"Hello!" sagot ko nang sagutin ko ang tawag sa phone ko.Hindi ko alam kung sino ang tumawag. Unknown number ang nakalagay kaya sinagot ko ang tawag.Walang sumagot sa phone kaya napalingon ako kay Ann. Nasa may gawi ko siya nakatayo. Pinagmamasdan niya ako.Malakas lamang ang pagtibok ng puso ko. Sobra akong nag-aalala sa anak ko. Hindi parin namin siya natagpuan.Naramdaman kong pumatak na naman ang mga luha ko. Maslalo akong naging marupok nang mawala si Andrie. Siya ang nagbibigay lakas sa akin."Hello!""Mommy! Bitawan niyo ako!" narinig kong sigaw ni Andrie sa kabilang linya. Umiiyak siya. Ang anak ko!"Andrie anak!" napasigaw ako sa phone. Hindi ako mapakali. Nag-uunahan na naman ang mga luha ko sa pagpatak."Mommy! Bitawan niyo ako! Ahhhh! Mommy!" rinig kong sigaw ni Andrie. Ramdam kong nagpupumiglas siya. Hindi ako magkakamali na hawak siya ng mga kidnappers."Anak! Huwag niyong sasaktan ang anak ko! Pakiusap parang awa niyo na! Nakikiusap ako!" pagmamakaawa ko habang hawak k
Bahagya kong pinunas ang mga luhang nangingilid sa aking mga mata. Ang lungkot lungkot ng nararamdaman ko.Tama si Ann. Kailangan naming magsumbong sa mga pulis. Hindi ko kakayanin ang mag-isang lumaban! Kailangan naming mailigtas ang anak ko sa tamang paraan.Wala na akong ibang maisip kaya pinuntahan ko si Lucas. Siya ang ama ni Andrie. Kailangan ko ang tulong niya para sa anak namin.Kailangan siya ngayon ni Andrie bilang ama. Wala akong pakialam kung may asawa na siya. Ang tanging hiling ko ay magtulungan kami para kay Andrie. Para sa anak namin.Biglang gumulo sa isipan ko ang mga sandaling magkasama kami ni Lucas. Mga sandaling niyayakap niya ako. Halos ayaw na niya akong bitawan nang mga sandaling iyon.Mga sandaling pinanggigigilan niya ako habang nakangiti. Mga ngiti niyang nakakalunod pagmasdan. Mga sandaling gusto naming ihinto ang oras para sa isa't isa. Mga lambing niyang hindi ko kayang takasan. Mga haplos niyang marurupok. Mga sandaling hindi ako makawala sa mga bisig n
Lucas's POV"Alam kong may pinag-usapan kayo ni Iris. Tungkol saan? Gusto ko lang malaman Lucas. Hindi ako magagalit kung sasabihin mo ang totoo." Napabuntong hininga ako at napatalikod mula kay Clara. Gusto niyang malaman kung ano ang pinag-usapan namin ni Iris kanina? Alam kong hindi siya matatahimik kapag hindi niya nalaman ito."Tungkol sa bata. Kay Andrie. Gusto niyang humingi ng tulong sa akin para mahanap ang kaniyang anak." Ramdam kong pinagmamasdan ako ni Clara habang nakatalikod ako mula sa kaniya. Narinig kong napabuntong hininga siya sa pagkainis."Sa daming tao sa mundo. Ikaw pa talaga ang lalapitan ni Iris para hanapin ang anak niya? Ano naman ang koneksyon ng anak niya sayo para sayo humingi ng tulong Lucas? Marami naman awtoridad diba?" Ikinanlaki ng mga mata ko ang sinabi ni Clara. May pagdududa ba siya? O gusto lang niyang malaman ang totoo? Biglang gumulo sa isipan ko ang mga sinabi ni Iris na anak namin si Andrie. May nangyari sa amin? Hindi ko matandaan! Hindi
Bahagya kong pinunas ang mga luhang nangingilid sa aking mga mata. Kaba at takot ang nasa puso ko. Parang tinutusok ang dibdib ko ng sakit na nararamdaman ko."Hello!" sagot ko nang sagutin ko ang tawag. Hindi ako mapakali. Labis akong nag-aalala kay Andrie. Ang anak ko! Alam kong ang tumawag ay ang master mind ng mga kidnappers. Kaya agad ko itong sinagot. Gusto kong marinig ang boses ni Andrie kahit sandali lang. Kahit sa phone lang.Miss na miss ko na ang anak ko! Gusto ko na siyang makita at mayakap! Mahaplos ang kaniyang buhok. Mahawakan ang kaniyang mukha.Andrie anak! Hindi ko na kaya! Pagod na pagod na ako! Sana okay ka lang! Alam kong nahihirapan ka anak! I'm sorry! Patawarin mo si mommy! Hindi ko kakayanin ang hindi kita makita. Ikaw ang nag-iisang anak ko! Hindi ko kayang mawala ka! Hindi ko kakayanin Andrie. Umaapaw ang lungkot sa puso ko. Nakakapanghina! Sobrang nakakapagod! Gustuhin ko man ang sumuko pero hindi ko magawa! Ang lungkot sobra."200 million kapalit ng ba
