Hindi maalis ang kirot sa puso ko. Ang sakit sakit ng pakiramdam ko. Hindi man lang ako magawang mahalin ng taong pinakamamahal ko. Lubos na naghihinagpis sa kirot ang puso ko.Paulit-ulit na isinusugod ko ang mga paa ko papunta sa lugar ni Lucas! Hindi ko matiis na hindi ko siya puntahan!Wala akong magawa dahil mahal ko siya! Pupuntahan at pupuntahan ko siya. Takot man ang nasa puso ko. Pero yung pagmamahal ko kay Lucas ay nandito pa rin.Hindi ko siya kayang iwasan. Siya ang hinahanap ng puso ko. Hindi ko kayang mabuhay na wala siya.Nananabik ang puso kong makasama ko siya ulit. Buuhin ang mga nasimulan namin. Ipagpatuloy ang mga pangarap namin.Hindi maiwasan pumatak ang mga luha ko kapag naaalala ko ang nakaraan namin ni Lucas. Mga sandaling puno ng kasiyahan.Gusto kong balikan namin ang lahat kung saan yung mga tagpuan na sobrang kay saya. Sobrang nakakapanabik.Mga yakap niyang hindi ako makawala. Mga halik niyang kay sarap damhin. Mga titig niyang nakakapang-akit.Bahagya
Mariin kong pinunas ang mga luhang pumapatak sa aking mga mata. Umiiyak lamang ako.Labis na nagdurugo ang puso ko dahil sa ginawa ni Lucas. Hindi niya man lang inisip ako bago niya ginagawa ang bagay na iyon.Napahagulgol ako sa pag-iyak at napatalikod. Hindi ko kayang harapin si Lucas. Sobrang nasasaktan ako. Naninibugho ang puso ko sa kirot.Niloko niya ako! Ginawa niya akong tanga. Pinaikot niya ako. Kinuha niya lang ang lahat sa akin.Ang sakit! Hindi ko matanggap sa sarili ko. Parang hiniwa ang puso ko dahil sa ginawa ni Lucas."Iris! I'm sorry! Hindi ko sinasadyang saktan kita. Nadala lang ako ng emosyon ko. Pero walang nangyari sa amin ni Clara." Nanginginig lamang ang mga luhang dumadaloy sa mukha ko. Nanginginig ang mga paa ko dahil sa ginawa ni Lucas.Binigay ko naman ang lahat kay Lucas. Hindi ako nagkulang para mahalin siya. Lahat lahat ginawa ko. Pero bakit ganoon? Nagawa niya akong lokohin habang minamahal ko siya?Shit! Ang sakit nang ginawa mo Lucas! Ang sakit sakit!
Walang tigil ang pagbuhos ng mga luha ko. Hindi ko kayang pigilan ang pagpatak nito.Nahihirapan akong makahinga dahil sa pag-iyak ko. Sobrang nasasaktan ang puso ko. Naninibugho ang damdamin ko sa kirot.Sobrang minahal ko si Lucas. Sobrang na-attached ako sa kaniya. I love him so much more than myself. Hindi ko siya kayang ipagtabuyan papalayo mula sa akin.Hindi ko siya kayang layuan. Ikaw at ikaw pa rin Lucas ang itinitibok ng puso ko. Hindi ko kayang awatin yung nararamdaman ko sayo.Nasasaktan! Umiiyak! Pero pag-ibig mo pa rin Lucas ang hinahanap ko. You are my man and I love you enough. You are my everything. Hindi man ako ang gusto mo. Pero wala akong pakialam. Basta nandito ako para sayo Lucas.Napahagulgol ako sa pag-iyak. Tuluyan nang bumuhos ang mga luha ko. Ang sakit! Ang sakit sakit sa dibdib!Nasasaktan ako! Nahihirapan dahil sa ginawa mo Lucas. Nanginginig ang mga luhang dumadaloy sa mukha ko."Iris please forgive me. I'm here to ask forgiveness. Kung nagawa ko man iy
Nag-uunahan lamang sa pagpatak ang mga luha ko. Walang tigil ang pag-iyak ko.Masakit ang dibdib ko. Lubos akong nahihirapan dahil sa kalagayan ko. Ang hirap-hirap isipin na hindi ka matanggap ng taong mahal mo.Mahal ko si Lucas! Mahal na mahal ko siya. Hindi magbabago ang nararamdaman ko sa kaniya. Siya lang ang nagpapatibok ng puso ko. Siya lang ang nagpapabaliw sa akin.Hindi ko kayang mabuhay kung wala si Lucas. Hindi ko kakayanin ang mag-isa. Marami kaming pinagsamahan at hindi ko iyon makakalimutan.Ang bawat masasayang sandali ay napakahalaga sa akin. Mga alaalang hindi ko malilimutan. Mga pinagsamahan namin ni Lucas na sobrang kay saya.Gusto ko siyang puntahan. Gusto ko siyang yakapin at iparamdam ko ang pagmamahal ko sa kaniya.May takot man sa puso ko. Pero hindi ko kayang iwasan si Lucas. Hindi ko siya kayang kamuhian. Siya at siya pa rin ang laman ng puso ko.Patuloy lang ang pagbuhos ng mga luha ko. Hindi ko kayang pigilin ang paghikbi ko. Nasasaktan ang damdamin ko. So
