CLOSE FRIEND CHAPTER 4

CLOSE FRIEND

CHAPTER 4

วันต่อมา

            หลังจากเมื่อคืนซัดเบียร์กับรามไปคนละสี่ขวดวันนี้เลยตื่นอีกทีก็ตอนที่ไอ้ยักษ์มารัวประตูเคาะห้อง ถึงจะง่วงแค่ไหนก็ต้องลุกเดินงัวเงียไปเปิดประตูให้มัน ร่างสูงของเพื่อนมองสภาพฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วส่ายหัว ฉันไม่สนใจสายตาเหนื่อยใจของมันแล้วเดินกลับมาทิ้งตัวลงบนที่นอน

            รามกลับไปแล้วตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ รู้แค่มันไม่ได้ปลุก ก็คงจะไปรับน้องเหมยไงเพราะนี่ก็ฟ้ามืดแล้ว ไอ้ยักษ์คงจะเป็นคนที่ทุกคนส่งมาลากฉันให้ไปคอนโดเจินด้วยกัน

            “เมาข้ามวันข้ามคืนเลยสิมึง ลุกไปแต่งตัวได้แล้ว”

            “ขอนอนอีกแป๊บได้มะ?” ฉันซุกหน้าลงบนหมอนโดยไม่สนใจคำครหา อีพริกคนนี้ได้ฉายาน้องขี้เมาประจำแก๊งอยู่แล้ว แม้จะเป็นผู้หญิงแค่คนเดียวในกลุ่มก็ตาม

            “ไม่ได้ไอ้สัด… เดี๋ยวรถติด”

            “เออ ๆ”

            “เออ ๆ”

            สุดท้ายฉันก็ต้องไปอาบน้ำแต่งตัวเพราะไอ้เพื่อนเวรเอาแต่ใช้เท้าสะกิดเรียกไม่หยุด ถึงจะบอกว่าแต่งตัว แต่เพราะไปแค่คอนโดเจินฉันเลยไม่แต่งหน้า แค่ใส่แค่คอนแท็กต์เลนส์แทนแว่นกรอบบางที่ถูกวางทิ้งไว้ เสื้อผ้าก็เป็นแค่สายเดี่ยวเอวลอยกับกางเกงขายาวเอวต่ำเพื่อความคล่องตัว เวลาวิ่งไปอ้วกจะได้ไม่ต้องระแวงว่าจะนมหกหวอออกเหมือนหลายครั้งที่ผ่านมา

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

            คนอื่นถึงสถานที่นัดหมายกันก่อนแล้ว มีแค่เราสองคนที่กว่าจะถึงก็ปาไปเกือบห้าทุ่ม ฉันเดินหาวตามหลังร่างสูงของไอ้ยักษ์เข้าไปที่ด้านใน จากสถานการณ์เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครรีรอให้เสียเวลา ตอนนี้ทุกคนกำลังกระดกแก้วอย่างพร้อมเพรียงหลังจากใครสักคนตะโกนว่าหมดแก้ว ด้วยความฮึกเหิมเสียงดัง

            “กว่าแม่งจะตื่น” ไอ้ยักษ์รีบฟ้องเพื่อนทันทีที่ทุกคนหันมองมา

            “มันมาได้ก็บุญแล้ว ดูสภาพดิ” เจินพูดด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ

            ฉันไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจ สาวเท้าเดินไปร่วมวงตรงโซฟาหนังเข้าชุดกันที่อาจจะต้องนั่งเบียดกันสักหน่อยเนื่องด้วยจำนวนคน มันมีที่ว่างเหลืออยู่แค่ข้างครามเท่านั้น และก่อนเจ้าของที่จะยกขาขึ้นกันท่าเพื่อไม่ให้ฉันร่วมนั่งด้วยก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะฉันไวกว่ารีบแทรกก้นลงข้างมันทันที ขณะที่คนอื่นพากันหัวเราะเสียงดังกับสถานการณ์นี้ คนโดนแย่งพื้นที่กลับทำหน้าเซ็ง

แค่ได้เห็นสีหน้าเบื่อหน่ายปรากฏบนใบหน้าหล่อ ฉันก็อดไม่ได้ที่จะหยอกเย้าด้วยการกระแซะเข้าหา “ครามจ๋า”

            แต่เพื่อนก็ใช้มือยันหัวฉันไว้อย่างคนหวงตัว “พอเลยไอ้สัด ขนลุก”

