AGAD namang nakabalik sa bahay sina Triana at Devance kinagabihan. The night escape of Kathmandu and Bhaktapur was enchanting. Iba-ibang kulay ng mga ilaw ang nagkalat sa paligid. It was almost mid-October, and some were preparing for the Festival of Lights. “I guess our families will be back here in the next two weeks to celebrate the Tihar, it’s a five-day Hindu Festival,” ani Devance habang naglalakad sila sa helipad pabalik sa loob ng bahay. “Yeah, the Festival of Lights.” Napatango-tango si Triana. Alam niyang maraming festival ang isini-celebrate ng pamilya ni Devance dahil sa kultura ng ama nito. “Come, dinner must be ready.” Sabay nilang tinungo ang malawak na dining room naabutan nila roon si Xavier. “Where is Dexa?” tanong ni Devance sa bayaw nito. “She flew to India earlier to attend a bridal shower. She’ll be back after two days,” sagot ni Xavier. Habang kumukuha ng Chhoila, it was a spiced grilled buffalo meat. Devance was surprised. “Whoa, and she didn’t let you jo
“WHAT the hell is the meaning of this?!” Triana was finally relieved. It was Dexa. Mukhang kadarating lang nito sa bahay mula sa airport dahil bihis na bihis pa ito. She still wore her smokey make-up and a vibrant red lipstick. Biglang tumigil sa ginagawa si Xavier at malakas itong itinulak ni Triana. Sandaling tumiim ang bagang ng lalaki. “Didi! Help me!” Mabilis na tumayo si Triana at patakbong kumapit sa babae para magpasaklolo. Hilam pa rin ng luha ang kanyang mata. Ngunit mas nagulat siya nang bigla nitong binaklas ang kamay niya at malakas siya na dumapi sa kanyang pisngi ang palad nito. “Why does my husband seem to be moaning on top of you? Are you enjoying it?” sarkastikong wika ni Dexa. “Didi!” Nanlalaki ang mata ni Triana na tiningnan ang kanyang hipag. Sapo niya ang pisnging sinampal nito. She was used to calling her Didi since it was a Nepali term for an older sister. “Do not call me that! I knew something was wrong when I saw my husband enter a different room.” Nagta
KINABUKASAN nalaman ni Triana na wala na sa bahay ang mag-asawang Dexa at Xavier. Nakahinga naman siya nang maluwag nang ibalita iyon sa kanya ni Devance. She freshened up quickly. Itinuring na lang niyang isang masamang bangungot ang lahat. Malaki ang pasasalamat niya kay Devance dahil hindi siya nito iniwan. Takot na takot kasi siya kagabi at iniisip niyang baka balikan siya ni Xavier. “Are you ready?” tanong ni Devance nang pumasok ito sa loob ng kuwarto. At gaya ng nakasanayan ay galing ito sa swimming pool dahil nakatapi lang ito ng puting tuwalya. “I’ll have my tea.” Tipid siyang ngumiti at iniwas ang mata sa katawan nito, “Thanks about last night.” “Oh, don’t mention it. Let’s catch the flight at nine.” “A-About that, I think I changed my mind.” Nag-alangan siya biglang sabihin dito ang totoong rason. “But why?” His forehead creased. Alam niyang nag-aalala ito sa kalagayan niya kaya ito biglang nagdesisyon na umuwi sa Pilipinas. She cleared her throat. “Caleb called a few
“DON’T you think it’s immature for you to do?” Hindi nakatiis na sita ni Austin kay Devance sa loob ng kuwarto katabi ng tinutuluyan nina Caleb at Triana. “Can’t you see it’s fun?” Devance clicked his tongue. He leaned his back on the cream-colored leather couch. Kanina pa niya pinagtitripan ang dalawa sa kabila. Gusto lang niyang mangulit dahil alam niya namang na-miss ng magkasintahan ang isa’t isa. Pinlano na niya ang mga gagawin kahit nasa eroplano pa lang sila kaya nakabili na siya ng bulaklak, at pagdating sa hotel tumawag siya sa room service para magbigay ng agahan sa katabing kuwarto. Giving this specific instruction and time intervals. Hindi naman kaila sa kanya na masyadong immature ang ginagawa niya. But he was enjoying it. He loved pissing her off. Natatawa na lang siya habang naiimagine ang inis na mukha ni Triana. He was just worried about what happened the other day. Bilib siya sa pagiging matapang nito dahil hindi ito nagmukmok at umastang tila walang nangyari. Pero
