เสียงรองเท้าส้นสูง ตึกๆ ตึกๆถูกกระแทกดังขึ้นๆ เมื่อลิลินหันกลับไปมองเข้าไปในร้านที่เธอเปิดประตูออกมาเมื่อครู่
...แล้วเห็นติณห์ยังนั่งอยู่ที่เดิม
ให้ตายสิ...เขาไม่เคยเป็นแบบนี้ ปกติเขาต้องตามออกมาแล้วขอไปส่ง!
เมื่อรู้แบบนั้นลิลินก็โมโหมากขึ้น เธอรีบโทรหาคนขับรถของบริษัทและเดินดุ่มๆออกจากบริเวณร้านทันที
ก่อนที่ปลายฝนที่นั่งแท็กซี่ผ่าน...เธอจะบังเอิญเห็นเข้า
"พี่คะ..จอดค่ะๆๆ"
ปลายฝนเห็นลิลินเดินดุ่มๆปาดน้ำตาริมถนน เธอก็รีบกวักมือบอกโชเฟอร์จอดรถทันที ถึงแม้ในใจลึกๆตอนนี้จะแอบกลัวว่าตัวเองก้าวก่ายก็ตาม
แต่สัญชาตญาณผู้หญิงของเธอมันตัดสินให้ทำแบบนั้น
ผู้หญิงสวยๆอย่างลิลินเดินร้องไห้ข้างถนนแดดเปรี้ยงๆแบบนี้ มันไม่ปกติแล้ว
"คุณลิลินคะ"
เมื่อรถแท็กซี่จอดสนิท ปลายฝนก็รีบลงจากรถเดินไปทักลิลินทันที จนร่างเล็กที่เดินอยู่หยุดชะงักค่อยๆหันมา และปาดน้ำตาลวกๆ
"มะ..มีธุระอะไร?"
"ฉันเซ็นสัญญาเป็นเลขาคุณแล้วค่ะ ขอถามได้ไหมคะ? คือ...ไม่ทราบว่าจะไปไหน ให้ฉันไปส่งมั้ย?"
ลิลินได้ยินแบบนั้น..เธอก็ไล่สายตาเฉี่ยวๆมองปลายฝนอย่างชั่งใจ ก่อนจะมองไปที่ปากทางร้านอาหาร ที่มีรถลัมโบร์กินีของติณห์กำลังบึ่งออกมาด้วย
บรื้น~~~~!
แน่ล่ะ..เสียงท่อดังๆนั้นทำเธอทั้งเสียใจและโมโห เพราะติณห์เขาขับรถออกมาโดยไม่ชะลอหรือหันมองเธอเลย
เขาขับไปอย่างเร็วราวกับเห็นลิลินเป็นธาตุอากาศ และนั่นมันก็ทำให้คนที่รอง้ออยู่น้ำตาไหลพรากออกมาไม่ขาดสาย
"ฮึก...ฮือ นี่ฉันคือคู่รักกำลังจะแต่งงานจริงๆเหรอ?"
"คุณลิลิน ขึ้นรถก่อนค่ะ" ปลายฝนพยายามปลอบและเปิดประตูรถแท็กซี่ให้ เพราะเธอเริ่มเกรงใจโชเฟอร์กับราคาที่เพิ่มขึ้นๆนั้นแล้ว
ง่ายๆคือทั้งห่วงคนอื่นและขี้งกนั่นแหละ
"ฮึกๆไม่เป็นไร ขอบใจ" ปลายฝนถึงกับถอนหายใจ เมื่อลิลินยังยืนกรานที่จะประชดประชันแฟนของเธออยู่
แต่เมื่อปลายฝนมองตามสายตาของลิลิน..ก็เห็นแฟนเธอขับรถถึงไปนู่น! และติณห์ไม่มีทีท่าจะเปิดไฟเลี้ยวกลับรถมาเลย
"ขึ้นรถก่อนค่ะ แดดร้อนนะคะ..สงสัยคุณติณห์ขับรถไปรอที่บริษัทแล้ว"
ได้ผล ลิลินหยุดร้องไห้แล้วมองหน้าปลายฝนทันที
"จริงเหรอ? เออใช่ อาจจะเป็นไปได้..พี่ติณห์อาจจะไปรอง้อฉันที่นั่น ไม่ก็ไปซื้อดอกกุหลาบนำเข้ากลับมาง้อ แต่ฉันว่าเธอจ่ายเงินค่าแท็กซี่ไปเถอะฉันไม่ชอบนั่งแท็กซี่เท่าไหร่ และฉันก็เรียกรถที่บริษัทมารับแล้ว"
"เอ่อ..." ปลายฝนอึกอัก เพราะเกรงใจคนขับแท็กซี่ที่อุตส่าห์จอดรอ
"ทำไม? หรือเธอไม่มีตังค์? โอเคฉันจ่ายให้" ปลายฝนไม่ทันตอบ และเจ้าแม่ลิลินก็ไม่ได้ก้มมองราคาที่โชว์หลาที่มิตเตอร์เลย
เธอรีบหยิบเงินแบงค์พันจากกระเป๋าตังค์แอร์เมสสีส้ม และส่งให้คนขับรถทันที
ก่อนที่จะบอกว่า..ไม่ต้องทอนเสียเวลา!
บริษัท LiLiN GAM
"พี่ติณห์ไม่มา...พี่ติณห์ไปไหน!"
"เอ่อ......"
"เธอรู้ไหมว่าเขาไม่โทรหาฉันด้วย แถมฉันแกล้งอัพสเตตัสเขาก็ยังไม่กดไลค์หรือคอมเมนท์เลย ฮึกๆแย่มาก ทำไมฉันต้องพร่ำเพ้อตั้งแต่วันแรกที่รับเธอเข้าทำงานด้วย"
ลิลินบ่นพึมพำ..ขณะที่ก้มหน้ากุมขมับอยู่ที่โต๊ะทำงานตัวเอง และนั่นก็ทำให้ปลายฝนที่เป็นคนนอกสุดๆเธอทำตัวไม่ถูก
เธอเพิ่งรู้จักลิลินวันนี้ และเซ็นสัญญาไม่ถึงชั่วโมง แต่เธอก็มารับรู้ปัญหาดราม่าของเจ้านายเรื่องเยอะซะแล้ว
"คือ..ใจเย็นๆนะคะ เพิ่งทะเลาะกันอาจจะอารมณ์ร้อนๆกันทั้งคู่ แยกกันสักพักให้ต่างฝ่ายต่างเย็นเถอะค่ะ"
"แยกกันงั้นเหรอ! ไม่มีทาง! มันไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก เพราะมันไม่เคยเป็นแบบนี้ไง เธอจะทำงานกับฉันเธอรู้ไว้ด้วยนะ ว่าทุกครั้งที่ทะเลาะกันพี่ติณห์จะเป็นคนมาง้อ และแคร์ฉันที่สุด แต่เขาเป็นแบบนี้ฉันว่ามันไม่ปกติ ถ้าฉันห่างๆแยกๆกันอย่างที่เธอว่า ผู้หญิงคนอื่นจะไม่คาบแฟนฉันไปเหรอ?! ยิ่งมีคนจ้องพี่ติณห์เยอะอยู่ด้วย"
น้ำไหลไฟดับ ลิลินบ่นยาวจนปลายฝนอ้าปากค้างฟังไม่ทัน และคิดอยู่ในหัวซ้ำๆ ว่าเธอเอาแต่ใจที่หนึ่งแบบนี้คุณติณห์เขาทนได้ยังไง
"ถ้าอย่างนั้น คุณลิลินก็ต้องทำตัวให้น่ารักๆสิคะ...ปัญหานี้จะไม่เกิดและคุณติณห์จะได้ไม่สนใจผู้หญิงคนอื่นด้วย"
"เหอะ! พี่ติณห์ไม่สนใจพวกรากหญ้านั้นหรอก ก็แค่ผู้หญิงหัวสูงอยากมีผัวรวยๆเท่านั้นล่ะ และที่ฉันทำฉันไม่น่ารักตรงไหน? เอ่อ..เธอชื่ออะไรนะ?"
