CRUSH ON YOU - CHAPTER 3

CRUSH ON YOU

CHAPTER 3

วันต่อมา

         ฉันตื่นแต่เช้าเพราะต้องมาให้อาหารจัมโบ้ที่บ้านข้าง ๆ และดูเหมือนว่าคุณป้าสมรกับคุณลุงรัตน์จะไม่อยู่กันอย่างที่ไทบอกจริง ๆ

ถุงกอล์ฟที่มักจะเห็นวางอยู่ตรงประตูทางเข้าบ้านเป็นประจำหายไป เดาว่าพวกท่านคงจะพากันไปเที่ยวสองคนเหมือนอย่างเคย

         ระหว่างที่ฉันกำลังเก็บกวาดหน้าบ้านพวกท่านที่ตอนนี้มีใบไม้จากต้นมะม่วงร่วงกราวอยู่เต็มพื้นคอนกรีต ก็ได้ยินเสียงเปิดประตูบ้าน หันไปมองก็พบว่าตอนนี้ไทตื่นแล้ว สภาพหัวยุ่งนิด ๆ เรือนผมสีดำชี้โด่ชี้เด่ไม่เป็นทรง นัยน์ตาหรี่มองมาเหมือนแสบตากับแสงสว่างจ้าในตอนเช้า

         ร่างสูงเดินออกมาหาพร้อมทั้งขมวดคิ้วมองเมื่อเห็นว่าฉันกำลังกวาดใบไม้ด้วยไม้กวาดทางมะพร้าวแบบมีด้าม ฉันทำเป็นไม่สนใจเรือนร่างโตเต็มวัยของน้องที่ตอนนี้ยิ่งเห็นก็ยิ่งคิดดีไม่ได้ โอเค… ฉันเวอร์จิ้นก็จริง

แต่ก็ไม่ถึงขั้นอาโนเนะไม่รู้เรื่องใต้สะดืออะไรขนาดนั้นหรอก ยังไงก็อายุตั้งยี่สิบหกเข้าไปแล้ว

         “นาไม่ไปแต่งตัวอะ? จะไปแล้วเนี่ย”

         “ก็แต่งแล้วนี่ไง… ไทนั่นแหละทำไมไม่อาบน้ำอีก?”

         ฉันหยุดกวาดพื้นแล้วหันกลับไปมองสภาพเจ้าตัวในกางเกงนอนขายาวตัวเดียว สภาพคนเพิ่งตื่นชัด ๆ แล้วยังมีหน้ามาบอกให้คนอื่นรีบไปแต่งตัวอีก

         “จะไปชุดนี้?” คนตัวสูงกว่าชำเลืองมองมา จนฉันถึงขั้นต้องก้มลงมองสภาพตัวเองอีกครั้ง

         “ก็ปกติ” ฉันขมวดคิ้วใส่เด็กบ้าที่มองว่าการใส่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นเป็นเรื่องผิดปกติไปเสียแล้ว

         “ก็นึกว่าต้องแต่งตัว…”

         “จะไปไม่ไปอะ?” ฉันตัดบทขึ้นรู้สึกฉุนขึ้นมานิด ๆ ฉันรู้หรอกว่าไทหมายถึงอะไร

         โอเค… เขาคงคิดว่าเป็นผู้หญิงก็คงต้องแต่งตัวให้สวย ๆ เวลาไปข้างนอก แต่ฉันเป็นคนที่ค่อนข้างจะเรียบร้อยมาก ไอ้พวกชุดประเภทที่เขาเรียกกันว่า ‘แซ่บ’ ไม่มีหรอก ก็ดูเอาสิ… ชุดนอนฉันยังเหมือนเด็ก ๆ อยู่เลย แม้นจะทักมาแบบนั้น แต่ไทก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ทำเพียงแค่เดินกลับเข้าบ้านไป

         ครึ่งชั่วโมงต่อมา

         และใช่แหละ… จริง ๆ ฉันควรจะแต่งตัว หรือแต่งหน้าทำผมสักหน่อย…

         ก็ใครมันจะไปคิดว่าการออกมาข้างนอกกับไทแล้วจะตกเป็นเป้าสายตาขนาดนี้ แค่ไทเดินผ่านไปตรงไหนก็มีแต่สาว ๆ หันมามอง ถึงแม้เจ้าตัวจะใส่เพียงแค่เสื้อยืดกางเกงยีนขนาดพอดีตัว แต่ก็หล่อจัด ออร่าพุ่งสุด ๆ ในขณะที่ตอนนี้ฉันกลายเป็นเด็กกะโปโลคนหนึ่งที่เหมือนมาช่วยถือของมากกว่า

         “นาว่าสีไหนดี?”

