Mahabang update kasi iñang araw akong absent 😙
Sabrina’s POVPagkatapos ng gabing iyon sa kusina, natagpuan namin ang mga sarili naming magkasama sa sala. Tahimik na ang bahay, at tanging ang malambot na liwanag mula sa lampshade ang nagbibigay ng init sa paligid. Nakaupo ako sa sofa habang si Ryan ay nasa tabi ko, ang braso niya ay nakapatong sa likuran ng upuan, bahagyang nakayakap sa akin.Hindi ko alam kung paano nagsimula ang lahat, pero tila ang simpleng tawanan namin ay nauwi sa mas malalim na koneksyon. Nagsimula sa biro, hanggang sa nagkasalubong ang mga mata namin. May kung anong tensyon sa pagitan namin, pero hindi ito nakakailang—ito ay mas magaan, mas natural.“Ang dami mong tinatago, ah,” sabi niya, nakangiti habang bahagyang inaabot ang isang hibla ng buhok ko na nalaglag sa mukha ko. “Ngayon ko lang napansin kung gaano kaganda ang mata mo kapag natatamaan ng ilaw.”“Ryan, ano ba,” sabi ko, pilit na iniiwas ang mukha ko sa kanya, pero ramdam kong namumula ang pisngi ko. “Huwag mo akong gawing biro, ha.”“Biro?” tano
Sabrina’s POVNapuno ng magkahalong saya at pag-asa ang conference room matapos ang speech ni Ryan. Ang bawat palakpak at ngiti mula sa aming mga empleyado ay tila musika sa aking pandinig. Ang lahat ng hirap at pasakit na pinagdaanan namin ay tila nagkaroon ng kabuluhan sa mga sandaling iyon. Ngunit sa isang iglap, tila bumagal ang mundo nang biglang bumukas ang pinto ng conference room.Ang lahat ay napatingin sa direksyon ng pintuan, at doon ko nakita si Shaira Generoso—ang babaeng tumulong kay Ryan noong nawawala siya. Kasama niya ang kaniyang anak na si Maggie na mukhang kasing-edad ni Evara. Nang makita ko ang pagpasok nila, biglang sumikip ang dibdib ko. Alam kong may hindi magandang mangyayari.“Daddy!” sigaw ng bata, na bigla namang tumakbo papunta kay Ryan habang nakangiti. “Daddy!”Napako si Ryan sa kinatatayuan niya. Halata sa kanyang mukha ang pagkalito, pero hindi niya magawang umiwas nang yapusin siya ng bata. Ang conference room ay napuno ng mga bulong mula sa mga emp
Sabrina’s POVPagkatapos ng matinding emosyon sa conference room, kahit papaano ay humupa ang tensyon dito sa opisina. Ramdam ko ang bigat ng mga pangyayari, pero kahit papaano, pakiramdam ko ay unti-unting bumabalik sa amin ni Ryan ang kontrol sa sitwasyon. Naroon pa rin ang mga alalahanin ko, pero nangako si Ryan na ipaglalaban niya kami, at kahit paano, iyon ay sapat na sa ngayon.Nakatayo siya malapit sa malaking bintana, nakatalikod sa akin habang tila pinagmamasdan ang kabuuan ng siyudad. Tahimik lang ako, sinusubukan ding ayusin ang sarili matapos ang emosyonal na pag-uusap namin.Biglang bumukas ang pinto ng opisina. Nagulat ako at halos mapalingon agad. Si William. “William?” tanong ko, pilit hinuhugot ang pormalidad sa boses ko kahit pakiramdam ko ay hindi tama ang timing ng kanyang pagdating. “May kailangan ka ba? Alam mo naman ang protocol kapag—”Hindi ko natapos ang sinasabi ko. Sa isang iglap, humarap si Ryan mula sa bintana. Nang makita niya si William, biglang nag-ib
