ซีอีโอหนุ่มไม่มีความอ่อนโยนเลยสักนิด เขากระชากข้อมือปลายฝนที่อยู่ในร่างลิลิน แล้วบีบแน่นจนเธอรู้สึกเจ็บ "ทำไมต้องมาทำหน้าใสซื่ออยู่ในตัวแฟนฉันด้วย!""ใสซื่อตรงไหนคะ?!ปล่อยนะคะคุณติณห์! ฉันเจ็บนะ! ว้าย~จะทำอะไร?!" ปลายฝนถามตกใจ เมื่ออยู่ๆติณห์กระตุกแขนเธอเข้าหาโดยไม่ทันตั้งตัว จนเขาก้มกัดฟันกระซิบว่า.."ถ้าไม่อยากอายไปมากกว่านี้ เธอต้องไปห้องทำงานฉัน" เสียงแผ่วๆที่กระซิบขู่ ถึงจะทำปลายฝนอึ้งไปชั่วครู่..แต่เธอก็ไม่ลดความพยายามที่ทั้งตีทั้งแกะมือใหญ่ออกจากข้อมือตัวเองจนติณห์ยิ่งบีบแน่นขึ้น..แน่นขึ้น และตัดสินใจกระชากข้อมือปลายฝนเดินตาม มุ่งตรงไปที่ห้องทำงานตัวเองทันทีก่อนที่จะหันขวับไปกำชับกับเลขาหน้าห้องตอนนี้ ที่ลุกขึ้นมองด้วยความตกใจ "ฟังนะ..ฉันไม่รับแขก ใครมาไล่กลับให้หมด!""ค่ะๆๆคุณติณห์" "จะทำอะไรคะ?! ไม่ทำนะ!" เมื่อปลายฝนเห็นเลขารับคำ และลุกขึ้นยกที่กั้นวางหน้าห้อง เธอก็ทั้งสบัดทั้งต่อต้านแรงของซีอีโอหนุ่ม หญิงสาวน้ำตาไหลพราก..พยายามยื้อเท้ายื้อข้อมือที่ฉุดกระชากลากดึง เพื่อไม่ให้ตัวเองหลงเข้าไปในห้องที่ไม่รู้ชะตากรรมนั้นแต่แรงนั่นมันพอที่ไหนกัน...แค่ติณห์กระตุกข้อมือ
มันเปียกแฉะ มันกระสันอยากได้ติณห์ใจจะขาด ร่างเล็กที่ดิ้น..ก็เริ่มตอบรับและแอ่นตามรสสัมผัสเขา"อ๊ะ คะ คุณติณห์คะ..ฉันรู้สึกดีจัง อื้อ~~"ปลายฝนบอกเจ้าของปลายลิ้นและอุ้งมือโดยไร้ความเหนียมอาย แถมเธอยังหลับตาพริ้มปล่อยให้ชายหนุ่มละเลงลิ้นใส่ไม่หยุดยั้ง...จนสักพักปลายลิ้นอุ่นๆที่ไล่ตวัด มันค่อยๆลากยาวไปถึงเนินรักก่อนที่ติณห์จะใช้ปลายนิ้วเขี่ยตามเกษรสีหวาน และเปิดกลีบกุหลาบออกจากกันช้าๆ จ้องมองสิ่งสวยงามตรงหน้าที่เข้าพึงพอใจ"สวยดีนี่ ยังไม่เคยซะด้วย.." ปลายฝนพยักหน้าตอบ ทั้งๆที่ไม่กล้าสบตาจนปลายนิ้วติณห์ที่เค้นคลึงตุ่มปรารถนา ค่อยๆสอดใส่เข้าไปช้าๆสำรวจ แต่มันก็ต้องหยุดชะงัก..เพราะความคับแน่นและความเกร็งของเธอ จนชายหนุ่มต้องลงลิ้นอุ่นๆตวัดเล้าโลม..หยอกล้อกับยอดเกษรชุ่มๆของเธออีกครั้ง"อ๊ะ ~ คุณติณห์"อีกครั้ง..."อ๊ะ อ๊าส์~~"และอีกครั้ง..."อ๊ะ อ๊ะ อื้อออออ"ปลายฝนสะท้าน..ยกเอวขึ้นรับนิ้วและลิ้นด้วยความเจ็บผสมกับความเสียว ก่อนที่ติณห์จะขยับนิ้วถี่ขึ้นๆกระดิกปลายนิ้วอีกนิดเดียวน้ำรักเหนียวๆก็ไหลเปียกเพรื่อไปตามฝ่ามือเขา..และนั่นมันก็ทำให้ปลายฝนครางเฮือกออกมาอย่างสุดกลั้น เธอเสียวซ่า
