“Ano ba?!” Kasabay ng sikmat ni Arwena ay ang pagtama ng siko nito sa sikmura ng lalaking lapastangan na biglang yumakap sa kanya. Pero parang hindi man lang ito nakaramdam ng sakit. Mas humigpit pa ang pagyapos nito sa kanya habang nakadiin na ang hawak nitong panyo sa ilong niya. Nagpupumiglas pa rin siya. Sinubukan niyang makawala sa mahigpit na hawak ng lalaki, pero dahil masakit nga ang isa niyang kamay ay kulang pa rin ang lakas niya, kumpara sa lakas ng lalaking may hawak sa kanya. Yapos-yapos pa rin siya nito at diniin pa ang labi nito sa leeg niya, hanggang sa unti-unti na siyang nakaramdam ng panghihina at pagkahilo. Naipikit na lang niya ang mga mata kasabay ang pagpatak ng mga luha. “Sorry, Weng…” Bago tuluyang nanghina si Arwena ay narinig pa nito ang sinabi ni Jake. Hindi lang kasi si Farah ang nakamanman kay Arwena. Hindi lang ito ang may balak na masama kay Arwena, si Jake rin. Katulad ni Farah, kanina pa ito nakaabang; kumukuha ng tyempo na makalapit sa datin
“Archie!" sigaw ni Mr. Tan. Kitang-kita nito kung paano bumagsak sa kalsada si Archie nang mabangga ito ng kotse. Hindi niya mapaliwanag, pero parang ramdam din niya ang sakit na nararamdaman ng kapatid. Winaksi niya ang mga taong nakiusyo sa nangyaring gulo, at agad na niyakap ang kapatid habang na sa kotseng papalayo ang tingin. Maya maya ay nilingon din niya si Arwena na nakahandusay sa tabi ng kotse. Gusto niya rin sanang tulungan si Arwena. Gusto niya rin alamin ang kalagayan nito, pero hindi naman niya mabitiw-bitiwan si Archie. Pakiramdam niya ay mas kailangan siya ng kapatid. “Help!” sabi pa ni Mr. Tan, nanginginig ang mga kamay nito. Hinaplos ang duguan na noo ni Archie, at naikuyom ang kamao na nabahiran ng dugo. Nagtangis din ang bagang nito dahil sa magkahalong galit at pag-aalala. Namukhaan niya kasi ang nagmamaneho ng kotse na sinakyan ni Jake. Walang iba kung hindi si Farah. Sa isip niya, gusto niyang iganti ang kapatid at si Arwena sa sarili nitong paraan. “
“Archie… gumising ka na, please. Sorry, napahamak ka dahil sa akin. Sorry, nadamay ka sa gulo ko.” Kapos hininga at halos hindi na maintindihan ang sinasabi ni Arwena. Sinisisi nito ang sarili sa nangyari sa kaibigan. Hindi niya rin akalain na magagawang manakit ni Jake intentionally, mapasakanya lang ulit siya. “Gumising ka na, Archie. Kailangan kita; kailangan ko ng kausap, ng karamay, at ng masasandalan. Hindi ko kakayanin kung wala ka. At saka, aalagaan pa natin si Nathan, hindi ba?” Haplos-haplos na naman ni Arwena ang pisngi ni Archie, hindi man lang ito napapagod sa paulit-ulit na pag-so-sorry sa wala pa ring malay na kaibigan. Hindi rin matigil ang iyak nito. Hindi matigil ang mga sinasabi nito kay Archie na parang karayom na tumutusok-tusok sa puso ni Mr. Tan. Alam ni Mr. Tan na walang intention si Arwena na masaktan siya, pero kasi, kung kausapin nito si Archie ay parang walang ibang nakikinig. Parang sila lang dalawa. Sa sobrang lungkot at pag-aalala sa kaibigan ay