MAGKASABAY na naghapunan sina Devance at Austin kasama ang tatlong babaeng turistang nakasabay nila sa tour sa Tiger’s Nest kanina. They learned that the girls were Australian. Mukhang palaban ang tatlo na tila ba naghihintay lang ng pagkakataon na yayain nila ni Austin na magkaroon ng privacy. “Aren’t you going to do something to disturb the couple again?” biglang tanong ni Austin habang kumakain. Nagsalita lang ito nang mag-excuse ang tatlong babae na pupunta sa ladies' room para mag-retouch. Nagkibit lang ng balikat si Devance. “Nope, I was just making fun earlier. I want to respect their privacy, as long as Tri is happy. She deserves it.” “I see,” tipid na wika ni Austin. “A lot of things happened when you’re away from home. Muntik na akong maging mamamatay tao.” Bahagyang napailing si Devance nang maalala ang gabing muntik nang mapahamak si Triana sa kamay ng kanyang bayaw. Biglang naging interesado si Austin. Hindi niya pa nababanggit dito ang mga nangyari. “Why, what happe
“I’M SORRY, darling.” Nangilid ang luha ni Triana nang tingnan ang kasintahan. Kaagad silang bumalik sa hotel dahil pati sa kanya ay nag-text din ang ama ni Devance. He was asking where they were at the moment. Mukhang sinisiguro rin nitong magkasama talaga sila ng lalaki. “No need to be sorry. You know I always understand you, somehow naman na-predict ko nang ganito ang mangyayari oras na makasal ka. And I settled with it, right? I’m happy at least we’re together even for two days.” Niyakap siya ni Caleb nang mahigpit. Maya-maya pa ay tinulungan siya nitong mag-empake ng gamit. Nakagat ni Triana ang pang-ibabang labi nang matapos maayos ang kanyang mga gamit. Binalot ng sobrang lungkot ang puso niya. Hindi niya alam kung kailan ulit sila magkikita. She knew Caleb was a very busy man, and he would always make time for her. Patunay na kahit milya-milya ang layo nila ay gagawa ito ng paraan magkita lang sila. Niyakap niya ito nang mahigpit mula sa likuran. “I’ll miss you. Gagawa ako n
GALIT na hinawi ni Dexa ang ilang crystal vase na may mga pulang rosas mula sa bedside table nang marating ang kanyang silid. Nagsibasagan ang lahat ng mga vase at hindi pa siya nakuntento dahil nakuha pa niyang sipain ang isa sa mamahaling collection niya ng ceramic vase mula sa China na naitalang ginawa pa noong Qing Dynasty. Huli na para makaramdam siya ng pagsisisi dahil tuluyan nang nabasag iyon.“Damn you, bitch!” Nangangalaiti siya kay Triana at masamang-masama ang loob niya sa ama pati na rin sa bunsong kapatid. Pinagkaisahan siya ng mga ito.“Mga sinungaling!” Nagpupuyos ang loob niya sa galit. Alam niyang hindi perpekto si Xavier, pero sigurado siyang mahal siya nito at hindi nito magagawa ang inaakusa ni Triana. He promised her to start a new life with her before they got married two years ago. Nangako rin ito na para sa kanya ay magbabago na ito, at naniniwala siya sa asawa.Mabilis niyang tinungo ang walk-in closet. Laman niyon ang mga collection ng mamahaling bag at sapat
DUMATING ang Festival of Lights at gaya ng inaasahan ay naging abala ang pamilya Chaudhary sa mga bisitang dumating sa bahay mula pa sa iba-ibang panig ng mundo. They were Akhil’s relatives and there was a feast for a few days. Dumating rin ang ina ni Triana kasama ang kambal para maki-celebrate sa kanila. The house was full of colorful lights. Pakiramdam ni Triana ay equivalent ito ng Christmas sa Pilipinas. Hanggang ngayon kasi hindi niya pa kabisado ang sandamakmak na festivals na ginagawa sa bansang ito. But one of the things that surprised her was that their calendar year was approximately more than fifty-six years ahead compared to the Gregorian calendar. Bawat natutunan niya sa heritage ni Devance, namamangha siya. Halos buong linggo ang celebration at aminado si Triana na napagod siya sa pag-estima ng mga bisita. Gabi-gabi rin na magkasama sila ni Devance sa loob ng kuwarto nito dahil baka makahalata ang mga tao roon na hindi sila nagtatabi matulog. Wala rin patid ang reklamo
