Kabanata III: Hanna

Maaga akong gumising katulad nang ipinangako ko kay Nanay kahapon. Dahil maaga pa ay walang sawa sa pag-uutos ng kung ano-ano si Nanay sa akin. Pagflo-floorwax ng sahig, mag-igib ng tubig mula do'n kina Aling Thelma, at ang mamalengke para sa tanghalian namin mamaya.

Hindi nakabisita si Nanay kina Ninang Carmen kahapon dahil abala sila nina Aling Thelma sa kapilya. Aktibo si Nanay sa mga gawain sa simbahan kaya paminsan-minsan ay wala ito sa bahay. Matagal ng deboto si Nanay ni Senior Sto. Niño. Nang magkasakit noon si Tatay ay doon si Nanay nananalangin kay Sto. Niño na sana'y mas humaba pa ang buhay ni Tatay. Ngunit, kahit anong panalangin pa ang gawin ni Nanay ay kinuha pa rin ito ng Maykapal. Hindi naman siya nagkaroon ng sama ng loob sa Diyos. Sabi pa nga niya eh, wala na kaming magagawa kung oras na talaga kaya mas mainam na tanggapin na lang namin ang kapalaran ni Tatay.

"Bibisita tayo mamaya kina Ninang Carmen mo, ha?" paalala sa akin ni Nanay habang nagluluto ng i-uulam namin mamaya.

Bigla naman akong napangiti nang marinig ko ang sinabi ni Nanay.

"Talaga, Nay?" hindi makapaniwalang saad ko. "Wala ulit kayong lakad ni Aling Thelma?"

Umiling-iling si Nanay. "Kahapon lang 'yon. Malapit na kasi ang Santa Cruzan kaya gano'n. Gusto ko sanang magsagala ka, anak."

"Ha? Bakit ako?" gulat kong pahayag. "Nay, huwag namang gano'n. Alam mo namang wala akong hilig diyan. Eh, hindi nga ako nagsusuot ng mga gano'ng damit."

"Iris, gusto ko lang namang maranasan mo ang magsagala." Sabi nito sa akin. "Alam mo, noong kabataan ko, pinagsagala ako ng Lola mo. Hindi nga lang ako ang Reyna Elena."

Napabusangot ako. "Hindi ako magsasagala."

"Iris," mariing banggit ni Nanay sa pangalan ko.

"Ayaw ko nga, Nay. Ayaw kong magsagala. Ayaw kong magsuot ng gano'ng damit maski ang magsuot ng takong at saka ang malagyan ng kolorete sa mukha." Pagdidiin ko. "Magaganda lang ang nagsasagala, Nay. Hindi ako bagay do'n. Mas mabuti pa kung sina Rhea at Mary Anne na lang ang kunin niyo."

Nilapitan ako ni Nanay at tinabihan sa may upuan. "Anong hindi bagay sa sagala? Ang ganda-ganda mo nga, eh. Tignan mo, para kang beauty queen."

"Nay naman, eh..."

Niyapos ako ng yakap ni Nanay. "Ang ganda-ganda talaga ng unica hija ko."

Sa isipan ko, muntikan na akong masuka.

"Ayaw ko talaga, Nay."

"Bahala ka. Hindi ka lalabas ng bahay. Dito ka lang buong maghapon."

Nataranta ako bigla.

"Paano ang pagpunta natin kina Ninang Carmen?"

"Tutuloy ako mamaya. Sasabihin ko kay Ninang Carmen mo na kaya kita hindi sinama dahil makulit ka."

"Naaay..."

Paano ko makikilala ang anak ni Ninang Carmen?

"Magsasagala na nga lang ako," bulong ko.

"Kailangan lang pa lang takutin ka."

xxx

Good mood si Nanay habang naglalakad kami papunta kina Ninang Carmen. Bakit ba hindi siya magiging good mood eh, pumayag na akong magsagala ngayong darating na Santa Cruzan. 'Yong pagiging beauty queen na sinasabi ni Nanay? Naku, isang malaking kasinungalingan 'yon. Ni ayaw ko ngang magsuot ng mga magagarang damit, ang maglagay ng kolorete sa mukha dahil magmumukha akong clown, at ang magsuot ng sapatos na may takong.

Ayaw ko talagang pinipilit ako sa mga bagay na ayaw ko. Ngunit, wala akong magagawa kung makikipagtigasan pa ako kay Nanay. Hindi ko makikilala ang anak ni Ninang Carmen.

Hindi na talaga ako makapaghintay pa nang matanaw ko na ang bahay nina Ninang Carmen. Kahit medyo malayo pa ay nakikita ko na sa labas si Ninang na nagwawalis sa kanyang may bakuran.

"Carmen!" tawag ni Nanay. Maririnig mo sa tono ng kanyang boses ang pagkasabik na makita si Ninang.

Huminto naman si Ninang Carmen sa kanyang ginagawa at laking gulat nito nang makita niya kami ni Nanay.

