Chineck ko si Mommy, humihinga pa siya pero nanatiling nakapikit ang kaniyang mga mata. "Mommy, labanan mo ang sakit mo, please," sabi ko habang umiiyak. Pagdating namin sa hospital ay agad kaming sinalubong ng doctor ni Mommy. Inalalayan nila ako sa paglabas ni Mommy sa sasakyan. "Mrs. Maxey, naririnig mo ba ako?" sabi ng doctor at chineck ang vitals ni Mommy. "Please save my mother. Kung pwede ay operahan niyo siya ngayon, Doc," pagmamakaawa ko sa doctor. Bumuntong hininga si Dr. Mondragon at agad na nag-iwas ng tingin sa akin. Sumunod ako sa kanila papasok ng hospital. Ipinasok nila si Mommy sa emergency room. Agad akong hinarangan ng mga nurses dahil bawal daw akong pumasok. Pabalik-balik ako sa paglalakad habang tinatawagan sina Daddy at Britney. Hindi ako mapakali. Nanginginig na rin ako sa takot. "Dad..." napapaos kong sabi nang sagotin ni Daddy ang aking tawag. "Nasa hospital na po kami. Ipinasok nila si Mommy sa ER. Nasaan na po kayo?" Isang malalim na buntong hininga l
Five years later. Nangako ako kay Daddy na tatanggapin ko ang posisyon bilang bagong CEO kapag nakapagtapos ako sa pag-aaral at maging ganap na lawyer. Gusto ko munang abotin ang aking pangarap. Gusto kong ipakita sa lahat ng tao na kahit may anak na ako ay hindi ito hadlang sa aking mga pangarap. Kinakabahan ako habang ini-scroll pababa ang List of Bar Passers. Hinahanap ko ang aking pangalan. Ngayon kasi ilalabas ang result ng mga nakapasa sa bar exam. "You passed!" sigaw ni Britney nang nakita niya ang resulta sa bar exam sa kaniyang phone. Napapikit ako at hindi makapaniwala sa aking narinig. Gusto kong makasigurado. Nag-scroll ako pababa sa mga surnames hanggang sa nasa letter M na ako. Hinanap ko ang aking pangalan. Muntik ko ng mabitawan ang aking phone nang nakita ko ang aking pangalan. MAXEY, BLAKELEY FAVRAEU "Oh my God! You are one of the top examinees!" sigaw ni Britney. Napalingon ako sa kaniya. "Girl, you are the top 1 among thousands of examinees!" dugtong ni Britn
Maaga akong gumising dahil dadalo kami sa pagbibigay ng awards sa mga top employees bg aming kompanya. Ngayon din ang araw kung saan formal na i-a-announce ni Daddy ang pagiging CEO ko sa aming kompanya. Kinakabahan ako lalo na't may trauma ako sa mga malalaking event. Hindi ako gaanong nakikipaghalubilo sa ibang tao dahil hindi pa ako nasasanay. Nahihiya pa rin akong humarap sa kanila. Ngayon din ang unang araw na makikita ako ng lahat lalong-lalo na sa mga taong naging parte ng aming kompanya. I will not hide anymore. I will show to everyone na deserving ako sa posisyon. Hindi ko bibigoin ang aking pamilya lalo na't malaki ang tiwala nila sa akin. Ito na ang simula ng aking paghihiganti sa mga taong umapi sa aking pamilya. Sisiguradohin ko na makukuha ko rin ang hustiyang hindi namin nakuha dati. Maghahanap ako ng matibay na ebidensiya laban sa mga taong naging sangkot sa pagkaasidente namin. "Mommy, you're so gorgeous!" puri ng aking anak na si Max pagbaba ko ng hagdan. I am we
Hindi ako makagalaw sa aking tinatayoan. Nanatili akong nakatitig sa kanila. Para akong naging estatwa nang nakita ko muli si Liam. Biglang sumagi sa aking isipan ang aming nakaraan. Kung paano kami nagkita at nagkasama hanggang sa nabuo si Max. Bakit siya nandito? Mortal na kaaway ng aming pamilya ang kanilang pamilya. Paano sila nakapasok sa resort namin? Maraming nabuong mga katanongan sa aking isipan. "Damn it!" rinig kong mura ni Britney sa aking likuran. Hindi ko maalis ang aking paningin kay Liam. Naging matured ang kaniyang mukha at mas lalong naging gwapo. Nakasuot din siya ng black suit kagaya kay Max. Paano sila nagkita? Hindi sila pwedeng magkita ni Liam. Dahan-dahan niyang ibinaba si Max bago nag-angat ng tingin sa amin ni Britney na ngayon ay katabi ko na. Napansin ko ang palipat-lipat niyang tingin sa aming dalawa ni Britney. Hindi ko alam kung nalilito ba siya o ano lalo na't magkapareho kami ng design sa gown ni Britney at tanging kulay lang ang naiiba sa suot nam
