Makalipas ang isang linggo... Naging abala si Stanford sa mga araw na ito, sa pagharap sa mga problema sa kanyang kumpanya. Mag-isa lang ako sa villa, tinitingnan ang balita ng kumpanya niya. Ang balita tungkol sa kumpanya ni Stanford ay patuloy na nangingibabaw sa media. Ang balita tungkol sa kumpanya ni Stanford ay patuloy na nangingibabaw sa media. Ang mga problema ay lumalaki lamang. Nakahanda na ang pamilya ni Michael na kunin ang kumpanya, habang si Stanford naman ay nagpupumilit na lumaban. Hindi ko maalis ang pakiramdam ng pagkakasala at kalungkutan sa aking naidulot, kahit na ito ang aking misyon. Gusto kong makita siyang talunan. Tapos na ang misyon ko. Dapat umalis na ako sa buhay niya. Inayos ko na ang mga gamit ko at ready na akong umalis. Samantala, natanggap ko ang tawag ni Melissa. Ang hindi inaasahang tawag niya ay nagulat ako. Siya ay humihiling sa akin na makipagkita sa kanya. "Please don't say no. I need to talk to you, Veronica Please come to Mary's café
Nagkagulo ang kumpanya ni Stanford. Ito ay nasa bingit ng pagbagsak, at ang pamilya ni Michael ay handang pumalit. Para mailigtas ang kumpanya, kailangan ni Stanford ang 10% share na hawak ko. At nakakakuha ito ng atensyon ng lahat. Ang mga taong hindi nakakaalam tungkol sa relasyon namin ni Stanford ay nagsimulang magsalita tungkol sa amin. Lahat ay sabik na malaman kung ano ang relasyon namin. Ngayon ay alam na ng publiko na ako ang dating asawa ni Stanford. Sa sandaling kumalat ang balita, nagsimulang magsalita ang mga tao tungkol sa amin. Ang kaguluhan sa media at sa mga social platform ay napakalaki. Ang mga alingawngaw at mga haka-haka tungkol sa kumpanya ni Stanford at sa aming relasyon ay kumalat na parang napakalaking apoy, na nagpapataas ng pabagu-bagong sitwasyon. Ang mga tao mula sa lahat ng antas ng pamumuhay ay nahuhuli sa drama, na nagpapahayag ng kanilang mga opinyon, ang ilan ay may empatiya, ang iba ay may paghatol at panunuya. Walang hangganan ang pagkamau
Ang balita ng pagbagsak ng kumpanya ay kumakalat na parang apoy, at ang media ay mabilis na nakakuha ng kuwento. Si Stanford ay nawala mula noong pulong sa araw na iyon at tumanggi na magbigay ng anumang mga panayam. Sa mga araw na ito, nagiging sentro ako ng atensyon, ang paksa ng hindi mabilang na mga talakayan at debate. Pinupuri ako ng ilan dahil sa aking katapangan at determinasyon, habang ang iba ay hinahatulan ako sa aking kawalang-puso at kawalan ng katapatan. Napagtanto ko ngayon na ang paghihiganti ay hindi nagdulot sa akin ng kapayapaang hinahangad ko. Hindi nito ginagamot ang mga sugat sa aking puso, at hindi rin nito naibalik ang aking anak. Nagdagdag lamang ito ng higit na sakit at pagdurusa sa mundo. Nagluluksa ako hindi lamang sa pagkawala ng aking anak kundi pati na rin sa taong naging isang tao na hinayaan kong kontrolin ng poot at paghihiganti ang kanyang buhay. Hindi ko kailanman ginustong maging taong ito, ngunit ang mga pangyayari at sakit ang umakay
