Prologue

Gabreo's Mansion

Four years ago,

"Thank you." He said half smiling at biglang kinuha ang kamay niya na busy sa pag punas sa mga galos nito. 

Hindi naman niya maiwasang uminit ang pisngi niya sa kakaibang dulot ng kamay nitong nakahawak sa kamay niya. 

She bit her lower lip, as she feel the unexplainable feeling again twirling inside her stomach, when she look at his dark eyes. Napahugot pa siya ng hininga ng hindi niya makayanan ang titig nito. 

"Magpahinga ka na you need that." She coldly said to him para itago ang kakaibang pakiramdam na ibinibigay nito sakanya. 

Its been a week since that fight happened. At isang linggo narin nilang ina-aalagaan ang limang lalaking hindi nila kilala. 

Nasa magkaibang silid ang mga ito, At siya ang nagbuluntaryo upang alagaan ang lalaking nasa harapan niya na matiim na tinitignan siya ngayon. 

"I've had enough rest, kaya ko na ang sarili ko kaya hindi ko na kailangang magpahinga." Ang sabi nito sakanya at kinuha sa kamay niya ang ginamit niyang pangpunas dito, at inilagay iyon sa ibabaw ng bedside table. 

Alam niyang mabuti-buti na ang lagay nito, at naghihilom narin ang ibang sugat na natamo nito isang linggo ng nakakaraan. 

Kaso gusto niya lang manigurado. Tatlong araw na kasi ang lumipas nang magising ito, kaya iniisip niya na Kailangan pa nito ng mas maraming pahinga para mabawi nito ang lakas. 

Isa pa medyo may kapayatan ito at mukhang kulang sa tulog kaya hindi siya mapakali at inaalagaan parin ito. 

But still he managed to look good and handsome na talaga namang nakakapagpahinto sakanya paminsan-minsan sa ginagawa. 

"Fine, lalabas na ako total okay ka naman na." Aniya at binawi ang kamay bago tumayo. 

Pero hindi pa man siya nakakaisang hakbang ng higitin nito ang kamay niya ng may kalakasan na ikinabagsak niya sa dibdib nito. 

Dahil nakahiga ito ay agaran niyang naitukod ang kamay sa kama para hindi ito masaktan. 

"Don't leave yet." He said almost a whisper that she can't help but to gulp as she heard the loud beating of his heartbeat while looking at her intently. 

She always feel something weird everytime that she's with him. Katulad nang una niya itong makita, isang linggo ng nakakaraan. 

All the feeling is weird yet it made her happy inside na hindi niya alam ang dahilan. She doesn't even know how to handle her emotions, dahil yon palang ang kauna-unahang pagkakataon na makaramdam siya ng ganoon sa isang lalaki. 

A man she doesn't know even his name at kong saan ito nanggaling. Pero kakaiba ang dulot ng tingin at hawak sakanya. 

"I-I have t-to leave, kailangan ko pang t-tingnan ang mga kasamahan mo." Aniya na hindi mapigilan ang mautal. 

"I think they're fine, dito ka na muna. I hate being alone here." Sabi nito na bahagya pa siyang kinabig papalapit dito. 

Napakapit naman siya ng mahigpit sa kama takot na baka madaganan ito. 

"L-let go. Baka m-madaganan kita at masaktan ka." Utal na sabi niya ramdam ang takot na baka madama nito ang kakaibang epekto na dulot nito sakanya. 

"Whats you're name Ms. I've been here for quite a week sabi mo nga. But still I haven't know you're name yet." Ang sabi nito na hindi man lang nakinig sa sinabi niya. 

Napahawak ang isang kamay niya sa dibdib nito ng wala sa oras nang mangawit iyon sa pagkakatukod. Ramdam niya sa kamay ang kakaibang bilis ng tibok ng puso nito katulad nang sakanya. 

She close her eyes, pinipigilan ang sariling makagawa ng isang bagay na baka pagsisihan niya sa huli. 

She was beyond confuse of what she feel, tila hindi niya kontrolado ang sarili at nakakaramdam siya ng ganon dito.

Napabuntong hininga naman siya at walang emosyong nagmulat ng mata. 

"Same as you, hindi rin kita kilala kaya patas lang tayo." Aniya at mabilis na tumayo. 

Agad na naman nitong hinawakan ulit ang kamay niya. Na nagpabilis ulit ng tibok nang puso niya. 

"It's okay, we have all the time in the world para kilalanin natin ang isa't isa." Anito at tinanggal ang kwentas na sout-sout nito. "Here keep it, it's yours now, thanks again for risking all your lives for us. Utang na loob naming magkakaibigan ang buhay namin sa inyo ng mga kaibigan mo." 

He sincerely said and put the necklace in her hand as he stare at her eyes intently "See you tomorrow, I'll be waiting for you." He said, and kiss the back of her hand that make her feet feels like jelly. 

She didn't say a word and just nod at him before she walks out in that room. 

Nang maisara niya iyon ay agad siyang napasandig sa pintuan habang hawak ang dibdib na hindi na magkamayaw sa pagtambol. 

She can't stop herself from smiling widely as she feel the heat of her cheeks and the tingling sensation in her stomach. 

She smile even more, as she saw the beautiful necklace at her hand and remembering what he just said. 

For the first time in her life she feel extraordinary. The happiness she feel is so strong that she can't even wait for tomorrow comes, as she would see him again and have time to know him even more. 

She was happy the whole day na pinagtataka nang mga kaibigan niya. Nakuha pa niyang tumulong sa mga kasambahay doon na minsan lamang niyang gawin.

She felt alive na hanggang sa pagtulog niya ay pakiramdam niyang nasa alapaap parin siya. 

But when she woke up. Things turned up so bad with her. He is nowhere to be found even his friends are gone. 

There's no trace and even a hint para malaman man lang kong saan nila ito hahanapin. 

He said, they have all the time in the world to know each other yet he leave her. 

Left only nothing but the necklace and the unexplainable feeling he give her. 

"I can't find them Lory, there are nowhere to be found." 

Napalingon naman siya kay Adeline nang lumapit ito sakanya. 

"Ako na ang maghahanap." Chloe said na nagpalingon sa tatlo dito. While she just sitting silently in the swivel chair and holding the necklace she was wearing. 

"Hayaan na nalang natin ang mga yon. I think they're already gain their strength and can able to protect themselves pag may magtangka mang masama sa mga ito. Sapat na sigurong tinulungan natin sila. Wag na nating pagkaabalahan hanapin pa." Lexie said. 

"NO.." Sabay na sabi namin ni Chloe na ikanataka ng tatlo habang nakatingin saming dalawa. 

"A-ako na ngang maghahanap para di na kayo maabala pa. Ako na bahala don." Sabi ni Chloe. 

"Eh bakit mo hahanapin yong mga taong umalis na hindi nagpapaalam. Aksaya lamang iyon ng oras." Gracelyn said. 

"Gracelyn is right. It would be a waste of time, mas may importante pa tayong gagawin kaysa maghanap sa mga taong kusa namang umalis na walang paalam." Serysong sabi ni Adeline. 

"What's up with you two..?" takang tanong ni lexie sakanila ni Chloe nang hindi sila umimik. Pero nang hindi niya makayanan ang tahimik ay bigla siyang nagsalita. 

"Find them." Aniya at tinignan si Chloe bago tumayo. "And you three, stop asking questions." she said without any emotion bago tuluyang umalis.