TRIANA put on the Philippine flag at the summit of Mount Everest. Napakaraming makukulay na prayer flags sa tuktok niyon at itinusok niya ang maliit na bandilang dala niya sa makapal sa niyebe. Nilingon niya ang lalaking nakasunod sa kanya at itinusok din nito ang maliit na bandila ng Pilipinas at tatlong flaglets, dalawang kulay blue at isang pink—the man was Austin. The flaglets represented the triplets. Kaya nakigaya rin si Triana, isang kulay asul, rosas, at dalawang pula—each had a label of their children’s name. “I did it!” Triana muttered inside her oxygen mask. She spearheaded this expedition with Austin’s help. When Triana promised her husband to be his legs, she meant it. Kasama nila ang isang Nepali team na mga professional hikers at halos dalawang taon ang kanilang naging paghahanda para mapagtagumpayan ang kanilang layunin. The climb was highly technical that they even encountered a few frozen bodies on the trail. Pero buo ang isip ni Triana at wala sa bokabularyo niya
THE Chaudharys yet again gathered as they mourned Eashta’s passing. Sa dami ng mga rebelasyon ay nanatiling magkasama sina Devance at Triana. Hindi sila iniwan ng kanilang malalapit na kaibigan nang malaman ng mga ito ang kanilang pinagdadaanan. Lara and Austin had rescheduled their flight going back to London. Nagmadali ang mag-asawa na tinungo ang hospital na kinaroronan ni Eashta para damayan sila. Even the two could not believe what had happened. But they never blamed them and didn’t even utter a word to make them feel their negligence. Dahil kahit hindi sabihin nina Triana at Devance ay lihim nilang sinisisi ang sarili sa mga nangyari. Caleb and Austin also postponed their honeymoon to be with them. Hindi naman hinihiling ni Triana na isakripisyo ang mahalagang milestone sa buhay ng dalawa para damayan sila, pero pinili ng mga itong manatili sa tabi nila hanggang sa maihatid na huling hantungan si Eashta. They were adamant that their honeymoon could wait. And Triana had appre
NANLAMBOT ang tuhod ni Triana sa narinig. Mabuti na lang at maagap ang kamay ni Devance at iginalaw nito ang wheelchair para masalo siya mula sa likuran. Mabilis na pumasok sa kuwarto si Eshvi at niyakap ang walang buhay na bata. “Eashta...” Eshvi began to wail. “I’m sorry for your loss. We did our best to revive her.” The doctor expressed their condolences. Magkakasabay itong lumabas sa silid para bigyan sila ng privacy. Triana came back to her senses. Nilapitan niya ang bata at pilit na hinihila ang siko ni Eshvi palayo. “Don’t touch her! You have no right!” Nanginginig ang mga kamay ni Triana sa sobrang galit. Pero tila walang naririnig si Eshvi. Kagaya niya, patuloy ito sa pagpalahaw ng iyak. “Eashta! Wake up baby, please...” ani Eshvi habang mahigpit na yakap ang bata. Samantalang si Devance hindi makuhang gumalaw dahil sa bigat ng mga pangyayari. Tulala lang siyang nakamasid sa walang nang buhay na anak. He lost his two precious children in a year! At mula noon hangga
THE beeping of the hospital apparatus surrounding Eashta was louder than usual in Eshvi’s ears. Bigla siyang nataranta nang magsulputan ang ilang doktor ng anak dahil sa biglang pagbabago ng kalagayan nito. “My daughter… what’s is happening?” Walang patid ang pagpatak ng kanyang luha. Kitang-kita niyang nire-revive na lang ang anak at kapag hindi ito nakayanan ng munting katawan nito ay baka malagutan ito ng hininga anumang sandali. “Please… no…” nauutal niyang sambit. Hindi siya naniniwala sa dasal pero nang mga oras na iyon ay wala siyang ibang makapitan. She prayed hard to whoever deity listening to her pleading. Hindi niya kakayanin na mawala sa kanya si Eashta. “Miss Javier, please calm down,” anang babaeng nurse na naroon sa tabi niya. They both stood in the receiving area of Eashta’s private room. Pero kitang-kita nila ang nangyayari sa silid ng anak dahil sa dingding na salamin. “Shut up!” singhal niya sa babae. Bigla tuloy itong napaatras dahil sa ginawa niya. Dumista
HINDI namalayan ni Triana na walang patid ang pagtulo ng kanyang luha habang nakikinig siya sa kuwento ng asawa. Could it be true? “I’m really sorry, Kanchhi. I doubted you. But you know, it was just an excuse to make you hate me. Because despite learning that Devna is not mine, I still love her and nothing will change that she is our daughter.” Ilang ulit na pumiyok ang boses ni Devance. “Oh, God! Eashta!” Biglang nanlambot ang mga tuhod ni Triana. Kung hindi lang siya nakahawak sa handle ng wheelchair ni Devance baka kanina pa siya bumagsak. “Please tell me you are joking, Dev. I never went to Doctor Alfonso’s office since I thought you were just making up that story to drive me away...” Nanginginig ang mga labi niya. Parang ayaw tanggapin ng kanyang utak ang mga impormasyong galing sa asawa. Had Devna been switched? That was impossible! Pero hindi niya puwedeng isawalang-bahala ang mga sinabi ni Devance. Since she and Eshvi gave birth on the same day in the same hospital. At k
