MasukShare
Bon Appetit CHAPTER 41
Terakhir Diperbarui:
2025-03-15 17:18:13
MIKS DELOSOMahal kong mga mambabasa, Lubos ang aking pasasalamat sa inyong patuloy na pagsuporta sa aking mga akda. Bilang isang manunulat, malaking tulong ang inyong mga likes, comments, at gems upang maibahagi ko pa ang aking mga kwento sa inyo. Sana po ay mapagbigyan ninyo ako ng inyong suporta. Maraming salamat po!
Bab terkait
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 42
"Mag-relax ka lang, Sen," sagot ni John na may malawak na ngiti.Pagkatapos, si John ay humilig pasulong, niyakap ang baywang ni Senyora gamit ang dalawang kamay, at hinila ang kanyang katawan palapit sa kanya. Sa pagkakapuwesto niya, ang kanyang gitnang bahagi ay halos kasing taas na ng ulo ni John. Dahan-dahan at napaka-mahinang sinimulan niyang halikan ang kanyang tiyan. Senyora ay napasigaw ng tawa."Ang nakakakiliti naman niyan, babe!"Ang magkapareha ay talagang abala sa kanilang kalokohan, ganap na walang kaalam-alam sa kaguluhang kanilang dulot.Ang mga halik ni John ay nagsimulang gumapang patungo sa linya ng bulbol ni Senyora; ipinasok niya ang dalawang daliri sa kanyang basang puki, at sinimulan niyang dahan-dahan ngunit mariing fingering siya. Senyora's ulo ay tumagilid, at siya ay naglabas ng malakas na ungol."Mag-relax ka lang, maganda, papakawalan ko na naman ang sarap mo, ok?""Hmm, okayyy," umungol si Senyora sa kanyang pinaka-babaeng boses.Ngumiti siya, at sini
Terakhir Diperbarui : 2025-03-15Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 43
Sa kanyang pagkabigla at walang katapusang kasiyahan, may kamay si Senyora sa kanyang shorts, at malinaw na nagfifinger siya! Sa kabila ng dalawang orgasmo sa loob ng halos pitong minuto, muling bumalik ang pagnanasa ni Sen, at ibinaba niya ang sarili sa titi ni John, na madaling pumasok dahil sa sapat na pampadulas.Umungol si John ng malakas, at ngumiti si Senyora sa kasiyahan sa pagpapasaya sa kanya. Inilapit niya ang parehong paa malapit sa kanyang mga balakang, at inilagay ang parehong kamay sa kanyang mga abs. Pagkatapos ay nagsimula siyang dahan-dahang umangat at bumaba ang kanyang puki sa buong haba ng titi ni John. Naalala niya noong nagde-date pa sila kung gaano niya kasiyang ginagawa ito. Gusto niyang panoorin kung paano bumabalot ang kanyang puki sa kanyang titi sa ganitong paraan.Si Sen ay nagsimulang bumilis ng ritmo, at hindi na makatiis si John. Sinimulan niyang jackhammerin ang puki ni Sen, na may parehong kamay sa kanyang mga balakang. Senyora, na lubos na alam ang
Terakhir Diperbarui : 2025-03-15Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 44
Isang oras na siyang naghihintay.Paulit-ulit niyang pinipindot ang pangalan ni John sa kanyang contacts. Paulit-ulit niyang dinidial ang numero nito kahit alam niyang wala siyang makukuhang sagot."The number you have dialed is out of coverage area. Please try again later."Mahigpit niyang pinisil ang telepono, pilit pinipigil ang malamig na pakiramdam na gumagapang sa kanyang dibdib."John… bumalik ka na…"Mahinang bulong niya, halos pakiusap.Napayuko siya, pilit pinipigilan ang namumuong luha sa kanyang mga mata. Pero sa bawat minutong lumilipas, unti-unti siyang nilalamon ng sakit.Diyos ko… alam kong nasa kanya siya… alam kong kasama niya si Senyora…Napapikit siya nang mariin, pilit na tinataboy ang imahe sa kanyang isipan—si John, yakap ang ibang babae. Si John, hinahalikan ito ng may pagmamahal… pagmamahal na kailanman ay hindi niya natanggap."Hindi… hindi ko dapat isipin ‘yon…" pilit niyang kinakausap ang sarili. "Baka nasa trabaho lang siya… baka may ginagawa lang siya…"P
