"Gungg*ng ka, Sid! Bat ka nagmura sa tapat ng mic? Nasa kusena si lolo." nanggigil na turan ng isang lalaki na ginugulo ang buhok."Continue mo na yan, Sid. Bilisan mo naghihintay kamay ko." sabi nung isa na tila inip na inip na. Nakasuporta ang kamay nito sa isang couch dahil tila matutumba na.He hiccups. "Ako nga pala si Sid. Anak ni Fernando at Isadora Lacson— Montellibano. Nag-iisang anak na babae ni lolo Emilio. Kapatid ko ito...." Hinila niya ang kwelyo ng isang lalaki na papikit-pikit ang mga matang nakatingin sa amin. "Si Fermi. Ang bansot este bunso namin. Wala ang kuya ko dito pati na rin ang nag-iisang prinsesa namin. Break it down you. Thank you! Thank you madlang people."Binitawan niya ang kwelyo ni Fermi at kumaway-kaway sa ere. Si Fermi naman ay itinulak ni Efrin pasalampak sa couch at doon ito nakatulog habang nakanganga."Akin..na nga yan.."Inagaw ito ng lalaki na inip na inip.He hiccups. "Hi! I'm...I'm Mat."Tinuro niya ang hagdan kung saan yung babaeng himecut an
Hindi ko na lang sila pinansin dahil ang mga mata ko ay nasa matandang lalaki kung saan ay kumakain ng drilled fish kaharap ang isang lalaki nakaputing long sleeve. Nakarolyo hanggang siko ang manggas nito habang kumakain din gamit ang kamay lamang. Mula sa back door, pumasok ang dalawang magkasunod na lalaki na may dalang plato na may laman ng drilled fish ang isa. Ang isa naman ay dalang pamaypay at tongs. The guy who holds drilled fishes wears an Easy-iron shirt slim fit and black skinny jeans. Nakarolyo rin ang manggas nito hanggang siko. Yung isa naman ay naka—Nike x Drake Nocta T-shirt and Blocked Pigment Sweatpants. Napakurap-kurap ako habang pinagmasdan sila. Inaalala kung sino sila. Dumako ang tingin ko sa lalaking kumakain at doon kumunot ang noo ng may naaalala ako. "Good evening everyone!" bati sa kanila ni Bells kaya napalingon sila sa amin. Nanlaki ang mga mata ni Don Emilio makita ako at bahagyang ngumiti. Napatigil naman sa pagsubo si kuya Miro habang si Cris yung
"Ang dami mong alam, Isang. Kailangan ka na namin patumbahin." biro ni Efrin na kakapasok lang sa kusena. Pasuray-suray itong naglakad papalapit sa katabi ko na si Cris at umakbay dito sabay kinagatan ang turon nasa kamay ni Cris. Umingos si Cris sa ginawa niya. "Di namin kasalanan na madaldal siya kapag lasing. Duh!" pagtatanggol ni Mayang na ngayon ay napamewang sa harap namin. "Nagsalita ang may crush sa manila boy. Di ko sinasabi na si Rufus yun ah! Yung apo ni Don Rogerio na nagbabaksyon sa Don Salvador Benedicto." si Efrin ulit. Napahalakhak ng malakas ang magkakapatid habang si Mayang ay dinampot ang isang spoon at binato kay Efrin na sinalo ni Cass na ngayon ay may ngiti sa labi. "Di ko nga siya crush! Di ko type ang mga seaman. Babaero ang mga yun." inis na sambit ni Belle. "Ship Captain kamo! Asus! Bumibisita nga sa Don Salvador Benedicto eh. Anong excuse?..."pabitin ni Efrin. "Binisita niya daw restaurant niya roon." sabay na sabi ng magkakapatid. Napatakip
