"M-Mr. Revelar..." kabado kong sambit habang pumapasok kami sa condo unit niya. "M-my car... naiwan," alanganin kong patuloy.Hindi naman siya sumagot at sinamaan lamang ako ng tingin."Does it still hurt?" he asked flatly.Wala sa sariling napaangat ang kilay ko sa pagtataka sa kung anong tinutukoy niya. Iyong paa ko ba?He lazily ran his fingers through his hair and tilted his gaze down to my...Eh?Pinamulahan ako ng mukha nang mapagtanto ang tanong niya. He's asking for my cherry's condition!Napalunok ako at nalilito sa kung ano'ng isasagot. Should I lie?Pero bago pa man ako nakaimik ay mabilis siyang lumapit sa akin at pinangko ako gamit ang matitipuno niyang braso. "K-Kagagaling ko lang," kabado kong paalala sa kanya.Tila bingi naman siya at diretyo lamang ang lakad patungo sa kanyang silid. Sa ilang araw kong pananatili sa condo niya ay saulado ko na ang bawat sulok; ang kwarto niya na tinigilan ko, ang guest room na tinutulugan niya noon, kusina, banyo, at iba pa.I shrie
It's been a week. Gano'n katagal akong hindi tinatawagan o tine-text ni Mr. Revelar. Hindi ko alam kung bakit pero ipinagpapasalamat ko na lamang iyon. After what happened that day, I don't think I can face him properly.Sa mga nagdaan na araw na iyon ay inintindi ko na lang ang pagde-design ng iba't ibang istilo ng silid para sa hotel bukod sa paminsan-minsang pagdalaw sa site. Ibinuhos ko ang panahon ko roon dahil wala rin naman akong ibang gagawin. Tulad sa Vista Querencia ay wala rin akong kaibigan na matatawag dito sa kumpanya. Walang barkada na makakadaldalan o grupo na kinabibilangan tulad ng iba kong nakikita. Hindi man masama ang tingin nila sa akin ay iwas pa rin sila na makasalamuha ako nang nalaman na anak ako ni Daddy. Puros trabaho lang ang inilalapit nila sakaling may kailangan akong aprubahan.Nakakatawang isipin na kahit saan daanin, wala talagang may gusto na mapalapit sa akin. Kung sa Vista Querencia ay may mga lalaki pa rin na nakipagkaibigan sa akin, dito sa kumpa
Hindi ko alam kung ilang minuto na akong nakatitig sa kisame ng apartment ko. Mula nang pumasok ako sa bahay ay agad akong nagtungo sa aking kwarto at nahiga. Paulit-ulit kong inisip ang ginawa ni Agustine, ngunit kahit anong gawin ko ay hindi ko talaga alam kung bakit siya umaakto ng gano'n.Napapikit na lamang ako at napahilot sa aking sintido. "I left my car," I uttered, and shook my head. "Sino naman kasi ang taong susundo sa gitna ng trabaho? I mean, it should be done after work!" I talked to myself.Sa halip na magpakabaliw sa pag-iisip ay iwinaksi ko na lang 'yon sa aking utak. Masyadong mahalaga ang oras ko para lang aksayahin sa kanya. Sandali akong nagpahinga at saka ginawa ng normal kong gawain sa araw-araw; naglinis ng sarili, nagbihis, nagluto, kumain, at iba pa. Kinagabihan, habang naghahanda sa aking pagtulog ay bigla na lamang pumasok ang isang ideya sa utak ko na nakapanindig ng aking mga balahibo.No, it's impossible.Hindi niya naman ako crush, 'no?I cringed. "Kun
"Ms. Dagsinal."I heaved out a deep breath. Hindi ko mabilang kung ilang beses na niya ako tinawag mula nang pumasok kami sa bagong gawa niyang opisina. Magtimpla ng kape, mag-stapler ng papeles, mag-xerox, at marami pang iba. Nag-Architect pa ako. Magiging alila rin pala ako sa huli, tsk!On the other hand, I felt relieved. Mas kampante ako sa maya't maya na pag-uutos niya kaysa sa milagrong pagbabago ng pakikitungo niya. Sa ganitong paraan kasi ay alam ko kung bakit niya ako pinahihirapan—'though it's really not that hard—dahil nga sa nagawa ko sa kanya. Pero 'yong biglang pagbait ng pakikitungo niya sa akin, iyon ang mahirap spelling-in. Yes, it's weird. But I am more comfortable with this. Kapag kasi mabait siya o hindi nagsusuplado pakiramdam ko ay kinakapos ako ng hininga. Mabilis ang bawat pagpintig ng puso ko at kulang na lamang ay magwala ang lamang loob ko sa tiyan kapag kakaiba ang trato niya sa akin. It's kinda... scary. Tumayo ako sa gilid ng opisina kung saan nandoon
