Sa oras na lumabas si Arianne, nakaupo na si Mark sa hapag kainan. Siya ay nasa kanyang light grey loungewear na may bahagyang basang buhok. Naamoy niya ang bango ng bagong ligo sa katawan ni Mark. Anuman ang mangyari, palaging binibigyang pansin ni Mark ang kanyang tindig at pag-uugali. Pinapanatili niyang diretso ang kanyang pustura sa lahat ng oras at tila hindi siya nagpapahinga ng kahit sandali. Dahil hindi alam ni Arianne kung ano ang sasabihin niya, kaya nagpasya siyang huwag na lang magsalita ng kahit ano. Mayroong dalawang plato ng malalaking prawn para sa hapunan ngayong gabi. Nang naghahain si Mary ng mga pagkain, sadya niyang inilagay ang mga prawn sa harap ni Arianne. Agad na sinimulang balatan ni Arianne ang mga shell ng prawn at pinagpistahan sila. Sa kabilang banda, malumanay na nilagay ni Mark ang maliit na mangkok sa kanyang labi at dahan-dahang humigop sa sopas. Hindi niya maisip kung paano ang isang tao na may ganang kumain ay naghihirap mula sa gastritis, k
Napaisip si Arianne. Hindi ba natulog si Mark sa kanilang kwarto kagabi? Bakit siya lumabas ng study room? Parang siya ay... kakagising lang. Lumabas ba siya ng kwarto at pumunta sa study room noong hatinggabi? Likas na hindi niya maintindihan ang pag-uugali ni Mark, ngunit dahil alam niya ang mas mabuti na hindi siya gumawa ng problema, umalis siya nang hindi man lang nag-agahan. Lumabas mula sa kusina si Mary na may dalang isang mangkok ng millet porridge, ngunit wala na si Arianne doon. "Nasaan siya?" nagtaka siya. Pagkasabi nito ni Mary, nakita niya si Mark na pababa ng hagdan. Agad na nanahimik siya dahil sa naiinis na mukha ni Mark Tremont. Hindi nakatuon si Arianne sa kanyang trabaho sa buong umaga. Hindi niya kailanman inaasahan ang kanyang sarili na manghina at nahilo siya dahil hindi siya nag-agahan. Ang kanyang morning sickness ay naging mas matindi kaysa sa dati na nagugutom siya. Noong tanghalian na, nakatanggap siya ng tawag mula kay Tiffany. “Ari, nasa baba ako n
Habang nag-uusap sila ni Tiffany, tumigil si Arianne sa pananalita dahil talagang ayaw niyang pag-usapan ang tungkol kay Helen. Napatikom din si Tiffany. Kung tutuusin, pareho silang nasa nakababahalang mga sitwasyon. Ang pag uusap tungkol dito ay magpapalala lang ng sitwasyon. Pagkatapos, isang biglaang kaisipan ang naisip niya at kumuha siya ng isang sulat mula sa kanyang bag. “Ari, para sayo ito. Hindi ko alam kung bakit ito ipinadala sa address ko. Nagulat ako na may mga nagsusulat pa rin pala ng mga sulat sa panahon ngayon. Hindi ba mas madali ang paggamit ng cellphone? Sino yun? Paano niya nalaman kung saan ako nakatira o na magkakilala tayo…?" Labis na tuliro rin si Arianne. Binuksan niya ang sulat at tinitigan ito. Mayroong ilang mga linya lamang na may baluktot na sulat-kamay sa liham. Pinagsikapan niyang basahin ang bawat salita. Sa sandaling ginawa niya ito, naramdaman niya ang dugo na dumadaloy sa tuktok ng kanyang ulo. Hindi na rin niya narinig ang pagtawag sa kanya ni
