"Ikaw ang mom ni Andrie? Kailangan namin ng 100 million kapalit ng anak mo! Huwag kang masusumbong sa mga awtoridad kung gusto mo pang makita ang anak mo! Is that clear?"Para akong pinutulan ng hininga dahil sa narinig ko. Nanlaki ang mga mata ko sa takot! Nanlumo ang mga tuhod ko.Napalingon ako kay Ann. Gusto kong sabihin ang totoo pero natatakot ako! Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko sa mga segundong ito! Labis akong naguguluhan!Ang anak ko! Si Andrie! Hawak nila si Andrie! Pero ang hindi ko alam ay kung sino ang kausap ko? Nanginginig ang mga kamay ko habang hawak ko ang cellphone ko. Natatakot ako!"Huwag na huwag kang magsusumbong sa mga police! Dahil hindi kami magdadalawang isip na patayin ang bata kapag ginawa mo iyon!"Napasulyap ako sa direction ni Ann. Nakatingin siya sa akin. Kita ko sa mga mata niya ang pag-aalala!Natatakot ako dahil sa banta ng lalaki. Hindi ako makapagsalita. Kailangan kong iligtas ang anak ko! Kailangan kong makita si Andrie. Kailangan hindi si
Napahinto ako sa paglalakad nang bumungad sa aking harapan ang dalawang lalaki. Pareho silang may hawak na baril.Seryoso ang kanilang mga mukha. Nakakatakot sila tingnan. Lumakas ang pagtibok ng puso ko. Nakaramdam ako ng matinding takot sa sarili ko.Oo nag-iisa ako! Kung iisipin wala akong laban sa kanila. Kaya nila akong paikotin. Wala akong laban sa kanila para ipagtanggol ko ang sarili ko."Mabuti dahil tumupad ka sa usapan! Nasaan ang 100 million? Kailangan naming makita." Nakatayo lamang ako sa harapan nila. Nanginginig ang mga tuhod ko sa takot. Alam kong pinagplanuhan nila ang lahat ng ito. Matalino sila. "Nasaan ang anak ko? Nasaan si Andrie?" lakas loob kong sigaw sa kanila. Natatakot man ako pero nilakasan ko ang loob ko.Kailangan kong lumaban para kay Andrie. Kung paghihinaan ako ng loob? Paano ko ililigtas ang anak ko! "Pera muna bago ang anak mo. Kailangan naming makita ang pera bago namin ilabas ang bata." sigaw ng isang lalaki.Napalunok ako habang hawak ko ang
"No!" I whispered. My knees trembled down in fear. My tears streaming into my face."Parang-awa niyo na! Pakawalan niyo si Andrie! Nagmamakaawa ako! Kung pera ang kailangan niyo. Ibinigay ko na!"Patuloy ang pagbuhos ng mga luha ko. Hindi ako mapakali. Labis akong naguguluhan. Ayaw ko nang mawalay si Andrie sa tabi ko."Bitawan niyo ako! Mommy!" sigaw ni Andrie habang umiiyak.Tatakbo sana si Andrie para lapitan ako ngunit tinutukan siya ng baril sa ulo ng lalaki. Napahikbi siya sa pag-iyak."Huwag! Huwag niyong sasaktan ang anak ko! Huwag niyo siyang sasaktan, please! Parang awa niyo na!"Napahikbi ako sa pag-iyak. Ang sakit sakit sa dibdib. I shook my head. Hindi ko kayang makitang nasasaktan si Andrie at umiiyak.Ang bata pa ni Andrie para maranasan niya ang mga ganitong sitwasyon. Isa siyang inosente sa mga nangyayari.Napatayo ako para lapitan si Andrie. Nanginginig ang mga paa ko. Sabay sabay ang pagpatak ng mga luha ko. Labis akong umiiyak.Agad akong tinutukan ng lalaki ng bari
"Mommy!" sigaw ni Andrie. Humahagulgol lamang siya sa pag-iyak. Tumatakas ang mga luha sa kaniyang mga mata. Labis siyang nahihirapan."Tayo na! Baka maabutan pa tayo ng mga pulis. Kailangan na nating umalis!" sabi ng isang lalaki.Marahas nilang hinawakan ang mga braso ni Andrie para sapilitang pasakayin sa sasakyan. Humahagulgol lamang si Andrie. "Andrie anak!" lumuhod ako sa harapan nila para magmakaawa. Kahit sobrang sakit ang pagbagsak ng mga tuhod ko sa semento pero wala akong maramdaman."Mommy! Bitawan niyo ako!" sigaw ni Andrie. Humahagulgol lamang siya sa pag-iyak."Parang awa niyo na, please! Huwag niyong ilayo sa akin ang anak ko! Andrie anak!" napahikbi ako sa pag-iyak. Nag-uunahan lamang ang mga luha ko.Nananatili akong nakaluhod. Gusto kong mag-makaawa ng paulit-ulit huwag lang nilang ilayo sa akin si Andrie. Hindi ko kakayanin ang mawalay sa akin si Andrie. Humahapdi na ang mga mata ko dahil sa kakaiyak ko. Labis akong nahihirapan. Nasasaktan ako dahil sa kalagayan
