Chapter 10 Aya's POV The next morning, Aya slowly opened her eyes. As she met the hospital ceiling, she abruptly sat up, only to fall back onto the floor in a panic. "What the f**k!" she cursed. "Ang sakit ng p***t ko" She couldn't understand why she was asleep. Subrang pagod ko lng talaga ako at antok narin kaya tuloyan akung naka tulog. " But wait, who fixed my position?" she thought to herself. Is it Blue? The guy who's completely lifeless and colder than ice when he looks at you. Ugh... it's embarrassing. But in fairness ang gwapo niya. He has a perfect face, a prominent jawline, his physique is amazing, at ang mapupulang labi niya. He looks like Alp Navruz, the Turkish actor and model. "May Asawa na kaya siya? "Oh My God, Aya, what are you thinking?! "Bakit parang pinag nanasaan mo yung lalaki na'yon." Hindi ka pumunta dito para lumandi. Suway ng kabilang utak niya. Akma na sana siyang tatayo ng may baritonong boses na nagsalita sa bandang likuran niya. "What
Paroon-parito ang dalagita sa hallway habang hinihintay ang paglabas ng isa sa mga tao doon sa loob. Sa ganitong eksena siya nadatnan ni Danny. “Ms. Aya, bakit po kayo nandito sa labas?” Walang ka-Malay-Malay na tanong ng binata. Kumunot naman ang noo ng binata nang mapansin ang mga mugtong mata ni Aya. Hindi pa man nakasagot ang dalagita nang biglang nag-unahan na namang tumulo ang mga luha nito. Agad na naunawaan ng binata ang ibig sabihin noon. “Upo ka muna, Ms. Aya. Maghintay nalang tayo. Huwag ka nang umiyak at patibayin mo ang loob mo,” anas ng binata, at inakay ito at pina-upo. Naaawa ang binata sa sitwasyon ng dalagita. Hindi pa ito nakapalit ng damit mula nang dumating sila, mugto rin ang mga mata nito at halos nangangamatis ang mukha nito dahil sa kakaiyak. “Magiging okay ba ang, Lola?” Hindi naman agad nakasagot ang binata sa tanong sa kanya ng dalagita. “Mag-antay lang tayo, Ms. Aya. Alam ko pong malakas ang Lola Inday mo. Manalangin tayo sa itaas, siya l
chapter 12Gumuho ang mundo ni Aya nang marinig sa mismong bibig ng doktor, nakakalabas palamang ng silid kung saan nakaratay ang Lola niya, ni hindi siya makapaniwala sa mga pinagsasabi nito na wala na ang kanyang Lola. "Nagbibiro lang ba kayo, Doc?" Tanong niya sa kaharap na Doctor."Pasensya na po, Ms., pero hindi po ako nagbibiro.""Ano po ba kasi ang nangyayari? Bakit ganito lang kadali sa inyo nasabihin sa akin na nawala na ang Lola ko?" Sabay nag-uunahan sa pag patak ang mga luha ni Aya.Naawa ang binatang si Steven sa sitwasyon ng dalaga dahil mababakas dito ang sobrang pagod at kalungkutan sa magandang at luhaang mukha nito. At may kung ano siyang kakaibang nararamdaman sa puso niya na hindi niya mapangalanan. May kung anong nag-uudyok sa kanya na I-comfort ito, na hindi niya gawain dahil isa lang naman siyang heartless Casanova doctor."Sorry po, Ms. pero hindi ako pinahihintulutan na ipaliwanag sa'yo ang kinamatay ng iyong Lola. Dahil may taong nag hihintay sa'yo sa loob
Today, we will lay to rest the person who was so important to me. It's painful to think about, but I'm slowly accepting na wala na ito. Ang tagal din ng lamay nito, na umabot ng tatlong linggo, dahil iyon ang gusto ni Aya, at dahil na rin sa ito ang nakagawian nila sa probinsya. Ang iba nga, halos umabot pa ng isang buwan bago i-burol. Aya just kept crying. I knew she was still hurting, and couldn't accept na wala na si nanay Inday. I let her be,because I knew this was the last time she would be with Nanay Inday. "Gabayan n'yo po ako, La, huh. Alam ko pong hindi n'yo po ako pababayaan. Mamimiss po kita ng sobra, mananatili ka po dito sa puso ko. Paalam po." "Sabay nag lalagasan Ang mga luha ni Aya." Hindi maiwasang pumatak ang butil ng luha sa mata ng binata. Subrang naapektuhan siya sa binitawang salita ni Aya. Lumapit siya sa kabaong ng matanda at tinitigan ito. "Nanay, pinapangako ko na aalagaan ko po at hindi pababayaan ang iyong pinakamamahal na apo. Pangakong gagampa