Terakhir Diperbarui : 2025-03-15Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 45
Maagang nagising si John kinaumagahan, ang sinag ng araw ay marahang pumapasok sa kwarto ni Senyora na kung saan siya nanatili. Sa tabi niya, si Senyora ay nakahiga, nakayakap sa kanya, mahimbing ang tulog. Sandali niyang tinitigan ang mukha nito, dinama ang init ng katawan na ilang beses na niyang hinanap noon.Pero ngayong nandito na siya, ngayong natikman na niyang muli ang tamis ng bawal nilang pagmamahalan, alam niyang hindi ito sapat.Kailangan niyang bumalik.Dahan-dahan niyang inalis ang yakap ni Senyora at bumangon. Huminga siya nang malalim bago siya yumuko at hinalikan ito sa noo.Naramdaman niya ang paggalaw ni Senyora, ang mga mata nito marahang dumilat.“John…?” mahina nitong tawag habang pilit inaabot ang kanyang kamay.Napangiti siya ng bahagya at hinawakan ang kamay nito.“Kailangan ko nang bumalik,” mahinang sabi niya.Naningkit ang mga mata ni Senyora at umupo ito, halatang nagpipigil ng emosyon.“Bumalik?” paulit nitong tanong. “Babalik ka sa kanya?”Nagbuntong-hin
Terakhir Diperbarui : 2025-03-16Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 46
Matalim ang tingin ni John, parang kidlat na nagbabanta ng delubyo. Humakbang siya palapit, hindi inaalis ang nakakapasong titig sa asawa."Asawa?" Tumawa siya, mapait, puno ng panunuya. "Ikaw ba mismo naniniwala sa sinasabi mo, Fortuna?"Mahigpit na napakapit si Fortuna sa laylayan ng suot niyang damit."Oo, John," sagot niya, pilit pinatatatag ang sarili. "Ako ang asawa mo, at gusto ko lang gawin ang dapat kong gawin bilang asawa mo—"Natawa ulit si John, pero sa halip na saya, kabangisan ang lumitaw sa kanyang mukha."Bilang asawa?" Nanginginig ang kanyang tinig sa galit. "At anong akala mo sa sarili mo, ha? Sa isang kasal lang, magbabago ang lahat? Na bigla na lang akong babaling sa’yo? Na makakalimutan ko si Senyora?"Napasinghap si Fortuna sa narinig.Hindi na siya nagtataka, alam niyang si Senyora pa rin ang nasa puso ni John. Pero sa kabila ng lahat, masakit pa rin palang marinig iyon mula mismo sa kanya."John..." Mahina ang tinig niya. "Kailan mo ba matatanggap na hindi na s
Terakhir Diperbarui : 2025-03-16Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 47
Umiling si John at isang mapanuyang ngiti ang lumabas sa kanyang labi."Fortuna," malamig niyang sabi, "kung gusto mong sayangin ang buhay mo kakahintay sa isang bagay na hindi mangyayari, wala akong pakialam. Pero tandaan mo ‘to…"Lumapit siya, halos magdikit na ang kanilang mga mukha, at mariing bumulong, "Kailanman… hindi kita mamahalin. Hinding-hindi."At sa muling pagkakataon, tuluyan nang nadurog ang puso ni Fortuna.Nanatili si Fortuna sa kinatatayuan niya. Nanghihina ang kanyang tuhod, ngunit hindi niya hinayaang bumagsak siya sa harapan ni John.Ang lalaking mahal niya.Ang lalaking araw-araw siyang dinudurog, ngunit siya pa rin ang patuloy na ipinaglalaban niya.Pinilit niyang lunukin ang sakit na bumabara sa kanyang lalamunan. Ramdam niya ang paninikip ng dibdib, ang kirot na tila wala nang lunas. Pero kahit ganoon, hindi siya natinag.Hindi siya puwedeng sumuko.Dahan-dahang umangat ang kanyang tingin, pilit na nilalabanan ang luha na gustong kumawala mula sa kanyang mga m
