Nakatalikod at paalis na si Ada, ngunit nang marinig niya ang mga sinabi ni Madeine, uminit ang ulo niya. Naiinis siyang lumingon at nang makita niya si Madeline na nakaupo na sa sofa nang hindi man lang niyayaya, kaagad na ipinagpatuloy ni Ada ang anyo niya bilang Mrs. Gray at suminghal. “Di kita kailangan para paalalahanan ako kung paano tumanggap ng bisita ang Gray family. Pero ikaw, wala kang modo kapag bumibisita ka sa bahay ng iba. Pumasok ka at umupo ka na kaagad. Napahintulutan na ba kita? Ako ang female hostess ng pamilyang ito.”“Female hostess ng pamilyag ito?” Ngumisi si Madeline nang magmasid siya sa paligid. “Wala akong nakikitang hostess sa paligid. Pero nakikita ko ang isang nakakaawang babaeng tinatawag ang kanyang sarili na hostess ng isang pamilya.”“...”Biglang gumuho ang ngiti ni Ada at tinignan niya nang masama si Madeline. “Eveline, mukhang nandito ka para gumawa ng gulo ano?”Ngumisi ulit si Madeline nang marinig ito. “Wala ka naman talagang halaga sa p
”Di yan ang intensyon ko. Sadyang pareho lang kami ng hinaing ni Madam Gray, na dapat manahimik ka na lang kung wala ka namang masasabing maganda. Ang mga salita mo ay magbibigay ng problema sa asawa mong si Carter.”Nang magsalita si Madeline, nagsalubong ang kilay niya at eleganteng dinampot ang tasa at uminom ng black tea. “Higit pa rito, tungkol sa kung sinong makikinabang sa pagkamatay ni Adam at Cathy, walang makukuhang kahit ano si Carter. Salungat nito, malaki ang nawala sa kanya sa pagkamatay nila. Kung siya ang nagsimula ng apoy, diba pinapahirapan lang niya ang kanyang sarili?”“...” Hindi inasahan ni Ada na susuriin ni Madeline ang bagay na ito sa ganitong pananaw. Nabahala si Ada nang maalala niya ang mga salitang nasabi niya kahapon. Iniisip niya kung ganito ba ang kinikilos ni Madeline dahil sa sinabi ni Ada. Ngunit totoo man ito o hindi, malinaw na natuwa si Camille sa sinabi ni Madeline. “Tama si Mrs. Whitman. Walang dahilan para manakit ng iba si Carter nang
Nang marinig ito, tumawa nang malakas si Carter, ngunit ang ngiti sa kanyang mukha ay nakakakilabot. “Syempre naniniwala ako sa’yo.”“Talaga?” Umaasang tumingin si Ada kay Carter na nagsabing naniniwala ito sa kanya. Ngunit kasunod nito, nagdilim ang tingin ni Carter. “Naniniwala ako sa sarili ko. Naniniwala ako na ang isang taong tulad mo ay talagang gagawa ng ganitong bagay.”“...” Nanlaki ang mata ni Ada nang maramdaman niyang lalong bumilis ang tibok ng puso niya. Kasalukuyan, ang titig ni Carter ay may bakas ng kagustuhang manakit. Mahal niya si Shirley, at mahal na mahal niya ito. Ito ang dahilan kung bakit naniniwala siya sa sinabi ni Madeline. Nang makita ni Ada na unti-unting lumalapit si Carter sa kanya, pakiramdam ni Ada parang tatalon mula sa bibig niya ang kanyang puso. Kapag umamin siya dito, alam niya kung anong mangyayari sa kanya. Ngunit kapag hindi siya umamin, anong palusot ang pwede niyang gamitin… Habang tahimik siyang nag-iisip ng palusot sa loob
Di na siya makagawa pa ng ingay sa sobrang sakit. Wala siyang magawa kundi ang bumaluktot sa sahig habang umuubo nang walang-tigil. Lumapit si Carter at inapakan ang daliri ni Ada. Naluha siya sa sakit at nangatog ang kanyang buto. Ngunit hindi dito natatapos ang parusa ni Carter. Yumuko siya. Bumalot ang madilim na aura niya kay Ada. Ang mahaba at manipis niyang daliri ay humablot sa buhok ni Ada. “Alam mo ba ang pakiramdam ng masiraan ng mukha at mabalian ng binti? Alam mo ba kung anong pakiramdam ng masunog nang buhay?”“...Ehem, ehem. Carter, hindi, wag…” Tumingin si Ada kay Carter sa takot. “Di ako ang… nagsimula ng apoy… wala akong kinalaman sa pagkamatay ni Cathy at Adam. Siya yun. Sinisiraan niya ako. Di ko talaga ginawa yun…”“Heh…” Walang pakialam na tumawa si Carter at lalong dumilim ang mga mata niya. “Guards!”Pagkatapos tawagin ang mga guwardiya, tinulak ni Carter palayo si Ada habang nandidiri, tapos naglabas ng isang panyo at pinunasan ang kanyang kamay. “Ila
