hi! pasensiya na kung every other day po ako nag-a-update ng story ko, may pasok pa kasi ako sa work at sinusubukan ko pa rin makagawa at least isang chapter. Maraming salamat po..
GUSTONG kumawala ng pagtitimpi ni Antoine nang agaran na tumugon si Zarina sa halik niya sa kung papaano lang nito alam. Bawat galaw ng labi niya ay sinasabayan ni Zarina na lalong nagpapawala sa kaniyang katinuan. Ang mata nito nanatiling nakapikit nang mariin habang ang dalawang kamay nito ay nakakapit nang mahigpit sa magkabilang hem ng t-shirt niya na para bang doon kumukuha ng lakas.Kung susundin ni Antoine ang gusto ng katawan niya. Bubuhatin niya si Zarina papasok sa loob ng kuwarto at ihihiga sa kama para pagsawain ang sarili, katulad ng mga babaing naka-fling niya sa America. Pero hindi niya kayang gawin ‘yon sa dalaga lalo pa’t alam niyang iba ito sa mga babaing nakakasalamuha niya. Kahit na ang totoo ay kagabi pa siya naligalig nang husto kay Zarina ng ipinulupot nito ang dalawang braso sa batok niya at iniabot nito ang labi niya para gawaran ng banayad na halik.Kaya nga gusto niyang pagtawanan ang sarili dahil kung siya ay lulugo-lugo at walang sapat na tulog dahil sa gi
TUNOG NG CELLPHONE ang nagpagising sa natutulog na diwa ni Zarina. Pupungas-pungas na iminulat ang mata at dumako ang tingin niya sa cellphone na nakapatong sa nightstand. Bagaman na inaantok pa siya at nasa kaisipan na hindi kaniya ang cellphone na 'yon kaya dapat hindi niya pakikialaman 'yon. Pero dahil dala ng kuryosidad at pagiging mosang niya ay kinuha niya iyon para tingnan kung sino ang tumatawag sa lalaki. HON? Takang tanong sa isip niya. Kunot-noo niyang binalingan ng tingin ang lalaking mahimbing na natutulog sa tabi niya kapagkuwan sa cellphone na hawak. HON CALLING... Bigla nanlalaki ang mga mata niya at napatuptop pa siya ng bibig dahil sa realisasyon na pumasok sa isip niya. His fiancé? Mabilis na pinindot ng kamay niya ang gilid ng cellphone para matigil ang pagtunog. Bigla ay para pa siyang natatarantang itinago 'yon sa ilalim ng unan nang pumihit si Antoine paharap sa gawi niya. Napahinga siya nang malalim at napalunok. Kahit malamig ang buong kuwarto pakiramda
PAKIRAMDAM NI ZARINA tila siyang isang Diyosa na naglalakad sa Enchanted Forest. Ang roba na kulay puti na nakasabit sa gilid ng banyo ay basta na lang niya ‘yon kinuha at ipinatong sa balikat. Tumayo siya sa gilid ng lagoon kung saan nakahilera ang ilang swimming lounge chair. Ang roba na nakapatong sa balikat niya ay basta na lang niya ‘yon inilapag sa upuan.Kapagkuwan tumingala pa siya sa kalangitan at itinaas pa ang isang kamay habang ang mata ay nakapikit. Ang init ng araw ay hindi direktang masakit sa balat kahit na pasado alas dos pa lang ng mga oras na 'yon. Marahil malaking naitutulong ng mga puno na nakapaligid sa buong Enchanted Forest kaya ang init ay hindi gaya sa Manila na masakit sa balat.Kung maghubad kaya siyang maligo?Biglang napangiti si Zarina sa naisip kapagkuwan ay basta na lang niya inalis ang suot na one-piece swimsuit. She isn't sure, but she wants to swim in the water without any clothes. She can do whatever she wants in the Enchanted Forest. Katwiran niy