Lucas' POV"Nalaman kong may bata dito sa bodega. Siya ang anak ni Iris. Ano ang ginagawa ng batang yan rito Lucas?" Agad na nanlaki ang mga mata ni Clara Mondragon. Nalaman niya ang tungkol sa bata. Kay Andrie. Hindi siya makapaniwala. Napalunok siya nang marahan. Nanlaki ang kaniyang mga mata sa gulat. Nagtataka siya kung bakit nandito ang anak ni Iris?"Relax my wife! Huwag mong alalahanin ang batang yan! Isa lamang siya sa mga basura na dapat ligpitin."Marahan kong hinaplos ang mukha ng asawa ko. Clara Mondragon is my legal wife. Siya ang babaeng pinakasalan ko. I loved her so much. Ayaw ko ng humanap ng ibang babae dahil siya lang ay sapat na.Naibibigay naman ni Clara ang lahat na gusto ko bilang asawa niya. Hindi niya ako binibitin. Alam niya ang pangangailangan ko bilang lalaki.Hinaplos ni Clara ang mukha ko matapos ko siyang halikan. Sinisigurado kong hindi ako magkukulang sa sarili ko bilang asawa ni Clara."So what do you mean?" seryosong tanong niya.Alam kong gusto ni
"Anak Iris! Huminahon ka mo na, okay! Kanina ka pa umiiyak! Hindi kita maintindihan! Nasaan si Andrie? Nasaan ang apo ko?" Kita ko ang lungkot sa mga mata ni mom. Lubos siyang nag-aalala sa akin at kay Andrie. Hindi siya mapakali habang hawak ang mga kamay ko."Hindi ko na alam ang gagawin ko! Hindi ko na alam kung saan ako pupunta? Wala na akong ibang matakbuhan! Kinuha nila sa akin si Andrie." I shook my head. Pumapatak lamang ang mga luha ko. "Hindi ko man lang nailigtas ang anak ko! Wala man lang akong nagawa bilang ina! I'm sorry!" Napahikbi ako at napahagulgol sa pag-iyak. Labis na lungkot ang nararamdaman ng puso ko. Nag-uunahan lamang sa pag-agos ang mga luha ko.Napailing si mom habang nakatingin sa mga mata ko. Napaiyak na rin siya. Alam kong nararamdaman ni mom kung gaano ako nasasaktan. Kung gaano kabigat ang dinadala ko ng puso ko. Mahigpit niya akong niyakap. Naramdaman ko na lang ang paghagod ng kaniyang kamay sa likuran ko. Alam kong nasasaktan siya ng sobra. Kulan
"Hello!" sagot ko nang sagutin ko ang tawag sa phone ko.Hindi ko alam kung sino ang tumawag. Unknown number ang nakalagay kaya sinagot ko ang tawag.Walang sumagot sa phone kaya napalingon ako kay Ann. Nasa may gawi ko siya nakatayo. Pinagmamasdan niya ako.Malakas lamang ang pagtibok ng puso ko. Sobra akong nag-aalala sa anak ko. Hindi parin namin siya natagpuan.Naramdaman kong pumatak na naman ang mga luha ko. Maslalo akong naging marupok nang mawala si Andrie. Siya ang nagbibigay lakas sa akin."Hello!""Mommy! Bitawan niyo ako!" narinig kong sigaw ni Andrie sa kabilang linya. Umiiyak siya. Ang anak ko!"Andrie anak!" napasigaw ako sa phone. Hindi ako mapakali. Nag-uunahan na naman ang mga luha ko sa pagpatak."Mommy! Bitawan niyo ako! Ahhhh! Mommy!" rinig kong sigaw ni Andrie. Ramdam kong nagpupumiglas siya. Hindi ako magkakamali na hawak siya ng mga kidnappers."Anak! Huwag niyong sasaktan ang anak ko! Pakiusap parang awa niyo na! Nakikiusap ako!" pagmamakaawa ko habang hawak k
