POV ni Veronica.... Pag gising ko, alas kwatro na ng hapon. Ang silid ay naliligo sa isang malambot at mainit na liwanag na tumatagos sa mga kurtinang bahagyang nahugot. Mabigat at matamlay ang aking katawan na para bang pinapasan ko ang bigat ng mundo sa aking mga balikat. Dahan-dahan kong kinaladkad ang aking sarili palabas ng kama at pumasok sa banyo, ang aking mga kalamnan ay tumututol sa bawat hakbang. Sandali akong tinitigan ang repleksyon ko sa salamin. Pagod na ang mga mata ko, at dala ng katawan ko ang mga bakas ng kabaliwan kagabi. Binuhusan ko ng malamig na tubig ang mukha ko, umaasang magpapasigla sa aking sentido. Pagkatapos kong maghilamos ay lumabas na ako ng kwarto. Ang bango ng sariwang inihanda na pagkain ay pumupuno sa hangin. Naghanda ang katulong ng isang simple ngunit nakakaaliw na pagkain para sa akin. Umupo ako, ninanamnam ang bawat kagat. Nang matapos akong kumain, nangingibabaw ang pakiramdam ng pagkabalisa. Lumabas ako sa garden. Ang malamig na s
Pagkatapos ng isang linggo sa ospital, sa wakas ay nakalabas na ako. Lalong lumakas ang aking katawan, at ang aking isip ay nakatuon sa misyon sa hinaharap. Gumaling na ang sugat sa noo ko na nag-iiwan na lang ng mahinang peklat bilang paalala sa nangyaring alitan nila Melissa kamakailan. Pumunta si Stanford sa France para sa isang business trip. Busy siya ngayon sa trabaho kaya bihira niya akong kontakin. Hindi na siya babalik pagkalipas ng ilang araw. Nandito si Michael para sunduin ako. Ang kanyang presensya ay nagdudulot ng kaaliwan at katiyakan. Nakahinga ako ng maluwag, dahil kailangan kong makausap si Michael tungkol sa bagong plano. Ang mapaglaro niyang ngiti ay sumilay sa gilid ng kanyang mga labi, na naging dahilan ng pagngiti ko. "Nagugutom ka ba?" tanong niya, ang kanyang mga mata ay kumikinang sa sigasig. "Nagugutom na ako," sagot ko, kumakalam ang tiyan ko bilang pagsang-ayon. Ang mga araw sa ospital ay hindi eksaktong nagbibigay ng pinakakasiya-siyang pagkain.
Hindi ko maalis ang mga larawang nasaksihan ko sa kanayunan. Ang masasamang ngiti ni Melissa habang inaabot sa lalaki ang isang syringe na kumislap sa harapan ko, na nagpapadala ng panginginig sa aking gulugod. Sigurado ako na pinaplano niya akong turukan ng mga gamot o ilang uri ng sangkap upang manipulahin ako muli. Si Melissa ay isang walang awa at hamak na babae. Masyado siyang delikado. Desidido ako na huwag na ulit akong saktan ni Melissa hindi na muling maging biktima ng kanyang mga pakana. Ang isip ko ay nakatakdang protektahan ang aking sarili at huwag mahulog sa kanyang mga karumal-dumal na plano. Kailangan kong linisin ang sarili ko sa pagkabalisa at tensyon, dumiretso ako sa banyo pagkauwi ko. / Ang mainit at mapang-akit na tubig mula sa showerhead ay umaagos sa aking katawan, hinuhugasan ang dumi ng araw at ang bigat ng takot na kumapit sa akin. Hinayaan kong dumaloy ang tubig sa akin, pinikit ko ang aking mga mata habang sinusubukan kong linisin ang aking isipan. A
