“Linnie. Kailangan nating mag-usap.”Alam kaagad ni Madeline kung anong nangyayari. “Dahil nagmamadali kang makita ako, may ipinadala na naman bang kakaiba sa’yo ang taong ‘yun? Dahil ba nag-aalala kang baka may mangyari sa akin?”Gulat na tinignan ni Jeremy si Madeline. “Linnie, paano mo alam?”“Dahil nakita ko.”“Nakita mo?”“Oo.” Paliwanag ni Madeline, “Noong makarating ako sa opisina ni dad, pakiramdam ko parang may nanonood sa akin. Ngunit sa sandaling lalabas na ako, pumasok si dad.”Nang marinig ito, lalong nabahala si Jeremy. Inabot niya kay Madeline ang larawang natanggap niya kanina lang. Matapos ang isang tingin, kalmado pa rin si Madeline. “Jeremy, hindi mo talaga kailangang mag-alala sa akin nang sobra. Alam ko kung paano aasikasuhin ito.”“Sabihin mo pala sa akin ang nalalaman mo. Sinong nagpapakamisteryoso?”Ngumiti si Madeline. “Kilala natin ang taong ito, at diba binalaan niya tayo dati?”Pagkatapos marinig ang sinabi ni Madeline, isang mukha ang unti-unti
Ayaw marinig ni Jeremy na suyuin siya ni Madeline sa pamamagitan ng pagpapalubag ng loob niya, ngunit habang pinapakinggan niya si Madeline, unti-unti siyang pumayag. Pagkatapos sabihin sa kanya ni Madeline ang plano, itinaas niya ang kanyang tingin at kumurap sa lalaking mukhang seryoso. “Ano sa tingin mo honey? Magandang ideya ba ito?”Tinignan ni Jeremy ang mga matang kasingliwanag ng mga bituin sa harapan niya at tumango nang nakakapagtaka. “Okay, makikinig ako sa asawa ko.”Habang masaya sa sagot ni Jeremy, ngumiti nang malambing si Madeline at hinalikan nang marahan sa pisngi si Jeremy. Natuwa si Jeremy at niyakap niya si Madeline. “Matulog na tayo Darling. Matutulog tayo nang mahimbing at aasikasuhin natin ang mga problema bukas.”“Okay.”Pumayag si Madeline. Dahil maaga siyang natulog, maagang nagising si Madeline kinabukasan. Pagbangon niya, naghanda siya ng almusal para kay Jackson at tinignan ang bag nito. Pagkatapos nito, umupo siya sa isang tabi at pinanood n
Biglaan itong nangyari kaya nagulantang si Jackson. Kaagad na prinotektahan ni Madeline si Jackson nung biglang may kutsilyo na nakatutok sa kanyang likuran. “Eveline, magmaneho ka kapag sinabi ko sayo.” Isang palautos na boses ng isang babae ang narinig niya sa kanyang likuran, at inangat ni Madeline ang kanyang mga mata para silipin ang rearview mirror. Hindi na siya nagulat sa mukha na lumitaw sa salamin. “Eveline, narinig mo ba ako? Ang sabi ko ay paandarin mo na ang kotse!” “Bakit mo sinisigawan ang mommy ko? Dalian mo na at ilayo mo na ang delikadong bagay na iyan sa mommy ko!” Sinubukan siyang pigilan ni Jackson. “Hmph, munting bata. Ang maipapayo ko lang sayo ay huwag ka nang magsalita. Kapag nagsalita ka pa uli, hindi na ako magiging mabait sayo!” Pinagbantaan siya ng babae. “Nagmamaneho na ako. Huwag ka nang makipagtalo sa bata.” Sinilip ni Madeline ang kanyang rearview mirror, ibinaba ang kanyang mga mata kay Jackson, at nagbigay ng pahiwatig sa kanya, “Jack,
Nang mapagtanto niya, biglang naguluhan si Hannah.“Eveline, pinaglalaruan mo lang ako sa buong oras na ito.” “Hindi ko ginawa iyon. Sinabi mo sa akin na hindi mo ito palalampasin,” mahinahon na tugon ni Madeline. “Ikaw…” Namula ang mga mata ni Hannah sa galit. Pagkatapos ay naglabas siya ng isang matalim na kutsilyo mula sa kanyang bulsa at tinutok ito kay Madeline. “Matagal mo na akong pinaglalaruan na parang isang unggoy!” Sigaw ni Hannah, habang mukhang agresibo. “Hindi na kita hahayaan pang mabuhay ngayon! Sisiguraduhin kong hindi ka na makakaalis! Ah!” Bigla, nawalan ng kontrol si Hannah sa kanyang emosyon at sinugod is Madeline. Sa mga sandaling ito, ang pintuan ng rooftop ay sinipa pabukas at isang pigura ang sumugod sa tabi ni Hannah na parang isang matalas na espada na binubunot palang palabas sa kaluban nito. Naitulak si Hannah ng malakas na pwersa. Nang tumingin siya sa itaas at nakita ng malinaw, dumating si Jeremy sa tabi ni Madeline, mahigpit na itong prin
