Chapter 5: Bound by a New Chain

Ang bigat ng hangin sa paligid ni Cali ay lalong bumigat nang mapansin niya ang mga panaka-nakang sulyap ng mga bisita. Kahit pa may musika at tawanan sa paligid, ramdam niyang siya ang sentro ng usapan ng ilan. Ang ilang pares ng mata ay may halong pagtataka, ang iba ay may bahagyang pag-aalinlangan, habang ang iba naman ay tila pinipilit ikubli ang kanilang pagkakausisa.

Alam niyang nakita nila si Devin na kinakaladkad ng mga tauhan ni Lewis. Malamang ay nagtatanong ang lahat kung anong ginawa nito sa isang pagtitipon ng pamilya Alcaraz—lalo na’t umalis ito na parang isang kriminal. Mabuti na lang at hindi sila nagkita sa mismong party hall. Kung hindi, tiyak na mas magiging usap-usapan ang nangyari, at mas magiging mahirap para sa kanya ang bumalik dito nang hindi nakukubkob ng mga mapanuring tingin.

Ramdam niya ang bahagyang pagdikit ng palad ni Lewis sa kanyang likuran, isang tahimik ngunit matatag na pagpaparamdam ng suporta. Ngunit sa kabila nito, hindi niya mapigilan ang pagbilis ng tibok ng kanyang puso. Hindi siya sanay sa ganitong uri ng atensyon—lalo na ang pagpasok sa isang mundo na hindi niya alam kung tatanggapin siya o tatanggihan.

Sa bawat hakbang papunta sa mas tahimik na bahagi ng venue, pakiramdam ni Cali ay parang isang estrangherong inilalakad sa isang hindi pamilyar na teritoryo. Ang engrandeng dekorasyon, ang mga taong bihis na bihis, at ang pino nilang kilos ay lalong nagpapaalala sa kanya na hindi siya kabilang dito.

Hanggang sa marinig niya ang isang boses na puno ng sigla.

“I finally get to meet you!”

Napakurap si Cali nang makita ang isang babaeng may maliwanag na ngiti sa labi. Si Rea, ang bunsong kapatid ni Lewis. Bago pa man siya makasagot, mabilis siyang niyakap ng dalaga.

Nanginig ang kanyang mga daliri sa gulat, at bahagya siyang nanigas. Hindi niya inaasahan ang ganitong kainit na pagtanggap.

“I like you already,” masayang sabi ni Rea habang mahigpit pa ring nakayakap. “Matagal na akong gustong magkaroon ng ate.”

Nagpilit siyang ngumiti, kahit hindi niya alam kung paano tutugon. Hindi siya sanay sa ganitong klase ng kasabikan mula sa isang taong ngayon lang niya nakilala. “It’s nice to meet you too, Rea.”

Nang bumitaw ang dalaga, saka niya napansin ang isang pigura sa gilid—si Luis, ang panganay na kapatid ni Lewis.

Ibang-iba ito kay Rea. Kung ang dalaga ay maliwanag at masigla, si Luis naman ay kalmado ngunit malamig. Hindi ito mukhang bastos o galit, ngunit halatang may distansya. Para bang pinag-aaralan siya, sinusuri kung karapat-dapat ba siyang nasa tabi ng kapatid nito.

“Luis,” pakilala ni Lewis.

Bahagyang tumango si Luis sa kanya ngunit hindi siya kinausap. Imbes, bumaling ito kay Lewis at walang paligoy-ligoy na tinanong, “Are you sure about this?”

Napalunok si Cali.

Naging matigas ang ekspresyon ni Lewis. “I wouldn’t be here if I wasn’t.”

Tahimik na nagtama ang tingin ng magkapatid, isang tahimik na sagupaan ng opinyon. Sa huli, si Luis ang unang bumasag ng katahimikan sa pamamagitan ng isa pang pagtango. Ngunit nang ibaling nito ang tingin kay Cali, ang susunod nitong sinabi ay mas mahirap basahin.

“Then, welcome to the family.”

Isang malabong ngiti ang pinilit niyang ipakita habang bahagya siyang tumango. Hindi niya alam kung dapat siyang huminga nang maluwag o mas kabahan pa.

Wala sa boses ni Luis ang sigla ni Rea. Ang sinabi ba nito ay isang pagbati o isang babala?

Alam niyang bahagi na siya ngayon ng pamilya ni Lewis—gusto man nila o hindi. At ang ideyang iyon ay mas nakakatakot kaysa sa lahat ng iniisip ng mga tao sa paligid.

