LOGINShare
Bon Appetit CHAPTER 52
Last Updated:
2025-03-17 18:03:51
Related chapters
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 53
Tumingin siya sa kanyang mga mata at nagkatitigan sila nang malalim sa kaluluwa ng isa't isa. Pinadaan niya ang dulo ng kanyang daliri sa kahabaan ng kanyang ari mula sa ulo hanggang sa kanyang mga bayag. Medyo napatalon siya, pero hindi siya kailanman bumitiw sa mata. Ang kanyang puki ay tila umaapaw, hindi lamang sa pananabik sa gagawin niya para sa kanyang mahal, kundi pati na rin sa paraan ng paghawak niya sa kanya gamit ang mga napakagandang mata.Kinuha niya ang matibay ngunit banayad na pagkakahawak sa kanyang makapal na haba, inalis ito mula sa kanyang tiyan at naglagay ng banayad na halik sa dulo. Pagkatapos, lumabas ang kanyang dila at hinampas ang ulo nito, tinakpan ito ng kanyang laway. inihahanda niya ito para sa kanyang mapagmahal na pag-atake.Ngunit pinanatili pa rin niya ang kanyang tingin habang bumuka ang kanyang mga labi at sa kauna-unahang pagkakataon sa kanyang buhay, naramdaman niya ang sensasyon ng mainit na laman ng lalaki na pumasok sa kanyang bibig. Ang teks
Last Updated : 2025-03-17Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 54
Hindi niya mapigilang umungol nang malakas sa paligid ng kanyang ari habang ang mga alon ng kasiyahan ay dumadaloy sa kanyang sinapupunan. Siya ay nilabasan. Hindi ito malaki, pero isang orgasmo pa rin, sa pamamagitan lamang ng isang gawa ng pagbibigay. Ito ay isang bagay na hindi pa niya naranasan dati.Hindi ito ang unang pagkakataon o huli, nagtataka siya kung paano nagagawa ni John na maapektuhan siya sa paraang ginawa niya.Halos nagkakagulo, nilunok niya ito. Hindi siya sigurado kung ano ang aasahan, bagaman aaminin niyang hindi siya pabor sa malapot at malagkit na texture. Pero ang lasa? Oh my fucking Diyos! nagustuhan niya ito. Ang kanyang John ay matamis at sabay na maalat. Ang lasa ay talagang kakaiba sa lahat ng mga natikman niya na, pero alam niyang gusto niyang matikman siya muli, paulit-ulit... Sa buong buhay niya.Gahaman niyang dinilaan at sinipsip ang kanyang titi, sinisiguradong nakukuha niya ang bawat patak ng kanyang mahalagang tamod. Narinig niya ang kanyang mga u
Last Updated : 2025-03-17Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 55
Hindi niya mapigilang umindayog ng kanyang mga balakang pataas at pababa. Pero ang kanyang mga pang-aakit na daliri ay lumampas sa kanyang basang bahagi at dumaan sa kanyang balakang at pababa sa harap ng kanyang hita. Ngayon ay umuungol siya sa inis at lalo pang ibinuka ang kanyang mga binti. Kailangan niya siyang ipasok ang kanyang mga daliri sa loob niya, upang galugarin ang kanyang madidilim na mga liko at maabot ang kaibuturan ng kanyang kaibuturan.Pagkatapos, ang kanyang kamay ay dumapo sa loob ng kanyang hita at nagsimulang umakyat. Ang kanyang mga labi ay nagsimulang maglagay ng malalambing na halik sa kanyang balat habang ang kanyang ulo ay bumababa sa kanyang katawan. Ang kanyang mga daliri ay lumipat sa kanyang mga panlabas na labi at naramdaman niyang may daliri na dumudulas pataas at pababa, hinahati ang kanyang namamagang mga labi ng p**i hanggang sa matagpuan nito ang kanyang matigas na klitoris."Oh Diyos!" umiiyak siya.Ang saksak ng kasiyahan nang magsimula siyang ma
Last Updated : 2025-03-17Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 56
Mas mabilis at mas matindi kaming gumalaw habang nagbanggaan kami. Hinila niya ang kanyang ulo mula sa akin upang makapagtinginan kami nang malalim sa isa't isa. Sumigaw ako, "K******n mo ako!K******n mo ako! K******n mo akooooo!" Nararamdaman niya ang pag-igting ng kanyang katawan at ang kanyang mukha ay naging parang nagngangalit na maskara, sa pamamagitan ng nakagat na mga ngipin siya ay umuungol, "Lalabasan na ako. Putang ina! Lalabasan na ako!"Ihinaling niya ang kanyang ulo at umatungal!Nararamdaman niyang lalong tumigas ang kanyang ari habang sinasalya siya nito nang buong lakas sa huli, ang kanilang mga bulbol ay magkasalubong na matindi. Pagkatapos ay kumabog ang kanyang ari at naglabas ng sunud-sunod na malagkit na t***d sa loob ng kanyang sinapupunan. Ang sensasyon ay nagbigay-signal ng simula ng kanyang sariling rurok. Ang kanyang p**i ay mahigpit na kumapit sa kanyang tumitibok na ari. Kahit na gusto niyang umatras, mahigpit na humahawak ang kanyang pagkababae sa kanya.