Hindi naman siguro masyadong halata kay Nanay na hindi siya excited na makita ang matalik niyang kaibigan. Mabilis niyang pinuntahan si Ninang at nakalimutan niya ng may kasama siya.

"Carmen, naku, ang tagal na nating hindi nagkita." Maligayang sambit ni Nanay at niyakap-yakap niya si Ninang.

Gano'n din si Ninang. Mukha rin siyang excited na makita si Nanay.

"Gina! Natutuwa talaga ako na pumunta ka rito," wika rin ni Ninang Carmen.

"Kumusta ka na, Carmen? Ilang taon din no'ng huli tayong magkita."

"Heto, ayos lang naman. Hindi naman masyadong pinapahirapan ng buhay." Humahagikhik na tugon ni Ninang. "Oh, sino ba ang batang babae na nasa likod mo?"

Ako ang tinutukoy niya.

"Ahh, si Iris nga pala," sabi ni Nanay at marahan akong tinulak sa harapan ni Ninang. "Magmano ka."

Agad naman akong nagmano kay Ninang. Hindi ako makatingin ng diretso sa kanya. Nahihiya ako.

"Ang laki na naman pala ng inaanak ko," sabi nito habang nakangiti. "Ilang taon ka na?"

"Eleven po," mahinang sagot ko.

"Magha-hayskul na?"

"Opo, Ninang."

"Valedictorian 'yan," pagmamalaki ni Nanay kay mas lalo akong nahiya.

"Talaga ba? Ang talino naman pala ng inaanak ko," manghang sambit nito. "Teka, nandito pala ang anak ko. Ipapakilala ko naman sa iyo ang Ate Hanna mo."

xxx

Hindi ko talaga alam kung bakit ako kinakabahan ng husto. Pagkarinig ko pa lang ng pangalang Hanna ay hindi na ako mapakali pa. Ngunit, bakit dinagdagan pa ni Ninang ng "ate" ang pangalan ni Hanna? Mukhang totoo yata ang sinabi nina Mary Anne at Rhea kahapon na hindi kami magkasing-edad ng anak ni Ninang Carmen.

Pumanhik kami sa loob ng bahay nila. Medyo may kalumaan na rin at mahahalata mong hindi pa rin sila nakakapag-ayos ng mga gamit simula pa kahapon. Marami rin naman kasi silang mga dala.

"Hanna! Nandito sina Tita Gina mo," tawag ni Ninang kay Hanna, este, Ate Hanna.

Bakit ba kasi Ate Hanna? Parang mas komportable ako kung Hanna lang.

"Papunta na, Ma!"

Pasimple kong kinapa ang dibdib ko. Pakiramdam ko sasabog na ang puso ko sa kaba. Tinig pa lang ng boses niya ang naririnig ko. Pakiramdam ko nasa langit na ako.

Hindi nagtagal ay nakaharap ko na ang sinasabing dyosa ni Jimboy. Panigurado, laglag ang panga nila kapag nakita nila si Hanna nang malapitan.

"Hello po, Tita Gina." Malumanay na bati nito kay Nanay at saka nagmano.

Tumingin naman si Nanay kay Ninang Carmen. "Dalaga na pala ang anak mo, Carmen. Paniguradong marami ang manliligaw nito."

"Naku, Tita. Hindi naman po." Humahagikhik na wika nito.

"Bawal pang mag-boyfriend 'yan kahit twenty-two na 'yan," giit ni Ninang.

Natawa naman si Nanay. "Kahit kailan talaga mahigpit ka pa rin, Carmen."

"Nag-iingat lang ako, Gina. Alam mo naman ang panahon ngayon. Ang mga kabataan, mapupusok. Parang mauubusan ng lalaki. Parang naipapakain ang pag-ibig." Litanya ni Ninang. "Kaya ikaw, Iris, huwag ka munang magpapaligaw."

"May crush na nga siguro 'yan," dagdag ni Nanay. "Kasi no'ng mga nakaraang araw nagtatanong tungkol sa crush."

Tumirik ang mga mata ni Ninang. "Iris, ha? Kahit crush bawal."

"Ma, naman. Payagan mo nang magkaroon ng crush si Iris." Singit ni Hanna at tumingin ito sa akin.

Nailang ako bigla kaya nag-iwas ako ng tingin.

"Kahit na. Ikaw, Hanna. Huwag mong tuturuan ng kung ano-ano itong si Iris." Sabi ni Ninang. "Hanna, si Iris pala. Unica hija ng Tita Gina mo."

"Hello, Iris. Ako nga pala ang Ate Hanna mo," pakilala naman nito sa at inabot ang kamay nito sa akin.

Alinlangan ko namang hinawakan ang kamay nito. "I-Iris..." nauutal kong sambit sa pangalan ko.

Parang bulkang Mayon na sumabog ang utak ko. Ang lambot  ng kamay ni Hanna.