“Archie!" sabay na bulalas ni Arwena at Mr. Tan. Sabay din silang lumingon kay Archie na ngayon ay nagpalipat-lipat ang tingin sa kanila. “Parang magnet, dikit na dikit?" sabi pa ni Archie habang na kay Arwena na ang tingin. "Landi mo, girl!” dagdag nito, pero kumibot lang ang labi. Wala ni kaunting boses na lumabas mula sa bibig, pero basang-basa pa rin ni Arwena ang kada buka ng labi ng kaibigan na may kasabay na tirik ng mga mata. Agad namang lumayo si Arwena kay Mr. Tan. Tumikhim at lumapit kay Archie. Sikreto nitong tiniim ang labi at pinandilatan ang kaibigan na kagigising nga lang, pero wagas na kung tuksuhin siya ng palihim. Panay tirik pa rin ang mga mata nito. Mabuti na lang at hindi makatingin sa kanya si Mr. Tan, na ngayon ay hindi alam kung iiwas ba ng tingin o yuyuko na lang. “A-Archie… mali ang iniisip mo, hindi ko nilandi si Arwena, tinulungan ko lang siya,” utal na sabi ni Mr. Tan. Tumikhim din ito, sabay ang sulyap kay Arwena. Ang tingin niya ay parang nagsasa
Sandaling lumaki ang mga mata ni Archie, at maya maya ay pumikit. Nagkunwaring tulog para maiwasan ang nanlilisik na mga mata ni Arwena. “Bakit bumalik ka agad?" tanong ni Mr. Tan kay Arwena. Nilingon niya rin sandali si Archie na nagtutulog-tulugan bigla. “Kumusta si Nathan?” dagdag tanong pa ni Mr. Tan kay Arwena. Hindi pa rin kasi ito nagsalita at hindi umalis sa bungad ng pinto. Ang tingin ay nasa kaibigan na parang ang buong katawan ang may casts. Straight na straight at walang ka galaw-galaw. “Okay lang si Nathan, mahimbing ang pa rin ang tulog." Kahit naiinis si Arwena sa kaibigang si Archie, sinagot pa rin naman niya ng maayos si Mr. Tan. Gusto na rin kasi niya munang ipahinga ang utak na kanina pa nag-iisip, kung ano pa maaring mangyari sa susunod, at gusto niya munang huminahon ang puso niya na puno ng kaba. Kaba dahil sa ginawa ni Farah at Jake. Katatanggap lang kasi niya ng tawag mula sa mga magulang tungkol sa nangyari kay Farah at Jake. Nahulog nga raw ang dal
“Ahh!" namimilipit na sigaw ni Farah. Pinipilit nitong alisin ang pagkakaipit ng paa niya sa malaking bato. “Ahh…” Humahagulgol ito matapos maalis ang pagkakaipit ng paa. Saka naman siya nagpalinga-linga sa paligid. Wala kasi sa tabi niya si Jake. Hindi mahagilap ng mga mata niya. Magkahawak kamay nga sila kanina nang madala sa agos ng tubig. Pero dahil sa lakas ng agos ay nabitiwan siya ni Jake. “Jake… nasaan ka?" Humahagulgol na tawag nito sa pangalan ng nobyo. Pero walang sumagot. Sariling boses niya lang ang narinig niya. Ang lagaslas ng tubig at huni ng mga ibon. “Jake, na saan ka ba?” Pinilit tumayo ni Farah, pero hindi niya kaya. Masakit ang paa niya na namamaga at may sugat pa. Masakit rin ang buong katawan niya. Bukod sa sugat sa paa, may mga galos, pasa, at sugat din ang ibang parte ng katawan niya. Maging ang ulo niya ay may sugat din. Humawak siya malaking bato kung saan siya na tangay ng agos, at ipunuwesto ang sarili sa pagitan ng malaking bato. Yakap-yakap na r
“Arwena, are you okay? Kanina ka pa tulala," tanong ni Archie sa kaibigan niya. Kararating lang nila rito sa mansyon ni Tandre, at kanina pa excited si Archie na pumasok. Ito nga kasi ang unang beses na aapak siya sa napakagandang mansyon ng kapatid, pero panira naman si Arwena. Ilang araw na mula nang malaman nila ang nangyari kay Jake, at ito na siya, tulala at laging hindi mapakali. Parang guilty; parang sinisisi ang sarili sa nangyari sa dating nobyo. “Arwena, gising!” Niyugyog-yugyog ni Archie ang kaibigan. "Naku naman, Wena! Alam kong nagulat ka, at hindi makapaniwala sa nangyari kay Jake. But, please, stop blaming yourself. Stop thinking about him. Hindi mo kasalanan ang nangyari sa kanya; sa kanila ni Farah.” Bukod kay Jake, alam ni Archie na iniisip din ni Arwena si Farah na hanggang ngayon ay hindi pa rin nakikita. Mabait nga kasi si Arwena, kaya kahit marami pang naging kasalanan si Farah sa kanya, nando’n pa rin ang pag-aalala niya. Lalo’t hindi nga maganda ang
