“ไม่ต้องซื้อแล้วค่ะ กินหมดที่ไหน” “เฮียซื้อไปเซ่น” “เซ่นอะไรคะ?” “เซ่นคนที่ค่ายป๋าไง” “อย่างนี้นี่เอง” ฉันพยักหน้าหงึกหงักเพิ่งเข้าใจในการกระทำที่ว่า และต้องหันมองตามสายตาแปลก ๆ ที่แปรเปลี่ยนเป็นหน้านิ่วคิ้วขมวดเมื่อเห็นเข้ากับอะไรสักอย่าง
Episode 27 ยักษ์ หลายวันต่อมา “ม้า ผมแค่เผลอหลับไปชั่วโมงเดียวเอง ตอนกลางวันแขกมีน้อยผมเลยง่วง” ‘ทำงานก็คือทำงาน ลื้อจะทำเป็นเล่นไม่ได้ ถ้าอั๊วหักเงินใครเรื่องนี้ลื้อก็ต้องโดนด้วยเหมือนกัน!’ “แต่เวลาอื่นผมขยันมากนะม้า แขกสาว ๆ งี้ชอบผมกันทุกคน”
“เฮียดูนู่น!” มันชี้นิ้วไปยังทิศทางที่ซอลกำลังเดินมา และผมก็ได้รู้ว่าทำไมเมียเพื่อนถึงออกอาการแบบนั้นจากยังอิดออดที่จะไปเปลี่ยนชุด กลับต้องรีบคว้าเสื้อขึ้นพาดบ่า ก่อนจะผละเดินจากวงสนทนาของสาว ๆ หัวคิ้วเริ่มจะกระตุกทีละนิดกับภาพที่เห็นคนตัวเล็กกำลังยืนสนทนาอยู่กับผู้ชายที่อยู่ในชุดบอลไม่ต่างจากคนอื
ทุกคนที่ตรงนั้นดูจะรู้สึกตัวช้า อาจเพราะตลอดชั่วโมงที่ผ่านมามักจะได้ยินเสียงตะโกนกันดังลั่นสนามแทบจะทุกนาทีเลยไม่ทันได้หันมาสนใจไม่ต้องถามคนเป็นพ่ออย่างไอ้ห่ารามว่าใจหายแค่ไหน ตัวผมเองที่เป็นแค่อายังรู้สึกใจร่วงลงไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อเห็นหนูยิ้มกำลังยืนเกาะขอบม้านั่งขณะที่ไอ้พริกเดินเอาขยะไปทิ้งที่ด
Episode 28ซอลหลายวันต่อมาพี่จ๋าขอตัวกลับบ้านไว ฉันเลยเสนอตัวเก็บร้านคนเดียวแทนที่จะช่วยกันเก็บสองคนกับเจ๊พริกเหมือนอย่างเคยอันที่จริงนอกจากฉันกับเจ๊แล้วก็ยังมีเด็กพาร์ทไทม์อีกคนที่เป็นนักเรียนมัธยมปลายแต่เพราะต้องเลิกงานดึกเจ๊เลยอนุญาตให้น้องกลับก่อนได้ทุกวัน ส่วนในครัวมีแม่ครัวสองคนแต่ก็กลับกัน
และในวินาทีที่ตะขอด้านหน้าของบราเซียร์ถูกปลด สองข้อแขนก็ยกโอบรอบเหนือบ่ากว้าง ขณะเดียวกันที่ใต้ร่มผ้าทรวงอกทั้งสองข้างก็ถูกสัมผัสบางชนิดเข้ากอบกุม“ไม่ได้ทำหลายวัน”“เฮียทำงานเหนื่อย ต้องพักผ่อนก็ถูกแล้วค่ะ”“แล้วหนูเหนื่อยไหม?”“ไม่เหนื่อยค่ะ มีคนช่วยกันทำตั้งหลายคน…”“ถ้าไม่เหนื่อยก็สงเคราะห์เฮียห
Episode 29 ครึ่งชั่วโมงต่อมาท่ามกลางความเงียบ…เสียงคำรามแหบต่ำในลำคอดังต่อเนื่องมาได้เกือบสิบนาทีเข้าให้แล้ว อุณหภูมิเยียบเย็นจากเครื่องปรับอากาศดูจะไม่มีผลต่อความรู้สึก ไม่ใช่แค่คนที่กำลังนั่งพิงหัวเข้ากับเบาะ ถึงตัวคนนั่งแทรกอยู่บนพื้นรถระหว่างขายาวทั้งสองข้างแบบฉันเองก็ร้อนรุ่มไม่ต่างกันคำให้
“จะไม่พูด?”“อือ”“งั้นเฮียพูดเอง”“อือ”“แฉะขนาดนี้”“หนูเปล่าสักหน่อย”ตาคมหรี่มองด้วยสีหน้าขัน ๆ ขณะที่ฉันแสร้งโกหกทำตาใส แม้เสียงที่ได้ยินจะค่อนข้างดังฟังชัดก็ตามทีคนตรงหน้าไม่รอคำตอบอีกต่อไป คว้าเอาซองถุงยางออกมาจากช่องเก็บของ สายตาที่ทอดมองในเวลานี้คงจะอ่านได้ว่าหากปลุกให้ตัวฉันเครื่องติดได้แ
Special 6หลายปีต่อมาบรรยากาศยามเช้ายังคงวุ่นวายไม่ต่างไปจากทุกวัน…เนื้อเสียงเจื้อยแจ้วหลายเสียงดังต่อเนื่องไม่หยุดมากว่าชั่วโมงเข้าให้แล้ว กระทั่งฉันเดินลงมาถึงที่ชั้นล่างก็ทันได้เห็น ร่างสูงในชุดสูทเป๊ะปังตั้งแต่หัวจรดเท้า โน้มตัวลงช้อนร่างเล็กของเด็ก ๆ ขึ้นที่สองข้อแขน“วันนี้เฮียกลับไวจะพาไปดิ