POV ni Veronica.... Nagmamadali akong bumaba sa kalye, hindi pinapansin si Stanford. Nanginginig ang mga binti ko, at mabilis na pumipintig ang pulso ko. Ang pagtatagpo kay Stanford ay nagdulot sa akin ng matinding kaba at pagkadurog. Hindi ako makapaniwala na inuuna niya pa rin si Melissa sa lahat ng bagay, maging ang sarili niyang anak. Parang lahat ng araw na magkasama kami ay walang kwenta sa kanya. Galit ako sa kanya. Namumuo sa loob ko ang galit at hinanakit habang iniisip ko ang oras na sinayang ko sa pagmamahal sa kanya. Naiinis ako sa sarili ko dahil hindi ko agad nakita ang totoong ugali niya. Kung sana kanina pa ako lumayo sa kanya, siguro wala ako sa ganitong masakit na sitwasyon ngayon. Nagi-guilty ako nitong mga araw na ito, iniisip kong nakagawa ako ng mali sa kanya at sa kumpanya niya. Pero pagkatapos ko siyang kausapin, napagtanto kong karapat dapat siya. Wala akong ginawang mali. Pinunasan ko ang mga luhang tumutulo sa mukha ko. I make a vow to myself to forg
Ang araw ng party... POV ni Michael... Kinakabahan ako at nasasabik nang sabay-sabay. Ngayong gabi, ipapakilala ko si Veronica sa lahat bilang aking mapapangasawa. Ito ay isang matamis at masayang sandali sa aking buhay. Sa wakas, ang aming paglalakbay ay magsisimula nang magkasama. Handa na si Veronica na magpatuloy sa akin. Kahit na mahirap para sa kanya na kalimutan ang kanyang kakila-kilabot na nakaraan, sinusubukan niya, at ito ay sapat na para sa akin. Naniniwala akong malalampasan niya si Stanford at tatanggapin ako nang buo. Habang hinihintay ko siya sa bulwagan, mas lalong lumalakas ang excitement ko. Hindi ko alam kung nagustuhan niya ang damit na ipinadala ko sa kanya kaninang umaga. Gusto kong ibigay sa kanya ang pinakamahusay, kaya pinili ko ang pinakamahal sa bayan. Ang aking curiosity ay lumalaki sa bawat lumilipas na sandali, at ako ay pataas at pababa, ang aking tingin ay lumilipat sa kanyang silid. Creak... Napatigil ako nang marinig ko ang pagbukas ng pi
Halos hatinggabi na nang ihatid ako ni Michael sa aking apartment. Sa ngayon, nakatira siya sa mansion ng kanyang pamilya. Kaya aalis na siya. Ngunit ang kanyang mga mata ay nananatili sa akin, humihiling sa akin na pigilan siya. Dahan-dahang dumampi ang mga daliri ni Michael sa pisngi ko. Puno ng pananabik ang kanyang mga mata, at ramdam ko ang init ng kanyang pagmamahal. Alam ko ang kanyang pagnanasa, ngunit hindi pa ako handa para sa matalik na pakikipag-ugnayan sa kanya. Kaya, hindi ko siya pinipigilan. "Good night," sabi niya. Idinaan niya ang kanyang mga daliri sa kanyang buhok at tumalikod para umalis. Lumapit ako at pinigilan siya bago siya umalis. Nag-intertwine ang mga kamay namin, at hinila ko siya palapit, ang bilis ng tibok ng puso ko sa magkahalong emosyon. Idiniin ko ang labi ko sa kanya. Humigpit ang yakap niya, at ramdam ko ang lalim ng nararamdaman niya para sa akin. Habang patuloy ko siyang hinahalikan, mas nagiging kumpiyansa ako sa aking desisyon. Si Mic
Isang linggo na ang lumipas sa kapayapaan. Hindi na ako iniistorbo ni Stanford simula noong gabing iyon. Nakahinga ako ng maluwag, umaasang hindi na siya lalapit sa akin. Si Michael at ang kanyang mga magulang ay nasasabik sa nalalapit na pakikipag-ugnayan. Engaged na kami next month. Hindi ako sigurado kung tama ang ginagawa ko, ngunit alam kong kailangan kong sumulong. Hindi ko hahayaang sirain ng nakaraan ko ang kasalukuyan at hinaharap ko. Si Michael ay isang mabuting tao. Higit sa lahat, gusto niya ako at handang gawin ang lahat para sa akin. Hindi ko siya mabitawan. Naging abala ako sa pagpaplano ng engagement party kay Michael nitong mga nakaraang araw. Sa wakas, nakakuha ako ng oras para mamili. Nais akong samahan ni Michael, ngunit nakatanggap siya ng agarang tawag at umalis papuntang opisina. Kaya pumunta ako ng mall para mag-isa. Ang mall ay abala sa mga mamimili, bawat isa ay abala sa kani-kanilang mga gawain at gawain. Sinusubukan kong tumuon sa gawain habang na