ISANG MALAKAS NA TAWA ang pinakawalan ni Zarina sabay hila ng isang unan na malapit sa kaniya.“What the—” Mabilis ang mga reflexes ni Antoine na walang ano man na nasalo nito ang unan na binato niya. Naningkit ang mga mata nito na inilapag ang unan sa dulo ng kama. “Shhh. Bawal magmura, Kuya Antoine.” Natatawang saway pa niya sa lalaki na halos magsalubong na ang kilay. “That's not a good sign. That would be better if you didn't say it directly to me. It is not an appropriate example.” Umiiling pa siya ng kaniyang ulo na kunwari nadi-disappoint siya sa lalaki, ang mga braso niya ay nakahalukipkip sa tapat ng dibdib. “Ano na lang sasabihin ni Daddy Anton kapag nalaman niya na ang Unico Hijo niya na bukod sa babaero ay palamura pa. Tsk! Alam ba ni Daddy Anton na ganiyan ang ugali mo?” Nagpakawala pa siya ng isang maharot na tawa na ikinaningkit ng mata nito.“I didn’t—" Tila idedepensa pa nito ang sarili na agad niyang pinutol."Shhh... I won't tell Daddy Anton. I'll keep whatever I k
MAANG na nakatingin si Zarina sa papalayong kabayo sakay ang lalaking tila may pinapasan na malaking suliranin sa buhay. Hindi niya alam kung ano ang nagawa niyang kasalanan kung bakit hindi siya nito pinapansin at parang iwas na iwas ito sa kaniya. Ni hindi rin siya nito nagawang hintayin man lang o ‘di kaya isakay sa kabayo gaya ng magpunta sila rito kahapon. Sa halip ay isang kotse ang naghihintay kaniya para maihatid siya sa hacienda. Naniningkit ang mata niya sa inis habang paliit nang paliit ang tingin niya sa papalayong kabayo. "Señorita, aalis na po ba tayo? Wala na po ba kayong nakalimutan na gamit sa itaas?" isang tanong ang nagpabalik sa naiinis niyang diwa. Nilingon niya ang lalaki na sa tingin niya ay kaedaran lang niya o mas bata nang kaunti sa kaniya. Kapagkuwan ay napakunot-noo pa siya habang mataman niya itong tinitingnan dahil parang pamilyar sa kaniya ang mukha nito. Yumuko siya at napahawak sa baba habang iniisip kung saan at kailan niya ba nakita ang lalaki. Nan
LAMPAS dalawang oras na sila ni Remington sa ilog at kanina pa siya kinukulit nito na bumalik na sila sa mansyon pero kanina niya pa rin ito ‘di pinapakinggan. Nagbingi-bingihan siya sa sinasabi nito. She does it for a reason. ‘Yon ang makaganti sa ginawa ni Antoine na pag-iwas at pag-iwan sa kaniya sa Enchanted Forest. Kung akala nito na mananahimik lang siya sa ginawa nito. Puwes, lintik lang ang walang ganti! Nangingiti siya. Ibabalik niya ang lahat ng inis at buwisit na nararamdaman niya kanina. Ito naman ang iinisin niya. Pag-iisipin kung nasaan siya at kung anong ginagawa niya ngayon! Naniningkit ang mata niya sa tuwa. Sisirain niya rin ang umaga nito gaya ng ginawa nito sa kaniya. Kung iniwan siya nito ng walang pasabi kanina. Mamumuti naman ang mga mata nito kakahintay sa kaniya kung oras siya babalik sa mansyon. Natatawa siya na napapailing ng ulo dahil sa kapilyahan na naiisip, habang ang mga mata naniningkit sa tuwa. Alam niya sa mga oras na 'to ay hindi na 'yon
HINDI pa man tuluyan nakakalayo si Antoine ay binilisan na ni Zarina ang pagdampot sa mga natitirang bato at inilagay sa kaniyang damit. Kung kanina ay binagal-bagalan niya ang pagkilos para inisin ito. Ngayon, ay hindi na niya pinili kung ano ang iiwan at dadalhin niya. Basta na lang niya pinaglalagay ang lahat ng bato habang ang mga mata ay nakatuon sa lalaki.Shit! Pagmumura niya nang makita ang malalaking hakbang na ginawa ni Antoine na para bang balak talaga na iwanan siya. Ni hindi ito lumilingon sa likuran, basta naglalakad lang ito ng dere-diretso.Lakad-takbo ang ginawa niya para lang makahabol sa lalaki. Hindi rin alintana ang mga naglalakihan na bato na halos magkatisod-tisod pa siya sa mga natatapakan para lang makahabol sa lalaki. Pag-akyat niya sa itaas nakita na niya ang maong na short at sapatos na nakatabi sa gilid, marahil ay itinabi na lang ‘yon ni Remington. Tinakbo na niya agad 'yon at dinampot sa damuhan. She didn't bother to wear it. Naka-cycling naman siya ng