“Anong klaseng tanong ‘yan, Archie?” Nagtatampong tanong Tandre. Napalingon pa siya sa mga kasambahay. Ang dating kasi ay parang napahiya siya. Ito ang unang beses na may nang-away sa kanya at sa pamamahay niya pa mismo. Hindi nga agad siya nakapagsalita. Humigpit din ang paghayapos niya kay Nathan. Bukod kasi sa pasigaw na tanong ng kapatid, kung duruin at tingnan siya nito ay parang bumalik na naman sila sa dati. Parang wala na naman itong respeto sa kanya. “Nag-usap na tayo, hindi ba; bati na tayo, Archie. Of course, gusto kong tumira ka rito; gusto kong makasama ka. Pamamahay mo na rin ‘to." “Talaga lang? Kaya ba may grand pa welcome ka sa kwarto namin ni Arwena?!” Kumunot ang noo ni Tandre, hindi niya maintindihan kung ano ang pa welcome na sinasabi nito. “Alam mo, Tandre, kung nakakalakad lang ako ngayon, baka tumakbo na ako palabas kasama sina Arwena at Nathan, at hinding-hindi na kami babalik rito." Sandaling sumulyap si Tandre kay Arwena na alam niya na naguguluha
“My queen," yakap at halik sa batok ko ang kasabay ng malambing na boses na ‘yon. Antok na sana ako, kaya lang hindi ko naman matanggihan itong asawa ko na kararating lang mula sa trabaho ay ako naman ang gustong trabahuin. “Ang bango mo, my queen," pinahangin nitong sabi na sumabay sa pagharap ko sa kanya. Kagat-kagat na niya ang ibabang labi at may tingin na nang-aakit. Awtomatiko namang umangat ang mga kamay ko at kumapit sa batok niya. Mas kumislap pa ang mga mata na agad namang nagpangiti sa akin. Para naman kasi akong hinihigop sa klase ng tingin niya. Tingin na nagsasabing mahal na mahal niya ako. Tingin na nagsasabi na ako lang ang pinakamaganda sa paningin niya, at tingin na nagsasabing sabik na siyang angkinin na naman ako. “Nilalasing mo ako sa bango mo, my queen. Pinag-iinit mo ako lagi. Pinasasabik…” Ayon na nga at sininghot na nito ang leeg ko na parang inuubos ang lahat ng bango ko. May kasama na rin ‘yong himod sa nguso na nagpabungisngis sa akin. Naki
“My queen,” malambing na tawag ni Tandre sa asawang si Arwena na agad namang ngumiti nang makita ang matamis nitong ngiti. Kanina niya pa ito pinagmamasdan. Kanina pa siya naghihintay na matapos ito sa ginagawa. At ngayong tapos na, heto at hindi na niya naawat ang sarili at nilapitan na niya agad. Napailing-iling pa si Arwena. Alam niya kasi na kanina pa sabik ang asawa na lapitan siya. Kanina pa ito gustong yakapin at halikan siya, pero dahil sa banta niya, na kapag lumapit ito sa kanya ay hindi siya sasama sa gaganaping launching ng Denovan Jewelry. Kaya wala itong nagawa, kung hindi ang manatiling tahimik habang pinagmamasdan lang siya. Pero katulad ni Tandre, hindi rin maawat ni Arwena na sumulyap sa asawang gandang-ganda sa kanya. Pangiti-ngiti kasi habang titig na titig sa reflection niya sa salamin. “Tapos ka na?” malabing nitong tanong, sabay ang banayad na paghawak sa balikat ni Arwena, at banayad iyong hinaplos-haplos. Matamis na ngiti lang ang sagot ni Arwena na may