Aya's POV It's not easy for me to accept Grandma's decisions. She had so much trust in that man to leave me in his care. I'm not a child anymore. Yes, I'm 17 years old, but I can take care of myself, and Lola knows that. I'm annoyed with that man, ang paladisisyon nya huh.. Ordering me to call him "Kuya"? I can't imagine being his little sister! Agh... Aya sighed. "At sino ba siya, bakit ganoon nalang kalaki ang tiwala sa kanya ng Lola para iwan ako sa pangangalaga niya?" "Lola naman, bakit ganito?" Kausap niya sa sarili. Habang nag-eemote sa kanyang silid ay may biglang kumatok sa pinto. Wala namang iba siyang kasama dito sa bahay kundi ang pinsang niyang si Lorraine. "Hindi 'yan naka-lock" "Nag-eemote ka na naman ba? Hindi 'yan ang kilala kong Aya," saad ng pinsan nito. "Hindi ko lang maiwasang hindi mapapaisip, insan." "About sa ano na naman ba 'yan?" "Kung bakit ako basta-basta nalang ipinagkatiwala ni Lola kay Mr. Williams." At napahugot ito ng malamim na hininga. "Kah
"Yon naman pala eh. Don't tell me, type mo si Papa Pogi? Ha! ha!" Sabay tawa ng pinsan nito."Ikaw talaga, puro ka kalukuhan, Lorraine. Sarap mo talaga sakalin.""Hindi ka talaga mabiro, insan. Pagdating sa kanya, ang sama mo. Magiging kuya mo na yun soon.""Huwag ka nang magbiro ng ganyan, insan. Hindi talaga ako natutuwa. Aaminin ko, na minsan pala biro ako, pero sana ngayon seryosohin mo naman. Alam mo naman na ibang usapan 'to eh," mahabang litanya ni Aya."Pasensya na, insan. Hindi ko kasi mapigilang hindi haluan ng biro ang ating usapan. Sorry na, gusto ko lang naman kasi pagaanin ang loob mo," hinging paumanhin ni Lorraine sa pinsan nito."Okay," maikling sagot ni Aya."After graduation, diretso na ako sa Maynila. Paki-ingatan mo lahat ng gamit dito ha. Ikaw na muna ang bahala sa bahay, at tsaka huwag mong dalhan ng lalaki. Uuwi ako dito pag bakasyon.""Grabe ka naman! Lalaki talaga, naku insan, parang hindi mo ako kilala, parang ibang tao ako sa paningin mo. Ansakit non!" Bir
Blue's POV On the other hand, Blue was busy talking to his friend and business partner when his phone, on the top of mini table in front of them, buzzed. He glanced at it, and upon seeing the caller, excused himself from his friend. "Excuse me, bro, I'll just take this call." "Sure, bro." "Hello, anong balita?" tanong nito sa kausap. " Hello,Gov, may sinend po akong mga pictures sa inyo. Natignan niyo na po ba?" "I will check later. Busy pa ako ngayon," walang ganang sagot nito sa kausap. "Ah, ganun po ba, Gov? Kayo po ang bahala," mahinang saad ng tauhan nito. Blue pressed the silent button Tsaka ibunulsa ang phone nito. He didn't even mind the call from his men, who he had tasked na bantayan ang kilos ni Aya sa probinsiya . Meanwhile, Bogart couldn't believe the tone of his boss voice on the other line earlier. It sounded like he had no interest in what his employer was saying. "Ano kaya nangyari kay Boss?" he asked Bert, his companion. "Ano ba kasing sabi?"