         “เจ๊ชอบสีน้ำตาล”

         “อืม…”

         ฉันยืนกอดอกมองคนตัวสูงเลื่อนสายตามองตัวอย่างลาย

วอลล์เปเปอร์ตรงหน้าอย่างใช้ความคิด มันมีทั้งลายหินอ่อน กระทั่งลายกราฟิกก็ยังมี แต่แค่คิดว่าเราโต ๆ กันแล้วน่าจะไม่มีใครเอาลายซูเปอร์ฮีโรไปติดเป็นวอลล์เปเปอร์หรอกมั้ง

         “อันนี้เหรอ?” ไทหันมาถามความเห็นกันอีกครั้ง พร้อมชี้นิ้วไปยังลายหินอ่อนสีน้ำตาลที่ว่า

         “อือ สบายตาดีต่อสุขภาพ” ฉันพยักหน้ารับ “ห้องนอนก็ต้องดูโปร่ง ๆ

โล่ง ๆ เข้าไว้สิ จะได้พักผ่อน”

         “หืม…” ดวงหน้าหล่อชำเลืองมองมาแล้วยกยิ้ม “อายุเยอะขึ้นแล้วเป็นงี้กันทุกคนเหรอวะ…”

         “เดี๋ยวเถอะ…”

         “งั้นเอาอันนี้แหละ”

         ไทไม่ได้สนใจกันแล้ว แต่หันไปก้ม ๆ เงย ๆ เลือกหาต่อ ฉันหมุนตัวดูรอบ ๆ ก็พบว่าใกล้กันมีเครื่องนวดวางขายอยู่ด้วย และเพราะว่าช่วงนี้มันเมื่อยขบเหลือเกิน เนื่องจากเข้าสู่วัยทำงานเต็มตัว บางครั้งก็จะมีอาการออฟฟิศซินโดรมเข้าเล่นงานอยู่บ้างเลยสนใจเป็นพิเศษ

         เชื่อไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าฉันถึงขั้นเดินไปอ่านดูที่ฉลากสินค้าว่าไอ้เครื่องนี่มันทำอะไรได้บ้าง และแค่อ่านสรรพคุณดูก็รู้สึกปวดช่วงระหว่างคอกับไหล่ขึ้นมาดื้อ ๆ ทั้งที่นาทีก่อนยังไม่รู้สึกอะไรแท้ ๆ

         “ไม่ต้องซื้อหรอก ไทนวดให้ได้นะ”

         “…”   

         กล่องในมือฉันถูกดึงไปวางลงที่เดิมพร้อมกับร่างสูงที่หอบเอา

วอลล์เปเปอร์ที่ตั้งใจจะมาหาซื้อม้วนอยู่ในข้อแขนเรียกได้ว่าเกือบจะเหมามาทั้งแผง เรียวคิ้วเข้มยักขึ้นข้างหนึ่งอย่างกวน ๆ เมื่อเห็นว่าฉันกำลังสนอกสนใจเครื่องนวดเพื่อสุขภาพนั่นไม่น้อย และเพราะถูกสายตาล้อเลียนมองมาทำให้ฉันต้องเบนสายตาหนีด้วยความอายอย่างเสียไม่ได้

         “นาหิวข้าวไหม? กินข้าวกัน ไทเลี้ยงเอง”

         “เจ๊จะให้น้องเลี้ยงได้ยังไง?”

         ฉันเงยหน้ามองไทที่เดินนำหน้ากันอยู่ คนตัวโตเอี้ยวใบหน้ามามองกันเล็กน้อยแล้วผุดยิ้ม ทั้งชะลอฝีเท้ารอเดินไปพร้อมกัน

         “น้องแล้วยังไง? ไทมีเงินน่า”

         “ไม่ต้องหรอก เจ๊เลี้ยงเอง”

         “ไม่ได้… อย่างน้อยก็ถือว่าเลี้ยงขอบคุณที่วันนี้นามาช่วยไง”

         “…เอางั้นก็ได้”

