C3

Alice's POV

 

I was stunned, unable to speak while I'm hardly breathing, looking at the man in front of me. Sir. Ducay, is one of my dad's friends. How did they able to find me? Here? It's impossible to caught me here in just a few days!

 

 

Isa lang ang nakakaalam kung nasaan ako, at 'yon ang lalaking nakasama ko noong nakaraang gabi. But it's impossible also because he had nothing to do with it. 

 

 

Imposibleng malaman niya kung sino ako at isinumbong ako. Gosh! This is the end of my life!

 

 

"Sinuway mo na naman ba ang magulang mo?" Hindi ako sumagot at binaling na lang ang tingin sa iba.

 

 

"You're so stubborn, Alice. Let's go home." Home. Home, huh. Then why he called so 'home' is not the home I want to live in.

 

 

Hinawakan niya ang braso ko ngunit agad ko akong kumawala. "No, don't touch me," I coldly said.

 

 

Lumapit ang isa sa mga kasama nito at nagsalita, "Just come with us. We've spend four days to find you, kid."

 

 

I looked at him. "Then blame my dad for that."

 

 

"Kung hindi ka naman kasi nagpasaway, edi walang problema," banat nito. F*cking jerk. Anong karapatan niyang magsalita gayong wala naman siyang alam?

 

 

Sinenyasan ni Sir. Ducay ang ibang mga police. Nakita ko naman ang pagtango nila at lumapit sa akin, hinawakan jila ang magkabilaan kong braso na siyang nagpadaing sa 'kin.

 

 

"Don't f*cking touch me! Ano ba?!" asik ko at nagpupumiglas pero hindi nila ako pinapansin at patuloy lang sa paghawak sa akin at sinusubukan akong ilabas. 

 

 

Ang lahat ay nakatigil habang nakatingin sa amin, alam kong inaakala nila na isa akong b*tchesa or I did something crimely. "Ano ba?!" Wala silang karapatan ganituhin ako! Kulang na lang ay makaladkad ako sa harap ng maraming tao sa mga punyetang mga 'to. 

 

 

Ginamit ko ang natatangi kong lakas at pwersa para pumiglas. Nabitawan nila ang paghawak nila sa akin habang 

katahimikan ang bumalot sa loob.

I took a deep breath.

 

 

"I can walk by myself," I superiorly said and I walk out and leave the people who are watching me walking towards the exit.

 

 

--- 

 

 

"Alice..." bungad sa akin ni mama habang papasok ako ng pintuan, nasa likod ko ang mga police. Tumingin ako kay daddy na ngayon ay naglalakad patungo sa mga police. 

 

 

Pumasok ako sa loob at akmang maglalakad paakyat nang tawagin ni daddy ang pangalan ko sa nagbabantang tono. So i have no choice to stand here and wait for his 

command.

 

 

Patuloy akong pinauulanan ng mga tanong ni mama tungkol sa paglayas ko, hindi ko siya sinagot at pinansin habang naka-crossed arms lang ako at iniiwasan ang mga titig nito sa akin.

 

 

Ilang minuto ang nakalipas bago umalis ang mga police. Pumunta sa amin si daddy at hinarap ako. Ilang segundo kaming nagkatitigan. 

 

 

Nagulat ako nang bigla niyang hilain ang braso ko nang mahigpit at ikinaladkad ako, hindi ko alam kung saan patutungo. Ini-expect kong sisigaw ako, magpupumiglas ako, at makikipagaway ako. Pero, nakatanga lang ako habang hinahayaan siyang kaladkarin ako. 

 

 

I heard mama calling his name again and again.Pansin kong papunta kami sa guest room, at tama nga ako. Padabog na binuksan ni daddy ang pinto at itinulak ako papaloob na siyang ikinabalagta ko sa sahig.

 

 

"You're really out of your mind!" he yelled. I didn't answer, I'm just glaring at him angrily.

 

 

"Mana sa 'yo," I said with no emotion.

 

 

"You'll really do anything just not to continue the marriage, huh?"

 

 

"Oh, yes! What did you expect?" 

 

 

"Fine, I have no choice. Enjoy here." Naguluhan ako sa sinabi nito at saka ko lang naintindihan nang bigla niyang padabog na isinarado ang pinto. I expect mama will open the door and save me but she didn't.

 

 

Tumayo ako at patuloy na pinaghahampas ang pinto.

 

 

"Pakawalan niyo ako rito!" I keep repeating over and over the same words while keep slamming the door. This is too much! Parents should not do this with their daughters! This is abuse!