            ความพิศวาสระหว่างชายหญิงบอกได้เลยว่า ไม่มี

            ฉันไม่สนใจแรงผลักแต่ยังคงเอียงคอซบบ่ามันไว้ สองขายกขึ้นพาดเหนือพนักพักแขน ก่อนจะเพิ่งสังเกตเห็นว่าคนอื่นนั่งตรงไหนกันบ้าง

ร่างสูงของไอ้ยักษ์เพิ่งจะทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นเพราะไม่มีที่ให้ลง โซฟาอีกตัวมีเจินกับ น้องอ้าย แฟนมันนั่งกกกันอยู่ ซึ่งภาพนี้ไม่ได้หาดูยากแต่อย่างใด ส่วนโซฟาอีกตัวหาใช่ใครอื่นไม่ ก็ต้องเป็นรามกับน้องเหมยอยู่แล้วไง

ฉันทำได้เพียงยิ้มให้สองสาวที่มาถึงก่อนอย่างเป็นมิตรโดยจำต้องกดข่มอารมณ์ความรู้สึกบางอย่างไว้ข้างใน

กับน้องอ้ายเรียกได้ว่าเป็นคนคุ้นเคยเพราะเป็นแฟนเพื่อนฉันมาได้หลายเดือน และเพราะเจ้าตัวเป็นคนยิ้มเก่ง ขี้อ้อน สร้างรอยยิ้มให้ทุกคนได้เสมอเลยยิ่งน่าเอ็นดูเป็นพิเศษ เวลาไม่นานก็มัดใจเสือผู้หญิงแบบเจินได้อยู่หมัดแบบที่ทำเอามันหลงหัวปักหัวปำเลยทีเดียว

            ส่วนกับน้องเหมย ฉันรู้จักเพียงแค่ผิวเผิน รู้จักเพราะรามเคยจีบเจ้าตัวมาก่อน เราเคยคุยกันบ้างเล็กน้อยแต่ไม่ได้สนิทกัน แม้จะเจ็บจี๊ดในใจ แต่ก็ต้องยอมรับว่าเหมยหน้าตาสวย ซ้ำยังตัวเล็กน่าปกป้องดูแล เป็นผู้หญิงแบบที่รามชอบ

ก็ค่อนข้างจะต่างกับฉันไม่น้อย ถึงฉันจะหุ่นดี ผอมบาง นมตู้ม แต่ก็มีรูปร่างสูง แม้จะยังตัวเล็กกว่าเพื่อนผู้ชายอยู่มาก แต่นับว่าสูงกว่าผู้หญิงด้วยกันเอง

ก็… ไม่น่าทะนุถนอมเหมือนใครเขาหรอก…

            หันมองไปที่รามพบว่ามันกำลังมองมาอยู่ก่อนแล้ว แต่พอเราสบตากันมันก็เบนสายตาไปอีกทาง ฉันเองก็ละความสนใจกลับมาเช่นกัน ตั้งท่าลุกขึ้นเพื่อไปหยิบแก้วมาเพิ่ม น้องอ้ายที่นั่งอยู่กับเจินเลยรีบเดินตามมาในทันที

            “เฮียรามพาใครมาอะเจ๊?”

            “หืม?” ฉันเลิกคิ้วถามอีกฝ่ายที่เดินมากระแซะกอดแขน อ้ายทำหน้าปั้นปึ่งนิดหน่อยก่อนจะป้องปากบอกกระซิบบอก

            “ก็มากับเฮียรามแท้ ๆ แต่มองเฮียเจินไม่หยุดเลยเนี่ย”

            “…” ฉันยังคงเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ หันมองกลับไปยังวงสนทนาที่ห้องนั่งเล่นซึ่งอยู่ห่างออกไป วินาทีเดียวกันอ้ายก็รีบพยักพเยิดให้สังเกตตามคำบอกเล่าของตัวเอง

ฉันเม้มริมฝีปากเมื่อเห็นจริงตามที่ได้ฟัง แต่ไม่ใช่แค่เจินที่กำลังได้รับความสนใจจากน้องเหมย สายตาเจ้าตัวดูเหมือนสนใจทุกคนเลยต่างหาก

            “เห็นไหมเจ๊ เค้าบอกแล้ว” คนข้าง ๆ พ่นลมหายใจเสียงดัง แต่ฉันก็ทำทีหัวเราะกอดคอเมียเพื่อนเข้าหาตัว

            “ไม่มีอะไรหรอก สงสัยจะตื่นเต้น คนหล่อเยอะไปหน่อย”

            “แค่เฮียรามคนเดียวก็คือหล่อไม่ไหวแล้วไหม?”

