KINAGABIHAN nagkaroon ng beach party sa kahabaan ng dalampasigan. Nagkalat ang mga mobile bar at may tatlong lalaking performers na nagsasayaw ng fire dance. Kumuha si Triana ng cocktail drink. Pulang two-piece swimsuit naman ang suot niya ngayon. She enjoyed her alone time under the moon waxing crescent. Buhay na buhay ang paligid at halos lahat nang naroon ay nagsasaya. Sumasabay ang ingay nila sa malakas na paghampas ng alon. Naglakad-lakad si Triana habang hawak ang martini glass. Sakto namang nahagip ang mata niya si Devance sa gitna ng apat na babaeng Caucasian na masayang nagtatawanan. Nakabantay lang si Austin sa tabi nito at may dalawang tsinitang babae sa magkabilang gilid nito. Her eyes only narrowed. Mukhang enjoy na enjoy ang dalawa. Sabagay ano pa ba ang aasahan niya? Hindi naman siya bulag para hindi makita na malakas ang dating ng dalawang lalaki. Tahimik na lang niyang nilagok ang martini. Hanggang sa mabilis niya iyong naubos lalo nang igiya ng apat na babae si Deva
AGAD na umuwi ng Naga sina Triana matapos maisaayos ang formal complaint niya sa police station. Siniguro naman ni Devance na wala siyang dapat na ipag-alala dahil abogado na nito ang bahala sa lahat. The boys made sure she was totally fine and did not suffer a trauma. Siniguro naman niya sa dalawa na ayos lang siya. Bandang hapon na sila nakabalik sa bahay. At gulat na gulat si Triana nang maabutan si Lara na naghihintay sa living room. Kasalukuyan itong nakikipagkulitan sa kambal. “You’re back Kuya Dev and Kuya Austin! Are we going to play basketball?” Masayang salubong ni Travis sa dalawang binata. Nakipagfist-bump ang kambal sa mga ito. “Sure!” wika ni Devance na tinapik ang balikat ni Travis. “When?” tanong naman ni Tristan. Halatang excited din ito. “Anytime when your Kuya Dev is not busy,” sabi ni Austin. Tumango naman ang kambal. “Boys, get back to your room!” Utos ni Triana sa mga kapatid. Mabilis namang pumasok sa kuwarto sina Travis at Tristan. Samantalang si Lara ay
DALI-DALING bumaba si Devance sa parking area ng kilalang hotel sa siyudad. Inayos niya ang pagkakabuhol ng suot niyang gray na long sleeve. Mabuti na lang lang at nag-stop over sila sa isang mall pauwi galing Sorsogon para bumili ng damit. Agad naman niyang nakita ang hinahanap nang makapasok siya sa lobby ng hotel. Itinago niya ang pagkagulat nang magsalubong ang kanilang mga mata. “Dev!” Kumaway ang isang babaeng balingkinitan ang katawan. Nakasuot ito ng hapit na damit na kulay dilaw. She looked confident as she flaunted her curves. “Eshvi…” Devance only shook his head. Hindi niya inaasahan na bigla itong magpaparamdam sa kanya matapos ang tatlong taon. She appeared glamorous now, compared to the last time he had seen her. Eshvi Javier was his ex-girlfriend, and they had a nasty break up three years ago. Pero ngayong mas nag-mature na siya, pinipilit niyang intindihin na lang ang mga nangyari. “What the hell are you doing here?” salubong ni Devance na hindi itinago ang iritas
GAYA ng inaasahan ay naging abala sina Triana at Devance sa gaganaping kasal. They had to make a wedding photoshoot because their parents were so excited about it. Usap-usapan na rin sa mga society pages ang pag-iisang dibdib ng anak ng bilyonaryo sa ‘childhood sweetheart’ nito. Napangiwi na lang si Triana nang magbasa ang headline na iyon sa isang entertainment page. Kung sino man sa kanilang mga magulang ang nagsabing mag-childhood sweetheart sila ni Devance ay hindi niya alam. It seemed they wanted to portray them having a love marriage.Kaya gusto na lang niyang matapos ang kasal para kahit paano ay bumalik na sa dati ang buhay niya. She had been enduring a lot since the day she met Devance at her doorstep at home. Naging mabilis ang mga pangyayari.Triana’s family flew to Nepal a few days before the wedding. Hindi nakapalag si Triana nang nalaman na naghanda ang pamilya ni Devance nang napakalaking celebration para sa kanilang kasal. “I thought we’re clear on