"ปลายฝนค่ะ-_-"
"อืมปลายฝน ถ้ามันไม่น่ารักเขาก็น่าจะบอกฉันตั้งแต่ปีมะโว้แล้ว! ทำไมมาทนไม่ได้เอาป่านนี้....."
พูดไม่ทันจบอยู่ๆลิลินก็ชะงักไปซะดื้อๆ ก่อนที่เธอจะหันมองปลายฝนที่นั่งอยู่ แล้วค่อยๆตาเบิกกว้างตกใจ..
"หรือ..พี่ติณห์จะมีคนอื่น?!O_O"
"เฮ้อ..." เสียงถอนหายใจนี้เป็นของปลายฝน ที่เริ่มสุดจะทน กับความคิดไปเองของผู้หญิงตรงหน้า
"เธอถอนหายใจทำไม เธอคอนเฟิร์มให้ฉันสิ!"
ตายๆยัยเจ๊นี่!
ปลายฝนเริ่มกลอกตามองบน ราวกับคนหมดสิ้นหนทาง เธอพึ่งรู้จักลิลินวันนี้! และคุณติณห์เธอก็ไม่เคยสนทนาหรือพบปะเขาเป็นการส่วนตัวด้วยซ้ำ
เธอจะไปตัดสินใจอะไรได้
และตอนนี้เข้าใจแจ่มแจ้งแล้วว่าทำไม เลขาของเจ้าแม่ลิลินถึงได้หนีหายตายจากไปทุกคน
"ฉันไม่รู้หรอกค่ะ เพราะยังไม่รู้จักคุณติณห์..."
พรึบ!!
พูดยังไม่จบ เอกสารแฟ้มนึงก็ถูกโยนลงโต๊ะจนปลายฝนสะดุ้งโหย่ง ซึ่งคนที่โยนก็คือเจ้านายสุดแสบผัวใกล้ทิ้งของเธอนั่นแหละ!!
"อะไรคะ?O_o"
"ฉันสั่งคนสืบเรื่องเธอได้แค่เอ่ยปาก จนรู้ว่าครอบครัวเธอ...เก็บเธอมาเลี้ยง-_-"
"คะ..O_O?"
"และบังเอิญสุดๆคือครอบครัวเธอ มีคนดองกับครอบครัวพี่ติณห์ เป็นไปได้เหรอที่เธอจะไม่รู้จักเขา?-_-"
ปลายฝนส่ายหน้ารัวๆแล้วรีบเปิดแฟ้มดูข้อมูลข้างในทันที และในนั้น...ก็มีข้อมูลของเธอทั้งหมดอย่างที่ลิลินพูดเมื่อกี้เป๊ะๆ
"คุณสืบเรื่องครอบครัวฉันได้ยังไง..มันไม่ดีเลยนะ!"
"เธออ่านสัญญาไม่เข้าใจเหรอ? ว่าฉันมีสิทธิตรวจสอบทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเธอ...รวมถึงคู่รักที่เป็นหมอนั่นด้วย แต่เอาเถอะฉันไม่ได้ประสงค์ร้ายหรอก ฉันแค่จำเป็นต้องรู้ไว้ เพราะฉันจะได้มั่นใจว่าเธอไม่หักหลังฉัน"
ให้ตายสิ..ให้ตาย!! ปลายฝนแทบอยากจะลุกขึ้นเดินหนีออกไปให้พ้นๆ เธอสับสนและกลัว ไม่รู้ว่าตัวเองมาพบเจอกับเจ้านายประเภทไหน
หนึ่งกลัวผัวหาย สองกลัวคนนู้นคนนี้หักหลังอยู่ได้! บ้าไปแล้ว!
"......."
"เงียบ? เหอะๆงั้นเริ่มงานเลยแล้วกัน ฉันสงสัยว่าแฟนฉันมีคนอื่น เธอช่วยสืบให้หน่อยสิ..ว่าเขามีคนอื่นจริงมั้ย ถ้ามีก็ไปสืบมาว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ฉันจะได้สั่งลูกน้องเก็บมัน"
ช็อคกว่าคำสั่ง..คือประโยคปิดท้ายที่ลิลินพูดออกมาเรียบๆแบบนั้น นั่นคนนะ..ไม่ใช่ยุง! ที่จะฆ่ากันง่ายๆตบเพียะก็ตาย!
ปลายฝนได้แต่คิดในใจกลัวๆ เพราะเธอตั้งใจมาเป็นแค่เลขาหน้าห้อง ไม่ได้อยากมาเป็นนักสืบตามผัวของใคร! และสัญญางานของเธอก็ตั้งหนึ่งปี! จะลาออกก็ไม่ได้
เธอไม่น่าเชื่อหมอณภัทรเลย
"เอ่อ..คือฉัน"
"เธอต้องทำ..ถ้าไม่เข้าใจก็ไปอ่านสัญญาใหม่ด้วยนะ เอาล่ะส่วนอีกแฟ้มเป็นข้อมูลแฟนฉัน เธอเอาไปอ่านและทำความเข้าใจ ถ้าเกิดมีเหตุการณ์ฉุกเฉินเธอจะได้จัดการแทนฉันได้ เช่นประสานงานกับลูกน้องของพ่อฉัน ไม่ก็ไปถ่ายรูปหลักฐานมา..ว่าแฟนฉันไปกับใครรึเปล่า"
"นี่คืองานที่ฉันต้องทำเหรอคะ? ฉันสมัครเป็นเลขาคุณนะ ไม่ใช่..."
