Chapter 2
Hindi nagtagal ay bumaba ang kanyang labi patungo sa aking dibdib. Dinidila-dilaan nito ang maliit na korona ngayon ay tayong-tayo na saka ito sinubo sa kanyang bibig. "Ughhh!" tanging ungol ko. No'ng una ay may nararamdaman akong kunting sakit pero napalitan ito ng masarap. Habang ang isang kamay nito ay hinihimas sa kabila kong dibdib. Salit-salitan nya itong sinubo sa bibig ng lalake hanggang nagsawa ito at bumaba ang kanyang labi sa aking puson habang dinidilaan nya ito. Hanggang pumunta ito sa aking gitnang bahagi na hindi ko matatandaan kung paano ito natanggal. Hindi ko alam kung ano ang gagawin sa lalake hanggang nararamdaman ko lang na dinidilaan ang aking tahong at sinipsip ang aking maliit na mani. Dila sinipsip -yun ang paulit-ulit nitong ginawa dahilan upang mapabaling-baling ang aking ulo dahil sa sarap na aking nadama. "Ooooh, aaah! tanging ungol ko. Hanapin ang isang daliri nito ay ipinasok sa butas ng aking tahong dahilan upang mas lalo akong mabaliw sa ginawa nito. " Ughhh, shit! Sige 'eh mukbang mo pa ang aking tahong, Ooooohhhh!" sabi ko habang kinakain ang aking tahong. Dahil sa ginawa ng lalake ay nawaglit sa aking isipan ang sakit na aking nararamdaman dahil sa kabiguan ko sa pag-ibig. "You like it, 'huh?" 'Shit, boses palang ay lalabas na ako!' sabi ko sa aking isipan. "Yes, yes, yes! J-just continue, eat me!" sabi ko dito. Kaya agad naman sinunod ng lalake ang aking sinabi hanggang pinatigas ang kanyang mga dila at pinapasok sa butas ng aking tahong. "Ganyan, ganyan nga! Oooh aaahhh!" hibang kong sabi hanggang may nararamdaman akong lalabas sa aking pikyas Kaya agad ko itong tinulak dahilan upang magtanong ito. "Why?" "Sandali, iihi muna ako!" sabi ko dito Kaya akma akong babangon ng bigla nya akong tinulak pabalik. "Don't hold it!" sabi nya sa akin. "Ilabas mo lang, I wanna taste your juice!" dagdag nitong. "Anong juice? Gusto kong umihi kaya iihi mu——" Hindi ko natapos ang aking sasabihin ng bigla nalang niya minukbang muli ang aking tahong dahilan upang mapa-ungol ako muli. Hanggang hindi ko na mapigilan ang aking sarili kaya isang mahabang ungol ay kumawala sa aking bibig saka lumabas ang kanina ko pang pinipigilan. Agad itong nasalo sa bibig ng lalake hanggang narinig ko na lang ang sinabi niyang. "Oooh, fucking delicious!" Ungol pa nitong sabi saka dinilaan muli ang aking tahong. Habang ako ay lupaypay ang aking katawan kaya napapikit ako sa aking mata dahil sa pagod at kalasingan. Ngunit agad din ako napahiyaw ng may biglang pumasok sa butas ng aking tahong. "Ouch!" sabi ko saka napatulo ang aking mga mata. "I'm so-sorry! Akala ko ay hindi kana virgin!" sabi nito. Hindi ako umimit dahil sa sakit na aking nararamdaman. Ilang minuto ay sinabi kong kumilos na ito. "Don't worry, mag-iingat ako sa bawat galaw ko!" sabi nya sa akin. Hanggang kumilala ito ng dahan-dahan, may nararamdaman akong kunting sakit hanggang ang sakit ay napalitan ng ibayong kiliti at sarap dahilan upang sinasalubong ko ang bawat ulos nito kaya sabay din kaming umungol sa sarap. "Aaahhh, ang sarap! Sige pa bilisan mo pa, Ooooh ahhhh oh oh ahhhh!" "Fuck, you so tight! Ughhh, my buddy want more. Ughhh ughhh!" Ungol din nito kaya sabay kaming nilabasan dalawa. Ang akala ko ay tatantanan na nya ako ngunit hindi pala. Limang beses nya ako inangkin paulit-ulit. Ibang-ibang