Chapter 2

Chapter 2

Naging maayos naman ang pagbisita sa'kin ng mga magulang ni Kelly. From time to time, panay ang alok sa'kin ng pagkain, panay din ang tanong kung may masakit ba sakin o ano. It's all about my welfare and I understand how worried they are but I feel like something is off. They aren't asking any question regarding the abduction. I mean hindi ba nila alam kung paano ako nakabalik sa kanila? Teka. Paano nga ba ako nakabalik sakanila?

I cleared my throat. Nasa tabi ko ng nanay ni Kelly samantalang lumabas muna saglit si Mr. Entera para sagutin ang tawag sa kanyang telepono.

Mrs. Entera suddenly became alerted after hearing me clear my throat. She looked at me with waiting eyes.

"P-paano po ako napunta rito?" I spoke totally sounding like Kelly. I don't need to try my best to do so. Siguro kasi dahil na rin sa mga concoction na pinag eksperimentuhan nila Geneva at Jakim, hindi na ako nahirapang gayahin ang boses niya. Though, after taking the solution, kinailangan pa rin ang araw araw kong pag eensayo sa panggagaya. 

Pagkatapos kong tanungin iyon, Bumuka ang bibig niya para sana magsalita at kita sa mga mata ang gulat. Hindi agad siya nagsalita. Kinabahan agad ako. May mali ba sa boses ko? Nahalata niya na ba na hindi ako ang anak niya?

Panic quickly drained out of my body as she spoke. 

"W-well, anak... Actually we were trying to find you in every places almost all over the Philippines and last friday, luckily, we found you on some abandoned place in Iloilo..." aniya. Halata sa itsura nito ang pag aalangang sabihin sakin ang mga ito. 

I waited for her continuation as I slowly lifted my back out of the bed. Agad siyang umalalay para isandal ako sa headboard ng kama. 

"And?" I can't help but to probe. 

"You were tied in a chair, unconscious." Dugtong niya pero hindi pa ako kontento. 

"Nalaman na ba kung sinong dumukot sakin? Nahuli na ba? Sino?" 

Mrs. Entera shook her head. "Anak, this is all too much for you. You need to rest. Huwag mo munang problemahin iyon." 

Naibaba ko ang magkabilang balikat sa pagkabigo sa kanyang tugon. Alam ko na hindi ganoon kasimple ang kaso nang pagkawala ni Kelly. It was televised nationwide. Imposibleng hindi agad makilala si Kelly. Now, I am wondering if they gave an ample of money just to find Kelly? At kung meron man sinong nakinabang? Si Ven ba? Naku, sinasabi ko na nga ba. Mukhang pera talaga ang lalaking 'yon! 

Aba' t pinagkakitaan pa yata ako! 

Anyway, mabalik tayo. Talaga bang concern lang sila na baka ma-stress ako sa sitwasyon o talagang may tinatago sila? Pero sige sabihin na nating, protective lang itong nanay ni Kelly kaya ganoon. 

Iyon ang itinatak kong kasagutan sa sarili at patuloy na iyon ang pinangkukumbinsi ko sa sarili habang tumatagal. 

Nanatili ako sa hospital ng dalawa pang araw. Suma total, limang araw na akong nakaratay sa hospital at wala akong ginawa kundi sundin ang mga payo ng mga magulang ni Kelly na magpagaling at kumain ng marami. 

Sa loob ng limang araw na iyon, walang tao akong ibang nakita kundi ang mga asawa. Hideo never have the chance to set his foot on my room. Ni anino, wala. Kulang na nga lang kusa ko nang hanapin ang asawa ni Kelly sa harap ng mga magulang niya. 

Wala ba siyang pakialam sa asawa niya? Hello? Ilang buwan nawala ang asawa niya no? At hindi lang basta nawala, dinukot at nanganib ang buhay sa kamay ng kung sino man tapos pagbisita lang sa hospital hindi niya magawa? Anong klaseng asawa siya?! 

Malamang ay may kinalaman siya sa pagkawala ng kanyang asawa! Huh! Sinasabi ko na nga ba. Lumalabas din ang tunay na anyo nang Lacson na iyan! 

Pero sayang. Bigla kong naisip. Kung nakipag pustahan sana ako ng isang daang libo kay doktora, e di sana panalo ako ngayon! 

Alexandra sighed and suddenly spoke. "Iniisip mo ba kung bakit wala siya, iha?" 

Alanganin akong napatingin sa kanya. Nasa kalagitnaan ako ng paninisi sa sarili kung bakit hindi ko iyon naisip ngunit iba yata ang tinutukoy ng nanay ni Kelly. 