Sabrina’s POVSa mga araw na nagdaan matapos ang insidente sa opisina, ang buong mundo namin ni Ryan ay tila naging sentro ng kaguluhan. Hindi ko inakalang darating kami sa ganitong sitwasyon—isang laban na hindi lang tungkol sa nakaraan ni Ryan, kundi pati na rin sa katarungan na matagal na niyang ipinaglalaban para sa kanyang pamilya.Umaga pa lang ay nagkakagulo na sa harap ng headquarters ng Jacobs Group. Nakapila ang media, nagkakandaliit sa kakasiksikan upang makunan ng pahayag si Ryan. Sa balita, headline ang kasong isinampa niya laban kay William Frankenstein. Ang pangalan ng pamilya Jacobs at ang pangalan ni William ay laman ng bawat website, bawat social media platform, bawat broadcast. Parang naging malaking teleserye ang kuwento ng aming buhay.Nakatayo ako sa opisina ko, pinagmamasdan ang mga reporter sa ibaba mula sa salamin. Pumasok si Ryan, bitbit ang isang folder na halatang mabigat ang laman. Nakasuot siya ng itim na suit, ngunit bakas sa mukha niya ang bigat ng mga
Sabrina’s POVAng araw ng pagdinig ay dumating na. Hindi ko alam kung bakit, pero kahit ilang araw na akong naghahanda para rito kasama si Ryan, parang hindi ko pa rin mapigilan ang kaba. Habang papalapit kami sa korte, nararamdaman ko ang malamig na pawis sa aking mga palad. Kahit si Ryan, na kadalasang kalmado sa gitna ng gulo, ay tahimik at seryoso. Ang mga kamao niya ay bahagyang nakatikom, at ang mga mata niya ay nakatuon sa harapan, puno ng determinasyon.Pagdating namin sa harap ng korte, halos hindi na kami makapasok sa dami ng tao. Nandiyan ang media, kumukuha ng litrato at video, at mga tao mula sa iba’t ibang panig na gustong makita ang eksena. Ang usapin ni Ryan at William ay tila naging isang pampublikong palabas na sinusubaybayan ng lahat. Hinawakan ko ang braso ni Ryan, at tumingin siya sa akin.“Handa ka na ba?” tanong ko, kahit alam kong handa siya.Tumango siya. “Matagal ko nang hinihintay ang araw na ito, Sabrina. Hindi na pwedeng magpatuloy ang kasinungalingan niya
Sabrina’s POVPagkauwi namin ni Ryan sa loob ng mansion, akala ko ay tapos na ang gulo. Subalit hindi ko pa man naihahakbang ang mga paa ko sa hagdan, bigla kong narinig ang malakas na sigaw ni Shaira mula sa labas.“Ryan! Ryan, huwag mo akong talikuran! Kausapin mo ako, please! Mahal kita!”Napahinto kami ni Ryan. Napatingin siya sa akin, bakas sa mukha niya ang halong inis at awa. Pero ako, wala na akong natitirang pasensya para kay Shaira. Lahat ng ginawa niya ay tila isang malaking insulto hindi lang sa amin, kundi sa bawat oras na pilit naming binubuo ang pamilya namin.“Ryan!” patuloy na sigaw ni Shaira, at naririnig kong nagpupumiglas siya mula sa mga guwardiya na pilit siyang inilalayo sa gate.Lumapit si Ryan sa bintana, tumingin sa labas, at mariing huminga. Alam kong gusto niyang tapusin ang eksena, pero halata ring nahihirapan siyang pigilan ang sarili. Hinawakan ko ang braso niya at marahang sinabi, “Hayaan mo na siya. Hindi siya titigil hangga’t binibigyan mo ng atensyo
Sabrina’s POVHinawakan niya ang pisngi ko, ang init ng kanyang palad ay dumaloy sa malamig kong balat. Tila huminto ang oras sa pagitan naming dalawa. Hindi ko alam kung paano niya napapanatili ang ganoong klase ng tingin—isang tingin na parang sinasabi niya ang lahat nang hindi kailangan ng salita.“Hindi na mahalaga kung bumalik man siya. Ang mahalaga, ikaw lang ang pipiliin ko, Sabrina. Lagi,” ulit niya, mas mariin, na parang pinipilit niyang burahin ang lahat ng agam-agam sa isip ko.Hindi ko mapigilang ngumiti, kahit ramdam ko pa rin ang bigat ng lahat ng nangyari. Si Shaira. Si William. Ang mga sugat ng nakaraan na unti-unti pa naming pinipilit na hilumin. Pero sa sandaling iyon, naramdaman ko ang isang bagay na matagal ko nang hinahanap—kasiguraduhan.Napakapit ako sa braso niya, parang takot na baka mawala siya ulit. “Alam kong hindi pa tapos ang lahat, Ryan,” sabi ko, mahina ngunit buo. “Pero kakayanin natin. Hangga’t magkasama tayo, kahit ano pa ang harapin natin…”Hindi pa