"Huwag kang matakot na harapin ang lahat kapag alam mong may laban ka! Okay! Nandito ako! Handa kitang gabayan anak! Sasamahan kita!" Bahagyang hinaplos ni mom ang mukha ko matapos siyang kumawala mula sa pagkakakap sa akin. Nanunubig lamang ang mga mata ko.Kanina pa ako umiiyak. Gusto kong makalimot kahit sandali pero hindi ko magawa. Sobra akong nag-aalala sa kaligtasan ni Andrie.Alam kong mahinang bata si Andrie. Hindi niya kakayanin ang mawalay sa akin nang matagal. Alam kong sobra siyang nalulungkot sa ngayon.Anak Andrie! Tatagan mo lang ang loob mo! Malayo man ako sayong tabi! Hindi man kita makasama! Hindi man kita mahawakan! Palagi mong tatandaan na lagi kang nasa puso ko!"Mom! Hawak si Andrie ng mga kidnappers. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko? Humihingi sila ng 200 million kapalit ni Andrie! Ayaw kong mapahamak ang anak ko!"Sobrang tension ang nararamdaman ko. Gusto kong gawin na lang panaginip ang lahat. Pero hindi! Ito ang nakatadhana sa akin. Kailangan ko itong
Lucas's POV"I don't need her fucking mercy. Nagkakamali siya. Akala siguro ni Iris maiisahan niya ang mga tauhan ko. Hindi niya alam na minamanmanan ang bawat kilos niya."Halos sumabog ako sa sobrang galit dahil sa ginawa ni Iris. Hindi siya marunong tumupad sa usapan. Niloko niya ang mga tauhan ko.Bago pa mangyari ang lahat. Pinabantayan na ni Daniel sa kaniyang mga kasamahan ang bawat kilos ni Iris. At nakita nga nilang humingi si Iris ng tulong mula sa mga awtoridad. Walang kwentang usapana ang naganap. Dahil sa ginawa ni Iris. Mapapahamak ang mga tauhan ko. Napakawalang kwenta niyang kausap."Mautak siya Lucas! Mahirap siyang kalaban. Sisirain at sisirain niya ang mga plano mo. Kaya kung ako sayo! Gumawa ka na ng paraan para mapatasik na siya sa kompanyang ito."Nagusot ang mga kilay ko dahil sa sinabi ni Clara. Pinagmamasdan niya ako habang hindi ako mapakali. Sobrang galit ang nararamdaman ng puso ko.Alam kong nasabi niya iyon dahil gusto lang niya akong protektahan bilang
"Andrie anak!" hindi ko na mapigilan sarili ko. Kumawala na ang mga luha ko. Napahikbi ako sa pag-iyak. Mahigpit kong niyakap si Andrie. Bahagya kong hinaplos ang buhok niya. Nananabik ako na mayakap siya at mahawakan.Ang tagal niyang nawalay sa akin. Sobra akong nag-aalala sa anak ko. Akala ko hindi na kami magkikita ni Andrie. Akala ko hindi ko na siya mayayakap. Nag-uunahan lamang ang mga luha ko sa pagpatak. Tumatakas ito na parang ulan. Napahagulgol ako sa pag-iyak.Humihikbi lamang si Andrie sa balikat ko. Umiiyak rin siya. Ramdam kong sobra siyang nasasaktan. Alam kong nangungulila siya sa pagkawalay sa akin."Akala ko hindi na tayo magkikita anak! Sobrang lungkot ang naramdaman ko nang mawala ka! Hindi ko kakayanin ang mawala ka sa akin." Bumubuhos lamang ang mga luha ko. Natagpuan ko na ang anak ko pero bakit ang lungkot parin? Bakit hindi parin maalis ang sakit sa dibdib ko?Galing ako sa kompanya kanina. Gusto ko na lang i-focus ang sarili ko sa trabaho para makalimot.