We ate silently. Until now, prinoproseso ko pa rin ang nangyayari. "You're still doubting?" he broke the silence.Napaangat ako ng paningin sa kanya. Sandali kong nilunok ang pagkain sa bibig ko at tumikhim. "Can you blame me?" I shot another question instead of answering.He slowly licked his lower lip. "Then try me," hamon niya."By you, not fvcking me?" I raised an eyebrow.He nodded. Hindi ko tuloy naiwasan na tumawa. "Of course it's an easy option for you," I stated. "As if you can't bed another woman to satisfy your needs, Mr. Revelar." I smirked."What we are talking right now is about us, Dagsinal. To prove my sincerity, I won't touch you," he pointed out. "But as for your statement, if that can reduce your anger towards me, then I will not bed another woman." Napatiim-bagang ako habang nakatitig sa kanya. Is he serious?"What made you change?" direktang tanong ko at sumimsim ng wine. "And why are you doing this?" I added."To be your friend?" he answered.I was caught of
I don't how did it happen, but I just find myself getting close with Agustine. Madalas kaming mag-lunch nang magkasama, nag-uusap nang maayos, nagngingitian, at iba pa. True to his words, he never brought up about that fvck role thing. Sa trabaho, hindi katulad noon na halos maging sekretarya ako. Ngayon ay hinahayaan niya akong magdisenyo ng mga silid, landscapes, o ano pa. Minsan ay hinihingian niya rin ako ng mga suhestyon sa ginagawang hotel. I could say that for the past few days, we're really business partners slash friends. "Are you free this evening?" Agustine asked when I was about to put my seatbelt.Kagagaling lang namin sa site para tingnan ang ginagawang hotel. So far, maayos naman at walang problemang kinakaharap ang proyekto. I glanced at him. "Hmm. Kinda?" I answered and continued to settle on my seat."Wanna eat at my place?" kagat-labing bulong niya, nakatingin sa unahan habang paminsan-minsang tinatapik ang manibela gamit ang kanyang daliri.Hindi ko napigilan na
Hindi ko alam kung paano ko nagawang lumakad papasok sa condo ni Agustine. I am astounded the moment he opened the door. Flower petals were scattered on the floor, there was also a candlelight table at the center of his home, I even saw two men on the corner. From their appearance I could say that the one was a waiter and the other was a chef.I looked at Agustine. Nakatingin lang din siya sa akin na may tipid na ngiti sa labi habang sinasabayan ang paglalakad ko. This is beyond my expectation.Ipinaghila niya ako ng upuan nang narating namin ang lamesa. Nanlalamig naman akong umupo at tahimik na pinanuod ang pag-ikot niya patungo sa kaharapan kong upuan. Once again, he smiled at me. A warm smile.On cue, the waiter went to our place and gracefully distributed the appetizer—Baked Crab and Artichoke Dip. Kasabay niyon ang pagtunog ng isang mellow music sa paligid. Nakagat ko ang ibaba kong labi habang nakatingin kay Agustine at napaiwas ng tingin dahil ramdam ko ang pang-iinit ng akin
"Does your family do nothing to stop people from looking down on you?" patuloy na pang-uusisa ni Agustine.We're done eating. Nakaalis na rin ang mga tao na kinuha niya kanina para sa dinner. Right now, we are talking outside his balcony. Nakatukod sa railings, may hawak na wine glass, at nanunuod ng mga bituin sa payapang kalangitan. I flashed a smile and sipped on my glass. Sandali ko pang pinasadahan ng tingin ang city lights sa ibaba ng gusali. It's peaceful."May gawin man sila o wala. It will not change the fact na anak ako sa labas," ani ko saka tumingin sa kanya. His eyes were focused at me. Once again, I lifted my lips to curve a smile. I really appreciate Agustine for how attentive he was at my words. Para ayaw niyang patakasin ni isang salita sa bibig ko. I heaved a deep breath and looked at the sky. My smile faded slowly as I thought about my family. "You know, I may have a complete family; a mother, a father, and a sister. But I still have a broken home." Pagak akong