จู่ ๆ เจ๊หยีที่วันนี้อยู่ในชุดอลังการยิ่งกว่าทุกวันก็ดึงเอากระดาษแผ่นหนึ่งมาวางลงบนโต๊ะ ทุกสายตาหันมอง มีเพียงแค่เฮียครามที่ผุดยิ้มกว้างมองสบตาเมียตัวเองเจ๊พริกเป็นคนแรกที่คว้ากระดาษแผ่นที่ว่าขึ้นดู และเจ๊ก็เบิกตาโตจนเจ๊อ้ายที่นั่งอยู่ข้างกันต้องรีบขยับหัวชะโงกมองตาม และเจ๊ก็ตกอยู่ในสภาวะเดียวกันค
“หนูทำผัวหลงได้ขนาดนี้ น่าจะดีใจ…” สายตากระหายหิวยังคงหลุบลงมอง พร้อมกันบั้นท้ายหนาก็หดเกร็งทุกจังหวะที่มีการเบียดอัดความแข็งกร้าวเข้าไปจนสุดทาง เพราะรู้ว่าคงจะต้องให้เขาได้ปลดปล่อยสักหนึ่งรอบฉันก็ได้แต่ยืนแข้งขาสั่นใช้แขนสองข้างโอบรอบเหนือบ่ากว้าง ยอมพยักหน้าตามใจในที่สุด
Special 5 หลายเดือนต่อมา เรากำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ที่บ้านของฉันกับเฮียยักษ์… เพื่อนทุกคนมารวมตัวกันที่นี่เนื่องในวันเกิดของหนูยิ้มหลานสาวคนโตของกลุ่มที่ตอนนี้กำลังเรียนอยู่ในระดับชั้นปฐมวัยหลังจากเวลาผ่านไปหลายปีนับตั้งแต่ตอนนั้นที่หลานยังเป็นเพียงเด็กน้อยตัวอ้วนป้อ
“วันนี้น้องของเจ๊สวยมาก”“เจ๊ก็เหมือนกัน”“ขอให้ความรักยืนยาวยั่งยืนตลอดไปนะซอล”“ขอบคุณนะคะ”“ยักษ์เป็นคนดีจะต้องดูแลซอลได้ดีมากแน่ ๆ”แล้วอีกฝ่ายก็กลับเสียงสั่นเครือขึ้นมาทั้งอย่างนั้น แต่ก็ได้เห็นแค่เพียงแวบเดียว เจ๊พริกพยายามเอ่ยต่อด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ“เพื่อนเจ๊จะต้องทำให้ซอลมีความสุขมากแน่นอน
Special 4หลายปีต่อมางานแต่งงาน“ตื่นเต้นไหม?”“นิดหน่อยค่ะ”“ตอนเจ๊แต่งก็ตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน”“ตอนนั้นดีใจมากเลยใช่ไหมคะ?”“เหมือนฝันอะไรแบบนั้น”“หนูก็เหมือนกัน…”“เจ๊พริก เฮียยักษ์โทรมาถามว่ากดเงินสดมาให้รึยังคะ?”การสนทนาแบบเป็นส่วนตัวระหว่างฉันกับคนที่นั่งอยู่ข้างกันเป็นอันต้องสิ้น
Special 3สองเดือนผ่านไป“ฝนตกขนาดนี้ ขับไปก็ได้รถคว่ำตายพอดี”“หนูไม่อยากให้เฮียขึ้นห้อง”“ถ้าเฮียจะทำอะไรหนูจริง คงไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านมาขนาดนี้”“…”“ช่างมัน เดี๋ยวเฮียนั่งรอฝนหยุดในรถได้ไม่เป็นไร”“…”จะว่าบ้าก็บ้า…แต่เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันกับคนข้าง ๆ สนิทสนมกันในระดับหนึ่งที่อาจเรียกได้ว่าเป็น ‘พี
Special 2สามชั่วโมงต่อมาและฉันเองในตอนนี้…ก็อยู่ในสภาวะอารมณ์ที่ไม่ปกติพอกัน…เสียงคลื่นซัดเข้าหาชายหาด ประกอบกับสายลมลอยโชยพัดปะทะเข้าหาร่างกายทำเอาคลายความกรุ่นกังวลในใจลงได้ชั่วขณะหลังจากหย่อนกายลงนั่งที่ชายหาดได้ราวหนึ่งชั่วโมง เบียร์ก็ถูกเปิดดื่มไปหลายขวด ระหว่างเสียงคลื่นลมดังคลอ ก็มีเสียง
ร่างโปร่งสูงดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้าหยุดยืนที่หน้าเคาน์เตอร์ ก็ยืนเงียบอยู่นานจนฉันเองต้องเป็นฝ่ายร้องขอคำสั่งซื้อด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะไม่หงุดหงิด “รับอะไรดีคะ?” “อเมริกาโนครับ” ริมฝีปากหยักลึกคลี่ยิ้มกว้างราวกับจะกวนไม่ต่างไปจากเดิม ส่วนฉันที่กำลังอยู่ในเวลางานก็ไ