The surroundings became noisy as people started talking about us. I knew this would happen, so I wasn't surprised. I wanted everyone to know that I have a child. I didn't want to hide Max from people.I tightened my grip on Max's hand. "For 15 years, I was separated from my family. Thanks to these amazing people who raised me, whom I thought were my family. I want to thank them for helping me become a better individual. Even though they're not my family by blood, they still supported me."Napansin ko ang mga taohan ni Daddy na nagkalat sa paligid. I didn't know what was happening. I tried to calm myself and stay focused because I hadn't finished my speech yet."To all the people who are part of the Maxey Group of Companies, I hope you will trust me as your new CEO. I hope you won't use my past against me and use it as a reason to protest that I am undeserving of this position. I know I wasn't raised with my family and I'm not familiar with the business world. But I believe in myself t
Bumuntong hininga muna ako bago ibinigay kay Liam si Max. Tinuroan ako ni Liam kung paano gamitin ang baril. Kinakabahan ako lalo na't first time kung humawak ng baril. Hinubad niya ang kaniyang suot na coat at ibinigay ito sa akin. "Wear this. Lalabas na ang kaluluwa mo," sabi ni Liam at agad nag-iwas ng tingin sa akin. Tiningnan ko ang aking sarili bago ito isinuot. Medyo napunit ang suot kong gown. Hindi ko man lang namalayan ang pagkapunit niyo. Nagulat ako nang bigla niyang hawakan ang suot kong gown at pinunit. Nagmukha tuloy itong dress. "What are you doing?" tanong ko kay Liam pagkatapos niyang itapon ang tela. Bumaba ang tingin niya sa aking paa. Kumunot ang noo niya. "Hubarin mo ang heels na suot mo. Hindi ka makakatakbo ng maayos kapag suot mo 'yan." Tinaasan ko siya ng kilay. Wala akong nagawa kundi sundin siya dahil nanganganib ang buhay namin. Pumasok si Liam sa SUV at sinubokan niyang paandarin ang makina nito. Napamura siya nang hindi ito gumagana. Lumipat kami s
Napansin ko ang biglang pagkuyom ng kaniyang mga kamay. Hindi ako nagsalita. Nanatili akong naghihintay sa kaniyang sagot. He knows them kung sino ang nag-utos aa mga taong humahabol sa amin. I need an answer. Hindi pwedeng hindi ko rin malaman kung sino ang may pakana ng gulong 'to. "Sino sila? Bakit nila tayo gustong patayin, Liam?!" Hindi ko mapigilang pagtaasan siya ng boses. Nanganganib ang buhay namin. Natatakot ako para sa aking anak. "Mommy, they're still following us!" sigaw ni Max. Mabilis kong kinuha ang mga baril at kinarga ang aking anak. Hinawakan ko ang balikat ni Liam para alalayan siya sa paglalakad. Nagulat ako nang bigla niya itong kinuha at itinulak ako. Tiningnan ko siya na puno ng pagtatanong. Muli kong hinawakan ang kaniyang balikat ngunit mabilis siyang umiwas. "Run and save your lives!" sigaw ni Liam. Hindi ako agad nakapagsalita. Nagugulohan ako. I can't leave him alone sa mga taong gustong pumatay sa amin. "Mommy, let's go!" sigaw ni Max habang umiiyak.