"Nabuntis ng anak mo ang anak ko. Tapos sasabihin niyang walang nangyari sa kanila ni Iris. Manloloko pala ang anak mo." Nanginginig lamang ang mga luhang pamapatak sa aking mga mata. Ang lungkot ng nararamdaman ko. Ang sakit sakit sa dibdib. Parang sinasaksak ang puso ko.Gusto kong awatin si mom pero hindi ko maigalaw ang mga paa ko. Sa halip patuloy lamang ako sa pag-iyak sa harapan nila.Kita ko ang lumiliyab na galit sa mga mata ni mom. Hindi ko inaakala na pupunta siya rito sa kompanya para sugurin si Lucas."Tell me the truth Lucas. Nabuntis mo ba si Iris? Ikaw ba ang ama ng bata! I need your answer right now!"Nanlalaki ang mga mata ni Lucas na napatingin sa mom niya. Hindi siya makasagot nang direkta kaya napalunok siya.Alam kong natatakot siyang sabihin ang katotohanan. Pero kahit anong gawin ni Lucas. Siya pa rin ang ama ng batang dinadala ko. Hindi niya kailangan itago ang totoo.Naningkit ang mga mata ni Lucas nang tumingin sa akin. Alam kong natatakot siyang isiwalat a
Nagluluksa ang mga luhang tumatakas mula sa mga mata ko. Sinasaksak ng kirot ang puso ko.Nanlabot ang mga tuhod ko. Nanginginig ang mga kamay ko sa pag-iyak ko. Tumatakbo ang bawat katanungan sa isipan ko.Bakit ako nagawang hayaan na lang ni Lucas? Wala na ba talaga akong halaga sa kaniya? Hindi niya na ba talaga ako mahal?Bakit parang ang dali sa kaniya na itapon ang lahat? Bakit kailangan niya akong saktan sa ganitong paraan?Tiniis ko ang lahat Lucas! Nagpakatanga ako! Tinanggap kita ng buo! Hindi ako napagod para mahalin ka!Kasi palagi kong iniisip na magbabago ka! Kaya kahit nasasakal na ako nang pinagagawa mo! Hindi ko magawang tumakas! Ang hirap hirap sa sarili ko na ako palagi ang naghahabol! Paulit-ulit akong nagpapakatanga! Awang-awa ako sa sarili ko!Pero hindi kita pinagtabuyan Lucas! Dahil ikaw lang ang lalaki sa buhay ko. Ikaw lang ang nagpapabaliw sa akin!Hindi ko kayang takasan ang mga alaalang binuo natin. Mga pangakong kay tamis. Mga sandaling ayaw ko ng matapo
Ang lungkot-lungkot isipin na natitiis lang ako ni Lucas. Na hinahayaan niya lang akong nasasaktan. Pero hindi ko siya kayang matiis.Nahihirapan ako sa sitwasyon ko pero hindi man lang ako magawang puntahan ni Lucas. Hindi man lang siya gumawa ng paraan para magkaayos kami!Bakit ang dali para sa kaniya na kalimutan ako? Bakit hinayaan niya lang akong masaktan ng ganito? Pumapatak lamang ang mga luha ko. Paulit-ulit kong iniiyakan si Lucas. Paulit-ulit akong nagpapakatanga sa kaniya!Kahit pagod na ako hindi ko magawang sumuko! Hindi ko magawang burahin si Lucas sa puso ko! Minahal ko siya ng sobra!Sa bawat sandaling lumilipas siya ang iniisip ko. Kumusta na kaya si Lucas? Ano kaya ang ginagawa niya ngayon? Siguro nalulungkot siya? Siguro labis siyang nasasaktan dahil sa akin?Alam kong ako ang dahilan ng lahat. Alam kong ako ang dahilan kung bakit nagbago si Lucas. Kasalanan ko ang lahat ng ito.Ako ang dapat sisihin kung bakit siya nasasaktan. Alam kong nagdudusa siya sa ngayon d
