Simula nang malinisan ang pangalan ko sa plagiarism, hinangaan na ng marami ang gawa ko. Dahil dito, dumarami ang trabaho ko, at mas nagiging abala pa ako. Kinikilig din si Amanda at pinupuri niya ako sa trabaho ko. Ang kanyang mga salita ay pumupuno sa akin ng isang panibagong pakiramdam ng kumpiyansa at layunin, na tinitiyak sa akin na ang aking talento ay kinikilala at pinahahalagahan sa loob ng kumpanya. Ibinahagi niya ang balita ng tumataas na bilang ng mga order na natatanggap ng kumpanya. Nagpapasalamat ako sa kanyang paggabay at paghihikayat, ipinapahayag ko ang aking pasasalamat sa mga pagkakataong dumating sa akin. Bumalik ako sa aking workstation na may panibagong kahulugan ng layunin at isang bukal sa aking hakbang. Sumisid ako muli sa aking trabaho, na inspirasyon ng paniniwala na ang aking mga kontribusyon ay may pagbabago. Pagkatapos ng isang abalang araw, nagpasiya akong pumunta sa bahay ng aking magulang at ibahagi ang mabuting balita sa kanila. Malugod akong ti
Habang hindi inaasahang nagsalubong ang aming mga labi, isang alon ng pagkabigla ang dumaan sa akin. I instinctively try to pull away, my hands pushing against his chest, desperate to create distance between us. Ang sarap ng labi niya ay nananatili sa labi ko, isang mapait na paalala ng malalim na koneksyon na minsan naming pinagsaluhan. Ngunit ayaw niya akong pakawalan, ang kanyang mga braso ay bumalot sa akin nang mahigpit, pinipigilan ang anumang pagkakataong makatakas. Ang lakas sa kanyang yakap ay nagpapadala ng magkasalungat na sensasyon na dumadaloy sa akin. Nararamdaman ko ang init ng kanyang katawan na dumikit sa akin, isang nasasalat na paalala ng matalik na kasaysayan na minsan naming pinagsaluhan. Habang nagpupumiglas ako sa paghawak niya, humihigpit ang pagkakahawak niya, kitang-kita sa bawat kalamnan niya ang kanyang determinasyon. Ang kanyang mga mata ay sumalubong sa akin; isang pinaghalong pagnanais at kahinaan ang makikita sa loob nila. Nagiging malinaw na hind
Gusto kong kalimutan ang pagkakamaling nagawa ko kagabi at i-absorb ang sarili ko sa trabaho. Ang silid ay pinalamutian ng mga makukulay na tela, sketch, at mga mannequin na nababalutan ng mga katangi-tanging kasuotan. Ang mga dingding ay pinalamutian ng mga mood board at sketch, na sumasalamin sa magkakaibang mga inspirasyon para sa aking koleksyon. Ang makulay na mga kulay at masalimuot na mga detalye ng mga disenyo ay nakakuha ng aking paningin, na nagpapakita ng aking natatanging malikhaing pananaw. Napili ako bilang lead designer para sa isang pangunahing fashion show sa Paris, at ibinubuhos ko ang lahat ng lakas ko sa aking trabaho. Ibinaon ko ang aking sarili sa aking trabaho, na napapaligiran ng isang pangkat ng mga masigasig na indibidwal na katulad ng aking dedikasyon at pagmamaneho. Ang silid ay buzz sa aktibidad habang ang mga sketch ay nabubuhay, ang mga tela ay maingat na pinutol at tinatahi, at ang mga kabit ay nagaganap, na tinitiyak ang perpektong akma at silhou