DAIG PA ni Zarina ang natuklaw ng ahas na hindi magawang maigalaw ang katawan sa kinatatayuan. Awtomatikong napatingin ang mata niya sa maputing pang upo ni Antoine na ikinatuyo pa ng lalamunan niya. Hindi niya maalis-alis ang tingin sa lalaki na kasalukuyan nakatalikod sa kaniya at ibinababa ang boxer short na suot nito. Wala na rin itong damit pang itaas kaya kitang-kita niya kung gaano katipuno ang katawan nito.“OMG!” Hindi niya maiwasan na maibulalas nang malakas na ikinalingon ng lalaki sa gawi niya.“Geez! Zarina, what the hell are you doing here?” pagalit na tanong ni Antoine na nagmamadaling iangat ang boxer short.Humarap ito sa kaniya na salubong ang kilay. Napalunok si Zarina at bumaba ang tingin niya sa suot nitong boxer na halata ang malaking umbok nun.Galit na ba 'yan?“Eyes up, Zarina! You didn't come here to examine my body, did you? What do you need? Hindi ka ba marunong kumatok sa pinto?”Napaangat kaagad siya ng tingin sa mukha ng lalaki imbes sa boxer short nito
Tahimik lang na umiiyak si Zarina habang nakadungaw sa labas ng bintana. Hindi niya alam kung saan siya dadalhin ni Marlon, pero sinabi na niya na huwag siyang ihatid sa bahay o kahit sa Savic Mansion.Gusto muna niyang mapag-isa. At isa pa, ayaw niyang makita siya ni Antoine na namumugto ang mga mata. Ayaw niyang bigyan ito ng dahilan para lumakas lalo ang loob nito na saktan uli siya. Ayaw rin niya na magpaliwanag siya kay Uncle Anton bukas ng umaga kung sakaling makita siya.Huminga siya nang malalim para habulin ang hininga. Nanginginig pa rin siya sa inis at galit kay Antoine.Kinuha niya ang cellphone sa bag na nasa six percent na lang ang battery.Kahit alam niya na baka natutulog na ang mommy niya nagpadala pa rin siya ng message rito para ipaalam na hindi siya makakauwi sa bahay ni Uncle Antonio.Mom, nandito pa po ako sa bahay ni Giselle, may tinatapos kami na report regarding the credit and collection subject namin. Baka kasi, mag-chat or mag-text si Uncle na hindi ako naka
Saktong alas siyete ng gabi nang makarating si Antoine sa school ni Zarina. Hindi siya lumalabas ng kotse at mataman na nakatingin lang siya sa mga estudyante na tumatawid sa kalsada para pumunta sa MK coffee shop na nasa tapat lang din ng eskwelahan. Patingin-tingin lang siya habang naghihintay sa loob ng kotse niya.Eksaktong kinse minuto nang mapansin niya ang isang pamilyar na babae na tila nagmamadali sa paglalakad. Zarina managed to move quickly despite her high heels. Marahil, nagmamadali ito dahil alam nito na nasa labas na siya. Hindi siya tumawag sa dalaga para ma-surprise ito sa dala niya.Napangiti siya at napatingin sa upuan.Tinanggal niya ang pagkakakabit ng seatbelt niya bago niya dinampot ang isang bungkos na pulang rosas. Dumaan muna siya sa isang flower shop para ibili si Zarina ng bulaklak. It sound cliché. Pero, gusto niyang bumawi sa mga sinabi niya kagabi sa dalaga. Kahit na alam naman niya ang totoong nararamdaman ni Zarina para sa kaniya, hindi niya dapat si
