Kinabukasan ay maagang nagising si Claire at maaga ring pumasok. Nagbabakasakali siya na pansinin na siya ni Zayne o di kaya ni Zekiel at pabalikin siya sa trabaho. Nag asikaso muna siya nang mga papeles na andodoon hanggang sa dumating si Zekiel kasama ang anak nito. Agad siyang ngumiti at tumayo upang batiin ang dalawa. “Good morning Sir, Good morning Zayne!” Malaking ngiting sabi niya sa dalawa ngunit parang bingi ang mga ito na walang narinig na nagpatuloy sa paglalakad papunta sa office. Nanghihinang napaupo si Claire sa upuan niya at tumulo ang luha niya kasabay ng pagkawala nang ngiti niya sa labi. Agad niyang ipinilig ang ulo dahil naiintindihan niya na galit pa ang mga ito sa kaniya. Bibigyan niya muna nang oras ang mga ito. Ngunit ang oras na ibinigay niya ay umabot na nang halos isang linggo, paulit-ulit na nangyayaring dumadaan ang mga ito at paralamang siyang hangin. Hindi na niya kaya, hindi na niya kinakaya. Sa tuwing nilalagpasan lamang siya nang mga ito lal
CLAIRE Hindi ako makapaniwalang nakatingin sa lalaking gwapong nasa harapan ko. Kung titignan mo siya ay mahahalata mo na agad na isa 'rin siyang business man na katulad ni Zekiel lalo na at pareho silang naka business attire. Pero mas gwapo si Zekiel masama nga lang ugali di tulad ng kaharap ko ngayon. Pero bakit parang familiar saakin ang Hunt na apilyido?“Yes it was me, sorry kung hindi ako nagpakita sayo that time nahihiya kasi ako. Pero binantayan kita hanggang sa dumating ang kaibigan mo,” Nanlaki ang mata ko dahil sa sinabi niya so all that time may nakabantay saakin?! Kaya pala parang feeling ko may nakatingin saakin. “Binantayan mo ako? Wait! Wag kang mag sorry ako nga dapat magpasalamat sayo pero hindi mo na kailangang gawin yun,” Napangiti siya sa sinabi ko at nakita ko ang pantay pantay niyang mapuputing labi, bagay na bagay sa kaniya ang ngiti niya. “How could I leave? You look like depressed that time and crying,”Natahimik ako sa sinabi niya at napangiti nanaman n
“Zayne,” lumingon ako sa likod ko at nagulat ako ng niyakap niya ako ng mahigpit. Hindi ako nakakilos dahil doon, hindi ko inaasahan na nasa likuran ko lamang siya dahil sa pagkakaba ko kanina sa labas. “I-I'm sorry Tita-Mommy sa hindi pagpansin sayo, sorry kung umabot sa ganito ang lahat, nalungkot lang po talaga ako sa balita mo na meron ka nang—” “Shhh tapos na yun Zayne stop crying,” Lumuhod ako upang makapantay si Zayne at hinagod ang likuran nito. Ayokong nakikitang naiyak ang anak ko kaya mas gugustuhin kong masaktan nalang ako o ako ang umiyak kesa siya. “Sorry po kung tinanggal kayo ni daddy—” “Zayne stop, ayos lang yun kay Tita-Mommy. Naiintindihan ko si daddy mo, I hurt you that time. Ako dapat ang humingi ng tawad, I'm sorry Zayne nasaktan kita ng sandaling yun kaso wala nang magbabago Zayne may anak na ako,” Napahiwalay siya sa pagkakayakap ko dahil sa sinabi kong iyon at tumingin saakin. “About you daughter Tita-Mommy what is she look like? You? What is her n
Wala akong ibang ginawa kungdi ang titigan ang anak ko ng mga oras na iyon. Hindi ko inaalis ang tingin ko sa kaniya dahil iyon na ang huling pagkakataon ko. Maghapon kaming magkasama ni Zayne pagkatapos niyon at hinayaan naman kami ni Zekiel dahil mukang alam niyang last day ko na rin. Malapit nang mag-uwian at andito lamang kami sa table ko naglalaro ni Zayne nang online games hindi ko na rin tinapos ang tabaho ko bahala na si Hero bukas tutal babalik na siya. “Tita-Mommy ihahatid ka na po namin!” Nakangiti nito saakin nang malaki ngunit napangiti ako ng malungkot. “Gustuhin ko man pero ayaw nang daddy mo panigurado kaya mauuna na ako sa inyo,” Nakita ko na nalungkot siya sa sinabi ko. “Pero gusto ko Tita-Mommy! At bakit inaalis mo na lahat nang gamit mo?! Ayokong umalis ka dito Tita-Mommy!” Muli nanaman itong umiyak kaya napaluhod ako agad upang makapantay ito. Ayokong nakikita siyang umiiyak nasasaktan ako ng doble dahil doon. “Zayne stop crying, listen to me. Hindi
