Chapter 1

Chapter 1

Nagising ako na para bang pagod na pagod ako. Hindi ako makakilos. Para bang naparalisa ang buong katawan ko. 

As soon as I opened my eyes, I saw white sheets, white curtain and also white wall. There were also a sound of beeping machine beside me. 

I move my fingers as well as my arm to check if I could lift my whole body, but I can't. I was all glued down above the hospital bed. I tried to rack my brain, trying to recollect my memories before this incident, but I couldn't think straight. 

Bakit ba ako nandito? Is this some kind of prank? Asan ba si Ven? 

Sakto namang bumukas ang pinto ng kwarto sa kanan ko. It was a nurse dressed in her usual uniform. Ang kaibahan nga lang ay mukha itong nagulat nang makita ko. 

Sinubukan ko siyang tawagin ngunit, sa gulat, tumakbo din sya agad pabalik sa kung saan siya galing. Napabuntong hininga ako.

I didn't bother to help myself get up at all. Bukod sa sobrang sakit ng katawan ko, nagtataka pa rin ako kung paano ako napunta dito. 

A minute later, the nurse returned. May kasama na itong doctor pero ang mas nagpagulat sa akin, may isinama rin itong isang matandang babae at lalaki na sa tingin ko nasa mga mid forties and edad. Mukha silang mag asawa. 

The doctor went beside me to facilitate the blood pressure or other vitals and I notice the couple's outfit. Both of them wasn't wearing what nurses or doctors should wear. Nang lumapit ang luhaang mukha nung babae sakin, para akong binuhusan ng malamig na tubig. 

I can't believe what I'm seeing upon recognizing the two in front of me. They were only on pictures...but now, I could definitely see them in person!

Walang tigil ang iyak ng babae habang lumalapit saakin."K-kelly, sweetheart...you're awake," 

Inabot nya ang kamay kong naka himlay saaking dibdib at saka hinagkan sa noo. Niyakap niya din ako ng mahigpit na halos hindi na ako makahinga. 

Meanwhile, I lay there on bed, speechless and horrified by the idea that I am now here. 

The game is now finally starting. 

And I was so surprised. I was not prepared--my mentality at least. 

"Kelly, darling. W-what's wrong? May masakit ba sayo?" 

Mrs. Entera then looked at the Doctor to ask him instead. 

"Her vitals seemed normal. The patient might be experiencing a great shock so I think she just need some rest," 

Nang ibalik sakin ang tingin ng ginang, may halong pag aalala at takot ang nasa mga mata nito. Gayunpaman, ang kanyang asawa ay nanatili sa kanyang tabi, sinusubukan siyang pakalmahin habang nakahawak sa magkabilang balikat.

"Let's go, Honey. Our daughter needs to rest. We'll visit her again after she recovery from the shock," Mr. Entera said and looked at me with agonizing sorrow. 

Nang makalabas na sila sa kwarto, tsaka lang ako nakahinga ng maluwag. Mabilis kong inihaon ang katawan sa kama kahit hirap ako umupo. 

I am totally clueless. Hindi ko alam kung paano ako napunta dito. Hindi ko alam na ngayon na. Hindi ko rin alam na dito ko sila unang makikita. Hindi ko talaga alam. 

God. Para akong tangang iniwan sa ere! 

Paano ko naman magagawa ng mabuti ang plano, kung sila ang unang hindi tumutupad sa usapan? 

Napaisip ako bigla. Trinaydor ba nila ako? Hindi ako sigurado pero bakit naman nila ito gagawin? I mean, ang tagal namin itong plinano. Bakit wala man lang nag sabi sakin? Wala man lang pa-briefing o nagsabi na, 'Hello, Acy. You're now going to hell. Inform lang kita para hindi ka magulat.' Gano'n sana di'ba? 

Ano 'to surprise? Para akong tangang napunta sa lungga ng kalaban nang hindi ko namamalayan?