Nagmulat ako ng mata nang may narinig akong mga kaluskos sa paligid. Tumila na rin ang ulan. Hindi na rin nangingig si Liam. Nilingon ko si Max sa kaniyang hinihigaan ngunit wala siya. "Max?" tawag ko at agad na lumabas ng kweba. "Mommy!" Muntik na akong madulas nang biglang sumigaw si Max sa aking likuran. Hinawakan ko ang aking dibdib sa sobrang gulat. Yumakap siya sa aking mga bente. Hinarap ko si Max at lumuhod para magka-level kami. "Where have you been? Akala ko kung ano na ang nangyari sa 'yo." "I open one of the food, mommy. I'm so hungry." Sagot ni Max at ipinakita sa akin ang plastic na may lamang biscuit. Hindi ako nakapagsalita. Nanatili lang akong nakatitig sa plastix na hawak ni Max. Parang kinurot ang puso ko sa sinabi ni Max. Gabi na at kaninang tanghali pa kami kumain. "Are you mad, Mommy? Sorry, I should ask your permission first bago ko ito kinain..." Yumuko si Max at pinaglaroan ang plastic. "I'm not mad, son. I'm worried about you," sabi ko at niyakap ang
Siguradong-sigurado na ako kay Liam, kahit na mabilis ang lahat, alam kong sigurado na ako sa kaniya. Pero hindi pa rin ako makapaniwala. Hindi ako makapaniwala na ikakasal na kami. Marami kaming pinagdaanan pero heto kami ngayon, nanatiling matatag ang pagmamahalan namin sa isa't isa. Binili niya lang ako ng dalawang milyon pero ang kapalit no'n ay panghambuhay ko siyang makakasamang bumuo ng pamilya. Nabuntis niya ako na wala sa plano, pero alam kong ginawa namin iyon na mahal ang isa't isa at alam ko ang kaakibat na responsibilidad sa likod ng lahat. Pero ganoon nga siguro, we make the most out of the things given to us. Iniwan ko siya, tumayo ako sa sarili kong mga paa, at nakilala ang tunay kong pamilya. Hindi naging madali ang lahat para sa amin. Naging magulo ang buhay namin at marami akong nalaman tungkol sa mga nakaraan ng aming mga pamilya. Ngayong araw ay papakasalan ko na ang lalaking mahal ko. Hindi nagbabago ang ang isip ko na abotin ang lahat ng mga pangarap ko. I
"Fuck!" he said when he realized that he couldn't successfully pull me out of him without hurting me. He exploded on my mouth. I stayed there to make sure I clean him up. He was helpless as he sat on our bed, still feeling the waves of his explosion. I smiled. I licked my lips and saw him locking helpless. He stroked my hair gently. He bit his lower lip. "That was so good..." he uttered. Without ado, I pulled my panties out of me. I am wearing a skirt. Itinapon ko ito sa sahig at muling hinawakan ang naninigas niyang alaga. I rode him while he's still very erect. I was extremely wet that he slid unto me easily, even when he's huge. Sumakit lang nang tuloyan na akong naupo sa kandungan niya. He was inside me to the brim. He filled me so much that just the act of putting him in almost made me convulse with pleasure. Then, I started thrusting on him, riding up and down.His kisses landed on my chin as I pushed myself away from him. Then he moved to my neck. His soft kisses made me ev
One Month Later. A cozy living room filled with wedding magazines, fabric swatches, and a calendar marked with important dates. I stand in the center of the room, surrounded by wedding planning materials, a mix of excitement and nervousness in my heart. It all starts here, the journey to the most important day of my life. I sit down with Liam, as we discuss potential wedding venues, flipping through brochures and photos."Liam, what do you think about having the ceremony in a garden? The idea of saying our vows surrounded by nature sounds magical," I suggested. Tiningnan ko ang ibang pahina upang tingnan ang ibang venue sa kasal namin. "I love that idea. Let's make it happen. It'll be a beautiful backdrop for our special day," komento ni Liam. "Mommy, I'm hungry," sabat ni Max. Kumuha ako ng biscuits sa bag ko at ibinigay ito kay Max. "Matagal pa po ba kayo?" "Malapit na kaming matapos, Max. Kainin mo muna ang biscuit. Tataposin lang namin 'to para makakain na tayo ng pananghalia