Pagkatapos ng masayang gabi namin sa hardin, napuno ang paligid ng katahimikan habang magkahawak-kamay kaming naglakad pabalik sa loob ng bahay. Ang lamig ng gabi ay hindi na nararamdaman dahil sa init ng presensya ni Ryan sa tabi ko. Habang naglalakad kami, hindi ko maiwasang mapangiti. Hindi dahil sa singsing sa aking daliri, kundi dahil sa pag-asa na muling bumalot sa puso ko.Pagpasok namin sa sala, tumigil siya at hinarap ako. "Sabrina," sabi niya, ang boses niya ay puno ng sinseridad. "Simula ngayong gabi, gusto kong maging malinaw ang lahat. Ayokong may kahit ano pang gumulo sa atin. Ikaw at si Evara lang ang mahalaga sa akin."Tumango ako, ngunit bago pa ako makapagsalita, bigla niyang hinila ang aking kamay at inakay ako papunta sa kusina. "Sandali lang," sabi niya, may ngiti sa kanyang mga labi. "May isa pa akong sorpresa."Naguguluhan ngunit natatawa, sumunod na lang ako. Pagdating namin sa kusina, nakita kong may nakalatag na isang simpleng tray na may dalawang tasa ng ma
Limang taon na ang nakalipas, pero ang bawat araw ay parang panibagong pahina ng isang magandang kwento. Kasama ko si Ryan at ang aming mga anak, si Shawn na limang taong gulang na, at si Evara na ganap nang dalaga sa edad na labing-siyam. Sa bawat sandali na magkasama kami, ramdam ko ang biyaya ng bagong simula na ipinagkaloob sa amin ng buhay.Nasa hardin kami ng aming bahay ngayon. Isang malawak na lugar na puno ng mga bulaklak, malalaking puno, at isang swing na siyang paboritong lugar ni Shawn. Nakaupo ako sa isang bench, pinapanood silang mag-ama habang naglalaro ng bola. Si Ryan, na parang hindi tumatanda, ay patuloy na tumatawa habang tinutulungan si Shawn na mag-shoot. Si Evara naman, na hawak ang kanyang sketchpad, ay tahimik na gumuguhit sa lilim ng puno ng mangga.“Mom, tingnan mo!” sigaw ni Shawn habang tumakbo siya papunta sa akin, hawak ang bola na mas malaki pa sa ulo niya. “Nakakailang shoot na ako, mas magaling na ako kay Daddy!”Napatawa ako at niyakap siya. “Talaga
Sabrina’s POVLast Chapter Nasa ospital kami ngayon, at habang pinagmamasdan ko ang maliit na anghel sa aking mga bisig, nararamdaman ko ang isang napakagandang uri ng kaligayahan. Ang puso ko ay puno ng pagmamahal na hindi ko kayang ilarawan sa mga salita. Andito si Ryan, hawak ang aking kamay, at tinitingnan ang aming anak, at wala nang hihigit pa sa saya ko ngayon.Hindi ko akalain na ganito magiging ka saya ang mga sandali namin bilang magulang. Na kami ni Ryan ay magkasama sa bawat hakbang ng aming buhay, hindi na kami maghihiwalay pa. Minsan, naiisip ko kung paano nangyari ang lahat—mula sa aming magulong simula hanggang sa pagkakaroon namin ng anak. Ang mga pag-subok na dumaan sa buhay namin, bawat luha, bawat tawa—lahat iyon ay nagbigay sa amin ng lakas at pagpapahalaga sa isa’t isa.“Ikaw na ba ‘yan, little one?” wika ni Ryan habang pinagmamasdan ang baby namin na mahimbing na natutulog sa aking mga bisig. “Ang saya ko na may anak tayong ganito. Ang guwapo. Mana sa akin.”Hi