Hindi kaya... 

Hindi kaya tuluyan na akong iniiwan sa ere ni Doctora? Ng Shadow? 

Hays! Nasabunutan ako ang sarili sa frustration. 

Naguguluhan ang utak ko. Sa naaalala ko maayos naman ang naging huling pagkikita namin ng team. Sinunod ko lahat ng nasa schedule ko nang hindi nag rereklamo. Tatlong linggo na ang lumipas simula nung pinalitan ang mukha ko ng mukha ni Kelly kaya lahat ng bawal o hindi dapat gawin, sinusunod ko. 

Kaya bakit? 

Naisip ko bigla kung sinong huling taong kasama ko bago ako napunta rito. 

Teka, naalala ko na! 

Katatapos lang nang pinaka huling conference meeting namin kasama ang kabuuan ng shadow. 'Yon na ang pinaka final na meeting dahil tapos na ang training ko at matagumpay ang naging resulta ng operasyon ni Doctor Moris sa aking mukha.

After the meeting , humiwalay samin si Geneva at ang buong team. Ven said he wants to show me something before I leave for the D-day which is three days from now. Pumayag ako dahil alam kong matagal pa ulit kaming magkikita kita. Mahaba haba rin ang pinagsamahan namin ni Ven at nang buong team at hindi ganun kadali ang umalis agad. I know it's a little corny to hear, but the year I've spend with them somehow made me forget how difficult the situation I'm at. Marami akong mamimiss dito sa Camp at isa na doon ang tukmol na 'yon. 

We entered a room. Nasa likod ko si Ven nang paunahin niya ako sa loob. It's nothing special. Ang kabuuan ng kwarto ay purong puti tulad ng buong pasilyo ng Camp. My excitement died a little. Wala namang kasing kakaiba roon. Bukod sa walang kalaman laman ang kwarto na kahit anong muwebles, wala ring tao. 

I stopped mid step and tried to turn around to look at him. "Ven, maling kwarto yat--" 

Pero bago ko pa maitanong, may tumamang kung ano sa batok ko tska ako nawalan ng malay. 

And now, in just a blink of an eye, I am now here.

Grabe. 

Surprise, Acy! 

Anyway, hindi na iyon ang problema. Ang dapat kong isipin ay kung paano sisimulan ang misyon ko. Kailangan kong kumilos ayon sa plano para matapos ko na rin agad ito nang hindi nabibisto. 

Napabuntong hininga ako habang inaalala ang mga turo ni Dra. Moris. Pagkatapos ng pag ambush kay Kelly, pihadong hinostage ito sa isang lugar. The intention is still not clear pero siguradong ginawa ito upang pagbantaan ang mga Lacson.

"After the abduction, let's all assume that Kelly is tortured, harassed or anything near the possibilities by one of Lacsons' enemies." Isa sa mga lecture ni Dra. Moris samin noong nasa kampo pa ako bago ang panggagaya kay Kelly. 

"Paano kung hindi iyon nangyare talaga?" I questioned. 

"What?" tumigil sya sa pag susulat sa white board ng mga strategies sa kung ano ang mga gagawin at nilingon ako sa ibabaw ng kanyang salamin. 

I crossed my legs and leaned my back on the chair. "Paano ka nakakasiguro na hindi ito pakana nang sarili niyang asawa?" 

Tumaas ang kilay nya sakin.

Nabaling na rin ang buong atensyon sakin ni Geneva at Jakim na nakaupo rin sa isang student chair sa tabi ko. 

"I mean, fixed marriage sila, 'diba? It's almost impossible that they have a good relationship already. They have only been married for one year. " 

"Almost," she quoted. "You're not sure. So there's only a small probability that what you believe is true," she said and she began lecturing me with Statistics and Probability. 

Napailing ako. God. Ano ba itong pinasok ko? 

Halos dumugo ang tenga ko sa lahat ng naririnig. Jakim was laughing at me on one corner secretly. I made faced. 