ปลายฝนรีบแย้ง เพราะว่างานที่ลิลินให้ทำ ไม่ตรงกับประกาศที่ลงไว้เลยสักนิด!
"ใช่! อยากได้เท่าไหร่บอกมาฉันไม่เกี่ยงเรื่องเงิน และไม่ต้องห่วงค่าส่วนต่างทั้งหมดที่เธอไปสืบเรื่องแฟนฉัน ฉันจะจ่ายให้สิบเท่า บอกเลยว่าเรื่องผู้ชายฉันจ่ายไม่อั้น!"
เข้าใจว่ารักแฟน แต่ปลายฝนเธอไม่ได้มีปัญหาเรื่องเงินเลย เธอมีปัญหาเรื่่องงานที่ไร้สาระนี่ต่างหาก
แต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธอะไรทั้งนั้น ได้แต่รับคำอย่างจำใจและหอบแฟ้มเอกสารกลับบ้าน
"ติณห์...หล่อรวยสาวๆหมายปอง ทายาทโรงพยาบาล ทายาทสายการบิน นิสัยเป็นคนง่ายๆเฟรนลี่ มีเพื่อนสนิทชื่อเซอร์และอลัน เพื่อนเขาเป็นฝาแฝดทายาทเซอร์พวกห้างโรงแรมบลาๆ...โอ้ย! ทำไมฉันต้องมาจำเรื่องพวกนี้ด้วย! "
ร่่างเล็กที่นอนอ่านแฟ้มบนเตียง ถึงกับฟุบหน้าลงหมอนและทุบเตียงตุบๆ เพราะเธอหัวเสียมาก...และตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะทนกับอีงานบ้าๆได้ถึงวันไหน
ตึ้ง~! LINE (LILIN ได้เพิ่มคุณเป็นเพื่อนผ่านหมายเลขโทรศัพท์)
LILIN : อ่านเข้าใจรึยังจะได้ทำงานให้ฉันสักที! ปล.ห้ามคิดลาออกเด็ดขาด ไม่งั้นคนสวยๆอย่างฉันจะแย่งแฟนเธอ
ปลายฝนกระพริบตาปริบๆอ่านข้อความของเจ้านายนางมารร้ายอย่างงุนงง มันมีคนแบบนี้อยู่บนโลกด้วยเหรอเนี่ย!
LINE ~ Calling LILIN(ว่าไง หึหึ..ที่โทรกลับมาเนี่ยพร้อมทำงานแล้วใช่มั้ย?)ปลายฝนเม้มปากบางๆของเธอ และหลับตาสงบสติอารมณ์ที่แทบอยากจะระเบิดออกมาใส่คนปลายสาย"ไม่ต้องขู่ฉันเรื่องพี่ณภัทรหรอกค่ะ เขาไม่ใช่แฟนฉัน"(อ้าวเหรอ? ตลกจังได้ข่าวแว่วๆว่าเขาเป็นคู่หมั้นเธอนี่ คล้ายๆฉันกับพี่ติณห์ไง โถ่ๆไม่ต้องเขินหรอก..ไหนๆเราก็มีแฟนเหมือนกันเธอควรจะเข้าใจฉันนะ)"ทำไมคุณลิลินไม่สั่งลูกน้องของคุณพ่อคุณล่ะคะ?"(นี่! พูดมาได้ ถ้าสั่งลูกน้องพ่อฉันพี่ติณห์ก็ไหวตัวทันน่ะสิ แต่ตอนนี้เขายังไม่ง้อฉัน..และฉันก็เริ่มมั่นใจมากๆว่ามันมีอะไรไม่ชอบมาพากล งั้นพรุ่งนี้เธอเริ่มงานซะ ฉันจะส่งไกด์ไลน์ไปให้ แค่นี้ล่ะ สวัสดี)LILIN ~วางสายไม่ปีศาจ ก็นางมารร้ายชัดๆ! ปลายฝนหงุดหงิดมาก ตั้งแต่เกิดมาจนโต ไม่เคยมีใครทำให้เธอประสาทเสียเท่านี้มาก่อน นางมารลิลินคนนี้เป็นคนแรก!และมันก็ยังไม่จบแค่นี้!ตึ้ง!~ LINE -LILINLILIN : 1. สะกดรอยตามพี่ติณห์เช้าเที่ยงเย็นจนเขากลับบ้าน 2. ถ่ายรูปผู้หญิงทุกคนที่เข้าใกล้เขา เท่านี้ล่ะไว้ฉันคิดออกจะบอกอีกที เริ่มที่สำนักงานสายการบินเวลฟายแปดโมงเช้าเลยนะ PLAIFON: ค่ะLILIN : ตอบแค่นี้?!PLA
ผับ X"มึงจะเอาไงต่อไอ้ติณห์ กูเห็นมึงนั่งถอนหายใจสิบรอบแล้วนะ" อลันหนึ่งในเพื่อนสนิทฝาแฝดของติณห์ถามขึ้น พร้อมๆกับกลั้วไวน์ในแก้วมองเพื่อนสนิทตัวเอง"กูเหนื่อยว่ะ โสดแบบพวกมึงคงจะดี ไม่ต้องมานั่งเหนื่อยแบบกู" ติณห์ตอบ ก่อนจะเปรยหางตามองเพื่อนฝาแฝดที่หน้าตาละม้ายคล้ายกันทั้งสองของเขา ซึ่งมันก็คล้ายแค่หน้าเท่านั้นแหละ เพราะนิสัยของเซอร์กับอลันแตกต่างกันชัดเจนอลันเป็นผู้ชายที่กึ่งเพลย์บอยทะเล้น และเขาก็เฟรนลี่ตามสไตล์เจ้าของผับ แต่เซอร์เป็นคนนิ่งๆวางมาด..เขาเป็นผู้บริหารที่เนี้ยบน่าเกรงขามจนใครๆไม่กล้าเข้าใกล้"อยากโสด ก็แค่เลิก..จบ-_-" เซอร์ให้ความเห็น แต่ความเห็นนั้นไม่เข้าท่าสักเท่าไหร่ เพราะติณห์ได้ยินแบบนั้นเขาลอบถอนหายใจ และหันไปมองหน้าอลันทันที"เฮ้ยๆไอ้ติณห์..มึงอย่าไปเชื่อไอ้เซอร์ คบมาตั้งนานยังไม่ได้แอ้มเลย อย่าเพิ่งเลิก!!"เซอร์ได้ยินน้องชายฝาแฝดแย้ง ก็ถึงกับถอนหายใจเฮือก ก่อนที่ติณห์จะฉุกคิดและวางแก้วไวน์ในมือ หันมองเซอร์ผู้บริหารหนุ่มถามความเห็น"ถ้าเป็นมึง มึงจะทำยังไงไอ้เซอร์""ขอเลิก ไม่ก็ขอห่าง..ให้ยัยนั่นไปทบทวนนิสัยของตัวเอง เพราะมึงก็ตามใจมาเยอะแล้ว ให้รู้ตัวบ้างก