posisyon ang ipinaranas nya sa akin. Parang walang kapaguran pag-angkin nya sa'kin. Kaya hindi ko na napigilang nakatulog ako habang naglabas-masok parin ito sa aking likuran. Kinabukasan Tanging pananakit sa buong kong katawan at pati ang aking gitnang bahagi dahilan upang magising ako. Ngunit agad din ako nagtataka kung bakit iba ang silid hanggang pumasok sa aking ang ala-ala nangyari kaya agad kong minulat ang aking mga mata. Napasinghap lamang ako ng napagtanto kong may kasama akong isang estrangherong lalake. Nais akong magwala o magalit pero wala akong magagawa pa, dahil naisuko ko ang aking pagkababae sa isang lalaking hindi ko man lang kilala. Kaya't nagmamadali akong bumangon ng dahan upang makaalis agad dito. Napangiwi lamang ako ng nararamdaman ko ang hapdi at kirot sa aking gitnang bahagi. 'Ouch!' sambit ko sa aking isipan. Agad kong pinulot ang aking mga damit at nagmamadaling nagbihis. Para akong isang mangnanakaw takot na magising ang estrangherong lalake. Pagkatapos kung magbihis ay agad akong tumayo at naglabas ng sampung libo upang iiwan ko doon. "Tama na siguro ang sampung libo para sa isang gabi" mahina kong sabi saka nagmadaling lumabas sa silid. Paika-ika akong mag lakad buti na lang at wala akong nakasalubong na taong. Kaya nakahinga ako ng maluwag dahil tuluyan akong nakarating sa labas ng hotel saka ako pumara ng taxi at ibinigay ko dito ang aking address. Hindi nagtagal ay agad akong nakarating sa bahay kaya binayaran ko agad ang taxi driver saka lumabas. Nakahinga ako ng maluwag ng makitang patay pa ang ilaw sa loob. "Hay, salamat at tulog pa si Mama!" sabi ko sa aking sarili. Maingat kong binuksan nang pintuan saka pumasok sa loob na walang ingay na parang isang mangnanakaw ang pumasok at takot makalikha ng ingay. Nang tuluyan akong nakapasok ay agad akong dumeretso sa aking silid upang makapag-linis ng katawan upang makapag-isip ng mabuti kung ano ang dapat kong gawin. 'Gaga ka talaga, Anne! Paano kong mabuntis ka?' sambit ko sa aking isip. Pagkatapos kong maligo ay agad akong nagbihis saka humingi sa aking kama. Dalawang araw ang lumipas ay balik trabaho na ako si Celyn naman ay balik sa Manila. Matagal na nya akong gustong isama kaya lang hindi ko magawang iwang sina Mama at si Boknoy kaya palagi akong tumatangi. Habang nag lalakad ako patungo sa munisipyo ay agad humarang si Conrad sa akin at marahas nya akong hinawakan sa kamay dahilan upang napadaing ako sa sakit. Ngunit may isang lalakeng bilang dumating upang mapalingon kaming dalawa. "How dare you touch my woman!" galit nitong sambit. "Who are you, how dare you own my woman!" tugon ni Conrad sa lalaki ngayon ay yakap pa rin nya ako. "Ako ang kanyang mapapangasawa, ang ama ng kanyang magiging mga anak!" agad nitong tugon sa tanong ni Conrad kaya agad akong nagtataka dahil hindi ko ito kilala man lang. " Kaya wala kang karapatang hawakan ang pagmamay-ari ko!" mas lalo akong nabigla sa sinabi ng lalake nais akong magtanong pero mas umibabaw ang aking takot at pangamba. 