In the end, the discussion was all about Doctora's point. 

"Enteras and Lacsons are on the same boat. They need one another to reach the top kaya bakit naman sila mag hihilaan pababa kung gan'on? Lalo na't ipinagkatiwala na ang kumpanya nila kay Hideo?" 

Natahimik ako. Tama nga naman. 

Tumango sya nang marealize na sumasang-ayon na ako sa ideya nya. 

She drawed a girl on the board. Humarap sya samin at itinuro ang na-drawing. 

"This is Kelly Entera," she highlighted. "Now the question is, what do you think she'll do after recovering from an abduction?" 

Jakim lazily raised his hand. "Waking up having an amnesia," anya sabay tawa.

I scoffed. "Ano 'yon, soap opera?" we both raised our hands and high fived in agreement. 

"Funny it may sound but let's be real." anya at humalukipkip. "Posible itong mangyari lalo na' t walang nakakaalam sa nangyari sakanya." 

"Doc, tulad ng tanong ni Acy, paano ba tayo makakasiguro na tama ang nangyari kay Kelly? Na dinukot sya at pinahirapan ng mga kalaban ng Lacson?" ani Geneva. 

"That, we aren't sure of. Ang gusto ko lang i-point out dito, is that we don't have to know what the hell really happened to Kelly." 

My brows met in confusion. 

"Maaaring dinukot siya ng mga kaaway mismo ng mga Lacson at pwede ring pakana lang din ito ng mga Entera to put pressure on him for whatever reason. You see there's a lot of possibilities but that isn't our concern anymore." she said. 

"All we need to do is to provide the enemies an answer." she leaned on her desk. "And that is, saying that Kelly was abducted for unclear reason," 

She looked at me in the eye. "To be able to keep that as a truth, we try to hide the real valid reason. Simple as that." 

Maguluhan ako. "So you're saying, I'll be acting as if I have an amnesia as an outcome of the abduction?" 

"Actually, may choice ka pa naman, eh. It's either you pretend to have an amnesia or you stick to the script I will provide to you," aniya habang nakatingin sakin na parang nasa saakin ang sagot. 

Hindi ako nagsalita. Script? The plan seems reliable but isn't it too made up? Kasi kung yung taong dumukot talaga sa kanya ay isa kina Hideo at mga magulang niya, hindi ba sila mag tataka na may isa pang Kelly na bigla bigla nalang susulpot kung saan? At kung kilala niya ba ang mga dumukot sa kanya? Diba? It doesn't made sense. 

Tsaka paano kung totoo ang isa sa mga sinasabi ni Dr. Moris na posibleng dahilan ng pagkawala ni Kelly? Na maaring pakana din ito ng mga Entera? Paano iyon? Ang weird naman kung parte pala si Kelly ng plano pero parang akong tanga na nagsasabi ng kung anu ano tungkol sa mga dumukot sakin? I mean... ang komplikado lang kasi. 

"But I'm telling you, Acy. Pretending to be someone as well as pretending that you have an amnesia is quite risky. That's why I push you to not to imitate Kelly, but to be Kelly herself." 

Hindi ko pinansin ang huling sinabi ni Doctora. For me it was absurd. To totally let go of my personality and become the real Kelly. 

Pero sa sitwasyon ko ngayon, wala akong choice. Konti lang ang option na meron ako at isa doon ay ang pagsunod sa isang taong kong inaral sa Camp. 

Alam kong mas magiging malaya ako sa pagsasagawa nitong plano kung magpapanggap nalang akong nagkaroon ng amnesia, pero hanggang saan? Hindi sigurado ang mga ibinigay nila Doctora sakin na sagot sa pagkawala ni Kelly pero sa tingin ko iyon lang ang makakatulong sakin dito. 

The only way to get out from this shit hole is by memorizing the script and being a good actress. 

Isang araw. 