         สุดท้ายแล้วฉันก็จำใจต้องยอมรับข้อเสนอ ว่ากันตามจริงต่อให้ฉันจะทำงานแล้ว แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้มีเงินใช้จ่ายเท่าคนข้าง ๆ อยู่ดี

และถึงแม้เราจะอยู่บ้านติดกัน แต่บ้านไทก็เรียกได้ว่ารวยกว่ากันมาก

เพราะธุรกิจส่งออกของที่บ้านในช่วงหลังกำลังเติบโตอย่างก้าวกระโดด เห็นว่าคุณป้าสมรกำลังดีลซื้อบ้านเดี่ยวหลังละห้าสิบล้านเมื่อเร็ว ๆ นี้ด้วยซ้ำ

         ไทเองก็ได้อภิสิทธิ์เรื่องเงินไปเต็ม ๆ เพราะเป็นลูกชายแค่คนเดียว ไม่ต้องดูจากอะไรหรอก ในขณะที่บ้านฉันยังใช้รถญี่ปุ่นธรรมดา แต่ไทที่เป็นแค่นิสิตปีสี่ตอนนี้มีรถราคาสี่ห้าล้านเอาไว้ขับไปไหนต่อไหน เรื่องข้าวของเครื่องใช้เองก็เหมือนกัน ในขณะที่ตอนนี้ฉันยังใส่เสื้อผ้าธรรมดาราคาหลักร้อยหลักพัน แต่เสื้อยืดตัวเดียวของเจ้าตัวก็ปาไปครึ่งแสน

         อืม… ก็เรียกได้ว่าขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอกถ้าจะเลี้ยงข้าวกันสักมื้อ เพราะงั้นฉันไม่ต้องคิดอะไรให้มากความจะดีกว่า

         เราเดินเข้าร้านอาหารญี่ปุ่นเจ้าหนึ่ง โชคดีที่วันหยุดของฉันเป็นวันธรรมดาที่คนอื่นเขาทำงานกัน เลยไม่ค่อยมีคนเท่าไร เราเลือกนั่งกันด้านในสุด เพราะฉันไม่อยากให้คนอื่นมองมาเท่าไร

         “นากินอะไร?” คนตัวโตเปิดเมนูพร้อมทั้งเอ่ยถาม

         “เอาข้าวหน้าปลาซาบะย่างเกลือค่ะ” ฉันหันไปบอกพนักงานพร้อมทั้งตอบไทไปในตัว เจ้าตัวยกยิ้มนิด ๆ โดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามอง

         “เอาเหมือนกันครับ” ว่าแล้วก็ปิดเมนูลงยื่นกลับไปส่งให้พนักงานที่ตอนนี้ดูเหมือนตาจะลอย ๆ เพราะเจอดาเมจคนหล่อยิ้มให้

         หลังจากนั้นเราก็ได้แต่นั่งเงียบกันอยู่หลายอึดใจ ฉันพยายามจะไม่สนใจสายตาที่กำลังมองมาเงียบ ๆ กับรอยยิ้มที่ยังคงคลี่อยู่อย่างนั้น แต่เพราะไทเอาแต่มองกันอยู่ได้เลยจำต้องเงยหน้าขึ้นสบตา

         “มีอะไร?”

         “เปล่า… แค่รู้สึกว่านายังหน้าเหมือนเดิมเลย โกงอายุฉิบ”

         “ไทต่างหากที่โตเกินอายุ”

         “หืม? โตเกินยังไง? ยี่สิบสองนี่ไม่เด็กแล้วนะนา”

         “…”

         “โตเต็มที่แล้วด้วย”

         “…”

         คนตรงหน้ายิ้มกว้างจนเห็นไรฟันเรียงตัวสวยราวกับกำลังสื่อถึงอะไรบางอย่าง และเป็นฉันเองที่ต้องหลบสายตาไทอีกรอบ ไอ้เด็กบ้า…

ไม่ต้องบอกก็รู้หรอกโตไปทั้งตัวขนาดนี้…

         “นา”

         “อือ”

         “ไนน์มันเป็นไงบ้าง?”

         “…”

         กระแสเสียงของไทเปลี่ยนไปเล็กน้อย ถึงแม้ปากจะยังยิ้ม แต่ฉันก็สัมผัสได้ถึงความแปลกประหลาดบางอย่าง และก็อย่างที่รู้กันว่าทั้งสองคนคงจะมีปัญหาอะไรบางอย่างที่ไม่อยากบอกให้ที่บ้านรู้ ฉันเองก็ไม่สามารถทำอะไรได้ จะถามยังไม่กล้าเลย

         “ก็สบายดี… พักหลังไม่ค่อยกลับบ้านหรอก ติดเที่ยว”

         “อืม… แล้วปล่อยพี่สาวอยู่บ้านคนเดียว?”

