Habang pinag-iisipan niya ang tungkol dito ay namatay ng ilaw sa apartment. Naramdaman ni Jeremy na bumilis ang kanyang paghinga habang nagsimulang maglayag ang kanyang isipan. Initsa niya ang walang lamang bote ng wine sa basurahan at tumalikod nang hindi nag-aalinlangan. Ngunit nang papasok pa lang sana siya ng apartment at nakita niya si Felipe na lumabas. Nawala ang ilan sa mga naipong inis ni Jeremy at huminto siya sa paglalakad. Nang makita niya na umalis sakay ng kanyang kotse si Felipe nang may seryosong ekspresyon, doon lamang pumasok si Jeremy sa building. Madaling nakapasok si Jeremy sa unit ni Madeline. Naaalala niya pa noong inimbitahan siya nito sa kanyang apartment bago siya bumalik sa buhay niya bilang si Vera. Sa sandaling iyon, nalaman niya na hindi siya nakatira kasama ni Felipe. Ngayon, mabagal na naglakad si Jeremy papunta sa pintuan at tahimik na tumayo roon. Lumipad ang hangin at niyebe papunta sa building mula sa bintana. Ang tagos-butong lamig
Tahimik at sigurado ang boses ng lalaki. Ngunit para rin siyang nagmamakaawa sa kanya. Ang kanyang mga mata ay malabong tignan. Mukha siyang lasing at hindi nang sabay. Walang pakialam na tumingin sa kanya si Madeline at nagsabing, "Hindi ko gustong pakinggan ang kahit na anong sasabihin mo. Nandidiri ako pag nakikita kita." Ang kanyang mga salita ay malinaw na nagpapakita ng kanyang pagkamuhi sa kanya habang ang kanyang mga galit na mata ay nagpatulala kay Jeremy at napatayo na lang siya. Pakiramdam niya ay parang nahulog sa bangin ang kanyang puso kung saan kumalat ang matinding lamig mula sa kanyang puso hanggang sa kanyang buong katawan. Matagal na niya itong hinahanap-hanap. Noon, titignan siya ni Madeline nang may pagmamahal sa kanyang mga makinang na mga mata. Ngayon, nakatingin siya sa kanya gamit ang isang tingin na mas malamig pa sa kung paano titingin ang isang tao sa isang estranghero. Nang makita niya si Jeremy na nakatulala sa kanya, mas tumibay si Madeline ku
Sa gitna ng katahimikan, narinig ni Jeremy si Madeline na tumawa. "Jeremy, huli na ang lahat. Wala na akong nararamdaman para sa'yo kahit na ano pang sabihin mo ngayon," malamig na sabi ni Madeline. Hindi na niya siya hinahanap-hanap ngayon. "Dahil hindi na kita mahal." Kahit na alam na niya na hindi na siya mahal ni Madeline, nang marinig niya itong magmula sa kanya, pakiramdam ni Jeremy ay parang may isang milyong palaso sa kanyang puso. Pakiramdam niya ay mayroong mga kutsilyo na umuulan sa kanya, hinihiwa ang kanyang laman mula sa kanyang katawan. Ang natitira na lang sa kanyang katawan ay buto. Tinaas ni Madeline ang kanyang kamay at biglang tinulak ang walang buhay na mga kamay ni Jeremy. Tumalikod siya at sarkastikong tinignan ang nanlilumong"Jeremy, tapos na ko sa'yo. Sa sandaling may inutusan ka na sirain ang puntod ng lolo ko, kaagad kong pinagsisihan na minahal ko ang isang walang pusong lalaki na kagaya mo." Nang marinig ni Jeremy ang kanyang sinabi, nakaram
Siguro dahil na rin sa gulat pero tumalon ang puso ni Madeline. Gusto niyang hindi pansinin ang lalaki sa lapag noong una, pero nang makita niyang nakakunot ang noo ni Jeremy at mukhang mayroong masakit sa kanya, umupo siya bago tingnan ang temperatura niya nang hindi niya namamalayan. Malamig ang kanyang pisngi pero mainit ang kanyang noo. Nang makalapit siya sa kanya, maliban sa kanyang amoy, mayroon ring malakas na amoy ng alak. Marami siyang nainom at nanatili pa sa labas sa gitna ng malamig na panahon nang buong gabi. Malamang ay nilalagnat siya ngayon. Ayaw na ni Madeline na maistorbo pa ni Jeremy kaya inisip niya na tawagan na lang ang 911 para kukunin na lang siya ng ambulansya. Pero nang tumalikod siya para gawin iyon, hinawakan ni Jeremy ang kanyang kamay. Malamig ang kanyang kamay ang para bang nagyeyelo ito. Ang lamig mula sa kanyang kamay ay tumagos sa kanyang mga buto. "Wag kang umalis…" bulong niya na para bang nananaginip pa rin siya, bahagyang kumilos ang