'Kailangan akong makatakas sa kanilang dalawa. Mag-isip ka ng paraan, Anne!' sabi ko sa aking sarili hanggang sumugod si Conrad dahilan upang mabitiwan nya ako kaya agad akong umeskapo upang makaalis sa dalawang taong nagsuntukan.Chapter 3 Nakahinga ako ng maluwag nang makatakas sa kanilang dalawa at mapayapa akong nakarating sa aking munting tahanan. Ngunit hindi ko maiwasang mag-alala dahil may dalawang lalaki na konektado sa aking buhay. Una ay ang Ex ko na cheater at ang isa ay hindi ko man lang kilala o nakita sa buong buhay ko. "Hay, ano bang nangyari sa iyo, Anne? Sinong lalaki 'yun? Bakit ka inaangkin na parang pag-aari ka niya?" usap ko sa aking sarili habang papasok sa aming bahay. Nang makapasok ako, agad kong nakita si Mama na nagluluto kaya agad kong siya nilapitan, nagmano, at ikinuwento sa kanya ang nangyari sa akin ngayong araw. "Mag-ingat ka palagi, anak, dahil mukhang baliw ang ex mo sayo!" sabi ni Mama sa akin. Kaya agad akong tumango sa sinabi niya. Matapos limang araw ng pag-iisip, napagpasyahan kong kailangan kong lumisan upang makaiwas sa panggugulo ni Conrad sa akin. "Tamang-tama dahil andito si Celyn para maghanap ng gustong magtrabaho sa Manila. Kaya kailangan ko talagang makumb
Chapter 4 "Aaahhh, ang sarap! Sige pa bilisan mo pa, Ooooh ahhhh oh oh ahhhh!" "Fuck, you so tight! Ughhh, my buddy want more. Ughhh ughhh!" Ungol din nito kaya sabay kaming nilabasan dalawa. Ang akala ko ay tatantanan na niya ako ngunit hindi pala. Limang beses niya ako inangkin paulit-ulit. Ibang-ibang posesyon ang ipinaranas niya sa akin. End flashback. Pinagmulahan ako habang sumasagi sa aking isipan kung paano kami ng tatalik sa lalake ni pangalan ay hindi ko alam. Basta ang naalala ko lang ay may tattoo ito sa kanyang dibdib na isang maliit na agila. "Sino kaya ang lalaking 'yun?" wika ko sa aking sarili habang nagpapatuloy sa pag-iimpake. "Hoy, Anne ang landi mo!" pagalit kong sabi sa aking sarili. "Pero ang galing niya magpaligaya sa tulad kong walang karanasan at saka malaki rin ang kanyang Dakz!" hagikhik kong sabi. Hanggang hindi ko namalayan na tapos na pala ako ng impake Kaya agad ko itong ilagay sa may gilid at nag tungo sa kusina upang magluto ng hapunan naming
Chapter 5 "Ah ganon ba, sige pahiram muna 'ha?" sabi ko dito. "Sayo na lang 'yun, bigay na man 'yun sa mangliligaw ko!" sagot naman niya sa akin sabay hagikhik. Napatingin ako sa magiging Boss ko ngayon na naka-tingin sa daan, napansin ko na mukhang pabilis na pabilis ang pagtakbo niya, mukhang galit yata. Kaya nabuo sa aking isipan na ang boss nito ay may pagtingin sa kaibigan ko, pero ang kaibigan ko ay mukhang manhid, hindi niya ito napansin. "Ah, Boss, lumagpas na po tayo sa apartment ko!" takang tanong ni Celyn pero hindi ito sinagot bagkus ay binilisan pa ang takbo. Kaya napakapit ako ng mahigpit sabay sabi. "Ay, nako Celyn, ayaw ko pang mamatay. Isang boses pa akong nadiligan!" takot kong wika kay Celyn. "Boss, dahan-dahan naman dahil may isang taong ayaw pang mawala sa mundo na hindi madiligan muli," sabi nito. Kaya binagalan naman ito, pero nagtatanong ito kung anong hindi nadidiligan. "What? Nadidiligan? What kind of food is that!?" tugon nito. Kaya agad akong pinamul