“Guni-guni? Guni-guni ko lang ba ang lahat ng yun?” Tanong ni Hannah, pero biglang naging mabangis ang kanyang mga mata. “Eveline, sa tingin mo ba na hindi ko alam? Ginawa mo lang ang kasinungalingan na ito para pagmukhain akong sinungaling dahil sa ayaw mong humingi ako ng hustisya para sa sarili ko. Hindi ako isang tatlong-taong-gulang na bata. Alam ko kung ano ang tama at mali” “Hindi mo kaya. Nang mawalan ka ng malay, hindi mo nga alam na nananaginip ka lang.” Matiyaga pa rin na nagpaliwanag si Madeline, “Hannah, kung ayaw mong maniwala, pwede kang pumunta sa ospital para magpasuri. Sasabihin sa iyo ng doktor ang tungkol sa kasalukuyan na kondisyon ng iyong katawan, at kaagad mong malalaman na buo pa ang iyong katawan dahil lahat ng naisip mo na nangyari ay isa lamang panaginip sa iyong isipan.” “Isang panaginip? Heh.” Mapait na ngumiti si Hannah. Ang pamumula ng kanyang mga mata ay unti-unting nawala, at walang katapusan na luha ang umagos mula sa kanyang mga mata. “Kun
Hindi nagbibiro si Jeremy. Ang kanyang matalim na mga mata ay sinabi kay Hannah na wla siyang pasensya para maging mabait sa kanya. Ang kanyang pagtitimpi par sa kanya ay matagal nang umabot sa sukdulan. Pagkatapos itong sabihin ni Jeremy, sandaling natahiumik si Hannah.Napatulala siya kay Jeremy, iniisip ang tungkol sa pantasya niya na gusto niyang makatuluyan ang lalakeng ito na walang ginawa kung hindi ang hindi siya pansinin hanggang sa huli. Lalo lang niyang naramdaman ang kahihiyan at kawalang respeto sa kanyang sarili. Nang marinig niyang pinagsalitaan siya ng ganito ni Jeremy, kahit na ang puso ni Hannah ay puno ng takot, pakiramdam niya ay tinatakot lang siya ni Jeremy at hindi naman talaga siya bibitawan nito. Higit pa doon, hindi hahayaan ni Madeline na bumitaw ito kahit na gustuhin pa nito. Pagkatapos niyang pag-isipan ito, tinatagan ni Hannah ang kanyang sarili, pinagngalit ang kanyang mga ngipin, at sinabi, “Bitawan mo na lang ako! Hindi ko naman hiningi ang tulon
Tinignan ni Hannah si Madeline na lumapit sa kanya, at pagkatapos nitong huminto sandali, lumakas pa lalo ang kanyang iyak. Dahan-dahan na lumuhod si Madeline. “Huwag ka nang umiyak.” Sa luhaan g mga mata ni Hannah, nakita niya ang malinis na panyo na lumitaw sa kanyang harapan. “Punasan mo ang iyong mga luha. Tumigil ka na sa pag-iyak.” Pinagaan ni Madeline ang kanyang loob, “Kapag may taong mahalaga sa iyo na nalaman na umiiyak ka ng husto ngayon, talagang mag-aalala sila.” Nang marinig niya ang mga salita ni Madeline, tinawanan ni Hannah ang kanyang sarili at dahan-dahan na nagsalita. “Simula noong bata pa ako ay binuhos na ng pamilya ko ang kanilang pansin at pag-aaruga sa akin, at tinuring akong kayamanan ng aking mga magulang. Hindi nagtagal, naging kampante at malaki ang ulo ko. Pumunta ako sa Gray Manor para maging isang kasambahay hindi dahil sa gusto ko, kundi para patunayan ang sarili ko.” Habang sinasabi ito ni Hannah, umiyak pa siya lalo ng malakas. Lumupasay
Tumayo si Madeline at inabot si Hannah. "Tumayo ka." Pagkatapos marinig ang sinabi ni Madeline, tumingala si Hannah at nakatulala niyang tinignan ang palad ni Madeline na nakaunat para sa kanya. Paanong mangyayari ito? Hindi ba ito isang halusinasyon? "Kahit na hindi tayo pwedeng maging magkaibigan, hindi naman natin kailangang maging magkaaway, di ba?" Tanong ni Madeline nang may mabait na ngiti at lumapit ang kanyang palad kay Hannah. Mas lalong nahiya si Hannah sa puso niya nang makita niya ang mainit na ngiti ni Madeline. "Patawad." Sa wakas, lumabas ang salitang iyon mula sa bibig ni Hannah. Wala siyang kahit na anong pagpapanggap. Sinsero ang paghingi niya ng tawad. Ngunit si Madeline. "Tinatanggap ko ang paghingi mo ng tawad." Pagkasabi niya nito ay inalog niya nang bahagya ang kanyang kamay. Naintindihan kaagad ni Hannah ang ibig sabihin ni Madeline at sa wakas ay iniabot na niya ang kanyang kamay para hawakan nang malumanay ang kamay ni Madeline. Sa