Francine's POV Umawang ang labi ko sa tanong ni Liam. Para akong biglang naestatwa at binuhosan ng malamig na tubig. "Daddy!" gulat na sambit ni Max at isinubsob ang mukha niya sa dibdib ni Liam. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. Paano siya nagkaroon ng amnesia? Bakit hindi sinabi ng doktor sa amin ang tungkol dito? "Who are you, woman?" pagdidiin niya sa salitang woman. Kumurap-kurap ako. Kukunin ko na sana si Max ngunit bigla niya itong hinila. "W-Wala ka bang naaalala, Liam?" tanong ko. Umiling siya agad. "I know this boy is my son. But who are you?" Kumunot ang noo niya. Napasinghap ako nang naramdaman ang mabilis na pagtibok ng puso ko. "Dad, this is Mommy," sabat ni Max na siyang mas lalong nagpakunot sa noo ni Liam. "She's your mother? But how?" He smirked. Tumayo ako sa pagkakaupo. Parang hindi ko na kakayanin 'to. I need to see the doctor. Kailangan ko siyang makausap at itanong sa kaniya kung bakit hindi ako maalala ni Liam. Pinunasan ko ang nangingilid na l
Liam, Max, and Francine are seen resting in their beds, surrounded by medical equipment. May lumapit na nurse kay Francine para i-monitor ang kalagayan niya. Kagigising niya lang pero si Liam agad ang hinahanap ng mga mata niya. "How are you feeling today, Ma'am Maxey? Any dizziness or headaches?" Dahan-dahang inalis ng nurse ang bandage. "I'm okay, just a bit sore. Thank you for taking care of me." Bumaling siya sa anak niyang mahimbing na natutulog. "How's my son?" "Nasa maayos na kalagayan na po ang anak niyo, Ma'am," sagot ng nurse. "How about my fiance? Kumusta siya?" dagdag na tanong ni Francine. Napalingon ang doktor sa kanila. Ngumiti ito. "Mr. Smith is a fighter, Ma'am. Successful po ang operasyon." Nakahinga ng maluwang si Francine. Bumangon siya at umupo sa kama habang inaalalayan ng nurse na nag-a-assist sa doktor. Nilapitan siya ng doktor, tinitingnan ang mga sugat niya. "Your wounds are healing well. We'll remove the stitches soon and monitor your progress," sabi
Mabilis na lumapit ang mga pulis para pigilan si Francine sa pananabunot ng buhok ni Celine.“Mamamatay tao ka! Sarili mong anak pinatay mo!” sumbat niya.“I’m not a killer, Francine. Hindi ko pinatay ang anak ko!” galit na sigaw ni Celine. Sinubokan niyang atakihin si Francine ngunit hindi niya magawa dahil nakahawak ang mga pulis sa kaniya at pilit na inilalayo sa isa’t isa. “Buhay si Selena! Buhay ang anak ko!”“Wala na siya! You killed her! Nadamay siya sa pagiging makasarili mo! Ikaw ang dahilan kaya siya nasunog doon sa loob ng underground! Pinatay mo siya!” paninisi ni Francine.Umiling-iling si Celine. “No! She’s alive! My daughter is alive!” Tumawa siya. “Selena? Baby? Mommy won’t leave you. Magpakita ka na sa akin.” Sinipa ni Celine ang dalawang pulis na nakahawak sa kaniya at mabilis na tumakbo para pumasok sana sa nasusunog na factory. “I’ll find my daughter. Selena is alive. Nagmamakaawa ako sa inyo. Kailangan kong puntahan ang anak ko sa loob. Kailangan ako ng anak ko.”