BIGLANG lumundag ang puso ni Triana nang makita ang asawa. Akala niya talaga namamalikmata lang siya pero nang nilapitan ito ng kambal at maluha-luha itong yumakap sa mga anak saka niya napagtantong hindi siya dinadaya ng kanyang paningin. Especially that he saw Grady showed up from the dining room holding a cup of tea. “Dev!” Hindi napigilan ni Triana ang sarili at patakbong lumapit sa kinaroroonan nito. He was comfortably sitting in his wheelchair. Maaliwalas ang mukha nito kumpara nang huli silang magkita. He was clean shaven and wasn’t looking that much miserable compared when he was in his cabin. Pero nanatili ang kaseryosohan ng mukha nito pagdating sa kanya. “I miss you so much, Baba!” halos magkasabay na wika ng kambal na parang ayaw bumitaw mula sa pagkakayapos sa magkabilang braso ng ama. “I thought you broke your promise to come home with Nanay.” Nakangusong anas ni Rini. “But here you are now! Your wheelchair is cool!” inosenteng bulalas ni Ravi matapos ay pinagmasdan a
SAMANTALA abala naman sina Dexa at Liam sa isang kilalang mall sa Milan. They were merrily strolling around and oblivious to their surroundings. There were no prying eyes there despite them being famous. Wala rin silang kasamang bodyguards na nakabuntot. Although they were watching from afar. Para na rin sa kanilang seguridad. “God, I miss being with you like this.” Palalambing ni Dexa sa kasintahan. “I’d prefer an alone time, though. I can still see our bodyguards from my peripheral vision.” Natatawang saad ni Liam. “At least we could pretend we’re alone.” Ngumiti si Dexa. Pinilit niya na huwag masyadong isipin ang sari-saring problema na kinakaharap lalo na at hanggang ngayon ay wala pa rin na pagbabago sa lagay ng kanyang kapatid. Kahit anong sikap niyang i-distract ang sarili, she couldn’t help but worry about her brother’s failing marriage. Higit niyang inaalala ang mga pamangkin. Ilang buwan na rin na hindi nila nakikita ang ama. At wala rin siyang mukhang maihaharap kay Tria
NAGANAP ang kasal nina Caleb at Anya. It was held at their private resort in the province of Camarines Sur. Iyon din ang resort na minsang napuntahan nina Triana at doon nila unang nakilala si Anya. The couple chose this place since it was memorable for them. Doon daw kasi talaga nagsimula ang pag-iibigan nila. It was a sunrise beach wedding. Tila nakikisama ang panahon sa pag-iisang dibdib ng dalawa. Banayad ang paghampas ng alon sa dalampasigan habang hindi maulap ang kalangitan. Kagaya ng kasal ni Lara, the guests, were no more than thirty. Anya wore a simple white off-shoulder wedding dress. Para itong dyosa ng karagatan. Samantalang si Caleb naman ay nakasuot ng puting three-piece suit. Bakas ang matinding saya sa mukha ng dalawa habang naglalakad patungo sa altar. Napapalibutan ng mga sunflower ang venue at sea colors ang motif ng kasal. The sound of the violin reverberated along with the crashing of the waves when they started the wedding entourage. Bukod kay Triana, naroon d
TAHIMIK na nakamasid si Akhil sa bunsong anak habang kausap nito ang kanilang private doctor na si Dr. Adhikari. Nasa loob sila ng kanilang residence clinic. They were coordinating with the doctors in the Philippines looking out for Eashta. They had conducted the same test to check if Devance was a match and the result came out in two days. “You are not a match,” wika ng may katandaang doktor mababang tono. Marahang tumango si Devance. Pero hindi nakaligtas sa paningin ni Akhil ang pagtiim nito ng bagang. For Akhil, it was a good sign. It only meant he was bothered on what his illegitimate child was going through. Although he never liked that kid, but he also wanted to help. Hindi naman ganoon katigas ang puso niya para tikisin ang bata. Sa paglipas kasi ng mga araw ay unti-unti na niyang natatanggap na hindi na niya mababago pa ang nakaraan. Kung si Triana nga ay tanggap ito. Panahon na rin siguro para kilalanin niya ang anak sa labas ni Devance. “Kanchha…” Nilapitan ni Akhil ang