Chapter 6 Iminulat ko ang aking mga mata nang biglang tumunog ang aking phone kaya agad ko itong tinignan kung sino ang tumatawag.Bf-C Calling! ! ! "Hello!" paos kong wika dito. " Hoy, natutulog ka pa ba, babae? 6 pm na 'ha!" sagot agad ni Celyn sa akin. Kaya agad kong inilayo ang aking phone sa aking tainga upang makita ko ang oras. Mabilis kong tinignan ang oras sa phone ko at saka bumuntong-hininga muna ako bago nagsalita muli. "Napasarap ang tulog ko, salamat sa pagtawag at paggising mo sa akin. By the way, bakit mo ako tinatawag?" tanong ko agad sa kabilang linya. "Checking lang, wag magluto kasi BH ang dala ko, hehehehe!" sabay hagikhik nito sa kanilang linya. "Sige, anong oras ka uuwi?" tanong ko dito. Agad naman itong sumagot sa aking tanong. "Ten (10) pm!" laglag ang panga ko sa kanyang sagot. "Ano ka ba, Celyn!" kunwaring nagmaktol kong sabi. "Umuungol na ang alagang dragon ng tiyan ko na si Celyn, kapag ten (10) pm kapa uuwi!" dagdag kong sabi. Alam ko na
Chapter 7 Habang nanlalaki ang mga mata ni Celyn sa pagtataka sa pag-amin ko, dali-dali kong ipinaliwanag kung paano nangyari ang hindi inaasahang engkwentro noong gabing lasing sa bar. "Noong gabing iyon, sobrang lasing ako na hindi ko namalayan na nakipagtalik ako sa isang estranghero," pagtatapat ko. Napatakip ng bibig si Celyn sa gulat, nanlalaki ang mga mata sa hindi makapaniwala. "So, how was it? Was he well-endowed? Was he skilled? Was it pleasurable?" binomba niya ako ng mga quickfire na tanong. "Ito ay hindi kapani-paniwalang performance, kaya kinabukasan masakit ang tanong ko!" nakangiting sagot ko. Nang mapagtantong lumipas ang oras nang hindi napapansin, dali-dali naming kinuha ang mga gamit ni Celyn at naghandang ibumaba sala ang mga ito, dahil mamaya ay uuwi na kami sa subdivision kung saan kami nakatira ngayon. Habang nagmamadali kaming bumaba ng itaas, bumilis ang tibok ng puso ko sa magkahalong tuwa at nerbiyos. Dahil sigurado akong hindi nya ako tatantan
Chapter 8 Nakita ko kung paano napangiwi si Celyn sa aming nakita. Malapad ang mga ngiti sa lalakingay dalang bulaklak ang buhok nito ay subrang dikit at kumikintab kahit tanging ilaw lamang sa poste ang nagsisilbing ilaw. Nais kong matawa pero pinigilan ko lamang dahil baka ma-offend ko pa ang lalaki. Hanggang nakarating ito sa aming pwesto saka ito lumapit kay Celyn. "Hi Celyn, for you," anito habang inaabot sa kanya ang mga bulaklak at iba pang gamit sa mga paper bag. Magsasalita na sana si Celyn ng biglang may nagsalita sa likod namin. "Sumakay na kayo sa kotse!" agad kaming napatalon sa gulat kaya agad kaming napalingon kung sino ang nagsalita. "Boss!" wika ni Celyn dito. Hindi naman ito sumagot pero kinuha nito ang ibang gamit na aming bitbit saka kami tinalikuran. Kaya naiwan kaming dalawa na walang imik. Kaya wala kaming choice kundi sumunod. Agad naningkit ang aking mgaata. 'May something talaga silang dawala,' sabi ko sa akin isipan. Hindi rin nagtagal ay na
Kabanata 9 "Well! Well! Well! Andito na pala ang malandi, at mukhang may kasama pang isang malandi din," sabi sa isang babaing mukha pinanganak sa harina. Na mas lalong kinainit ng aking tainga. "Aish, mukhang hindi ako matatanggap sa trabaho na ito kung hindi ako makapagpigil," bulaong ko sa aking sarili. "May sinabi ka?" galit na tanong sa babaing makapal ang makeup. "I'm sure, naghahanap nyang ng mabibiktima upang yumaman," sabi sa kasama nito. Kaya hindi ko na napigilan ang aking sarili kaya agad ko iyong hinarap na puno ng galit sa mukha. " Excuse me miss, kami ba ang sinasabihang ninyong malandi? Kasi tayo lang naman ang nasa loob ng elevator!" galit kong sabi. Nagtawanan ito ang mga ito na parang nasiyahan sa aking tanong. "Hahahaha tumpak. Walang iba kundi ikaw at yang kasama mong malandi," turo nito kay Celyn ngayon ay tahimik lang sa may gilid. "At bakit mo nasabing malandi kami, may inagaw ba sya sayo miss!?" tanong ko dito na may galit. "Wala pero i-na