DUMATING ang iba pang malapit relatives ni Devance kinagabihan at kailangan nilang magkasamang salubungin ang mga ito. They had a custom of bowing down and kiss their feet as a sign of respect to their immediate family. Although this was not required. Devance had advised her not to follow it since they would only do this to their parents. Tiyak kasing mapapagod sila kung gagawin nila ito sa kapamilyang dumarating. At isa pa, hindi sanay si Triana sa ganitong uri ng tradisyon. “Kanchhi, have you seen Dev?” magiliw na tanong ni Akhil sa dalaga. “Y-Yes, Dad. I left him on the roof deck.” She averted her gaze. Mula kasi kaninang umalis ito kasama si Eshvi ay hindi na niya ito nakita. “Please come to the living room downstairs. My family wants to see you both.” Nakangiting saad ni Akhil bago iniwan si Triana. “Yes, Dad.” Mabilis ang naging galaw ni Triana. Saan niya ba hahanapin si Devance sa napakalaking bahay na ito? Una niyang tinungo ang kuwarto nito sa fifth floor. Bukas ang pinto
HINDI nakapalag si Triana nang igiya siya ni Devance sa loob ng silid nito kinagabihan. Ubos na ang lakas niya para makipag-argumento sa lalaki. Pakiramdam niya matutumba na siya anumang oras. “I can sleep in my room.” Nagbuga siya ng hangin. She studied his room—it was minimalistic with black and white interior. May naka-display na 3D world maps sa itaas na bahagi ng kulay cream na leather couch. “Are you crazy? We’re married now. Buti sana kung tayo lang dito sa bahay. Buong pamilya ko nandito. What would they think if we sleep on separate room and bed?” “I get your point. But I can’t share a room with you.” “Tiis-tiis muna, sweetheart,” pang-aasar nito. “Dev, I’m exhausted. I really wanna rest.” Tinungo niya ang kama at naupo room. She was surprised at how smooth it was. She assumed it was probably a waterbed. “Go ahead, I’ll sleep on the couch. I’ll just change. You can use the bathroom.” Itinuro nito ang dereksyon sa kanang bahagi, “by the way, ipina
BUMALIK sa Pilipinas ang pamilya ni Triana kasama ang mga magulang ni Devance dahil sa gaganapin na board meeting dalawang araw pagkatapos ng kanilang kasal. Sinabi ni Akhil na ito na muna ang bahala at aayusin ang lahat para sa turnover na gagawin nito kay Devance makalipas ang tatlong buwan bilang Chairperson ng Board of Directors at si Triana ang magiging Chief Executive Officer. Devance was euphoric upon learning his appointment. “I thought you’re just going to make the President of AGC. But being a top-ranking executive means a lot. I promised to make you proud, Dad.” “I expect more of you, son. Anyway, I hope you enjoy my gift.” Masayang sabi ni Akhil sa bagong kasal habang ibinigay sa dalawa ang cheke na naglalaman ng isandaang milyon para raw allowance nila sa honeymoon sa loob ng tatlong buwan. “If possible, I want a grandchild,” dagdag pa ni Akhil na ikinagulantang ng dalawa. Pero itinuring nilang biro lang iyon ng ama. “We’ll try hard, Dad,” alanganing sagot ni Devance.
AGAD namang nakabalik sa bahay sina Triana at Devance kinagabihan. The night escape of Kathmandu and Bhaktapur was enchanting. Iba-ibang kulay ng mga ilaw ang nagkalat sa paligid. It was almost mid-October, and some were preparing for the Festival of Lights. “I guess our families will be back here in the next two weeks to celebrate the Tihar, it’s a five-day Hindu Festival,” ani Devance habang naglalakad sila sa helipad pabalik sa loob ng bahay. “Yeah, the Festival of Lights.” Napatango-tango si Triana. Alam niyang maraming festival ang isini-celebrate ng pamilya ni Devance dahil sa kultura ng ama nito. “Come, dinner must be ready.” Sabay nilang tinungo ang malawak na dining room naabutan nila roon si Xavier. “Where is Dexa?” tanong ni Devance sa bayaw nito. “She flew to India earlier to attend a bridal shower. She’ll be back after two days,” sagot ni Xavier. Habang kumukuha ng Chhoila, it was a spiced grilled buffalo meat. Devance was surprised. “Whoa, and she didn’t let you jo
TRIANA put on the Philippine flag at the summit of Mount Everest. Napakaraming makukulay na prayer flags sa tuktok niyon at itinusok niya ang maliit na bandilang dala niya sa makapal sa niyebe. Nilingon niya ang lalaking nakasunod sa kanya at itinusok din nito ang maliit na bandila ng Pilipinas at tatlong flaglets, dalawang kulay blue at isang pink—the man was Austin. The flaglets represented the triplets. Kaya nakigaya rin si Triana, isang kulay asul, rosas, at dalawang pula—each had a label of their children’s name. “I did it!” Triana muttered inside her oxygen mask. She spearheaded this expedition with Austin’s help. When Triana promised her husband to be his legs, she meant it. Kasama nila ang isang Nepali team na mga professional hikers at halos dalawang taon ang kanilang naging paghahanda para mapagtagumpayan ang kanilang layunin. The climb was highly technical that they even encountered a few frozen bodies on the trail. Pero buo ang isip ni Triana at wala sa bokabularyo niya
