Chapter 6

Chapter 6

Money rules everything. Iyon ang totoo. Hindi man ako nag-aaral ngayon ay mulat ako sa mga nangyayari sa paligid. Hindi ko masisisi si Sir Armiel kung ang tingin niya sa mga mahihirap ay mapagsamantala.

Tumatak sa isipan ko iyon. Parang mali ang pagiging mahirap pero wala naman kaming magagawa.

Sa gabing iyon ay hindi ko magawang makatulong. Tulog na ang mga kasamahan ko habang ako ay nakatulala lang sa kisame. Gusto ko ng bagong buhay. Iyong hindi mayaman pero iyong hindi ako mapipilitan na huminto sa pag-aaral.

Nagawa kong makatulog pero umaga na pero kinabukasan ay maaga pa rin akong nagigising para magtrabaho. At doon lang umikot ang oras ko sa mga sumunod na araw. Tulog, kain, trabaho, at wala ng iba. Laking tuwa ko lang dahil sa mga araw na iyon ay kulong si Sir Armiel sa kwarto at hindi ako ang napag-uutusan para dalhan ito ng meryenda kaya hindi ako nakarinig ng kahit ano mang pagsusungit sa kanya.

At sa sumunod na linggo ay sobrang tuwa ang naramdaman ko nang makuha ko ang unang sahod ko. Tuwing kalahating buwan at katapusan ng buwan ang sahuran kaya halos manginig ako habang nakatanaw sa mga bughaw na papel sa loob ng sobre.

“Anong bibilhin mo? Unang sahod mo?” masayang tanong ni Helga at doon unti-unting nawala ang saya ko. Naalala ko na lahat ng ito ay kukunin ni Tita.

“Wala,” mahinang sagot ko saka marahan na ngumiti.

“Bumili ka kahit isang t-shirt o short lang. At pinapasabi pala ni Manang Juanita na asikasuhin mo na raw ang mga accounts mo tulad ng SSS at philhealth. Malaking tulonh iyon. Sagot naman ni Don Frederick ang lahat. Siguradong may makukuha ka kapag naisip mong huminto na sa pagiging katulong,” sabi niya at kita ko sa mukha niya ang tuwa dahil sa sahod na natanggap namin.

Sobrang laki na nito para sa akin. Gustuhin ko mang bumili ng kahit isang damit lang ay alam kong hindi pwede. Makikusap ako kay Tita na baka pwede kong kuhanin ang limang daan man lang para may ipon ako kahit paano.

At alam siguro ni Tita na eksaktong ngayong araw ang kalahati ng sahod ko kaya mabilis itong tumawag. Malungkot kong binasa ang huling mensahe niya sa cellphone kong may pindutan na pinaglumaan lang ng pinsan ko.

Pinapauwi ako ni Tita para maibigay ko ang sahod.

At sa sumundo na araw na dahil day off ay umuwi ako. At iyon kaagad ang unang hinanap ni Tita na dahan-dahan ko namang inabot kaya ngumiti siya ng malaki.

“Mabuti naman!” masaysang sambit niya habang nagbibilang ng pera habang ako nakatanaw lang.

“Tita, baka pwede po akong humingi kahit limang daan lang—” naputol ang pagsasalita ko nang abutan niya ako ng singkwenta pesos.

“Ayan, pamasahe mo pabalik sa mga Lizares. Iyong pinagagawa ko sa’yo, Aryen. Huwag mong kalimutan,” banta niya saka ako tinalikuran habang patuloy parin sa pagbibilang ng perang ibinigay ko.

Malungkot naman akong napatingin sa singkwenta pesos na binigay niya at kalaunan ay wala na akong nagawa kung hindi ilagay iyon sa bulsa ko para may pamasahe ako pabalik sa mansyon.

