"Shirley, anong meron? Masama ba ang pakiramdam mo?" “Heh, hehe...” mapait na tumawa si Shirley. “Pagganti.” Binibigkas niya ang salita nang may matinding pagsisikap. Kumunot ang noo ni Carter. “Anong kalokohan ang sinasabi mo?” "Ang ikaapat na yugto ng lason ay sumiklab." Mabigat ang paghinga ni Shirley; hindi malinaw ang kanyang pananalita.Agad na natigilan si Carter. Kinuha niya ang sandaling ito upang tingnang mabuti ang mukha ni Shirley, at nagsimula siyang mag-panic. "Nasaan ang anti-toxoid test reagent? Nagpunta ako sa iyong lab at nakita kong natapos mo na ito. Hindi mo ba itinurok ang iyong sarili nito?" incoherent na tanong ni Carter. Inangat ni Shirley ang kanyang pagod na mga mata at, sa pamamagitan ng kanyang malabong paningin, nakita ang nag-aalalang mukha ni Carter. “Oo, tapos na. At oo, na-inject ko ito, ngunit wala ito sa loob ko." Isang nakakagaan na ngiti ang ipinakita ni Shirley habang nagsasalita. "Napakaraming pinsala ang nagawa ko sa iba n
Nang marinig iyon ni Jeremy, nagulat na naman siya. Katulad nito, napatulala si Carter, at lumuwag ang pagkakahawak niya sa mga balikat ni Shirley. “Shirley, anong ibig mong sabihin dito? Anong ibig mong sabihin?" Itinaas ni Shirley ang kanyang basang mapupulang mata at mapait na tumawa. "Hindi ko nais na ipanganak ang batang iyon sa unang lugar."“...”"Nagsinungaling ako nang sabihin ko sa iyo na ang lason ay makakaapekto sa paglaki ng bata. Ang gusto ko lang ay makuha ang aking mga kamay sa sangkap para sa anti-toxoid test reagent para sa AXP69." "Ano ang sinabi mo?" Hindi makapaniwalang tumingin si Carter kay Shirley habang sinasabi iyon. "Ngayong naabot ko na ang gusto ko, wala nang natitira na hindi ko na kayang makipaghiwalay pa." Ang liwanag sa mga mata ni Shirley ay unti-unting nagdilim. “May nangyaring masama kina Addy at Cathy dahil sa akin, at wala na sila ngayon. Wala nang sinuman sa mundong ito na tunay na nagmamalasakit sa akin o nagmamalasakit sa akin. H
Sa ibang lugar, mabilis na nagmamaneho si Carter pabalik sa kanyang villa. Sa pagmamadaling hakbang, si Carter, na basang-basa sa ulan, ay sumugod sa sala kasama ang walang malay na si Shirley sa kanyang mga bisig. Laking gulat nina Camille at Ada na nasa sala nang makitang bumalik si Carter habang bitbit ang isang walang malay at basang basang si Shirley. "Paano siya naging ganito?" Si Camille, na puno ng pag-aalala ang mga mata, ay agad na inutusan ang kasambahay, "Dalhin mo agad dito si Dr. Lane!" Nagmamadaling tinupad ng dalaga ang utos. Habang si Ada ay nakatayo sa isang tabi, pinagmamasdan ang mukhang nag-aalalang si Carter habang binuhat niya si Shirley sa itaas, sinundan ni Camille si Carter. Nang makita ni Ada kung gaano sila nag-aalala para kay Shirley, bumangon ang galit sa dibdib ni Ada, ngunit sumilay ang ngiti sa kanyang mukha. Nakikita niya siyempre ang mga mata niya kaya alam niyang lumabas si Shirley sa ulan.Kung iisipin kung gaano kabasa si Shirley, si
Nang marinig niya iyon ay mabilis na tumalikod si Carter at humakbang patungo sa silid ni Shirley. Gayunpaman, habang papalapit si Carter sa silid, lalong bumilis ang tibok ng kanyang puso na may pangamba sa segundo. Ang produksyon ng AXP69 ay orihinal na inilaan para sa Madeline. Naglalaman ito ng nakakatakot na sangkap na magkakabisa at magmu-mute kapag nakapasok sa katawan ng tao. Sa huli, madudurog nito ang kaluluwa ng tao sa pamamagitan ng pag-uudyok ng mga guni-guni, na pinipilit ang tao na ibalik ang kanilang pinakamasakit at nakakahiyang mga alaala. Bumigat ang mga yapak ni Carter habang naglalaro ang mga isiping ito sa kanyang isipan. Nakaramdam siya ng kaba, kasama ang hindi pa nagagawang pakiramdam ng gulat. Natatakot siya na, sa isang iglap, makikita rin niya ang ganoong bersyon ni Shirley. Isang walang kagalang-galang na Shirley na nakulong sa kanyang masasakit na alaala. Biglang natigil ang pag-iisip ni Carter nang makarating siya sa pintuan ng kwarto ni
Kahit na ang sitwasyon ay naguguluhan sa kanya, ito ay mas mahusay kaysa sa kung ano ang una niyang naisip. Dahil sa kanyang pagkakalantad sa ulan, nagkaroon si Shirley ng mga sintomas ng sipon at lagnat. Dahil siya ay buntis, hindi siya maaaring uminom ng mga gamot sa trangkaso. Muli niyang tinawag ang doktor na bumalik. Hanggang sa hating-gabi na nang tuluyang nanirahan si Shirley. Sa buong gabi, mahinang tinawag ni Shirley si Carter nang ilang beses habang nanaginip siya. Nanatili siya sa tabi ng kanyang kama, pinagmamasdan siyang mabuti, hindi umaalis sa kanyang tabi. Para hindi maabala ang pahinga ni Shirley, nagbukas na lang ng table lamp si Carter. Tumambad sa mukha ni Shirley ang mainit at malambot na liwanag habang natutulog. Walang kamalay-malay na itinaas ni Carter ang isang kamay at marahang hinaplos ang kanyang may pilat na pisngi. “Kung hindi mo ako iniwan ng walang sabi-sabi noon, wala sa mga ito ang mangyayari. "Bakit hinayaan mong magalit ako sayo?