Terakhir Diperbarui : 2025-03-16Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 48
Nang makabalik si Fortuna sa mansiyon, ramdam niya ang bigat ng katawan. Halos wala na siyang lakas. Gusto niyang pumasok na lang sa kwarto at ipagpatuloy ang pag-iyak, ngunit alam niyang hindi siya maaaring magpakita ng kahinaan sa harap ng pamilya.Dumeretso siya sa hapag-kainan kung saan naroon na sina Irene Tan, ilang miyembro ng pamilya, at si John na kasalukuyang tahimik na kumakain.“Fortuna, anak, maupo ka na rito.” Tumango si Irene, inaanyayahan siyang sumali sa kanila.Ngumiti si Fortuna, pilit na itinatago ang sakit. Umupo siya sa tabi ni John, ngunit kahit isang sulyap ay hindi siya nito tiningnan. Tahimik siya habang ang iba ay nag-uusap tungkol sa negosyo at sa bagong bahay na ibinigay sa kanila.Ngunit hindi nakalagpas sa paningin ni Irene ang mugtóng mata niya.“Anak, ayos ka lang ba?” tanong nito, bahagyang nag-aalala.Agad niyang tinungo ang baso ng tubig upang pagtakpan ang nanginginig niyang labi. “Opo, Lola. Ayos lang ako.”Ngunit hindi ito kumbinsido. “Bakit para
Terakhir Diperbarui : 2025-03-17Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 49
"Ano ba, Ma?" Sinalubong niya ang tingin ng kanyang ina. "Bakit parang galit kayo sa totoo? Hindi ba dapat nagpapasalamat kayo at hindi ako plastic?" Humarap siya kay Irene. "At ikaw, Lola, kung gusto mong may mag-alaga kay Fortuna, siguro mas mabuting bigyan mo siya ng yaya o katulong. Kasi sa totoo lang, hindi ko siya kailanman ituturing bilang asawa!"Hindi na nakapagsalita si Fortuna. Nakapako siya sa kinatatayuan niya, pilit pinipigil ang bawat patak ng luhang nagbabadyang bumagsak mula sa kanyang mga mata. Ramdam niya ang bigat sa dibdib niya, parang sinasakal siya ng sakit at kahihiyan.Ngunit hindi pa tapos si John.“O, iiyak ka na naman?” Sinalubong siya ng mapanuyang tingin ng lalaki, ang labi nito ay may bahid ng matalim na ngiti. “Pa-victim ka talaga, Fortuna. Baka sabihin na naman ng magulang mo, inaapi ka namin dito.”Pinikit ni Fortuna ang kanyang mga mata, pilit nilalabanan ang sakit na dala ng bawat salita ni John.“Pilit ka nang pilit sa sarili mo sa akin, akala mo m
Terakhir Diperbarui : 2025-03-17
Bab terbaru
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 123
Tahimik ang gabi, ngunit hindi matahimik ang loob ni John.Sa terrace ng condo ni Senyora, nakatayo siya, hawak ang baso ng wine. Tumititig sa malalayong ilaw ng siyudad na parang kumikindat sa kaniya—pero walang ningning na dumampi sa puso niya. Sa loob ng unit, maririnig ang malumanay na pagtawa ni Senyora habang nanonood ng TV. Ngunit ang bawat halakhak niya ay tila pumapaimbabaw sa katahimikang sinisikap ni John buuin sa kanyang sarili.“John, dito ka nga,” tawag ni Senyora mula sa loob. “May pinapanood akong comedy, gusto mo ‘to.”Ngunit hindi siya kumilos.Pinikit niya ang mga mata, malalim na huminga. Sa bawat bugso ng hangin na dumadampi sa mukha niya, may mga alaalang pumapait—hindi niya mapigilan. Larawan ni Fortuna habang naka-apron, nakatalikod sa kusina. Ang boses nito habang tinatawag siyang kumain. Ang paalala tuwing nalalasing siya. Ang mga mata nitong punô ng hinanakit—na noon ay binalewala lang niya.“Ang tahimik mo yata, John.” Niyakap siya ni Senyora mula sa likod.
