Episode 28ซอลหลายวันต่อมาพี่จ๋าขอตัวกลับบ้านไว ฉันเลยเสนอตัวเก็บร้านคนเดียวแทนที่จะช่วยกันเก็บสองคนกับเจ๊พริกเหมือนอย่างเคยอันที่จริงนอกจากฉันกับเจ๊แล้วก็ยังมีเด็กพาร์ทไทม์อีกคนที่เป็นนักเรียนมัธยมปลายแต่เพราะต้องเลิกงานดึกเจ๊เลยอนุญาตให้น้องกลับก่อนได้ทุกวัน ส่วนในครัวมีแม่ครัวสองคนแต่ก็กลับกัน
และในวินาทีที่ตะขอด้านหน้าของบราเซียร์ถูกปลด สองข้อแขนก็ยกโอบรอบเหนือบ่ากว้าง ขณะเดียวกันที่ใต้ร่มผ้าทรวงอกทั้งสองข้างก็ถูกสัมผัสบางชนิดเข้ากอบกุม“ไม่ได้ทำหลายวัน”“เฮียทำงานเหนื่อย ต้องพักผ่อนก็ถูกแล้วค่ะ”“แล้วหนูเหนื่อยไหม?”“ไม่เหนื่อยค่ะ มีคนช่วยกันทำตั้งหลายคน…”“ถ้าไม่เหนื่อยก็สงเคราะห์เฮียห
Episode 29 ครึ่งชั่วโมงต่อมาท่ามกลางความเงียบ…เสียงคำรามแหบต่ำในลำคอดังต่อเนื่องมาได้เกือบสิบนาทีเข้าให้แล้ว อุณหภูมิเยียบเย็นจากเครื่องปรับอากาศดูจะไม่มีผลต่อความรู้สึก ไม่ใช่แค่คนที่กำลังนั่งพิงหัวเข้ากับเบาะ ถึงตัวคนนั่งแทรกอยู่บนพื้นรถระหว่างขายาวทั้งสองข้างแบบฉันเองก็ร้อนรุ่มไม่ต่างกันคำให้
“จะไม่พูด?”“อือ”“งั้นเฮียพูดเอง”“อือ”“แฉะขนาดนี้”“หนูเปล่าสักหน่อย”ตาคมหรี่มองด้วยสีหน้าขัน ๆ ขณะที่ฉันแสร้งโกหกทำตาใส แม้เสียงที่ได้ยินจะค่อนข้างดังฟังชัดก็ตามทีคนตรงหน้าไม่รอคำตอบอีกต่อไป คว้าเอาซองถุงยางออกมาจากช่องเก็บของ สายตาที่ทอดมองในเวลานี้คงจะอ่านได้ว่าหากปลุกให้ตัวฉันเครื่องติดได้แ
Episode 30หลายวันต่อมาวันนี้ทุกคนเลิกงานกันเร็วถึงได้มารวมตัวกันที่ร้านตั้งแต่ช่วงหัวค่ำ เพราะเพื่อนมากันครบทุกคนเจ๊เลยตัดสินใจปิดร้านเร็วกว่าปกติโดยบอกให้แม่ครัวกับน้องพาร์ทไทม์กลับบ้านก่อนได้เลยเรานั่งกินอาหารเย็นกันไปคุยกันไป ประตูร้านเปิดออกอีกทีตอนคนมาถึงเป็นคนสุดท้ายอย่างเฮียยักษ์เดินเข้ามา
“นั่นมันสมัยไหน ตอนนี้กูไม่ได้เป็นแบบนั้น”“อือฮึ โตเป็นควายแล้วก็ควรจะดีขึ้น ไม่ใช่แก้ผ้าตากลมตอนดึก ๆ ดื่น ๆ เหมือนตอนเรียน…”“ไอ้เหี้ย!”“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ”เสียงหัวเราะดังสนั่นหวั่นไหวตอนที่เฮียยักษ์ตะโกนด่าเฮียรามหน้าดำหน้าแดง ก่อนจะรีบหันไปซุกหน้าหนีความอับอายที่บ่าเฮียครามซึ่งก็ขำไม่ต่างไปจากทุกคน
Episode 31หลายวันต่อมา“ยิ้มไม่หยุดแบบนี้ มีอะไรดี ๆ แน่นอน”“ดีใจที่เจ๊โอนเงินให้แล้วไงคะ”“หืม? รีบใช้เงินเหรอ?”“เปล่าหรอกค่ะ” ฉันสั่นหัว พร้อมทั้งยัดโทรศัพท์เก็บเข้าผ้ากันเปื้อนหลังจากทำธุรกรรมเสร็จเรียบร้อยแล้วทันทีที่ได้เงินเดือนก้อนแรกจากการทำงานร่วมกันกับเจ๊ หลังจากหักไว้เองบางส่วนฉันก็ทำก
“หนูเห็นในซีรีส์เขาทำอะไรแบบนี้กัน เลยอยากลองทำดูบ้างค่ะ”“แบบนั่งให้ยุงหามเนี่ยอะนะ?”“ไม่ใช่สักหน่อย”“อือฮึ ซีรีส์ที่หนูดูบ้านเขาอากาศเย็นไม่ได้ร้อนตับแตกแบบนี้ด้วย”“ไม่ใช่ค่ะ หนูหมายถึงนี่ต่างหาก”ฉันยกถ้วยบะหมี่ที่รูดเอาไส้กรอกจากซองพลาสติกใส่เพิ่มไปเรียบร้อยส่งต่อให้เจ้าตัว เฮียหลุบตาลงมองแล้
Special 6หลายปีต่อมาบรรยากาศยามเช้ายังคงวุ่นวายไม่ต่างไปจากทุกวัน…เนื้อเสียงเจื้อยแจ้วหลายเสียงดังต่อเนื่องไม่หยุดมากว่าชั่วโมงเข้าให้แล้ว กระทั่งฉันเดินลงมาถึงที่ชั้นล่างก็ทันได้เห็น ร่างสูงในชุดสูทเป๊ะปังตั้งแต่หัวจรดเท้า โน้มตัวลงช้อนร่างเล็กของเด็ก ๆ ขึ้นที่สองข้อแขน“วันนี้เฮียกลับไวจะพาไปดิ
