Chapter 103 Wildest

Mariin kong pinunas ang mga luhang kumawala sa mga mata ko. Parang binibiyak ang puso ko sa mga sandaling ito. Ang sakit sakit tanggapin. Ang hirap.

"Ahhhhh!" napadaing si Clara nang magising. Napahawak ito sa kaniyang noo.

"Ang anak ko! Asan ang anak ko." nanabaliw niyang turan. Hindi siya mapakali. Hinahanap niya ang kaniyang anak.

Tumingin siya sa mga mata ko at napaimpit siya sa pag-iyak. Nagtatanong ang kaniyang mga mata niya. Nangilid ang kaniyang mga luha.

I shook my head. Hindi ko alam kung paano sasabihin ang lahat? Kung paano ko ipapaliwanag kay Clara. Parang tinutusok ang dibdib ko ng kirot.

"W-wala na siya! W-wala naang anak natin."

"Hindi! Hindi totoo yan. Buhay ang anak ko. Buhay siya." sambit ni Clara at napahagulhol sa pag-iyak. Hindi niya matanggap na wala ang anak namin.

Alam kong masakit. Alam kong mahirap paniwalaan. Hindi ko rin matanggap. Pero wala na ang anak namin at iyon ang totoo.

Kanina nang lumabas ang Doctor. Sinabi nila na wala na ang bata. Hindi ko mat