CRUSH ON YOU - CHAPTER 4

CRUSH ON YOU

CHAPTER 4

         หลายวันต่อมา

         กิจวัตรประจำวันของฉันดำเนินไปอย่างปกติสุขที่สุด ช่วงนี้งานน้อยไม่ได้หนักหนาอะไรเหมือนเคย พอเลิกงานก็รอบาสมารับ ก็จะมีบ้างที่ไปกินข้าวดูหนังไม่ก็เดินเล่นกัน แต่ระยะหลังมานี้บาสก็ดูแปลกไปนิดหน่อย

เจ้าตัวไม่ค่อยโทรมาตอนดึก ๆ ซึ่งปกติก็จะโทรมาบอกฝันดีบ้างอะไรบ้าง

แต่หลายวันก็ไม่ได้โทรมา

         แต่เพราะฉันโตแล้วเลยไม่อยากจะไปเซ้าซี้อะไรให้มาก ก็แค่อยากทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่นั่นแหละจะได้ไม่น่ารำคาญ…

         แต่วันนี้แปลกกว่าทุกวันก็ตรงที่ฉันนั่งรอบาสมาร่วมสองชั่วโมงแล้ว

แต่เจ้าตัวก็ยังไม่มา โทรไปก็ไม่รับสาย ทักแชตไปก็ไม่ตอบ และเพราะเหตุการณ์นี้มันไม่เคยเกิดขึ้นทำให้ฉันเลือกที่จะนั่งรอ รอแล้วรอเล่าก็ยังไม่มา

         สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจว่าควรจะกลับเอง แต่ปัญหาก็คือออฟฟิศฉันมันอยู่ลึกเข้ามาในซอยเปลี่ยวเพราะทำเกี่ยวกับโลจิสติกส์ การมีรถคอนเทนเนอร์เลยต้องเลือกทำเลที่ห่างไกลจากผู้คนไม่น้อย และปกติฉันก็ไม่มีปัญหาเรื่องที่จะกลับบ้านเลย แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะมี…

         อย่างที่ไทบอกนั่นแหละ ว่าแถวนี้กระทั่งดีลิเวอรียังแทบไม่รับงานเลยถ้ามันดึกมากนัก และจะไปหวังพึ่งอะไรกับการเรียกแกร็บ ก็เพราะว่าแถบนี้เป็นชานเมืองนั่นแหละไม่ได้คึกคักเหมือนในตัวเมือง ผ่านไปครึ่งชั่วโมงฉันก็ยังไม่ได้แท็กซี่สักคัน

         แถมยิ่งดึกก็ยิ่งน่ากลัวเพราะซอยมันเปลี่ยว และฉันเองก็ไม่กล้าที่จะเสี่ยงเดินออกไปคนเดียว

         น่าแปลกอยู่เหมือนกันคนแรกที่ฉันนึกถึงกลับไม่ใช่ไอ้ไนน์ เพราะรู้อยู่แล้วว่าเจ้าตัวคงจะไม่ได้กลับมาบ้าน และบาสก็ดันมาหายหัว ใบหน้าที่ผุดขึ้นมาในหัวก็กลายเป็น… ไท…

         ฉันชั่งใจอยู่นานว่าจะขอความช่วยเหลือเขาดีไหม… แต่สุดท้ายก็จำใจต้องทำ เพราะไม่อยากให้มันเป็นเรื่องเป็นราว หรือว่าสร้างสถานการณ์ที่ไม่ปลอดภัยให้ตัวเอง

         ‘ว่าไงนา…’

         “เอ่อ…” ฉันอึกอักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเพลงดังเป็นจังหวะหนัก ๆ อยู่ชั่วครู่ราวกับว่าคนปลายสายกำลังอยู่ในผับหรือไม่ก็ร้านเหล้า

         ‘แป๊บนะ’

         “…”

         ฉันเม้มริมฝีปากอย่างคิดหนัก ดูท่าไทเองก็คงจะไม่อยู่บ้านเหมือนกัน เขาคงกำลังเที่ยวอยู่ และไม่ถึงนาทีเสียงเพลงในสายก็เงียบไป เหลือเพียงเสียงพูดอย่างเดียว

         ‘นามีอะไรรึเปล่า?’

         “ปะ… เปล่าหรอก”

         ‘…มีอะไร?’