"How are you, hija?" my mom spoke as we ate our dinner, she's talking to her friend's daughter, Lhea.I don't know why I always need to be present every time she's here. Alam kong gusto niya ang babae para sa akin, pero kahit kailan ay hindi ako umoo sa plano niyang iyon. Though, I didn't decline also.I just let my mom thought that I am following her orders. Well, as of now, there's nothing wrong with her plan. I'm not in a relationship, I also don't have someone I like. There's no need to oppose."I'm doing good, Tita. Kayo po?" the girl answered.I lazily tilted my head to look at her. She's pretty, I admit it though. We're friends also. Hindi na masama para sa akin. I saw her looked at me, her cheeks flushed when she found me staring at her."Okay lang din naman. Kahit pa na-i-stress ako rito sa anak ko," reklamo ni Mama.The girl, Lhea, chuckled. "Why, Tita? Is there something wrong with your business?"Umiling naman si Mama at nakanguso akong nilingon. I just remained my stoic f
As I peered into the pitch-black abyss, the chilly breeze embraced my body. Even though it's past midnight, I'm back on the hospital's rooftop. I've been standing still and pondering things for practically an hour.I'll admit, Agustine's remarks stayed in the back of my head. I experienced conflicting emotions. Happy? Afraid? Bewildered.Isang buntonghininga ang pinakawalan ko at pinanuod ang mga bituin. Hindi na kami mga bata. Kung may mga desisyon man kami na kailangang gawin, hindi na namin kailangang magpaikot-ikot pa. Bigla kong naalala ang interview niya limang taon na ang nakararaan. Mabilis kong kinuha ang aking cellphone ay sinubukang hanapin iyon sa internet. Luckily, it's still there. Nanginginig kong pl-in-ay ang video. Pigil ang hininga ko nang nagsimula na siyang tanungin ng ilang reporter. "Mr. Revelar, would you confirm that you are the person featured in the audio recording?""Yes," diretyo at walang paligoy-ligoy na sagot ni Agustine."Are you being blackmailed th
"Khrystal." I felt a faint tap on my shoulder as I heard my mother's voice.Marahan kong iminulat ang mga mata ko at nakita siyang nakatayo sa harapan ko. I doze off. Hindi ko iyon namalayan dahil siguro sa pagod. I glanced at Gio and found him still sleeping. Sunod ko namang hinanap si Gia. Napangiti ako nang nakita siyang kandong ni Daddy at bininigyan ng binalatan niyang mansanas."Bibili na muna ako ng pagkain natin sa labas," ani Mama.Agad akong umiling at saka tumayo. "Ako na po. May bibilhin din po ako sa labas."Hinarap ko si Daddy at ngumiti bilang pamamaalam bago tuluyang lumabas ng silid. Hindi ko pa ulit nakikita si Agustine mula ng sagutan nila ni Lhea. Kung saan siya pumunta ay hindi ko alam. Napahinga ako nang malalim habang naglalakad. Ngayong nabigyan na ng linaw ang nakaraan namin, hindi ko maiwasan na manghinayang. Gano'n pa man, nagpapasalamat pa rin ako dahil mas pinatatag ako ng mga pinagdaanan namin. I am not a good for nothing bastarda anymore. Nakagawa na a
Pinilit kong ngumiti sa harapan ni Gio. "Anak . . ." nahihirapang usal ko. "Mommy needs to tell you something.""What is it, Mom?" mahina niyang tugon.I cleared the lump in my throat and moved a little. Hinayaan kong magkaroon ng espasyo para makita ng anak ko ang presensya ni Agustine. Gradually, my son's eyes grew bigger."S-Sir," he mumbled.Parang kinurot ang puso ko sa sandaling iyon. Hindi ko sinubukang tingnan si Agustine. Natatakot ako, nakukunsensya, at nasasaktan. Naramdaman ko ang paglalakad niya palapit sa amin. Ang mga mata ng anak ko ay nakatuon lamang sa kaniya. Namamangha at nag-uulap ang paningin sa presensya ng kaniyang ama."Gio . . ." I barely managed to say. "A-anak, s-si Daddy . . . nandito siya para sa 'yo."Marahan na lumipat ang paningin niya sa akin. Mas lalong naipon ang mga luha niya sa gilid ng kaniyang mga mata. Tila hindi makapaniwala na narinig. Once again, I tried to smile at him."Hindi niyo na kailangang magtago, anak . . ." I murmured.Gio's tears
"Omg, girls have some class."My gaze shifted when a familiar voice spoke. Napakunot ang noo ko nang nakita ang nanay ni Agustine. Prente siyang nakatayo habang nakasabit sa kaniyang braso ang isang mamahaling bag. Isang buntonghininga ang pinakawalan niya at saka eleganteng naglakad palapit sa amin. Hindi nakalampas sa aking tainga ang bawat ingay ng takong niya habang tumatapak sa sahig ng ospital."Where's my son?" she asked when she's finally in front of me.I stared at her for a second. Wala akong mabakas na emosyon sa mukha niya. I could not even decide whether to respond or ask back a question. "Mom." On cue, Agustine arrived. Mabilis siyang nagtungo sa ina at masuyong hinawakan ang braso nito. "What are you doing here?" he added."Well, I found out that you're here. May nangyari ba sa 'yo?" usisa ng nanay niya.Mabilis namang umiling si Agustine at tumingin sa akin. Humihingi ng pasensya kahit wala pa mang nangyayari. His throat moved before looking back at his mother. "M