Natagpuan ko ang aking sarili sa isang mataong lugar sa likod ng entablado, na puno ng electric energy habang malapit nang magsimula ang unang round ng prestihiyosong kompetisyon sa fashion. Ang silid ay puno ng pag-asa at pananabik, na may halong nerbiyos na pag-igting na nakabitin sa hangin. Mayroong isang dagat ng mga mahuhusay na designer sa paligid ko, bawat isa ay nagpapakita ng kumpiyansa at nagpapakita ng kanilang mga orihinal na gawa. Habang tumitingin ako sa paligid, nakikita ko ang mga designer mula sa iba't ibang bansa na may kakaibang istilo at malikhaing likas na talino. 100 designer ang kalahok, at 10 lang ang pipiliin para sa susunod na round. Sobrang kinakabahan ako. Ang lahat ng mga taga-disenyo ay mukhang tiwala sa kanilang trabaho. Sa kanilang mga koponan, maingat nilang iniangkop ang kanilang mga disenyo sa mga modelo, na tinitiyak na perpekto ang bawat detalye. Ang silid ay isang makulay na tapiserya ng mga kulay, texture, at fashion-forward na mga indibi
Ako at si Stanford ay pumunta sa isang sunflower farm sa labas ng Paris, at isang nakamamanghang tanawin ang bumungad sa aming mga mata. Ang isang ginintuang karpet ng makulay na dilaw ay umaabot hanggang sa nakikita ng mata, na kumukuha ng diwa ng init at ningning ng tag-araw. Ang hangin ay puno ng matamis na halimuyak ng mga sunflower, isang masarap na amoy na humahalo sa banayad na simoy ng hangin, na lumilikha ng isang nakalalasing na simponya para sa mga pandama. Ang mga sunflower ay nakatayong matayog at mapagmataas, ang kanilang matingkad na dilaw na talulot ay umaabot sa langit na parang nababanaag sa sikat ng araw. Ang kanilang nakakabighaning kagandahan ay lumilikha ng isang kaakit-akit na tanawin, na nagbibigay ng ginintuang liwanag sa nakapalibot na mga patlang. Ang bawat sunflower, na may masalimuot na mga detalye at natatanging personalidad, ay tila nagpapalabas ng kagalakan at kasiglahan. Ang banayad na kaluskos ng mga dahon ay sumasabay sa aming mga yapak, na suma
Bumalik ako sa kwarto ko at nagsimulang magdrawing na nag-uumapaw sa isip ko ang imahinasyon. Gusto ko lang kalimutan ang lahat. pinapaalalahanan ang aking sarili na huwag na huwag makisali kina Melissa at Stanford. Kung ano man ang nangyari sa sunflower field ay isang magandang imahinasyon lamang, at hindi ko dapat iyon pinag-isipan. Inilagay ko ang aking isip at kaluluwa sa aking disenyo. Mayroon akong pagkakataong ito na sumikat at kumita ng pangalan sa larangan ng fashion. Hindi ko kayang pasabugin ang pagkakataon. Sa bawat hagod ng aking panulat, ang mapanlikhang mundo sa loob ng aking isipan ay nahuhubog sa papel, na nagbibigay-buhay sa mga pangitain at ideya na nasa loob ko. Habang nilulubog ko ang aking sarili sa proseso ng malikhaing, binalot ako ng panibagong pakiramdam ng determinasyon at pokus. Ang pag-inog ng mga emosyon na minsan ay nagbanta na ubusin ako ay idinadaan sa masalimuot na mga detalye ng aking mga disenyo. Ang mga linya at kurba sa pahina ay sumasalamin
Tinutuya ako ng ibang mga designer at inaakusahan akong nagnakaw ng disenyo ng iba. Umaalingawngaw sa aking tainga ang tunog ng tawa, na tumutulo sa paghamak, na nagpapasiklab sa aking galit at pagkadismaya. "Sa tingin mo ba talaga kaya mong magnakaw ng likha ng iba at manalo sa kompetisyon?" Ngumisi ang isa sa kanila. Another designer chimes in, "No, no... She must be thinking that she will frame Julia and tarnish her image. But her plan backfires on her." Pumutok ang tawa sa silid, bawat mapanuksong pangungusap ay tumatagos sa aking mga depensa. Namumuo ang galit sa loob ko, at nararamdaman ko ang init na tumataas sa aking mukha. "Hindi ako nagnakaw ng disenyo ng sinuman!" I retort, my voice filled with defiance. " This is my creation. Nakakalungkot lang na ang isang kilalang designer tulad ni Julia ay walang tiwala sa sarili niyang mga likha." "Oh, really? Inaakusahan mo ba si Julia ngayon?" Ang silid ay sumabog sa isang cacophony ng kawalang-paniwala at kontra-akusa. A