 

 

"Henry, do we really need to do this? I think this is too much," I heard mama talking to him.

 

 

"Georgia, do you think we have a 

choice? Kapag hinayaan lang natin ulit siya, baka maglayas na siya at hindi na bumalik pa! Gusto mo bang mangyari 'yon?"

 

 

"We can convince her!"

 

 

"How?" paghahamong tanong ni daddy.

 

 

"She's stubborn, we can't really force her by giving her dramatic and sweet words, Hon," dagdag niya.

 

 

"For now, let's just let her calm down and take her some space." Napatigil ako at mahinang humikbi. Why?! Bakit kailangan mangyari ito?! Ayoko! Hindi 

'to pwede! Pero may magagawa ba 'ko? 'Di ba wala?

 

 

Isinandal ko ang katawan ko sa pinto at umupo, iniyakap ko ang aking sarili at yumuko. 

 

 

This is too much...

 

 

--

 

 

It's been a week since I'm confined here. Nakatingin ako sa 'king bintana habang pinagmamasdan ang view ng mga buildings, houses, at umaandar na mga kotse. 

 

 

Sa isang linggo kong naririto, I did nothing but lock myself here and cry over and over. Space? Rest? Gano'n ba ang nararamdaman ko rito ngayon? Kasi hindi. Sakit at poot ang nararamdaman ko rito. Napakasakit.

 

 

I feel like I'm a bird who was trapped in her cage.

 

 

I feel like my freedom was easily taken away from me.

 

 

Para akong pasyente na naghihintay sa pagkain na ihahain sa akin, at naghihintay na makalabas. Hindi ko alam kung bakit ko ito nakakaya. Bawat pagpapadala nila sa akin ng pagkain ay may nakasulat na 'sorry.' Pft, sorry my ass.

 

 

Walang beses akong napaisip. Ano na ang mangyayari sa buhay ko? Ang layo ng buhay ko kumpara sa buhay ko noon. Parang kahapon lang, nasa club pa kami ng mga kaibigan ko at nagtatawanan, nagsasayawan. Hindi ko labis naisip na mangyayari sa akin ito.

 

 

Marriage, marriage, marriage. They locked me here—like a criminal just for that marriage. That fucking engagement is really important for them huh? I feel like I don't know my parents, that I don't really know my parents. I can't believe they can do these things to their daughter who just wants a peaceful life.

 

 

Narinig kong bumukas ang pinto pero hindi ko siya pinagtuunan ng pansin.

 

 

"Alice... how are you?"

 

 

"What do you think, Dad?"

 

 

Halos isang metro na lang ang pagitan namin habang nakasandal siya sa lamesa.

 

 

"Forgive me, Alice. I think I'm a bad father for you. I'm sorry if I will use you for our company. But I promise you, if you marry the heir of Valerco family, you will not be mistaken. He will take care of you, guide you. He is—"

 

 

"That's not the point. I'm still young. I'm just 20 years old, Dad. I know you know how much I want to achieve my dream but, you still force me to that f*cking marriage," saying those words without looking at him.

 

 

"Alice, hindi mo alam ang ginagawa namin ng mama mo magkaroon lang ng tulay para hindi na matuloy ang kasal. Wala namang magbabago, Alice. Kapag nagpakasal ka sa kanya, you can still continue pursuing your passion, going out with your friends, studying, and more."

 

 

"Sa kontrata lang kayo kasal, pero hindi sa totoong definition ng kasal at pagmamahal," he added.

 

 

His words convince me a little bit. Silent echoes in the room. Umayos na siya sa 

pagkakatayo at ang huli niyang mga binigkas ay nagpatigil sa akin.

 

 

"We will have dinner later with Valerco family, you will meet your future husband. Prepare, maybe you will change your mind." And then he left.

 

 

F*ck.

 

 

...

 

 

Hindi, hindi maaari. 

 

 

Kanina pa ako pabalik-balik sa paglalakad sa loob kwarto ko habang hindi mapakali ang mga daliri ko dahil sa huling sinambit ni daddy sa akin. Dinner? Dinner with Valerco family? It can't be! Dinner for what? Ni hindi pa nga ako pumapayag sa pagpapakasal na sinasabi nila! 

 

 

Kanina pa sobrang bilis ng pagtibok ng puso ko. Nakakainis! Ayoko, ayoko silang makita! Pakiramdam ko ay mangyayari na talaga ang marriage-marriage na iyan! 

 

 

Napatigil ako sa paglalakad at dali-daling umupo sa lapag habang nakasandal ako sa kama ko. Ayoko nito! Ayoko nang ganitong buhay! 