Pagkagising ko kinaumagahan, hindi ko na nakita si Stanford sa tabi ko. Bigla akong nacurious kung umalis na siya. Lumabas ako ng kwarto at nakita ko si Stanford na nagtatrabaho sa kusina. He is humming a tune. Ang makitang siya ang nagluluto para sa akin ay humihila sa aking puso, na pumukaw ng mga emosyon na akala ko'y nabaon nang malalim. Hindi ko na siya madalas nakikitang nagluluto para sa akin. Isang pakiramdam ng nostalgia ang pumupuno sa akin. Ngayon, pagkatapos ng lahat ng ito, ang pag-aalaga at pagmamahal na ipinapakita niya ay tila napalayo sa akin. Pero hindi ko mapigilan ang pagkirot sa tiyan ko. Mabilis kong naalala ang aking tunay na intensyon. Pinapaalala ko sa sarili ko na hindi ko na magagawang muli ang parehong pagkakamali. Ang motibo ko ay sirain siya at si Melissa. I square my shoulders and steady myself, gumawi ng mapanlinlang na ngiti sa aking mukha. "Good morning, darling... You are making breakfast for me. How sweet of you!" Niyakap ko siya mula sa lik
Sensing his anger, I want to provoke, him more. Ginagampanan ko ang aking bahagi, nagpapanggap na natatakot at mahina, kumapit sa estranghero. Niyakap din ako ng lalaki ng mahigpit, tumigas ang ekspresyon niya. "Lumabas ka," sabi niya. Hindi siya pinapansin ni Stanford. Nakatutok lang siya sa akin, nag-aapoy ang mga mata niya na may halong galit at pagiging possessive. "Veronica halika rito," ungol niya, ang kanyang boses ay mababa, mapanganib na dagundong. Umiling ako at kumapit ng mahigpit sa lalaking katabi ko na lalong nag-aapoy sa galit ni Stanford. Ang estranghero, masyadong, ay kitang-kitang hindi nasisiyahan, tinatanggihan akong palayain. "Veronica..." Nagngangalit si Stanford, namumula ang mukha sa galit. "Iwanan mo agad ang lalaking iyon," utos niya. "Hey... Bakit mo siya sinisigawan?" Tumahol ang lalaki. "She is with me tonight. Kung interesado ka sa kanya, ' you can take her tomorrow. Now move." Nabaling ang atensyon ni Stanford sa lalaki. Sa isang iglap, i
Kinabukasan, pinapunta ni Stanford ang driver niya para ihatid ako sa villa niya. Pumasok ako sa pamilyar na villa, kung saan nakasama ko siya ng isang taon. Ang mga alaala ng nakalipas na taon ay bumaha sa aking isipan. Ngunit ang parehong kapaligiran ay parang banyaga sa mga pagbabagong ginawa ni Melissa. Magkaiba ang mga palamuti at kasangkapan, isang patunay na siya ang pumalit at hinulma ang mga ito ayon sa gusto niya. Hindi ko hahayaang mapunta sa akin ang pagkabalisa; Kailangan kong manatiling nakatutok sa aking misyon. Hinatid ako ng driver sa isang kwarto. Itinuro niya ang kasunod na silid at sinabing, "Bawal sa iyo ang silid na ito at ang pag-aaral. Hindi ka pinayagan ni Sir na ma-access ang dalawang silid na iyon." Alam kong ang kwarto ni Stanford ay nagtataglay ng matatamis na alaala nila ni Melissa. Hindi ako interesadong tuklasin ito. Gayunpaman, ang aking pansin ay iginuhit sa pag-aaral, ang silid na nagtataglay ng mga lihim ng mga pakikitungo sa negosyo ni Stanfo
POV ni STANFORD.. Napatingin ako sa umaatras niyang anyo. Nararamdaman kong may tinatago siya. Bahagyang namumula ang kanyang mukha, at ang mga butil ng pawis sa kanyang noo ay nagpapahiwatig ng pagsisikap na ginawa niya sa anumang ginagawa niya sa pag-aaral. Hindi siya pumunta sa pag-aaral para lang maghanap ng mga libro. Sigurado akong may gagawin siya. Ang isang bahagi ng akin ay gustong magsiyasat pa upang matuklasan ang kanyang mga sikreto. Pero isa pang parte ko, yung nahulog na ulit sa kanya, ayaw na siyang itulak palayo o magdulot ng sakit. Ang isang pakiramdam ng pagkakasala ay gumagapang sa akin, isang paalala ng sakit na naidulot ko sa kanya sa oras na iyon. Noong nakaraan, itinulak ko siya palayo, inuuna ko ang sarili kong mga pagnanasa kaysa sa kanyang kapakanan. Ngayon, gayunpaman, handa akong bayaran ang aking mga pagkakamali sa nakaraan at tumayo sa tabi niya, anuman ang mga hamon na maaari nating harapin. Wala akong pakialam sa mga plano niya o sa mga sikret
