Chapter 3: The Billionaire’s Deception

Hindi alam ni Cali kung paano siya napasama sa sitwasyong ito. Mula sa impyernong tinakasan niya kay Devin, ngayon ay nasa isang mundo siya na ni minsan ay hindi niya inakalang mararating—ang mundo ni Lewis Alcaraz.

Tahimik ang loob ng sasakyan habang binabagtas nila ang daan. Ang tanging maririnig ay ang mahinang ugong ng makina at ang bahagyang ingay ng ulan na bumabagsak sa windshield. Nakatitig lang siya sa labas, pinagmamasdan ang lumulutang na mga ilaw sa kalsada, pero kahit anong gawin niya, hindi niya magawang itaboy ang matinding kaba sa dibdib.

Dahan-dahan niyang iniangat ang tingin kay Lewis, na kasalukuyang nakatutok sa pagmamaneho. Tahimik ito, walang emosyon ang mukha, pero may kung anong kakaiba sa presensya niya—isang uri ng awtoridad na hindi niya kailangang ipagsigawan para lang madama ng sinuman.

Makalipas ang ilang minuto, unti-unting bumungad sa kanya ang isang engrandeng mansion na tila eksaktong kinuha mula sa isang kwento ng mga hari at reyna. Napasinghap siya, hindi makapaniwala sa kanyang nakikita. Ang malawak na lupaing kinatatayuan nito, ang napakagarang disenyo ng arkitektura, at ang hanay ng mamahaling sasakyan na nakaparada sa harapan—lahat ng ito ay patunay na hindi lang basta mayaman si Lewis. Isa siyang bilyonaryo.

Nilingon siya ni Lewis at bahagyang napangisi nang makita ang hindi maipintang ekspresyon sa kanyang mukha.

“You didn’t know, did you?” may bahid ng amusement sa tinig nito.

Hindi siya agad nakasagot. Oo, alam niyang mayaman si Lewis, pero hindi niya kailanman inasahan na ganito ito kayaman.

Pagpasok nila sa mansion, sinalubong sila ng ilang mga kasambahay, bawat isa ay nakaayos at mukhang sanay sa pagiging bahagi ng isang mararangyang sambahayan. Sa unahan ay isang may edad nang babae na mukhang house manager.

“Prepare a room for Miss Montenegro,” utos ni Lewis habang dire-diretsong naglakad papasok, hindi man lang siya nilingon.

Napatingin siya rito, nag-aalangan. “I... I’m staying here?”

Saglit itong natigilan sa paglalakad bago humarap sa kanya, ang mga mata nito ay malamig na nakatingin sa kanya. “Where else would you go?”

Napabuntong-hininga siya. Alam niyang wala siyang ibang matutuluyan, pero hindi niya inasahan na magiging ganito kabilis ang mga pangyayari. Lahat ay parang panaginip—o bangungot na hindi niya alam kung kailan magigising.

Pagkarating sa kwarto, agad siyang inabutan ng isang kasambahay ng isang mamahaling designer dress. Hinawakan niya iyon, hindi pa rin makapaniwala.

“Master wants you to change into this,” mahinahong sabi ng kasambahay.

Napakunot ang noo niya. “Why?”

“He’s taking you to a family gathering.”

Nanlaki ang mata niya. “What? Now?”

Ngumiti lang ang kasambahay bago umalis, iniwan siyang tulala at hindi alam kung ano ang gagawin. Bakit siya isasama ni Lewis sa isang family gathering? Ano bang iniisip ng lalaking ito?

Ilang minuto lang ang lumipas, at bumukas ang pinto ng kwarto. Tumambad sa kanya si Lewis, nakapamulsa, matamang nakatitig sa kanya. Napaatras siya nang bahagya, hindi niya alam kung bakit parang lumiliit ang mundo niya sa presensya nito.

“You’re not dressed yet.” Malamig ang tono ng boses nito.

Napalunok siya at mahigpit na hinawakan ang tela ng damit sa kanyang mga kamay. “Ikaw ang may sabi na safe ako rito, pero bakit kailangan mo akong isama sa—”

“Do you trust me or not?” matalim na putol nito.

Napatigil siya. Hindi niya alam ang isasagot.

Dapat ba niyang pagkatiwalaan ito?

Napabuntong-hininga si Lewis at lumapit sa kanya, ang mga mata nitong seryosong nakatutok sa kanya na para bang wala siyang ibang pagpipilian kundi makinig.

“You need a new identity, Cali. You need protection,” malamig ngunit matigas nitong sabi. “The best way to do that? Make everyone believe you’re mine.”

Nanlamig siya sa sinabi nito.

Hindi niya alam kung dahil ba sa takot o sa bigat ng kahulugan ng mga salitang binitiwan ni Lewis, pero pakiramdam niya ay parang may pumisil sa kanyang dibdib.

“You said yes to my deal,” patuloy nito, ang tinig nito ay hindi nagbabago and diin, walang espasyo para sa pagtutol. “That means you belong to me now.”

Muli siyang napalunok, ngunit sa pagkakataong ito, hindi niya alam kung dahil sa kaba o sa kung anong kakaibang pakiramdam na bumalot sa kanya. Ang paraan ng pagkakabigkas ni Lewis sa mga salitang iyon—may bahid ng pag-angkin, ng isang bagay na hindi niya matukoy kung galit ba o determinasyon—ay nagpatibok ng puso niya nang mas mabilis kaysa sa nararapat.

