Nakangiting lumapit si Cathy kay Madeline at nagsabing, "Evie, mukhang nakabalik ka na sa dati mong sarili. Nawala na ba ang hipnotismo?" Tumango si Madeline. "Lahat ng to ay dahil sa'yo, Cathy. Marami kayong naitulong ni Adam sa'min." Nang marinig niya ito ay tumingin si Cathy kay Adam. "Marami ring naitulong sa'kin si Adam," sabi niya nang may taos-pusong pasasalamat sa kanyang mga mata. Nang makasalubong niya ang tingin ni Cathy, nginitian siya ni Adam nang malumanay at palakaibigan. "Gabing-gabi na, may maitutulong ba ako sa'yo?" "May naiwanan ako rito kaya dumaan ako para kunin to." Mabilis itong naintindihan ni Adam. "Hintayin mo ko." Pagkasabi niya nito, tumalikod siya at pumasok sa bahay. Isang sandali lang, lumabas siya na may hawak na teddy bear. "Nagpunta ka rito para rito, tama?" Ngumiti si Adam at inabot ito sa kanya. "Gustong-gusto ni Juan na matulog kasama ng laruang to. Magwawala siya kapag hindi niya kasama ang teddy bear na to." Nang marinig iyon ni
Tumingin si Jeremy sa rear-view mirror at nakita niya si Cathy na kalmadong nakatingin sa kanya. "Binisita mo na ba si Felipe?" tanong niya. "Oo, nagpunta na ako para bisitahin siya," sabi ni Cathy, bahagyang dumilim ang kanyang mga mata. "Napagtanto niya na rin na anak niya ang dalawang bata." "Alam na ba niya?" Parehong nagulat sina Jeremy at Madeline sa kanyang mga salita. Hindi tumango o umiling si Cathy. Bumulong lang siya, "Kahit na hindi ko to aminin, sa tingin ko alam na niya." "Alam ko na makasarili ako para sabihin to, pero Cathy, ang dalawang batang yun ang natitirang pag-asa ni Felipe para umapela sa korte." Malumanay ang tono ni Jeremy at may bakas pa ng pakikiusap. Kahit na maraming sigalot sa pagitan nila ni Felipe, kamag-anak niya pa rin iyon at pamangkin pa rin siya ni Felipe. Dagdag pa roon, tapos na ang mga bagay na nangyari sa nakaraan. Wala na para sa kanila ang mga bagay na iyon. Yumuko si Cathy at pinaglaruan ang hawak niyang teddy bear. Mahina pa r
Ngayon, ang taong pinakainaaalala ni Madeline ay si Lillian. Maliban sa dalawang salitang 'Daddy' at 'Mommy', hindi pa rin siya makapagsalita. Pagkatapos kumain ng agahan, inayos ni Madeline ang damit ng dalawang bata at hinawakan ang kanilang kamay para ihatid sila sa pinto kung saan nila hihintayin ang kanilang sundo. Habang naglalakad, may nalaglag mula sa kamay ni Lillian. Kaagad siyang huminto, bumitaw sa hawak ni Madeline, at naglakad pabalik. Pagkatapos, yumuko siya at may pinulot na kung anong bagay. Lumapit si Madeline para tumingin sa pagtataka, at nakita niya ang batang babae na hawak ang isang piraso ng candy sa kanyang kaaya-ayang mga kamay. Mukhang luma na ang balot ng candy na para bang expired na ito. "Lily, gusto mo bang kumain ng candy? Bibilhan kita. Mukhang hindi mo na pwedeng kainin ang candy na to," malumanay na pakiusap ni Madeline. Kumurap si Lillian at bahagyang umiling. Tumingin ang batang babae kay Madeline na para bang may gusto siyang sabihin,
Nang marinig ng tao sa kabilang linya ang mga salita ni Madeline, pabalang siyang sumagot, "Sino si Fabian? Walang Fabian dito! Wag mo na kong tawagan!" Pagkatapos niyang sabihin iyon ay binaba niya ang phone. Narinig na lang ni Madeline ang tunog disconnect tone. Nabigla siya. Nang tatawag sana siya ulit, napansin niya na hindi na kumokonekta ang tawag niya. Ang tanging posibilidad ay na-block ang numero niya. Tinaas ni Madeline ang kanyang mga mata para tignan ang nanny van na umandar papalayo. Nang maisip niya ang kinilos ni Lilian kanina, bahagya siyang kinabahan. Naiisip niya na baka may espesyal na posisyon si Fabian sa puso ng kanyang pinakamamahal na anak. Noong niligtas ni Fabian and munting prinsesa mula kay Felipe, nagkaroon sila ng isang uri ng ugnayan sa hindi malamang paraan. Tinignan ni Madeline ang phone number na nang-block sa kanya at mayroong mga tanong sa puso niya na hindi masagot. Biglang umalis si Fabian. Hindi niya maintindihan kung ano ba ang dahi
