang may mga manager at ako lang ang overall head. Gayunpaman, isa si Daphne sa mga manager na
LESLIE’S POVLumipas pa ang dalawang araw at walang nagbago. Ang kisap ng pag-asa na dinala sa akin ni Travis ay sumayaw at maliwanag na nag-alab nang maipadala ko ang aking unang email. Ngayon, makalipas ang tatlong-daan-at-isang mga email, halos hindi na ito kumikislap. Tama si Travis at kinakailangan kong ipadala ang lahat ng mga email na iyon at tinanggihan nang may nakakainis na awtomatikong tugon upang mapagtanto ito. Ang kanilang tugon ay kasama ang mga linya ng parehong bagay na sinabi sa akin ni Travis; nagnenegosyo lang sila sa ilang piling kumpanya at ang kumpanya ng aking ama ay wala sa listahang iyon. Lumilitaw na ang aking determinasyon na patuloy na subukan at huwag sumuko ay tanging nagpapanatili sa akin ng sapat na katagalan upang patuloy na ma-reject nang paulit-ulit. Wala akong nararating dito.Gayunpaman, hindi lang ako tumigil sa pagpapadala ng mga email. Hinanap ko sila kung saan-saan at nagpadala ng mga mensahe sa pamamagitan ng kanilang mga social medi
KIAN’S POVNgayong gabi ay isa sa mga gabing iyon na sana ay hindi na nangyari ang arrangement kay Beverly. Isa sa mga gabing iyon ay gusto kong dumiretso sa bahay sa halip na manatili kay Beverly ng mahigit tatlong oras. Sinimulan kong suriin ang oras sa minutong nakarating ako dito, napakabagal ng paggalaw nito, na tila may habang-buhay pa akong hihintayin sa halip na ang karaniwang tatlong oras. Ngayon, pinag-uusapan ni Beverly ang tungkol sa hindi pa isinisilang na sanggol at ang uri ng buhay na inaasahan niya para dito. Bahagya akong nakikinig pero tumango ako na para bang may pakialam ako sa sinasabi niya. Katulad ng dati, nadidistract ako sa ibang bagay. At hindi nakakagulat na ang aking ex-wife ang nag-distract sa akin at nag-aalala sa parehong oras. Matapos ang kaguluhan ng aking tiyuhin sa bahay ng aking ina, gumawa ako ng sarili kong mga natuklasan sa pamamagitan ng maliit na impluwensyang mayroon ako sa kumpanya kung saan siya nagtatrabaho. Lumalabas na ang sunog s
KIAN'S POVSi Andre Sanders ang pinakamalaking bastardo sa mundo. At siya dapat ang huling tao na tatawagan ko sa phone pagkatapos ng kung paano kami naghiwalay ng landas sa business school sa mga nakaraang taon. Nangako ako na hindi magkakaroon ng rason na makialam sa walang hiyang bastardo na yun, pero napilitan ako kung may kailangan si Leslie sa kumpanya niya. Maliban kung binago niya ang kanyang mga personal contact details, ang pag-contact sa kanya ay ang pinakamadaling bahagi nito. Ngunit ang pakikipag usap sa kanya? Ang alam ko lang ay mababaliw ako dahil sa kanya. Tinawagan ko siya pagdating ko sa opisina ko kinaumagahan, pero diretso sa voicemail ang tawag. “Naabot mo na si Andre. Mag-iwan ng mensahe sa beep o huwag, bahala na." ang voicemail message niya at tipikal lang kay Andre. Nang marinig ko ang kanyang boses, kahit na automatic ito, nagalit ako ng buong umaga na iyon at ipinaalala sa akin ang lahat ng dahilan kung bakit ko siya kinamumuhian. Ilang beses pa ako