Sobra ang pagkabigo ng puso ko. Nasasaktan ako dahil sa mga pinagagawa ko. Deserve kong masaktan dahil nagmahal ako.Mahirap man tanggapin ang lumayo sa tabi ni Lucas pero titiisin ko. Labis na pangungulila ang bumabalot sa puso ko. Oo, masakit? sobra! Hindi ako mapakali sa lungkot. Paikot-ikot na tumatakbo si Lucas sa isipan ko.Alam kong nasasaktan ko siya ngayon. Alam kong nahihirapan siya dahil sa mga ginagawa ko. Masakit para sa akin ang maramdaman kong nagkakaganoon si Lucas.I'm sorry Lucas ha! Iniwan man kita na walang paalam pero ikaw pa rin ang nilalaman ng puso ko. Patuloy kitang mamahalin at hindi ako magsasawa!Alam kong magulo pa ang takbo ng mundo mo ngayon. Alam kong sobrang naguguluhan ka lang Lucas kaya nagawa mo akong ipagtabuyan.Pero naniniwala akong nagmamahal pa rin ang puso mo. Alam kong tumitibok pa rin ang puso mo para sa akin.Alam kong nasasaktan lang ang puso mo Lucas kaya nagawa mo akong kamuhian. Alam kong nabigo kita kaya labis ang pagkainis mo sa akin.
Iris's POVNapakusot ako sa aking munting mga mata. Tila walang katapusan ang pagpatak ng aking mga luha. Mga mata ko'y nananakit at namumugto na.Hindi ako makapaniwala. Ang taong gusto kong makasama ay wala na. Iniwan niya akong nag-iisa. Luhaan sa mga alaala. Siya ay umalis at hindi na babalik pa.Isang kwento na puno ng saya. Ngunit napalitan ng lungkot at pangungulila. Tunay nga siyang isang makata. Handang makipaglaban sa kahit anong gera.Kung ang pag-ibig ay sugatan? Siya ang aking makata. Handa niyang ibuwis ang kaniyang buhay mailigtas lang ang kaniyang Maria Clara.Ang pangalan niya ay Lucas hindi Ibarra. Pero kasing tapang siya ni Juanito Alfonso at Ibarra. Handa akong ipaglaban kahit sa huli niyang hininga. Napahinto ang mga paa ko nang makarating kami sa hukay niya. Malakas lamang ang bugso ng ulan sa paligid.Tila ang panahon ay nakikiisa at nakikiramay sa pagdadalamhati ng puso ko. Ang lamig ng simoy ng hangin parang yelong naninigas sa balat ko.Malaking tent ang nags
Clara's POV"Clara Mondragon! You're committed in this crime as a murder. Ikaw ay napatunayan na nagkasala ayon sa batas."Napahagulhol na lamang ako sa pag-iyak. Pumapatak lamang ang mga luha ko. Para akong binaril sa dibdib na halos ikamatay ko. Hindi ako makahinga. Nanginginig ang mga kamay ko habang nakaposas. Ramdam ko rin ang panginginig ng mga tuhod ko.Ang sakit sa pakiramdam. Ang sakit-sakit! Hindi ko matanggap sa sarili ko. I'm committed in this crime as a murder. No! Para akong mabaliw. Gulong-gulo ang isipan ko. Parang sasabog ang ulo. Ang sakit ng nararamdaman ko. I felt I'm weak.Nakatulala lamang ako habang naglalakad. Wala sa sarili. Lumilipad ang ang isipan ko sa airy. Ang lungkot-lungkot isipin.Pumapatak lamang ang mga luha ko. Hindi ko alam kung ano ang nangyayari sa akin? Para aking pinapatay ng lungkot.Walang humpay ang pag-flashed ng mga camera sa dinadaanan ko. Maraming mga press ang nakapaligid sa amin. Kinukunan nila ako ng litrato at imbestigasyon. Hindi
"No! Wala kang karapatan para gawin iyon Clara."L-Lucas?Hindi ipinutok ni Clara ang baril na hawak niya. Nakuha ang attention namin nang dumating si Lucas.Nanlaki ang mga mata ko. I can't believed that Lucas comes unexpectedly to save us. Akala ko hindi na siya darating. Thanks God! Damn! Hindi si Clara makapagsalita. Hawak lamang niya ang baril at nanginginig ang kaniyang mga kamay. She becomes speechless.Hindi si Clara makapaniwala na darating si Lucas sa puntong ito. Nanlalaki ang kaniyang mga mata sa pagkasorpresa."Hayop ka Daniel. Pinagkatiwalaan kita! Pero hindi ko aakalain na ikaw lang pala ang magtatraydor sa akin. Wala kang utang na loob." pagsigaw ni Lucas.Nanlaki ang mga mata ni Daniel sa gulat. Hindi siya makapaniwalang nagawa niya iyon kay Lucas. Buon buhay siyang pinagkatiwalaan pero nagi siyang taksil."Hindi ako naging taksil kahit kailan! Pero sana maintindihan niyo ako! Nagawa ko 'to dahil kailangan ko ng pera." Ano ang ibig niyang sabihin? He shook his head.