Matapos ang isang malakas na putok na nagpapikit ng matiim sa mga mata ni Arwena, sunod-sunod na pagsabog naman ang sumunod na umalingawngaw sa loob ng conference room na nagpahinto naman sa paghinga niya. Umiiyak siya pero walang boses na lumabas. Yumugyog lang ang balikat at awang ang labi. Si Tandre naman ay mahigpit na yumakap kay Arwena. Napigil din nito ang paghinga. Akala kasi niya ay katapusan na nila. Akala niya ay ito ang huling araw na makasama ang pinakamamahal niya. Ilang segundo silang nanatili sa ganoong ayos hanggang sa marinig nila ang mga sigaw, mga utos ng mga pulis at bomb squad na nasa loob ng conference room. Sa bilis ng pangyayari na hindi inasahan ni Farah, wala itong nagawa nang agawin sa kanya ang baril at detonator, at ngayon nga ay kasalukuyan nang dini-difuse ang mga bomb. “Tandre!” Matapos ang matinding takot at pagkagulat, sa wakas ay nagawa ring magsalita ni Arwena. Kaya lang, hindi pa rin siya makagalaw. Hindi pa rin niya kayang tumingin sa pa
“No, Wena! ‘Wag kang pumasok—” sigaw ni Tandre, pero agad natahimik dahil sa baril na tumutok sa kanya. “Tumahimik ka!” singhal ni Farah. Gigil na gigil ito na parang ano mang oras ay kalalabitin na ang gatilyo. “Kanina ka pa! Napupuno na ako sa’yo!” “Don’t do this, Farah, please! I’m begging you. I’m willing to do anything. Hayaan mo lang si Arwena,” buong puso na pakiusap ni Tandre. Ni kaunti ay hindi nakaramdam si Tandre ng takot para sa sarili niya. Natatakot siya para kay Arwena. Natatakot siya sa maaring gawin ni Farah sa asawa niya. Ang isipin pa lang ang maaring gawin nito kay Arwena, ang sikip-sikip na ng dibdib niya. Naikuyom naman sandali ni Janica ang kamao. Nasasaktan kasi siya na marinig ang pagmamakaawa ng lalaking mahal niya para sa ibang babae. “I said, shut up!” Nanlaki ang mga mata ni Farah. “Kahit anong pagmamakaawa ang gawin mo; kahit ibigay mo pa sa akin ang kayamanan mo, o kahit ibalik n’yo pa ang buhay ni Jake, hindi ko pa rin tatantanan si Arwena. Ala
“F-Farah!” Bulalas ni Janica. Parang na alimpungatan mula sa mahimbing na tulog dahil sa malakas na putok na narinig. Umawang pa ang labi at nanlaki ang mga mata na napatitig sa lalaking nakahandusay sa sahig at duguan. “What the...” Takip-takip na rin ang mga palad nito sa tainga niya, at saka, nilibot ang paningin sa paligid. Hindi niya alam kung paano umabot sa ganito ang gulo na ginawa niya kanina. Napalingon din siya kay Tandre na ngayon ay nakayuko at nakalapat ang mga kamao sa sahig. Bakat din ang mga ugat nito sa braso.Doon niya binuhos ang lahat ng galit kay Farah na walang awang binaril ang tauhan niya na wala namang kinalaman sa problema nila. “How?” Hindi magawang ibigkas ni Janica ang salitang gusto niyang sabihin. Paulit-ulit na lang siyang napapailing habang nangingilid ang mga luha. Kitang-kita niya kasi ang butas at dugo sa suit ni Tandre. Napatingin pa siya sa kamay niya na sumaksak sa likod nito. Hindi niya akalain na magagawa niyang sasakin si Tandre sa hairsti
Matapos marinig ang sinabi ng staff ay sunod-sunod naman na umalingaw ang serena ng mga police car, bombero, at mga sigawan ng mga tao na sapilitang pinalalayo sa gusali. Napatakip na lang sa bibig si Arwena, habang si Gomez at Fuentez ay kanina pa nakikiusap na umalis na sila dahil dilikado na rito sa loob. Kaya lang paulit-ulit siyang tumanggi. “Hindi ako lalabas, hanggat hindi ko kasama si Tandre,” pagmamatigas ni Arwena na sumabay sa pagpasok ng mga awtoridad at bomb squad sa gusali. Lahat ng lugar, lahat ng sulok ng hotel ay sinigurado nila na walang tao. Maliban sa conference na kinaroroonan nila ngayon. “Mrs. Denovan, kung maari lumabas na po kayo,” pakiusap ng officer in charge na kausap ni Gomez at Fuentez kanina. Ang mga medics naman ay lumabas na para mag-antabay sa maaring kahihinatnan ng gulo na nangyayari ngayon. “I said no! I’m not going anywhere without my husband,” madiin na sabi ni Arwena. Ayaw niya rin magpahawak sa mga bodyguard. Hilam sa luha ang mga