Noon pang kampante si Carter. Ngunit sa sandaling ito, habang nakatingin sa mga mata ni Madeline, biglang hindi niya alam kung anong gagawin niya. Ngunit lumapit si Camille nang mapansin niya ang pagkabahala ni Carter. “Mrs. Whitman, itanong mo lang kung anong gusto mo.”“Tingin ko di mo maibibigay sa akin ang sagot sa tanong ko, Mrs. Gray,” Sinabi ni Madeline bago siya ulit tumingin sa mga mata ni Carter. “Carter, di lang nagkataon ang pagligtas mo sa akin sa dagat noon diba?”Hindi inasahan ni Carter na itatanong ito ni Madeline. Hindi niya alam kung may nalaman ba si Madeline, ngunit may pag-aalinlangan sa titig nito na hindi mataguan ni Carter. “Carter, nagdalawang-isip ka.”Kahit na dalawa o tatlong segundo pa lang ang nakakalipas, ang mga segundong ito ay sapat na para makumpirma ni Madeline ang hinala niya. Sa isang tabi, kumunot ang noo ni Camille habang nagtataka. “Mrs. Whitman, naaksidente ka sa dagat noon at nagkataon lang na iniligtas ka ni Cater. Bakit sa ti
Ang unang dahilan ay para ibuking si Ada; ang pangalawang dahilan ay gusto niyang makita niya si Shirley. Sumunod sa kanila si Madeline at dumating sa kwarto ni Shirley. Kahit na hindi siya pumasok, nakita niya si Carter na mukhang nag-aalala nang magmadali ito papunta sa tabi ng kama ni Shirley. Hindi siya mukhang kasingbagsik noong nasa harapan siya ni Ada. Pumunta siya kay Shirley, habang mukhang natatakot at hinila ito sa kanyang braso habang marahan itong dinadamayan. “Shirley, wag kang matakot. Nandito ako,” Maamong pinatahan ni Carter. Malalaman ng kahit na sino na mahalaga sa kanya si Shirley nang makita ang nag-aalala niyang mukha. “Sunog! May sunog! Carter, nakita ko ang isang malaking apoy! Nasa sunog si Addy at nasunog siya!”Hinawakan ni Shirley sa kwelyo si Carter nang patuloy siyang bumulong sa takot. “Hindi pwedeng mamatay si Addy. Nangako ako kay mom at dad na aalagaan ko siya. Hindi siya mamatay, di pwedeng mamatay si Addy…”“Hindi siya patay, Shirley.
Nang makapasok si Madeline, marahan niyang sinara ang pinto. Bukod kay Shirley na natutulog sa kama, wala nang iba pa sa kwarto. Si Shirley, na mukhang kakatulog pa lang, ay hindi pa mahimbing na natutulog. Nang marinig niya ang yabag ni Madeline, bigla siyang dumilat. Nang makita niyang lumalapit sa kanya si Madeline, mukhang huminto bahagya si Shirley, tapos nagkaroon ng gulat sa kanyang mukha, ngunit hindi siya mukhang natataranta. Dahil hindi niya maramdaman ang kanyang binti, hindi siya bumangon. Sa halip, humiga lang siya sa kama. Napakaputla niya. Malinaw na dahil ito sa panghihinang dulot ng kanyang karamdaman. Dahil dito naalala ni Madeline ang sandaling naranasan niya ang epekto ng fourth stage ng lason. Malamang ganito rin ang itsura niya noon. Siguro diya din ay mababaliw at magbabanggit ng mga kalokohan at maaalaa niya rin ang mga masasakit at maasamang alaala sa kanyang isipan. “Shirley, naaalala mo pa ba ako?” Naglakad si Madeline sa tabi ng kama at tumin
Tinitigan ni Madeline si Shirley sa loob ng ilang segundo bago tumalikod nang tahimik para umalis. Abala si Carter sa pagpapakalma kay Shirley. Nang kumalma na ang damdamin niya, napansin niyang nakaalis na si Madeline. Nang magtaka siya dito, kinuha ni Carter ang footage mula sa mga security camera. Doon niya napagtantong pumasok si Madeline sa aparador kanina. Naghintay siya hanggang sa lumabas si Carter bago pumasok ng kwarto ni Shirley. Gayunpaman, ang oras na ginugol niya sa loob ay hindi masyadong matagal. Kasingtagal lang ito ng pagluluto niya ng lugaw para kay Shirley. Ngunit wala siyang paraan para malaman kung anong nangyari sa loob ng kwarto. Sa kasalukuyang kalagayan ni Shirley, imposibleng makakuha ng kahit anong impormasyon mula sa kanya. Pag-alis ng Gray Villa, dumiretso si Madeline sa Whitman Corporation. Matagal nang hindi naaasikaso ni Jeremy ang kompanya. Maraming mga insidenteng sunud-sunod na nangyari sa paligid niya nitong nakaraang dalawa hanggang t