Chapter 24.1

“SORRY Zoey hija, nang dahil saakin nagkahiwalay kayo ng kuya mo.”

Napahinto ai Zoey sa tahimik na pag-iyak habang tahimik silang tumatakbo palayo sa lugar na iyon. Nang lingunin niya si Farrah ay kita niya ang malungkot na expression nito.

“L-lola Farrah wala ka pong kasalanan. Sorry po kung umiiyak pa ‘rin ako pero nag-aalala lang po ako kay kuya tyaka kay Clarence. Lalo na may tama si kuya ng bala,”

Natahimik si Farrah dahil sa sinabi ni Zoey. Sa totoo lang ay sinisii niya talaga ang sarili, kung hindi siya kasama ng mga ito edi sana si Clarence ang kasama ni Zoey at hindi siya. Ang apo niya ay nandoon sa gitna ng labanan habang siya ay tumatakbo palayo at tumatakas.

Hindi na ‘rin niya napigilang umiyak pero umatras iyon ng biglang huminto si Zoey at laking gulat niya ng pagtingin sa harapan ay mayroong tatlong lalaki doon na may hawak na baril. Itinutok ng tatlo ang hawak na baril sa kanila kaya inilagay ni Zoey si Farrah sa kaniyang likuran.

“Jan ka lang lola,” mahing bulong