 

 

Napahilamos na lamang ako sa mukha habang pinipigilan ang sarili kong maiyak na naman. No, Alice, don't cry. All will be alright in time. Just take a breathe. 

 

 

At ginawa ko naman kung ano ang nasa isip ko. Paulit-lit akong humihinga nang malalim at pinapakalma ang sarili. May solusyon lahat nang ito, mas mabuti kong papayapain ko muna ang isip ko.

 

 

Tumayo na ako at napatingin na lang  ako sa kawalan. 

 

 

Ngunit wala pang ilang segundo ay binagsak ko ang katawan ko sa kama at para akong zombie na nagwawala habang pabulong naman akong sumisigaw. 

 

 

I fucking hate this! I hate what's happening to me! Bakit ako pa ang kailangang dumanas nito?! I mean—wala namang may deserve na mangyari ito sa kahit kanino. Pero, hindi ko rin kayang sabihin na sana hindi na lang nila ako pinanganak, na hindi na lang akong pinanganak na mayaman. 

 

 

Kasi nagpapasalamat pa rin ako't naranasan ko ang marangyang buhay. 

 

 

Umiling ako nang ilang beses. Stop now, Alice. Huwag nang maraming iniisip. 

 

 

But then, may bigla na lamang may pumasok na ideya sa utak ko. Napatingin ako sa bintana ng aking kwarto. Dahan-dahan akong gumalaw sa kama at pumunta patungo sa bintana. This is the only way. Kung ayaw mong mangyari sa iyo ang isang bagay, kailangang may gawin ka upang hindi ito matuloy. Walang mangyayari kung tutunganga ka lang. 

 

 

Nang nasa bintana na ako, tintingnan ko muna kung gaano kataas ang height hanggang baba hanggang sa kwarto ko. Kung tatalon ako rito, tiyak na mamamatay ako. 

 

 

Lumingon ako sa kama ko at pinagmasdan ko ang mga kumot at mga damit na nakakalat. Isang malalim na buntonghininga ang ginawa ko bago ko gawin ang susunod kong hakbang. 

 

 

Nakatapak na ng isang paa ko sa bintana habang paulit-ulit akong lumulunok habang nakatingin sa baba. Tumutulo na rin ang mga pawis ko. Kaya mo 'to, Alice. You can do this! 

 

 

Tuluyan na akong nasa ibabaw ng bintana, dahan-dahan akong bumaba at kumapit sa tela na ginamit ko para makababa. Pinagtali-tali ko ang mga kumot, punda, mga damit, at itinali ko iyon sa kama ko, at ang dulo nito ay nasa baba. Alam ko namang hindi ako gaanong kabigat kaya hindi masasama ang kama ko.

 

 

Dahan-dahan akong bumababa habang ang mga paa ko ay nasa pader. Huwag kang mag-isip ng mga kung anu-ano, Alice. Hindi ka mahuhulog! 

 

 

Nang nasa ibaba na ako, bumitaw na ako sa tela at itinapak ko na ang mga paa ko sa lapag. Pinunasan ko na ang mga pawis ko gamit kamay ko. I did it! Malaya na 'ko.

 

 

Mabuti na lang at walang guard na nagbabantay sa gilid ng bahay namin, may cctv nga lang pero wala na akong pake. Akmang tatakbo na sana ako nang marinig kong may umiiyak. Napatigil ako at kumunot ang noo ko habang pinapakinggan ang hikbi nito. 

 

 

Lumingon ako sa may bintana, doon nanggagaling ang tunog. Pumunta ako sa bintana at palihim na sumilip. 

 

 

Biglang bumilis ang tibok ng puso ko nang makita ko si mama. Si mama... umiiyak siya habang nakaupo at nakatakip ang mga kamay nito sa mukha niya. Nakita ko rin si daddy na may kinakausap sa phone nito. 

 

 

Inilapit ko pa ang aking tainga sa bintana para marinig ko ang pinag-uusapan nila. Good thing, nakabukas ang bintana. 

 

 

Ibinaba na ni daddy ang phone nito at lumapit kay mama. Umupo ito sa tabi niya at hinahaplos nito ang likod ni mama. 

 

 

"Paano na ito, Henry? Ano na lang ang mangyayari sa atin?" nanlulumong sambit ni mama. 

 

 

"Unti-unti nang nagba-back out ang mga clients natin dahil sa pagbaba ng rate ng kumpanya! Ano na lang ang mukhang maihaharap natin kay Alice kapag tuluyan nang babagsak ang kumpanya?!" nabuhayan ang kaluluwa ko nang marinig ko ang pangalan ko. 