Kasabay ng halik ni Janica kay Mr. Tan ay flash ng mga camera at sabay-sabay na mga tanong ng press na hindi na halos maintindihan. Maririnig rin ang hiyawan sa labas ng hotel. Live nga kasing napapanood ang press conference, kaya sigurado si Mr. Tan na ang iniisip ng mga fans, ang halik sa kanya ni Janica, at ang yakap nito sa kanya ay confirmation ng relationship nila. Buo na sana ang desisyon ni Mr. Tan na sundin ang suggestion ni Ted. Kaya lang, nagbago ang isip niya dahil sa ginawa ni Janica ngayon. Iba umataki si Janica. Hindi sa salita, kung hindi sa gawa. Mapait na ngumiti si Mr. Tan, kasabay ang paghawak sa balikat ni Janica at bahagyang itinulak ito palayo. Makikita kaagad ang pagsimangot ni Janica. Matalim rin ang tingin nito na parang pinagbabantaan si Mr. Tan. “You know what, Janica, bibigyan pa sana kita ng pangalawang pagkakataon na ma-redeem ang sarili mo sa kahihiyang pinapasok mo.” Matalim na tingin ang kasabay ng sinabing iyon ni Mr. Tan, sabay senyas kay Ted. “
“Bakit nandito si Janica? Didn’t I tell you to heightened the security? " Paulit-ulit ko kayong pinaalalahanan, gawin n’yo ang lahat para hindi makapasok ang babae na ‘yon dito?!" gigil na tanong ni Tandre kay Ted.Kararating niya lang sa Hotel Denovan, at gusto na niya agad na palayasin si Janica. Ang laki nga ng mga hakbang niya, papunta sa conference room kung saan naghihintay ang press at ang babae na kinamumuhian niya. Halos patakbo namang sumunod si Ted, at ang ilang mga bodyguard niya. “I’m sorry, Mr. Tan, lahat ng utos n’yo po ay sinunod namin. We’ve done all the necessary actions, para hindi makapasok si Ms. Janica, but she disguised herself as one of the press, and it was too late for us to recognize her. Wala na kaming magawa. Press are taking pictures habang papunta siya sa harap, nakangiting umakyat sa platform, at prenteng umupo roon.” Tingin lang ang sagot ni Mr. Tan sa paliwanag ni Ted. Ni ang huminto sandali paglalakad ay hindi nito ginawa. Ayaw na niyang mag-aksaya
“Daddy, Archie!” Masiglang sigaw ni Nathan.“N-Nathan…” utal na sagot ni Archie at agad na hinarap ang pamangkin. Sinalubong niya rin ito, pero ang kamay ay sikretong sumenyas kay Tandre at Arwena na magtago muna. Agad namang sumunod ang mag-asawa. Pumasok sila sa walk-in closet habang inaaliw naman ni Archie ang bata. Pinipigilan niya itong pumasok sa kwarto para hindi makita ang ayos ng mga magulang nito. Siguro ay kinikilti na naman ni Archie ang bata. Rinig na rinig pa kasi ni Tandre at Arwena ang hagikhik ni Nathan, at maya maya ay unti-unting naglaho ang boses ng magtiyuhin.Nakapa naman ni Arwena ang dibdib, napabuga ng hangin at matalim ang tingin kay Tandre na pangiti-ngiti lang, pero halata namang kinabahan kanina.Alam nila na pereho na siguradong matutuwa si Nathan kapag nalaman nito na bati na sila. Kaya lang, nahihiya sila na makita ng Anak sa ganoong ayos. Kung malalaman o sasabihin man nila kay Nathan ang magandang balita, ‘yong nasa maayos naman silang pustura, hind