"Pabayaan mo ako, bakla ka," sigaw ni Melissa nang hilahin siya ng isang lalaki palabas. Napatingin ako sa matangkad na papalapit sa akin, nanginginig ang katawan ko sa takot. Hinatak ng lalaki ang braso ko at hinila ako pataas, hinihila ako palabas na parang walang bigat ang katawan ko. Paglabas ko sa maliit na compartment, nanlaki ang mga mata ko sa gulat at takot habang nakikita ko ang nasa harapan ko. Ang madilim na ilaw sa loob ng lalagyan ay hindi naghanda sa akin para sa malupit na liwanag ng mundo sa labas. Ang nakasisilaw na araw ay sumasalamin sa mga metal na lalagyan ng pagpapadala, na nagpapatindi sa umaapoy na init ng dockyard. Ang malawak na lugar ay puno ng mga hilera sa hanay ng mga lalagyan, na lumilikha ng mala-maze na tanawin. Ang dockyard mismo ay tila inabandona, kung saan kakaunti lamang ang mga armadong lalaki na nagpapatrolya sa lugar. Ang kanilang mahigpit na mga ekspresyon at ang mga baril na dala nila ay nagpapanginig sa aking gulugod, na nagpapaunawa
Makalipas ang ilang buwan... POV ng tagapagsalaysay... Pinaliguan ng araw ang eleganteng hardin sa malambot, ginintuang kinang habang sina George at V ay nakatayo sa ilalim ng malinis na puting gazebo, na napapalibutan ng dagat ng makulay na mga bulaklak. Ang venue para sa kanilang kasal ay walang kapansin-pansin, kasama ang mga mayayamang dekorasyon at nakamamanghang floral arrangement na tila pumutok sa kulay at buhay. Para bang ang mismong lupa ang nagdiriwang ng kanilang pagsasama. Hindi umaalis kay Veronica ang mga mata ni Stanford habang papalapit ito sa kanya, puno ng emosyon ang puso nito. Nang maabutan niya ito, hinawakan niya ang kamay nito, ang mga daliri nila ay nag-uugnay sa pangakong walang hanggan. Sinimulan ng opisyal, na may magiliw na ngiti, ang seremonya, at ang kanilang mga kaibigan at pamilya ay tumingin nang may mainit na puso at lumuluha na mga mata. Natuwa sina Evan at Barbie nang makitang ikinasal ang kanilang mga magulang. Ang mga salitang binigkas
Samantala, pumasok sina Evan at Barbie. Lumiwanag ang mga mukha nila ng nakangiti nang makita akong gising. "Mommy!" Ang mga boses na umaabot sa aking pandinig ay puno ng pananabik at wagas na tuwa. Nagmamadali silang lumapit sa akin. Sa bukas na mga bisig, buong pananabik kong tinatanggap sila. Ang init ng kanilang maliliit na katawan ay bumabalot sa akin, at ang mga luha ng kagalakan ay umaagos sa aking mga pisngi. Ang kanilang presensya ay isang balsamo sa aking kaluluwa, na nagpapakalma sa mga umaalingawngaw na alingawngaw ng takot at sakit. Niyakap ko sila ng mahigpit, pinahahalagahan ang bawat sandali ng kanilang yakap. "My babies," bulong ko, nanginginig ang boses ko sa emosyon. "Nandito si Mommy. Ayos lang si Mommy." Ang mga mata ni Evan ay kumikinang sa walang humpay na luha habang nagsasalita, nanginginig ang kanyang boses na may halong ginhawa at matagal na pagkabalisa. “Tinakot mo kami,” he admits, his emotions raw and unfiltered. "Iyak ng iyak si Barbie." Pinali