Nagpaalam si Rea upang hanapin ang kanilang ina, habang si Luis naman ay tuluyan nang tumalikod at lumayo. Doon lang napansin ni Cali ang malamig na pawis sa kanyang mga palad. Masyado siyang nagtuon ng pansin sa mga reaksyon ng mga kapatid ni Lewis na hindi niya namalayang naipapakita na pala niya ang sarili niyang kaba.

"You're nervous," bulong ni Lewis, bahagyang inilalapit ang mukha sa kanya.

Napatingin si Cali sa kanya, saglit na natigilan. Hindi niya alam kung dapat ba niyang ikahiya ang pagiging halata ng kanyang nerbiyos o ipagpasalamat na kahit papaano, hindi niya kailangang magpanggap sa harap ng lalaking ito.

"Of course, I am," sagot niya sa parehong mahina ngunit mariing tono. "Your family’s watching me like a hawk. Parang anytime, may magtatanong kung bakit ako nandito, kung deserve ko bang mapabilang sa pamilya niyo."

Bahagyang tumawa si Lewis, halatang aliw sa kanyang inis. "That’s because you don’t look like you belong here."

Namilog ang mga mata ni Cali at bahagyang bumuka ang labi niya sa gulat. "I-I know," nauutal niyang sagot, tila nauupos sa kahihiyan.

Lewis smirked, his eyes gleaming with amusement. "Relax. That’s not an insult." Bahagya siyang yumuko, inilapit ang labi sa kanyang tainga. "You don’t look like them, Cali. You’re too real."

Napasinghap siya at agad na umiwas ng tingin, pilit tinatago ang init na gumapang sa kanyang balat.

Hanggang ngayon, hindi pa rin lubusang natatanggap ng isip niya ang bilis ng mga pangyayari. Parang kailan lang, nakakulong siya sa anino ni Devin, walang ibang pagpipilian kundi ang magpakasakit sa isang relasyong matagal nang patay. At ngayon? Narito siya, nasa gitna ng isang marangyang pagtitipon, kasama ang isang lalaking hindi niya alam kung pagkakatiwalaan ba niya o dapat ding pag-ingatan.

Oo, nakatakas na siya sa pananakit ni Devin. Pero hindi rin niya mapigilang malungkot sa katotohanang ang kapalit ng kanyang kalayaan ay ang muling pagpapaalipin sa ibang lalaki.

Sana lang, hindi ito humantong sa parehong bangungot na pinagdaanan niya noon. Kung ang habol lang ni Lewis sa kanya ay isang tagapagmana at inisin ang dati niyang asawa, mas mabuti na rin iyon—dahil kahit paano, mas may katiyakan ang kinabukasan niya rito kumpara sa impyernong pinagdaanan niya sa piling ni Devin.

Dahil sa kanyang malalim na pag-iisip, hindi niya napigilan ang sariling magtanong. “Ahm—paano mo pala ako nakilala? I mean, Devin never even mentioned me to anyone. I had to stop working and stay at home para hindi kami makita ng publiko na magkasama.”

Biglang tumiim ang bagang ni Lewis. Isinilid nito ang isang kamay sa bulsa ng suot niyang slacks bago dahan-dahang sumagot, “I have connections, Cali. Kaya kong alamin ang lahat.”

Sa isang iglap, parang may malamig na hangin na dumaan sa pagitan nila. Napahiya si Cali sa sariling tanong—hindi niya nais iparamdam kay Lewis na minamaliit niya ang kakayahan nito. Kaya sa halip na magsalita pa, pinili niyang manahimik.

Ngunit hindi iyon nakalampas kay Lewis. Pinag-aralan niya ang bawat emosyon na gumuhit sa mukha ni Cali bago dahan-dahang tumungo upang tapatan ang kanyang tingin.

“Don’t you think it’s better that Devin didn’t introduce you to anyone?" bulong ni Lewis, mabagal ngunit puno ng kumpiyansa. "So that I can show you to the public freely?”

Umangat siya, humakbang nang bahagya palapit hanggang sa harap na mismo ni Cali, hinayaan ang kanyang presensya na punan ang distansyang pilit niyang pinapanatili.

“Cali, I know you understand that this deal is very beneficial,” aniya, malalim at mabagal ang tinig, para bang hinuhubaran siya ng alinlangan gamit lamang ang kanyang mga salita. “But you can enjoy it starting today. When you face people, think of yourself as a new Cali. Forget what Devin did to you. You’re with me now.”

Ang mga salitang iyon ay dapat nakakapagpakalma. Dapat ay nagdadala ng kapanatagan.

Pero sa loob-loob niya, isang bagay lang ang malinaw—hindi lang siya basta kasama ni Lewis. Sa isang iglap, naunawaan niyang hawak na siya nito.