Nagpatuloy ang katahimikan sa pagitan nilang dalawa. Ang bigat ng mga nakaraang salita ay bumalot sa hangin, parang isang hindi matitinag na hadlang na lalong nagpapalalim sa sitwasyon nila. Sa huli, bumitaw si Lewis at tumalikod, ngunit bago pa siya tuluyang lumayo, muli siyang nagsalita."Sa huli, Cali, ikaw pa rin ang pipili kung saan mo gustong mapunta." Hindi na siya lumingon, ngunit ang lalim ng kanyang tinig ay nag-iwan ng marka sa puso ni Cali. "Pero sana, pagdating ng araw na ‘yon, hindi ka na matakot."Naiwang nakatulala si Cali, nakatingin sa malawak na espasyo ng bahay ni Lewis. Noon lang niya napansin kung gaano ito kalaki, kung paano ang bawat sulok ay tila isang bahagi ng mundong hindi para sa kanya. Mataas ang mga kisame, mamahalin ang mga muwebles, at kahit ang hangin sa loob ay may bahid ng kayamanan—isang halimuyak ng bulaklak, mamahaling alak, at ang malamig na amoy ng katatapos lang na ulan.Pero sa kabila ng lahat, bakit parang unti-unting nagkakaroon ng puwang s
Tahimik si Cali habang nakaupo sa loob ng sasakyan, nakatingin sa labas ng bintana habang binabaybay nila ang daan patungo sa reception venue. Mahigpit niyang hawak ang laylayan ng kanyang dress, pilit nilalabanan ang kaba sa kanyang dibdib.Mabilis ang mga pangyayari. Ilang araw lang ang nakalipas, desperada siyang makatakas kay Devin, pero ngayon, nakasakay siya sa mamahaling sasakyan ni Lewis, papunta sa lugar kung saan itatali ang buhay niya sa lalaking ito.“You’re too quite.”Napatingin siya kay Lewis, na kasalukuyang hawak ang manibela. Hindi ito nakatingin sa kanya, pero ramdam niya ang bigat ng presensya nito.“Wala naman akong kailangang sabihin,” sagot niya nang walang emosyon, sabay baling muli sa bintana.Naramdaman niyang bumagal ang takbo ng sasakyan. Saglit siyang napatingin kay Lewis, na ngayo’y nakangisi sa kanya, bahagyang nakasandal sa upuan."Alam mo, Cali, pwede ka namang magreklamo kung gusto mo," anito, bahagyang nakataas ang isang kilay. "Pero heto ka, tahimik
Napangiti ang event coordinator habang pinapanood siyang pumipili ng desenyo para naman sa simbahan. “Mukhang gusto niyo po ng elegante pero simpleng tema, Ma’am Cali. Mayroon po kaming classic gold at ivory combination, o kaya naman ay floral designs na may soft pastels. Ano po ang mas gusto niyo?” Saglit siyang natigilan, walang maisagot. Wala siyang pakialam sa kulay ng dekorasyon o sa disenyo ng simbahan. Sa totoo lang, wala siyang nararamdaman—hindi saya, hindi excitement. Ang tanging nais niya ay makauwi na. Oo, para sa maraming babae, pangarap ang isang engrandeng kasal. Pero ano nga bang silbi nito kung wala namang pagmamahal sa pagitan nila? Kung isa lang itong kasunduan na kailangang tapusin, walang halong damdamin. Pero, sa kabila ng lahat, wala siyang ibang pagpipilian kundi ituloy ito. “Classic gold na lang,” sagot niya sa wakas, pilit pinapanatili ang kalmado niyang tono. Napansin niyang nakatingin sa kanya si Lewis, bahagyang nakangisi. “Good choice,” anito. “
