Kabanata 3

Inagaw ni Fiona ang relo bago pa man ako makapagreact para sabihing, “Tingnan mo, Tiffany! Hindi ba ito ang nawawala mong relo?”

“Oo, iyan nga ang relong ibinigay sa akin ng mom ko,” sagot ni Tiffany, namula ang kaniyang mga mata habang naaawa siyang tumitingin sa akin. “Bakit ito nasa drawer mo Yvonne?”

Agad na nakuha ng maluhaluha niyang itsura ang simpatya ng mga tao sa paligid namin.

Isa nga talaga itong performance na dapat makita ng lahat!

“Relo mo? Kung ganoon, bakit mga initials ko ang nakaengrave sa gilid nito?”

Muling natigilan ang mga tao sa paligid, agad nilang ininspeksyon ang engraving sa relo. Dito nila nakita ang mga letrang “Y.T.” sa gilid ng relo.

Alam ko kung saan nanggaling ang relong ito. Regalo ito sa aking kaarawan ng isa kong kaklase na sumusubok kumuha ng pabor mula sa akin. Pero dahil masyado nang marami ang mga ganito kong relo sa bahay, agad ko itong ibinenta online sa discounted na presyo.

Naalala ko kung paano ako kinontact ng buyer nito kinabukasan. Walang tigil siyang nakipagtawaran sa akin hanggang sa pumayag na akong babaan pa lalo ang presyo nito para lang matapos ang aming usapan.

Lingid sa aking kaalaman na si Tiffany pala ang buyer na iyon.

Nilagay ni Fiona ang kaniyang mga kamyy sa kaniyang dibdib bago ito suminghal ng, “Anong kalokohan ang pinagsasabi mo? Hindi sapat ang pagkakaroon nito ng Y.T. para masabing iyo ang relong ni Tiffany. Kaya huwag ka nang lumayo sa usapan. Ninakaw mo ang relo ni Tiffany. Mayroon na kaming mga saksi sa ginawa mo. Ano ang masasabi mo rito?”

“Wala na akong masasabi pa rito. Icheck na lang natin ang mga security camera rito. Sigurado ako na makukuha sa cctv ang bawat room sa opisina. Sigurado naman akong alam ninyo ito, hindi ba?”

Kung titingnan ang kanilang mga reaksyon, malinaw na hindi nila ito alam.

“Dapat na ba akong tumawag ng pulis para malaman kung sino talaga ang tunay na magnanakaw?” Hamon ko habang kinukuha ko ang aking phone.

Agad namang namutla rito ang mukha ni Fiona.

“Ang aga aga ninyong nagtatalo sa lugar na ito! Ano ba ang nangyari?” Tanong ng biglang dumating na si Garreth.

Nagmukhang kaawa awa si Tiffany habang sinasabi nito na, “Mayroon pong aksidenteng naglagay ng relo ko sa maling drawer. Pasensya na sa hindi nating pagkakaunawaan, Yvonne. Huwag na nating sisihin ang isa’t isa, okay?”

Siya ang nagsimula ng gulong ito pero nagawa pa rin nyiang umarte na parang isa siyang inosenteng babae habang sinusubukan niya akong pakalmahin. Nakaramdam ba talaga siya ng superiority sa 2nd hand na relong nabili niya online?

Nang mapagdesisyunan ko na hindi ako tutungtong sa kaniyang level, gumawa lang ako ng isang nanlalamig na tawa. Pero agad na sumama ang pakikitungo naming ni Tiffany sa isa’t isa pagkatapos ng nangyari.

Kailangan naming magovertime kinabukasan. Si Tiffany ang naglead sa pagorder ng hapunan para sa lahat gamit ang intern list. Pero nang dumating na ang pagkain, tanging ako lang ang hindi nito nabigyan ng pagkain.

“Pero nagorder ako ng pagkain para sa 13 tao na nasa listahan. Kaya paano ito magkukulang ng isa?” simangot ni Tiffany habang nagpapakita ito ng nababahalang mukha na hindi totoo para sa akin.

Nasa gitna ng listahan ang pangalan ko kaya paanong ako lang ang nagiisang hindi nabigyan ng pagkain?

“Ganito na lang. Oorder ako ng pagkain para sa iyo.” Sabi nito habang kinukuha ang kaniyang phone.

“Oh, pero mamayang 7:00pm pa ito makakarating dito, malapit nang magsimula ang ating meeting.” Sagot ng isa sa aming mga kasamahan.