Kanina pa hinahanap ng mga guwardiya ang lalaking nag-spray ng powder sa mga wedding gown. Sa wakas ay nahuli nila siya at inusisa siya, at ipinahayag niya na binayaran siya ni Michael para gawin iyon para i-frame ako. Ipinagtapat niya ang lahat sa pulisya. Inutusan ko ang departamento ng PR na gumawa ng pahayag. Sa wakas, naayos na ang krisis sa kumpanya, ngunit wala pa ring malay si Veronica. Tatlumpu't anim na mahabang oras ang lumipas, at ang kanyang patuloy na kawalan ng malay ay gumagapang sa aking kaibuturan. Umupo ako sa tabi ng kama niya, hinawakan ko ang kamay niya na para bang hinihikayat siyang bumalik sa kamalayan. Nais kong magising siya, makitang muli ang magagandang mga mata, marinig ang kanyang boses, at maramdaman ang kanyang presensya na pumupuno sa silid. Nag-aalala na rin sina Evan at Barbie. Pinupunasan ng luha ang kanilang mga murang mukha habang nilalabanan nila ang takot na baka hindi na magising ang kanilang ina. Nadudurog ang puso ko na makita silang
Sa daan, nakatanggap ako ng video message sa aking telepono mula sa punong opisyal ng seguridad. Ito ang video na naka-record sa pendant. Habang lumalabas ang mensahe ng video sa screen ng aking telepono, nadala ako sa isang puyo ng tubig ng nakakagulat na mga paghahayag. Ang mga imahe at tunog na nakapaloob sa digital tape na ito ay nagsisilbing isang mapait na tableta upang lunukin, na gumising sa akin sa malupit na katotohanan na nabubuhay ako sa isang maingat na ginawang kasinungalingan sa loob ng maraming taon. Nanlaki ang mata ko sa hindi makapaniwala. Ang pagkakasala at panghihinayang na dumaloy sa loob ko ay parang isang magulong dagat, na nagbabantang matabunan ang aking sentido. Si Veronica, ang babaeng laging nandiyan para sa akin at nagmamahal sa akin nang walang pasubali, ay lumalabas bilang tunay na pangunahing tauhang babae ng nakamamatay na insidente ng pagkidnap na iyon. Ang panghihinayang, tulad ng isang walang humpay na tubig, ay dumaan sa akin. Kinastigo ko
Ang aking katawan ay umiikot at nanginginig sa pagtatangkang iwasan ang mga suntok, ngunit ang kanyang mga hampas ay nakatagpo ng kanilang marka, ang epekto ay nagpapadala ng mga shockwaves ng matinding paghihirap sa akin. Tumutulo ang dugo sa mukha ko. Napaiyak ako sa sakit at takot. Ang bawat suntok ay parang isang saksak ng kadiliman, nagbabantang mapatay ang anumang pag-asa na mabuhay. Nabaliw na si Melissa. Hindi siya titigil hangga't hindi niya ako pinapatay. Pero ayokong mamatay, hindi sa ganito, hangga't hindi ko siya pinaparusahan. Kailangan kong sabihin kay Stanford ang lahat. "Stanford..." Hilaw na sigaw ng sakit ang boses ko habang nagsusumamo para kay Stanford, umaasang kahit papaano ay makarating sa kanya ang iyak ko at siya ang magliligtas sa akin. Nagiging itim ang lahat. Napapikit na ang mga mata ko. Nakaramdam ako ng gaan na parang lumilipad ako. "Veronica..." Umaalingawngaw sa tenga ko ang boses niya, isang lifeline na tila hindi maabot. Nandito ba talaga
Ang lahat ng mga eksena ay naglalaro bilang isang recording sa harap ng aking mga mata. Pakiramdam ko ay binabalikan ko ang lagim ng nakaraan. Dinala kami ng mga goons sa isang abandonadong bahay sa tuktok ng burol. Inihagis nila kami sa malamig na sahig at isinara ang pinto. Ang silid kung saan kami nakakulong ay parang isang tiwangwang na kulungan, malamig at mamasa-masa. Ang mga muffled na tunog ng labas ng mundo ay halos hindi tumagos sa makapal na pader. Wala pa ring malay si Stanford. Dumudugo ang kanyang noo. Nadala ako ng matinding determinasyon na protektahan siya. Pinunit ko ang aking damit gamit ang aking mga ngipin at ginagamit ang tela bilang isang impromptu bandage upang matigil ang pagdurugo. Ang kanyang kahinaan, na nakahiga doon na walang malay, ay humahatak sa aking puso. Nilibot ko ang aking paningin sa buong silid, ang aking mga mata ay dumapo sa kakarampot na kaginhawaan ng isang kutson at isang kumot. Dahan-dahan kong kinaladkad si Stanford papunta sa kutso