Pagkatapos ng food tasting, nanatiling tahimik si Cali habang nakatingin sa bintana ng sasakyan. Ang malalaking patak ng ulan ay marahang dumudulas sa salamin, nag-iiwan ng mababagal na linya na tila sumasabay sa bigat ng kanyang pakiramdam. Sa tabi niya, si Lewis ay abala sa pagbabasa ng ilang papeles sa kanyang cellphone, waring walang pakialam sa tensiyon sa pagitan nila. Wala siyang balak basagin ang katahimikang iyon. Mas ligtas ito. Mas madali kaysa harapin ang reyalidad ng sitwasyong hindi niya ginusto. Ngunit ilang sandali lang, binali iyon ng malalim at mababang boses ni Lewis. “May pupuntahan pa tayo.” Dahan-dahan siyang napalingon rito, bahagyang kunot ang noo. “Saan na naman?” Hindi ito agad sumagot. Mabilis na pinindot ang screen ng cellphone bago ipinatong ang gadget sa kandungan. Saka lamang niya narinig ang tugon nito—diretso, walang bahid ng pag-aalinlangan. “Sa jewelry shop.” Muntik na siyang mapakurap. “Para saan?” Sa wakas, tumingin na ito sa kanya, at sa
Tahimik nilang tinahak ang daan pabalik sa sasakyan, pero hindi iyon ordinaryong katahimikan—punong-puno ito ng tensyon. Parang isang alimpuyong nagbabanta bago ang isang malakas na bagyo. Kahit na malamig ang hangin ng gabi, ramdam ni Cali ang mainit na presensiya ni Lewis sa tabi niya, isang paalala na hindi siya basta makakatakas sa kasunduang ito.Pagkapasok nila sa sasakyan, hindi na niya ito napigilan.“I meant what I said, Cali.”Mababa ang tono ni Lewis, matigas, parang isang panata na hindi niya balak baliin.Napalingon siya rito, ang mga mata niya puno ng determinasyon. “Hindi mangyayari ‘yon.”Ang titig ni Lewis ay nanatiling matalim, hindi natinag. Tulad ng inaasahan niya. Hindi nito alam ang salitang ‘sumuko.’Mabilis siyang huminga at muling nagsalita, mas madiin ngayon, upang mawala na ang anumang kalituhan sa pagitan nila.“Pagkatapos ng kasal, ibibigay ko sa’yo ang gusto mo—ang anak mo. At pagkatapos ng limang taon, aalis ako. Hindi mo ako pipigilan. Hindi mo mababago
Habang tumatagal ang gabi, unti-unting lumalalim ang ingay sa bar—mga tawanan, kalansing ng baso, at bulungan ng mga taong may kanya-kanyang agenda. Pero sa kabila ng lahat ng ito, si Lewis ay nanatiling tahimik, nakasandal sa upuan habang nilalaro ang baso ng alak sa kanyang mga daliri.Isang bagay lang ang umiikot sa isipan niya.Si Cali.Mula nang makita niya ang sinapit nito sa kamay ni Devin, hindi na niya ito mabura sa isip. Noong una, inakala niyang awa lang ang nararamdaman niya. Pero habang tumatagal, habang lalo niyang nakikilala si Cali, mas lalong lumalabo ang sagot. Naputol ang pagmumuni-muni niya nang marinig ang mababang tinig ni Luis."Sa dinami-dami ng babae, why Devin's wife?"Bahagyang tumaas ang kilay ni Lewis at tumingin sa kanyang kuya, na kasalukuyang nakasandal sa upuan at nakatitig sa kanya na para bang sinusuri ang bawat galaw niya. Si Damien naman ay tahimik na nakikinig, halatang interesado rin sa sagot.Hindi agad sumagot si Lewis. Sa halip, unti-unti niy
Tahimik na bumukas ang pinto ng silid. Kasabay nito, bumalot ang malamig na hangin sa paligid nang lumusot ang presensya ni Lewis papasok. Hindi gumalaw si Cali. Kahit pa ramdam niya ang pagbagsak ng tahimik na yabag nito sa malambot na sahig, pinilit niyang manatiling nakapikit—nagpapanggap na mahimbing na natutulog.Ang silid ay halos balot ng kadiliman. Tanging ang mahina at mainit-init na ilaw mula sa lampshade sa tabi ng kama ang nagbibigay ng aninag sa paligid. Ang mga anino ay nagsasayaw sa bawat paggalaw ni Lewis, at kahit na pilit niyang itinatanggi sa sarili, nararamdaman niyang hindi siya nag-iisa.Mula sa maliit na siwang ng kanyang pilit na nakapikit na mga mata, nakita niyang dahan-dahang tinanggal ni Lewis ang suot nitong coat, hinayaang mahulog ito sa upuang malapit sa kama. Sunod ang pagbukas ng butones ng long sleeves nito, isa-isa, sa mabagal at hindi nagmamadaling paraan. Para bang wala lang sa kanya ang ginagawa, ngunit kay Cali, bawat kilos nito ay parang isang t