Bahagya kong pinunas ang mga luhang nangingilid sa aking mga mata. Ang lungkot lungkot ng nararamdaman ko.Tama si Ann. Kailangan naming magsumbong sa mga pulis. Hindi ko kakayanin ang mag-isang lumaban! Kailangan naming mailigtas ang anak ko sa tamang paraan.Wala na akong ibang maisip kaya pinuntahan ko si Lucas. Siya ang ama ni Andrie. Kailangan ko ang tulong niya para sa anak namin.Kailangan siya ngayon ni Andrie bilang ama. Wala akong pakialam kung may asawa na siya. Ang tanging hiling ko ay magtulungan kami para kay Andrie. Para sa anak namin.Biglang gumulo sa isipan ko ang mga sandaling magkasama kami ni Lucas. Mga sandaling niyayakap niya ako. Halos ayaw na niya akong bitawan nang mga sandaling iyon.Mga sandaling pinanggigigilan niya ako habang nakangiti. Mga ngiti niyang nakakalunod pagmasdan. Mga sandaling gusto naming ihinto ang oras para sa isa't isa. Mga lambing niyang hindi ko kayang takasan. Mga haplos niyang marurupok. Mga sandaling hindi ako makawala sa mga bisig n
Iris's POVNapakusot ako sa aking munting mga mata. Tila walang katapusan ang pagpatak ng aking mga luha. Mga mata ko'y nananakit at namumugto na.Hindi ako makapaniwala. Ang taong gusto kong makasama ay wala na. Iniwan niya akong nag-iisa. Luhaan sa mga alaala. Siya ay umalis at hindi na babalik pa.Isang kwento na puno ng saya. Ngunit napalitan ng lungkot at pangungulila. Tunay nga siyang isang makata. Handang makipaglaban sa kahit anong gera.Kung ang pag-ibig ay sugatan? Siya ang aking makata. Handa niyang ibuwis ang kaniyang buhay mailigtas lang ang kaniyang Maria Clara.Ang pangalan niya ay Lucas hindi Ibarra. Pero kasing tapang siya ni Juanito Alfonso at Ibarra. Handa akong ipaglaban kahit sa huli niyang hininga. Napahinto ang mga paa ko nang makarating kami sa hukay niya. Malakas lamang ang bugso ng ulan sa paligid.Tila ang panahon ay nakikiisa at nakikiramay sa pagdadalamhati ng puso ko. Ang lamig ng simoy ng hangin parang yelong naninigas sa balat ko.Malaking tent ang nags
Clara's POV"Clara Mondragon! You're committed in this crime as a murder. Ikaw ay napatunayan na nagkasala ayon sa batas."Napahagulhol na lamang ako sa pag-iyak. Pumapatak lamang ang mga luha ko. Para akong binaril sa dibdib na halos ikamatay ko. Hindi ako makahinga. Nanginginig ang mga kamay ko habang nakaposas. Ramdam ko rin ang panginginig ng mga tuhod ko.Ang sakit sa pakiramdam. Ang sakit-sakit! Hindi ko matanggap sa sarili ko. I'm committed in this crime as a murder. No! Para akong mabaliw. Gulong-gulo ang isipan ko. Parang sasabog ang ulo. Ang sakit ng nararamdaman ko. I felt I'm weak.Nakatulala lamang ako habang naglalakad. Wala sa sarili. Lumilipad ang ang isipan ko sa airy. Ang lungkot-lungkot isipin.Pumapatak lamang ang mga luha ko. Hindi ko alam kung ano ang nangyayari sa akin? Para aking pinapatay ng lungkot.Walang humpay ang pag-flashed ng mga camera sa dinadaanan ko. Maraming mga press ang nakapaligid sa amin. Kinukunan nila ako ng litrato at imbestigasyon. Hindi
"No! Wala kang karapatan para gawin iyon Clara."L-Lucas?Hindi ipinutok ni Clara ang baril na hawak niya. Nakuha ang attention namin nang dumating si Lucas.Nanlaki ang mga mata ko. I can't believed that Lucas comes unexpectedly to save us. Akala ko hindi na siya darating. Thanks God! Damn! Hindi si Clara makapagsalita. Hawak lamang niya ang baril at nanginginig ang kaniyang mga kamay. She becomes speechless.Hindi si Clara makapaniwala na darating si Lucas sa puntong ito. Nanlalaki ang kaniyang mga mata sa pagkasorpresa."Hayop ka Daniel. Pinagkatiwalaan kita! Pero hindi ko aakalain na ikaw lang pala ang magtatraydor sa akin. Wala kang utang na loob." pagsigaw ni Lucas.Nanlaki ang mga mata ni Daniel sa gulat. Hindi siya makapaniwalang nagawa niya iyon kay Lucas. Buon buhay siyang pinagkatiwalaan pero nagi siyang taksil."Hindi ako naging taksil kahit kailan! Pero sana maintindihan niyo ako! Nagawa ko 'to dahil kailangan ko ng pera." Ano ang ibig niyang sabihin? He shook his head.