Nagising si Francine pagkatapos ng malakas na pagsabog ng building. Napahawak siya sa ulo niya nang may nakita siyang tumutulong dugo. Parang mabibiyak ang ulo niya sa sakit dahil sa lakas ng pagkabunggo ng ulo niya sa puno. Dali-dali siyang bumangon at hinanap sina Max at Liam.“Max, Liam! Nasaan kayo?” sigaw niya habang nakahawak sa ulo niya.“Mommy!”Hinanap niya ang kinaroroonan ng boses ng bata. Napapadaing siya sa tuwing may naaapakan siyang matutulis na bato. Nanlaki ang mga mata niya nang nakita ang anak niyang umiiyak. Tumakbo siya para puntahan si Max. May sugat ito sa paa at galos sa kamay.“W-Where’s your Dad?” tanong niya habang pinupunasan ang mukha nito.Napalingon siya sa likuran niya nang ituro ni Max ang kinaroroonan ni Liam. Nakahiga ito sa lupa at walang malay. Binuhat niya si Max saka nila pinuntahan si Liam. Maingat niyang pinaupo si Max sa malaking bato. Hinawakan niya ang dibdib ni Liam. Nakahinga siya ng maluwang nang may narinig niya ang malakas na pagtibok n
Nakahinga nang maluwag si Liam pagkatapos niyang maalis ang nakakandadong kadena sa mga paa niya. Napaupo siya sa sahig nang naramdaman ang pamamanhid ng buong paa niya. Inalalayan siya nina Francine at ng mga bata sa paglalakad exit dahil hindi siya makalakad ng maayos. Napadapa sila nang bigla na namang may sumabog. Mabilis na hinila ni Liam ang mag-ina nang biglang may nahulog na kahoy galing sa kisame. "Mommy!" Hinawakan ni Liam ang kamay ni Selena nang bigla itong umiyak. "I'm scared..." "Don't be scared. Nandito lang si Daddy. Ililigtas kita," bulong ni Liam para pakalmahin ang bata. Kahit namamanhid ang mga paa niya at mahapdi ang kaniyang mga sugat, ginamit niya ang natitirang lakas niya para buhatin si Selena. Alam niyang hindi ito titigil sa pag-iyak kung hindi niya ito bubuhatin o hindi makita ang ina ng bata. Napaatras sila nang biglang may nahulog na namang kahoy at kumalat sa dingding ang apoy. Luminga-linga sila sa paligid habang naghahanap ng daan palabas. "We're
Binuhosan ng gasolina ang mga katawan nina Francine, Liam, at Max bago sila iniwan ng mga tauhan ni Celine. Makalipas ang ilang minuto mula nang nakalabas na sa underground ang mga tauhan ni Celine ay nagkamalay si Francine. Napahawak siya sa dibdib niya habang umubo at hinahabol ang paghinga niya. Agad na umalalay ang anak nila para makatayo siya. "Are you okay, Mommy?" nag-aalalang tanong ng anak nila habang nagpupunas ito ng mga luha. "A-Ayos l-lang a-ko, Max," sagot niya at pilit na pinapakalma ang sarili. Tumayo siya at nilapitan si Liam. Nagdurugo na ang mga paa at kamay nito. "H-Honey..." sambit ni Liam. Namumutla na ang labi niya dahil sa pagod, uhaw, at gutom. Napatingin silang lahat sa paligid nang may naamoy silang nasusunog. Nanlaki ang mga mata ni Francine nang nakita ang isang tauhan na may hawak na lighter. May sinusunog itong papel sa malaking lata. Nakangisi itong nakatingin sa kanila. "Naiinip na ako. Gusto ko ng sunogin ang buong lugar!" nakangising sabi ng lal