            มันก็จริง…

            แต่แม้จะตะขิดตะขวงในใจ ฉันก็พยายามปลอบใจอีกฝ่ายว่าคงไม่มีอะไร ทั้งสัญญาว่าจะช่วยดูให้ อ้ายเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร ค่อนข้างขี้หวงนิดหน่อย แต่มันก็ไม่ได้ผิดปกติอะไร… ผัวใครใครก็หวงไง…

            น่าจะมีแค่ฉันคนเดียวที่ไม่ค่อยมีใครมาหึงหวงเพราะเป็นเพื่อนสนิทกับทุกคนมานาน เจอพวกมันคือเจอฉันด้วยเสมอ ใครก็รู้ว่าเราเป็นเพื่อนกัน

            ฉันยืนชงเหล้าให้ตัวเองเงียบ ๆ ขณะเดียวกันเจินก็เดินไปหาไพ่มาเล่นเหมือนทุกที และแค่ฉันเดินกลับเข้าร่วมวง ไอ้ยักษ์หันมาเห็นหน้ากันเข้าก็รีบยื่นขวดส่งต่อมาให้ มันทำสีหน้าเหยเกคงเพราะโดนทุกคนสั่งให้ยกขวดสิบวินาทีตามธรรมเนียมคนมาช้า

            “มึงต้องยี่สิบวิฯ นะไอ้พริก ทำให้กูมาสายไปด้วยเนี่ย” มันทำหน้าบอกบุญไม่รับ ฉันหัวเราะแต่ไม่ได้ขัดอะไร รีบคว้าขวดมายืนกระดกอย่างไม่เกรงกลัว

            “มึงจะไปยุมันทำไมเดี๋ยวก็อ้วกแตกอีก” เสียงไอ้ครามดังสอดขึ้น

            “เรื่องไรกูต้องยอมแดกคนเดียว” ส่วนนี่เป็นเสียงของคนไม่รู้จักโตเถียงกลับ

ฉันกระดกขวดโดยไม่ต้องมีใครนับเวลาให้ เพราะรีบไปหน่อยทำให้เหล้าหกออกมาเลอะข้างปาก หลังจากกลืนอึกสุดท้ายลงคอก่อนจะกระแทกขวดเหล้าที่พร่องลงไปเยอะลงบนโต๊ะก็หันไปยักคิ้วให้ไอ้ยักษ์อย่างกวน ๆ

            ระหว่างที่ครามกำลังบ่นเพราะขี้เกียจดูแล สายตาฉันก็หันไปเจอเข้ากับนัยน์ตาสีเข้มของรามที่กำลังมองมา แต่เพราะไม่อยากสบตามันฉันเลยหันกลับมาเบียดนั่งบนโซฟาตัวเดียวกับครามเหมือนเดิม

            เจินเดินกลับมาแล้วพร้อมสำรับไพ่ที่เราใช้เล่นกันเป็นประจำ ทุกคนก็พากันเล่นไพ่นับแต้ม ดื่มเหล้า พูดคุยกันอย่างสนุกสนานเหมือนเคย น้องเหมยเองก็ดูสนุกไม่แพ้คนอื่นเพราะมีไอ้ยักษ์กับรามชวนคุย โดยที่ฉันไม่ต้องออกหน้าให้ตามคำร้องขอของมันเมื่อวาน

            ซึ่งก็ดีแล้ว… แค่ได้เห็นว่ารามมองน้องมัน อีพริกคนนี้ก็อยากจะกระดกเหล้าให้หมดขวดทุกครั้งไป ฉันมันก็แค่คนขี้อิจฉาคนนึง ในเมื่อคนที่ตัวเองชอบเสือกเป็นแค่เพื่อนกัน จะทำอะไรได้มากกว่าอิจฉาผู้หญิงพวกนั้น

            “เมาแล้วมึงเนี่ย” เสียงรำคาญของครามร้องขึ้น เมื่อฉันพยายามจะกอดแขนมันนอน

            “กูไม่ได้เมา กูแค่พักสายตา” ฉันบอกโดยไม่ลืมตาขึ้นมอง

            “มึงเมาก็ไปนอน” เสียงเจินบอกมาอีกคน ฉันอดไม่ได้ที่จะปรือตาขึ้นมอง แย้มยิ้มกว้าง

            “แหม… มึงไม่ได้จะเก็บห้องไว้นอนกับเมียเหรอ?”