Chapter 10 Napatingin ako sa magiging amo ko, sana. Nakita ko sa kanya mga mata ang pagkabagot at parang naiinis ito kaya agad akong napangiwi sa aking nakita. "Good morning, Boss!" bati ni Celyn. Hindi sana ako babati kung hindi inaapakan ni Celyn ang aking paa kaya agad akong nagsalita. "G-Good morning, Boss!" ngiwing sambit ko. "Ang schedule ko ngayon, Ms. Andres!" sabi nito saka binuklat ang mga files nasa table nito. Ngunit agad din itong natigil sa kakabukas ng tumunog ang phone ito. "Hello?" malamig niyong sagot. "Hmmm, are you sure?" dagdag sagot nito sa kabila saka tiningnan sa aming. "Okay," saka pinatay ang tawag. Tumingin ito sa aming dalawa palipat-lipat na parang may pinag-aralan sa bawat kilos namin kaya kinakabahan ako. 'Letse na, mamatay na ko daani,' sabi ko sa aking isip. Tumayo ito sa kakaupo at pumunta sa aming kinatatayuan. 'Bantay, Anne! Naa na paingun!' Kaya na alarma ako sa, inihanda ko ang aking sarili sa pusibilidad mangyari. "Sumuno
Chapter 114 The Final Makalipas ang ilang buwan, naging opisyal na ang "Anne’s Light Foundation". Sa araw ng paglulunsad, napuno ng mga tao ang event hall—mga bata, magulang, at mga kaibigan. Si Amara, sa kanyang simple ngunit eleganteng damit, ay tumayo sa entablado, hawak ang mikropono. Iba na ang kanyang aura ngayon—matatag, puno ng kumpiyansa, at may bagong pag-asa. "Mahal ko si Mom," panimula ni Amara, nagpipigil ng emosyon. "Hindi madaling mawalan ng isang magulang, lalo na kapag sila ang ilaw ng iyong buhay. Pero natutunan ko na ang ilaw na iyon ay puwedeng ipasa sa iba—sa mga batang nangangailangan ng gabay at pagmamahal." Tumingin siya sa akin mula sa entablado, at alam ko na ang susunod na sasabihin niya ay hindi lamang para sa mga tagapakinig, kundi para rin sa aming. "Ang "Anne’s Light Foundation" ay hindi lamang para kay Mom, kundi para sa lahat ng mga batang nawalan ng magulang, upang ipakita na hindi sila nag-iisa. May pag-asa, at may mga taong handang mag-ab
Chapter 113 Dixon POV Habang pinagmamasdan ko ang proyektong inilunsad ng aming mga anak bilang alaala sa kanilang yumaong ina, si Anne, dama ko ang saya at pagmamalaki habang nakikita ko ang kanilang mga ngiti. Ngunit sa kabila ng mga ngiting iyon, hindi pa rin naitatago ng kanilang mga mata ang lungkot, lalo na ni Amara, ang aming panganay, na lubos na naapektuhan sa pagkawala ng kanyang ina. Samantala, ang dalawang kambal ay abalang masayang nakikipag-usap sa kanilang mga kakilala. Si Sitti, na likas na masayahin, ang laging nagbibigay liwanag at ngiti sa amin. Sa kabilang banda, ang kanyang kakambal na si Stanley ay mas malalim mag-isip at laging may malawak na pag-unawa sa mga nangyayari sa paligid. Siya ang nagiging sandigan namin, habang si Amara, mula nang pumanaw ang kanyang ina, ay naging mas seryoso at mas nagtuon sa lahat ng bagay. Si Amara ang pinakaapektado sa pagkawala ng kanyang ina. Mula noon, bihira ko na siyang makitang ngumiti. Naging seryoso ito sa trabaho