Exactly at 6 am ay nagising ako. Agad akong bumangon sa kama at naglakad papuntang bintana. Hinawi ko ang kurtina at binuksan ito. Pagbukas ko, sumalubong sa akin ang sariwang hangin at ang sikat ng araw. Napapikit akong nakangiti habang dinadama ang mabining hangin na humahalik sa aking pisngi.Ngunit napadilat ako nang marinig ko ang tawanan mula sa malawak na bakuran ng Lacson Mansion. Napahawak ako sa stool ng bintana at tumingin sa ibaba kung saan ang tatlong naka-grey sweatpants lamang ay hinahabol ng limang pabo habang nagtatawanan. Nakapamewang nakatanaw sa kanila si Belle habang sensermonan sila. Katabi nito si Sophie na may dalang bowl na tila nawalan ng energy para sa tatlong lalaki.Umawang ang labi ko habang pinagmasdan ang tatlo na sina Calix, Teo, at Max. Rinig na rinig ko ang malulutong na mura ni Max habang ang dalawa ay nagtatawanan. Nakabarefoot pa ang mga ito at magulo ang mga buhok."Y*wa ka, Calix!""Hahahaha! Ang sakit na ng tuhod ko.""Langhiya naman nito hahah
"Ikaw na bata ka! Sarap mong tirisin.""Asus, lo! Amin din kase pag may time." tusko ni Efrin."Sabihin mo yan kay Cris. Ano na, Cris? Hanggang pagtingin ka lang sa babae mo?" asar ni lolo kay Cris na nanahimik lang sa tabi pero sumama ang timpla ng mukha napagtantong siya na naman ang nasa spotlight."Not again, lo. She's not my crush. I don't like her or even into her." naasar nitong sabi.Ngayon ko lang napansin na may british accent siya. Ah, right! Szor—Lacson brothers are half British dahil their mother was pure British from England. I almost forgot that information about them. Kaya siguro may Rancho sila. Bukod sa former horseman ang papá nila, their mother was also a horse lover. Sa pagkakatanda ko is hindi lang mga kabayo ang alaga nila. They also have cacao farm. Tungkol naman sa pagiging British hindi ko alam if mayroong property sila sa England. Szor—Lacson are known for secretive family pero halata naman sa ayos na they came from old money."Assuuss! Sabihin mo yan sa kab
Hindi ako nagsalita at binigyan siya ng timid na ngiti. Ayokong magbitaw ng salita about them, how Serranos hate my guts and my samang-loob for them dahil para sa akin it was not important na. As long as they won't meddling in my business, I won't ruin them. Kinalimutan ko na ang mga nangyari sa akin noon together with them because I want to live fullest in the present. Sakit lang sa ulo kapag I'll revenge on them and I believe the saying, success is the best revenge. Kaya this upcoming event, ipapakita ko sa kanila kung sino ako. I am excited!"Yung farm ng lola mo, kailan mo bibisitahin?" tanong ni lolo Emilio sa akin habang pinagsilbihan ang donya.Kumuha ako ng isang basong tubig sa harapan at uminom bago sinagot ang tanong niya."Later po after this. May gagawin pa kase ako mamaya and I want to meet my lola's tauhan tapos ask about my lola's farm situation. Kung may kailangan ba sila or may problema ba, and about sa kita nila. Hindi ba sila agabryado." mahaba kong sagot."Tama ya
"Ate, sa restaurant nalang tayo maglulunch after that we will meet ate Gabby sa Rooster Cafe & Resto." Carrie suggested as we enter Cass's rusco. "Libre mo?" singit ni Cass. "Hindi." Mabilis na sagot ni Carrie dito at lumingon sa akin. She blinked her eyes twice while pouting her lips. Napailing na lang ako at ngumiti. "Then sa restaurant tayo maglulunch. Choose a restaurant for us mamaya." Napangiti siya sa sinabi ko at inirapan si Cass na sumilip sa amin through rare mirror ng kanyang rusco. Huminto sa tapat ko si Jard habang iniyuko ng bahagya ang kanyang ulo para makita kami sa loob. "Pwede naman sa dala kong kotse kayo sumakay." nakakunot noo nitong suggest sa amin. Umiling si Carrie. "No nga kuya. We will meet nga ate Gabby matatagalan kami and you have work pa." Huminga siya ng malalim at tumango. "Okay. Cass, follow my car." "Yeah! Yeah!" Cass started the engine of his rusco. Inayos ko naman ang purse ko sa ibabaw ng hita at kinuha ang emergency phone ko. Bin