Magulo ang isipan ni Arianne. Pansamantalang nawala sa kanya ang kakayahang gumawa ng anumang desisyon. Ang naiisip lang niya ay ang pagsisiyasat kung ano man ang nangyari sa taong iyon. "Ito... 'Wag muna na nating pag-usapan pa iyon. Kailangan kong gawin ang isang kumpletong research sa bagay tungkol sa nangyari sa tatay ko. Babasahin ko ng maigi ang sulat na ito ngayong gabi pagkatapos ng trabaho. Bibisitahin ko ang address sa liham na ito at makikipagkita ako kay "Mr. Sloane” ngayong katapusan ng linggo. Siguro ay malilinaw na ang lahat pagkatapos." Tumango si Tiffany. "Magandang ideya din iyon. Alamin mo muna ito at 'wag kang mag-isip ng anupaman sa ngayon. Mayroon kang maliit na bata sa tiyan mo ngayon. Hindi ka mag-isa, sasama ako sayo. Sa palagay ko ang address na ito ay nasa city lang natin. Mag-aalala ako kung pupunta ka mag-isa." Bumalik si Arianne sa opisina pagkatapos ng kanyang pagkain ngunit hindi nakatuon sa trabaho. Ang bawat salita sa liham na iyon ay pumukaw sa ka
Naging relaxed na si Arianne matapos makumpirma na ang mga alimango ay pwedeng kainin at dapat lamang kainin sa katamtaman. Partikular na siyang interesado sa pagkaing-dagat nitong mga nakaraang araw. Sa hapag kainan, kumain si Arianne ng dalawang paa ng alimango at tumigil sa pagkain ng iba pang mga alimango. Sa halip, nakatuon siya sa pagkain ng iba pang mga pagkain sa lamesa. "Hindi mo ba gusto ang lasa, Madam?" Tanong ni Mary nang makita ito. Umiling si Arianne, "Hindi, masarap naman." Sumimangot si Mary, "Base sa dami ng mga prawn na kinain mo dati, ang alimango na ito ay hindi sapat para sayo. Dapat ay mayroon ka pang… "Ayaw ni Mark ng pagkaing-dagat, kaya kung hindi sila kainin ni Arianne, itatapon lamang ang mga ito. Si Mary ay parehong masipag at matipid sa pagpapatakbo ng kanilang sambahayan, kaya't ang kanyang puso ay sumakit nang maisip niya na mapupunta lang sa basura ang mga ito. Tumingin si Arianne kay Mark at alanganing ipinaliwanag, "Hindi ko talaga gusto k
Nanginig si Arianne sa takot, sanhi ng pagbuhos ng sopas sa mangkok kaya nabigla siya. Nainis siya at sumugod sa coffee table sa dining room, na mas malapit sa kanya. Pagkatapos ay inilapag niya ang mangkok. Siyempre, nangangahulugan iyon na inilagay niya ito sa harap ni Mark. Ang sopas ay sumabog sa bawat direksyon. Halata ang pagkasuklam sa mukha ni Mark. Nilabas ni Arianne ang kanyang tapang at naglabas ng ilang piraso ng mga paper towel. Pagkatapos ay pinunasan niya ang sopas nang malinis sa ilalim ng kanyang mapagmasid na titig. "Bakit bumalik ka ng maaga?" Tumigil si Mark, bumangon at umakyat sa taas. "1AM na." Kinagat ni Arianne ang kanyang labi at hindi siya sumagot. Labis na nasasaktan ang kanyang may galos na kamay. Para sa kanya, masyadong maaga ang pagbabalik ng lalaking ito. Una siyang naniwala na hindi agad babalik si Mark... Pagkatapos niyang kumain, hinugasan niya ang lahat at pagkatapos ay naglakad ng sandali sa sala bago bumalik sa kwarto. Si Mark ay nakasuot
"Hello, vice chairman." Masiglang ibinaling ni Tiffany ang kanyang ulo patungo sa pintuan at sumunod sa direksyon na tinitingnan ng lahat sa opisina. Bilang isang baguhan, kinakailangan niyang bigyan ng isang mahusay na impression ang mga nakakataas sa kanya. Gayunpaman, nang mapunta ang kanyang mga mata sa walang kwentang ekspresyon ni Jackson, gusto na niyang mamatay. "Anong uring vice chairman siya?" tinanong niya ang isang tao sa tabi niya habang nabubulol ang boses niya. "Anak ng boss ang vice chairman natin. Wiya ang nag-manage ng buong kumpanya. Ang matandang chairman ay noon ay nagbebenta na ng sapatos. Ang Bright Incorporated ay ang punong tanggapan ng pamilyang West... " Hindi marinig ni Tiffany ang huling sinabi ng kanyang kasamahan at wala rin siya sa mood na makinig. Hindi niya akalain na mapunta siya sa hawak ni Jackson West. Balak niyang mag-iwan ng mabuting impression sa kanyang mga nakakataas na boss, ngunit tila hindi na ito kailanhan ngayon. Matapos ang laha