"คือ....""ฉันบอกให้กอดฉันไงหมอ!!>[]โอเค!" เสียงตวาดทั้งน้ำตาของลิลิน ทำให้หมอณภัทรตกใจมาก เขารีบตอบเธอปุบปับ! และดึงร่างเล็กเข้ามากอดทันทีจนตอนนี้...หญิงสาวหน้าซุกที่แผงอกเขา และเธอก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นร่างสั่นเทา...พร้อมสอดสองแขนเข้าไปกอดหมอณภัทรแน่น"ฮือๆ ฉันมันซวย! ฉันไม่ได้ตั้งใจเลยสักนิด หมอได้ยินไหม ฮือๆ"หมอณภัทรได้ยิน และเขาก็กลืนน้ำลายลงอย่างฝืดคอ ก่อนจะค่อยๆวางมือใหญ่..ลูบเบาๆช้าๆที่แผ่นหลังของลิลินปลอบ เพื่อให้เธอรู้สึกดีขึ้นแต่ยิ่งเขาได้สัมผัสผิวตามแผ่นหลังเธอ..เขาก็ยิ่งได้คำตอบที่มั่นใจเกินร้อย ว่าผิวขาวเนียนนุ่มที่เขามอบความสุขให้..ยังไงๆก็คือเธอคนนี้"มะ..มีอะไร คุยกันได้นะ-///-" หมอณภัทรถามเบาๆเสียงขาดๆ เพราะหน้าอกของหญิงสาวโดนเข้าที่แขนเขาเต็มๆ ต่อให้จับมาแล้วกินมาแล้ว แต่มันก็ไม่ชินสักนิด! พอรู้ว่าคนที่อยู่คืนนั้นเป็นลิลิน มันแปลกๆใจสั่นๆอย่างบอกไม่ถูกถ้ายีหัวตัวเองได้ หมอณภัทรเขาคงทำไปแล้ว."คุยไม่ได้น่ะสิ! ฮือๆ ฉันถูกทิ้งหมอเข้าใจไหม เขาไล่ฉันเป็นหมูเป็นหมา ฉันมันเป็นผู้หญิงไร้ค่าแล้ว!"หมอณภัทรไม่รู้ว่าลิลินเจออะไรมา แต่ตอนนี้..เขารู้สึกใจสั่นกับเสียงร้อ
แม่ของติณห์มองหน้าทุกคนทันที ในขณะที่ลิลินมองไปที่ติณห์ตอนนี้..ที่กำลังค้ำมือสองข้างลงบนโต๊ะทำงานและก้มหน้าลงซึ่งนั่นมันทำลิลินจับจุดคนเสียอาการได้ ติณห์ไม่ตกใจที่หมอณภัทรเรียกปลายฝนแบบนี้ แสดงว่าเขารู้อยู่แก่ใจ...แต่ก็ยังทำ และที่สำคัญเขาตั้งใจใช่ไหม?"นี่มันเรื่องอะไรกันติณห์ ทำไมทำกับหนูลิลินแบบนี้ ติณห์ต้องรับผิดชอบน้องนะ! ที่กลับไปกลับมาว่าจะไม่แต่งงาน มันไม่ได้แล้วนะติณห์!"ผู้ใหญ่เพียงคนเดียวที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นยืนกรานกับลูกชายเสียงแข็งซึ่งนั่นมันทำให้ติณห์จนมุมโดยแท้ เขาเงยขึ้นมองหน้าลิลิน..ที่จ้องเขาอย่างไม่พอใจทันที"มองเลขาหนูลินทำไม แล้วปล่อยให้น้องนั่งแบบนั้นได้ไง! ติณห์เป็นคนนิสัยแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่!? ทะเลาะกันทำไมไม่คุยกันดีๆลูก-_-"ติณห์ไม่สนใจแม่..แต่ลอบยิ้มที่มุมปาก เหลือบมองทั้งปลายฝนและลิลินทีละคนๆ ด้วยความรู้สึกหมั่นไส้หมอณภัทร ที่ทำตัวเป็นพระเอกอยู่ข้างๆทั้งปลายฝนและลิลินอะไรวะ..คนทำเรื่องทุเรศเป็นต้นตอเรื่องเละเทะแบบนี้ ทำไมยังไม่รู้สึกผิดชอบชั่วดีอีก!"แม่ครับ เรื่องแต่งไว้ค่อยคุยกันนะแม่ ผมมีเรื่องจะเคลียร์กับลินและเลขาน้อง"แม่ของติณห์ได้ยินแบบนั้