Dumating ang ambulansya ng wala sa oras. Habang isinusugod ako ng mga paramedic sa naghihintay na ambulansya, ang mga apurahang sirena ay humahagulgol, na tumutusok sa hangin. Ang kanilang kalmadong kilos ay nagbibigay ng katiyakan. Ang tunog ng kanilang matatag na boses at ang banayad na paghawak ng kanilang mga kamay ay nag-aalok ng panandaliang sandali ng kaginhawaan. Hinawakan ko ang kamay ng isa sa mga paramedic; mahigpit at desperado ang pagkakahawak ko na parang may hawak na salbabida. Sinalubong siya ng mga mata kong puno ng luha. "Please save my child, please..." pagmamakaawa ko, nanginginig ang boses ko sa hapdi. Bilang tugon, ang kamay ng paramedic ay dahan-dahang nakapatong sa aking likod, na nagbibigay ng isang saligan na hawakan. Ang kanyang mga mata ay nagpapahiwatig ng magkahalong empatiya at determinasyon. Sa isang mahinahon ngunit nakakapanatag na tono, pinapakalma niya ang aking mga takot, sinusubukang pakalmahin ang unos ng mga emosyong nag-uumapaw sa loob
Makalipas ang ilang buwan... POV ng tagapagsalaysay... Pinaliguan ng araw ang eleganteng hardin sa malambot, ginintuang kinang habang sina George at V ay nakatayo sa ilalim ng malinis na puting gazebo, na napapalibutan ng dagat ng makulay na mga bulaklak. Ang venue para sa kanilang kasal ay walang kapansin-pansin, kasama ang mga mayayamang dekorasyon at nakamamanghang floral arrangement na tila pumutok sa kulay at buhay. Para bang ang mismong lupa ang nagdiriwang ng kanilang pagsasama. Hindi umaalis kay Veronica ang mga mata ni Stanford habang papalapit ito sa kanya, puno ng emosyon ang puso nito. Nang maabutan niya ito, hinawakan niya ang kamay nito, ang mga daliri nila ay nag-uugnay sa pangakong walang hanggan. Sinimulan ng opisyal, na may magiliw na ngiti, ang seremonya, at ang kanilang mga kaibigan at pamilya ay tumingin nang may mainit na puso at lumuluha na mga mata. Natuwa sina Evan at Barbie nang makitang ikinasal ang kanilang mga magulang. Ang mga salitang binigkas
Samantala, pumasok sina Evan at Barbie. Lumiwanag ang mga mukha nila ng nakangiti nang makita akong gising. "Mommy!" Ang mga boses na umaabot sa aking pandinig ay puno ng pananabik at wagas na tuwa. Nagmamadali silang lumapit sa akin. Sa bukas na mga bisig, buong pananabik kong tinatanggap sila. Ang init ng kanilang maliliit na katawan ay bumabalot sa akin, at ang mga luha ng kagalakan ay umaagos sa aking mga pisngi. Ang kanilang presensya ay isang balsamo sa aking kaluluwa, na nagpapakalma sa mga umaalingawngaw na alingawngaw ng takot at sakit. Niyakap ko sila ng mahigpit, pinahahalagahan ang bawat sandali ng kanilang yakap. "My babies," bulong ko, nanginginig ang boses ko sa emosyon. "Nandito si Mommy. Ayos lang si Mommy." Ang mga mata ni Evan ay kumikinang sa walang humpay na luha habang nagsasalita, nanginginig ang kanyang boses na may halong ginhawa at matagal na pagkabalisa. “Tinakot mo kami,” he admits, his emotions raw and unfiltered. "Iyak ng iyak si Barbie." Pinali
