Mas lalong nagulat si Madeline nang marinig niya ang mga salitang iyon. Maingat niyang tinitigan ang mukha ni Jeremy na para bang tinatanong niya kung siya nga ba talaga ang taong nasa kanyang harapan. Ngunit base sa sagot ni Madeline ay mas lalong nagsisi si Jeremy. Alam niya na masyadong matindi ang ibinigay niyang sakit at pinsala sa kanya. Inisip niya kung anong kailangan niyang gawin para mapagbayaran ang lahat ng ito. Dinala ni Jeremy si Madeline sa pinakamalapit na ospital mula sa mall. Pagkatapos niyang makita ang doktor, kaagad niyang napansin na ang doktor ay si Adam Brown. Kahit na iisa lang ang paaralan na pinasukan nila Adam at Jeremy noon, mabuti pa rin silang magkaibigan ni Daniel kaya bahagya siyang nababahala sa kanya. "Kailan ka pa naging psychiatrist?" Tanong ni Jeremy. Bahagyang ngumisi si Adam at simpleng naglabas ng isang card mula sa kanyang drawer. Nakasulat sa card na siya si Dr. Adam Brown, isang psychiatrist. "Wala lang akong magawa kaya nag
Nagtanong ang hindi makapaniwalang si Madeline ay maingat na tumingin kay Jeremy. Sa kanyang isipan ngayon, iyon ang ang lalaking minahal niya pero hindi siya minahal pabalik. Sa katotohanan, kinaaayawan siya nito. Nakita ni Jeremy ang naguguluhang tingin ni Madeline. Hinawakan niya ang kanyang mga kamay at tiningnan siya nang may pagmamahal. "Linnie, wag kang matakot sa'kin. Hindi na ako muling gagawa ng kahit na ano na magpapalungkot sa'yo." Nakatulalang tinignan ni Madeline si Jeremy, hindi siya makapaniwala sa mga salitang lumabas sa kanyang mga labi. Kamakailan lang, matindi ang galit niya noong hinawakan siya sa leeg at sinabihan na gusto niyang ipaghiganti si Meredith. Ang kanyang mga malalamig na mata ay tumagos sa kanyang mga buto. Para itong mga ice pick, pero ngayon… "Jeremy, a-ayos ka lang ba?" Nag-aalala si Madeline. Tinignan siya ni Jeremy nang may kirot sa kanyang dibdib. "Linnie, nagkamali ako. Hindi ko dapat pinaniwalaan ang kasinungalingan ni Meredith. Nag
Sa puntong iyon, lumitaw ang luha sa mga mata ni Jeremy at nanlabo ang kanya panignin. Sa mga luha, nakita niya na mapula rin ang mga mata ni Madeline. "So, si Meredith ang masamang babae na nagpanggap na ako?" Sinabi ni Madeline ang kanyang hula. Bahagyang tumango si Jeremy nang may pagsisisi. "I'm sorry, Linnie. Nagdusa ka nang dahil sa'kin." Niyakap niya siya nang may katapatan, pagmamahal, at paghingi ng tawad. Umiyak na si Madeline at sumubsob sa dibdib ni Jeremy. Tumulo ang maiinit na luha sa kanyang mga pisngi. "Ang dahilan pala kung bakit mabuti ang trato mo kay Meredith ay dahil akala mo siya ako…" Diniin niya ang kanyang labi na basa ng mga luha. "Kahit na isa lang iyong mababaw na bagay na sinabi ko, sineryoso mo iyon at tinupad mo ang pangako mo. Ang saya-saya ko, sa totoo lang." Hindi siya sinisi ni Madeline sa kanyang mga nagawa at mas lalo lang sumama ang pakiramdam ni Jeremy. Dapat niya siyang sisihin. Kahit na nagkamali siya nang piniling tao, hindi siy
Nang tinawag niya ang kanyang pangalan, kaagad na naglaho ang lambing sa mga magagandang mata ni Madeline at napalitan ng isang matalim na kinang. "Ikaw?" Tinignan niya si Jeremy nang may seryosong ekspresyon at pagkalito sa kanyang mga mata. "Saan ang lugar na to? Bakit mo ko dinala rito?" Nang marinig ni Jeremy ang sinabi niya, kaagad niyang naintindihan na nagpalit ng pagkatao si Madeline––ang pagkatao na wala siya sa kanyang alaala. Malinaw na ang pagkataong ito ay walang alaala ng pagkatao kanina. Kung hindi ay hindi sana siya titignan nang ganito kalamig. Kung naaalala niya ang mga iyon, maaalala niya na magkasundo sila sa nagdaang dalawang araw. Ang saglit na saya ni Jeremy ay parang mga paputok sa langit. Pagkatapos ng pagsabog, tanging nagyeyelong lamig lang ang natitira. Sa kanyang pagkatulala, bumitaw si Madeline sa kanyang mga kamay, tumalikod, at naglakad papalayo. Nahimasmasan si Jeremy at nagmadali na habulin siya. "Linnie, saan ka pupunta?" "Wag mo kong