Nanlaki ang mga mata ni Zarina nang yakapin siya ni Marlon sa hindi niya malaman na dahilan. Gusto man niyang palayuin ang kaibigan pero hindi niya magawa dahil maraming tao ang nakatingin sa kanila. Nasa gitna sila halos ng quadrangle at labasan na rin ng iba pang estudyante. Kaya kung itutulak niya ang kaibigan baka mapahiya lang ito.Ano ba kasi ang nangyayari? Naguguluhan niyang tanong sa sarili.Huminga siya nang malalim."M-Marlon....""Shhh... Give me a second, please," mahinang bulong nito sa tainga niya.“B-bakit? Ano trip mo?” sagot niya rin na pabulong. Kahit na naiinis siya kanina sa kaibigan dahil sa mga sinabi nito sa kaniya. Hindi naman niya makakayang magalit nang matagal.“Basta. Ngumiti ka at yumakap ka naman na pabalik sa akin na parang nami-miss mo ‘ko.”“Demanding ka!” Nakangiti siya bago niya iniangat ang dalawang kamay para yumakap sa katawan nito. Pinagbigyan niya ito para lang matigil lang ‘to. May ilang minuto rin na magkayakap sila bago kumalas si Marlon sa
Halos hilahin na ni Zarina ang oras para mag-alas siyete na ng gabi. Alas sais pa lang ay panay na ang tingin niya sa relo na suot at sa compact mirror na gamit niya na nakapatong sa lamesa. Sinisugurado niya na maayos ang kaniyang mukha. Kailangan fresh na fresh pa rin ang itsura niya kapag sinundo siya ni Antoine.“Hindi pumasok ang kaibigan mo?” narinig niyang tanong ni Giselle sa tabi niya.Napakunot-noo siya na napalingon sa bagong kaibigan at pumaling sa gawing likuran kung saan na umuupo si LC matapos itong magtampo sa kaniya.“Baka masama ang pakiramdam.”“Masama? Parang nakita ko siya kanina na sumakay sa kotse na nakahinto sa labas ng university.”Hindi niya alam kung bakit parang bigla siyang kinabahan sa sinabi ni Giselle. Hindi naman siguro ang kotse ni Antoine ang tinutukoy nito?Huminga siya nang malalim at ipinilig ang ulo.Impossible!Impossible na magkita sina LC at Antoine kanina. Dahil kung nagkita sila, e ‘di sana nakita niya rin iyon kanina noong nilingon niya an
Mula sa gate ng Sullers University kung saan siya ibinaba ni Antoine ay malayo-layo pa ang lalakarin niya papunta sa Business Administration Bldg. Literal na tiis-ganda ang ginawa niyang paglalakad dahil sa three-inch na taas ng suot niyang black stiletto habang tirik na tirik ang araw. Hindi niya magawang lumingon sa likuran dahil pakiramdam ni Zarina ang mata ni Antoine nakatuon sa kaniya. Sinadya niya rin na ekendeng ang balakang para mas makuha niya ang atensyon nito.Kailangan panindigan niya ang suot niyang heels at kailangan poise na poise pa rin ang lakad niya kahit parang matatapilok pa siya dahil sa maliliit na bato na natatapakan ng sapatos niya. Taas-noo pa rin siya kahit parang pipikit na ang mga mata niya sa init ng araw. Open ang area na dinadaanan niyang quadrangle kaya wala man lang siyang masisilungan. Wala siyang suot na shades para man lang may proteksyon ang mga mata niya sa init. Wala naman siyang dalang payong kaya wala rin siyang pagpipilian kung hindi ang magp
Nakahawak pa rin ang mga kamay ni Antoine sa manibela at nakayuko ang ulo. Nakatingin siya sa harapan ng patalon na suot niya na tila nag-umbrella dahil sa ginawa ni Zarina. Patigas nang patigas na iyon na parang ibig ng kumawala sa loob dahil sa pabitin-bitin na ginawa nito sa kaniya kanina. Hindi niya aakalain na ganoon ang magiging epekto sa kaniya ng ginawa ng dalaga. Marahil, sa kawalan na rin ng mapaglalabasan kaya kahit simpleng hawak lang sa hita niya ay malaking impact ‘yon sa pagkalalaki niya. Kailan ba siya huling nakipag-sex? Napailing siya ng ulo ng hindi niya maalala kung kailan. Kaya siguro ganoon ang epekto sa kaniya dahil kulang na siya sa ganoong bagay. Alam niyang ikasasakit ng puson niya ang ginawa ng dalaga sa kaniya kanina. But, damn! Anong gagawin niya? Hindi naman puwedeng makipagsabayan siya sa laro na gusto ni Zarina. Kumbaga sa larong chess, si Zarina ang may control ng board at ang didikta ng laro. Kung magtuloy-tuloy iyon paniguradong checkmate iyon at