Isang malakas na katok ang pumunit sa katahimikan ng umaga, dahilan para sabay na mapabalikwas sina Cali at Lewis mula sa mahimbing nilang tulog.Napamura nang mahina si Lewis, dinama ang noo, at napapikit nang mariin bago bumangon. Halatang wala pa siya sa wisyo, lalo na’t kagabi lang ay nagkaroon sila ng tensyonadong pag-uusap.Samantala, si Cali ay nanatiling nakahiga, pinipilit pang bumalik sa pagkakatulog at umiiwas sa anumang interaksyon. Ngunit bago pa man siya makapikit ulit, bumukas nang malakas ang pinto, at agad na pumasok ang isang pamilyar na boses.“Bangon na, Lewis!” Sigaw ni Rowena, habang kasunod niya ang bunsong anak na si Rea.“Ma—” Naputol ang reklamo ni Lewis nang biglang lumapit si Rea kay Cali at marahas siyang hinila pabangon mula sa kama.“Tayo na, sis! May spa day tayo today, wala nang tulugan!” anito, puno ng sigla.“Ha?” napakurap si Cali, tuliro sa nangyayari. “Ano?”Napatingin siya kay Lewis na tila naguguluhan din, pero imbes na tulungan siya ay bahagya
Pagpasok nila sa loob ng gusali, agad silang sinalubong ng malamig na simoy ng aircon at ang modernong disenyo ng lobby—mga glass panel na nagpakita ng panoramic view ng lungsod, malalaking abstract na painting sa dingding, at isang minimalist na chandelier na nagbibigay ng malambot na liwanag sa paligid. Tahimik na naglakad si Lewis papunta sa elevator, hindi na kailangang magpaalam sa reception dahil mukhang kilala na siya rito.Sumunod si Cali, hindi mapigilang mapatingin sa paligid. “Dito ka ba nag stay nung umalis ka sa mansion?” tanong niya, bahagyang naiilang sa marangyang ambiance ng lugar.Napangisi si Lewis. “Yeah. Surprised?”“Medyo,” amin niya. “Parang hindi ka bagay sa ganitong lugar.”Nagtaas ito ng kilay, halatang naaliw sa sinabi niya. “Bakit naman?”“Hindi ko lang maisip na ikaw ang tipo ng taong mahilig sa high-rise buildings. Mas mukhang bagay sa’yo ang isang bahay na may malaking garahe at private pool,” sagot niya nang hindi nag-iisip.Napangisi si Lewis. “So you’
Pagkarating nila sa sasakyan, tahimik na binuksan ni Lewis ang pinto para kay Cali. Hindi na siya nagdalawang-isip na sumakay, ngunit bago pa man niya maisara ang pinto, sumunod si Lewis at bahagyang yumuko, ang isang kamay ay nakapatong sa gilid ng sasakyan habang nakatingin sa kanya.“Where do you want to go next?” tanong nito, ang mababang boses ay tila may kasamang pag-aalok ng isang bagay na hindi lang basta simpleng destinasyon.Cali met his gaze. “You decide.”Napangiti si Lewis. “That’s dangerous. You’re giving me too much control.”She smirked slightly. “Maybe I trust you.”For a moment, something flickered in his eyes—an emotion she couldn’t quite name. Pero bago pa siya makapag-isip ng iba pang ibig sabihin ng sinabi niya, tumuwid na si Lewis at isinara ang pinto.Sa buong biyahe, hindi na sila gaanong nagsalita. Hindi naman awkward, ngunit may kakaibang pakiramdam na bumalot sa paligid. Parang may unspoken tension na hindi nila gustong i-address, o baka hindi pa nila handa