Nakita agad ni Arianne si Tiffany na nakaupo sa may bintana pagdating niya sa restaurant. Inayos niya ang kanyang emosyon saka dahan-dahang lumakad palapit sa kanya at umupo. Bago pa siya makapagsalita, nagsimulang dumaldal si Tiffany, "Tapos na talaga ako, tapos na. Akala ko nakakita ako ng magandang trabaho, pero hindi ko inakala na ang boss ko ay si Jackson West! Kumatok pa ako sa kotse niya at nagsabi din ng ilang mga masasamang salita sa kanya. Hindi pa ako nakakakita ng kahit sinong tao na hindi nagtatanim ng sama ng loob! Sigurado ako na hindi ako magtatagal sa kumpanya niya. Pwede na rin akong mag-impake at umalis kaysa maghintay para sa kanya na tanggalin ako... " Si Arianne ay medyo kinabahan. Iniisip niya ang mga kadahilanan ni Ethan kung sa paghanap sa kanya. Kung ibibigay niya ang card na ito kay Tiffany, walang alinlangan siyang maniwala na maayos na ang buhay ni Ethan, ang uri ng buhay na maaari siyang gumastos ng milyon-milyon nang hindi nahihirapan. Walang mas masa
Matagal nang hindi narinig ni Arianne ang pangalang iyon, ilang segundo siyang napaatras sa pagkataranta bago tuluyang naalala ang kanyang mukha.Shelly-Ann Leigh... Siguradong ginugol niya ang lahat ng mga taon sa mental na institusyon, tama ba? Alam ng Diyos kung ang buhok ng babae ay kulay-abo na at puti na sa kabuuan.Kapag ang isang tao ay malapit nang mamatay, ang isang tao ay maaaring tumayo upang patawarin ang lahat ng kasaysayan sa pagitan nila—kahit ang mga madilim, kahit na ang ledger ay punong-puno—para sa kabutihan. Kaya, sagot ni Arianne, “I’ll go with you. Kahit anong mangyari, nanay mo pa rin siya."Hindi inaasahan ni Mark ang sagot na iyon mula sa kanya. Sa gulat niya ay napayuko siya at nag-iwan ng halik sa labi nito. “Alam kong pinili ko ang tamang babae bilang asawa ko. Akala ko hindi ka papayag na samahan ko siya sa mga huling araw niya…”Walang sinagot si Arianne. Hindi siya masyadong makulit na susubukan niyang manalo sa isang babae na ang mga araw ay bilang
Ngumisi si Arianne. “Nakakaawa ka naman, parang isang basang sisiw. Hindi ako ganoon ka-tanga para galitin ang ina ng lalaking gusto ko kung ako ikaw, girl. Lalo na hindi ako magsasabi ng kahit anong kasing baba ng IQ niyan. Hayaan mo akong maging tapat sa iyo: walang sinumang may apelyido na Leigh ang makahihigit sa akin—nabigo lang ang huling sumubok. At Nabigo siya ng matindi. Nakakasiguro ako na iiwan mo kami sa loob ng tatlong araw. Kapag mali ako, pwede kang manatili dito magpakailanman. Gusto mong makipagpustahan? Hinahamon kita."Iniwan niya ang kanyang pananakot na nakabitin at ibinalik ang kanyang wheelchair, naiwan ang hinamak na dalaga.Ang galit ay lumabas kay Raven habang ang mga alon ng lindol sa kanyang buong katawan. Malapit na siyang mag-hyperventilation, ngunit bago pa man ito naging imposible, lumapit siya at pinilit ang sarili na kumalma. She had a feeling na kahit na himatayin siya doon at pagkatapos, walang makakadiskubre sa kanya, hindi ba?Ngayong bumalik si