         “เจ๊โตแล้วดูแลตัวเองได้”

         “โตแล้วยังไง? ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อยู่บ้านคนเดียวยังไงก็อันตรายอยู่ดี”

         “ก็อยู่มาหลายปีแล้ว”

         “ก็ถ้ามีอะไร… เรียกไทได้ตลอด ยังไงก็กลับมาอยู่บ้านแล้ว”

         “อือ”

         บทสนทนาของเราจบลงแค่นั้น ฉันไม่ต้องทนมองสายตาแปลก ๆ ของไทอีก เพราะพนักงานยกอาหารมาเสิร์ฟ เราสองคนนั่งกินกันไปคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ส่วนใหญ่เป็นเขามากกว่าที่ถามนั่นถามนี่ไม่หยุด ระยะเวลาสามสี่ปีที่ไม่ได้เจอกันก็ดูเหมือนจะค่อย ๆ ต่อกันติดทีละน้อย

         อย่างน้อยตอนนี้ฉันก็เริ่มจะพูดคุยโต้ตอบได้แบบที่ไม่ต้องกระอักกระอ่วนเหมือนวันแรก แต่ก็ยังไม่ชินกับรูปร่างหน้าตาที่เปลี่ยนไปของไทอยู่ดี

        

         หลายชั่วโมงต่อมา

         ตอนนี้ฉันรับบทเป็นนางติดวอลล์เปเปอร์ นั่งอยู่บนบันไดทรงเอคอยรับแผ่นวอลล์เปเปอร์มาจากไทที่กรีดตัวแผ่นเพื่อให้รับกับช่วงมุมผนังห้องมาส่งให้ แม้ว่าฉันจะนั่งอยู่ข้างบนแต่แค่ไทยืนเต็มความสูงก็หัวก็อยู่ระดับเอวฉันแล้ว นัยน์ตาคมกริบจ้องมองมาเงียบ ๆ ทุกครั้งที่ฉันตั้งอกตั้งใจติดแผ่นต่อไปให้เท่ากันกับแผ่นก่อนหน้า

         “ตรงนี้จะเสร็จแล้ว ไทไปตัดแผ่นใหม่เลย” ฉันบอกพร้อมทั้งผุดตัวลุกขึ้นยืน เพราะเหลือแค่แปะมุมบนเสร็จก็จะเสร็จไปมุมหนึ่ง

         ไทไม่ได้ตอบอะไร และฉันเองก็ไม่ได้หันไปมอง คงเป็นเพราะยืนบนบันไดแบบไม่มั่นคงพอทั้งยังไม่ได้ใส่รองเท้า สุดท้ายก็เหมือนเท้าฉันจะหลุดจากตีนบันไดข้างหนึ่ง

         “ว้าย!”

         “นา!”

         ตัวฉันเอียงไปด้านข้างเพราะไม่สามารถทรงตัวด้วยเท้าข้างเดียวได้ เท้าที่หลุดจากตีนบันไดทำให้หน้าแข้งกระแทกเข้ากับอะลูมิเนียมอย่างแรง และก่อนที่ร่างกายจะร่วงลงบนพื้นอ้อมแขนของคนที่ยืนอยู่ข้างล่างก็รีบคว้าเอวไว้ได้อย่างทันท่วงที

         ไทเซไปนิดหน่อยในขณะที่ฉันลืมตัวกอดบ่ากว้างเอาไว้ บันไดสั่นไหวเพียงแค่เล็กน้อยก่อนจะนิ่งสนิทเหมือนเดิม แต่เป็นเราสองคนที่ชะงักค้างแทน เท้าฉันถูกวางลงบนพื้นช้า ๆ ทั้งที่เรายังกอดกันอยู่ในสภาพหมิ่นเหม่ ใบหน้าห่างกันแค่ฝ่ามือเดียว

         ลมหายใจเจือกลิ่นบุหรี่กำลังเป่ารดที่ข้างแก้ม นัยน์ตาสีอ่อนจ้องตากันเงียบ ๆ ฝ่ามือหนาอยู่ต่ำลงไปจากทรวงอกแค่นิดเดียวเท่านั้น ไทกลืนน้ำลายเล็กน้อยแล้วรีบปล่อยร่างฉันให้เป็นอิสระ