Isang araw ang ibinigay nilang pahinga sa'kin. Walang pumasok na kahit na sino sa kwarto ko dito sa hospital, maliban sa isang doktor at nurse na sila ring nag asikaso sakin nang magising ako. 

Hindi ko alam kung dahil ba iyon sa paniniwala nila sa doktor na kailangan ko ng pahinga o may iba pang dahilan pero para sa'kin, mainam na rin iyon. Dahil walang bumibisita sa'kin, may oras pa akong mag isip ng mga gagawin. 

Buong maghapon kong plinano ang mga gagawin. I cannot use the amnesia card, obviously. Bukod sa hindi inirerekomenda sa aking gawin, naisip ko din na mas magsususpetsa ang mga taong nakapaligid kay Kelly, lalo na't may posibilidad na pa kami na din nila ang pagdakip dito. If that's the case, I'm still not sure of how the plan will turned out to be. Ang tanging pinanghahawakan ko ang pagiging si Kelly sa lugar ng sarili niyang angkan. 

Nang dumating ang mga magulang ni Kelly kinabukasan, tahimik ko silang tinanggap sa kwarto. Nakahiga pa rin ako nang datnan nila at hindi kumikibo. There were some bruises on some parts of my body and it was real. Hindi ko alam na seseryosohin talaga nila Doktora ang misyong ito para lang bigyan ako ng totoong pasa at galos. 

Anyway, hindi naman malala. Sa katawan ko lang ang meron at wala sa mukha. Konting galos lang para mas mukhang makatotohanan na talagang tinotoo nila. 

Nang dumating ang mag asawang Entera hindi ko inaasahang hindi nila kasama si Atty. Lacson, ang asawa ni Kelly. This is my third day as Kelly and it means this is the third day since Kelly woke up but her husband failed to visit her. 

I shook my head in disappointment. 

"Sweetheart..." Kelly's mother called me. May dala dala itong isang basket ng prutas at mga bulaklak naman na dala si Mr. Entera. 

Nilingon ko lang iyon at maingat na ngumiti. Nakita niya iyon. Umupo ang ginang sa tabi ko at parang sa itsura niya'y nadurog ang kanyang puso. 

Hinawakan niya ang aking pisngi at maingat na hinawi ang ilang hibla ng buhok sa aking mukha. 

"I'm really happy to see you again anak..." she barely uttered the last word. Namumuo ang mga luha sa kanyang mata. Wala akong magawa kun'di gumanti ng titig sa kanya. I don't how to fake a cry okay? Gusto kong subukan pero alam kong mag mumukhang awkward pag nagkataon kaya pinanatili ko nalamang ang diretsong tingin. Kunwari shock pa rin ako at medyo traumatized pa sa mga nangyari sa buhay ko. 

"A-akala ko hindi ka na namin makikita." she brokedown. Panay ang hagod ng asawa sa kanyang likod habang malungkot na nakatingin sa amin. 

"But we never give up. Kami ng Daddy mo, hindi kami tumigil sa paghahanap para muling makita at makapiling ka anak," anya at tumingin sa asawa. 

Tumingin silang dalawa sakin habang umiiyak. They looked genuinely happy after seeing me--I mean Kelly. Pero hindi dapat ako pakampante. Paano kung alam talaga nila kung nasaan ang totoong Kelly at sinasakyan lang nila ang trip ko? 

"Kelly?" tawag sakin ni Mr. Entera.

I looked up to him. 

"Okay ka lang ba, anak?" 

Nagtagal ang tingin ko sa kanya. He had those pair of eyeglasses. He had wrinkles on the sides of his eyes but he never looked too old. 

These people in front of me, they looked too family-like. They looked kind and harmless but I shouldn't let my guards down because from this day on, I'll be in the lions' den. 

If they could lie before my eyes, I too, should do the same. 

A faint smile stretched my lips. "I'm just happy that I'm finally here with you," 

And let this game... begin.