Sa huli, wala siyang nagawa kundi isuot ang ibinigay nitong damit at maglagay ng sapat na make-up para tahuban ang kaniyang mga pasa sa mukha.

---

Pagkarating nila sa isang pribadong villa, agad niyang naramdaman ang tensyon sa hangin.

Ang villa ay mas elegante pa kaysa sa mansion ni Lewis—ang bawat sulok ay sumisigaw ng kayamanan at kapangyarihan. Sa loob, isang engrandeng hapag-kainan ang nakahanda, pinalilibutan ng mga taong halatang nabibilang sa mataas na lipunan. Ang bawat kilos nila ay puno ng kontrol at kumpiyansa, para bang hindi sila sanay na may bumabagabag sa kanilang mundo.

At ngayon, siya ang hindi inaasahang hadlang sa perpektong imahe ng pamilyang ito.

Lahat ng mata ay agad na bumaling sa kanila nang pumasok sila sa loob.

“Who is she?” bulong ng ilan, ang mga tinig ay mababa ngunit sapat na para marinig niya.

“She’s beautiful.”

“Is she his new woman?”

Napakuyom siya ng kamao, pakiramdam niya ay para siyang isang estrangherong inilagay sa gitna ng isang kwentong hindi niya naman ginustong mapasama.

Ngunit walang sinuman ang nakapaghanda sa sumunod na mga salita ni Lewis.

Matapos niyang ipakita si Cali sa lahat, walang pag-aalinlangan niyang sinabi, “She’s my fiancée.”

Nanlaki ang mga mata ni Cali.

Nagbulungan ang lahat sa paligid, tila isang nakakagulat na balita ang ibinagsak ni Lewis sa kanila.

Ngunit hindi pa natatapos ang lahat. Dahil kasunod ng pahayag na iyon, lumabas pa ang isang mas nakakagulat na rebelasyon mula sa bibig ni Lewis—isang bagay na hindi man lang niya naisip o pinangarap marinig.

“And she’s carrying my child.”

Napatigil si Cali sa kinatatayuan, hindi makagalaw, hindi makapagsalita sa gulat.

Halos sabay-sabay na bumaling ang lahat sa kanya, ang tingin ng iba ay may pagtataka, ang ilan ay halatang nag-aalinlangan, at ang iba naman ay mukhang hindi alam kung magagalit o matutuwa.

Isang matandang babae na naka-dark green na dress ang lumapit, ang hawak nitong mamahaling champagne glass ay bahagyang umalog sa kamay nito. “Lewis, what is the meaning of this?”

“Mom. My fiancée, Cali,” walang alinlangan nitong sagot. “And, as I said, she’s carrying my child.”

Hindi alam ni Cali kung paano nagawang sabihin iyon ni Lewis nang walang pag-aalinlangan, na akala mo'y totoo nga ang sinasabi nito.

Narinig niya ang isang mahihinang hagikgik mula sa likuran. “Mukhang may bago na namang laruan si Lewis,” anang isang babae na nasa late twenties, suot ang isang red satin dress na may mataas na slit.

“Or maybe this time, he actually fell,” sagot ng isa pang babae, na may hawak pang wine glass.

Napayuko si Cali, pilit nilalabanan ang init na pumapaso sa kanyang mukha.

Ngunit bago pa siya makahanap ng lakas ng loob na magsalita, isang matandang lalaki ang lumapit sa kanila. Malamig ang titig nito kay Lewis, bago bumaling ang tingin nito kay Cali.

“Interesting, son,” sambit ng ama ni Lewis. “Hindi mo pa siya ipinapakilala sa amin noon, Lewis. Kailan ito nagsimula?”

Lewis smirked, tila hindi man lang natitinag sa interrogasyon. “We wanted to keep it private.”

“How convenient,” sarkastikong sagot ni Cesar sa anak. “And now she’s suddenly pregnant? You expect us to believe that?”

Bahagyang lumapit si Lewis kay Cali, marahang inilagay ang kamay sa kanyang likod bilang suporta. Sa kabila ng tensyon sa pagitan ng pamilya nito, hindi siya nagdalawang-isip na ipakita ang pag-aangkin sa kanya.

“She’s mine,” madiing sagot ni Lewis. “And whether you believe it or not, she’s not going anywhere.”

Naramdaman ni Cali ang bahagyang panginginig ng kanyang kamay, pero hindi siya makapagsalita. Lahat ng ito ay masyadong mabilis. Masadong nakakagulat.

“Let’s see about that,” malamig na sagot ng matanda bago tumalikod.

Habang palayo ang lalaki, hinarap naman sila ng ina ni Lewis. Gaya ni Cesar, si Rowena ay may kaparehong awtoridad sa presensya niya, ngunit hindi tulad ng matatalim na tingin ng ama ni Lewis, ang kanyang ina ay puno ng pag-aalala.

“You should’ve told me sooner, Lewis.”

Malamig ang tugon ng binata. “Would it have changed anything, Mom?”

Saglit na tinitigan ni Rowena ang anak, huminga ng malalim bago siya bumaling kay Cali. Sinuri siya nito mula ulo hanggang paa, bago ngumiti nang bahagya.

“Well, welcome to the family, hija.”

Napalunok si Cali, hindi alam kung paano tutugon—lalo na nang mismong ginang ang lumapit at niyakap siya.