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 122
Bumungad ang malamig na hangin ng gabi habang dahan-dahang bumababa si Fortuna sa sasakyan. Sa harap ng ancestral house ng pamilyang Han, isang tila tahimik at matatag na estruktura ang sumasalubong sa kanya—pero sa kabila ng katahimikang iyon, naroon ang mga alaala. Masasakit. Mabibigat. At ngayon, isang lihim na kailangan niyang itago.Si Jack Han ang unang lumapit sa kanya, binuksan ang pinto at marahang hinaplos ang kanyang likod. “Anak, dito ka na muna. Walang makakaabala sa’yo rito. Ligtas ka sa lahat… pati na kay Lola Irene.”Sumunod si Jinky, buhat ang ilang gamit ni Fortuna. Kita sa mga mata nito ang pagkabahala, pero mas nangingibabaw ang determinasyon.Pagpasok sa loob ng bahay, agad na naupo si Fortuna sa sofa. Bumuntong-hininga siya nang malalim. Napahawak sa tiyan—hindi pa halata, pero naroon na ang bigat. Hindi lang sa katawan, kundi sa puso.“Anak,” mahinang bungad ni Jinky, habang nauupo sa tapat niya. “Napag-usapan na namin ng papa mo. Hindi natin puwedeng ipaabot ka
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 121
Masiglang tinig ni Senyora sa kabilang linya, punong-puno ng tuwa—tila bang siya ang nagwagi sa isang laban na matagal na niyang kinikimkim.Pero si John, habang pinapakinggan iyon, ay tila nahulog sa isang balon ng katahimikan. Wala siyang masabi, kundi isang mahinang:“Hmm…”Pagkababa niya ng tawag, muling bumalik ang bigat. Ang katahimikan sa silid ay parang sumisigaw. Sumasalungat sa tinig ni Senyora na puno ng selebrasyon. Isang kalayaang hindi niya lubusang masayahan.Tumayo siya. Lumapit sa salamin. Tinitigan ang sarili—maputla, puyat, at walang ningning ang mga mata.“Kalayaan?” mahina niyang bulong sa sarili. “Kung ito ang kalayaan... bakit parang mas lalo akong nakakulong?”Tahimik ang loob ng sasakyan. Tanging tunog ng makina at mahinang hinga ni Fortuna ang maririnig. Nakatingin siya sa bintana habang lumilipas ang mga tanawin sa labas—mga punong tila naglalakad pabalik, mga alaalang pilit na iniiwan.Katabi niya si Jinky, habang si Jack ang nagmamaneho sa harapan. Sa gitn
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 120
Tahimik ang buong silid. Wala ni isang kaluskos. Tanging tunog ng malamig na aircon at ang unti-unting paglalim ng kanyang paghinga ang naririnig sa loob ng kwartong minsang naging saksi ng lahat ng kasinungalingan at pag-aalinlangan.Si John, nakahigang nakatingin sa kisame, suot pa rin ang parehong damit na sinuot niya kagabi. Nanatili siyang walang kilos. Walang tinig. Parang estatwang kinain ng liwanag ng madaling-araw. Hawak niya ang puting scrunchie ni Fortuna — nahulog ito kagabi, noong huli nilang pagkikita sa loob ng bakuran ng Tan.Ang scrunchie. Gamit na simpleng gamit, ngunit para sa kanya ngayon, mas mabigat pa sa alinmang kayamanan ng mga Tan o Han. Para itong huling alaala ng isang taong hindi na babalik. Huling hibla ng buhay na unti-unting lumayo sa kanya.Napapikit si John. Mahigpit ang pagkakapit niya sa scrunchie. Para bang sa bawat segundo ng katahimikan, unti-unting kinakain ng katotohanan ang kanyang pagkatao.Umalis na si Fortuna. At ang mas masakit, hindi na s
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 119
Tumingin si Irene sa anak. Sandaling nagtagpo ang kanilang mga mata—mata ng isang anak na nag-aalala hindi lang para sa yaman, kundi sa gulong maaaring sumunod.Mabigat ang buntong-hininga ni Irene bago siya sumagot.Mabigat ang buntong-hininga ni Irene bago siya sumagot. Dahan-dahan siyang umupo sa upuang minana pa niya sa kaniyang ama—isang lumang silyang kahoy, simbolo ng kapangyarihan at bigat ng pangalan ng Tan.“Ang kasunduan…” bulong ni Irene, halos hindi marinig. “May bisa pa rin ‘yon, Luigi. Ang mga papeles ay perpektong pinirmahan. Legal. Matibay. At nakatali pa rin sa pangalan ng anak ni Jack Han.”Napakunot ang noo ni Luigi. “Pero, Ma… hiwalay na sila. Hindi ba’t kapag napawalang-bisa ang kasal, nawawala rin ang bisa ng kasunduang iyon?”Napapikit si Irene, pinisil ang sariling sintido. “Hindi gano’n kasimple, anak. Hindi lang kasal ang tinutukoy sa kasunduang ‘yon. May clause doon na nagsasabing—anumang mangyari sa relasyon nina John at Fortuna, mananatili ang paghahati n