Alam kong bago ko siya tinawagan na hindi siya madaling susuko, hindi pagkatapos ng paraan ng paghihiwalay namin ng landas walong taon na ang nakakaraan. Baka mahirap itong paniwalaan, pero nakilala ko si Andre matagal na bago ko nakilala si Mike, na siyang naging best friend ko sa buong panahon sa business school.Ngunit ayaw kong tandaan kung paano kami nagkahiwalay dahil hindi pumayag si Andre sa pagiging magkaibigan namin ni Mike. "Sige, ano ang kailangan para makipag negosyo sa kumpanyang iyon?" Nagsisisi akong itanong ang katanungan na ito sa oras na lumabas ito sa mga labi ko, dahil alam ko na binigyan ko ng bala ang baliw na utak niya upang humanap ng paraan para gamitin laban sa akin. Hindi ako magtataka kung hilingin niya sa akin na magpadala ng isang video ko na nakaluhod, na nagsusumamo na tulungan niya ako. Ganun siya kabaliw. “Wala. Dahil nakikita ko na ito ay malaking problema para sayo, ang pinakamalaking kasiyahan ko ay ang hindi pagpayag sa gusto mo." Tugon niy
Sinabi ni Kian na si Andre ay isang dating kaibigan, tiyak na sinabi ni kay Andre ang tungkol sa aming relasyon habang nagse-set up ng meeting na ito. Ngunit sa paraan ng pagtingin sa akin ni Andre ng may interes, hindi ko malaman kung alam niya o hindi, kaya sumagot na lang ako sa pinakamabuting paraan. "Malapit kami dati." As in kasal kami dati hanggang sa pinagtaksilan niya ako. Sumiklab ang hapdi sa dibdib ko gaya ng lagi nitong ginagawa kapag naiisip ko ang ginawa ni Kian. Siguro kailangan ko rin ng isang cup ng wine. Kinuha ko ang bote at nagbuhos para sa sarili ko habang nakatingin sa akin si Andre na naiintriga. “Gaano kalapit?” Tanong niya pa. Ngayon na pinag isipan ko ito, malamang na parang baliw pakinggan kapag sabihin sa kanya o sa sinuman na kami ay divorced ngunit tinutulungan niya akong mag-set up ng mga meeting at sumakay ng private jet niya ng maraming milya. Ngunit inalis ko ang ideya. Wala itong ibig sabihin. Malamang ay may mapapala si Kian sa pagtulong s
LESLIE’S POVNapakadali mag-relax sa paligid ni Andre.Ang aking mga nerves ay kumalma at ang hindi mapakali na pakiramdam ay matagal na nawala. Nakatulong ang sayaw pero karamihan ay ang palitan namin ng usapan habang sumasayaw. Parang naramdaman niya na ito ang aking unang tunay na meeting bilang isang designer at sinubukan akong patahimikin sa pamamagitan ng pagbibiro tungkol sa kung paano ko patuloy na tinatapakan ang kanyang paa at kung paano ito nagpapaalala sa kanya ng isang meme. Inilarawan niya ang meme, mas magandang sabihin na nagpakita siya ng mukha at hindi ko napigilan, tumawa ako ng malakas. Habang sumasayaw kami ay tahimik kong pinahahalagahan ang kanyang hindi kinaugalian na paraan ng pagnenegosyo. Ito ay kasing interesante dahil ito ay nakakatulong para sa akin. Dahil ginawa niyang madali na maging relaxed sa paligid niya, agad akong pumayag nang bumulong siya sa tenga ko na umalis na kami para mapirmahan na namin ang kasunduan. Ito ay ang buong punto ng pag