"Ito ang araw na pinakahihintay ko, ang makapagtapos ng senior high. Aminin kung my part sa loob ko na masaya,dahil nakatanggap ako ng karangalan, naiiyak ako sa part na ito sana ang araw na gusto kong ipag malaki sa pinakamamahal kung Lola, lahat ng sakripisyo ni Lola ay maibabalik ko man lang sa pamamagitan ng diploma ko, pero huli na ang lahat dahil Wala na siya. Magtatapos ako na ni isang magulang wala ako. Hindi pa nag-uumpisa ang seremonya, parang gusto ko ng umuwi. Naluluha ako pag naiisip ko ang buhay na meron ako. Ganito ba talaga ka-unfair ang mundo? Gusto kong questionin ang Diyos kung bakit niya ako pinagkaitan? Dahil ba sa kaya ko ang sarili ko? Dahil ba sa nasanay na ako na walang mga magulang? Pero hindi, e. Hindi ko magawang tanungin siya. Hindi ko magawang questionin siya sa mga bagay-bagay na nangyari sa buhay ko dahil siya lang ang nakakaalam ng lahat ng ito. Hysst! Ano ba 'to? Ito naman tayo, nag-eemote ka na naman," suway nito sa sarili. "Aya was so lost in her
Blue's POV"Thank you for accepting me into your care so willingly. From now on, would it be okay with you if I called you ‘Kuya’? If I treated you like my older brother?" Aya asked directly, surprising Blue."Is that alright?" She asked again, her voice hesitant.Agad namang nakabawi si Blue sa pagkabigla sa rebelasyon ni Aya kaya pinasigla nito ang mukha niya, na akala mo'y tuwang-tuwa sa ibinalita sa kanya."Really? You accept me as your brother?" He asked, his voice brimming with excitement."Yes, of course. I’ve thought about it.” Aya lied,"Huwag n'yo sana akong parusahan, Lord, dahil po sa mga kasinungalingang nagawa ko."she silently whispered to herself. "Well, that’s great. From now on, Kuya na ang itatawag mo sa akin, okey?" Sabay ngiti niya ng malawak sa dalagita.Ginusto ko naman to simula't sapol, but why ? Why do I feel this pain? Why does it feel so wrong that she accepts me as her brother? Tanong n'ya Ng pa ulit-ulit sa isipan."Is there something wrong, po?"Humugot
Sarap na sarap ang dalagitang si Aya sa pagkakatulog.Hanggang sa dinalaw siya ng panaginip.She was in a dark place, and a small, twinkling light suddenly appeared.at lumabas doon ang kanyang Lola.Suot-suot nito ang paboritong damit na kulay puti na bulaklakin na siya mismo ang pumili noon nang minsan silang namasyal. Malawak ang ngiti nito sa kanya, na parang totoong buhay dahil sa masigla ang pangangatawan nito.Her grandmother spoke, causing Aya to sob uncontrollably."Kamusta ka na, Apo? Hindi mo ba pinapabayaan ang sarili mo?" tanong ng matanda."L-Lola, ikaw ba 'yan talaga?" utal niyang tanong."Oo, apo. Na-miss mo ba ang Lola? Halika ka rito, kasi sobrang na-miss ka na ng Lola."Agad siyang tumakbo sa pwesto ng Lola niya at walang ano-anong niyakap ito ng mahigpit."Bakit ngayon ka lang bumalik, La? Alam mo po bang sobrang lungkot ko?" hinaing niya sa matanda."Alam mo, apo, lahat tayo ay may hangganan sa mundo. Lagi mo lang tatandaan na hindi ka nag-iisa. Na wala kang karamay,
