Novel-novel oleh Jolina Gape

Blue's POV"Thank you for accepting me into your care so willingly. From now on, would it be okay with you if I called you ‘Kuya’? If I treated you like my older brother?" Aya asked directly, surprising Blue."Is that alright?" She asked again, her voice hesitant.Agad namang nakabawi si Blue sa pagkabigla sa rebelasyon ni Aya kaya pinasigla nito ang mukha niya, na akala mo'y tuwang-tuwa sa ibinalita sa kanya."Really? You accept me as your brother?" He asked, his voice brimming with excitement."Yes, of course. I’ve thought about it.” Aya lied,"Huwag n'yo sana akong parusahan, Lord, dahil po sa mga kasinungalingang nagawa ko."she silently whispered to herself. "Well, that’s great. From now on, Kuya na ang itatawag mo sa akin, okey?" Sabay ngiti niya ng malawak sa dalagita.Ginusto ko naman to simula't sapol, but why ? Why do I feel this pain? Why does it feel so wrong that she accepts me as her brother? Tanong n'ya Ng pa ulit-ulit sa isipan."Is there something wrong, po?"Humugot

Sarap na sarap ang dalagitang si Aya sa pagkakatulog.Hanggang sa dinalaw siya ng panaginip.She was in a dark place, and a small, twinkling light suddenly appeared.at lumabas doon ang kanyang Lola.Suot-suot nito ang paboritong damit na kulay puti na bulaklakin na siya mismo ang pumili noon nang minsan silang namasyal. Malawak ang ngiti nito sa kanya, na parang totoong buhay dahil sa masigla ang pangangatawan nito.Her grandmother spoke, causing Aya to sob uncontrollably."Kamusta ka na, Apo? Hindi mo ba pinapabayaan ang sarili mo?" tanong ng matanda."L-Lola, ikaw ba 'yan talaga?" utal niyang tanong."Oo, apo. Na-miss mo ba ang Lola? Halika ka rito, kasi sobrang na-miss ka na ng Lola."Agad siyang tumakbo sa pwesto ng Lola niya at walang ano-anong niyakap ito ng mahigpit."Bakit ngayon ka lang bumalik, La? Alam mo po bang sobrang lungkot ko?" hinaing niya sa matanda."Alam mo, apo, lahat tayo ay may hangganan sa mundo. Lagi mo lang tatandaan na hindi ka nag-iisa. Na wala kang karamay,

Good Day po sainyong lahat, kayo napo Ang bahalang umunawa Ng mga typo errors po. at pasensya na Po kung pinaghihintay ko Po kayo ng update. Humihingi Po Ako Ng pag unawa at suporta Po sainyo. Araw-araw pa po Kasi pumasok sa school dahil sa Marami lang long dapat tapusin. dahil mapalit na po Ang bakasyon. Enjoy reading po! eto Muna Ang update ko Po. God bless you all. 🙏 Bukas Po ulit💓Pasado ala-una ng madaling araw na ako nakatulog. At nagising din ng alas singko dahil sa maraming iniisip ka sa mga ganap ka gabi kaya parang nakalutang ako ngayon .iniisip kung paano ko iwasan ang ganitong pakiramdam. Iba ang nararamdaman ko kay Aya. Hindi ko maipaliwanag kung ano, pero ginugulo niya ang isipan ko simula ng unang beses ko siyang nakita.May pagnanasa ba ako sa kanya? Aminin ko man sa Hindi Ang totoo ay ang laki ng epekto niya sa buong pagkatao ko. Unang beses ko pa lang siyang makita ay kakaiba na talaga ang nararamdaman ko, Ang bilis Ng tibok Ng puso ko pag nahahawakan ko siya, Lalo

Aya carefully opened the door, peeking out before stepping out. The hallway was dark, so she turned on the screen of her phone for light. She walked slowly, trying to make as little noise as possible so she wouldn't wake anyone up.When she reached the stairs, she gripped the handrail tightly for support to prevent herself from losing her balance. The design of the staircase was amazing – smooth, without a speck of dust. You could tell it was meticulously cleaned. It felt like you were in a royal mansion. As she was halfway up the stairs, the light suddenly flicked on. She was instantly startled when their eyes met, as he was also on his way up the stairs. They both froze, staring at each other. Aya swallowed hard when he looked her up and down.Ni wala pa siyang suot sa paa dahil sa Hindi n'ya na na isip iyon kanina.Nakaramdam siya ng hiya dahil sa paraan ng pagtingin nito. Mapupungay ang mga mata nito at tila may kung ano siyang emosyong nakikita roon. She felt even more flustered wh

Aya's POV He brought me to the guest room, the same one I stayed in for a night when I waited for Grandma's body to be released from the morgue. Honestly, I'm really uncomfortable sleeping in a room this big. It feels like someone's watching me.'Yung feeling na parang nanindig ang balahibo mo kahit na walang dahilan. Gustuhin ko man mag-reklamo ay nahihiya ako dahil sa pag sagot sagot ko sa kanya na umabot pa sa pikonan. He set me down on the bed, which is big enough for six people. "Stay here for now, and don't try to stand up. It might make your ankle swell more, okay? I'll be back in a minute," Blue said. "Okay," I replied, and then he left the room. Being alone, I couldn't help but feel sad because I already miss my cousin. "Lord, I want to go home already. I'm already getting bored," she thought to herself. I was stunned, and before I knew it, a tear rolled down my cheek. People think I'm tough. People think I'm brave. But the truth is, I'm not. "I'm a Great pretend

Ilang minuto na silang naka-tambay sa rooftop ng mansyon niya at hanggang ngayon ay hindi pa rin sila bumababa ng helicopter dahil sa mahimbing pa rin ang tulog ng dalagita. Kahit nangangalay na siya sa kakaupo ay tiniis niya dahil ayaw niyang istorbohin ang pagkakatulog ng dalagita.Dumating sila ng eksaktong alas-nuebe ng gabi.He couldn't hold it any longer, he had to pee, so he gently stroked Aya's soft hair. At hindi nga Siya na bigo dahil gumalaw na ito at humikab pa. He couldn't help but smile at how cute she was."Gising na, nandito na tayo.""Maya na, inaantok pa yung tao eh," sagot ni Aya sabay nguso."Hindi pwede, matulog ka nalang ulit mamaya, bababa na tayo. Kanina pa tayo dito naka-tambay sa rooftop," paliwanag niya.Agad namang na-ayos ng upo ang dalaga dahil sa sinabi ng binata."Huh?! Kanina pa pala tayo dumating? Bakit hindi mo man lang ako ginising?" bulalas na tanong ni Aya."So kasalanan ko pa pala?" tanong niya sabay taas ng kilay."Oo, malamang. Alangan naman ak