"P-po?" 

She smiled. "You're probably wondering why he isn't here to be with you no?" 

Hindi ako sumagot dahil hindi ko parin maintindihan ang sinasabi niya. 

Pinagpatuloy niya ang pagbabalat ng mansanas. "He's out there, busy catching someone who did this to you. But sweetie," she looked at me with an overwhelming warmth. "I know he loves you very much. Kaya huwag kang masyadong magdamdam kung wala man siya rito." 

Tinitigan ko lang siya at hindi na naglabas ng komento. Pinabayaan ko kung ano man ang kanyang iniisip. I'm still not sure if Enteras have something to do with Kelly's abduction. We never know. The blood of the covenant is thicker than the water of the womb. 

I am not sure if they did this just to save Hideo and their daughter's marriage, after all, hindi naman talaga ako naniniwalang maganda ang pagsasama nila. Nasa Camp palang ako, mangilan ngilan na rin ang mga kumakalat na rumor tungkol sa mga babaeng nalilink sa kanyang asawa. There's no doubt, he's from a clan of alphas, plus he can all have all the girls wrap into his fingers. 

And now here is Kelly's mother, trying to salvage the small pieces left in their daughter's marriage through making me believe in their lies. I can't help but pity her in front of me. Siguro naman hindi ganun katanga si Kelly para manatili sa kasal na ito kung alam niyang hindi nakukuntento ang kanyang asawa diba? Kaya kung saan man naroroon si Kelly ngayon, pasensya na pero mas mabuting manatili siya kung nasaan man siya. 

Hapon na nang nag pasyang umuwi ang mga magulang ni Kelly. I didn't mind. Sila lang ang tanging kausap ko rito kaya't wala akong choice kundi pakisamahan sila. 

Sa totoo lang, hindi ko na halos na mamalayan ang oras sa loob nang hospital. Bawat minuto at sandali na lumilipas dito para akong nababaliw. Gusto ko nang lumabas. 

Wala pa rin akong nagagawa para sa misyon ko. Ang daming oras na nasasayang. Bilang lang ang araw ko rito sa puder ng mga Entera at Lacson kaya't hindi pwedeng masayang ang oras ko. 

I stood up and walked barefoot. Simula nang makarecover ako, wala akong ibang ginawa kundi titigan ang kisame at bintana. Hindi ako pwedeng lumabas para mag muni muni dahil may banta parin sa sekyuridad ko ayon kay Alexandra.

Eh, anong gusto nilang gawin ko rito? 

Bumukas ang pinto, saktong nasa tapat ako nang bintana. Nilingon ko ang likod ko. May dala dalang checklist ang doktor nang lumapit. 

"Kailan ba ako uuwi?" diretsahan ang pagtanong ko. Hindi ko na inisip na kailangan magpanggap na si Kelly. Kahit yung totoong Kelly mababagot dito no! 

Ngumiti ang matandang doktor. He suddenly reminded me of Doktora Moris. Kumusta na kaya 'yon? Siguro tuwang tuwa iyon na wala na ako at hindi niya na nakikita ang pagmumukha ko. Well... Hindi na nga pala. 

"It's actually my good news to you, Mrs. Lacson. Makakauwi ka na bukas." anya at hindi ko mapigilang mapa suntok sa ere. 

Nanlaki ang mata ng doktor. 

I didn't bothered to fix my posture. Lumapit ako sa kanya at tinapik ang balikat. "Salamat Doc!" 

Sa sobrang excited ko para bukas, tinulak tulak ko pa ang doktor para makaalis na sa kwarto. Kailangan ko nang magpahinga, mahaba haba ang araw ko bukas at pihadong hindi magiging madali ang misyon ko pero mas mainam na iyon kaysa magtagal pa rito. 

Tumalon agad ako sa kama pagkasarado ko nang pintuan. Sabi nga nila, the early bird catches the worm and I'll definitely catch them all. 

"Because he's the husband! And he's already in charge of our daughter's safety!" boses iyon ni Mr. Entera na pilit nag papaliwanag sa kanyang asawa. 

"Ang tagal na nawalay sa atin ni Kelly, hindi ka ba natutuwa na makita ang anak mo?" 

"Honey, that's not the point. She's married already, hindi ba't mas mabuting sa puder ng asawa niya siya umuwi?" 

"Ah, basta! Doon muna saatin ang anak natin, Eduardo!" 

Pagtatalo agad nang mag asawa ang bumungad sakin nang araw na iyon. Kadarating lamang nila at mukhang alam na rin nila na ngayon ang labas ko sa hospital. Tumayo agad ako para salubungin sila. 