Dalawang araw na ba siyang nawawala? Bakit hindi niya maalala na nawawala siya nitong nagdaang dalawang araw? Naalala niya lang na pilit siyang hinila papalayo ni Jeremy sa tapat ng mall at nakita niya ang isang aksidente. Tapos bigla na lang, nandito na siya. Nanatiling nakatayo si Jeremy sa kanyang posisyon nang hindi gumagalaw habang pinapanood niya si Felipe na unti-unting naglaho kasama ni Madeline papunta sa dulo ng mataong daan. Tahimik na umapaw ang kaba at nakakabaliw na selos sa kanyang malulungkot na mga mata. 'Linnie, hindi na kita hahayaang mawala sa'king muli. 'Hindi pwede.'…Sinundan ni Madeline si Felipe pabalik sa apartment. Pagbalik nila, hawak pa rin ni Madeline ang bookmark. Umalingawngaw ang mga salita ni Jeremy sa utak niya, "Linnie, kung na sa'yo pa rin ang bookmark, ibig sabihin may pakialam ka pa rin sa'kin sa kailaliman ng puso mo." 'Ano ba ang bookmark na to?' Pagpasok niya sa lugar, tinanong ni Madeline si Felipe ng isang diretsong tanon
Kaagad na nanlaban si Madeline at siniko ang lalaki sa kanyang likuran. Hindi sinalag ng lalaki ang atake niya pero niyakap siya nito. "Linnie, ako to." Pumasok sa kanyang tainga ang malalim at makapal na boses ng lalaki. Saglit na nabigla si Madeline habang naamoy niya ang pamilyar na amoy ng cedarwood. "Linnie, wag kang matakot. Hindi kita sasaktan. Ayaw ko lang na magdesisyon ka na pagsisisihan mo sa buong buhay mo," mahinang sabi ni Jeremy nang may bakas ng pakikiusap sa kanyang tono. "Maaari ka bang sumama sa'kin?" Nagsalubong ang magagandang kilay ni Madeline. "Bitiwan mo muna ako." Nang marinig ni Jeremy ang sinabi niya, binitawan niya ito kahit na nag-aalangan siya. Lumingon si Madeline at nakita niya ang gwapong mukha na napakalapit sa kanya. Kaagad na nagliyab ang apoy sa kanyang mga mata. Sa hindi inaasahan, nakita niya ang apoy ng poot sa mga mata ni Madeline at bahagya siyang nagulat. Ayaw lang sa kanya at iniiwasan siya ng pagkatao na may kontrol sa kany
Pakiramdam ni Jeremy ay para siyang mababaliw, at ang kanyang pagiging kalmado kanina ay tuluyan nang nawala. Niyakap niya si Madeline na para bang isang baliw at nagpumilit na nagsabing, "Hindi, Linnie! Hindi mo mahal si Felipe, ako ang mahal mo! Sa unang beses tayong nagkita noong mga bata tayo, ako lang ang lalaki na nagmamay-ari ng puso mo!" Malakas siyang tinulak ni Madeline. "Bitiwan mo ko, Jeremy! Hindi ako magmamahal ng isang walang pusong kagaya mo! Zip!Biglang bumukas ang kurtina ng fitting room. Nang marinig nina Ava at Eloise ang mga tunog ay nagmadali silang pumasok. Nang makita nila si Jeremy na yakap si Madeline sa pagbukas nila ng kurtina, nagmadaling lumapit si Ava para hilahin siya papalayo. "Jeremy, walang hiya ka! Anong ginagawa mo rito? Bitiwan mo si Maddie ngayon rin! Bitiwan mo siya!" Pinagalitan siya ni Ava at pwersahang hinila si Jeremy papalayo. "Walang hiya ka! Kailan ka ba titigil na pahirapan si Maddie?!" Napahinto si Jeremy sa mga sinabi
And gabi na walang liwanag ng buwan ay kasing dilim ng isang nakataob na lalagyan ng tinta. Sa loob ng bar, dumuyan ang maliliwanag na mga ilaw habang binalotbng romantikong ere sa paligidang lahat ng mga pumapasok. Sa sandaling iyon, hindi pinansin ng dalawang lalaki na nakaupo sa harapan ng bar counter ang mga babaeng lumapit sa kanila para kausapin sila at pinatunog lang ang kanilang mga baso. Pagkatalos malaman ni Daniel ang tungkol sa kondisyon ni Madeline mula kay Adam, nagmadali siyang nagmaneho para pigilan si Jeremy. Inisip niya na magkakaroon ng giyera sa pagitan nilang dalawa pero nauwi lang sila sa bar at nagsimulang maging sarkastiko sa isa't-isa. "Buti nga sa'yo, Jeremy." Pasaring ni Daniel. Bihira siyang uminom ng alak, pero sa araw na iyon, tahimik siyang uminom ng ilang baso. "May iba nang nagmamay-ari kay Munting Madeline sa wakas. Hindi siya kailanman napunta sa'kin." Mapait na tumawa si Daniel at uminom ng isa pang baso. Dumaan sa kanyang lalamunan ang mala