ความเงียบปกคลุมไปทั้งห้อง เพราะหมอณภัทรไม่ตอบอะไรลิลินอีกเลยก่อนที่เขาจะรีบจับผ้าเช็ดตัวพาดบ่าทันที และเดินหนีคนเซ้าซี้เข้าไปในห้องน้ำ...ปล่อยให้หญิงสาวที่ยืนอึ้งรับประทาน...มองตามหลังอย่างงุนงง จะไม่ให้งงได้ไง..อยู่ๆเธอก็ถูกรับผิดชอบ เขาเสนอตัวโดยที่เธอไม่ต้องร้องขอ แถมยังยอมแม้กระทั่งโดนยิง!ทำไมหมอคนนี้ถึงใจกล้านัก..เขาไม่รู้รึไงว่าปาป๊าของเธอเวลาโกรธน่ากลัวแค่ไหนลิลินมองอยู่สักพักเธอก็ส่ายหน้าเบาๆด้วยความเหนื่อยใจ ก่อนจะเดินไปที่กระจกหน้าโต๊ะเครื่องแป้งบานใหญ่...และนั่งลงสำรวจร่องรอยที่ปลายฝนเอาร่างของเธอไปใช้แทนติณห์ต้องรุนแรงขนาดไหน...เพราะลิลินแตะที่แขนแตะที่ข้อมือเบาๆเธอก็เจ็บแล้ว แถมซอกคอก็เป็นรอยแดง เนินอกยังมีรอยดูดเป็นจ้ำๆอีก ลิลินมองตัวเองในกระจก และค่อนข้างผิดหวังกับความรู้สึกที่เธอเคยให้ผู้ชายคนนี้ เธอไม่คิดว่าชายหนุ่มที่ตัวเองหลงชอบและปาป๊ามาม๊าไว้วางใจ แท้แล้ว...เขาจะเป็นคนรับความผิดหวังไม่ได้ จนใช้อารมณ์แก้ปัญหาจนสักพักใหญ่ที่หมอณภัทรอาบน้ำเสร็จและเดินออกมา เขาก็ต้องหยุดยืนมองลิลินหน้ากระจก..ที่พยายามสำรวจแขนและข้อมือตัวเองอยู่"เฮ้อ..รอยเต็มตัวไปหมด""อืม พ
ไม่รู้ว่าจะได้เรื่องหรือพัง.. เพราะแค่เห็นแววตาที่ใสซื่อนั้นแข็งกระด้างขึ้นมา ติณห์ก็พาลอารมณ์เสียอีกแล้ว ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้..ไม่ว่าจะเจอลิลินเอาแต่ใจหรือเหวี่ยงแค่ไหน เขาก็ทนได้มาตลอดผิดกับปลายฝนนัก!ทำไมยิ่งเห็น..เขายิ่งหงุดหงิด และยิ่งคุยยิ่งรำคาญ เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงมาเล่นตัวกับซีอีโอสายการบินใหญ่ยักษ์อย่างเขา!"จะขึ้นหรือไม่ขึ้น อยากแต่งงานกับฉันมั้ย? ไม่งั้นฉันบอกเรื่องนี้กับผู้ใหญ่ข้างในแน่ รับรอง..เธอได้นอนให้ฉันปู้ยี่ปู้ยำบนเตียงยาวๆเลยล่ะ-_-"เพียะ!หน้าขาวๆหันไปตามแรง ที่ปลายฝนทนไม่ไหวฟาดลงไปสุดมือ เพราะตอนนี้เธอรับไม่ได้สุดๆกับคำพูดที่ไร้ความเป็นคนของติณห์"ฉันก็คนนะคะ ต่อให้ฉันมาอยู่ในร่างนี้ ฉันก็มีหัวใจ มีความรู้สึก มีพ่อแม่! ช่วยให้เกียรติฉันด้วยค่ะ!"ติณห์ใช้นิ้วชี้แตะเบาๆที่ริมฝีปาก..หันกลับมามองหน้าปลายฝนที่เงยขึ้นจ้องเขาตาเขม็ง แต่ซีอีโอหนุ่มไม่รู้สึกสะทบสะท้านเลยสักนิด เขากลับรีบฉุดข้อมือหญิงสาว หมับ! และลากเธอขึ้นรถทันที!โดยที่ไม่รู้ว่าตอนนี้..ปาป๊ามาม๊าของลิลินกำลังยืนมองจากหน้าต่างด้านบนสังเกตทั้งคู่อยู่"แปลกนะคะคุณอิฐ คำพูดคำจาลูกแปลกๆและต่อให้โมโหเ
"เกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย! ยัยปลายฝนทำอะไรอีกนะ!"เกือบโป๊ะแตก... ลิลินที่เพิ่งลงจากรถหมอณภัทรไม่ทันได้ย่างกรายเข้าบริษัท เธอก็รีบกระโดดข้ามพุ่มไม้ลงไปนั่งทันที เพราะอยู่ๆร่างเธอก็เปลี่ยนกระทันหัน จนคนแถมนั้นหันมาสนอกสนใจกันให้ควัก!'อุ๊ยคุณลิลินนี่ ทำไมเป็นแบบนั้น เมื่อกี้ฉันเห็นเป็นเลขาอยู่เลยนะ''ใช่ๆฉันก็เห็น! เป็นไปได้ยังไง?''ไม่อยากจะเชื่อเลย พวกเราจะตาฝาดกันทั้งหมดเลยเหรอ?!'"