"How's your day with Gabby?" Salubong agad sa amin ni Calix matapos ang araw namin outside Talisay.Ngumiti ako sa kanya at nagmano kay Lola nakaupo sa kanyang silya. Medyo gabi na matapos ang araw namin. Jard was true to his words. May partnership kami with other farmers. It's good though dahil di na ako nahibirapan muhanap ng mga partnership. And after that, we met Gabby. Natagalan din ang kwentuhan namin dahil be tackled about our lives abroad. Nakikisali rin si Carrie asking about how to become successful woman. We give her advice naman."Fine, Calix." simpleng sagot ko.Nakaramdam kase ako ng pagod. Nitong nakaraang araw tila nag-iba ang katawan ko. I don't know maybe because of the new environment. Hindi ata nasanay ang katawan ko here sa province. Ilang araw pa naman ako rito maybe masasanay na rin ako."That's good, hija. Pahinga muna kayo. Sa kwarto muna kayo at tatawagin nalang namin kayo kapag maghapunan na. Namumutla ka pa naman, Margaret." Nakakunot ang noong sabi ni Lola
Napalunok ako habang sinasabi ni Antonio ang mga salitang iyon. Sa kabila ng galit at determinasyon kong labanan siya, hindi ko maalis ang kirot na unti-unting bumabalot sa puso ko. Paano kung tama siya? Paano kung magbago ang lahat kapag nalaman ni Rome ang totoo? Ipinikit ko ang aking mga mata, pilit na tinatanggal ang mga pagdududang sinisimulan niyang itanim sa akin. Mahal ako ni Rome, alam ko iyon. Pero sapat na ba ang pagmamahal na iyon para harapin ang katotohanan na matagal ko nang itinago? "You're lying," mahina kong sabi, ngunit nanginginig ang boses ko. "Rome is not like you. He loves me, and he loves our child. Kahit ano pang sabihin mo, Antonio, hindi mo kami kayang sirain." Lumapit si Antonio, mabagal ngunit puno ng awtoridad, hanggang maramdaman ko ang malamig niyang hininga sa gilid ng aking tainga. "Oh, Esmeralda," bulong niya. "Do you really believe that? Love has limits, hija. And when those limits are tested by betrayal, it crumbles. Tandaan mo 'yan." Bigla
"Hindi ako papayag, Antonio. I will not do that. I'm not your puppet anymore! Bakit hindi ang anak mong si Agnes ang gumawa niyan?" Tumingin ako kay Ate Agnes. "Hindi ba, ate Agnes?" Diniin ko ang pangalan niya. Nakita ko kung paano namutla at napatras siya habang nagtaka naman ang buong pamilya. Nakita ko kung paano nilingon ng papá si ate na naiiling na lumingon sa kanya. "I..I don't know what she means, dad. Kung anuman ang sasabihin ng gag*ng niyan, don't believe her! She's making me her target." Nagulat ang lahat sa naging reaksyon ni Agnes. Hindi ko napigilan ang mapangisi, kahit pa nanginginig pa rin ako sa galit at takot. “Target? Ate Agnes, bakit ka naman kakabahan kung wala kang itinatago?” Seryoso kong tanong, tinitingnan siya diretso sa mga mata. "Stop it, Margaret!" Singhal ni Agnes, ngunit halata sa boses niya ang kaba. "You don’t know what you’re talking about!" “Really? Wala akong alam?” Hinawakan ko ang mga tali sa kamay ko, pilit na nilalabanan ang pangh