THE Chaudharys yet again gathered as they mourned Eashta’s passing. Sa dami ng mga rebelasyon ay nanatiling magkasama sina Devance at Triana. Hindi sila iniwan ng kanilang malalapit na kaibigan nang malaman ng mga ito ang kanilang pinagdadaanan. Lara and Austin had rescheduled their flight going back to London. Nagmadali ang mag-asawa na tinungo ang hospital na kinaroronan ni Eashta para damayan sila. Even the two could not believe what had happened. But they never blamed them and didn’t even utter a word to make them feel their negligence. Dahil kahit hindi sabihin nina Triana at Devance ay lihim nilang sinisisi ang sarili sa mga nangyari. Caleb and Austin also postponed their honeymoon to be with them. Hindi naman hinihiling ni Triana na isakripisyo ang mahalagang milestone sa buhay ng dalawa para damayan sila, pero pinili ng mga itong manatili sa tabi nila hanggang sa maihatid na huling hantungan si Eashta. They were adamant that their honeymoon could wait. And Triana had appre
NANLAMBOT ang tuhod ni Triana sa narinig. Mabuti na lang at maagap ang kamay ni Devance at iginalaw nito ang wheelchair para masalo siya mula sa likuran. Mabilis na pumasok sa kuwarto si Eshvi at niyakap ang walang buhay na bata. “Eashta...” Eshvi began to wail. “I’m sorry for your loss. We did our best to revive her.” The doctor expressed their condolences. Magkakasabay itong lumabas sa silid para bigyan sila ng privacy. Triana came back to her senses. Nilapitan niya ang bata at pilit na hinihila ang siko ni Eshvi palayo. “Don’t touch her! You have no right!” Nanginginig ang mga kamay ni Triana sa sobrang galit. Pero tila walang naririnig si Eshvi. Kagaya niya, patuloy ito sa pagpalahaw ng iyak. “Eashta! Wake up baby, please...” ani Eshvi habang mahigpit na yakap ang bata. Samantalang si Devance hindi makuhang gumalaw dahil sa bigat ng mga pangyayari. Tulala lang siyang nakamasid sa walang nang buhay na anak. He lost his two precious children in a year! At mula noon hangga
THE beeping of the hospital apparatus surrounding Eashta was louder than usual in Eshvi’s ears. Bigla siyang nataranta nang magsulputan ang ilang doktor ng anak dahil sa biglang pagbabago ng kalagayan nito. “My daughter… what’s is happening?” Walang patid ang pagpatak ng kanyang luha. Kitang-kita niyang nire-revive na lang ang anak at kapag hindi ito nakayanan ng munting katawan nito ay baka malagutan ito ng hininga anumang sandali. “Please… no…” nauutal niyang sambit. Hindi siya naniniwala sa dasal pero nang mga oras na iyon ay wala siyang ibang makapitan. She prayed hard to whoever deity listening to her pleading. Hindi niya kakayanin na mawala sa kanya si Eashta. “Miss Javier, please calm down,” anang babaeng nurse na naroon sa tabi niya. They both stood in the receiving area of Eashta’s private room. Pero kitang-kita nila ang nangyayari sa silid ng anak dahil sa dingding na salamin. “Shut up!” singhal niya sa babae. Bigla tuloy itong napaatras dahil sa ginawa niya. Dumista
HINDI namalayan ni Triana na walang patid ang pagtulo ng kanyang luha habang nakikinig siya sa kuwento ng asawa. Could it be true? “I’m really sorry, Kanchhi. I doubted you. But you know, it was just an excuse to make you hate me. Because despite learning that Devna is not mine, I still love her and nothing will change that she is our daughter.” Ilang ulit na pumiyok ang boses ni Devance. “Oh, God! Eashta!” Biglang nanlambot ang mga tuhod ni Triana. Kung hindi lang siya nakahawak sa handle ng wheelchair ni Devance baka kanina pa siya bumagsak. “Please tell me you are joking, Dev. I never went to Doctor Alfonso’s office since I thought you were just making up that story to drive me away...” Nanginginig ang mga labi niya. Parang ayaw tanggapin ng kanyang utak ang mga impormasyong galing sa asawa. Had Devna been switched? That was impossible! Pero hindi niya puwedeng isawalang-bahala ang mga sinabi ni Devance. Since she and Eshvi gave birth on the same day in the same hospital. At k