Kinabukasan... Kinaumagahan ay nakatanggap ako ng mensahe ni Michael. 'Tingnan ang balita.' Nalaman ko kaagad na tungkol pala iyon sa impormasyong ninakaw ko sa laptop niya. Hindi ko inaasahan na ganito kabilis ang plano ni Michael. Sa puntong ito napagtanto ko kung bakit kaagad na lumabas si Stanford pagkatapos makatanggap ng isang tawag. Kumuha ako ng isang tasa ng kape at umupo sa bulwagan, binuksan ang TV. Ang balita ng kumpanya ni Stanford na na-hack ay nai-broadcast sa bawat channel ng balita. Na-leak ang kanilang mga trade secret. Ang mga eksperto sa negosyo ay nag-iisip tungkol sa nalalapit na pagkabangkarote ng kumpanya ni Stanford. Sinasabi ng ulat na namuhunan si Stanford ng kalahati ng kanyang mga mapagkukunang pinansyal sa isang piraso ng lupa, ngunit nakuha ng kanyang kakumpitensya ang deal, na nagresulta sa malaking pagkalugi para sa kanyang kumpanya. Nagulat ako sa epekto ng impormasyong iyon sa kanyang kumpanya. Akala ko siya ay magdaranas lamang ng malaki
Makalipas ang ilang buwan... POV ng tagapagsalaysay... Pinaliguan ng araw ang eleganteng hardin sa malambot, ginintuang kinang habang sina George at V ay nakatayo sa ilalim ng malinis na puting gazebo, na napapalibutan ng dagat ng makulay na mga bulaklak. Ang venue para sa kanilang kasal ay walang kapansin-pansin, kasama ang mga mayayamang dekorasyon at nakamamanghang floral arrangement na tila pumutok sa kulay at buhay. Para bang ang mismong lupa ang nagdiriwang ng kanilang pagsasama. Hindi umaalis kay Veronica ang mga mata ni Stanford habang papalapit ito sa kanya, puno ng emosyon ang puso nito. Nang maabutan niya ito, hinawakan niya ang kamay nito, ang mga daliri nila ay nag-uugnay sa pangakong walang hanggan. Sinimulan ng opisyal, na may magiliw na ngiti, ang seremonya, at ang kanilang mga kaibigan at pamilya ay tumingin nang may mainit na puso at lumuluha na mga mata. Natuwa sina Evan at Barbie nang makitang ikinasal ang kanilang mga magulang. Ang mga salitang binigkas
Samantala, pumasok sina Evan at Barbie. Lumiwanag ang mga mukha nila ng nakangiti nang makita akong gising. "Mommy!" Ang mga boses na umaabot sa aking pandinig ay puno ng pananabik at wagas na tuwa. Nagmamadali silang lumapit sa akin. Sa bukas na mga bisig, buong pananabik kong tinatanggap sila. Ang init ng kanilang maliliit na katawan ay bumabalot sa akin, at ang mga luha ng kagalakan ay umaagos sa aking mga pisngi. Ang kanilang presensya ay isang balsamo sa aking kaluluwa, na nagpapakalma sa mga umaalingawngaw na alingawngaw ng takot at sakit. Niyakap ko sila ng mahigpit, pinahahalagahan ang bawat sandali ng kanilang yakap. "My babies," bulong ko, nanginginig ang boses ko sa emosyon. "Nandito si Mommy. Ayos lang si Mommy." Ang mga mata ni Evan ay kumikinang sa walang humpay na luha habang nagsasalita, nanginginig ang kanyang boses na may halong ginhawa at matagal na pagkabalisa. “Tinakot mo kami,” he admits, his emotions raw and unfiltered. "Iyak ng iyak si Barbie." Pinali