บ้าจริง!? จะสงสัยอะไรนักหนา! ออกไปสักทีนังพวกบ้า!>[]ลิลินบ่นอุบอิบหลังพุ่มไม้ เพราะพนักงานแค่สงสัยไม่พอ..พวกนั้นยังชะเง้อมองหาเธออีกด้วย ใช่..แต่ก่อนเธออาจจะชอบโดดเด่นเป็นที่จับตามอง แต่มันไม่ใช่ในสถานการณ์แบบนี้ ที่มีใครกำลังซุบซิบตั้งข้อสงสัยกับเธอ'เราเดินไปดูใกล้ๆไหม เผื่อคุณลิลินจะเป็นอะไร?''สรุปคุณลิลินจริงๆเหรอ?! มองยังไงก็เลขาคุณลิลินนะ?'ลิลินได้ยินคนสงสัยไม่หยุดก็เริ่มเครียด เธอขยับหลบ..และยกแฟ้มปิดหน้าตัวเองไว้ทันที ขณะที่เสียงรองเท้าส้นสูงหลายคู่นั้นมันค่อยๆก้าว ค่อยๆก้าว เข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ จนกึก! เสียงรองเท้าทุกคู่หยุดชะงักพร้อมกับร่างสูงของใครบางคนกระโดดข้ามพุ่มไม้ ...และนั่งลงข้างๆเธ
ตอนนี้ เวลานี้ วินาทีนี้ ไม่ใช่แค่มาม๊าที่มองหน้าปลายฝน แต่ลิลินเองที่พึ่งนึกขึ้นได้...เธอก็หันมองปลายฝนเช่นกันครั้งแรกที่รู้คือถูกขืนใจ ครั้งที่สองเช้าๆแบบนี้..ไปทำอีท่าไหนถึงได้เสียกับติณห์อีก!!"ปลายฝน...เธอมีอะไรกับพี่ติณห์อีกแล้วเหรอ?" ลิลินตัดสินใจถามตรงๆ จนปลายฝนเหลือบมองเธอแวบนึงแล้วพยักหน้าช้าๆ"อะ อืมใช่..เมื่อเช้า ในรถที่ซอยใกล้ๆบ้าน"มาม๊าลิลินได้ยินแบบนั้น ก็ยกมือกุมขมับและใช้ศอกค้ำโต๊ะทันที ตอนนี้ท่านผิดหวังมากที่ได้รับรู้ว่าติณห์ไปล่วงเกินผู้หญิงอื่นเพราะนั่นหมายถึง...เขาจะไม่ได้แต่งงานกับลูกสาวท่านอีกต่อไป และเป็นไปตามกฎของบ้านสายการบินเวลฟายที่ตั้งไว้ เมื่อล่วงเกินใครหรือชิงสุกก่อนห่าม ความรับผิดชอบและการให้เกียรติกันเป็นเรื่องสำคัญที่สุด"ฉันขอถามอีกคำถาม ระ..รอบนี้ เธอเปลี่ยนร่างตอนไหน""ฉันเปลี่ยนตั้งแต่คุณติณห์ฉุดข้อมือไปหาเลยค่ะ ฮึกๆ ฉันผิดเองค่ะลิลิน..ที่สุดท้ายเผลอยอมเขา"ลิลินเงียบไม่มีคำถามใดๆออกมาอีก เธอเอาแต่มองหน้าปลายฝนอยู่อย่างนั้น จนมาม๊า..ตัดสินใจถามขึ้นแทน"แสดงว่ารู้ว่าเป็นหนู..ติณห์ก็ยังทำงั้นเหรอ?""ค่ะ..เขาคงเกลียดหนูก็เลยจับหนูระบายความโกรธ"
พรวิเศษที่ตัวเองได้มา เด็กน้อยไม่รู้ตัวเลยสักนิด เขาเอาแต่คิดว่าตัวเองเป็นฮีโร่ โม้กับปาป๊าว่าตัวเองเก่งที่สามารถช่วยอันอันไม่ให้วิ่งชนโต๊ะได้จนกลับมาจากเกาะของครอบครัว ลิลินก้พาพร้อมไปทำบุญครั้งยิ่งใหญ่ ต่อให้มันจะเป็นพรวิเศษที่ได้มา...แต่เธอก็ไม่สบายใจอยู่ดี "หนูกังวลอะไรอยู่เหรอ?" เมื่อถวายสังฆทานเสร็จ พระสงค์ที่รับไปก็ไถ่ถามขึ้นมา ทั้งที่ลิลินเอง..ยังไม่ได้บอกเล่าเรื่องต่างๆ เกี่ยวกับลูกชายเธอเลยด้วยซ้ำ"คะ?..ถามหนูเหรอคะ?" หญิงสาวถามและชี้ที่ตัวเองงุนงง"ใช่ หนูนั่นแหละ""ค่ะกังวลนิดหน่อย คือ..อยู่ๆลูกชายหนูก็แปลกๆ เขาหายตัวได้ ไม่สิ..