"ฉัน..จะโทรแล้วนะ""ค่ะ โทรเถอะ..ถ้าไม่โทรผู้หญิงคนอื่นอาจจะชิ่งแฟนคุณไปก่อนก็ได้"ลิลินได้ยินแบบนั้นก็ตกใจ เธอรีบลนลานกดโทรศัพท์ที่ถือไว้โทรหาติณห์ทันที ทั้งที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไง...Calling ~ P' Tiin ~ตืดดดดด ตืดดดดดด~~ตืดดดดด ตืดดดดดด~"เขาไม่รับ! เห็นมั้ยว่าพี่ติณห์ไม่รับโทรศัพท์ฉัน!!!"พังพินาศ สิ่งที่ปลายฝนบอกเธอทุกคำพังไปกับตา ลิลินโกรธมาก เธอรีบเข้าเกียร์รถสปอร์ตคันหรูขับเลี้ยวเข้าไปในสำนักงานทันที โดยที่ไม่สนใจปลายฝนตอนนี้ ที่สาวมือดึงเข็มขัดนิรภัยรัด!เอี๊ยดดดดด~"ว้าย! คุณลิลิน เบรคดีๆสิคะ>[]ทันทีที่ยามเห็นใบหน้าคนขับ เขาก็รีบทำความเคารพและเปิดประตูให้ทันที ก่อนที่ลิลินจะรีบเหยียบคันเร่ง! บึ่งไปจอดที่หน้าประตูสำนักงาน และเปิดประตูลงจากรถไปตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ เสียงรองเท้าส้นสูงของลิลินที่ก้าวยาวๆ ทำทุกคนในสำนักงานรีบเดินหลบทางให้ ทุกคนต่างรู้จักว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร แถมยังรู้ถึงความร้ายของเธอด้วย"พี่ติณห์อยู่ข้างในรึป่าว!?" ลิลินถามเลขาหน้าห้องที่ลุกพรวดขึ้นกลัวๆ จนเลขาคนนั้นหมดทางเลือก เธอกระพริบตาปริบๆมองหน้าปลายฝ
ตึง ตึง ตึง ~~~ตอนนี้เสียงสัญญาณฉุกเฉินในรถดังเตือน ถุงลมนิรภัยรอบทิศอัดเข้าไปที่ร่างเล็กสองร่าง แต่ความเร็วก่อนชนมันทำให้แรงอัดมหาศาล..ทำทุกอย่างพังไม่มีชิ้นดีต่อให้มาตรฐานจะการันตีสักแค่ไหน ก็ไม่มีอะไรป้องกันได้ กับความเร็วและสภาพรถที่พังยับเยินแบบนี้และมันก็ทำให้เลือดสีแดงฉาดท่วมตัวลิลิน เธอขยับได้แค่ปลายนิ้วที่ค้างอยู่ปุ่มเบรคมือไฟฟ้าทีละนิดๆเพื่อพยายามเอื้อมไปหาปลายฝน"ยะ..ยัยบ้า ขับรถประสาอะไร! ฉันรอดฉันจะฆ่าเธอ""ฮึก ขอโทษ ที่ฉัน...ทำคุณซวยไปด้วย"ปลายฝนพร่ำขอโทษเสียงขาดหาย และเธอก็หนักอึ้งที่สมองราวกับโดนหินก้อนใหญ่ทุบ มันถึงเวลาของเธอที่จะได้ชดใช้เรื่องที่เคยก่อ แต่ทำไมชายกำยำคนนั้นต้องใจร้ายใจดำ ทำคนที่ไม่เกี่ยวข้องเจ็บปวดไปด้วย? นั่นมันยิ่งทำให้ปลายฝนรู้สึกผิดและโทษตัวเอง"ฉันทรมานเหมือนจะตาย ฮึกๆ แต่ฉันตายไม่ได้.. ฉันยังไม่เสียตัวให้พี่ติณห์เลย"ลิลินพูดออกมาน้ำตาอาบแก้ม ขณะที่เธอ..พยายามประคองลมหายใจที่รวยรินของตัวเองไว้ให้นานที่สุด"ฉันขอโทษ คุณต้องหาย...ยังไงคุณก็ต้องได้แต่งงานกับคุณติณห์""เหรอ? เหอะๆ แต่ฉัน..ไม่ไหวแล้วยัยโง่ ฉันง่วง""คุณลิลิน...อย่าหลับนะคะ"".
[LILIN TALK]ปวดหัว..ปวดหัวมากๆ เกิดอะไรขึ้นกับหัวฉัน..ทำไมมันหนักและทำฉันรู้สึกพะอืดพะอมขนาดนี้ "ฝน...ฝนมองเห็นพี่มั้ย?"ฉันกระพริบตาถี่ แสงสีขาวที่แสบตาตอนนี้มันจ้าขึ้นๆเมื่อมีคนขยับมาใกล้ๆ ว่าแต่คนๆนั้นเป็นใคร? ทำไมฉันมองเห็นเขาไม่ชัดเลย แต่รู้สึก..ว่าเขาใส่เสื้อกาวน์สีขาวและจับมือฉันด้วย เอ๊ะหรือเขาจะคือคุณหมอ! ?โรงพยาบาลนี้ดีจัง มีหมอนั่งจับมือให้กำลังใจคนไข้ด้วย แถมกลิ่นตัวเขาก็หอมมากๆเลย มันกลบกลิ่นฉุนๆของโรงพยาบาลที่ฉันเกลียดที่สุดโอ้ย...แต่ทำไมยิ่งมอง ฉันยิ่งปวดหัวนะ!>โอ้ยยยย นั่น..นั่นหมอใช่มั้ย? ฉันปวดหัวจะตายอยู่แล้ว! ช่วยฉันสักทีเถอะ รอให้ฉันตายรึไง?!" ฉันสบัดมือที่หมอจับออกและกุมหัวตัวเองไว้ ก่อนที่จะหยัดตัวลุก และพยายามปรับม่านตามัวๆของตัวเองแต่ฉันกลับปวดหนึบที่หัวข้างซ้ายอีกแล้ว มันทวีคูนราวกับถูกใครบีบไม่ก็ขยำ โอ้ย!อธิบายยากจัง! เอาเป็นว่า ไอ้อาการนั้นมันทำฉันทรมานและอยากจะอ้วกสักร้อยครั้งเลยให้ตาย!"ใจเย็นๆนอนนิ่งๆ พี่ขอดูม่านตาหน่อยนะ" ฉันพยักหน้าเบาๆกระพริบตาปริบๆ หมอแทนตัวเองว่าพี่แบบนี้ก็ดีนะ ฉันจะได้ผ่อนคลายแต่เมื่อหมอก้มหน้าลงมาใกล้ๆ..ใกล้ๆ ม่านตา