Last Updated : 2025-03-17Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 57
Kinabukasan…Maagang nagising si Fortuna. Namamaga ang kanyang mata, pero hindi na niya alintana. Nasanay na siya sa sakit. Nasanay na siyang umiyak.At ngayong umaga, kahit hindi niya alam kung anong mangyayari, nagdesisyon siyang harapin si John.Kailangan niyang malaman kung saan ito pumunta kagabi.Kailangan niyang malaman kung siya pa rin ba ang asawa nito, kahit sa papel lang.Dahan-dahan niyang binuksan ang pinto ng kanilang silid.At doon, nakita niya si John—kadarating lang, pagod ang itsura, pero walang bahid ng pagsisisi sa mukha.Agad na lumapit si Fortuna."John..." mahina niyang tawag.Hindi siya nilingon nito. Bagkus, dire-diretso itong pumasok sa loob at tinanggal ang kanyang coat, parang wala siyang nakikita."John, saan ka galing?"Wala pa ring sagot."Tinatawagan kita kagabi pero—"Biglang tumigil si John sa harapan niya at tinitigan siya ng malamig."Ano bang problema mo, ha?" madiin nitong sabi. "Hindi ba malinaw na wala kang karapatang pakialaman ang buhay ko?"N
Last Updated : 2025-03-18Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 58
"Hindi ko matatanggap ‘yan!" mariing sagot ni Leona, tumayo mula sa kanyang kinauupuan. "Hindi ko pinatigas ang ulo ng anak ko para maging isang duwag sa pagmamahal!""Lola..." mahina ngunit puno ng sakit ang boses ni Fortuna. "Ano po bang gagawin ko?"Napatingin si Irene sa kanya, at sa unang pagkakataon, kitang-kita niya ang awa sa mga mata ng matanda."Hindi kita pipilitin, iha..." malungkot nitong sabi. "Pero gusto kong tanungin ka—hanggang kailan mo titiisin ang ganitong buhay?""Kaya ko pa, La..." nanginginig ang boses ni Fortuna habang pinipigil ang hagulgol. "Hanggat umuuwi pa rin siya sa bahay, kaya ko pa magtiis. Balang araw... mamahalin niya din ako."Iyon ang mga salitang namutawi sa kanyang bibig habang humahagulgol na parang batang nagmamakaawa na huwag siyang iwanan. Naramdaman niya ang kamay ni Irene na dumampi sa kanyang balikat, pilit siyang pinapalakas. Ngunit bago pa makasagot ang matanda, isang malakas na tunog ng mga yabag ang gumambala sa katahimikan.Bumaba si
Last Updated : 2025-03-18Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 59
Nakita ni Irene at Leona ang lahat mula sa bintana.Napapikit si Leona at pinunasan ang sariling luha.“Hindi ko akalaing kaya niyang saktan si Fortuna ng ganito,” mahina niyang sabi.“Hindi mo siya pinalaking ganito, anak,” sagot ni Irene. “Pero ang galit na pinakain natin sa kanya, lumaki rin.”Napayuko si Leona.“Ngunit hindi pa huli ang lahat, Mama…” bulong niya. “Hindi ko hahayaan na tuluyang masira ang buhay ni Fortuna.”Ilang sandali pa, nagmadaling lumabas si Leona ng mansion, ramdam ang bigat sa dibdib habang hinahanap ang kanyang daughter-in-law na si Fortuna.Laman ng isip niya ang bawat patak ng luha na nakita sa mga mata ng dalaga, na tila bumabaon sa kanyang konsensya.Sa pag-ikot niya sa hardin, nakita niya si Fortuna — nakaluhod sa malamig na damuhan, umiiyak ng buong lakas, tila hindi na makahinga sa sakit at hinanakit.Lumapit siya at walang alinlangang niyakap ang dalaga mula sa likuran, dama ang panginginig ng katawan nito sa bawat hikbi."Anak, tama na..." mahinan
Last Updated : 2025-03-18Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 60