หนูไม่รู้จะอธิบายยังไงค่ะหลวงพ่อ พูดไม่ถูก""หลวงพ่อรู้แล้ว ถึงได้ถาม..ว่าทำไมหนูต้องกังวลกับเรื่องนี้ ลูกชายหนูเป็นคนดี วาสนาดีและมีบุญมหาศาล เขาได้พรวิเศษนั้นมา มันจะช่วยปกป้องเขาและคนอื่นๆอีกมาก"ลิลินเม้มปากบางๆของเธอแล้วพยักหน้าตาม ก่อนจะพนมมือขึ้นอีกครั้ง และตัดสินใจพูดบางสิ่งบางอย่าง ที่เธอกำลังอัดอั้นกับหลวงพ่อ"แต่หนูห่วงว่าเขาจะแวบไปตรงนู้นตรงนี้ แล้วเกิดอันตราย ถ้าเลือกได้...หนูอยากให้ลูกชายเป็นคนธรรมดาปกติ หลวงพ่อพอจะช่วยได้มั้ยคะ?""ไ
3 ปีต่อมา..เสียงคลื่นกระทบฝั่ง แสงแดดยามเช้า กลิ่นอายของทะเลที่พัดเข้ามากระทบหน้าตามแรงลม ทำให้หญิงสาวที่นอนกินลมชมบรรยากาศ ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขลิลินทอดมองไปที่ทะเลกว้าง...มองไปที่เกลียวคลื่นกระทบฝั่ง...ซ่า ซ่าแต่ระหว่างนั้นหางตาของเธอ ก็มองลูกชายและหลานๆ ที่กำลังนั่งก่อกองทรายกันริมหาดด้วย"ห้ามโยนทรายนะลูก ยังไม่ทานมื้อเช้าเลย เดี๋ยวอาบน้ำใหม่นะ-_-""ได้เลยๆมาม๊า^^"แหมะ! หมดกัน ไม่ทันขาดคำ..ลินินก็กุมขมับ และลุกขึ้นจากเตียงชายหาดทันที เพราะพอบอกจบเท่านั้น..ลูกชายวัยสามขวบของเธอ ก็ปั้นทรายก้อนโต โปะ!เข้าที่หัวสาวๆที่นั่งเล่นอยู่จนหมอณัทร..ที่กำลังเดินออกมาจากตัวบ้าน เห็นหญิงสาวก้าวสามขุมไปหาลูก เขารีบตะโกนตามหลังทันที"ลิน! ไม่ว่าลูกนะ..ค่อยๆสอน~~""รู้แล้วหมอ! โอ๋กันจริงๆเลย" ลิลินบ่นอิบ ก็เดินไปหยุดที่ลูกชายและหลานสาว ก่อนที่ทั้งสามจะเงยขึ้นทำตาปริบๆมองลิลินราวกับเธอเป็นนางพันธุรัตน์ "พร้อม เล่นแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะลูก ไปแกล้งอันอันกับปลายฝันได้ยังไง ม๊าบอกเมื่อกี้ไม่ได้ยินใช่มั้ย>ลิลิน ไม่ดุลูก~" หมอณภัทรตะโกนบอกอีกครั้ง"เออ รู้แล้วหมอ! ไม่ได้ดุ!""ก็..ก็มาม๊าบอกช้
ตอนนี้รอยยิ้มของติณห์กำลังจางหายไป เพราะน้ำตาลูกผู้ชายของเขา..กำลังเอ่อออกมาท่วมท้นพิธีกร : เห็นมั้ยคะ..ว่าบางครั้งความรักก็ไม่ได้เริ่มต้นด้วยความสวยงามเสมอไป แต่ตอนนี้เจ้าบ่าวของเราดูท่าจะไม่ไหวแล้วนะคะ คุณติณห์คะ..ว่าไงบ้าง^^แล้วปลายฝนก็ส่งไมค์ให้ทันที ก่อนที่จะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาของซีอีโอหนุ่มดูซิ คุณซีอีโอเขาอ่อนไหวอีกแล้ว...ร้องไห้อีกแล้ว..ติณห์ : ผมก็..อยากขอบคุณปลายฝนที่ให้โอกาสผม แล้วผมสัญญาครับ ผมจะรักษาโอกาสนี้ให้ดี...หลังจากวันนี้จะไม่มีใครมาแทนที่ปลายฝน และผมสัญญาว่าจะเป็นสามีที่ดี เป็นพ่อที่ดี เป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดี จะรักและดูแลเธอคนนี้จนแก่เฒ่า ขะ..