"Mommy! I want to jingle."Kakarating lang namin ng kompanya nang maihi si Andrie. Hawak-hawak niya ang kaniyang harapan. Ang cute niya pagmasdan pero nakaramdam ako ng pagkaawa sa kaniya. Masakit na ata ang kaniyang puson!Agad ko siyang sinamahan sa C.R at pinapasok. Hinintay ko na lamang siya sa labas. Hawak ko lamang ang file na dala ko."Wow! Wow! Wow!" Napalingon naman ako kung sino? Doon ko lang nakita na si Clara Mondragon pala. Kakarating lang niya ng C.R area. Alam kong mag-CC.R siya.She is so elegant and precious while handling her priceless handbag. Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa.She rolled her eyes secretly at nakita ko 'yon. Oo, maganda siya pero masmaganda ako. Hindi niya kailangan apakan ang pagkatao ko. Nagkakamali siya.Nakakalimutan niya siguro na isa lang siyang sampid sa kompanyang ito. Dahil sa awa kaya nagi siyang member ng kompanya."Have a nice day! Akala ko hindi ka na babalik ng kompanya? Matagal ka kayang nawala! Are you considered yourself as
Iris's POVNapakusot ako sa aking munting mga mata. Tila walang katapusan ang pagpatak ng aking mga luha. Mga mata ko'y nananakit at namumugto na.Hindi ako makapaniwala. Ang taong gusto kong makasama ay wala na. Iniwan niya akong nag-iisa. Luhaan sa mga alaala. Siya ay umalis at hindi na babalik pa.Isang kwento na puno ng saya. Ngunit napalitan ng lungkot at pangungulila. Tunay nga siyang isang makata. Handang makipaglaban sa kahit anong gera.Kung ang pag-ibig ay sugatan? Siya ang aking makata. Handa niyang ibuwis ang kaniyang buhay mailigtas lang ang kaniyang Maria Clara.Ang pangalan niya ay Lucas hindi Ibarra. Pero kasing tapang siya ni Juanito Alfonso at Ibarra. Handa akong ipaglaban kahit sa huli niyang hininga. Napahinto ang mga paa ko nang makarating kami sa hukay niya. Malakas lamang ang bugso ng ulan sa paligid.Tila ang panahon ay nakikiisa at nakikiramay sa pagdadalamhati ng puso ko. Ang lamig ng simoy ng hangin parang yelong naninigas sa balat ko.Malaking tent ang nags
Clara's POV"Clara Mondragon! You're committed in this crime as a murder. Ikaw ay napatunayan na nagkasala ayon sa batas."Napahagulhol na lamang ako sa pag-iyak. Pumapatak lamang ang mga luha ko. Para akong binaril sa dibdib na halos ikamatay ko. Hindi ako makahinga. Nanginginig ang mga kamay ko habang nakaposas. Ramdam ko rin ang panginginig ng mga tuhod ko.Ang sakit sa pakiramdam. Ang sakit-sakit! Hindi ko matanggap sa sarili ko. I'm committed in this crime as a murder. No! Para akong mabaliw. Gulong-gulo ang isipan ko. Parang sasabog ang ulo. Ang sakit ng nararamdaman ko. I felt I'm weak.Nakatulala lamang ako habang naglalakad. Wala sa sarili. Lumilipad ang ang isipan ko sa airy. Ang lungkot-lungkot isipin.Pumapatak lamang ang mga luha ko. Hindi ko alam kung ano ang nangyayari sa akin? Para aking pinapatay ng lungkot.Walang humpay ang pag-flashed ng mga camera sa dinadaanan ko. Maraming mga press ang nakapaligid sa amin. Kinukunan nila ako ng litrato at imbestigasyon. Hindi
"No! Wala kang karapatan para gawin iyon Clara."L-Lucas?Hindi ipinutok ni Clara ang baril na hawak niya. Nakuha ang attention namin nang dumating si Lucas.Nanlaki ang mga mata ko. I can't believed that Lucas comes unexpectedly to save us. Akala ko hindi na siya darating. Thanks God! Damn! Hindi si Clara makapagsalita. Hawak lamang niya ang baril at nanginginig ang kaniyang mga kamay. She becomes speechless.Hindi si Clara makapaniwala na darating si Lucas sa puntong ito. Nanlalaki ang kaniyang mga mata sa pagkasorpresa."Hayop ka Daniel. Pinagkatiwalaan kita! Pero hindi ko aakalain na ikaw lang pala ang magtatraydor sa akin. Wala kang utang na loob." pagsigaw ni Lucas.Nanlaki ang mga mata ni Daniel sa gulat. Hindi siya makapaniwalang nagawa niya iyon kay Lucas. Buon buhay siyang pinagkatiwalaan pero nagi siyang taksil."Hindi ako naging taksil kahit kailan! Pero sana maintindihan niyo ako! Nagawa ko 'to dahil kailangan ko ng pera." Ano ang ibig niyang sabihin? He shook his head.