Kanina pa hinahanap ng mga guwardiya ang lalaking nag-spray ng powder sa mga wedding gown. Sa wakas ay nahuli nila siya at inusisa siya, at ipinahayag niya na binayaran siya ni Michael para gawin iyon para i-frame ako. Ipinagtapat niya ang lahat sa pulisya. Inutusan ko ang departamento ng PR na gumawa ng pahayag. Sa wakas, naayos na ang krisis sa kumpanya, ngunit wala pa ring malay si Veronica. Tatlumpu't anim na mahabang oras ang lumipas, at ang kanyang patuloy na kawalan ng malay ay gumagapang sa aking kaibuturan. Umupo ako sa tabi ng kama niya, hinawakan ko ang kamay niya na para bang hinihikayat siyang bumalik sa kamalayan. Nais kong magising siya, makitang muli ang magagandang mga mata, marinig ang kanyang boses, at maramdaman ang kanyang presensya na pumupuno sa silid. Nag-aalala na rin sina Evan at Barbie. Pinupunasan ng luha ang kanilang mga murang mukha habang nilalabanan nila ang takot na baka hindi na magising ang kanilang ina. Nadudurog ang puso ko na makita silang
Sa daan, nakatanggap ako ng video message sa aking telepono mula sa punong opisyal ng seguridad. Ito ang video na naka-record sa pendant. Habang lumalabas ang mensahe ng video sa screen ng aking telepono, nadala ako sa isang puyo ng tubig ng nakakagulat na mga paghahayag. Ang mga imahe at tunog na nakapaloob sa digital tape na ito ay nagsisilbing isang mapait na tableta upang lunukin, na gumising sa akin sa malupit na katotohanan na nabubuhay ako sa isang maingat na ginawang kasinungalingan sa loob ng maraming taon. Nanlaki ang mata ko sa hindi makapaniwala. Ang pagkakasala at panghihinayang na dumaloy sa loob ko ay parang isang magulong dagat, na nagbabantang matabunan ang aking sentido. Si Veronica, ang babaeng laging nandiyan para sa akin at nagmamahal sa akin nang walang pasubali, ay lumalabas bilang tunay na pangunahing tauhang babae ng nakamamatay na insidente ng pagkidnap na iyon. Ang panghihinayang, tulad ng isang walang humpay na tubig, ay dumaan sa akin. Kinastigo ko
Ang aking katawan ay umiikot at nanginginig sa pagtatangkang iwasan ang mga suntok, ngunit ang kanyang mga hampas ay nakatagpo ng kanilang marka, ang epekto ay nagpapadala ng mga shockwaves ng matinding paghihirap sa akin. Tumutulo ang dugo sa mukha ko. Napaiyak ako sa sakit at takot. Ang bawat suntok ay parang isang saksak ng kadiliman, nagbabantang mapatay ang anumang pag-asa na mabuhay. Nabaliw na si Melissa. Hindi siya titigil hangga't hindi niya ako pinapatay. Pero ayokong mamatay, hindi sa ganito, hangga't hindi ko siya pinaparusahan. Kailangan kong sabihin kay Stanford ang lahat. "Stanford..." Hilaw na sigaw ng sakit ang boses ko habang nagsusumamo para kay Stanford, umaasang kahit papaano ay makarating sa kanya ang iyak ko at siya ang magliligtas sa akin. Nagiging itim ang lahat. Napapikit na ang mga mata ko. Nakaramdam ako ng gaan na parang lumilipad ako. "Veronica..." Umaalingawngaw sa tenga ko ang boses niya, isang lifeline na tila hindi maabot. Nandito ba talaga
Ang lahat ng mga eksena ay naglalaro bilang isang recording sa harap ng aking mga mata. Pakiramdam ko ay binabalikan ko ang lagim ng nakaraan. Dinala kami ng mga goons sa isang abandonadong bahay sa tuktok ng burol. Inihagis nila kami sa malamig na sahig at isinara ang pinto. Ang silid kung saan kami nakakulong ay parang isang tiwangwang na kulungan, malamig at mamasa-masa. Ang mga muffled na tunog ng labas ng mundo ay halos hindi tumagos sa makapal na pader. Wala pa ring malay si Stanford. Dumudugo ang kanyang noo. Nadala ako ng matinding determinasyon na protektahan siya. Pinunit ko ang aking damit gamit ang aking mga ngipin at ginagamit ang tela bilang isang impromptu bandage upang matigil ang pagdurugo. Ang kanyang kahinaan, na nakahiga doon na walang malay, ay humahatak sa aking puso. Nilibot ko ang aking paningin sa buong silid, ang aking mga mata ay dumapo sa kakarampot na kaginhawaan ng isang kutson at isang kumot. Dahan-dahan kong kinaladkad si Stanford papunta sa kutso