         เราสองคนหันหน้ากันไปคนละทิศละทางเพราะความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นมาแบบกะทันหัน ข้างแก้มฉันร้อนผ่าวขึ้นมาจนต้องหันหลังหนีหลบซ่อนดวงหน้าที่ตอนนี้คงจะแดงปลั่ง

         “เดี๋ยวไทขึ้นไปติดเองก็ได้ นาก็ติดอันที่ติดถึงก็แล้วกัน” หลังจากกระอักกระอ่วนกันอยู่นาน ไทก็เริ่มเดินไปหยิบชิ้นใหม่มาส่งให้เพื่อทำลายสถานการณ์ตึงเครียด

         “อือ เดี๋ยวเจ๊ติดตรงนั้นแล้วกัน”

         “โอเค”

         ฉันเองก็ไม่อยากจะทำให้บรรยากาศมันอึดอัดเลยทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น อุณหภูมิห้องเย็นฉ่ำแต่กลับมีเหงื่อเปียกชื้นผุดซึมตามกรอบหน้า เรื่องเมื่อครู่ยิ่งตอกย้ำว่าระหว่างเราไม่ใช่พี่สาวน้องชายกันอีกแล้ว มันมีเส้นบาง ๆ คาบเกี่ยวกันอยู่ในแง่ของชายหญิง

         และฉันก็อดที่จะกลัวใจไทขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ ไม่ใช่ไม่ไว้ใจ…

แต่ไทเป็นหนุ่มแล้ว และโตเต็มที่แบบที่เจ้าตัวคุยโว นึกไม่ออกเลยจริง ๆ ว่าผ่านผู้หญิงมากี่คน… ในขณะที่ตัวฉันเองยังเป็นเด็กที่ก็คงโตแค่อายุอย่างที่น้องมันบอก

         ที่สำคัญ… ไทเป็นผู้ชาย…

         แต่เหตุการณ์ก็ดำเนินต่อไปไม่ได้มีการสัมผัสใกล้ชิดกันเกิดขึ้นอีก เว้นแค่สายตาเราทั้งคู่ที่เอาแต่สลับกันแอบมองอีกฝ่าย และก็มีหลายจังหวะที่ได้สบตากันจัง ๆ มันก็คงจะดีถ้าเกิดว่าเราไม่พากันหลบสายตาแล้วหันหน้าหนีไปคนละทิศละทาง

         RRRR

         เสียงเรียกเข้าจากวิดีโอคอลดังขึ้น ฉันยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมามองก็พบว่าเป็นบาสที่โทรเข้ามาเหมือนทุกวันที่ไม่ได้เจอกัน ไทไม่ได้หันมามองเจ้าตัวกำลังนั่งยอง ๆ กรีดวอลล์เปเปอร์แผ่นสุดท้ายอยู่ตรงกลางห้อง และเพราะไม่ได้คิดอะไรทำให้ฉันตัดสินใจกดรับสายแฟนตัวเอง

         “อือ… ว่าไงบาส”

         ‘เจ๊ทำอะไรครับ? กินข้าวรึยัง?’

         ใบหน้าหล่อยิ้มหวานส่งมาให้ผ่านหน้าจอ ในขณะที่ฉันพยายามไปยืนหลบมุมหันหลังให้ประตูห้องนอนเพื่อที่คนในสายจะได้มองไม่เห็นสภาพห้องนอนที่ไม่ใช่ของฉันอย่างที่เคย

         “อีกสักพัก… บาสอยู่ไหน?” ฉันเลิกคิ้วถามบ้างเมื่อเห็นว่าด้านหลังของเจ้าตัวดูเหมือนจะเป็นเลาจน์โรงแรม

         ‘ผมมารับเพื่อนจะไปเที่ยวกัน’

         “เที่ยวทุกวันเลย… พรุ่งนี้ไม่มีเรียนเหรอ?”