         “คือไทอยู่ไหนเหรอ? ว่างไหม?” สุดท้ายแล้วฉันก็จำใจต้องถามออกไป เพราะแค่มองไปรอบ ๆ ตัวที่ไร้ซึ่งผู้คนก็แอบจะรู้สึกกังวลขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้

         ‘ไทออกมาเที่ยว นาอยู่ไหน?’

         “…”

         ‘กลับบ้านรึยัง? มีปัญหาอะไรรึเปล่า?’ เสียงปลายสายดูเครียดขึ้นเล็กน้อย ฉันไม่อยากทำให้ไทไม่สบายใจเลยบอกไปตรง ๆ

         “เจ๊อยู่ที่ออฟฟิศ… ไม่มีรถกลับ”

         ‘…’

         “แต่ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเรียกแท็กซี่อีกสักพักก็คงได้”

         ‘มันจะได้ยังไงนา? แถวนั้นเขาไม่รับงานหรอกดึกแบบนี้…’

         “ไม่เป็นไร…”

         ‘นาส่งโลเคชันมา ไทไปรับเอง’

         “แต่…”

         ‘ไม่ต้องแต่… ไทกำลังเดินไปขึ้นรถ’

         “อือ โอเค”

         แม้จะไม่อยากไปขัดจังหวะความสนุกของไท แต่ฉันเองก็ไม่มีทางเลือกอื่นเลยต้องส่งโลเคชันไปให้น้องมัน ไม่งั้นตัวฉันเองก็จะไม่ปลอดภัย

         ครึ่งชั่วโมงต่อมา

         รถคันเดิมของไทเคลื่อนตัวมาจอดเทียบฟุตพาทที่ฉันกำลังยืนรออยู่

ฉันถอนหายใจเบา ๆ เรียกกำลังใจให้ตัวเองเล็กน้อยก่อนจะก้าวขึ้นไปบนรถ คนขับหันมาขมวดคิ้วมองกันด้วยสายตาแสดงออกถึงความประหลาดใจ

         “แฟนนามันไปไหน?”

         “เจ๊ก็ไม่รู้เหมือนกัน ปกติบาสไม่เป็นแบบนี้”

         “ทีหลัง… ถ้ามันเทนาอีกก็โทรมาหาไทได้เลย ไม่ต้องมัวมานั่งรอ อันตรายจะตายชัก ใครให้เลือกที่ทำงานเปลี่ยวขนาดนี้?”

         “อือ”

         ฉันตอบได้แค่นั้น แม้ว่าจะโดนคนเป็นเด็กกว่าบ่น แต่อย่างน้อยไทก็เป็นคนถ่อมารับกันถึงที่นี่ เจ้าตัวถอนหายใจเบา ๆ แล้วเริ่มเคลื่อนรถออกไป ฉันเพิ่งได้สังเกตว่าวันนี้ไทดูหล่อมาก เพราะเสื้อผ้าหน้าผมที่แต่งอย่างดี เสื้อเชิ้ตสีดำปล่อยชายกับกางเกงยีนที่ดูราคาแพงช่างดูเข้ากันกับดวงหน้าขาวใส เรือนผมสีดำถูกเซตเป็นทรงเท่ ติดก็ตรงที่ตอนนี้เขาดูอารมณ์ไม่ดีเท่าไร เรียวคิ้วเข้มยังคงขมวดเข้าหากันนิด ๆ

         “เจ๊ขอโทษนะที่ต้องรบกวน”

         “…” ไทชำเลืองมองมาแล้วถอนหายใจยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่

         “แต่ว่าเจ๊…”

         “ไทไม่ได้หงุดหงิดที่ต้องมารับ… แต่หงุดหงิดที่ทำไมนาถึงปล่อยให้ตัวเองนั่งรออยู่ได้นานขนาดนี้?”

         “…” และครั้งนี้เป็นฉันเองที่พูดไม่ออก นั่นสิ… เหมือนคนโง่เลย

         “สัญญามาก่อน”

         “หืม?”

         “ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้อีก… นาต้องโทรหาไทเข้าใจใช่ไหม?” นัยน์ตาดุ ๆ หันมามอง และก็ไม่รู้อีกเหมือนกันว่าทำไมฉันจะต้องกลัวแล้วรีบพยักหน้ารับ

         “อือ รู้แล้วน่า”

         บ้าจริง ๆ ไททำตัวเหมือนเป็นผู้ใหญ่ที่กำลังดุเด็กแบบนี้ได้ยังไงกัน…ขนาดฉันยังทำไม่ได้เลย…

         ครึ่งชั่วโมงต่อมา

         เรามาถึงบ้านแล้ว และไทก็ดูเหมือนจะไม่ได้กลับออกไปเที่ยวอีก

เจ้าตัวกดล็อกรถแล้วเดินเข้ามาหาฉันเหมือนอยากจะคุยอะไรบางอย่าง

ร่างสูงของน้องยืนห่างออกไปเล็กน้อยดึงบุหรี่ออกมาจุดสูบ สายตาทอดมองมาเงียบ ๆ

         “แล้วมันโทรกลับมารึยัง?”