Sabrina’s POVIlang buwan na ang lumipas, at ramdam ko ang bigat ng mga sandali habang palapit ng palapit ang araw ng aking panganganak. Hindi ko alam kung anong klaseng kaba ang nararamdaman ko—kasabay ng tuwa at excitement na lumalaki na ang pamilya namin ni Ryan. Hindi ko alam kung ano ang aasahan, ngunit ang sigurado lang ako, nagmamahalan kami at nagsisilbing lakas namin ang isa't isa.Ngunit sa mga gabing ito, hindi ko maiwasang makaramdam ng kaba. Ang bawat araw ay tila lumilipas nang mabilis, at sa bawat araw na lumilipas, mas nararamdaman ko ang pangangailangan na maging handa kami sa lahat ng aspeto ng aming buhay bilang magulang.Nasa opisina kami ni Ryan ngayon, nag-uusap ng mga detalye tungkol sa kumpanya at ang mga susunod na hakbang na gagawin namin. Ngunit sa bawat tanong niya sa akin tungkol sa trabaho, may panandaliang distansya sa aming usapan. Alam ko na pareho kami ng iniisip—ang susunod na hakbang sa aming pamilya.Ngunit naroon si Ryan, tumitingin sa akin ng may
Sabrina’s POVTahimik ang buong safe house ng mga oras na iyon, ngunit alam ko na ang araw na ito ang magtatapos sa isang bagong simula para sa amin ni Ryan. Habang kami ay magkasama sa maliit na kwarto, naghahanda sa mga susunod na hakbang, ramdam ko na ang mga alalahanin na kinikimkim ni Ryan."Ryan, ano na ang nangyari sa kaso?" tanong ko, ang mata ko nagmamasid sa kanya habang hawak niya ang mga dokumento.Tumingin siya sa akin, ang mga mata niya puno ng determinasyon at kaseryosohan. "Sabrina, malapit nang matapos ang lahat ng ito. Ang mga ebidensiya laban kay William ay malakas at sa mga susunod na araw, magbibigay na kami ng pahayag. Pero hindi pa tapos, kailangan natin maging alerto."Hinawakan ko ang kanyang kamay at pinisil ito. "Anumang mangyari, hindi tayo magpapatalo. Alam ko, magkakasama tayo sa laban na ito."Ang bawat salita ko ay may kasamang pag-asa at lakas na kahit ilang beses pang magkasunod-sunod ang mga pagsubok, kakayanin namin, basta’t magkasama kami.Habang p
Sabrina’s POVTahimik ang paligid ng mansion, pero ramdam ko ang bigat ng tensyon. Dalawang araw na mula nang dumating ang kakaibang package na iyon, at simula noon ay hindi na ako mapakali. Kahit doble ang seguridad sa paligid ng bahay, hindi ko maiwasang kabahan, lalo na kapag iniisip ko si William—at kung ano pa ang kaya niyang gawin.Si Ryan naman, kahit harap-harapang ipinapakita niyang kalmado siya, alam kong malalim ang iniisip niya. Ilang beses ko siyang nahuli na tahimik na nakatingin sa kawalan, ang panga niya naninigas habang hawak ang telepono, na para bang may hinihintay na tawag o mensahe.Nasa study siya ngayon, kausap ang mga tauhan niya tungkol sa mga susunod na hakbang. Ako naman, nasa sala at nakahiga sa sofa, iniisip ang baby namin. Pilit kong inaalis ang takot sa isip ko. Para sa baby namin, kailangan kong maging matatag.Biglang tumunog ang telepono ko. Pagkakita ko ng pangalan sa screen, mabilis ko itong sinagot.“Hello, Brandon?” tanong ko, ang kaba sa dibdib k
Sabrina’s POVTahimik ang gabi. Habang nakahiga kami ni Ryan sa kama, magkatabi at magkahawak-kamay, ramdam ko ang init ng pagmamahal niya. Sa pagitan ng mga paghinga namin, ang huni ng kuliglig sa labas ay parang musika sa tainga ko. Idinantay niya ang kamay niya sa tiyan ko, para bang naroon ang lahat ng mundo niya.“Love,” sabi niya, pabulong, habang iniikot-ikot ang hinlalaki niya sa tiyan ko, “naiisip ko, paano kaya kung kambal ang baby natin?”Napangiti ako. “Baka mas lalo kang hindi makatulog sa sobrang excitement,” sagot ko, kahit bigla akong kinabahan sa ideya.Tumawa siya, ang boses niya mababa at puno ng saya. “Seryoso, Sabrina. Hindi ko alam kung kakayanin ko. Isang baby pa lang ang iniisip ko, parang sasabog na ang puso ko sa tuwa. Paano pa kung dalawa?”“Then doble ang saya, love,” sagot ko, idinantay ang ulo ko sa dibdib niya.Tahimik kaming dalawa, hinahayaan ang sandaling iyon na magpatuloy, pero biglang tumunog ang telepono niya sa side table. Napakunot ang noo ko da