Ang mga usap-usapan tungkol sa mga utang at pagbagsak ni Jeremy ay nagsimula na ring dumami. Maraming tao ang naghihintay sa sagot ni Jeremy. Ngunit, pagkatapos ng mahabang panahon ay wala pa rin siyang pahayag sa Twitter. Hinuhulaan rin ni Felipe kung anong gagawin ni Jeremy. Pero kahit nakalipas na ang isang araw ay hindi pa rin lumilitaw si Jeremy. Para bang nawala siya. Pinatay niya rin ang phone niya.Sa kabilang banda, alam ni Madeline na nasa loob ng kanyang apartment si Jeremy. Pero isang araw na ang nagdaan. Tulog pa rin ba siya? Imposible para sa kanya na hindi kumibo pagkatapos ng press conference ngayon. Lumala ba ang lahat niya? Tahimik itong pinag-iisipan ni Madeline. Pagkatapos, sinundan niya si Felipe sa isang magarang restaurant sa Glendale. Nagbukas si Felipe g isang bote ng pinakamahal na wine para magdiwang. "Congratulations at nagawa mo na ang pinapangarap mo. Ngayon, sa'yo na ang Whitman Corporation." Tinaas ni Madeline ang baso niya. Nakangiti ang
Ito na ang ikaanim na taon. Lumipas ang anim na taon sa isang kurap. Nilagay ni Madeline ang kanyang daliri sa ID fingerprint lock at binuksan ang pinto ng apartment. Sa sandaling ito ay naglayag ang kanyang isipan. Naalala niya kung paano siya nakulong sa salang hindi niya ginawa at pinahirapan sa mga taong naroon siya. Hindi niya nakalimutan kung paano siya pwinersang manganak ng mga babaeng preso na iyon sa isang maulang gabi. Paano niya makakalimutan na bukas na ang kaarawan ng anak niya? Pero iba ang taong ito dahil hindi siya iiyak sa harapan ng isang walang lamang libingan. Alam na niya na hindi patay ang kanyang anak. "Mommy, birthday ko bukas," sabi ni Jackson. Parang mga batingaw ang kanyang boses at bumalik sa realidad si Madeline. Medyo nabigla siya at hindi niya mapigilan ang kirot sa kanyang puso. Si Jackson ay ang anak nina Jackson at Meredith. Ang nakakatawa pa roon ay pinanganak ang kanyang anak sa parehong araw na pinanganak si Jackson. "Mommy, kas
"Daddy," tinawag siya ni Jackson sa sandaling ito. Lumingon si Jeremy sa gulat. Nakangiting lumapit sa kanya ang gwapong bata, ang kanyang malilinaw na mga mata ay nagsimulang maging mas lalong kamukha ng kay Madeline. Sa totoo lang, sa tatlong taon ng 'pagkamatay' ni Madeline, bihira niyang marinig na tawagin siyang 'Daddy' ni Jackson. Kahit na gawin niya iyon, palaging walang buhay ang kanyang boses hindi kagaya ngayon. "Daddy, andito ka rin? Gusto mo bang i-celebrate ang birthday ko kasama ni Mommy?" Birthday. Biglang naalala ni Jeremy na bukas na ang birthday ni Jackson. Limang taon na si Jackson pero base sa kanyang alaala, mukhang hindi pa niya naipagdidiriwang ang kaarawan niya nang kasama siya. "Jack, kailangan nang umalis ng tatay mo. Sabihin mo na lang ang gusto mong sabihin sa kanya sa susunod," lumapit si Madeline at nakangiting kinausap si Jackson. Sinasadya niyang sabihin iyon kay Jeremy para umalis na siya. Lumingon siya sa lalaki, ang kanyang mga mata ay
Maraming tao ang umusyoso sa paligid nang dahil sa aksidente. Sa sandaling umandar ang kotse, inisip ni Madeline na hindi na siya makakaalis. Ngunit sa isang mabilis iglap, mayroong isang malakas na pwersa na humawak sa kanya. Sa sandaling iyon, nakaramdam siya ng kaligtasan na hindi pa niya nararamdaman noon. Habang natataranta pa rin siya, mayroong nakahawak ng mahigpit sa kanyang mga balikat. "Eveline, ayos ka lang ba? Nasaktan ka ba?" Nang marinig niya ang pamilyar na boses na nag-aalala, napansin na rin ni Madeline na ang taong nagligtas sa kanya ay si Eloise. Ang maganda at eleganteng mukha ni Eloise ay napuno ng pag-aalala. Ang kanyang nag-aalalang nga mata ay nagpapaakyat baba sa buong katawan ni Madeline para tignan kung mayroon siyang mga sugat. Natulala si Madeline ng ilang segundo bago nagsabing, "Ayos lang ako. Salamat, Mrs. Montgomery." Nang marinig ni Eloise kung anong tinawag sa kanya ni Madeline ay namula ang kanyang mga mata. Ngunit wala siyang masabi.