จู่ ๆ เจ๊หยีที่วันนี้อยู่ในชุดอลังการยิ่งกว่าทุกวันก็ดึงเอากระดาษแผ่นหนึ่งมาวางลงบนโต๊ะ ทุกสายตาหันมอง มีเพียงแค่เฮียครามที่ผุดยิ้มกว้างมองสบตาเมียตัวเองเจ๊พริกเป็นคนแรกที่คว้ากระดาษแผ่นที่ว่าขึ้นดู และเจ๊ก็เบิกตาโตจนเจ๊อ้ายที่นั่งอยู่ข้างกันต้องรีบขยับหัวชะโงกมองตาม และเจ๊ก็ตกอยู่ในสภาวะเดียวกันค
“หนูทำผัวหลงได้ขนาดนี้ น่าจะดีใจ…” สายตากระหายหิวยังคงหลุบลงมอง พร้อมกันบั้นท้ายหนาก็หดเกร็งทุกจังหวะที่มีการเบียดอัดความแข็งกร้าวเข้าไปจนสุดทาง เพราะรู้ว่าคงจะต้องให้เขาได้ปลดปล่อยสักหนึ่งรอบฉันก็ได้แต่ยืนแข้งขาสั่นใช้แขนสองข้างโอบรอบเหนือบ่ากว้าง ยอมพยักหน้าตามใจในที่สุด
Special 5 หลายเดือนต่อมา เรากำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ที่บ้านของฉันกับเฮียยักษ์… เพื่อนทุกคนมารวมตัวกันที่นี่เนื่องในวันเกิดของหนูยิ้มหลานสาวคนโตของกลุ่มที่ตอนนี้กำลังเรียนอยู่ในระดับชั้นปฐมวัยหลังจากเวลาผ่านไปหลายปีนับตั้งแต่ตอนนั้นที่หลานยังเป็นเพียงเด็กน้อยตัวอ้วนป้อ
“วันนี้น้องของเจ๊สวยมาก”“เจ๊ก็เหมือนกัน”“ขอให้ความรักยืนยาวยั่งยืนตลอดไปนะซอล”“ขอบคุณนะคะ”“ยักษ์เป็นคนดีจะต้องดูแลซอลได้ดีมากแน่ ๆ”แล้วอีกฝ่ายก็กลับเสียงสั่นเครือขึ้นมาทั้งอย่างนั้น แต่ก็ได้เห็นแค่เพียงแวบเดียว เจ๊พริกพยายามเอ่ยต่อด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ“เพื่อนเจ๊จะต้องทำให้ซอลมีความสุขมากแน่นอน
Special 4หลายปีต่อมางานแต่งงาน“ตื่นเต้นไหม?”“นิดหน่อยค่ะ”“ตอนเจ๊แต่งก็ตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน”“ตอนนั้นดีใจมากเลยใช่ไหมคะ?”“เหมือนฝันอะไรแบบนั้น”“หนูก็เหมือนกัน…”“เจ๊พริก เฮียยักษ์โทรมาถามว่ากดเงินสดมาให้รึยังคะ?”การสนทนาแบบเป็นส่วนตัวระหว่างฉันกับคนที่นั่งอยู่ข้างกันเป็นอันต้องสิ้น
Special 3สองเดือนผ่านไป“ฝนตกขนาดนี้ ขับไปก็ได้รถคว่ำตายพอดี”“หนูไม่อยากให้เฮียขึ้นห้อง”“ถ้าเฮียจะทำอะไรหนูจริง คงไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านมาขนาดนี้”“…”“ช่างมัน เดี๋ยวเฮียนั่งรอฝนหยุดในรถได้ไม่เป็นไร”“…”จะว่าบ้าก็บ้า…แต่เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันกับคนข้าง ๆ สนิทสนมกันในระดับหนึ่งที่อาจเรียกได้ว่าเป็น ‘พี
Special 2สามชั่วโมงต่อมาและฉันเองในตอนนี้…ก็อยู่ในสภาวะอารมณ์ที่ไม่ปกติพอกัน…เสียงคลื่นซัดเข้าหาชายหาด ประกอบกับสายลมลอยโชยพัดปะทะเข้าหาร่างกายทำเอาคลายความกรุ่นกังวลในใจลงได้ชั่วขณะหลังจากหย่อนกายลงนั่งที่ชายหาดได้ราวหนึ่งชั่วโมง เบียร์ก็ถูกเปิดดื่มไปหลายขวด ระหว่างเสียงคลื่นลมดังคลอ ก็มีเสียง
ร่างโปร่งสูงดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้าหยุดยืนที่หน้าเคาน์เตอร์ ก็ยืนเงียบอยู่นานจนฉันเองต้องเป็นฝ่ายร้องขอคำสั่งซื้อด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะไม่หงุดหงิด “รับอะไรดีคะ?” “อเมริกาโนครับ” ริมฝีปากหยักลึกคลี่ยิ้มกว้างราวกับจะกวนไม่ต่างไปจากเดิม ส่วนฉันที่กำลังอยู่ในเวลางานก็ไ