Si Melissa ang tipo na palaging nagtutulak sa mga bagay na maging maligaya hangga't makatwiran. Tumalon siya sa kanyang mga paa at itinaas ang kanyang tasa, “Yo, everyone! Mag-toast tayo dahil magiging cousin-in-law ko na si Cindy!"Ang mga tao ay masigasig na sumagot sa kanilang mga tasa sa hangin at isang dagundong—maliban kay Raven, na nanatiling nakaupo. “Mayroon akong sickly constitution. hindi ako makainom. Ako ay humihingi ng paumanhin."Napaka-mechanical ng kanyang ngiti, masyadong mapula ang kanyang mukha. May kung anong kumislap sa mga mata ni Arianne bago siya sumagot, "Oo naman."Matapos mawala ang pagsasaya, inihatid ni Arianne ang kanyang wheelchair patungo sa courtyard. Ang panlabas na anyo ng Tremont Estate ay tila nagyelo sa oras, kung kaya't ang pagpunta rito ay nagparamdam sa kanya na... ligtas.Siyempre, iyon ay sa kabila ng pagpanaw nina Henry at Mary. Sa huli, lumipas ang oras at nagbago ang mga bagay, dumarating at umalis ang mga karakter at bagay, at lahat n
Hinawakan ni Arianne sa kamay ang dalawang dilag at ngumiti. "Salamat! Sus, para sa akin… para kayong dalawa ay tumanda sa isang kisap-mata! Ang ganda niyong dalawa! Cindy, nasaan ang kapatid mo? Hindi pa umuuwi si Plato?"Sa pagbanggit sa pangalan ng kanyang mahal na kapatid ay napa-pout si Cynthia. “Sabi niya uuwi siya kalahating buwan na ang nakalipas—yun ang sabi niya. Sino ang nakakaalam kung ano talaga ang kanyang ginagawa, bagaman? Anyway, who cares about that no-good. Palagi naman siyang ganito. Ah, medyo mainit ang panahon. Dapat siguro pumasok na tayo sa loob."Tumango si Arianne at binigyan ng maikling, hindi mapakali na tingin kay Aristotle. Ni minsan ay parang gusto niya itong kausapin... Hindi kaya binibilang ng bata ang kanyang mga hinaing sa kanyang isipan? Si Mark at Arianne ay nanatili sa Switzerland nang napakatagal; Mahirap siguro ang buhay para sa kanya nang mag-isa.Hanggang sa makarating siya sa sala ng mapansin niya si Raven. "Millie, ito ba ang iyong nakabab
Napatigil ang buong pagkatao ni Aristotle.Labing-siyam na taon niyang hinintay ang balitang ito. Sa paglipas ng panahon, unti-unting namatay ang mga apoy, lalong namamanhid ang puso, hanggang sa mismong pag-iisip ay wala na itong pinagkaiba sa panaginip na tubo. Ngunit ngayon, nakarating sa kanya ang balitang nagkatotoo at nagdulot sa kanya ng agos ng damdamin.Pagkaraan ng ilang sandali, sa wakas ay bumulong siya, "Kailan... Kailan sila babalik?"Isinara ni Jackson ang distansya sa pagitan nila at binigyan ang binata ng magaan, nakakaaliw na tapik sa mga balikat. “Not so soon, I bet; hindi kapag kakagising lang ng nanay mo at nangangailangan ng oras para gumaling. Labinsiyam na taon siyang natutulog, alam mo ba. So maybe after she’s recuperated enough for a while…” sagot niya. “Labinsiyam na taon na nating hinintay ito, di ba? Ano ang naghihintay para sa kaunti pa lamang kumpara doon? Ang pinakamahalagang bagay na dapat mong gawin ay ang pamahalaan ang kumpanya sa abot ng iyong ka
Hindi pa kailanman nagkaroon ng karelasyon si Cynthia kaya hindi niya alam kung ano ang pag-ibig. Gayunpaman, isang bagay ang sigurado. Gustung-gusto niya ang pakiramdam na kasama si Aristotle at kung paano siya pinrotektahan nito mula noong mga bata pa sila. Kahit na si Aristotle ay naging medyo dominante at "makulit", hindi siya nabigla sa kanya. Sa halip, nakaramdam pa siya ng kaunting paggalaw, na nakakamangha.Hindi alam kung paano sila napadpad sa kama, na magkasabay ang kanilang mga hininga. Bukod sa huling hakbang, nagawa na nila ang halos lahat ng maaaring gawin.Nang malapit na silang tumama sa huling hakbang, biglang huminto si Aristotle at tinulungang hilahin ang mga saplot sa ibabaw ni Cynthia. "Matulog na tayo, good night."Naliligaw pa rin si Cynthia kanina. Hindi niya alam kung bakit biglang huminto si Aristotle, at hindi rin siya nagkaroon ng lakas ng loob na tanungin siya. Matagal na siyang nagpumiglas bago niya nakumbinsi ang sarili na sumabay sa agos...Kinabuka