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 118
Pumirma agad si Fortuna. Walang alinlangan, walang pagdadalawang-isip. Isang linya lang ng tinta, ngunit parang itinali niya roon ang bawat sakit, bawat pasakit, bawat pangarap na kailanma’y hindi natupad.Nang inabot kay John ang papel, tumigil siya. Nanlalamig ang mga daliri niya. Tila ayaw kumilos ng kamay niya."John," bulong ni Irene, "kung hindi mo pipirmahan, lalong masasaktan ang lahat. Kung mahal mo talaga si Fortuna… hayaan mo na siyang maging malaya."Dahan-dahang gumalaw ang kamay ni John. At sa isang kisapmata, pumirma siya. Pero kasabay ng tinta sa papel ay ang pagdaloy ng luha mula sa kanyang mga mata. Hindi siya umiiyak ng malakas. Tahimik lang, pero mabigat. Para bang ang sarili niya ay unti-unting gumuho.Pagkalagda ni John, hindi na nagsalita si Fortuna. Tumayo siya, ni hindi tumingin sa paligid, at diretsong lumakad palabas ng bahay. Parang kaluluwa na binigyan ng bagong buhay—may kirot, may lungkot, pero malaya.“Fortuna!” sigaw ni John, pilit siyang sinundan.Ngu
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 117
Bumabalot pa rin ang malamig na hangin sa loob ng ancestral house ng mga Tan. Hindi ito dahil sa panahon, kundi dahil sa bigat ng damdamin ng bawat isa sa loob ng sala. Ang chandeliers ay tila ba ayaw magningning, ang marmol ay malamig sa talampakan, at ang bawat paghinga ay parang mabigat na buntong-hininga.Si Madam Irene Tan, nakaupo sa gitna ng antigong sofa na pinaglihan ng marami nang lahi, ay nakatingin sa kawalan. Sa harap niya ay ang kanyang anak na si Luigi Tan, at ang manugang niyang si Leona, ina ni John Tan.Sa tabi ni Luigi, nakatayo si John, namumutla at tila wala sa sarili. Nakayuko, nanginginig ang mga kamay. Katabi niya ang ina, si Leona, na paulit-ulit ang himas sa braso ng anak na tila pinipilit nitong mapanatag.At doon sa pintuan, tahimik ngunit matatag—si Fortuna, hawak-hawak ang kanyang bag na tila ba kasingbigat ng lahat ng sugat na iniwan ng relasyon nila ni John."Luigi," mahinang tawag niya.Agad na lumapit ang apo niyang si Luigi. “Yes, Ma?”"Pakitawagan a
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 116
Tahimik na nagmumuni-muni si John habang ang bawat salita na lumabas mula sa kanyang bibig ay patuloy na bumibigat sa kanya. Ang kanyang katawan, na minsang matibay at puno ng tapang, ngayon ay parang isang piraso ng kahoy na natutunaw sa ilalim ng init ng katotohanan.Sa kabila ng mabigat na katahimikan sa sala, ramdam ang bawat galos sa puso ni Jinky. Pinipilit niyang huwag ipakita ang sakit, ngunit ang mga luha na patak-patak ay masakit na patunay ng mga sugat na hindi kayang paghilumin ng mga salita."John..." ang mahinang tinig ni Jinky. "Bakit mo hinayaan mangyari 'to? Bakit hindi mo kami pinakinggan?" Ibinagsak ni Leona ang ulo, at tila ang mga tanong na iyon ay siyang nagtulak sa kanya para magdusa nang mag-isa. "Alam mo, kahit gaano mo kami kamahal, hindi ko na kayang tanggapin kung bakit ka naging ganito..."Si Jack, na kanina pa galit na galit, ay hindi na nakatiis. Tumayo siya at mabilis na lumapit kay John. "Wala ka nang ibang pwedeng sabihin pa! Huwag mong gawing dahilan
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 115
Madaling-araw. Kasunod ng matinding pag-uusap nila John at Madam Irene, agad siyang kumilos. Kinuha ni Madam Irene ang kanyang telepono at nagpadala ng mensahe kina Jinky at Jack Han. Isang pagpupulong ang itinakda para sa araw ding iyon—oras na upang pag-usapan ng bawat pamilya ang kinahinatnan ng kasal nina John at Fortuna.Sa loob ng isang pribadong function room sa isang lumang resthouse ng mga Tan, alas-diyes ng umaga.Naglalakad paikot sa mesa, halatang balisa si Jinky “Ano bang ibig sabihin nito, Madam Irene? Bakit mo kami pinatawag nang ganito kaaga? Hindi pa nga natutuyo ang luha ng anak ko, heto’t gusto mong mag-usap tayo?”Tahimik. Malumanay pero may bagsik sa tinig ni Madam Irene“Dahil oras na. Hindi na puwedeng patagalin. Kailangang pag-usapan natin ito, habang may natitira pang respeto sa pagitan ng dalawang pamilya.”“May respeto pa ba, Irene? Pagkatapos ng lahat ng ginawa ng apo mo sa anak namin?”Nanigas ang tinig ni Jack Han habang nakatitig sa matandang babae. Hin