Chapter 112 Stanley POV Ang araw na iyon ay puno ng kalungkutan, ngunit habang naglalakad kami palayo sa libingan ni Mom, isang pakiramdam ng responsibilidad ang bumalot sa akin. Si Sitti at ako, kami ang natitirang mga anak, at sa aking puso, alam kong kailangan kong maging haligi ng pamilya. Kailangan kong ipakita ang lakas, hindi lamang para sa sarili ko kundi para sa kanila. Habang naglalakad, nahulog ang aking tingin sa lupa. Ang mga alaala ni Mom ay bumabalik—ang mga tawa niya, ang mga payo sa buhay, at ang mga simpleng sandaling kasama siya. Saksi ako sa kanyang lakas sa kabila ng lahat ng pagsubok na hinarap niya. Pero ngayon, ang tanong ay; 'Paano ko siya mapapangalagaan sa kabila ng kanyang pagkawala?' “Stanley,” sabi ni Sitti, lumingon siya sa akin. “Anong iniisip mo?” “Iniisip ko kung paano natin maipagpapatuloy ang lahat ng ipinaglaban ni Mom,” sagot ko. “Kailangan nating ipagpatuloy ang kanyang mga pangarap.” Ngumiti siya ng mahina. “Oo, para kay Mom. Pero pa
Chapter 111 Sitti POV Ang araw ng paglilibing ni Mommy Anne, ay isa sa pinakamabigat na araw sa buhay ko. Sa kabila ng lahat ng nangyari, may mga bagay na tila hindi ko matanggap. Habang nakatayo ako sa tabi ng kanyang puntod, ramdam ko ang bigat ng bawat pagkilos at salita. Ang bawat mukha sa paligid ay nagdadala ng sariling kwento ng sakit at pagkawala, ngunit sa akin, ang sakit ay mas malalim. Nakita ko si Ate Amara sa tabi ng aming ama, hawak ang mga kamay nito, at alam kong kahit gaano kalalim ang kanyang sakit, nariyan pa rin ang katatagan sa kanyang puso. Pero sa akin, parang isang bagyong dumaan—wala akong nakitang liwanag. Ang lahat ng alaala namin ni Mom ay nagiging ulap sa aking isipan, parang mga larawan na unti-unting naglalaho. “Bakit ganito, Mom?” bulong ko sa sarili habang nakatingin sa hukay. “Bakit kailangan mo pang umalis?” Luminga-linga ako sa paligid, tila hinahanap ang sagot sa mga mata ng mga tao. Wala. Sila rin ay nababalot ng lungkot. Nakita ko ang m
Chapter 110 Amara POV Bata pa lang ako, alam ko na espesyal si Mom. Hindi lang dahil sa palaging mainit ang mga yakap niya o masarap siyang magluto—iba siya. Palagi niyang pinaparamdam sa amin na mahalaga kami, na kahit anong mangyari, andiyan siya para sa amin. Pero habang lumalaki ako, napansin kong unti-unti siyang nagbabago—ang mga ngiti niya, kahit totoo, ay may halong lungkot. Ngayon, alam ko na ang dahilan. Noong una kong nalaman na may sakit si Mom, hindi ako makapaniwala. Palagi kong iniisip na magiging masaya at buo ang pamilya namin magpakailanman. Hindi ko lubos naisip na maaaring mawala siya. Pero nang makita ko siyang humihina, doon ko napagtanto ang katotohanan. Napakahirap tanggapin na hindi lahat ng bagay sa mundo ay permanente. Sabi nga ni Mom noon, "Ang buhay ay parang isang libro—may simula at may katapusan, pero mahalaga kung paano natin isinusulat ang mga pahina." Nang mas maramdaman ko ang bigat ng kanyang sitwasyon, mas naging malinaw sa akin kung gaano s
Chapter 109 Dixon POV Wala nang mas masakit pa sa pag-alam na unti-unti nang nawawala ang pinakamamahal mong tao. Ang mga simpleng bagay na dati kong hindi pinapansin—ang mga ngiti ni Anne, ang kanyang mga kwento, ang kanyang mga yakap—ngayon ay nagiging kayamanang mahirap bitawan. Alam kong hindi ako handa, at kahit anong gawin ko, hindi ko siya kayang pigilan. Simula nang malaman ko ang tungkol sa sakit ni Anne, nag-iba ang pananaw ko sa buhay. Ang bawat araw, bawat sandali, ay tila binibilang ko na. Lahat ng ginagawa namin ay parang may halong lungkot, kahit na sinisikap kong gawing masaya ang mga natitirang araw namin bilang isang pamilya. Isang umaga, habang nasa veranda si Anne at nagmumuni-muni, pinanood ko siya mula sa loob ng bahay. Ang tahimik niyang pagmamasid sa mga ulap ay parang isang paalala na ang bawat sandali ay mahalaga. Hindi ko mapigilang mapaluha. Hindi ko gustong ipakita sa kanya ang takot ko, pero hindi ko na kaya ang bigat ng nararamdaman ko. Lumapit