            “ไอ้สัด!” คนโดนแซวปาไพ่ที่ตัวเองถืออยู่ใส่ฉันด้วยความกระดาก ส่วนคนในอ้อมแขนมันกลับยิ้มกว้าง

            “อะ ๆ มา ๆ แดกต่อ”

            ฉันผุดตัวลุกขึ้นเปลี่ยนตำแหน่งไปนั่งขัดสมาธิบนพื้นข้างกับไอ้ยักษ์ที่ก็ดูเมามากไม่ต่างกัน สังเกตจากใบหน้าหล่อที่กำลังขึ้นสีแดง นอกจากฉันที่แพ้ยับแล้วก็มีมันนี่แหละที่ช่วยแบ่งเบาเทพเจ้าแห่งความซวยไปบ้าง

            “กูเบื่อแล้วเปิดเพลงดีกว่า” ไอ้คนหน้าแดงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์เสยผมอย่างหงุดหงิด แต่ครั้งนี้ฉันสนับสนุนมัน

            “กูเห็นด้วย อยากเต้น”

            “กูอีกแล้วสินะ”

เจ้าของห้องผู้รับหน้าที่เดินไปมาเป็นรอบที่ล้านส่ายหัวอย่างเซ็ง ๆ แต่มันก็ยอมผละลุกไปอีกรอบก่อนจะกลับมาพร้อมกับลำโพงและบูทดีเจขนาดกะทัดรัดที่พวกเราเอาไว้เปิดเพลงอีดีเอ็มเวลามาปาร์ตี้กันแบบส่วนตัว

            ร่างสูงของไอ้ยักษ์เดินเซไปมาเพื่อไปเอาไฟผับมากดสวิตช์เปิด ก่อนจะเดินไปปิดไฟ ห้องทั้งห้องจึงเปลี่ยนกลายเป็นผับขนาดย่อมในทันที

เสียงเพลงที่มิกซ์มาแล้วดังกระหึ่มขึ้นก่อนจะหรี่เบาลงเล็กน้อยเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนห้องอื่น แม้จะพูดแบบนั้นแต่ผ่านมาแล้วสี่ปีก็ไม่เคยมีใครมายุ่งวุ่นวายอะไร เพราะชั้นนี้ทั้งชั้นแทบจะไม่มีคนอยู่เลย

            เสียงดนตรีอัดบีตหนัก รวมทั้งแสงไฟแบบไร้ทิศทางยิ่งทำให้รู้สึกมึนเมาหนักขึ้นไปอีก และเพราะต้องการสนุกอย่างเต็มที่ฉันเลยคว้าขวดเหล้ามากระดกอีกรอบ จนครามที่บังเอิญหันมาเห็นต้องมาดึงแย่งจนหลุดจากมือไป  มันคงกลัวต้องมานั่งตามเก็บอ้วกฉันเหมือนครั้งก่อน ๆ ไง

            ฉันลุกขึ้นยืนแล้วเริ่มโยกตัวนิด ๆ อย่างฮึกเหิม ส่งเสียงเรียกน้องอ้ายให้มาเต้นด้วยกัน ซึ่งอ้ายก็รีบดีดตัวลุกขึ้นมาหาพร้อมเอาเหล้าขวดใหม่มาส่งต่อให้อย่างรู้งาน

แม้แทบจะสำลักแอลกอฮอล์ตายเพราะสายตาหงุดหงิดของไอ้ครามที่ตอนนี้ยึดโซฟาไปครองคนเดียวโดยนอนพาดขาไว้บนพนักวางแขน แต่มันก็ไม่ได้มาแย่งเหล้าไปอีกรอบราวกับรำคาญที่จะขัดแล้ว

            เจินเดินกลับมานั่งลงที่เดิมพร้อมเริ่มหัวเราะเมื่อเห็นว่าฉันกับเมียมันกำลังกอดคอกันเต้น ก็เต้นแบบกะโหลกกะลา ไม่ใช่ประเภทเซ็กซี่อะไรหรอก พวกฉันมันสายฮา ยิ่งอยู่ท่ามกลางผู้ชายเป็นโขยงแบบนี้จะให้เซ็กซี่ก็ยังไงอยู่