Kanina pa hinahanap ng mga guwardiya ang lalaking nag-spray ng powder sa mga wedding gown. Sa wakas ay nahuli nila siya at inusisa siya, at ipinahayag niya na binayaran siya ni Michael para gawin iyon para i-frame ako. Ipinagtapat niya ang lahat sa pulisya. Inutusan ko ang departamento ng PR na gumawa ng pahayag. Sa wakas, naayos na ang krisis sa kumpanya, ngunit wala pa ring malay si Veronica. Tatlumpu't anim na mahabang oras ang lumipas, at ang kanyang patuloy na kawalan ng malay ay gumagapang sa aking kaibuturan. Umupo ako sa tabi ng kama niya, hinawakan ko ang kamay niya na para bang hinihikayat siyang bumalik sa kamalayan. Nais kong magising siya, makitang muli ang magagandang mga mata, marinig ang kanyang boses, at maramdaman ang kanyang presensya na pumupuno sa silid. Nag-aalala na rin sina Evan at Barbie. Pinupunasan ng luha ang kanilang mga murang mukha habang nilalabanan nila ang takot na baka hindi na magising ang kanilang ina. Nadudurog ang puso ko na makita silang
Sa daan, nakatanggap ako ng video message sa aking telepono mula sa punong opisyal ng seguridad. Ito ang video na naka-record sa pendant. Habang lumalabas ang mensahe ng video sa screen ng aking telepono, nadala ako sa isang puyo ng tubig ng nakakagulat na mga paghahayag. Ang mga imahe at tunog na nakapaloob sa digital tape na ito ay nagsisilbing isang mapait na tableta upang lunukin, na gumising sa akin sa malupit na katotohanan na nabubuhay ako sa isang maingat na ginawang kasinungalingan sa loob ng maraming taon. Nanlaki ang mata ko sa hindi makapaniwala. Ang pagkakasala at panghihinayang na dumaloy sa loob ko ay parang isang magulong dagat, na nagbabantang matabunan ang aking sentido. Si Veronica, ang babaeng laging nandiyan para sa akin at nagmamahal sa akin nang walang pasubali, ay lumalabas bilang tunay na pangunahing tauhang babae ng nakamamatay na insidente ng pagkidnap na iyon. Ang panghihinayang, tulad ng isang walang humpay na tubig, ay dumaan sa akin. Kinastigo ko
Ang aking katawan ay umiikot at nanginginig sa pagtatangkang iwasan ang mga suntok, ngunit ang kanyang mga hampas ay nakatagpo ng kanilang marka, ang epekto ay nagpapadala ng mga shockwaves ng matinding paghihirap sa akin. Tumutulo ang dugo sa mukha ko. Napaiyak ako sa sakit at takot. Ang bawat suntok ay parang isang saksak ng kadiliman, nagbabantang mapatay ang anumang pag-asa na mabuhay. Nabaliw na si Melissa. Hindi siya titigil hangga't hindi niya ako pinapatay. Pero ayokong mamatay, hindi sa ganito, hangga't hindi ko siya pinaparusahan. Kailangan kong sabihin kay Stanford ang lahat. "Stanford..." Hilaw na sigaw ng sakit ang boses ko habang nagsusumamo para kay Stanford, umaasang kahit papaano ay makarating sa kanya ang iyak ko at siya ang magliligtas sa akin. Nagiging itim ang lahat. Napapikit na ang mga mata ko. Nakaramdam ako ng gaan na parang lumilipad ako. "Veronica..." Umaalingawngaw sa tenga ko ang boses niya, isang lifeline na tila hindi maabot. Nandito ba talaga
Ang lahat ng mga eksena ay naglalaro bilang isang recording sa harap ng aking mga mata. Pakiramdam ko ay binabalikan ko ang lagim ng nakaraan. Dinala kami ng mga goons sa isang abandonadong bahay sa tuktok ng burol. Inihagis nila kami sa malamig na sahig at isinara ang pinto. Ang silid kung saan kami nakakulong ay parang isang tiwangwang na kulungan, malamig at mamasa-masa. Ang mga muffled na tunog ng labas ng mundo ay halos hindi tumagos sa makapal na pader. Wala pa ring malay si Stanford. Dumudugo ang kanyang noo. Nadala ako ng matinding determinasyon na protektahan siya. Pinunit ko ang aking damit gamit ang aking mga ngipin at ginagamit ang tela bilang isang impromptu bandage upang matigil ang pagdurugo. Ang kanyang kahinaan, na nakahiga doon na walang malay, ay humahatak sa aking puso. Nilibot ko ang aking paningin sa buong silid, ang aking mga mata ay dumapo sa kakarampot na kaginhawaan ng isang kutson at isang kumot. Dahan-dahan kong kinaladkad si Stanford papunta sa kutso