ขอบคุณครับมีคำพูดมากมายที่เขาอยากพูด แต่หลังๆเสียงติณห์เริ่มสั่นเครือจวนไม่ไหว เขาจึงรีบตัดบทไว..ทิ้งท้ายด้วยคำขอบคุณพิธีกร : หวานชื่นมากเลย อิจฉา~ แต่งานวันนี้มีโยนช่อดอกไม้ด้วยนะคะ เพื่อนเจ้าสาวคนไหนอยากได้ช่อดอกไม้บ้างเอ่ย^^ไม่มีใครตอบ เพราะเพื่อนเจ้าสาวที่มาก็ท้องกันหมด และถ้าได้มาแย่งชิงช่อดอกไม้ของปลายฝน มีหวังได้ล้มตึงกันแน่ แต่เมื่อช่อดอกไม้ ถูกยื่นให้เจ้าสาวอย่าปลายฝนโยนเท่านั้นแหละเธอก็ถือมันเด
"เกี่ยวอะไรกับลีออง!" คนเป็นแม่ถามลูกทั้งสอง แต่ไม่มีใครตอบ เพราะติณห์กับอันติงเอาแต่จ้องหน้ากันตั้งแต่เกิดมาจนโต ทั้งคู่ไม่เคยมีปากเสียงกันเลยด้วยซ้ำ...ครั้งนี้ครั้งแรก และที่ผ่านมา..ติณห์รักน้องห่วงน้องแค่ไหน..ใครๆก็รู้"ไม่ใช่มัน แล้วจะเป็นใคร?! อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้นะ! ว่าอันติงชอบมัน"อันติงเบิกตากว้าง มองหน้าพี่ชายตกใจมาก แต่สักพักก็รีบเก็บอาการ โดยยกมือกอดอกเชิดหน้าขึ้นทันที"ทำไมคะ?! แค่เคยชอบเคยปลื้มเท่านั้น! แต่เราไม่ได้มีอะไรกัน พี่ติณห์คิดว่าชีวิตหนูจะไม่มีผู้ชายคนอื่นเลยรึไง ไม่ได้ลีอองผู้ชายคนอื่นก็มีตั้งเยอะ!""อันติง!!"เสียงตวาดลั่น ทำให้หญิงสาวที่ยืนกรานเถียงถึงกับนิ่ง เธอไม่ได้ตกใจหรอก แต่ใครดุด่าว่ายังไง..มันก็ไม่รู้สึกปวดใจเท่ากับพี่ติณห์ของเธอจนตอนนี้อันติงน้ำตาไหลออกมาอาบแก้ม และค่อยๆลดมือสองข้างไปกำแน่นข้างลำตัวเธอเหนื่อยกับปัญหาเหลือเกิน และมันจะไม่ไหวแล้ว"ฮึกๆอันติงขอโทษ...อันติงคิดว่ามันแค่สนุก ขำๆ ฮือๆแต่ทั้งหมดอันติงป้องกันนะคะ ไม่รู้ว่าพลาดได้ไง อันติงขอโทษค่ะพี่ติณห์ ขอโทษนะคะ ฮือๆ"หญิงสาวยกมือไหว้พี่ชายสะอื้นไห้ตัวงอ จนซีอีโอหนุ่มที่เดือดดาลเริ่มใจอ
"ปลอมมาก-_-^""อะไรเหรอคะ? เพชรปลอมเหรอคะ?" เมื่อปลายฝนถาม ลิลินก็วางมือถือที่เปิดแอพพลิเคชันเฟสบุ๊คลงบนโต๊ะ ก่อนเธอจะเขี่ยมันด้วยปลายนิ้วชี้ จนโทรศัพท์จนไถล~ฟรึบ! ไปหยุดตรงหน้าปลายฝนแล้วตอนนี้หญิงสาวที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็งุนงง หยิบมันขึ้นมาดูด้วยความสงสัยอ๋อ รูปถ่าย..หมอณภัทรกับติณห์ ที่ทำตัวเผลอๆและอุ้มตุ๊กตาเด็กอาบน้ำที่โรงพยาบาล"เธอดูสิ..ปลอมมาก ทำเป็นเผลอถ่าย..แต่อัพรูปลงเฟสตัวเอง หึหึ-_-" ลิลินบอกย้ำแล้วหัวเราะเบาๆออกมาจนปลายฝนเงยขึ้นถามว่า.."ถ้าไม่ปลอม..มันจะเป็นยังไงเหรอคะ?" "เธอเนี่ย ไม่ทันผู้ชายเลยนะ..ฉันน่ะแปลกใจตั้งแต่ท้องแล้ว หมอณภัทรเคยลงรูปที่ไหน? แต่ทุกวันนี้ทำอะไรก็ลง แถมยังอ้อนฉันว่าอยากมีลูกตั้งสี่คนอีก! ""สี่คน!! พี่ณภัทรที่โลภมากขนาดนั้นเลยเหรอคะO_O""ระวังไว้เถอะ สองคนนั้นอยู่ด้วยกัน..ต้องย้ายมาอยู่อุดมการ์ณเดียวกันแน่ ฉันสี่คนเธออาจจะแปด เพราะพี่ติณห์เวอร์จะตาย"เวอร์...เวอร์....สุดจะเวอร์เลย แค่เห็นรูปที่ลิลินให้ดูไม่เท่าไหร่ แต่เมื่อปลายฝนเลิกงานกลับถึงบ้านติณห์ เธอก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็นในห้องโถงลังสีน้ำตาลเกือบยี่สิบกล่องวางเรียงเป็นตับ! ขณะที่แม่