Huminga nang malalim si Mr. Entera. Nagkatinginan kami at sa tingin ko, disappointed pa rin siya sa naging pagtatalo nilang mag asawa. 

"Kelly, darling, change your clothes. Marami ng media sa labas so, make it fast." si Alexandra. Inabot niya sakin ang isang branded na paper bag. 

Immediately went to the comfort room. Sa loob, rinig na rinig ko pa rin ang pagtatalo nila pero hindi ko nalamang iyon pinansin.

I grimaced upon seeing the clothes Kelly's mother bought me. It is an A line long-sleeved lantern dress. Too conservative for my liking. Though, V-neck ang design, hindi pa rin pasado sa taste ko. 

Anyway, I do expect this type of Kelly's fashion as I was learning about her life, pero iba parin pala kapag narealize mo na although out matapos itong misyon, mag titiis ka sa mga bagay na hindi mo gusto. 

Sumusunod lamang ako sa likod ng mag asawa at ilang mga body guards habang naglalakad kami sa pasilyo ng hospital. I learned that we are on the 5th floor of a known hospital. Mayaman ang pamilya ng mga Entera kaya nasa VIP floor ako napunta. 

Kumunot ang noo ko nang sa halip na hagdan pababa ay sa pataas nagsimulang humakbang ang dalawa. And then, I realized will be going to the rooftop. I still don't get it, but upon seeing the private helicopter, tska ko lang narealize kung gaano kayaman at sikat ang pamilya nila sa buong bansa. 

The violent sound of the helicopter's main rotor bombarded my ears as the limpid memories from my childhood appeared. 

Maingay din ang tunog ng makinarya ng sasakyang panghimpapawid ng araw na iyon. Naka upo ako, may nakasuot na headset habang mahigpit na nakayakap sakin ang seatbelt. May mga lalaking nakaitim na naghihintay sa bababaan. May mga maiingay na radyo silang pinagkukunan ng komunikasyon. Tahimik akong inalalayan ng isang lalaki habang bumababa. Wala akong kaalam-alam kung saan ako patungo. Wala akong kaplano plano sa buhay ko. Wala akong muwang muwang sa buhay. Basta ang alam ko, kailangan kong sundan si Angelo. 

Parehas kaming galing sa bahay ampunan. Bata palang ako, minulat na ako ng mga madre doon sa katotohanang hindi ako babalikan ng aking pamilya... ng aking nanay. Habang lumalaki ako doon, palagi kong itinatanim sa isip ko na babalik sila. Na mali ang mga madreng umaruga sakin. Na hindi totoo na wala na akong mga magulang. Hanggang sa nakilala ko si Angelo. 

Tulad sakin, isa rin itong ulila. . Kinupkop siya ng bahay ampunan na tinitirhan ko. Naging malapit kaming dalawa. Siguro dahil pareho kaming nakaranas maiwan. Kaya naman simula noon, tinuring ko na siyang parang kapatid. 

Nang tumuntong ako ng labing tatlo, tsaka may dumating lalaki sa bahay ampunan. Sa dinami dami ng bumisita sa bahay ampunan, sa pagkakataon na iyon lamang ako kinabahan at nasabik. Hindi ko maintindihan kung bakit ngunit siguro dahil umaasa ako na iyon na ang magulang ko. 

Ngunit kailan man hindi pumabor ang tadhana sakin. Akala ko ako ang pakay ng lalaking nakaitim ngunit nagkamali ako. 

Si Angelo ang gustong ampunin ng lalaking iyon. Umiyak ako sa sobrang lungkot. Umiyak ako dahil sa inggit. Umiyak ako dahil ang natitirang tao sa tabi ko ay aalis din at iiwan ako. 

Naroon ako sa bukana ng bahay ampunan habang tinatanaw si Angelo sa tabi ng sasakyan, daladala ang bagahe at handa na sa bago nitong buhay. 

Nilingon niya ako, puno ng lungkot ang mga mata. Imbes na umiyak, ngumiti ako habang tinatago ang sakit, galit, inggit, lahat ng emosyon na nararamdaman. 

"Sasama po ako, kung isasama ninyo ang kaibigan ko," 

Umawang ang bibig ko nang marinig iyon kay Angelo. Hindi ko iyon inasahan. Wala akong masabi. Ni hindi ako makapag salita upang magpasalamat sa kanya habang kinakarga ang mga gamit ko. 

Niyakap niya ako habang may ngiti sa labi.

"Walang iwanan, 'di ba?"