I was pacing back and forth—waiting for him to show up—as I held tight on the pregnancy test. Almost two weeks had passed since I found out about it. I didn't know what to do; all I knew was . . . I must tell him about our baby.Dalawang oras na rin buhat nang makarating ako rito sa lobby ng condo niya. Pagkalapag ko pa lang sa airport ay dito na ako nagpahatid sa taxi. Gusto ko siyang akyatin sa unit niya, pero natatakot ako sa kaniyang reaksyon. I know he's mad at me, and it might trigger him to be impulsive. Kung dito ako sa lobby magpapakita, makakapagkontrol pa siya dahil may mga taong nakapaligid.I took a deep breath and calmed myself. Iniwasan kong mag-isip ng kung ano-ano dahil sa takot na baka maapektuhan ang anak ko. Sandali akong umupo sa couch para makapahinga. Right after that, I finally saw him walking. Wala sa akin ang atensyon niya, kundi sa daan. I was about to rise from my seat when a child suddenly grabbed his hand. Mas lalo pa akong natigilan nang sumunod ang fia
"Aren't you going to talk?"I took a deep breath and turned to face him. Halos sampong minuto na rin mula nang umakyat kami rito sa rooftop ng ospital. I invited him here so we can talk peacefully; that's what I believe."Hindi ko sila planong itago sa 'yo," panimula ko.He scoffed. "Really? That's why I recently found out that I have kids," he mocked along with his intense glare.Nakagat ko ang ibaba kong labi at napaiwas ng tingin. "I was planning to tell you today.""Today," he repeated and laughed wearily. Napahiyaw ako nang humarap siya sa pader at malakas iyong sinuntok. Magkakasunod pang mura ang binitiwan niya bago muling tumingin sa akin. I could see the pain and betrayal in his eyes."You should have informed me right away when you found out you were pregnant, Khrystal! Muntik na maging bastardo at bastarda ang mga anak ko!" His veins nearly burst while screaming."Paano ko ipapaalam sa iyo ang pagbubuntis ko kung buong akala ko pamilyado ka, Agustine?! Tingin mo ba ay ginu
My body seemed to be moving on its own. I don't know how to think properly. Nanginginig man ang mga tuhod ko ay nagawa ko pa ring tumakbo. Lord, please, not my son."M-Miss, Giovani Dagsinal, please," I asked at the nurse assigned in the emergency ward."D-Dinala siya sa operating room," a familiar voice interrupted.Wala sa sarili akong napalingon sa direksyon niya. Her eyes were swollen. Sa gilid niya ay naroon ang anak niyang tahimik na umiiyak habang may benda sa kaniyang siko. Nakaupo silang pareho sa isang hospital bed."Lhea, why are you here? And what happened to Dianne?" usisa ni Agustine. Her throat moved slowly. Nakukunsensya siyang tumingin sa akin. Astang bubuka ang bibig niya para magsalita pero agad niya rin iyong itinikom. I chose to ignore her in the end. Wala akong pakialam sa kaniya. Ang kailangan kong makita ay ang anak ko. Mabilis akong tumakbo paalis, ramdam ko ang pagsunod ni Agustine sa akin pero miski siya ay hindi ko pinagtuunan ng atensyon."K-Khrystal,"
Hindi ko alam kung paano haharap kay Agustine. I know, he's inside my office. Noong umalis ang fiancee at anak niya ay nakita ko siyang pumasok ng building. Ipinahatid ko muna kay Mama ang mga bata sa malapit na park. I want them to breathe for a moment. Alam kong masakit sa kanila ang pangalawang beses na makitang kasama ni Agustine ang pamilya niya. But I don't want to delay this anymore. Kakausapin ko na siya, kami muna. Ilang beses akong kumuha at bumuga ng hininga bago marahang binuksan ang pinto ng opisina ko. Tulad ng inaasahan ko, nakaupo siya sa visitor's chair, hinihintay ang pagdating ko. Agad nagtama ang paningin naming dalawa.Kung sa normal na mga araw, nagagawa ko siyang batiin kahit bilang partner sa negosyo. Ngayon ay hindi ko iyon magawa. Oo, hindi niya naman kasalanan na naabutan sila ng mga anak ko. Pero hindi ko maiwasan na makaramdam ng sama ng loob. "Good morning, Ms. Dagsinal," bati niya.Hindi ako sumagot. Naglakad lamang ako patungo sa aking upuan at saka