Tahimik lang na nakaupo sina Cali at Lewis sa bangko habang pinagmamasdan ang paligid. Ang mga koi fish sa pond ay marahang lumalangoy, kumikislap ang kanilang makukulay na kaliskis tuwing tatamaan ng sikat ng araw. Ang malamig na simoy ng hangin ay nagdadala ng halimuyak ng mga bulaklak, tila isang banayad na yakap na nagpapaalala kay Cali na may mga bagay pa ring kayang magbigay sa kanya ng kapayapaan. Napatingin siya kay Lewis, na kasalukuyang nakasandal sa likod ng bangko, nakatingala sa mga dahon ng puno na sumasayaw sa hangin. Tahimik lang ito, pero halatang komportable. Parang sanay itong namnamin ang bawat sandali nang hindi kailangang magsalita. Napangiti si Cali. Hindi niya inakalang makakahanap siya ng ganitong uri ng katahimikan sa piling ni Lewis. “I never really do this,” biglang sabi niya, bumasag sa katahimikan. Lewis turned to her, his brows slightly raised. “Do what?” “This.” Itinuro niya ang paligid gamit ang isang kumpas ng kamay. “Going out just to relax. Bef
Pagkatapos nilang kumain, tahimik na tinipon ni Lewis ang mga pinagkainan nila habang si Cali naman ay nakasandal sa upuan, pinagmamasdan siya. Hindi niya alam kung kailan siya huling nakaramdam ng ganitong kapayapaan—walang bigat sa dibdib, walang takot na bumabalot sa kanya.“Gusto mo bang lumabas?” biglang tanong ni Lewis habang inaayos ang kubyertos.Napatigil siya. “Ha?”“Let’s go somewhere. Para makalabas ka rin ng bahay,” aniya habang nakangiti, halatang may binabalak na naman. “I was thinking of taking you to a botanical garden. Maganda doon, tahimik, at makakatulong sa’yo para makapag-relax.”Nag-isip sandali si Cali. Hindi na niya maalala ang huling beses na lumabas siya para mamasyal, at sa totoo lang, gusto rin niyang makalanghap ng sariwang hangin. “Hmm… okay,” sagot niya sa wakas, bahagyang natatawa sa kasabikang kita sa mukha ni Lewis.Agad itong tumayo at tinapik ang mesa. “Great! Magbihis ka na. I’ll wait for you downstairs.”Napailing na lang siya bago tumayo at nagp
Tahimik na pinagmasdan ni Cali si Lewis habang nakatayo ito sa harap ng kusina, nakakunot-noo sa mga sangkap na nakalatag sa mesa. Halatang hindi ito sanay sa ganitong gawain, lalo pa’t mukhang hindi nito alam kung saan magsisimula.Nakangiti siyang lumapit at kinuha ang kutsilyo mula sa gilid. “Mukhang kinakabahan ka?” biro niya.Tumingala si Lewis at pinanood siya sandali bago tumawa nang mahina. “I’m just trying to figure out if this is a cooking lesson or an attempt to make me suffer.”Napailing si Cali at inabot sa kanya ang kutsilyo. “Huwag kang mag-alala, hindi kita papahirapan. Basic lang ang ituturo ko.”Napabuntong-hininga si Lewis bago marahang kinuha ang kutsilyo. “You do realize I could just take you to the best restaurant in town, right? Save us both the trouble?”“Hindi ‘to tungkol sa pagkain lang, Lewis,” sagot ni Cali, tinapik ang braso nito. “Gusto mo bang matuto o hindi?”Isang malalim na hinga ang pinakawalan nito bago tumango. “Fine. But if I burn the kitchen down
Pagpasok ni Cali sa bagong kwarto, saglit siyang natigilan. Malinis at maaliwalas ang buong paligid, malayo sa dati niyang kwarto sa mansyon ni Lewis. Simple pero may halong modernong elegante—isang espasyo na tila idinisenyo hindi lang para sa ginhawa kundi para rin sa katahimikan.Ang malalaking bintana ay natatakpan ng manipis na kurtinang kulay cream, hinahayaan ang malambot na liwanag ng araw na pumasok sa loob. Ang dingding ay may soft beige tones, perpektong bumagay sa minimalist na aesthetic ng silid. Isang queen-sized bed na may upholstered headboard ang nasa gitna, may neatly arranged pillows at puting kumot na mukhang malambot at nakakaakit higaan.May isang makinis na wooden vanity table sa tabi, may kaunting eleganteng dekorasyon—isang flower vase na may fresh white lilies, isang scented candle na may banayad na amoy ng lavender. Sa kabila, may isang built-in bookshelf na puno ng iba’t ibang klaseng libro—halatang pinili nang may pag-iingat, marahil si Lewis mismo ang pum