เมื่อได้รับอนุมัติจากธนาคารประจำบ้าน ติณห์ก็จัดการดิวบริษัทแอร์บัสทีี่ฝรั่งเศษทันที ซึ่งบริษัทแอร์บัสนี้เป็นบริษัทผลิตเครื่องบินยักษ์ใหญ่ จากการรวมทุนของกลุ่มประเทศฝั่งยุโรป ซีอีโอหนุ่มสั่งเครื่องบินเพิ่มสองลำ เป็นเครื่องบินAirbus-A320(-200) รุ่นฮิตบินภายในประเทศหรือแถบเอเชีย Rangeหรือพิสัยการบินราวๆ6,150 กิโลเมตร แลนด์ที่แดนอาทิตย์อุทัยอย่างญี่ปุ่นได้สบายซึ่งติณห์วุ่นวายเจรจากับบอร์ด และบริษัททางฝรั่งเศสจนถึงเย็น ก่อนที่จะสั่งให้โรงงานพ่นสีพิเศษที่เขาจะทำเซอร์ไพรส์ปลายฝนอีกด้วย"เรียบร้อย! ช่วยก็อปปี้เอกสารสั่งซื้อส่งให้บอร์ดบริหารทุกคนด้วยนะ^^""ได้ค่ะคุณติณห์^^" เลขารับแฟ้มไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะก้มหน้าก้มตาเดินออกไปหลังจากมีเป้าหมาย..ทุกๆวันของติณห์ก็ทำงานอย่างหนัก อาจจะมีแพ้ท้องบ้างเวียนหัวบ้าง แต่อาการเหล่านั้นมันก็ค่อยๆทุเลา เมื่อเขามองผ่านและพยายามอุดอู้อยู่กับงานอย่างเดียวและที่เป็นแบบนี้ ซีอีโอหนุ่มไม่ได้เฉยเมยต่อลูกและเมียอะไรทั้งนั้น เขาแค่อยากให้ของขวัญปลายฝนกับลูก และเร่งทุกอย่างให้เสร็จทัน เพื่อจะได้มีเวลาเตรียมงานแต่งงานที่ใกล้จะมาถึงนี้"เหนื่อยชิบ" ทันทีที่ติณห์ถึ
อันติงคิดแบบนั้น ก็รีบลุกขึ้นคว้ากระเป๋าสะพายข้าง ก่อนจะหันไปบอกกับแม่ที่นั่งงุนงงฝั่งตรงข้ามทันที"พอดีคืนนี้มีติวหนังสือค่ะ ไว้เรืิ่องชุดอันติงจัดการเอง ขอตัวไปโรงพยาบาลก่อนนะ สวัสดีค่ะ""อ้าวอันติง รีบไปไหนลูก" ขณะที่อันติงกำลังวิ่งออกไปจากห้องอาหาร พ่อก็เดินลงบันไดมาพอดี แต่ทั้งนี้หญิงสาวไม่ตอบ เธอรีบไปที่โรงรถและขับรถมินิคันเล็กนั้นออกไป"คุณเต้ ฉันว่าอันติงแปลกๆ""อืม..ผมก็คิดว่าแปลก ลูกอ้วนขึ้น..สงสัยอ่านหนังสือดึกกินดึก^^""ไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิ แต่ลูกสติสตังไม่มีเลย ไม่รู้ว่ามีเรื่องเครียออะไรรึป่าว-_-?""เครียดที่อ้วนมั้งครับ" แล้วทุกคนก็หันมองไปที่พี่ชายคนโตของบ้านที่เดินเข้ามาร่วมโต๊ะอีกคน ขณะที่เขาพาดเสื้อสูทไว้ที่เก้าอี้ และนั่งลงข้างๆปลายฝนด้วย"ก็น่าจะใช่ พักนี้อันติงอ้วนจริงๆ...สงสัยต้องเร่งให้ลดก่อนวันงานแต่งแล้วล่ะ"เท่านั้นแหละซีอีโอหนุ่มก็วางแก้วกาแฟลงทันที ก่อนที่จะมองหน้าแม่กับปลายฝนสลับกันก็เขายังไม่รู้เรื่องฤกษ์ ไม่รู้อะไรสักอย่าง!"เดี๋ยวนะ..แล้วงานแต่ง ได้ฤกษ์แล้วเหรอครับ?""อืม..อีกสองเดือน เราก็เตรียมตัวได้แล้ว-_-"บนรถ"ตั้งสองเดือน มันนานเกินไป!" ที่โต๊ะอ