"I'm sorry!" napahikbi ako sa pag-iyak.Hindi ko mailabas ang pag-iyak ko. Pinipigilan ko ito habang pumapatak ang mga luha ko. Ang sakit sa dibdib."I'm sorry kung hindi ako nagpaalam Lucas! Nandito ako sa South Center Building. Lucas bihag nila si Andrie." Hindi ako mapakali. Pakiramdam ko mayayanig ang mga tuhod ko dahil sa panginginig nito. Pangamba at takot ang nararmdaman ko."Ano? Bihag nila si Andrie?" "Hindi ko alam Lucas! Hindi ko alam! Nandito si Clara. Nandito si Daniel! Bihag nila ang anak natin." Nanginginig lamang ang mga kamay ko. Nanlalamig ito. Hindi ko maintindihan ang aking nararamdaman. Pakiramdam ko masisiraan ako."Teka! Hindi kita maintindihan? Nandiyan si Clara at Daniel? Bihag niya si Andrie?" Naguguluhan lamang si Lucas. Hindi niya ako naintindihan."Oo! Pero hindi ko maintindihan Lucas. Nag-aaway sila at nagbabarilan. Pinag-aawayan nila si Andrie."Umiiyak lamang ako. Ramdam ko ang pag-agos ng mga luha ko. Napaimpit ako sa pag-iyak. Ang sakit-sakit ng p
"Ahhhh!" Napahagulhol ako sa pag-iyak. Para akong basahan na tumilapon sa semento. Nanmanhid ang katawan ko."Mommy!" umiiyak lamang si Andrie. Nagkakandarapa akong napaharap kay Clara. Nanunuklaw ang galit sa kaniyang mga mata. Sasabog siya sa sobrang pagkasuklam sa akin. Agad niyang ibinungad ang baril sa ulo ko. Nanginginig ang kaniyang kamay sa galit. Walang awa niya akong babarilin."Sige! Subukan mong lumaban Iris. Papatayin ko 'to." agad niyang tinutikan ng baril sa ulo si Andrie. Lumiliyab ang galit sa kaniyang mga mata."No! Please! Huwag mong idamay ang anak ko Clara! Nagmamakaawa ako!" Napaluhod ako at napahagulhol sa pag-iyak. Nanginginig lamang ang mga tuhod ko sa takot. Nanlalamig ang aking mga kamay.Umiiyak lamang si Andrie. Bumubuhos ang kaniyang mga luha bahang nakatingin sa akin. He shook his head. Nasasaktan siya. Napahikbi siya sa pag-iyak."Clara! Clara pakawakan mo ang anak ko! Wala siyang kasalanan! Wala siyang kinalaman rito!" Nakaluhod lamang ako at nagma
I shook my head terribly when I opened my eyes. Puno ng dugo ang aking mga palad nang mapahilamos ako sa may bandang mukha ko. Nanginginig lamang ako sa sobrang takot. Nangangatog ang mga tuhod ko. Nanlalaki ang mga mata ko kuryusidad."No!" I whispered, shaking my head terribly. I felt my blood running down into my face. Namimilog lamang ang mga mata ko sa takot."Mommy!" Napalingon ako kay Andrie nang sumigaw ito. Umiiyak siya at nagpupumiglas. Hindi siya mapakali. Kunting boses lang ang aking naririnig mula sa kaniya.Natatakpan ng lalaki ang kaniyang bibig. Mabuti na lang hindi siya tuluyang sinakal ng lalaki. Umuubo siya.Duguan lamang ang mga palad ko. Akala ko binaril niya ako? Hindi pala! Pinakawalan niya ang kaniyang baril sa taas.Napatayo ako sa aking pagkakaluhod. Pumapatak lamang ang mga luha ko. I shook my head.Walang gulat na uli akong tinutukan ng baril sa ulo ng lalaki. Umarko ang kaniyang mga labi sa inis. Gusto niyang ituloy ang pagpaslang sa akin. Gusto niya ak