[PLAIFON TALK]"ลิลิน..ตื่นได้แล้วลูก มาม๊าใจจะขาดแล้วนะ..หนูหลับนานเกินไปแล้ว ฮือๆ"นี่คงเป็นแม่ของคุณลิลินสินะ..ท่านดูดีจัง แถมยังสาวและสวยด้วย"เจ๊ ตื่นสักทีเถอะจะนอนไปถึงไหนวะ? " ส่วนนี่คงเป็นน้องชายของคุณลิลิน เพราะหน้าตาละม้ายคล้ายกับเธอสุดๆ"ลินลูกต้องตื่นนะ ไม่ว่าจะต้องย้ายโรงพยาบาลหรือรักษาที่ไหนป๊าก็ยอม" และนี่คงเป็นพ่อ..ที่น้องชายถอดแบบออกไปเปี๊ยบ หน้าตาดีกันทั้งบ้านเลย"ลินครับ..ตื่นมางอแงใส่พี่สิ พี่ยังไม่ง้อลินเลยนะ..ไม่ทะเลาะกันนะ" เฮ้อ...ส่วนนี่คุณติณห์ ที่นั่งซึมมาสามวันสองคืนเฝ้าคุณลิลินจนถึงตอนนี้ฉันมองเห็นทุกคนในห้อง และรู้สึกเป็นห่วงจริงๆ ถึงฉันจะเข้าออกร่างได้ในขณะที่ร่างคุณลิลินหลับไหล แต่เชื่อเถอะ..มันไม่ใช่ผลดีสักเท่าไหร่ เพราะภาพที่ฉันเห็นมันทำให้ฉันรู้สึกผิดและหดหู่ในใจก็ฉันเป็นคนขับรถ และทำเธอเกิดอุบัติเหตุไปด้วย ไม่ให้ฉันรู้สึกผิดได้ยังไงล่ะ แล้วที่คุณลุงคนนั้น..บอกว่าในอดีตฉันคือย่าของคุณลิลินมันจะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อฉันไม่คุ้นหน้าพ่อของคุณลิลินเลย..'ที่เจ้าไม่คุ้น ก็เพราะเจ้าได้มาเกิดภพใหม่แล้ว..เจ้าไม่เชื่อข้าหรือ?'ฉันที่ยืนเหม่อมองหน้าทุกคน.
'แล้วเราจะทำยังไงดีคะคุณลิลิน?! '"เธอยังมีหน้ามาถามฉันอีกเหรอ? ทำไมเธอถึงรู้ว่านี่คือร่างฉัน! ดูสิเจอเธอแค่วันเดียวก็เกิดเรื่องบ้าๆ เธอผีเหรอห๊ะ อธิบายฉันมานะปลายฝน>[]ปลายฝนกุมขมับเดินวนไปวนมารอบห้อง เธอไม่รู้หรอกว่าจะอธิบายลิลินถึงเรื่องที่เกิดขึ้นยังไง เพราะเรื่องมันยาว และเวลาที่ชายกำยำกำหนดมันก็แค่สามสิบนาทีเองเชื่อเหรอว่าลิลินจะยอมฟังง่ายๆเธอต้องมีคำถาม คำถาม และก็คำถามแน่นอน!'เรื่องมันยาวมากค่ะคุณลิลิน ฉันมีเวลาไม่พอที่จะเล่าให้คุณฟัง ไว้วันหลังนะคะ'ลิลินที่อยู่ในร่างปลายฝนได้ยินแบบนั้น ก็ถึงกับหมดหวัง ฉุกคิดในใจถึงสภาพตัวเองในอนาคตที่เป็นแฟนหมอณภัทรทันทีหล่อน่ะใช่ แต่เมื่อกี้โดนดุแถมไม่ตามใจ มันไม่ถูกใจลิลินเลยเวรกรรมอะไรของเธอนะ...ที่ต้องมาสิงอยู่ในร่างคนอื่นตอนอายุป่านนี้ แถมยังต้องแต่งงานร่วมหอลงโลงกันอีก บ้าจริง!!"ฉันพยายามบอกแฟนเธอ ว่าฉันคือลิลินแต่ฉันพูดชื่อของตัวเองไม่ได้ เธอเป็นมั้ย?"ปลายฝนพยักหน้า เธอได้ยินแบบั้นก็พอจะเดาๆได้ว่ามันถูกต้องแล้ว เพราะชายกำยำบอกว่านี่คือร่างที่แท้จริง มันไม่แปลกหรอก...ที่ลิลินจะอธิบายกับคนอื่นไม่ได้ว่าเธอเป็นใครไหนๆปลายฝนก็ร
"ปลายฝนกลับเข้ามานะลูก มาหาแม่นะ" ลิลินมองหน้าแม่บุญธรรมของปลายฝนทั้งน้ำตา ก่อนจะเม้มปากที่สั่นระริกของเธอแน่น เมื่ออยู่ๆนึกถึงมาม๊าป่านนี้มาม๊าจะเป็นยังไง ปาป๊าจะเสียใจมั้ยที่เธอยังไม่ฟื้น และถ้าตื่นมาคนที่เป็นลูกไม่ใช่เธอ...ท่านทั้งสองจะรู้สึกยังไง"ฮือๆ ทำไมฉันต้องเป็นคนโชคร้าย อุตส่าห์เกิดมาในกองเงินกองทองรวยมหาศาล จะได้แต่งงานกับทายาทตระกูลดัง ทำไมมันต้องมาพังเพราะปลายฝน!! ฮือๆ!"ณเพชรกับแม่บุญธรรมได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับงง ทั้งคู่มองหน้ากันครุ่นคิด ว่าปลายฝนที่ทั้งคู่รู้จัก..ตอนนี้ไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้วแต่..คงคิดไปในทางการแพทย์และจากผลข้างเคียงมากกว่า"ยายทำไมมีลูกโง่แบบนี้เนี่ย ดูสิยายอุตส่าห์เก็บมาเลี้ยง ไม่เห็นคุณค่าชีวิตตัวเองเลย"พอณเพชรพูดแบบนั้น แม่บุญธรรมของปลายฝนก็ฟาดเพียะไปที่แขนหลานชายทันที ก่อนที่จะรีบชี้นิ้วดุ"ณเพชรนี่ก็จริงๆ นั่นน้านะลูก!""ฮือๆ อิพี่ณเพชรเป็นคนปากเสีย! ลิ... โอ้ยบ้าจริง!ฝะ..ฝนไม่ชอบ>[]เอ๊ะ ปลายฝนเรียกเราว่าพี่ด้วยเหรอณเพชร เท่าที่จำได้...เรียกแค่ชื่อนี่"เมื่อยายของเขาสงสัยเช่นกัน ณเพชรก็พยักหน้าเห็นด้วยทันที แต่ก็ไม่ได้อธิบายอะไรหลังจากนี้