พิธีกร : แสดงว่าคุณลิลินก็ไม่ได้ปรับอะไรเลยใช่มั้ยคะลิลิน : ไม่หรอก..ฉันปรับค่ะ พอหมอเขาพูดแบบนั้นฉันเองก็ไม่อยากให้เขาเหนื่อยใจ ฉันพยายามปรับอะไรที่ปรับได้ เช่นเรื่องเข้าครัว เรื่องนิสัยใจร้อนของตัวเอง ฉันก็พยายามปรับๆลดๆมันลงบ้าง พิธีกร : แหม ก็เพราะรักและแคร์ใช่มั้ยคะ? เอาล่ะค่ะ เรามาฝั่งเจ้าบ่าวบ้าง..^^พิธีกรเว้นช่วงครู่นึง เมื่อลิลินก้มเช็ดน้ำตาและส่งไมค์คืนให้หมอณภัทร ก่อนที่จะเปิดกระดาษสคริปต์อ่าน และถามเขาว่า..พิธีกร : คุณหมอ...พูดจริงหรือเปล่าคะ? ที่บอกว่ารับได้และไม่ให้คุณลิลินเปลี่ยนอะไร?ลิลินหันขวับมองหน้าพิธีกรทันที ที่เธอพูดไปเมื่อกี้มันไม่มีความหมายเลยรึไง เดี๋ยวเถอะ.. หมอณภัทร : พูดจริงครับ แต่มันก็เป็นคำพูดที่เป็นจิตวิทยาด้วย การที่เราจะเปลี่ยนใครสักคนจริงๆมันไม่จำเป็นต้องพูดหรือสั่ง เราแค่ทำให้เธอรู้สึกรัก..จนรู้ว่าต้องทำเพื่อเราเท่านั้น แต่ทั้งนี้ผมก็รับได้จริงๆนะครับ เพราะผมรักผู้หญิงคนนี้ไปแล้ว..ไม่ว่าเธอจะบอกว่าตัวเองนิสัยไม่ดี หรือไม่เป็นงานบ้าน ผมก็รัก^^ทุกคำ..ทุกประโยค..ลิลินตื้นตันมาก เธอมองชายหนุ่มที่ตัวเองรักทั้งน้ำตา และตอนนี้ก็ไม่สนว่าเครื่องสำอา
"ผมไม่รู้ น้ำตามันไหลเองTT""อะไรเนี่ย" หมอณภัทรงงงวยขนาดหนัก เขาหันซ้ายหันขวามองคนอื่นๆทำตัวไม่ถูกที่ติณห์เป็นแบบนี้เขาเคยเห็นคนไข้บางคน..สามีแพ้ท้องแทนก็จริง แต่ไม่คิดว่าจะเห็นว่ามีคนอ่อนไหว ถึงขั้นร้องไห้แทนเมียได้ตลกดีว่ะ"หมอทำอะไรพี่ติณห์น่ะ-_-"ลิลินเดินมาถาม เมื่อเห็นซีอีโอหนุ่มพยายามเช็ดน้ำตาตัวเอง และถ้าแฟนของทั้งคู่ไม่ท้องไส้.. มองเผินๆเธอคิดว่าคู่รักชายชายกำลังทะเลาะกันนะเนี่ย"ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย" หมอณภัทรตอบ แล้วเหลือบมองติณห์เป็นระยะ เพราะชายหนุ่มเป็นเอามากเหลือเกิน ถึงป่านนี้น้ำตาก็ยังไม่หยุดไหล"ไม่มีอะไรลิน น้ำตาพี่ไหลเอง..พี่แพ้ท้องแทนปลาย ฝนน่ะ ""อ๋อ..ค่ะ แหมแพ้ท้องอ่อนไหวแทนขนาดนี้ ปลายฝนสบายเลยเนอะ""อืม T_T"ตอบทั้งน้ำตาก็ว่าได้ ไม่ว่าจะได้ยินประโยคอะไรที่กระทบกับความรู้สึก ซีอีโอหนุ่มก็น้ำตาไหลพราก จนผ่านไปสักพักผู้ใหญ่มาครบ ทุกคนก็ได้มานั่งรวมตัวกัน และเขากับปลายฝนก็นั่งพับเพียบต่อหน้าผู้ใหญ่ทั้งสี่ที่ตอนนี้...มีพ่อแม่ของติณห์ พ่อแม่บุญธรรมของปลายฝน และสักขีพยานก็คือลิลินกับหมอณภัทร รวมถึงพี่สาวคนโตอย่างพี่ปลายฟ้าด้วย"ผมอยากขอโทษที่ล่วงเกินปลายฝนครับ