"I'm sorry!" napahikbi ako sa pag-iyak.Hindi ko mailabas ang pag-iyak ko. Pinipigilan ko ito habang pumapatak ang mga luha ko. Ang sakit sa dibdib."I'm sorry kung hindi ako nagpaalam Lucas! Nandito ako sa South Center Building. Lucas bihag nila si Andrie." Hindi ako mapakali. Pakiramdam ko mayayanig ang mga tuhod ko dahil sa panginginig nito. Pangamba at takot ang nararmdaman ko."Ano? Bihag nila si Andrie?" "Hindi ko alam Lucas! Hindi ko alam! Nandito si Clara. Nandito si Daniel! Bihag nila ang anak natin." Nanginginig lamang ang mga kamay ko. Nanlalamig ito. Hindi ko maintindihan ang aking nararamdaman. Pakiramdam ko masisiraan ako."Teka! Hindi kita maintindihan? Nandiyan si Clara at Daniel? Bihag niya si Andrie?" Naguguluhan lamang si Lucas. Hindi niya ako naintindihan."Oo! Pero hindi ko maintindihan Lucas. Nag-aaway sila at nagbabarilan. Pinag-aawayan nila si Andrie."Umiiyak lamang ako. Ramdam ko ang pag-agos ng mga luha ko. Napaimpit ako sa pag-iyak. Ang sakit-sakit ng p
"Ahhhh!" Napahagulhol ako sa pag-iyak. Para akong basahan na tumilapon sa semento. Nanmanhid ang katawan ko."Mommy!" umiiyak lamang si Andrie. Nagkakandarapa akong napaharap kay Clara. Nanunuklaw ang galit sa kaniyang mga mata. Sasabog siya sa sobrang pagkasuklam sa akin. Agad niyang ibinungad ang baril sa ulo ko. Nanginginig ang kaniyang kamay sa galit. Walang awa niya akong babarilin."Sige! Subukan mong lumaban Iris. Papatayin ko 'to." agad niyang tinutikan ng baril sa ulo si Andrie. Lumiliyab ang galit sa kaniyang mga mata."No! Please! Huwag mong idamay ang anak ko Clara! Nagmamakaawa ako!" Napaluhod ako at napahagulhol sa pag-iyak. Nanginginig lamang ang mga tuhod ko sa takot. Nanlalamig ang aking mga kamay.Umiiyak lamang si Andrie. Bumubuhos ang kaniyang mga luha bahang nakatingin sa akin. He shook his head. Nasasaktan siya. Napahikbi siya sa pag-iyak."Clara! Clara pakawakan mo ang anak ko! Wala siyang kasalanan! Wala siyang kinalaman rito!" Nakaluhod lamang ako at nagma
I shook my head terribly when I opened my eyes. Puno ng dugo ang aking mga palad nang mapahilamos ako sa may bandang mukha ko. Nanginginig lamang ako sa sobrang takot. Nangangatog ang mga tuhod ko. Nanlalaki ang mga mata ko kuryusidad."No!" I whispered, shaking my head terribly. I felt my blood running down into my face. Namimilog lamang ang mga mata ko sa takot."Mommy!" Napalingon ako kay Andrie nang sumigaw ito. Umiiyak siya at nagpupumiglas. Hindi siya mapakali. Kunting boses lang ang aking naririnig mula sa kaniya.Natatakpan ng lalaki ang kaniyang bibig. Mabuti na lang hindi siya tuluyang sinakal ng lalaki. Umuubo siya.Duguan lamang ang mga palad ko. Akala ko binaril niya ako? Hindi pala! Pinakawalan niya ang kaniyang baril sa taas.Napatayo ako sa aking pagkakaluhod. Pumapatak lamang ang mga luha ko. I shook my head.Walang gulat na uli akong tinutukan ng baril sa ulo ng lalaki. Umarko ang kaniyang mga labi sa inis. Gusto niyang ituloy ang pagpaslang sa akin. Gusto niya ak