 

 

"We'll find a way, Hon," pagpapakalma ni daddy kay mama. 

 

 

"In what way? May naisip ka na bang paraan? 'Di ba wala? Nagawa na natin ang lahat na solusyon na naisip natin pero wala pa rin." Patuloy pa rin ang paghikbi ni mama. 

 

 

"Isang paraan na lang ang naiisip natin. At 'yon ang ipakasal ang anak natin sa anak ni Arthur. At siguradong ito na lang ang natataging paraan para masalba ang kumpanya." 

 

 

"Pero, kita mo naman 'di ba? Ayaw ng anak natin. Hindi natin siya pwedeng ipilit, ayokong madamay siya sa problema ng kumpanya." 

 

 

"I know. I know... just take her time. Magkakaroon din ng solusyon ang lahat nang 'to." 

 

 

Hindi na ako nakasilip sa bintana at nakasandal na lamang ako sa pader habang nakatitig sa kawalan nang marinig ko ang pinag-uusapan nila. Madiin akong nakakagat sa labi habang hindi ako makapagsalita.

 

 

I feel guilty. Pakiramdam ko tuloy ay kasalanan ko pa na malulugi ang kumpanya dahil lamang sa pagiging selfish ko. 

 

 

Ayoko silang nahihirapan, ni minsan ay hindi ko silang nakitang nahihirapan nang ganito. Lagi silang nagpapakita sa akin na may ngiti sa kanilang labi, hindi ko alam ang mga nangyayari sa kumpanya dahil hindi sila nag-o-open up sa akin. 

 

 

If papayag ako sa kasal na iyon, hindi ko na makikitang iiyak si mama o mahirapan. I shook my head.

 

 

Hindi ko alam kung tutuloy pa ba ako sa pagtakas o hindi na. Maybe one day, I will able to accept my path... i hope so.  Napairap na lang ako at naglakad na pabalik kung saan ako bumaba. 

 

 

--

 

 

 

I looked at my gorgeous self in the mirror. I am wearing a wrap v neck long sleeve velvet bodycon ruched cocktail party black dress. I let out my wavy hair shine, I took my silver almond necklace and put it around my neck. I need to look stunning tonight—well every day I'm stunning but tonight, I need to look more stunning.

 

 

I don't really want this dinner but I have no choice. Hindi ko alam kung dapat ko bang pagsisihan ang ginawa kong hindi tuluyang pagtakas. I can't leave them. 

 

 

Someone opened the door and saw mama walking in my direction, she's looking at me proudly. Mabuti na lang at hindi sila nakahalata sa akin kanina.

 

 

Hinihimas niya ang aking mga buhok habang tintingnan ako sa salamin. "Be elegant. You're Debora Alice, our daughter."

 

 

I simply nodded. Edi wow, what's the big deal of being your daughter? Tumingin ako kay mama, ang amo ng mga ngiti niya sa akin, parang walang pinagdadaanan. Parang kanina lang umiiyak ka. Best actress!

 

 

"Bababa na ako. Ipapasundo na lang kita." I nodded again. She kissed my forehead before she left. I still hate her for being not on my side. Kinakausap ko lang sila nang maayos para wala na silang masabi sa akin na masama. 

 

 

Pakiramdam ko ay unti-unti na akong napapalapit patungo sa isang buhay na hindi ko inaasam. But let's see, if he will passed my standard.

 

 

After a few minutes, pinuntahan ako ng isa sa mga maid namin, sinasabi na kailangan ko na raw bumaba. Ako naman 'tong si gaga, kinakabahan. 

 

 

Argh! Bahala na.

 

 

Habang pababa ako sa hagdan. I saw everyone was bore at me. They all looking at me amazingly. Habang dahan-dahan akong bumababa ng hagdan ay nakatingin ako sa 

kanila. Natigilan ang mga mata ko sa isang lalaki na ngayon ay nakatitig din sa akin.

 

 

His pointed nose, downward-turned 

lips, has angled eyebrow, and his cold monolid eyes... I hate to admit it but he looks h*lla fine!

 

 

Matagal kaming nakatitig sa isa't isa, mukhang chini-check niya rin ang hitsura ko. Nang tuluyan na 'kong makababa, nag-iwas na ako ng tingin at nilibot na lang ang tingin ko sa Valerco family.

 

 

They all look fine. Ngunit napatigil ako nang makita ang isang lalaking hindi ko aakalaing makikita ko.

 

 

Eric?!