KIAN’S POVMuntik na niya akong makita. Sigurado ako na nakita niya ako at nag-iisip na ako kung paano eksaktong ipaliwanag kung bakit at paano ako naririto. Ngunit nakuha ni Andre—ang bastardo—ang atensyon ni Leslie at ako ay nakahinga. Bagaman, hindi ganap. Nag relax ako dahil hindi niya ako nakita, ngunit tense pa rin ako, pinapanood na maganap ang lahat ng nasa harap ko simula nang dumating ako dito. Nananatili akong nakatago sa likod ng banner, nakasimangot sa paraan ng pag-akit niya kay Leslie sa isang sayaw. Ang paraan na nahihiya na hinahayaan ni Leslie si Andre na manguna at gabayan siya nang dahan-dahan. Ang isang braso ni Andre ay nakapatong sa hubad na likod ni Leslie habang ang isa naman niyang kamay ay nag-link sa kanilang mga daliri at magkadikit.Pagkatapos ay nagsimula siyang sumayaw at gumalaw sa musika kasama si Leslie. Clumy si Leslie noong una, pero tinatawanan nila ito. Ang kanilang mga tawa ay tumalbog sa buong silid upang makarating sa akin at nagpapadal
"Andre Sanders," pagpapakilala niya.Buong buo akong humarap sa kanya, tinipon ang aking sarili at itinulak ang aking pinakamabuting ngiti habang hawak ko ang kanyang mainit na nakalahad na kamay. "Leslie Jackson." Napansin ko kung paano tumaas ang kilay niya sa pangalan ko, pero hindi ko masyadong maintindihan kung bakit ganoon ang reaksyon niya dito. "Isang karangalan na makilala ka na, Miss Jackson," sabi niya at kung paano niya diniin ang 'Miss' na aking napansin. "Hindi nakuha ng tama ng driver ko ang iyong description." Nakatingin siya sa katawan ko na nakasuot ng damit na pinili niya at napapailing siya. Bumaba ang tingin ko sa sarili ko, nagtataka kung ano ang tinutukoy niya. Ang dress ay perpekto talaga at kakaiba na nakuha niya ito para sa akin base lang sa mga salita mula sa driver niya.“Bakit? Tamang-tama naman ito.”Lalong lumalim ang kanyang pagsimangot, "Inilarawan niya sa akin ang isang simpleng babae, pero ikaw ay literal na isang diyosa." "Ah." Bulong ko,
LESLIE'S POVAng kaba at excitement ay sabay na bumabalot sa aking kaloob-looban. Nagsimula ang hindi mapakali na pakiramdam nang sumakay ako sa kotse at umalis ito sa hotel. Bigla akong hindi nakaramdam ng kumpiyansa gaya ng naramdaman ko noong pinapagalitan ko si Kian, at hindi rin ako nakatitiyak na kakayanin ko ang isang one-on-one na meeting kay Andre Sanders. Dalawang buwan pa lang ako sa negosyong ito, mula sa sekretarya at napunta sa head designer sa isang kisap-mata. Hindi pa ako nagkaroon ng tunay na meeting sa labas ng kumpanya at talagang hindi na kailangan ng isa. Ibig sabihin wala akong kahit isang clue kung ano ang ginagawa ko. Napagtanto ko ngayon kung gaano ako naging lihim at kung paano ang pagkikitang ito kay Andre ay parang isang hakbang patungo sa totoong mundo. Walang sinuman sa paligid upang harapin ito kasama ko. Hindi ang aking ama. Hindi si Travis. At siguradong hindi si Kian. At saka, huli na para bumalik ngayon. Pinapasok na ako sa isang building nan
Suminghal ako, pinipigilan ang sarili ko na sumigaw sa mukha niya na mas malaking bastardo si Andre kaysa sa inaakala niya at kusa niyang ginagawa ito. "Hindi mo gets, ginagawa niya ito para guluhin ako!" May sumabog sa loob niya. Hindi ko ito naririnig ngunit naroon ito sa kanyang mga mata, sa paraan ng paglaki ng kanyang mga mata at pagkalat ng mga batik na ginto sa kanila. "Kailangan mo lang gawin tungkol sa iyo ang lahat, no?" Sabi niya sa mahinang boses. "Leslie, hindi iyon-"“Tumigil ka na sa paliwanag. Hindi ako bulag sa naging reaksyon mo simula nang i-welcome tayo ng driver niya sa airport. Hindi ko alam kung ano ang nangyayari sa inyong dalawa o kung magkaibigan pa nga kayo tulad ng sinasabi mo, pero sa ngayon, wala akong pakialam. Mas mahalaga ang career ko kaysa sa ego mo." Sinabi niya ang mga salitang ito na para bang ito na ang huling sasabihin niya bago niya kinuha ang mga bag at naglakad palayo mula sa akin. Ibinagsak ko ang ulo ko sa mga palad ko, naiinis sa