Sabrina’s POVAng tunog ng makina ng kotse ay banayad habang patungo kami sa ospital. Si Ryan ang nagda-drive, pero ramdam ko ang tensyon sa bawat paghawak niya sa manibela. Ilang beses na siyang sumulyap sa akin, nag-aalala kahit wala namang dapat ikabahala.“Love, relax ka lang,” sabi ko, pinipilit na huwag matawa sa hitsura niya. “Hindi ito warzone.”“Paano ako mare-relax kung ang lahat ng mahalaga sa buhay ko ay nasa iisang katawan?” sagot niya, seryosong-seryoso habang panandaliang ibinaba ang tingin sa tiyan ko.Napailing ako habang napangiti. “Ryan, routine check-up lang ito. Okay lang kami ni baby, promise.”“Hindi sapat ang ‘okay’ para sa akin, Sabrina. Gusto kong marinig mula sa doktor na perfect kayong dalawa.”Ngumiti lang ako at hinayaan siyang mag-alala. Sa totoo lang, ang pagiging protective niya ang pinakagusto ko. Iba ang saya ng pakiramdam na para akong prinsesang binabantayan ng hari.Sa OspitalPagdating namin sa ospital, agad kaming sinalubong ng nurse at ng dokto
Sabrina’s POVAng sinag ng araw ay banayad na sumisilip mula sa bintana, dumadampi sa mga kurtina at sa mukha ni Ryan na nakahiga sa tabi ko. Mahimbing ang tulog niya, parang isang batang walang iniisip na problema. Hindi ko mapigilan ang mapangiti habang pinagmamasdan siya. Hindi ko inakala na darating ang araw na makakaramdam ako ng ganitong klaseng kapayapaan—kasama ang lalaking mahal na mahal ko, at ang bagong buhay na binuo namin.Marahan kong inilapat ang kamay ko sa tiyan ko. Hindi pa halatang buntis ako, pero ramdam ko na ang bagong simula sa bawat araw. Parang bawat galaw ko ngayon ay may kasamang kakaibang saya, at ang dahilan ay nasa tabi ko.Bigla niyang hinuli ang kamay ko gamit ang sarili niyang kamay, kahit nakapikit pa rin siya. “Kanina ka pa gising,” bulong niya, habang inaangat ang mga mata upang tumingin sa akin.Napangiti ako. “Paano mo nalaman?”“Ang lakas ng pagmamahal mo, love. Nararamdaman ko kahit tulog ako,” sabi niya, sabay hatak sa akin papalapit. Hinalikan
Sabrina’s POVHindi ko alam kung ilang minuto akong nakaupo sa gilid ng kama, hawak-hawak ang pregnancy test na nanginginig ang mga kamay. Dalawang malinaw na guhit. Dalawang guhit na kayang baguhin ang lahat.“Positibo…” bulong ko sa sarili ko, halos hindi makapaniwala. “Buntis ako…”Tumulo ang luha ko, pero hindi ko mawari kung ito ba ay dahil sa tuwa, kaba, o halo na ng lahat ng emosyon.Napatingin ako sa pinto ng kwarto, iniisip kung paano ko sasabihin kay Ryan. Alam kong magugulat siya, pero sa parehong paraan, alam kong magiging masaya rin siya. Napahawak ako sa tiyan ko, isang maliit na buhay ang nagkakaroon ng pag-asa sa loob ko.Bumaba ako ng hagdan, hinahanap si Ryan na kanina pa nagbasa ng mga dokumento sa study room. Hindi ko alam kung paano sisimulan ang usapan. Paano ko ba ipapaliwanag ang nararamdaman ko ngayon?Pagpasok ko sa study room, tumambad sa akin si Ryan, nakaupo sa swivel chair at seryosong nakatitig sa laptop niya. Pero nang maramdaman niya ang presensya ko,