พรวิเศษที่ตัวเองได้มา เด็กน้อยไม่รู้ตัวเลยสักนิด เขาเอาแต่คิดว่าตัวเองเป็นฮีโร่ โม้กับปาป๊าว่าตัวเองเก่งที่สามารถช่วยอันอันไม่ให้วิ่งชนโต๊ะได้จนกลับมาจากเกาะของครอบครัว ลิลินก้พาพร้อมไปทำบุญครั้งยิ่งใหญ่ ต่อให้มันจะเป็นพรวิเศษที่ได้มา...แต่เธอก็ไม่สบายใจอยู่ดี "หนูกังวลอะไรอยู่เหรอ?" เมื่อถวายสังฆทานเสร็จ พระสงค์ที่รับไปก็ไถ่ถามขึ้นมา ทั้งที่ลิลินเอง..ยังไม่ได้บอกเล่าเรื่องต่างๆ เกี่ยวกับลูกชายเธอเลยด้วยซ้ำ"คะ?..ถามหนูเหรอคะ?" หญิงสาวถามและชี้ที่ตัวเองงุนงง"ใช่ หนูนั่นแหละ""ค่ะกังวลนิดหน่อย คือ..อยู่ๆลูกชายหนูก็แปลกๆ เขาหายตัวได้ ไม่สิ..หนูไม่รู้จะอธิบายยังไงค่ะหลวงพ่อ พูดไม่ถูก""หลวงพ่อรู้แล้ว ถึงได้ถาม..ว่าทำไมหนูต้องกังวลกับเรื่องนี้ ลูกชายหนูเป็นคนดี วาสนาดีและมีบุญมหาศาล เขาได้พรวิเศษนั้นมา มันจะช่วยปกป้องเขาและคนอื่นๆอีกมาก"ลิลินเม้มปากบางๆของเธอแล้วพยักหน้าตาม ก่อนจะพนมมือขึ้นอีกครั้ง และตัดสินใจพูดบางสิ่งบางอย่าง ที่เธอกำลังอัดอั้นกับหลวงพ่อ"แต่หนูห่วงว่าเขาจะแวบไปตรงนู้นตรงนี้ แล้วเกิดอันตราย ถ้าเลือกได้...หนูอยากให้ลูกชายเป็นคนธรรมดาปกติ หลวงพ่อพอจะช่วยได้มั้ยคะ?""ไ
3 ปีต่อมา..เสียงคลื่นกระทบฝั่ง แสงแดดยามเช้า กลิ่นอายของทะเลที่พัดเข้ามากระทบหน้าตามแรงลม ทำให้หญิงสาวที่นอนกินลมชมบรรยากาศ ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขลิลินทอดมองไปที่ทะเลกว้าง...มองไปที่เกลียวคลื่นกระทบฝั่ง...ซ่า ซ่าแต่ระหว่างนั้นหางตาของเธอ ก็มองลูกชายและหลานๆ ที่กำลังนั่งก่อกองทรายกันริมหาดด้วย"ห้ามโยนทรายนะลูก ยังไม่ทานมื้อเช้าเลย เดี๋ยวอาบน้ำใหม่นะ-_-""ได้เลยๆมาม๊า^^"แหมะ! หมดกัน ไม่ทันขาดคำ..ลินินก็กุมขมับ และลุกขึ้นจากเตียงชายหาดทันที เพราะพอบอกจบเท่านั้น..ลูกชายวัยสามขวบของเธอ ก็ปั้นทรายก้อนโต โปะ!เข้าที่หัวสาวๆที่นั่งเล่นอยู่จนหมอณัทร..ที่กำลังเดินออกมาจากตัวบ้าน เห็นหญิงสาวก้าวสามขุมไปหาลูก เขารีบตะโกนตามหลังทันที"ลิน! ไม่ว่าลูกนะ..ค่อยๆสอน~~""รู้แล้วหมอ! โอ๋กันจริงๆเลย" ลิลินบ่นอิบ ก็เดินไปหยุดที่ลูกชายและหลานสาว ก่อนที่ทั้งสามจะเงยขึ้นทำตาปริบๆมองลิลินราวกับเธอเป็นนางพันธุรัตน์ "พร้อม เล่นแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะลูก ไปแกล้งอันอันกับปลายฝันได้ยังไง ม๊าบอกเมื่อกี้ไม่ได้ยินใช่มั้ย>ลิลิน ไม่ดุลูก~" หมอณภัทรตะโกนบอกอีกครั้ง"เออ รู้แล้วหมอ! ไม่ได้ดุ!""ก็..ก็มาม๊าบอกช้
ตอนนี้รอยยิ้มของติณห์กำลังจางหายไป เพราะน้ำตาลูกผู้ชายของเขา..กำลังเอ่อออกมาท่วมท้นพิธีกร : เห็นมั้ยคะ..ว่าบางครั้งความรักก็ไม่ได้เริ่มต้นด้วยความสวยงามเสมอไป แต่ตอนนี้เจ้าบ่าวของเราดูท่าจะไม่ไหวแล้วนะคะ คุณติณห์คะ..ว่าไงบ้าง^^แล้วปลายฝนก็ส่งไมค์ให้ทันที ก่อนที่จะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาของซีอีโอหนุ่มดูซิ คุณซีอีโอเขาอ่อนไหวอีกแล้ว...ร้องไห้อีกแล้ว..ติณห์ : ผมก็..อยากขอบคุณปลายฝนที่ให้โอกาสผม แล้วผมสัญญาครับ ผมจะรักษาโอกาสนี้ให้ดี...หลังจากวันนี้จะไม่มีใครมาแทนที่ปลายฝน และผมสัญญาว่าจะเป็นสามีที่ดี เป็นพ่อที่ดี เป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดี จะรักและดูแลเธอคนนี้จนแก่เฒ่า ขะ..ขอบคุณครับมีคำพูดมากมายที่เขาอยากพูด แต่หลังๆเสียงติณห์เริ่มสั่นเครือจวนไม่ไหว เขาจึงรีบตัดบทไว..ทิ้งท้ายด้วยคำขอบคุณพิธีกร : หวานชื่นมากเลย อิจฉา~ แต่งานวันนี้มีโยนช่อดอกไม้ด้วยนะคะ เพื่อนเจ้าสาวคนไหนอยากได้ช่อดอกไม้บ้างเอ่ย^^ไม่มีใครตอบ เพราะเพื่อนเจ้าสาวที่มาก็ท้องกันหมด และถ้าได้มาแย่งชิงช่อดอกไม้ของปลายฝน มีหวังได้ล้มตึงกันแน่ แต่เมื่อช่อดอกไม้ ถูกยื่นให้เจ้าสาวอย่าปลายฝนโยนเท่านั้นแหละเธอก็ถือมันเด