Si Jeremy, na alam ang pag-aalala at pananabik ni Madeline kay Lilian sa kanyang puso, ay hinawakan ang kanyang mga balikat at malumanay na tiniyak. "Kasama ni Lily si Fabian ngayon. Huwag kang mag-alala, naniniwala ako na hindi niya siya sasaktan." Gayunpaman, hindi gumaan ang pakiramdam ni Madeline. "Hindi iyon ang punto, Jeremy. May sakit si Lily. Kailangan niya ng napapanahong paggamot." "Alam ko, Linnie. Alam ko kung ano ang inaalala mo." Matiyagang inaliw siya ni Jeremy. Mabilis niyang nilabas ang phone niya at binuksan ang folder ng gallery niya. "Tingnan mo, Linnie. Ito ang medical report ni Lily kahapon." Kasunod ng mga salita ni Jeremy, nagmamadaling kinuha ni Madeline ang telepono at tumingin sa screen. Ang medikal na ulat ni Lilian ay ang pinakabagong larawan sa folder ng gallery. Binasa ito ni Madeline nang detalyado at nakita niya na ang mga tagapagpahiwatig ng kalusugan ni Lilian ay nagpakita ng mahusay na mga pagpapabuti kumpara sa oras bago siya kinuha
Kasalukuyan, isang piraso ng balita ang dumating sa pamamagitan ng pushed notification ng telepono. Isang suburban villa ang naiulat na nasunog kagabi, na nagresulta sa pagkamatay ng isang lalaki at isang babae. Biglang kumabog ng malakas ang puso ni Jeremy nang mabasa niya ang balitang ito. Habang hindi tinukoy ng artikulo sa balita ang pagkakakilanlan ng lalaki at babae, naramdaman ni Jeremy na sila ay sina Adam at Cathy. Gayunpaman, hindi pa rin siya nawawalan ng pag-asa. Subalit, agad na nakilala ni Madeline ang villa sa larawan. "Di ba sa Glendale yun villa ni Carter?" Itinuro ni Madeline ang larawan sa screen ng telepono. "Totoo bang nasunog si Grey Villa kagabi? At isang lalaki at babae ang namatay?" Sa hindi maipaliwanag na dahilan, ang pintig ng puso ni Madeline ay hindi rin mapakali. Napansin din niyang nagmamaneho si Jeremy sa direksyon ng Gray Villa."Jeremy, hahanapin mo ba si Carter?" "Hinahanap ko si Shirley. Gusto kong malaman kung nasaan si Cathy at Ad
Agad na tumalikod si Carter pagkatapos niyang magsalita.Nagpalitan ng tingin sila Madeline at Jeremy, at sinundan nila si Carter.Di nagtagal, nakarating si Carter sa tapat ng bahay na nasunog kagabi.Bago ang aksidente, talagang pinaghigpitan niya ang mga galaw nina Cathy at Adam, na pinipilit silang manatili sa bahay na ito.Hindi man lang sumagi sa isip niya na may mangyayaring ganito kagabi, pero pakiramdam niya ay gawa ng tao iyon.Nakatitig sa mga nasunog na guho sa kanyang harapan, hindi maiwasan ni Madeline na isipin ang tungkol sa sunog na naganap sa Montgomery Manor.Noong panahong iyon, ang pinakamasakit na bahagi ng sitwasyon ay ang paniniwala niyang si Jeremy ang nag-apoy. Syempre, ganoon din kasakit kapag naisip niya na ang kanyang mga biyolohikal na magulang ay napatay sa sunog na iyon.Sa kabutihang palad, gayunpaman, ang lahat ng ito ay isang pamamaraan lamang.Nakaramdam ng kirot sa puso si Madeline habang iniisip ang pagkamatay ni Adam at Cathy dito kagabi.