KIAN’S POVMas madaling umatras si Leslie kaysa sa inaasahan ko, ngunit nagpapasalamat ako na hindi siya nakikipagtalo o nakikita ang aking kasinungalingan. Siya ay naghihinala, ngunit ang pakiramdam na iyon ay higit pa sa pananabik na makilala si Andre. Kaya walang reklamo, pumasok siya sa kwarto namin kasama ako. Ang 'aming' kwarto ay hindi halos isang kwarto. Ito ay higit pa sa isang suite na may makintab na mga dingding at sahig, mga purong leather na sofa, mga vintage na kurtina at rug, mga klasikong painting at isang King sized na kama na mukhang kasya sa isang pamilyang may limang miyembro. Pinipigilan ko ang isang singhal nang makita ang maluho na hotel suite. Nagsasabi ito ng 'show-off' ngunit mukhang hindi ito napapansin ni Leslie habang naniniwala siya sa buong Andre-hospitality nang hindi alam kung bakit ito ginawa ni Andre. Naiinis ako, pinagmamasdan si Leslie habang namamangha sa kadakilaan ng lahat ng bagay sa silid. Ang hitsura ng pagkamangha sa kanyang mga mata
LESLIE’S POVNagising ako sa pinakamalambot na kama na tinulugan ko sa buong buhay ko. Sa mga unang segundo ng paggising ko, sinusubukan kong alalahanin kung kailan ako nakatulog at kung paano ako napadpad sa kama, ngunit ang aking alaala ay walang iba kundi isang blangko lamang. Ang araw ay unti-unting napupunta sa gabi at ang eroplano ay napakataas pa rin sa ulap. Naglalakad ako sa aisle ng eroplano para bumalik sa upuan ko. Nasa parehong lugar pa rin si Kian kung saan ko siya huling nakita bago ako matulog. Nagbabasa siya ng isang papel, at ngayon ay tumingala siya nang mapansin niya ang presensya ko. “Sakto lang sa landing. Nakakuha ka ba ng sapat na pahinga?" Sabi niya, hindi ko pinansin ang tanong niya at tumutok sa mga unang salita niya. Hindi ako makapaniwala na nakatulog ako sa buong biyahe. "Malapit na tayong mag landing?" tanong ko."Malapit na." Sagot ni Kian, tinabi ang kanyang papel. Bumalik ako sa upuan ko sa harap niya at naghanda para sa landing. Hindi ko
"May negosyo din ba ang asawa mo?" Tanong niya. “Oo.”“Anong trabaho niya?” "Siya ay isang CEO." Matipid kong sagot at napanganga siya. Lumitaw ang isang nurse at tinawag siya. Nakahinga ako ng maluwag na sa wakas ay naiwan akong mag-isa sa aking mga iniisip. Dahan-dahang nauubos ang waiting area, pero wala pa ring senyales ni Kian. Maya-maya, ako na lang ang natitira sa buong waiting area. Lumapit sa akin ang nurse na tila may awa sa mga mata niya. Bakit ganyan siya makatingin sa akin?“Ma’am, ang tagal niyo na. Gusto niyo bang pumasok at magpatingin sa doktor nang wala ang asawa niyo?" Napagtanto ko na hindi lang sa late si Kian, hindi siya magpapakita. "Hindi na iyon kailangan." Sabi ko, tumayo at padabog na lumabas ng ospital para hanapin si Kian. Pumara ako ng taxi diretso sa kumpanya niya. Nakakakuha ako ng kakaiba at nagtatanong na mga sulyap mula sa kanyang mga empleyado sa lobby ngunit hindi ko sila pinansin. Pwede nilang isipin ang kahit anong gusto nila,