"I'm sorry!" napahikbi ako sa pag-iyak.Hindi ko mailabas ang pag-iyak ko. Pinipigilan ko ito habang pumapatak ang mga luha ko. Ang sakit sa dibdib."I'm sorry kung hindi ako nagpaalam Lucas! Nandito ako sa South Center Building. Lucas bihag nila si Andrie." Hindi ako mapakali. Pakiramdam ko mayayanig ang mga tuhod ko dahil sa panginginig nito. Pangamba at takot ang nararmdaman ko."Ano? Bihag nila si Andrie?" "Hindi ko alam Lucas! Hindi ko alam! Nandito si Clara. Nandito si Daniel! Bihag nila ang anak natin." Nanginginig lamang ang mga kamay ko. Nanlalamig ito. Hindi ko maintindihan ang aking nararamdaman. Pakiramdam ko masisiraan ako."Teka! Hindi kita maintindihan? Nandiyan si Clara at Daniel? Bihag niya si Andrie?" Naguguluhan lamang si Lucas. Hindi niya ako naintindihan."Oo! Pero hindi ko maintindihan Lucas. Nag-aaway sila at nagbabarilan. Pinag-aawayan nila si Andrie."Umiiyak lamang ako. Ramdam ko ang pag-agos ng mga luha ko. Napaimpit ako sa pag-iyak. Ang sakit-sakit ng p
"Ahhhh!" Napahagulhol ako sa pag-iyak. Para akong basahan na tumilapon sa semento. Nanmanhid ang katawan ko."Mommy!" umiiyak lamang si Andrie. Nagkakandarapa akong napaharap kay Clara. Nanunuklaw ang galit sa kaniyang mga mata. Sasabog siya sa sobrang pagkasuklam sa akin. Agad niyang ibinungad ang baril sa ulo ko. Nanginginig ang kaniyang kamay sa galit. Walang awa niya akong babarilin."Sige! Subukan mong lumaban Iris. Papatayin ko 'to." agad niyang tinutikan ng baril sa ulo si Andrie. Lumiliyab ang galit sa kaniyang mga mata."No! Please! Huwag mong idamay ang anak ko Clara! Nagmamakaawa ako!" Napaluhod ako at napahagulhol sa pag-iyak. Nanginginig lamang ang mga tuhod ko sa takot. Nanlalamig ang aking mga kamay.Umiiyak lamang si Andrie. Bumubuhos ang kaniyang mga luha bahang nakatingin sa akin. He shook his head. Nasasaktan siya. Napahikbi siya sa pag-iyak."Clara! Clara pakawakan mo ang anak ko! Wala siyang kasalanan! Wala siyang kinalaman rito!" Nakaluhod lamang ako at nagma
I shook my head terribly when I opened my eyes. Puno ng dugo ang aking mga palad nang mapahilamos ako sa may bandang mukha ko. Nanginginig lamang ako sa sobrang takot. Nangangatog ang mga tuhod ko. Nanlalaki ang mga mata ko kuryusidad."No!" I whispered, shaking my head terribly. I felt my blood running down into my face. Namimilog lamang ang mga mata ko sa takot."Mommy!" Napalingon ako kay Andrie nang sumigaw ito. Umiiyak siya at nagpupumiglas. Hindi siya mapakali. Kunting boses lang ang aking naririnig mula sa kaniya.Natatakpan ng lalaki ang kaniyang bibig. Mabuti na lang hindi siya tuluyang sinakal ng lalaki. Umuubo siya.Duguan lamang ang mga palad ko. Akala ko binaril niya ako? Hindi pala! Pinakawalan niya ang kaniyang baril sa taas.Napatayo ako sa aking pagkakaluhod. Pumapatak lamang ang mga luha ko. I shook my head.Walang gulat na uli akong tinutukan ng baril sa ulo ng lalaki. Umarko ang kaniyang mga labi sa inis. Gusto niyang ituloy ang pagpaslang sa akin. Gusto niya ak