Isang linggo na ang lumipas mula nang mangyari ang insidente. Sa wakas, nakabalik na sila sa mansion.Pagkababa niya ng sasakyan, agad na kinuha ni Lewis ang mga gamit niya. Wala siyang nagawa kundi tahimik na sumunod sa loob. Sinalubong sila ni Linda at inabot ang mga dala ni Lewis, habang si Rico naman ay biglang nakatanggap ng tawag at lumayo upang sagutin iyon.Wala sa sarili siyang umakyat patungo sa kanilang kwarto. Ngunit pagpasok pa lang niya, agad niyang napansin ang pagbabago sa ambience ng silid. May kakaiba—hindi niya matukoy kung ano, pero nanibago siya.Lumakad siya papunta sa closet para kumuha ng damit, ngunit agad siyang natigilan. Walang kahit isa sa mga gamit niya roon.Nanlamig ang kamay niya habang bumibigat ang pakiramdam niya. Napalunok siya, pilit iniisip kung anong ibig sabihin nito.Biglang bumukas ang pinto, at pumasok si Lewis. Walang emosyon ang mukha nito, pero matigas ang boses nang magsalita."Pinalipat ko ang mga gamit mo sa kabilang kwarto," aniya, ka
Tahimik ang kwarto, pero hindi ito payapang katahimikan. Para kay Cali, ito'y isang katahimikang puno ng anino—mga aninong unti-unting gumagapang sa kanyang isipan, bumubulong ng mga bangungot na hindi niya matakasan.Nakahiga siya sa kama, nakatulala sa kisame. Ang kanyang katawan ay pagod—pero ang kanyang utak ay gising na gising, binubuhay ang mga sugatang alaala na pilit niyang ibinabaon sa limot.Sa isang sulok ng kwarto, nakaupo si Lewis sa isang maliit na upuan, ang tingin nito ay hindi naalis sa kanya. Tahimik ito, pero sa pagitan ng kanilang distansya, dama niya ang pag-aalalang bumabalot sa presensya nito. Hindi ito umalis simula nang magising siya mula sa panic attack niya kanina.Hindi niya alam kung ilang oras na silang ganito. Wala siyang ideya kung gaano na katagal ang paminsan-minsang pagdampi ng liwanag ng buwan sa kurtinang bahagyang nakabukas, nilulunod sa anino ang kalahati ng silid.Malamig ang gabi, pero hindi iyon ang nagpapakilabot sa kanya.Alam niyang may gus
Mabilis na dinala si Lewis ng doktor sa isa pang silid, kung saan naghihintay na ang isang nurse na may dalang medical kit. Umupo siya sa kama, pero nanatili ang kanyang mga mata sa pinto, para bang sa sandaling ipikit niya ang mga ito, mawawala si Cali.“Sir, kailangang tahiin ang sugat ninyo,” anunsyo ng doktor habang sinusuri ang lalim ng mga hiwa sa kanyang tagiliran. “You lost a lot of blood, but thankfully, nothing too critical.”Hindi siya sumagot. Nakatingin lang siya sa kawalan habang ang malamig na antiseptic ay dumampi sa kanyang sugat. Napangiwi siya, pero hindi siya gumalaw.“She’ll be okay,” dagdag ng doktor, marahil ay napansin ang kanyang pag-aalala.“Yeah,” mahina niyang sagot, pero hindi niya alam kung para kanino ang sagot na iyon—para sa doktor, o para kumbinsihin ang sarili.Napuno ng katahimikan ang silid maliban sa tunog ng gunting, karayom, at ang marahang paghinga ni Lewis. Alam niyang dapat siyang magpahinga, pero paano? Paano kung sa ilang minutong ipipikit