Lumayo ito at humalakhak na parang demonyo. Sumabay ang mga anak niya't asawa tila natutuwa sa nangyari. Natutuwa silang makita akong wasak at durog. Para bang nanonood sila ng isang palabas na sila mismo ang nagsulat at dinidirek, at ako ang bida sa kanilang trahedya. Napakapit ako nang mahigpit sa mga tali sa kamay ko, pilit pinipigilan ang pangangatog ng aking katawan. Ayokong ipakita sa kanila na nadadala ako sa kanilang mga laro. Napatingin sa akin si Lilian at binigyan niya ako ng matamis na ngiti. "Don't cry, Ate Margaret? You're strong, right? Why so mad? Why are you crying? Don't tell me, you love him? Aw! So sad. Kawawa ka naman." Hindi ko siya pinansin. Ngunit biglang bumaba ang tingin nito sa aking tiyan. Bumalot muli ang takot sa buo kong katawan sa posibilidad na mangyari. Ngumisi si Lilian, puno ng panunukso at kasamaan. "Oh, what's this?" aniya, tinutukoy ang tiyan ko. "Don't tell me... you're carrying his child?" Napatitig ako sa kanya, pilit iniipit ang takot
Lumapit siya nang bahagya at tumigil sa harapan ko, yumuko para tumitig nang diretso sa mga mata ko. "Guess what, hija?" bulong niya, ang boses niya’y malambing ngunit puno ng pananakot. "You’re not married to Azcárraga, Margaret." Parang may bumagsak na bomba sa paligid ko. Ang utak ko’y nagsimulang maglikot, pilit inaalala ang lahat ng nangyari. Hindi maaari. Ang kasal namin ni Rome... ang lahat ng iyon... "You’re lying," madiin kong sabi, pilit pinapakalma ang sarili. "Lahat ng sinasabi mo ay kasinungalingan!" Ngunit tumawa lang siya, malamig at malutong. "Lying? Ako? Hija, ang totoo lang ang sinasabi ko." Tumuwid siya ng tayo at naglakad muli paikot sa akin. "I fake your marriage, Margaret, and never submit your marriage certificate. Wag kang magalit. Tinulungan na nga kita eh. Hindi ba't ayaw mong maikasal din sa kanya? And I think, ganun din siya." Nakangiti ito. "Naalala ko tuloy kung paano sumama ang mukha niya. Kung gaano siya kagalit malaman niyang ikakasal siya sa
Nagising ako sa dilim, malamig ang paligid at naramdaman ko ang bigat sa buong katawan ko. Unti-unti akong nagkamalay, pilit inaaninag ang paligid kahit na parang umiikot pa rin ang paningin ko. Amoy kong may kahalong amag at metal sa hangin—isang lugar na malayo sa anumang pamilyar sa akin. Naramdaman ko ang mahigpit na gapos sa aking mga kamay at paa. Nakaupo ako sa isang malamig na upuan, at ang mga tali sa akin ay tila hindi matitinag kahit anong pilit kong igalaw. Ang tiyan ko ang unang pumasok sa isip ko, at napakabilis kong ibinaba ang tingin sa sarili ko. Salamat sa Diyos, ligtas ang baby ko. Pero hindi ko maikakaila ang kaba sa dibdib ko. "Hello? May tao ba rito?" tanong ko, kahit alam kong malabo akong sagutin ng kahit sino. Tahimik. Sobrang tahimik, maliban sa tunog ng mga patak ng tubig sa di kalayuan. Napahinga ako nang malalim, pilit iniipon ang lakas ng loob. Kailangan kong tumakas. Hindi pwedeng magtagal ako rito. Pagkatapos ng ilang minuto, narinig ko ang mahi
"Yeah, thank you for watching my kids," sabi ni Euphie, ang ngiti nito puno ng pasasalamat habang hinaplos ko naman ang pisngi ni Atlas na nakayakap ngayon sa kanyang hita. Napakagiliw ng bata, at kitang-kita sa mga mata niya ang kasiyahan. Tumingin ako sa likuran niya at napansin ang dalawa pang bata—si Apollo at Ares—na nakayakap din sa hita ng kanilang ama, parang ayaw nilang pakawalan ito. Ang kanilang maliliit na kamay ay mahigpit na nakapulupot, na para bang doon lang sila ligtas. Samantala, ang panganay na si Z ay tahimik lang na nakahawak sa kamay ni Euphie. Walang sinabi ngunit makikita sa kanyang tingin ang pagiging mapagmasid at protektibo, kahit sa murang edad. Halata na siyang tumatayong kuya sa kanyang mga kapatid. Napangiti ako at tumingin kay Euphie. "Hindi biro ang magbantay sa apat na bata na iba-iba ang gusto. Pero salamat talaga." Ngumiti si Euphie, halatang sanay na sa likot ng mga bata. "They’re angels, really," sagot niya, habang hinihimas ang ulo ni Atla