"เกี่ยวอะไรกับลีออง!" คนเป็นแม่ถามลูกทั้งสอง แต่ไม่มีใครตอบ เพราะติณห์กับอันติงเอาแต่จ้องหน้ากันตั้งแต่เกิดมาจนโต ทั้งคู่ไม่เคยมีปากเสียงกันเลยด้วยซ้ำ...ครั้งนี้ครั้งแรก และที่ผ่านมา..ติณห์รักน้องห่วงน้องแค่ไหน..ใครๆก็รู้"ไม่ใช่มัน แล้วจะเป็นใคร?! อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้นะ! ว่าอันติงชอบมัน"อันติงเบิกตากว้าง มองหน้าพี่ชายตกใจมาก แต่สักพักก็รีบเก็บอาการ โดยยกมือกอดอกเชิดหน้าขึ้นทันที"ทำไมคะ?! แค่เคยชอบเคยปลื้มเท่านั้น! แต่เราไม่ได้มีอะไรกัน พี่ติณห์คิดว่าชีวิตหนูจะไม่มีผู้ชายคนอื่นเลยรึไง ไม่ได้ลีอองผู้ชายคนอื่นก็มีตั้งเยอะ!""อันติง!!"เสียงตวาดลั่น ทำให้หญิงสาวที่ยืนกรานเถียงถึงกับนิ่ง เธอไม่ได้ตกใจหรอก แต่ใครดุด่าว่ายังไง..มันก็ไม่รู้สึกปวดใจเท่ากับพี่ติณห์ของเธอจนตอนนี้อันติงน้ำตาไหลออกมาอาบแก้ม และค่อยๆลดมือสองข้างไปกำแน่นข้างลำตัวเธอเหนื่อยกับปัญหาเหลือเกิน และมันจะไม่ไหวแล้ว"ฮึกๆอันติงขอโทษ...อันติงคิดว่ามันแค่สนุก ขำๆ ฮือๆแต่ทั้งหมดอันติงป้องกันนะคะ ไม่รู้ว่าพลาดได้ไง อันติงขอโทษค่ะพี่ติณห์ ขอโทษนะคะ ฮือๆ"หญิงสาวยกมือไหว้พี่ชายสะอื้นไห้ตัวงอ จนซีอีโอหนุ่มที่เดือดดาลเริ่มใจอ
"ปลอมมาก-_-^""อะไรเหรอคะ? เพชรปลอมเหรอคะ?" เมื่อปลายฝนถาม ลิลินก็วางมือถือที่เปิดแอพพลิเคชันเฟสบุ๊คลงบนโต๊ะ ก่อนเธอจะเขี่ยมันด้วยปลายนิ้วชี้ จนโทรศัพท์จนไถล~ฟรึบ! ไปหยุดตรงหน้าปลายฝนแล้วตอนนี้หญิงสาวที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็งุนงง หยิบมันขึ้นมาดูด้วยความสงสัยอ๋อ รูปถ่าย..หมอณภัทรกับติณห์ ที่ทำตัวเผลอๆและอุ้มตุ๊กตาเด็กอาบน้ำที่โรงพยาบาล"เธอดูสิ..ปลอมมาก ทำเป็นเผลอถ่าย..แต่อัพรูปลงเฟสตัวเอง หึหึ-_-" ลิลินบอกย้ำแล้วหัวเราะเบาๆออกมาจนปลายฝนเงยขึ้นถามว่า.."ถ้าไม่ปลอม..มันจะเป็นยังไงเหรอคะ?" "เธอเนี่ย ไม่ทันผู้ชายเลยนะ..ฉันน่ะแปลกใจตั้งแต่ท้องแล้ว หมอณภัทรเคยลงรูปที่ไหน? แต่ทุกวันนี้ทำอะไรก็ลง แถมยังอ้อนฉันว่าอยากมีลูกตั้งสี่คนอีก! ""สี่คน!! พี่ณภัทรที่โลภมากขนาดนั้นเลยเหรอคะO_O""ระวังไว้เถอะ สองคนนั้นอยู่ด้วยกัน..ต้องย้ายมาอยู่อุดมการ์ณเดียวกันแน่ ฉันสี่คนเธออาจจะแปด เพราะพี่ติณห์เวอร์จะตาย"เวอร์...เวอร์....สุดจะเวอร์เลย แค่เห็นรูปที่ลิลินให้ดูไม่เท่าไหร่ แต่เมื่อปลายฝนเลิกงานกลับถึงบ้านติณห์ เธอก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็นในห้องโถงลังสีน้ำตาลเกือบยี่สิบกล่องวางเรียงเป็นตับ! ขณะที่แม่
เมื่อได้รับอนุมัติจากธนาคารประจำบ้าน ติณห์ก็จัดการดิวบริษัทแอร์บัสทีี่ฝรั่งเศษทันที ซึ่งบริษัทแอร์บัสนี้เป็นบริษัทผลิตเครื่องบินยักษ์ใหญ่ จากการรวมทุนของกลุ่มประเทศฝั่งยุโรป ซีอีโอหนุ่มสั่งเครื่องบินเพิ่มสองลำ เป็นเครื่องบินAirbus-A320(-200) รุ่นฮิตบินภายในประเทศหรือแถบเอเชีย Rangeหรือพิสัยการบินราวๆ6,150 กิโลเมตร แลนด์ที่แดนอาทิตย์อุทัยอย่างญี่ปุ่นได้สบายซึ่งติณห์วุ่นวายเจรจากับบอร์ด และบริษัททางฝรั่งเศสจนถึงเย็น ก่อนที่จะสั่งให้โรงงานพ่นสีพิเศษที่เขาจะทำเซอร์ไพรส์ปลายฝนอีกด้วย"เรียบร้อย! ช่วยก็อปปี้เอกสารสั่งซื้อส่งให้บอร์ดบริหารทุกคนด้วยนะ^^""ได้ค่ะคุณติณห์^^" เลขารับแฟ้มไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะก้มหน้าก้มตาเดินออกไปหลังจากมีเป้าหมาย..ทุกๆวันของติณห์ก็ทำงานอย่างหนัก อาจจะมีแพ้ท้องบ้างเวียนหัวบ้าง แต่อาการเหล่านั้นมันก็ค่อยๆทุเลา เมื่อเขามองผ่านและพยายามอุดอู้อยู่กับงานอย่างเดียวและที่เป็นแบบนี้ ซีอีโอหนุ่มไม่ได้เฉยเมยต่อลูกและเมียอะไรทั้งนั้น เขาแค่อยากให้ของขวัญปลายฝนกับลูก และเร่งทุกอย่างให้เสร็จทัน เพื่อจะได้มีเวลาเตรียมงานแต่งงานที่ใกล้จะมาถึงนี้"เหนื่อยชิบ" ทันทีที่ติณห์ถึ