Habang nagmamaneho ng kotse si Antoine panay naman ang sulyap niya sa dalaga na tila hindi mababali ang leeg. Pirming nakatingin lang ito sa harapan o hindi kaya ay sa cellphone nitong hawak.Napakunot ang noo niya ng marinig na humagikgik ito habang may binabasa sa cellphone nito. Animo’y may ka-chat at tila nakikipagbolahan. Dahil sa tuwing nagtitipa ito ng message ay may pagkagat-kagat pa ito sa labi na parang kinikilig na hindi malaman. Kung tatawa ba o hindi.Huminga siya nang malalim.May palagay siya na baka kausap nito ang sinasabi nitong boyfriend nito. Kung ano man ang pinag-uusapan ng mga ito ay wala siyang ideya. Pero kung aayain si Zarina ng boyfriend nito sa kung saan mamayang pag-out nito sa eskwelahan ay hindi niya hahayaan. Hindi siya papayag na pumunta sa kung saan-saan si Zarina at gagabihin umuwi."Do you get what I'm saying?" tanong niya para makuha ang atensyon nito. Lumingon ito sa kaniya na may matamis na ngiti. Siya naman ay pinanatili niyang nakakunot ang mg
Pakendeng ang ginawa niyang paglakad pahayon sa may balkonahe kung saan naroon pa rin si Antoine at ang pagkain na marahil ipinahanda nito para sa kanila. Ang isang tasa na nakalapag doon ay wala ng laman. Nakaupo ito sa may pandalawahan na upuan at nakayuko habang hawak ang cellphone. Hindi niya alam kung umuwi ba ito kagabi o natulog sa isa sa mga guestroom nila na nasa ikalawang palapag din. Gusto man niya tanungin ito ay hindi na lang niya gagawin baka kasi magtunog na interesado pa siya kapag nagtanong siya. “Nandito ka pa rin?” kunwaring inis niyang sita sa lalaki para makuha niya ang pansin nito. Nang makuha niya ang atensyon nito ay halos maningkit ang mga mata nito sa ayos niya. Taas-baba ang ginawa nitong pagsuri sa kaniya at tila sa cellphone nito ibinunton dahil pabagsak nito ibinaba sa lamesa. “Ano ‘yang suot mo?” may inis na sita nito sa kaniya habang nakatingin pa rin sa uniform na suot niya. Ang blazer na ipinatong niya sa balikat kanina ay inalis niya rin kanina b
Pulang-pula ang mukha niya dahil sa pagkapahiya. Mabilis na hinayon niya ang hagdanan at sinadya niyang idabog ang mga para maramdaman ni Antoine ang inis niya. Hangga't hindi pa siya nakakarating sa kuwarto niya ay pigil na pigil siya sa emosyon niya na huwag kumawala sa mga mata niya ang luha na hindi naman nangyari. Dahil pagkatalikod pa lang niya kay Antoine ay kusang tumulo ang luha niya. Pagkapasok niya ay pabagsak niyang isinara ang pinto. Inis na inihagis niya ang bag sa sofa. Kasabay ng pag-upo niya, ang pagbagsak nang tuluyan ng luha niya. Tuloy-tuloy iyon na kumawala sa mga mata niya. Kung hindi lang siya nag-aalala na baka magising ang mga kasambahay nila at magsumbong sa magulang niya. Gusto niyang magwala. Gusto niyang ihagis at basagin ang mga gamit na nakikita niya sa loob ng kuwarto niya hanggang sa kumalma ang sistema niya. Sana may hawak siyang lampara para hilingin niya na sana magkaroon siya ng amnesia at hindi na niya maalala ang nararamdaman niya kay Antoine.