Ang conference room ay puno ng reporters—may mga flashing cameras at mikroponong nakatutok kay Antonio Serrano, ang patriarch ng Serrano family. Nakaupo siya sa likod ng podium, suot ang isang matalim na ngiti na tila nagpapakita ng kumpiyansa at kapangyarihan. Ang press conference na ito ay tinawag upang sagutin ang mga usap-usapan tungkol sa biglaang arranged marriage ng anak niyang si Margaret kay Rome Benjamin Azcárraga, ang pangalawang apo ng kilalang Azcárraga family. "Gentlemen, ladies of the press," panimula ni Antonio habang dramatikong nilinisan ang lalamunan, "narito ako upang linawin ang mga espekulasyon tungkol sa kasal ng aking anak na si Margaret kay Mr. Rome Benjamin Azcárraga. Ang Serrano at Azcárraga families ay matagal nang may espesyal na koneksyon. Ang kasal na ito ay simpleng patunay ng matibay na ugnayan na iyon." Nagkaroon ng mahinang bulungan sa silid, pero may isang matapang na journalist ang nagtaas ng kamay. "Mr. Serrano, may mga balita na ang kasal a
My morning started like any other—quiet and structured, just the way I liked it. Rome had already finished preparing breakfast by the time I stepped out of the bedroom, the rich aroma of brewed coffee and freshly cooked food filling our penthouse. The triplets were scattered across the living room, each lost in their own little worlds, while Ares sat solemnly in a corner, carefully arranging his toys with the precision that only he seemed to have inherited from his father. I had just finished fastening my Cartier watch when a soft knock interrupted my peaceful routine. Rome glanced at me, his brow slightly furrowed in curiosity. "Expecting someone?" he asked, voice low yet commanding. I shook my head. "Not really." Making my way to the door, I opened it to find Urania, my ever-dramatic and vivacious cousin, standing in her usual radiant self. She looked like she had stepped out of a fashion magazine with her backless floral dress and glowing complexion. I wasn't surprised, thoug
"So, siya ang mastermind sa nangyari?" tanong ko ulit kay Rome. Nasa loob kami ng sasakyan. Hindi mawala sa isipan ko ang nangyari kanina lamang. I don't understand kung bakit nandun siya. Sinadya ba niyang magpakita o nagkataon lang na nandun rin siya? Kung nagkataon na nandun lang siya, for what naman? Wala akong nakita na may kasama siyang iba bukod sa siya lang talaga mag-isa. He even wore a black suit, like he came from an important meeting sa lugar na iyon. I don’t think this is coincidence. Sumakit ang ulo ko. I doubled my efforts to avoid stress because I’m pregnant, pero dahil sa kanya, baka hindi ako makatulog kakaisip ng mga tanong. Napatingin ako kay Rome, na seryoso ang mukha habang nagmamaneho. Alam kong may iniisip rin siya, pero hindi niya sinasabi. Typical Rome—silent but calculating. "I can't say for sure," sagot niya sa huli, breaking the silence. "But he's too smart to show up without a purpose. Whatever it is, I’m sure it’s connected to everything happenin