Pagkabalik ko sa mansyon ng mga Lizares ay mas malaking kaba ang dala ko. Bago kasi ako umalis ng bahay ay paulit-ulit na inihabilin ni Tita ang pang-aakit ko dapat sa nag-iisang tagapagmana. Na alam kong hinding-hindi ko magagawa. Hindi ko alam kung paano ko lulusutan dahil kapag sinabi ko kay Tita ang totoo na ayaw ko ay hindi siya magdadalawang-isip na saktan at palayasin ako.

Wala akong mapupuntahan.

Tulala akong naglilinis ngayon sa ikalawang palapag at mag-isa lang ako ngayon dito. Nasabi ni Helga kanina na may pupuntahan sina Don Frederick at Sir Armiel kaya wala na siguro sila dito ngayon. Nagpupunas ako ng mga frames na nakasabit nang biglang bumukas ang pinto ng kwarto ni Sir Armiel sa likuran ko.

Nilingon ko siya kahit pa nasa alanganing posisyon ako. Nakatingkayad ako habang hawak ang frame at iyon ang naabutan niya. At hindi ko mabitawan ang frame kahit pa nakita ko ang paghagod niya ng tingin sa akin mula ulo hanggang paa.

Wala pa siyang sinasabi nang mamataan ko si Don Frederick na naglalakad palapit. Kaagad akong nataranta kaya nabitawan ko ang frame at nahulog iyon ng tuloy-tuloy. Pero mabuti at gawa iyon sa matibay na kahoy kaya hindi nabasag.

“Third,” tawag ni Don Frederick sa apo na kunot ang noo. Halata ang inis sa mukha ni Sir Armiel na parang kung pwede niya akong alisin sa paningin niya ngayon ay ginawa na niya.

“Lo, I want her out of here,” malamig na sambit nito kaya napabaling rin sa akin si Don Frederick.

“Yen, please—”

“I want her fired,” dagdag ni Sir Armiel na siyang ikinailing ni Don Frederick. Natakot ako at hindi ko alam ang gagawin pero ng bahagya akong nginitian ni Don Frederick ay nakampante naman ako na hindi ako mawawalan ng trabaho.

“Third, I am the one who will decide about my maids here,” matigas na sambit ni Don Frederick kaya sarkastikong tumingin sa akin si Sir Armiel. Nang-iinsulto iyon at tila nandidiri.

“Hindi ako magtataka kung isang araw ikakasal ka sa isang katulong, Lo. I hate your principles. I hate it,” Sir Armiel said. At naglakad siya paalis pero bago siya lumampas sa akin ay sadya niya akong binangga sa balikat kaya muntik na akong mapaupo.

Napabuntong hininga naman si Don Frederick at tumingin sa akin na tila humihingi ng tawag. Don Frederick is the kindest. Walang namana si Sir Armiel kahit katiting sa kabaitang iyon.

“I’m sorry, Hija. Please continue your work and be a little bit careful,” sabi niya.

“Sorry po, Don Frederick,” mahinang sabi ko saka mabilis kong pinulot ang frame na nahulog. Hindi na niya ako sinagot at bumaba na sa hagdanan habang ako ay pikit na pinakalma ang sarili saka muling bumalik sa pagpupunas.

Gabi na nang umuwi si Don Frederick kasama ang driver at maraming mga bodyguards. Wala si Sir Armiel kaya at isa ako sa napag-utusan para ihatid ang mga gamit ni Don Frederick sa kwarto niya. Kasama ko ang dalawang katulong pero umalis sila kaagad pagkalapag ng mga gamit habang ako ay inayos ko pa ang higaan ng Don.

“Yen, can you help me with this, Hija? I am getting older. I can’t do the things I used to do alone,” sabi niya at paglingon ko sa kanya ay nakita kong nahihirapan siya maghubad ng coat na itim.

“Tulungan ko na po kayo,” magalang na sambit ko at dahan-dahan siyang tinulungan para mahubad iyon ng maayos. At hawak-hawak ko ang coat ni Don Frederick at nakatingin siya sa akin habang bahagyang taas ang kamay nang bumukas bigla ang pinto.