         “ยัง…”

         “ปกติมันทำงี้?”

         “ไม่เคยเลยนะ วันนี้อาจจะเกิดอะไรขึ้นก็ได้” ฉันพยายามแก้ต่างให้แฟนตัวเองที่ปกติก็ทำตัวดีมาตลอด แต่คนตรงหน้ากลับแค่นหัวเราะ เบนสายตาไปทางอื่น

         “นารู้จักมันดีแค่ไหน?”

         “ก็… คบกันมาจะครบปีแล้วไง”

         “ไม่ใช่… รู้จักสังคมรอบตัวมันดีแค่ไหน?”

         “…”

         ฉันชะงักไปเล็กน้อยเมื่อโดนคำถามประเภทนี้เข้าไป ไทรอฟังอยู่อึดใจแล้วก็ยกบุหรี่ขึ้นสูบถอนหายใจเบา ๆ จนควันลอยออกจมูก และมันก็น่าขายขี้หน้าที่ฉันไม่สามารถตอบคำถามนี้ของคนตรงหน้าได้เลย

         ฉันรู้ว่าบาสเรียนอะไร อยู่ปีไหน เพื่อนสนิทชื่ออะไร… แต่ไม่รู้เรื่องราวอื่น ๆ ในชีวิตเขานักหรอก เพราะตัวฉันเองก็ทำงานทุกวัน ส่วนบาสเอง… ก็เรียน ๆ เล่น ๆ เหมือนเด็กมหา’ลัยทั่วไป

         “นาไปนอนเถอะ”

         “อือ”

         ไทที่เห็นว่าฉันไปไม่เป็นหันมาบอกพร้อมทั้งยกยิ้มให้เล็กน้อยเหมือนไม่อยากจะให้คิดมาก แต่มันก็คงไม่ทันแล้วไหมล่ะ…

         ในขณะที่ฉันเดินเข้าบ้าน ไทก็ยังคงยืนสูบบุหรี่อยู่ที่เดิม และจังหวะนั้นเองเสียงแจ้งเตือนแชตไลน์ก็ดังขึ้นมา ฉันรีบคว้ามือถือขึ้นมาดูพบว่าเป็นคนที่ทำให้ฉันต้องนั่งรออยู่หลายชั่วโมง

         BAS: วันนี้ผมขอโทษนะเจ๊ ลืมโทรศัพท์ไว้ที่ห้องเพื่อนแล้วรถดันมาเสียอีก

         ฉันรู้สึกแปลก ๆ กับคำแก้ตัวของคนเป็นแฟน เหตุผลมากมายผุดขึ้นมาในหัวอย่างช่วยไม่ได้ เขาจะไม่พยายามติดต่อหากันเลยหรือยังไง? เพราะก็ต้องรู้อยู่แล้วว่าออฟฟิศฉันมันอยู่ลึกเข้าไปในซอยเปลี่ยว รถก็เรียกยากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทรเสียอีก

         NANA: ไม่เป็นไร เจ๊จะนอนแล้ว ฝันดีนะ

         และฉัน… ก็ตอบไปได้แค่นั้น ทำเหมือนว่าไม่เป็นอะไร… แต่ในใจก็แอบคิดถึงเรื่องที่ไทพูดเมื่อวันก่อนขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ จริง ๆ แล้วฉันเองก็ไม่รู้เรื่องรอบตัวของบาสเลยจริง ๆ

         หรือว่า… ฉันควรจะฟังที่ไทพูดดูบ้าง… เพราะมันก็น่าคิดจริง ๆ

         วันต่อมา

วันนี้เป็นวันหยุดอีกแล้ว ฉันคิดไว้แล้วว่าจะต้องซักเสื้อผ้าที่สะสมมาทั้งอาทิตย์ให้หมด และตั้งใจจะตื่นเช้ามาตักบาตร ส่วนช่วงบ่ายก็จะพักผ่อนด้วยการนอน ไม่ก็ตัดแต่งต้นไม้หน้าบ้าน ไม่ได้ออกไปไหนกับบาสหรอก เพราะน้องมันบอกว่าวันนี้ไม่ว่างจะไปดูหนังกับเพื่อน