Nanatili siyang nakatayo sa gitna ng malamig na hardin, nakatingala sa madilim na langit na parang walang pakialam sa sakit na gumugulo sa dibdib niya.Pinipigilan niyang umiyak. Pinipigilan niyang maramdaman ang kahit anong emosyon. Pero sa bawat paghinga niya, parang unti-unti siyang nauupos."Ano ba 'to?" bulong niya sa sarili. "Galit lang ba talaga? O... nagsisisi na rin ako?"Napayuko siya."Hindi. Hindi ako pwedeng madala ng awa. Hindi ko siya mahal. Hindi ko siya kailanman mamahalin."Pero sa likod ng isipan niya, paulit-ulit na bumabalik ang mga mata ni Fortuna. Yung tingin na puno ng pagmamahal, ng pag-asa, kahit ilang beses na niya itong itinulak palayo."Anong problema ko?" mahina niyang bulong sa hangin. "Bakit parang ako ang talo?"Biglang bumukas ang pinto sa terrace. Lumabas si Irene, ang lola niyang palaging nasa tabi niya, pero ngayong gabi ramdam niyang dala nito ang bigat ng pagkadismaya."John."Napalingon siya."Alam mo anak," mahina ang boses ng kanyang lola. "Mi
Last Updated : 2025-03-19
Latest chapter
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 123
Tahimik ang gabi, ngunit hindi matahimik ang loob ni John.Sa terrace ng condo ni Senyora, nakatayo siya, hawak ang baso ng wine. Tumititig sa malalayong ilaw ng siyudad na parang kumikindat sa kaniya—pero walang ningning na dumampi sa puso niya. Sa loob ng unit, maririnig ang malumanay na pagtawa ni Senyora habang nanonood ng TV. Ngunit ang bawat halakhak niya ay tila pumapaimbabaw sa katahimikang sinisikap ni John buuin sa kanyang sarili.“John, dito ka nga,” tawag ni Senyora mula sa loob. “May pinapanood akong comedy, gusto mo ‘to.”Ngunit hindi siya kumilos.Pinikit niya ang mga mata, malalim na huminga. Sa bawat bugso ng hangin na dumadampi sa mukha niya, may mga alaalang pumapait—hindi niya mapigilan. Larawan ni Fortuna habang naka-apron, nakatalikod sa kusina. Ang boses nito habang tinatawag siyang kumain. Ang paalala tuwing nalalasing siya. Ang mga mata nitong punô ng hinanakit—na noon ay binalewala lang niya.“Ang tahimik mo yata, John.” Niyakap siya ni Senyora mula sa likod.
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 122
Bumungad ang malamig na hangin ng gabi habang dahan-dahang bumababa si Fortuna sa sasakyan. Sa harap ng ancestral house ng pamilyang Han, isang tila tahimik at matatag na estruktura ang sumasalubong sa kanya—pero sa kabila ng katahimikang iyon, naroon ang mga alaala. Masasakit. Mabibigat. At ngayon, isang lihim na kailangan niyang itago.Si Jack Han ang unang lumapit sa kanya, binuksan ang pinto at marahang hinaplos ang kanyang likod. “Anak, dito ka na muna. Walang makakaabala sa’yo rito. Ligtas ka sa lahat… pati na kay Lola Irene.”Sumunod si Jinky, buhat ang ilang gamit ni Fortuna. Kita sa mga mata nito ang pagkabahala, pero mas nangingibabaw ang determinasyon.Pagpasok sa loob ng bahay, agad na naupo si Fortuna sa sofa. Bumuntong-hininga siya nang malalim. Napahawak sa tiyan—hindi pa halata, pero naroon na ang bigat. Hindi lang sa katawan, kundi sa puso.“Anak,” mahinang bungad ni Jinky, habang nauupo sa tapat niya. “Napag-usapan na namin ng papa mo. Hindi natin puwedeng ipaabot ka
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 121