Hindi ko kayang tiisin ang anak ko. Lahat gagawin ko para sa kaniya. Alam kong ito lang ang magagawa ko para sa anak ko. Para kay Andrie. Hindi ko siya kayang mawala. Noon pa man lagi na kaming magkasama ni Andrie sa mga pagsubok. Sa sakit at lungkot. Ngayon ko pa ba siya bibitiwan? Ngayon ko pa ba siya ipapahamak? Ngayon ko pa ba siya matitiis?Syempre hindi! Anak ko siya! Hindi ako manhid para hindi masaktan. Isa akong ina ni Andrie. Ramdam ko yong sakit na nararamdaman niya ngayon.Alam kong nasasaktan siya ngayon at nahihirapan. Alam kong nangungulila siya sa mga sandaling ito.Pumapatak lamang ang mga luha ko. Hindi ko kayang dahil ang bigat sa akin dibdib. Humihikbi lamang ako sa pag-iyak.Hawak ko ang 100 million kapalit ng buhay niya. Walang halaga sa akin ang yaman sa mga sandaling ito. Ang kailangan ko lang ay si Andrie. Aanhin ko ang pera kung mawawala naman ang anak ko? Aanhin ko ang yaman kung hindi ko na makikita si Andrie at mahahawakan?Nasaharapan na ako ngayon ng n
"100 million kapalit ng iyong pinakamamahal na anak. Kapag hindi ka tumupad sa usapan. Goodby to your son. I will give you two hours para gawin iyon."Nanlaki ang mata kong napalunok. Nanginginig lamang ang mga kamay ko habang hawak ko ang phone. Nakadikit lamang ito sa tainga ko.Kuryusidad ang tumulak sa akin para sagutin ko ang tawag. It's unknown number kaya sinagot ko.Pero ang pinagtataka ko ay kung saan nila nakuha ang number ko? Maybe dahil iyon sa mga ibinigay namin na informations kahapon sa mga police. Ikinalat nila sa publiko ang pagkawala ni Andrie. Dahil sa aking narinig. Gumapang ang takot sa buong pagkatao ko. Nanlumo ang mga tuhod ko. I shook my head."No!" I whispered terribly.May luhang pumatak mula sa mga mata ko. Sa hindi ko namalayan ay umiiyak na pala ako. Sunod-sunod ang pagpatak ng mga luha ko."Remember! Huwag na huwag kang tatawag sa mga police. Dahil kapag ginawa mo iyon. You never see your son."Pumapatak lamang ang mga luha ko. Hindi ko alam kung ano an
Iris's POV"What happened? Natagpuan na ba si Andrie? Nahanap na ba siya?"Kakaapak ko pa lang ng mansion nang makabalik kami ni Lucas. Halos hindi ako makahinga nang sunod-sunod akong tanungin ni mom tungkol kay Andrie.Galing na kami sa police station kanina. Ipinagbigay alam na namin sa mga police ang tungkol sa pagkawala ni Andrie. Upang makipagtulungan sila sa amin na mahanap si Andrie.Pumapatak lamang ang mga luha ko. Hindi ko mapigilan ang mapahikbi kanina pa. Labis akong nag-aalala sa anak ko.Hanggang ngayon hindi pa namin siya mahanap. Labis na pangungulila ang nararamdaman ko sa pagkawala niya.Agad kong niyakap si mom habang umiiyak. Lumakas ang paghikbi ko sa kaniyang bisig. Nag-uunahan lamang ang mga luha ko.Ang sakit-sakit sa nararamdaman. Para akong nilalason ng lungkot. Hindi ako mapakali. Naguguluhan lamang ako.Maraming dapat mawala pero bakit si Andrie pa? Bakit ang anak ko pa? Bakit napakalupit ng tadhana sa amin ng anak ko?Dama ko ang paghagod ng kamay ni mom s