ส่วนไอ้ยักษ์ก็ทิ้งตัวลงบนพื้นเลื่อนมือถือโดยไม่ได้สนใจคนอื่นอีก  แรดอย่างมันคงไม่พ้นทำกิจกรรมโปรดเช่นการตอบแชตสาวเหมือนอย่างเคย

            อันที่ฉันก็อยากเรียกเหมยให้มาเต้นด้วยกัน แต่ดูเหมือนจะไม่ต้องแล้ว เพราะตอนนี้รามกำลังชวนน้องมันคุยกันสองคนเงียบ ๆ ระยะห่างเมื่อครู่แคบลงไปอีก ยิ่งไฟมืด ๆ แบบนี้แล้วด้วย…

ฉันก็ยิ่งรู้สึกเจ็บจี๊ดเหมือนมดกัดขึ้นมาในใจ…

เพราะไม่อยากเห็นภาพบาดตาฉันเลยต้องเบือนหน้าหนี หันกลับมาสนุกกับอ้ายแทน แต่มันก็ยาก… ยากแทบทุกทีเวลาต้องเห็นอะไรแบบนี้…

แม้ไม่ได้รู้สึกกับมันมากจนจะเป็นจะตาย แต่ก็มากพอที่จะทำให้หน่วงหัวใจ และจบลงด้วยการเมาเป็นหมาเหมือนเดิม

            หลังจากเต้นจนหอบก็ทรุดตัวนั่งพักเพราะครามเดินออกไปสูบบุหรี่ที่ระเบียง โซฟาที่ว่างอยู่เลยตกเป็นของฉันในบัดดล น้องอ้ายเดินไปอ้อนไอ้เจิน ในขณะที่ไอ้ยักษ์ยังคงนอนกระดิกเท้าอยู่บนพื้นหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่กับหน้าจอมือถือเหมือนเดิม

แต่ฉันไม่รู้ว่าอีกสองคนกำลังทำอะไร…

ถึงไม่อยากจะรู้ แต่ร่างกายมันไม่ฟังกันเสียเลย สุดท้ายวินาทีถัดมาฉันก็แอบชำเลืองมองสองคนนั้นอยู่ดี แต่ที่แปลกคือรามกำลังมองมาที่ฉัน แม้มันจะตัวติดอยู่กับน้องเหมยก็ตาม

            ครามกลับเข้ามาพอดี ฉันเลยละสายตากลับมา ผุดลุกขึ้นยืนคืนที่ให้เพื่อนนั่ง ก่อนจะแอบหิ้วขวดเหล้ามากอดไว้โดยไม่มีใครสังเกตเห็น จากนั้นก็เดินออกนอกระเบียงทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ซึ่งจัดไว้รองรับบรรดาสิงห์นักสูบทั้งหลายมานั่งสูบบุหรี่กัน

แต่ตอนนี้… ฉันจอง…

            นั่งกระดกเหล้าเพลิน ๆ มองฟ้าสีดำทะมึน ไม่เห็นดาวสักดวงเพราะความจ้าสว่างจากแสงไฟใจกลางเมือง ห้องของเจินอยู่สูงถึงชั้น 23 ขนาดนั่งอยู่นอกระเบียงยังแทบไม่ได้ยินเสียงเพลงเล็ดลอดออกมา

            ฉันนั่งเมา ๆ อยู่ได้ไม่นานก็มีใครสักคนเลื่อนประตูเปิดออก ร่างสูงของรามเดินออกมาพร้อมกับคาบบุหรี่ไว้ในปาก มันชำเลืองมองมาโดยไม่ได้พูดอะไร เดินไปเกาะขอบระเบียงจุดบุหรี่พ่นควันเงียบ ๆ

            ส่วนฉันก็ทำเป็นหลับตาเพราะขี้เกียจคุยกับมัน แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อสัมผัสเย็น ๆ เตะเข้าที่ข้างขาซึ่งกำลังเหยียดยาวพาดไว้บนโต๊ะ รามใช้เท้าสะกิดเรียก มันพยักพเยิดเข้าไปข้างใน

            “มานอนทำห่าอะไรตรงนี้ ไปนอนไป”

            “กูยังไม่ได้หลับ แค่พักสายตา”

            “เดี๋ยวก็ไม่สบาย”

            “ขอพักแป๊บ”

            “ลุกขึ้น”

            “แป๊บนึง”

            “…”