Good Day po sainyong lahat, kayo napo Ang bahalang umunawa Ng mga typo errors po. at pasensya na Po kung pinaghihintay ko Po kayo ng update. Humihingi Po Ako Ng pag unawa at suporta Po sainyo. Araw-araw pa po Kasi pumasok sa school dahil sa Marami lang long dapat tapusin. dahil mapalit na po Ang bakasyon. Enjoy reading po! eto Muna Ang update ko Po. God bless you all. 🙏 Bukas Po ulit💓Pasado ala-una ng madaling araw na ako nakatulog. At nagising din ng alas singko dahil sa maraming iniisip ka sa mga ganap ka gabi kaya parang nakalutang ako ngayon .iniisip kung paano ko iwasan ang ganitong pakiramdam. Iba ang nararamdaman ko kay Aya. Hindi ko maipaliwanag kung ano, pero ginugulo niya ang isipan ko simula ng unang beses ko siyang nakita.May pagnanasa ba ako sa kanya? Aminin ko man sa Hindi Ang totoo ay ang laki ng epekto niya sa buong pagkatao ko. Unang beses ko pa lang siyang makita ay kakaiba na talaga ang nararamdaman ko, Ang bilis Ng tibok Ng puso ko pag nahahawakan ko siya, Lalo
Aya carefully opened the door, peeking out before stepping out. The hallway was dark, so she turned on the screen of her phone for light. She walked slowly, trying to make as little noise as possible so she wouldn't wake anyone up.When she reached the stairs, she gripped the handrail tightly for support to prevent herself from losing her balance. The design of the staircase was amazing – smooth, without a speck of dust. You could tell it was meticulously cleaned. It felt like you were in a royal mansion. As she was halfway up the stairs, the light suddenly flicked on. She was instantly startled when their eyes met, as he was also on his way up the stairs. They both froze, staring at each other. Aya swallowed hard when he looked her up and down.Ni wala pa siyang suot sa paa dahil sa Hindi n'ya na na isip iyon kanina.Nakaramdam siya ng hiya dahil sa paraan ng pagtingin nito. Mapupungay ang mga mata nito at tila may kung ano siyang emosyong nakikita roon. She felt even more flustered wh
Aya's POV He brought me to the guest room, the same one I stayed in for a night when I waited for Grandma's body to be released from the morgue. Honestly, I'm really uncomfortable sleeping in a room this big. It feels like someone's watching me.'Yung feeling na parang nanindig ang balahibo mo kahit na walang dahilan. Gustuhin ko man mag-reklamo ay nahihiya ako dahil sa pag sagot sagot ko sa kanya na umabot pa sa pikonan. He set me down on the bed, which is big enough for six people. "Stay here for now, and don't try to stand up. It might make your ankle swell more, okay? I'll be back in a minute," Blue said. "Okay," I replied, and then he left the room. Being alone, I couldn't help but feel sad because I already miss my cousin. "Lord, I want to go home already. I'm already getting bored," she thought to herself. I was stunned, and before I knew it, a tear rolled down my cheek. People think I'm tough. People think I'm brave. But the truth is, I'm not. "I'm a Great pretend
Ilang minuto na silang naka-tambay sa rooftop ng mansyon niya at hanggang ngayon ay hindi pa rin sila bumababa ng helicopter dahil sa mahimbing pa rin ang tulog ng dalagita. Kahit nangangalay na siya sa kakaupo ay tiniis niya dahil ayaw niyang istorbohin ang pagkakatulog ng dalagita.Dumating sila ng eksaktong alas-nuebe ng gabi.He couldn't hold it any longer, he had to pee, so he gently stroked Aya's soft hair. At hindi nga Siya na bigo dahil gumalaw na ito at humikab pa. He couldn't help but smile at how cute she was."Gising na, nandito na tayo.""Maya na, inaantok pa yung tao eh," sagot ni Aya sabay nguso."Hindi pwede, matulog ka nalang ulit mamaya, bababa na tayo. Kanina pa tayo dito naka-tambay sa rooftop," paliwanag niya.Agad namang na-ayos ng upo ang dalaga dahil sa sinabi ng binata."Huh?! Kanina pa pala tayo dumating? Bakit hindi mo man lang ako ginising?" bulalas na tanong ni Aya."So kasalanan ko pa pala?" tanong niya sabay taas ng kilay."Oo, malamang. Alangan naman ak