Ang kanyang mga mata ay nagliliyab sa isang baliw na intensity, ang kanyang mga pupils ay lumalawak habang siya ay nagsasalita. "Mahal ko na siya simula bata pa ako," she said, her voice low and even. "I always wanted to be around him, play with him, and marry him. But he liked to play with you. I hate you for grabbing his attention." Nakakabagabag at nakakalungkot ang pag-amin ni Melissa. Ang kanyang pagkahilig sa pagkabata kay Stanford ay nauwi sa isang baluktot na pagkahumaling, at ang kanyang paninibugho sa aking koneksyon sa kanya ay nagpasigla sa kanyang poot. Ang kanyang pagpasok ay nagpinta ng isang malungkot na larawan ng kanyang pag-iisip, na inilalantad ang lalim ng kanyang maling akala. Ramdam ko ang malamig na takot na gumagapang sa aking gulugod habang patuloy siyang nagsasalita. Ang kanyang mga salita ay puno ng kamandag, ang kanyang galit at hinanakit ay ramdam. Bakit niya sinasabi ang mga bagay na iyon? Napagkamalan ba niya akong iba? Wala akong maalala na nak
Habang unti-unting bumabalik ang aking kamalayan, ang mundo sa paligid ko ay nagiging mga pira-piraso. Ang marumi at sira-sirang kapaligiran ng silid ay napagtuunan ng pansin, na nagbibigay ng nakakatakot na kapaligiran na tumutugma sa nakakaligalig na sitwasyon na aking kinalalagyan. Ang mga sapot ng gagamba ay kumakapit sa mga sulok; sumasayaw ang mga anino sa dingding ng aking paningin. Ang bigat ng ulo ko, at nagpanting pa rin ang tenga ko sa suntok na natanggap ko. Kumurap ako, sinusubukang i-clear ang aking paningin, at ang aking puso ay lumaktaw nang tumibok nang mapagtanto kong nakatali ako sa isang upuan. Ang mga boses, tahimik ngunit naririnig, ay tumatagos sa ulap sa aking isipan. Lumalakas ang aking mga sentido, at pilit kong pinakinggan, pinagsasama-sama ang pag-uusap na lumalabas sa harapan ko. "Sabi ko sayong lumayo ka dito. Bakit ka pumunta dito?" Napapikit ako nang makita kong pamilyar ang boses na ito. Boses iyon ni Michael. Sino ang kausap niya? "Ugh..
Makalipas ang ilang araw... Dinadalaw ako ni Melissa kapag wala si Veronica Hindi ko maiwasang maramdaman ang alon ng inis na bumalot sa akin. Napakawalanghiya niya. Ang lakas ng loob niyang magpakita ulit sa harapan ko. "Stanford, oh, my God. Tignan mo nga, grabe ang sugat mo." Lumapit siya sa akin na may luha sa mga mata. Dati nalulungkot ako tuwing nakikita ko siyang umiiyak. Ngunit ngayon ay nakikita ko sa pamamagitan ng kanyang malisyosong kalikasan na nakatago sa ilalim ng kaawa-awang panlabas na ito. Mapagpanggap si Melissa. Hindi na mababago ng kanyang mga luha at matatamis na salita ang aking pananaw sa kanya. Alam ko na ngayon kung gaano katuso. Sinubukan niyang abutin at hawakan ang mukha ko, pero inalis ko ang kamay niya. Ayokong hawakan niya ako; hindi niya ba naiintindihan yun? Pinandilatan ko siya, kumikislap ang mga mata ko sa babala. "Nawalan na talaga ako ng pasensya sa'yo, Melissa," ungol ko, mahina at nagbabanta ang boses ko. "Stop trying to get clos