Hindi ko kayang tiisin ang anak ko. Lahat gagawin ko para sa kaniya. Alam kong ito lang ang magagawa ko para sa anak ko. Para kay Andrie. Hindi ko siya kayang mawala. Noon pa man lagi na kaming magkasama ni Andrie sa mga pagsubok. Sa sakit at lungkot. Ngayon ko pa ba siya bibitiwan? Ngayon ko pa ba siya ipapahamak? Ngayon ko pa ba siya matitiis?Syempre hindi! Anak ko siya! Hindi ako manhid para hindi masaktan. Isa akong ina ni Andrie. Ramdam ko yong sakit na nararamdaman niya ngayon.Alam kong nasasaktan siya ngayon at nahihirapan. Alam kong nangungulila siya sa mga sandaling ito.Pumapatak lamang ang mga luha ko. Hindi ko kayang dahil ang bigat sa akin dibdib. Humihikbi lamang ako sa pag-iyak.Hawak ko ang 100 million kapalit ng buhay niya. Walang halaga sa akin ang yaman sa mga sandaling ito. Ang kailangan ko lang ay si Andrie. Aanhin ko ang pera kung mawawala naman ang anak ko? Aanhin ko ang yaman kung hindi ko na makikita si Andrie at mahahawakan?Nasaharapan na ako ngayon ng n
"100 million kapalit ng iyong pinakamamahal na anak. Kapag hindi ka tumupad sa usapan. Goodby to your son. I will give you two hours para gawin iyon."Nanlaki ang mata kong napalunok. Nanginginig lamang ang mga kamay ko habang hawak ko ang phone. Nakadikit lamang ito sa tainga ko.Kuryusidad ang tumulak sa akin para sagutin ko ang tawag. It's unknown number kaya sinagot ko.Pero ang pinagtataka ko ay kung saan nila nakuha ang number ko? Maybe dahil iyon sa mga ibinigay namin na informations kahapon sa mga police. Ikinalat nila sa publiko ang pagkawala ni Andrie. Dahil sa aking narinig. Gumapang ang takot sa buong pagkatao ko. Nanlumo ang mga tuhod ko. I shook my head."No!" I whispered terribly.May luhang pumatak mula sa mga mata ko. Sa hindi ko namalayan ay umiiyak na pala ako. Sunod-sunod ang pagpatak ng mga luha ko."Remember! Huwag na huwag kang tatawag sa mga police. Dahil kapag ginawa mo iyon. You never see your son."Pumapatak lamang ang mga luha ko. Hindi ko alam kung ano an
Iris's POV"What happened? Natagpuan na ba si Andrie? Nahanap na ba siya?"Kakaapak ko pa lang ng mansion nang makabalik kami ni Lucas. Halos hindi ako makahinga nang sunod-sunod akong tanungin ni mom tungkol kay Andrie.Galing na kami sa police station kanina. Ipinagbigay alam na namin sa mga police ang tungkol sa pagkawala ni Andrie. Upang makipagtulungan sila sa amin na mahanap si Andrie.Pumapatak lamang ang mga luha ko. Hindi ko mapigilan ang mapahikbi kanina pa. Labis akong nag-aalala sa anak ko.Hanggang ngayon hindi pa namin siya mahanap. Labis na pangungulila ang nararamdaman ko sa pagkawala niya.Agad kong niyakap si mom habang umiiyak. Lumakas ang paghikbi ko sa kaniyang bisig. Nag-uunahan lamang ang mga luha ko.Ang sakit-sakit sa nararamdaman. Para akong nilalason ng lungkot. Hindi ako mapakali. Naguguluhan lamang ako.Maraming dapat mawala pero bakit si Andrie pa? Bakit ang anak ko pa? Bakit napakalupit ng tadhana sa amin ng anak ko?Dama ko ang paghagod ng kamay ni mom s