         ‘ตื่นไปเรียนได้ไม่ต้องห่วง นี่ใคร?’ คนหล่อยิ้มกว้างจนฉันหลุดยิ้มตามไปด้วยกับนิสัยที่ก็เป็นอย่างที่เจ้าตัวว่าจริง ๆ ถึงบาสจะเที่ยวแทบทุกคืน แต่การเรียนก็ออกมาดีอย่างไม่น่าเชื่อ

         “มีอะไรรึเปล่า…” ฉันเอ่ยถามเข้าประเด็น เพราะเห็นไทชำเลืองมองมาเงียบ ๆ

         ‘ไม่มีอะไรหรอก… คิดถึง…’

         “…”

         ‘อยากกอด’

         คนในสายกระซิบบอกพร้อมทั้งยิ้มกว้าง แต่เพราะฝั่งฉันมันเงียบมากทำให้อีกคนได้ยินคำที่บาสพูดไปด้วย ไทชะงักไปเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้หันกลับมามอง แต่ฉันเองที่ลุกลี้ลุกลนจนพูดตะกุกตะกักออกไป

         “จะ… เจ๊ก็คิดถึง แต่ไว้ค่อยคุยนะ จะไปอาบน้ำ”

         ‘อืม… งั้นฝันดีล่วงหน้านะครับเจ๊นา รักเจ๊นะ’

         “อือ รักเหมือนกัน”

         ปลายสายตัดไปแล้ว แต่ฉันยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาเสียอย่างนั้นที่มีคนอื่นได้ยินบทสนทนาแบบที่คู่รักเขาคุยกัน ไทผุดตัวลุกขึ้นยืนพร้อมวอลล์เปเปอร์ชิ้นสุดท้ายที่ตัดเสร็จแล้วหันมาพยักหน้าเรียก

         “นาติดตรงนี้ให้หน่อย มือนาเล็กกว่าน่าจะติดง่าย”

         “อือ ๆ”

         ฉันโยนโทรศัพท์ทิ้งไว้บนเตียงเดินเข้าไปหาร่างสูงที่อยู่ตรงมุมสุดของห้อง เพราะชั้นวางของติดผนังมีช่องด้านหลังที่มีระยะห่างจากกำแพงแค่เล็กน้อยทำให้ฉันต้องไปช่วยติด ยังไงข้อแขนฉันก็น่าจะสอดเข้าไปได้ ในขณะที่แขนแบบผู้ชายซึ่งมีเส้นเลือดปูดโปนเต็มไปหมดแบบไทไม่น่าจะเหมาะเท่าไร

         แต่เพราะต้องยื่นแขนเข้าไปด้านในทำให้ฉันต้องตะแคงตัวเข้าไปใช้ความรู้สึกสัมผัสเอา โดยที่หันหน้าออกมาลำตัวด้านหน้าแนบสนิทชิดกับผนัง

         “ไทมองให้”

         ร่างสูงของไทเดินมาเบียดยืนอยู่ข้างกัน ชะโงกข้ามหัวไปมองด้านหลังของชั้นวางของพร้อมทั้งกำกับว่าฉันจะต้องขยับมือขึ้นหรือลง

         และตอนนี้… กลิ่นน้ำหอมของคนตรงหน้าทำให้ฉันถึงกับต้องกลั้นหายใจ แผงอกของไทเบียดมาที่ใบหน้าฉันจนสัมผัสได้ถึงความแข็งแรงของกล้ามเนื้อ แต่ดูเหมือนคนตัวโตจะไม่ได้สนใจทำเพียงแค่อยากให้ไอ้

วอลล์เปเปอร์เฮงซวยนี่ติดให้ตรง แต่ฉันกลับรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมาทั้งอย่างนั้น

         รู้สึกว่ามันใกล้เกินไป…

         “ได้แล้วนา”

         “อือ”

         เราสองคนสบตากันในจังหวะที่ไทขยับตัวออกเล็กน้อย สายตานิ่งสนิทก้มมามองกันโดยปราศจากคำพูด ความเงียบเข้าปกคลุมบรรยากาศเป็นครั้งที่เท่าไรไม่อาจรู้ได้ ลูกกระเดือกคนตรงหน้าขยับเล็กน้อยเหมือนกำลังกลืนน้ำลาย มือฉันเลื่อนออกมาจากหลังชั้นวางของช้า ๆ หลุบตาลงต่ำ ในขณะเดียวกันไทก็ถอยห่างออกไปเม้มริมฝีปากเบนสายตามองไปทางอื่น

         ระยะห่างระหว่างเราแคบลงไปอีกขั้น… แต่แคบลงแบบนี้ไม่รู้เหมือนกันว่ามันดีหรือมันไม่ดี…