Narinig ni Cynthia ang sinabi ni Aristotle, ngunit hindi tumigil ang kanyang mga kamay sa ginagawa nila. Napakagulo ng ulo niya. “Wala... hindi na kailangan. Magagawa ko na ang mga ito ngayon. Sige na matulog ka na muna. Nga pala, saan ako matutulog ngayong gabi? Napakaraming kwarto dito, hihilingin ko kay Agnes na tulungan akong maglinis."Lumapit si Aristotle sa kanya at nag-squat. Hinawakan niya ang braso niya gamit ang isang kamay habang ang isa naman ay isinara ang bagahe. "Dito ka na lang matulog at itigil mo na ang pag-aayos."Naghinala si Cynthia na baka nagkamali siya ng narinig. Napatulala siyang napatingin sa malaking kama sa likuran niya at biglang naramdaman ang pag-aapoy ng palad niya na hawak niya. “Y… Nagbibiro ka, di ba, Ares? Bagama't madalas kaming natutulog sa isa't isa noong mga bata pa kami, lahat kami ay malalaki na ngayon, kaya hindi ba iyon ay medyo hindi naaangkop?"Sinabi ni Aristotle na may tuwid na mukha, "Hindi ako nagbibiro."Bahagyang nataranta si Cy
Alam ni Melissa na hinalikan ni Aristotle si Cynthia, kaya alam niya kung ano ang nangyayari. Hence, she very naturally boasted, “Siyempre, engaged na sila sa isa’t isa since they were born. Kung nagkataon, pareho ang naramdaman nilang dalawa sa isa't isa sa kanilang paglaki, kaya hindi ba ito magpapaganda? From the way I see it, hindi na gagaling ang sakit mo sa buong buhay mo at malamang na maghihintay silang dalawa hanggang sa makapagtapos si Cindy bago sila ikasal. Kaya, mas mabuting bumalik ka sa France nang maaga hangga't maaari. Huwag kang mag-alala, nailigtas mo na ang buhay ni Aristotle noon, para hindi siya maging maramot sa iyo sa pananalapi."Gustong pigilan ni Raven ang kalungkutan na nasa puso niya, ngunit ayaw sundin ng kanyang emosyon ang kanyang kalooban. Kaya naman, pilit niyang pinilit na makawala sa pagkakahawak ni Melissa. Saglit na nagulat si Melissa. "Baliw ka ba?"Pagkatapos noon, bumalik sa katinuan si Raven at huminga ng malalim. “I’m sorry... medyo masama a
‘Hindi ka ba nag-aalala?’ Galit na galit si Melissa kaya natawa siya. "Ako lang ba ang nag-aalala sa wala? Akala ko ba mahal mo ang kapatid ko? Ang lalaking pinapangarap mo araw-araw ay bumalik mula sa France ngunit may dalang babae, ngunit hindi ka naman nag-aalala? Isantabi muna natin sandali ang intensyon ng iyong mga magulang. May lakas ng loob ka bang sabihin na hindi mo siya mahal? Tinutulungan lang kita dahil matalik kong kaibigan, kaya hindi ka ba masyadong maluwag, na para bang tinutulungan kita nang walang dahilan?"Umiling si Cynthia at hininaan ang volume habang sinasabi, “He... might have confessed to me. Kami rin… ginawa na rin namin iyon. Kaya, sa tingin ko hindi niya nararamdaman iyon kay Raven. It's purely because she saved his life once. Nagtitiwala ako na kakayanin ni Ares nang maayos ang sitwasyon."Nanlaki ang mga mata ni Melissa. "Ano? Ilang araw lang siyang bumalik, nag-sex na kayong dalawa? Ganun kabilis?! Hindi ko alam ito, ngunit talagang nakuha mo ito sa iy