Ang kanyang mga mata ay nagliliyab sa isang baliw na intensity, ang kanyang mga pupils ay lumalawak habang siya ay nagsasalita. "Mahal ko na siya simula bata pa ako," she said, her voice low and even. "I always wanted to be around him, play with him, and marry him. But he liked to play with you. I hate you for grabbing his attention." Nakakabagabag at nakakalungkot ang pag-amin ni Melissa. Ang kanyang pagkahilig sa pagkabata kay Stanford ay nauwi sa isang baluktot na pagkahumaling, at ang kanyang paninibugho sa aking koneksyon sa kanya ay nagpasigla sa kanyang poot. Ang kanyang pagpasok ay nagpinta ng isang malungkot na larawan ng kanyang pag-iisip, na inilalantad ang lalim ng kanyang maling akala. Ramdam ko ang malamig na takot na gumagapang sa aking gulugod habang patuloy siyang nagsasalita. Ang kanyang mga salita ay puno ng kamandag, ang kanyang galit at hinanakit ay ramdam. Bakit niya sinasabi ang mga bagay na iyon? Napagkamalan ba niya akong iba? Wala akong maalala na nak
Habang unti-unting bumabalik ang aking kamalayan, ang mundo sa paligid ko ay nagiging mga pira-piraso. Ang marumi at sira-sirang kapaligiran ng silid ay napagtuunan ng pansin, na nagbibigay ng nakakatakot na kapaligiran na tumutugma sa nakakaligalig na sitwasyon na aking kinalalagyan. Ang mga sapot ng gagamba ay kumakapit sa mga sulok; sumasayaw ang mga anino sa dingding ng aking paningin. Ang bigat ng ulo ko, at nagpanting pa rin ang tenga ko sa suntok na natanggap ko. Kumurap ako, sinusubukang i-clear ang aking paningin, at ang aking puso ay lumaktaw nang tumibok nang mapagtanto kong nakatali ako sa isang upuan. Ang mga boses, tahimik ngunit naririnig, ay tumatagos sa ulap sa aking isipan. Lumalakas ang aking mga sentido, at pilit kong pinakinggan, pinagsasama-sama ang pag-uusap na lumalabas sa harapan ko. "Sabi ko sayong lumayo ka dito. Bakit ka pumunta dito?" Napapikit ako nang makita kong pamilyar ang boses na ito. Boses iyon ni Michael. Sino ang kausap niya? "Ugh..
Makalipas ang ilang araw... Dinadalaw ako ni Melissa kapag wala si Veronica Hindi ko maiwasang maramdaman ang alon ng inis na bumalot sa akin. Napakawalanghiya niya. Ang lakas ng loob niyang magpakita ulit sa harapan ko. "Stanford, oh, my God. Tignan mo nga, grabe ang sugat mo." Lumapit siya sa akin na may luha sa mga mata. Dati nalulungkot ako tuwing nakikita ko siyang umiiyak. Ngunit ngayon ay nakikita ko sa pamamagitan ng kanyang malisyosong kalikasan na nakatago sa ilalim ng kaawa-awang panlabas na ito. Mapagpanggap si Melissa. Hindi na mababago ng kanyang mga luha at matatamis na salita ang aking pananaw sa kanya. Alam ko na ngayon kung gaano katuso. Sinubukan niyang abutin at hawakan ang mukha ko, pero inalis ko ang kamay niya. Ayokong hawakan niya ako; hindi niya ba naiintindihan yun? Pinandilatan ko siya, kumikislap ang mga mata ko sa babala. "Nawalan na talaga ako ng pasensya sa'yo, Melissa," ungol ko, mahina at nagbabanta ang boses ko. "Stop trying to get clos