NAGMAMADALI akong tumatakbo papunta sa aking tinutuluyan na apartment habang palingon-lingon sa aking likuran. Mabilis pa 'rin ang tibok ng aking puso at takot na takot sa maaaring mangyari lalo na at may mga goons na nagtangka saaking buhay. Ngunit ipinagtataka ko pa 'rin kung paano ko nagawang makipagsabayan sa pakikipaglaban mas lalo na ang matalo ang mga ito. Paanong nangyari iyon? Malapit na ako sa aking apartment ng unti-unti akong mapabagal sa pagtakbo dahil mayroon akong sasakyan na nakita sa tapat ng aking apartment. Kulay pula ito at alam kong mamahaling sasakyan, napahinto ako sa may tapat ng bahay at pinagmasdan ang kotse na iyon. Bigla kong naalala ang nangyari kanina sa park kaya tatakbo na sana ako papasok sa loob ng apartment ng mapahinto ako dahil sa tumawag saakin. “Claire it's you! Claire!” Natigilan ako sa pangalan na itinawag niya saakin. Bakit Claire? Paanong nalaman niya ang totoo kong pangalan? Napaharap ako sa may kotse at doon ay sumalubong saakin ang
Katulad nilang mag-ina ay matalik nilang kaibigan si Claire at ang mama nitong si Erin o ang totoo nitong pangalan na Amanda, kaya masakit sa kanila na mawalay sa mga ito. “Mom tahan na, kahit hindi maalala ni Claire na siya ang matalik kong kaibigan at isa siyang princessa ay ayos lang. Maaari naman nating ipaalala sa kaniya iyon,” Hindi na nakasagot ang ina ni Timothy dahil umiyak nalamang ito. Hinayaan nalang niya ang ina at inalo ito. Maya-maya pa nang matapos itong umiyak ay ang siyang pagkagising ni Claire. “Claire!” Napatingin si Claire sa tumawag sa kaniya at nagulat pa siya ng makita sila lalo pa at nasa loob sila ng kwarto niya. “A-anong ginagawa niyo dito kuya, tita? Paano niyo ako natunton?” Umupo si Claire mula sakaniyang pagkakahiga at inalalayan naman siya agad ni Timothy habang nagtatanong siya. “Ayos na ba ang pakiramdam mo hija?” Napatingin si Claire kay Kaithy dahil sa tanong nito at tumango siya. “Ayos napo ako Ms.Kaithy,” Nagulat si Kaithy dahil
Naiyak na sabi ni Claire. “Tita sino?! Nasaan sila papa at kuya?! Nasaan sila tita gusto ko silang makita,” natutuwa at excited na sabi nito kay Kaithy na ikinailing naman nito. “Hindi pwede Claire, hanggang jaan nalang muna ang pwede mong malaman. Hindi pa ito ang tamang oras, masyado pang komplikado ang lahat kaya kung gusto mo silang makilala wag ka nang magtatago saamin okay?” Biglang nalungkot si Claire dahil sa sinabi nito. “Bakit tita? Gusto ko na silang makilala,” hinawakan siya sa kamay ni Timothy kaya napatingin siya dito. “Claire trust us, sasabihin din namin sayo pero hindi pa ito ang tamang panahon okay?” Wala nang nagawa si Claire kundi ang tumango, gustuhin man niya na makilala na ang papa at kuya niya ay hindi pa maaari, kailangan niyang magtiwala sa mga ito. “Promise niyo yan ah, iintayin ko na sabihin niyo saakin kung sino sila papa at kuya,” Nakangiting tumango ang dalawa kay Claire kaya napanatag na 'rin ang puso ni Claire, alam niyang kailangan niyang mag
“MAGKAKASAMA tayo? Paano?” Naguguluhang tanong ni Claire kay Timothy. “Mahirap ipaliwanag, malalaman mo rin sa tamang panahon sa ngayon nag rereflect na ang katawan mo sa kapahamakan it means maipagtatanggol mo ang sarili mo dahil sinanay tayo sa labanan,” Hindi pa rin mag sink in sa isip ni Cliare ang bagay na iyon dahil nagtataka siya kung paanong nangyari samantalang wala talaga siyang maalala. Ayaw naman niyang pwersahin ang mga ito bahil baka hindi lalong sabihin. “Sige naiintindihan ko, pero ayoko nito. Paano kung makapatavy ako? Natatakot ako, paano kung ako naman ang mapahamak? Paano?” Naguguluhan na sabi ni Claire kaya hinawakan ni Timothy ang kamay nito at tinignan siya sa mga mata. “Hindi kita iiwan, hindi ka namin iiwan. Kaya wag ka na ulit magtatago lalo na ngayong may nagtatangka na pala sa buhay mo, kailangang kasama mo kami palagi,” “Tama ang anak ko Claire hindi ka ligtas mag lalakad mag-isa,” Napatango naman si Claire dahil sa sinabi nila. “Sige po,