Blue's POV Tahimik ang byahe,dahil wala kaming imikan sa loob ng sasakyan at hinayaan ko nalang munang mag-emote si Aya. Alam kong hindi siya sanay na mawalay sa pinsan niya dahil ito ang kasama niya ng mga panahong wala si Nanay Inday sa tabi niya. Sobrang traffic sa ganitong oras dahil rush hour. Gaya din sa Maynila na pag-tatak ng alas singko ay sobrang traffic na rin dahil sa mga nag-uuwing trabahante sa kani-kanilang bahay. Buti pa nga dito sa Iloilo ay halos hindi sobrang traffic. We arrived at the airport around 6:30. Na una na akung bumaba tsaka ko pinag buksan Ng pinto si Aya, dahil sa ramdam ko ay inaantok na ito. "Kuya Bert, thank you so much sa mahabang oras mo na pagsama sa amin," sabay abot sa kanya ng sobre na naglalaman ng 10,000. "Naku po, sir, huwag na po. Nakakahiya naman po sa inyo. At baka mapagalitan pa po ako ng boss ko niyan, may sahod naman po ako eh," pagtanggi ng matanda sa kanya. "Tanggapin mo na at alam naman ng boss mo kung ano ang ugali ko. Kaya huw
Dear Readers, Sa na upload ko Pala kanina ay, chapter 25 Po sana iyon. Bali Mali lang Po Ang Ng na I type. pasensya na Po talaga. Thank you in advance Po sa pag unawa. Enjoy Reading po.God bless you all.🩷🙏"Mag-ingat ka lagi dito, huh. Tsaka 'yung mga sinasabi ko sa'yo, huwag na huwag kang magpapatulog ng mga halimaw dito kung ayaw mong mamultuhin ka ng Lola," pananakot na sabi ni Aya."Haha... Oo na nga, insan. Ano ba 'yang pinagsasabi mo? Parang tinatakot mo naman ako niyan," sabay punas ng luha sa mga mata nito. "Pinapatawa mo ba ako o tinatakot?" biro na tanong ni Lorraine sa pinsan."Tse! Umaayos ka talaga, insan, kung ayaw mong magalit si Lola sa'yo.""Basta umuwi ka dito, huh. Alam mo namang namimiss kita lagi kahit pikunin ka eh. Alam mo namang hindi buo ang araw ko pag hindi kita kasama. Nakakalungkot.""Ayaw mo ba talaga akong umalis, insan? Naiinis na ako sa'yo, panay iyak ka. Daig mo pa ang anak na iiwan ng ina," biro ni Aya sa pinsan nitong hindi tumigil ang pag-iyak
"Ugh! Nakakahiya! Paano na 'to? Wala na akong mukha na mahaharap sa kanya. Bwesit talaga 'tong utak ko. Ang bata ko pa, bakit sobrang makakalimutin ako na. Hindi kaya sa kape ito?" hysterical niyang usal sabay sisisi sa kape ang lahat."Hay naku, Aya, huwag mo nang isisisi sa kape. Aminin mo nang may pagkatanga ka rin talaga minsan," dagdag na usal ng kabilang isip niya."Ugh! Parang ayaw ko nang lumabas," sabay subsob ng mukha sa unan."Insan, lumabas ka na diyan at harapin ang mga bisita mo," katok ni pinsan niya sa pintuan."Oo, saglit lang at lalabas na ako.""Bilisan mo na diyan at huwag mo nang pag-hintayin ang grasya sa'yo, kakain na.""Okay," tipid niyang sagot tsaka nagmamadaling kumuha ng bra sa may damitan.Habang papalapit sa dingding area ay parang gustong bumalik ng mga paa niya sa silid at magkulong nalang. "Kainis!" maktol niya sa isipan.Nang makarating sa dining ay iniwas niya ang tingin sa binatang nakatingin sa pwesto niya."Mmm... May kasama pala kayo?" ngiti niya