Masiglang tinig ni Senyora sa kabilang linya, punong-puno ng tuwa—tila bang siya ang nagwagi sa isang laban na matagal na niyang kinikimkim.Pero si John, habang pinapakinggan iyon, ay tila nahulog sa isang balon ng katahimikan. Wala siyang masabi, kundi isang mahinang:“Hmm…”Pagkababa niya ng tawag, muling bumalik ang bigat. Ang katahimikan sa silid ay parang sumisigaw. Sumasalungat sa tinig ni Senyora na puno ng selebrasyon. Isang kalayaang hindi niya lubusang masayahan.Tumayo siya. Lumapit sa salamin. Tinitigan ang sarili—maputla, puyat, at walang ningning ang mga mata.“Kalayaan?” mahina niyang bulong sa sarili. “Kung ito ang kalayaan... bakit parang mas lalo akong nakakulong?”Tahimik ang loob ng sasakyan. Tanging tunog ng makina at mahinang hinga ni Fortuna ang maririnig. Nakatingin siya sa bintana habang lumilipas ang mga tanawin sa labas—mga punong tila naglalakad pabalik, mga alaalang pilit na iniiwan.Katabi niya si Jinky, habang si Jack ang nagmamaneho sa harapan. Sa gitn
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 120
Tahimik ang buong silid. Wala ni isang kaluskos. Tanging tunog ng malamig na aircon at ang unti-unting paglalim ng kanyang paghinga ang naririnig sa loob ng kwartong minsang naging saksi ng lahat ng kasinungalingan at pag-aalinlangan.Si John, nakahigang nakatingin sa kisame, suot pa rin ang parehong damit na sinuot niya kagabi. Nanatili siyang walang kilos. Walang tinig. Parang estatwang kinain ng liwanag ng madaling-araw. Hawak niya ang puting scrunchie ni Fortuna — nahulog ito kagabi, noong huli nilang pagkikita sa loob ng bakuran ng Tan.Ang scrunchie. Gamit na simpleng gamit, ngunit para sa kanya ngayon, mas mabigat pa sa alinmang kayamanan ng mga Tan o Han. Para itong huling alaala ng isang taong hindi na babalik. Huling hibla ng buhay na unti-unting lumayo sa kanya.Napapikit si John. Mahigpit ang pagkakapit niya sa scrunchie. Para bang sa bawat segundo ng katahimikan, unti-unting kinakain ng katotohanan ang kanyang pagkatao.Umalis na si Fortuna. At ang mas masakit, hindi na s
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 119
Tumingin si Irene sa anak. Sandaling nagtagpo ang kanilang mga mata—mata ng isang anak na nag-aalala hindi lang para sa yaman, kundi sa gulong maaaring sumunod.Mabigat ang buntong-hininga ni Irene bago siya sumagot.Mabigat ang buntong-hininga ni Irene bago siya sumagot. Dahan-dahan siyang umupo sa upuang minana pa niya sa kaniyang ama—isang lumang silyang kahoy, simbolo ng kapangyarihan at bigat ng pangalan ng Tan.“Ang kasunduan…” bulong ni Irene, halos hindi marinig. “May bisa pa rin ‘yon, Luigi. Ang mga papeles ay perpektong pinirmahan. Legal. Matibay. At nakatali pa rin sa pangalan ng anak ni Jack Han.”Napakunot ang noo ni Luigi. “Pero, Ma… hiwalay na sila. Hindi ba’t kapag napawalang-bisa ang kasal, nawawala rin ang bisa ng kasunduang iyon?”Napapikit si Irene, pinisil ang sariling sintido. “Hindi gano’n kasimple, anak. Hindi lang kasal ang tinutukoy sa kasunduang ‘yon. May clause doon na nagsasabing—anumang mangyari sa relasyon nina John at Fortuna, mananatili ang paghahati n
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 118
Pumirma agad si Fortuna. Walang alinlangan, walang pagdadalawang-isip. Isang linya lang ng tinta, ngunit parang itinali niya roon ang bawat sakit, bawat pasakit, bawat pangarap na kailanma’y hindi natupad.Nang inabot kay John ang papel, tumigil siya. Nanlalamig ang mga daliri niya. Tila ayaw kumilos ng kamay niya."John," bulong ni Irene, "kung hindi mo pipirmahan, lalong masasaktan ang lahat. Kung mahal mo talaga si Fortuna… hayaan mo na siyang maging malaya."Dahan-dahang gumalaw ang kamay ni John. At sa isang kisapmata, pumirma siya. Pero kasabay ng tinta sa papel ay ang pagdaloy ng luha mula sa kanyang mga mata. Hindi siya umiiyak ng malakas. Tahimik lang, pero mabigat. Para bang ang sarili niya ay unti-unting gumuho.Pagkalagda ni John, hindi na nagsalita si Fortuna. Tumayo siya, ni hindi tumingin sa paligid, at diretsong lumakad palabas ng bahay. Parang kaluluwa na binigyan ng bagong buhay—may kirot, may lungkot, pero malaya.“Fortuna!” sigaw ni John, pilit siyang sinundan.Ngu