            ตัวฉันที่หลับตาลงอีกรอบโดนคู่สนทนาหิ้วปีกลุกขึ้นยืน ร่างกายซวนเซจะล้มเพราะต้องทรงตัวกะทันหันเลยต้องลืมตาเกาะบ่ามันเอาไว้ กลิ่นบุหรี่ลอยอยู่ข้างแก้มนี่เอง ใบหน้าหล่อจัดหันมาขมวดคิ้วมองสภาพมึนเมาของฉันแล้วส่ายหัว

            “เมาแล้วเรื้อนตลอดเลยมึงเนี่ย”

            “…” ฉันไม่ตอบแต่ยืนเกาะบ่าคนตัวสูงโยกตัวไปมาเหมือนเด็ก ๆ

ขวดเหล้าถูกกระดกเข้าปากอีกครั้ง ก่อนถูกรามแย่งไปวางกระแทกไว้บนโต๊ะ มันตั้งท่าจะพาฉันเข้าไปนอน แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฉันยังอยากอยู่ตรงนี้ อยากใกล้ชิดกับมันนานกว่านี้…

            “พริกยืนนิ่ง ๆ สิวะ”

            “ยืนไม่ไหว”

            “…”

            คนตรงหน้าพ่นลมหายใจอย่างรำคาญ แต่ถึงงั้นมันก็คว้าเอวเปลือยของฉันไว้ แล้วกระเตงลากฉันกลับเข้ามาในห้อง ตอนนี้เองที่ได้ยินเสียงคนอื่นบ่นว่าฉันเมาเป็นหมาอีกแล้ว

            “พามันไปนอนเลย” เสียงเจินเอ่ยบอกมา “เดี๋ยววันนี้กูนอนข้างนอกก็ได้ ให้พวกผู้หญิงนอนในห้องไปเลย”

            “รีบพามันไปนอนเลยเดี๋ยวอ้วกแตกอีก”

            “ไล่กูกันจริง ๆ” ฉันหัวเราะเบา ๆ พูดอ้อแอ้ไม่เต็มเสียง มองไปเห็นพวกมันกำลังส่ายหัวอย่างเอือมระอากับสภาพผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มที่เมาเละเทะเหมือนอย่างเคย

จากนั้นตัวฉันก็ถูกลากไปยังห้องนอน ก่อนประตูจะปิดสนิทลง พร้อมเสียงเพลงที่ลดระดับเพราะมีกำแพงห้องกั้น

            “ยืนนิ่ง ๆ” เสียงรำคาญใจของรามดังขึ้นเหนือหัว มันพยายามจะลากฉันเดินไปที่เตียง และแค่อึดใจเดียวร่างฉันก็ถูกยกไปไว้บนเตียงได้สำเร็จ 

ไฟในห้องไม่ได้เปิด ฉันมองไม่เห็นหน้าราม รู้แค่ว่ามันกำลังยืนเท้าสะเอวมองโดยไม่ได้พูดอะไร อาจเพราะเมามากฉันเลยควบคุมสติตัวเองไม่ค่อยได้ แขนสองข้างยกขึ้นกวักมือเรียกคนตรงหน้า

            “อะไร?” คนเป็นเพื่อนโน้มตัวลงมาตะแคงคอฟังเสียงอ้อแอ้พูดแทบไม่รู้เรื่องของฉัน และอีพริกก็เป็นแบบนี้ทุกทีเวลาเมา…

            “นอนด้วยกัน กูเหงา…” ฉันไม่พูดเปล่าแต่รั้งแขนมันให้ลงมานอนด้วยกัน คนตัวโตเพียงแค่เซลงมาทับเท่านั้น มันดึงมือฉันออกจากแขนแล้วถอนหายใจเบา ๆ

            “เมาแล้วชอบอ่อยมึงเนี่ย”

ถึงจะพูดแบบนั้นมันก็ไม่ได้ผละไปไหน แต่แค่ไม่ได้นอนลงมา เพียงนั่งอยู่ข้าง ๆ ดึงผ้าห่มให้จนถึงคอ ส่วนฉันก็หลับตาลง ตะแคงตัวนอนดึงมือมันมากอดไว้อย่างเอาแต่ใจ

รามคงชินกับการที่ฉันเมาแล้วชอบถึงเนื้อถึงตัว เลยแค่นั่งรอให้ฉันหลับไปเหมือนทุกครั้งที่ฉันคิดอยากจะเอาแต่ใจ

ก็คงคิด… ว่าฉันเป็นแบบนี้กับทุกคน

แต่ไม่ใช่เลย… ฉันอ้อนแค่กับมัน ทำแบบนี้กับมันแค่คนเดียว…