Hindi ko kayang tiisin ang anak ko. Lahat gagawin ko para sa kaniya. Alam kong ito lang ang magagawa ko para sa anak ko. Para kay Andrie. Hindi ko siya kayang mawala. Noon pa man lagi na kaming magkasama ni Andrie sa mga pagsubok. Sa sakit at lungkot. Ngayon ko pa ba siya bibitiwan? Ngayon ko pa ba siya ipapahamak? Ngayon ko pa ba siya matitiis?Syempre hindi! Anak ko siya! Hindi ako manhid para hindi masaktan. Isa akong ina ni Andrie. Ramdam ko yong sakit na nararamdaman niya ngayon.Alam kong nasasaktan siya ngayon at nahihirapan. Alam kong nangungulila siya sa mga sandaling ito.Pumapatak lamang ang mga luha ko. Hindi ko kayang dahil ang bigat sa akin dibdib. Humihikbi lamang ako sa pag-iyak.Hawak ko ang 100 million kapalit ng buhay niya. Walang halaga sa akin ang yaman sa mga sandaling ito. Ang kailangan ko lang ay si Andrie. Aanhin ko ang pera kung mawawala naman ang anak ko? Aanhin ko ang yaman kung hindi ko na makikita si Andrie at mahahawakan?Nasaharapan na ako ngayon ng n
"100 million kapalit ng iyong pinakamamahal na anak. Kapag hindi ka tumupad sa usapan. Goodby to your son. I will give you two hours para gawin iyon."Nanlaki ang mata kong napalunok. Nanginginig lamang ang mga kamay ko habang hawak ko ang phone. Nakadikit lamang ito sa tainga ko.Kuryusidad ang tumulak sa akin para sagutin ko ang tawag. It's unknown number kaya sinagot ko.Pero ang pinagtataka ko ay kung saan nila nakuha ang number ko? Maybe dahil iyon sa mga ibinigay namin na informations kahapon sa mga police. Ikinalat nila sa publiko ang pagkawala ni Andrie. Dahil sa aking narinig. Gumapang ang takot sa buong pagkatao ko. Nanlumo ang mga tuhod ko. I shook my head."No!" I whispered terribly.May luhang pumatak mula sa mga mata ko. Sa hindi ko namalayan ay umiiyak na pala ako. Sunod-sunod ang pagpatak ng mga luha ko."Remember! Huwag na huwag kang tatawag sa mga police. Dahil kapag ginawa mo iyon. You never see your son."Pumapatak lamang ang mga luha ko. Hindi ko alam kung ano an
Iris's POV"What happened? Natagpuan na ba si Andrie? Nahanap na ba siya?"Kakaapak ko pa lang ng mansion nang makabalik kami ni Lucas. Halos hindi ako makahinga nang sunod-sunod akong tanungin ni mom tungkol kay Andrie.Galing na kami sa police station kanina. Ipinagbigay alam na namin sa mga police ang tungkol sa pagkawala ni Andrie. Upang makipagtulungan sila sa amin na mahanap si Andrie.Pumapatak lamang ang mga luha ko. Hindi ko mapigilan ang mapahikbi kanina pa. Labis akong nag-aalala sa anak ko.Hanggang ngayon hindi pa namin siya mahanap. Labis na pangungulila ang nararamdaman ko sa pagkawala niya.Agad kong niyakap si mom habang umiiyak. Lumakas ang paghikbi ko sa kaniyang bisig. Nag-uunahan lamang ang mga luha ko.Ang sakit-sakit sa nararamdaman. Para akong nilalason ng lungkot. Hindi ako mapakali. Naguguluhan lamang ako.Maraming dapat mawala pero bakit si Andrie pa? Bakit ang anak ko pa? Bakit napakalupit ng tadhana sa amin ng anak ko?Dama ko ang paghagod ng kamay ni mom s