At namutla ako nang makarinig ng malakas na mura.

“So am I right? You are a wh*re?! F*ck, Lo! You stoop this low! Disgusting!” galit na sigaw ni Sir Armiel habang nanlilisik ang itim na itim na mga mata.

“Hindi po—”

Hindi ko natapos ang pag-depensa ko sa sarili ko nang malakas akong kaladkarin ni Sir Armiel.

“Third!” sigaw ni Don Frederick pero malakas akong dinala ni Sir Armiel sa labas ng kwarto at tuloy-tuloy na kinaladkad pababa ng hagdanan. Mabilis na tumulo ng masagana ang mga luha ko habang pilit na inaalis ang kamay niyang nakahawak sa akin pero sobrang lakas niya.

“Yen!” sigaw ni Helga nang makita akong kinakaladkad ni Sir Armiel pero kagaya ng ibang katulong ay wala rin siyang ibang magawa.

Tuloy-tuloy akong kinaladkad hanggang sa labas ng mansyon. At sa pagtulak niya sa akin sa damuhan ay doon bumuhos ang ulan. Kaagad akong nabasa at ganoon rin si Sir Armiel pero hindi siya tumigil. Nanlilisik ang mga mata niya at kaagad niya akong dinuro.

“You will get out of here! This house doesn’t need a wh*re! Disgusting! Dirty! Desperate!” sigaw niya.

Mabilis akong umiling at hindi na makapagsalita sa lakas ng hagulgol ko.

Hindi siya nakuntento. Bahagya siyang lumuhod para mahigpit akong hawakan sa panga. Sobrang sakit pero wala akong magawa kung hindi umiyak at magmakaawa.

“Wala po akong ginagawa—”

“Sh*t the f*ck up!”

Malakas niya akong binitawan at doon ako gumapang. Gumapang ako hanggang sa tuluyan akong lumuhod sa harap niya. Kusang huminto ang ulan pero patuloy pa rin ang mga luha ko sa pagtulo. Lumuhod ako sa paanan ni Sir Armiel at unti-unting kong tinakpan ang mga mata ko ng mga palad ko.

“Maawa po kayo, wala akong ginagawang masama. Tinutulungan ko lang po si Don Frederick,” humahagulgol na sambit ko at doon ko siya tininghala. Nakita ko ang galit niyang mga mata pero may halong gulat iyon.

“Liar,” matigas na sambit niya kaya unti-unti kong inabot ang mga paa niya pero mabilis siyang umatras na tila napapaso.

“Huwag niyo po akong tanggalan ng trabaho. Maawa po kayo. Wala na po akong papasukan. Malinis po ang intensyon ko. Trabaho lang po ang ipinunta ko dito. Maawa po kayo,” nagmamakaawang sambit ko pero wala siyang sinabi na kahit ano. Tiningnan lang niya ako at hindi ko na mabasa ang ekspresyon niya sa sobrang pag-iyak.

“Third!”

Dumagundong ang boses ni Don Frederick pero hindi ko inalis ang tingin ko kay Sir Armiel. Sa patuloy na pagtulo ng mga luha ko at paglabo ng paningin ko ay bigla kong nangiti ang bahagyang awa sa kanya na mabilis ring napalis.

“Sorry po, sorry po,” humahagulgol na sambit ko ng paulit-ulit habang nakaluhod pa rin.

Umatras siya ng ilang hakbang.

“Third!” muling sigaw ni Don Frederick habang ako ay mas natakot sa posibleng mangyari sa akin. Posibleng mawalan na ako ng trabaho.

“Get up, fix yourself,” malamig na sambit niya at doon ako tuluyang tinalikuran kaya mas lalo akong umiyak. Tinakpan ko ng mga palad ko ang mukha ko para pilit na ikulong ang hagulgol at ilang sandali pa ay naramdaman ko ang isang tuwalyang bumalot sa akin at nang lingunin ko iyon ay nakita ko ang naaawang mga mata mata nina Manang Juanita at Helga.