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 117
Bumabalot pa rin ang malamig na hangin sa loob ng ancestral house ng mga Tan. Hindi ito dahil sa panahon, kundi dahil sa bigat ng damdamin ng bawat isa sa loob ng sala. Ang chandeliers ay tila ba ayaw magningning, ang marmol ay malamig sa talampakan, at ang bawat paghinga ay parang mabigat na buntong-hininga.Si Madam Irene Tan, nakaupo sa gitna ng antigong sofa na pinaglihan ng marami nang lahi, ay nakatingin sa kawalan. Sa harap niya ay ang kanyang anak na si Luigi Tan, at ang manugang niyang si Leona, ina ni John Tan.Sa tabi ni Luigi, nakatayo si John, namumutla at tila wala sa sarili. Nakayuko, nanginginig ang mga kamay. Katabi niya ang ina, si Leona, na paulit-ulit ang himas sa braso ng anak na tila pinipilit nitong mapanatag.At doon sa pintuan, tahimik ngunit matatag—si Fortuna, hawak-hawak ang kanyang bag na tila ba kasingbigat ng lahat ng sugat na iniwan ng relasyon nila ni John."Luigi," mahinang tawag niya.Agad na lumapit ang apo niyang si Luigi. “Yes, Ma?”"Pakitawagan a
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 116
Tahimik na nagmumuni-muni si John habang ang bawat salita na lumabas mula sa kanyang bibig ay patuloy na bumibigat sa kanya. Ang kanyang katawan, na minsang matibay at puno ng tapang, ngayon ay parang isang piraso ng kahoy na natutunaw sa ilalim ng init ng katotohanan.Sa kabila ng mabigat na katahimikan sa sala, ramdam ang bawat galos sa puso ni Jinky. Pinipilit niyang huwag ipakita ang sakit, ngunit ang mga luha na patak-patak ay masakit na patunay ng mga sugat na hindi kayang paghilumin ng mga salita."John..." ang mahinang tinig ni Jinky. "Bakit mo hinayaan mangyari 'to? Bakit hindi mo kami pinakinggan?" Ibinagsak ni Leona ang ulo, at tila ang mga tanong na iyon ay siyang nagtulak sa kanya para magdusa nang mag-isa. "Alam mo, kahit gaano mo kami kamahal, hindi ko na kayang tanggapin kung bakit ka naging ganito..."Si Jack, na kanina pa galit na galit, ay hindi na nakatiis. Tumayo siya at mabilis na lumapit kay John. "Wala ka nang ibang pwedeng sabihin pa! Huwag mong gawing dahilan
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 115
Madaling-araw. Kasunod ng matinding pag-uusap nila John at Madam Irene, agad siyang kumilos. Kinuha ni Madam Irene ang kanyang telepono at nagpadala ng mensahe kina Jinky at Jack Han. Isang pagpupulong ang itinakda para sa araw ding iyon—oras na upang pag-usapan ng bawat pamilya ang kinahinatnan ng kasal nina John at Fortuna.Sa loob ng isang pribadong function room sa isang lumang resthouse ng mga Tan, alas-diyes ng umaga.Naglalakad paikot sa mesa, halatang balisa si Jinky “Ano bang ibig sabihin nito, Madam Irene? Bakit mo kami pinatawag nang ganito kaaga? Hindi pa nga natutuyo ang luha ng anak ko, heto’t gusto mong mag-usap tayo?”Tahimik. Malumanay pero may bagsik sa tinig ni Madam Irene“Dahil oras na. Hindi na puwedeng patagalin. Kailangang pag-usapan natin ito, habang may natitira pang respeto sa pagitan ng dalawang pamilya.”“May respeto pa ba, Irene? Pagkatapos ng lahat ng ginawa ng apo mo sa anak namin?”Nanigas ang tinig ni Jack Han habang nakatitig sa matandang babae. Hin