BIGLANG lumundag ang puso ni Triana nang makita ang asawa. Akala niya talaga namamalikmata lang siya pero nang nilapitan ito ng kambal at maluha-luha itong yumakap sa mga anak saka niya napagtantong hindi siya dinadaya ng kanyang paningin. Especially that he saw Grady showed up from the dining room holding a cup of tea. “Dev!” Hindi napigilan ni Triana ang sarili at patakbong lumapit sa kinaroroonan nito. He was comfortably sitting in his wheelchair. Maaliwalas ang mukha nito kumpara nang huli silang magkita. He was clean shaven and wasn’t looking that much miserable compared when he was in his cabin. Pero nanatili ang kaseryosohan ng mukha nito pagdating sa kanya. “I miss you so much, Baba!” halos magkasabay na wika ng kambal na parang ayaw bumitaw mula sa pagkakayapos sa magkabilang braso ng ama. “I thought you broke your promise to come home with Nanay.” Nakangusong anas ni Rini. “But here you are now! Your wheelchair is cool!” inosenteng bulalas ni Ravi matapos ay pinagmasdan a
SAMANTALA abala naman sina Dexa at Liam sa isang kilalang mall sa Milan. They were merrily strolling around and oblivious to their surroundings. There were no prying eyes there despite them being famous. Wala rin silang kasamang bodyguards na nakabuntot. Although they were watching from afar. Para na rin sa kanilang seguridad. “God, I miss being with you like this.” Palalambing ni Dexa sa kasintahan. “I’d prefer an alone time, though. I can still see our bodyguards from my peripheral vision.” Natatawang saad ni Liam. “At least we could pretend we’re alone.” Ngumiti si Dexa. Pinilit niya na huwag masyadong isipin ang sari-saring problema na kinakaharap lalo na at hanggang ngayon ay wala pa rin na pagbabago sa lagay ng kanyang kapatid. Kahit anong sikap niyang i-distract ang sarili, she couldn’t help but worry about her brother’s failing marriage. Higit niyang inaalala ang mga pamangkin. Ilang buwan na rin na hindi nila nakikita ang ama. At wala rin siyang mukhang maihaharap kay Tria
NAGANAP ang kasal nina Caleb at Anya. It was held at their private resort in the province of Camarines Sur. Iyon din ang resort na minsang napuntahan nina Triana at doon nila unang nakilala si Anya. The couple chose this place since it was memorable for them. Doon daw kasi talaga nagsimula ang pag-iibigan nila. It was a sunrise beach wedding. Tila nakikisama ang panahon sa pag-iisang dibdib ng dalawa. Banayad ang paghampas ng alon sa dalampasigan habang hindi maulap ang kalangitan. Kagaya ng kasal ni Lara, the guests, were no more than thirty. Anya wore a simple white off-shoulder wedding dress. Para itong dyosa ng karagatan. Samantalang si Caleb naman ay nakasuot ng puting three-piece suit. Bakas ang matinding saya sa mukha ng dalawa habang naglalakad patungo sa altar. Napapalibutan ng mga sunflower ang venue at sea colors ang motif ng kasal. The sound of the violin reverberated along with the crashing of the waves when they started the wedding entourage. Bukod kay Triana, naroon d
TAHIMIK na nakamasid si Akhil sa bunsong anak habang kausap nito ang kanilang private doctor na si Dr. Adhikari. Nasa loob sila ng kanilang residence clinic. They were coordinating with the doctors in the Philippines looking out for Eashta. They had conducted the same test to check if Devance was a match and the result came out in two days. “You are not a match,” wika ng may katandaang doktor mababang tono. Marahang tumango si Devance. Pero hindi nakaligtas sa paningin ni Akhil ang pagtiim nito ng bagang. For Akhil, it was a good sign. It only meant he was bothered on what his illegitimate child was going through. Although he never liked that kid, but he also wanted to help. Hindi naman ganoon katigas ang puso niya para tikisin ang bata. Sa paglipas kasi ng mga araw ay unti-unti na niyang natatanggap na hindi na niya mababago pa ang nakaraan. Kung si Triana nga ay tanggap ito. Panahon na rin siguro para kilalanin niya ang anak sa labas ni Devance. “Kanchha…” Nilapitan ni Akhil ang