         และใช่… ถึงจะแปลกที่วันหยุดฉันก็มีแค่วันเดียว แทนที่จะมาหากัน แต่ฉันก็ทำเป็นไม่สนใจ บอกกับตัวเองว่าไม่เป็นไร

         ฉันตื่นมาตั้งแต่ตีห้าเพื่อที่จะเตรียมของใส่บาตร พอฟ้าเริ่มสางก็ออกมานั่งรอพระมาบิณฑบาต และไม่น่าเชื่อว่าจะได้เจอกับคนข้างบ้านในเวลาเช้าตรู่ขนาดนี้

         ไทดูเหมือนจะไปวิ่งออกกำลังกายมา เพราะใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงสเตย์ขาสั้น เรือนผมสีดำมัดเป็นจุกไว้บนหัว สีหน้าสดชื่นแต่เช้าแบบนั้นทำให้ฉันอดที่จะลอบมองไม่ได้ ร่างสูงเดินมาหยุดลงที่รั้วบ้านฉัน แขนสองข้างเท้าลงบนประตูรั้วส่งยิ้มกว้างมองมา

         “ตักบาตร?”

         “อือ”

         และเพราะชำเลืองมองไปเห็นพระกำลังเดินมาพอดี ฉันเลยคว้าถาดอาหารมาถือไว้แล้วรีบเดินออกไปนิมนต์ท่าน ไทเองก็ขยับตัวออกห่างเล็กน้อย ใช้ผ้าขนหนูที่พาดอยู่ที่คอเช็ดเหงื่อยืนพิงประตูรั้วมองมาเงียบ ๆ

         หลังจากรอพระท่านให้พรเสร็จฉันก็ลุกขึ้นยืนหนีบถาดเข้าหาตัวหันกลับไปก็พบว่าไทยังคงยืนอยู่ที่เดิมมองกันด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ สายตาลากมองผ่านชุดฉันอีกครั้งแล้วเม้มปาก

         มันไม่ใช่ชุดแปลกอะไร ก็แค่เสื้อยืดคอย้วยกับกางเกงขายาวกรอมข้อเท้า แต่เด็กบ้าชอบมองเหมือนมันเป็นของประหลาดอยู่เรื่อย

         “ทำไม? จะว่าเจ๊ต้องแต่งตัวอีกเหรอ? แค่ออกมาใส่บาตร” ฉันอดที่จะมองค้อนอย่างเสียไม่ได้

         “ไม่ได้ว่าสักหน่อย” คนตัวสูงยักไหล่นิด ๆ และเชื่อไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าไทเดินตามฉันเข้ามาในบ้านหน้าตาเฉย

         “…”

         “ไทแค่เห็นว่าแปลกดี… สมัยนี้ใคร ๆ ก็พากันแต่งตัวสวย… แต่นากลับแต่งแบบนี้ตลอด”

         “…” อืม… แค่ออกมาตักบาตรไหมล่ะ…

         “น่ารัก”

         เสียงพึมพำเบา ๆ แต่ก็ดังพอที่จะทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นมอง เจ้าตัวหัวเราะกับตัวเองแล้วเดินตัวปลิวเข้าประตูบ้านฉันไปง่าย ๆ โดยไม่ขออนุญาต ในขณะที่ฉันยังคงชะงักค้างอยู่ที่เดิมกับคำชมแบบนั้น

         แต่ก็ต้องเงยหน้าขึ้นอีกครั้งเพราะเสียงไทเรียกขึ้น

         “ไทหิว…” ดวงหน้าหล่อผุดยิ้มเหมือนเด็ก ๆ กำลังขอขนม

         “เจ๊ไม่…”

         “นาทำให้กินหน่อยสิ”

         “…”

         และคงเป็นเพราะโดนสายตาอ้อน ๆ เหมือนหมาแบบนั้นมองมา ทำให้ฉันที่ตอนแรกว่าจะปฏิเสธไป กลับต้องพยักหน้ารับคำอย่างเสียไม่ได้ มันก็เป็นเหมือนเมื่อก่อนอีกนั่นแหละ… ที่เวลาคุณป้าสมรไม่อยู่ ไทก็จะมางอแงให้ฉันทำข้าวให้กินประจำ

         ก็แค่ทำอาหารให้กิน… คงไม่มีอะไรมากหรอกยังไงฉันก็ว่างทั้งวันอยู่ดี…