Suminghal naman ako sa aking narinig. Natigilan ako nang pumasok sa aking isip ang mga pang bata niyang taktika.

“Simple lang ang dapat mong gawin,” sagot ko, “Ang sinumang gumawa ng pagkakamali ay dapat na maging responsable sa nangyari. Bakit hindi mo na lang ibigay sa akin ang dinner mo?”

Wala talaga akong pakialam sa pagkain. Gusto ko lang itong sabihin para matauhan siya.

Pero bago pa man makasagot si Tiffany, agad na sumali sa usapan ang galit na si Fiona. “Wala ka na ba talagang hiya? Noong una ay nagawa mo nang nakawin ang relo ni Tiffany, at ngayon ay nagawa mo namang agawin ang kaniyang hapunan?”

Sapat na ang naging lakas ng kaniyang boses para marinig ng lahat kaya hindi nagtagal ay napatingin na ang lahat sa amin.

Ngumisi lang ako sa kaniya. “Una sa lahat, hinding hindi ko ninakaw ang kaniyang relo, mapapatunayan ito ng surveillance footage sa aking workstation. Kung gusto mo talagang malaman kung sino ang may gawa nito, pagbibigyan kita. At ikalawa, nakita mo bang inagaw ko ang hapunan niya?”

Malinaw na hindi inasahan ni Fiona ang paggamit ko ng logic para sumagot sa kaniya na siyang nagpatulala sa kaniya.

Dito na umabante si Tiffany para magsilbing tagapamagitan naming dalawa. “Huwag mo sana itong masamain, Yvonne. Masyado lang direkta ang pagsasalita ni Fiona pero hindi talaga siya seryoso sa kaniyang mga sinasabi.”

Habang tinitingnan ang hipokrito nilang mga mukha, kinuha ko ang aking mga files para magpunta sa meeting room—umalis ako sa kanilang paningin at sa kanilang isipan.

Pero pagsapit ng 9:00pm, nakakakita na ako ng mga bituin sa sobrang gutom. Kasabay nito ang sunod sunod kong pagtetext kay mom habang nasa gitna ako ng aking break.

“Gusto ko ng braised ham hock, butter shrimp, honey-glazed ribs… oh, at dalawang plato ng pasta!”

Maghahatinggabi na nang matapos ang meeting. Nadrain ang lahat sa trabaho habang tahimik kaming umaalis nang grupo grupo.

Isang napakakinis at kulay itim na Bentley ang pumarada sa harapan ng opisina na siyang kumuha sa atensyon ng lahat.

“Ito ba ang sasakyan ng pamilya ninyo, Tiffany?” Tanong ng isa sa aming mga kasamahan sa kaniya, “Napakabait talaga ng dad mo sa iyo, palagi niyang inaalala ang paglalakad mo nang magisa gabi gabi kaya agad siyang nagpapadala ng sasakyan na susundo sa iyo!”

Dumiin naman ang mga labi ni Tiffany para gumawa ng isang mapagpakumbabang ngiti. “Nako, hindi, hindi naman sa ganoon—"

Hindi ako nagsabi ng kahit na ano. Umabante lang ako nang bumaba ang driver ng sasakyan para kumaway sa aking direksyon.

“Ano ang nangyayari? Bakit siya sumasakay dito?” Nagtatakang sigaw ni Fiona nang sumakay ako sa sasakyan.

Hindi na ako tumingin pa pabalik sa kanila habang sinasabihan ko ang driver na magmaneho.

Nang makauwi ako sa bahay, nakita ko ang lamesang puno ng paborito kong mga pagkain na tumanggal sa aking mga frustration. Agad akong kumain dito nang walang pagaalinlangan.

Habang kinakain ko ang isang drumstick, naglakad palapit ang aking ama. Nang magkaroon ito ng libreng oras, naglakad siya palapit para tanungin ako kung kumusta ang aking trabaho sa nakalipas na dalawang araw.

Napatigil ang aking kamay sa pagkain. Pinigilan ko ang mga salitang lalabas na sa aking bibig.

“Okay lang po ang lahat! Maghintay lang po kayo—dahil malapit na po akong magpasiklab sa opisna!”

Hindi karapat dapat ang mga isip batang taktika ni Tiffany para guluhin ang aking dad.

Naghihintay lang ako ng perpektong pagkakataon para ipakita sa lahat ang mga kasinungalingan ni Tiffany!

Masyado pang maaga para ibuko ang mga ito.