Ang kanyang mga mata ay nagliliyab sa isang baliw na intensity, ang kanyang mga pupils ay lumalawak habang siya ay nagsasalita. "Mahal ko na siya simula bata pa ako," she said, her voice low and even. "I always wanted to be around him, play with him, and marry him. But he liked to play with you. I hate you for grabbing his attention." Nakakabagabag at nakakalungkot ang pag-amin ni Melissa. Ang kanyang pagkahilig sa pagkabata kay Stanford ay nauwi sa isang baluktot na pagkahumaling, at ang kanyang paninibugho sa aking koneksyon sa kanya ay nagpasigla sa kanyang poot. Ang kanyang pagpasok ay nagpinta ng isang malungkot na larawan ng kanyang pag-iisip, na inilalantad ang lalim ng kanyang maling akala. Ramdam ko ang malamig na takot na gumagapang sa aking gulugod habang patuloy siyang nagsasalita. Ang kanyang mga salita ay puno ng kamandag, ang kanyang galit at hinanakit ay ramdam. Bakit niya sinasabi ang mga bagay na iyon? Napagkamalan ba niya akong iba? Wala akong maalala na nak
Habang unti-unting bumabalik ang aking kamalayan, ang mundo sa paligid ko ay nagiging mga pira-piraso. Ang marumi at sira-sirang kapaligiran ng silid ay napagtuunan ng pansin, na nagbibigay ng nakakatakot na kapaligiran na tumutugma sa nakakaligalig na sitwasyon na aking kinalalagyan. Ang mga sapot ng gagamba ay kumakapit sa mga sulok; sumasayaw ang mga anino sa dingding ng aking paningin. Ang bigat ng ulo ko, at nagpanting pa rin ang tenga ko sa suntok na natanggap ko. Kumurap ako, sinusubukang i-clear ang aking paningin, at ang aking puso ay lumaktaw nang tumibok nang mapagtanto kong nakatali ako sa isang upuan. Ang mga boses, tahimik ngunit naririnig, ay tumatagos sa ulap sa aking isipan. Lumalakas ang aking mga sentido, at pilit kong pinakinggan, pinagsasama-sama ang pag-uusap na lumalabas sa harapan ko. "Sabi ko sayong lumayo ka dito. Bakit ka pumunta dito?" Napapikit ako nang makita kong pamilyar ang boses na ito. Boses iyon ni Michael. Sino ang kausap niya? "Ugh..
Makalipas ang ilang araw... Dinadalaw ako ni Melissa kapag wala si Veronica Hindi ko maiwasang maramdaman ang alon ng inis na bumalot sa akin. Napakawalanghiya niya. Ang lakas ng loob niyang magpakita ulit sa harapan ko. "Stanford, oh, my God. Tignan mo nga, grabe ang sugat mo." Lumapit siya sa akin na may luha sa mga mata. Dati nalulungkot ako tuwing nakikita ko siyang umiiyak. Ngunit ngayon ay nakikita ko sa pamamagitan ng kanyang malisyosong kalikasan na nakatago sa ilalim ng kaawa-awang panlabas na ito. Mapagpanggap si Melissa. Hindi na mababago ng kanyang mga luha at matatamis na salita ang aking pananaw sa kanya. Alam ko na ngayon kung gaano katuso. Sinubukan niyang abutin at hawakan ang mukha ko, pero inalis ko ang kamay niya. Ayokong hawakan niya ako; hindi niya ba naiintindihan yun? Pinandilatan ko siya, kumikislap ang mga mata ko sa babala. "Nawalan na talaga ako ng pasensya sa'yo, Melissa," ungol ko, mahina at nagbabanta ang boses ko. "Stop trying to get clos