Chapter 108 Anne POV Masaya ako na kasama ko ang aking mahal sa buhay—ang aking asawa, si Dixon, at ang aming tatlong anak. Bawat halakhak ni Amara, ang aming panganay, ay nagbibigay ng kakaibang saya sa aking puso. Sa kabila ng kanilang paglaki, nananatili ang respeto ng kambal, sina Sitti at Stanley, sa kanilang nakatatandang kapatid. Nakikita ko sa kanilang lahat ang mga mabubuting tao sa hinaharap—mga anak na magpapasaya sa amin ni Dixon. Sa kabila ng kahinaan ng aking katawan, hindi ko ito pinapahalata. Ayaw kong mag-alala sila sa akin. Pinili kong itago ang aking sakit upang hindi sila mag-alala o magdalamhati. Alam ko na ang aking oras ay limitado. Ngunit sa bawat araw, sinusulit ko ang bawat sandali, ginugugol ang natitirang oras kasama ang mga pinakamahalaga sa aking buhay. Sa bawat ngiti ni Dixon, ramdam ko ang kanyang pagmamahal. Hindi man niya diretsong sabihin, alam kong nararamdaman niyang may mali sa akin. Minsan, mahuhuli ko siyang nakatingin nang matagal, ti
Chapter 107 Sitti POV Mula nang magdesisyon kaming umuwi, ang puso ko ay puno ng excitement. Hindi ko maikakaila ang ligaya na dala ng muling pagkikita sa aming pamilya. Habang ako’y natutulog, naisip ko ang mga alaala ng aming kabataan—mga picnic, beach trips, at mga bonding moments na kasama ang aming mga magulang at kapatid. Pagkagising ko sa umaga, sabik akong nag-ayos ng mga gamit. “Stanley, anong oras tayo aalis para sa beach trip?” tanong ko, habang nag-aayos ng mga swimsuit at towels. “Siguro mga alas-dos, para hindi masyadong mainit,” sagot niya. Habang nag-aalmusal, pinagmamasdan ko ang aming mga magulang na masayang nag-uusap. Ang kanilang ngiti at tawanan ay nagbibigay ng init sa aking puso. “Gusto ko sanang ilabas ang mga lumang litrato natin mamaya, para balikan ang mga alaala,” mungkahi ko. “Magandang ideya yan! Masaya siguro ‘yun,” tugon ni Mom, sabik na naghahanap ng mga album. Matapos ang almusal, nagsimula na kaming maghanda para sa beach. Ang mga bata, tula
Chapter 106 Stanley POV Mula nang nag-video call kami ng aming mga magulang, puno ng saya at excitement ang aming puso. Nais naming surpresahin sila sa aming pagbabalik sa Pilipinas. Ang mga alaala ng mga pamilya namin ay nagbibigay ng inspirasyon sa amin, at ang mga plano namin ay unti-unting bumubuo. “Stanley, excited na ako! Kailangan nating maging maayos ang lahat,” sabi ni Sitti habang nag-aayos ng aming mga kagamitan sa suitcase. “Oo, dapat tayong maging tahimik tungkol dito. Gusto kong makita ang kanilang mga mukha kapag nakita nila tayo,” tugon ko, punung-puno ng kagalakan. Habang nag-iimpake, naisip ko ang mga bagay na nais naming ipahayag sa aming mga magulang. Matagal na rin kaming wala sa Pilipinas, at ang pagkakataong ito ay tila isang regalo. Ang mga pagmamahal at alaala mula sa mga nakaraang taon ay muling bumabalik sa akin. “Anong mga pasalubong ang gusto mong dalhin?” tanong ni Sitti habang naglalagay ng mga damit. “Baka magdala tayo ng mga sweets at del