อันติงคิดแบบนั้น ก็รีบลุกขึ้นคว้ากระเป๋าสะพายข้าง ก่อนจะหันไปบอกกับแม่ที่นั่งงุนงงฝั่งตรงข้ามทันที"พอดีคืนนี้มีติวหนังสือค่ะ ไว้เรืิ่องชุดอันติงจัดการเอง ขอตัวไปโรงพยาบาลก่อนนะ สวัสดีค่ะ""อ้าวอันติง รีบไปไหนลูก" ขณะที่อันติงกำลังวิ่งออกไปจากห้องอาหาร พ่อก็เดินลงบันไดมาพอดี แต่ทั้งนี้หญิงสาวไม่ตอบ เธอรีบไปที่โรงรถและขับรถมินิคันเล็กนั้นออกไป"คุณเต้ ฉันว่าอันติงแปลกๆ""อืม..ผมก็คิดว่าแปลก ลูกอ้วนขึ้น..สงสัยอ่านหนังสือดึกกินดึก^^""ไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิ แต่ลูกสติสตังไม่มีเลย ไม่รู้ว่ามีเรื่องเครียออะไรรึป่าว-_-?""เครียดที่อ้วนมั้งครับ" แล้วทุกคนก็หันมองไปที่พี่ชายคนโตของบ้านที่เดินเข้ามาร่วมโต๊ะอีกคน ขณะที่เขาพาดเสื้อสูทไว้ที่เก้าอี้ และนั่งลงข้างๆปลายฝนด้วย"ก็น่าจะใช่ พักนี้อันติงอ้วนจริงๆ...สงสัยต้องเร่งให้ลดก่อนวันงานแต่งแล้วล่ะ"เท่านั้นแหละซีอีโอหนุ่มก็วางแก้วกาแฟลงทันที ก่อนที่จะมองหน้าแม่กับปลายฝนสลับกันก็เขายังไม่รู้เรื่องฤกษ์ ไม่รู้อะไรสักอย่าง!"เดี๋ยวนะ..แล้วงานแต่ง ได้ฤกษ์แล้วเหรอครับ?""อืม..อีกสองเดือน เราก็เตรียมตัวได้แล้ว-_-"บนรถ"ตั้งสองเดือน มันนานเกินไป!" ที่โต๊ะอ
พิธีกร : แสดงว่าคุณลิลินก็ไม่ได้ปรับอะไรเลยใช่มั้ยคะลิลิน : ไม่หรอก..ฉันปรับค่ะ พอหมอเขาพูดแบบนั้นฉันเองก็ไม่อยากให้เขาเหนื่อยใจ ฉันพยายามปรับอะไรที่ปรับได้ เช่นเรื่องเข้าครัว เรื่องนิสัยใจร้อนของตัวเอง ฉันก็พยายามปรับๆลดๆมันลงบ้าง พิธีกร : แหม ก็เพราะรักและแคร์ใช่มั้ยคะ? เอาล่ะค่ะ เรามาฝั่งเจ้าบ่าวบ้าง..^^พิธีกรเว้นช่วงครู่นึง เมื่อลิลินก้มเช็ดน้ำตาและส่งไมค์คืนให้หมอณภัทร ก่อนที่จะเปิดกระดาษสคริปต์อ่าน และถามเขาว่า..พิธีกร : คุณหมอ...พูดจริงหรือเปล่าคะ? ที่บอกว่ารับได้และไม่ให้คุณลิลินเปลี่ยนอะไร?ลิลินหันขวับมองหน้าพิธีกรทันที ที่เธอพูดไปเมื่อกี้มันไม่มีความหมายเลยรึไง เดี๋ยวเถอะ.. หมอณภัทร : พูดจริงครับ แต่มันก็เป็นคำพูดที่เป็นจิตวิทยาด้วย การที่เราจะเปลี่ยนใครสักคนจริงๆมันไม่จำเป็นต้องพูดหรือสั่ง เราแค่ทำให้เธอรู้สึกรัก..จนรู้ว่าต้องทำเพื่อเราเท่านั้น แต่ทั้งนี้ผมก็รับได้จริงๆนะครับ เพราะผมรักผู้หญิงคนนี้ไปแล้ว..ไม่ว่าเธอจะบอกว่าตัวเองนิสัยไม่ดี หรือไม่เป็นงานบ้าน ผมก็รัก^^ทุกคำ..ทุกประโยค..ลิลินตื้นตันมาก เธอมองชายหนุ่มที่ตัวเองรักทั้งน้ำตา และตอนนี้ก็ไม่สนว่าเครื่องสำอา
"ผมไม่รู้ น้ำตามันไหลเองTT""อะไรเนี่ย" หมอณภัทรงงงวยขนาดหนัก เขาหันซ้ายหันขวามองคนอื่นๆทำตัวไม่ถูกที่ติณห์เป็นแบบนี้เขาเคยเห็นคนไข้บางคน..สามีแพ้ท้องแทนก็จริง แต่ไม่คิดว่าจะเห็นว่ามีคนอ่อนไหว ถึงขั้นร้องไห้แทนเมียได้ตลกดีว่ะ"หมอทำอะไรพี่ติณห์น่ะ-_-"ลิลินเดินมาถาม เมื่อเห็นซีอีโอหนุ่มพยายามเช็ดน้ำตาตัวเอง และถ้าแฟนของทั้งคู่ไม่ท้องไส้.. มองเผินๆเธอคิดว่าคู่รักชายชายกำลังทะเลาะกันนะเนี่ย"ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย" หมอณภัทรตอบ แล้วเหลือบมองติณห์เป็นระยะ เพราะชายหนุ่มเป็นเอามากเหลือเกิน ถึงป่านนี้น้ำตาก็ยังไม่หยุดไหล"ไม่มีอะไรลิน น้ำตาพี่ไหลเอง..พี่แพ้ท้องแทนปลาย ฝนน่ะ ""อ๋อ..ค่ะ แหมแพ้ท้องอ่อนไหวแทนขนาดนี้ ปลายฝนสบายเลยเนอะ""อืม T_T"ตอบทั้งน้ำตาก็ว่าได้ ไม่ว่าจะได้ยินประโยคอะไรที่กระทบกับความรู้สึก ซีอีโอหนุ่มก็น้ำตาไหลพราก จนผ่านไปสักพักผู้ใหญ่มาครบ ทุกคนก็ได้มานั่งรวมตัวกัน และเขากับปลายฝนก็นั่งพับเพียบต่อหน้าผู้ใหญ่ทั้งสี่ที่ตอนนี้...มีพ่อแม่ของติณห์ พ่อแม่บุญธรรมของปลายฝน และสักขีพยานก็คือลิลินกับหมอณภัทร รวมถึงพี่สาวคนโตอย่างพี่ปลายฟ้าด้วย"ผมอยากขอโทษที่ล่วงเกินปลายฝนครับ