"Hindi ko inaasahan na makikita kita ulit." Binasag niya ang katahimikan sa magaan na paraan, pero hindi na nakakaakit ang ngiti niya at sa halip ay mukha na itong malungkot. "Nagpasya ka na ba talaga na hindi umapela?" Dumiretso si Jeremy sa usapan. "May pagkakataon kang umapela at tutulungan kitang maghanap ng abogado para kahit papaano hindi ka masentensyahan ng kamatayan." "Hindi ko na kailangan yun," desididong tumanggi si Felipe. "Masyado akong nahumaling sa loob ng napakaraming taon at ang resulta, lahat ng iyon para lang sa wala. May nararamdaman ako para sa isang babae sa napakaraming taon, pero sa huli, ako mismo ang nagdala sa kanya sa kasawian…" Huminto siya sa pagsasalita, ang kanyang kilay ay nagsalubong nang may walang hanggang kalungkutan. "Dapat ba nating tapusin to rito." "Hinihintay ka pa rin ni Lolo." Sa mga salita ni Jeremy, mayroong bahagyang pagbabago sa ekspresyon ni Felipe. Nakikita ni Jeremy na nag-aalangan pa rin si Felipe na umalis sa mundong ito
Biglang binigyan ng dahilan ng pangako ni Jeremy ang buhay ni Felipe sa kulungan. Kung mayroong talagang bagay o tao na hindi kayang iwanan ni Felipe, si Cathy iyon. Kung mapagbibigyan pa siya ng iba pang mga hiling na malabong mangyari, iyon ay ang makitang muli ang dalawang bata. Ang mga bata. Napakainit ng pakiramdam sa loob ni Felipe nang maisip niya sila. Noong siya ang pinakamamahal ni Cathy, hindi niya lang siya hindi pinansin, pinatay niya pa ang dalawang batang iyon gamit ng sarili niyang mga kamay. Alam niyang hindi na siya makakabawi kay Cathy kahit kailan, pero hindi niya talaga inaasahan na ipinagbubuntis niya ang anak niya nang mangyari ang aksidente. Regalo ito sa kanya ng Diyos. Tama, ito ang regalo sa kanya ng Diyos. Ngayon, umaasa siya na maihanda ni Jeremy ang araw na ito sa lalong madaling panahon. Pagkatapos nilang makaalis, nanatili si Madeline sa bahay ni Adam. Ilang araw na ang nagdaan at hindi pa umeepekto ang lason sa kanyang katawan. Kahit n
"Pero, ginagamit niya ang talento niya sa maling paraan." Hindi mapigilan ni Madeline na bumuntong hininga. "Nagulat talaga ako. Nananakit ng iba ang ate habang nagliligtas ng tao ang nakababata niyang kapatid." "Pasensya ka na." "Adam, wala kang ginawang mali sa'kin, kaya hindi mo kailangang humingi ng tawad sa'kin. Ang totoo, talagang nagpapasalamat ako sa'yo." Pinahayag ni Madeline ang kanyang taos-puso pasasalamat. "Kung wala ka, wala ako rito ngayon, at namatay na ang anak ko noon." "Misyon ng mga doktor ang pagligtas ng isang tao. Ito rin ang natatanging nagtutulak sa'kin simula noong nagka-isip na ako." "Napakabait mong tao, Dr. Adam." Tapat siyang pinuri ni Madeline. Sa sandaling matapos siyang magsalita, bigla niyang naramdamang pumintig ang kanyang sentido.Mapagmasid si Adam. Kaagad niyang napansin na mayroong mali kay Madeline. "Masama ba ang pakiramdam mo?" Hindi nagtangka si Madeline na magmukhang malakas. "Medyo masakit ang ulo ko…" sabi niya. Gusto niyang pum
Napahinto sandali ang puso ni Jeremy sa biglaang paghinto Adam, pero mabilis siyang kumalma. "Marami na kaming pinagdaanan ni Linnie kaya wala kaming hindi kakayanin. Sabihin mo sa'kin kung anong susunod na mangyayari, Adam." "Nakausap ko si Shirley," sabi ni Adam. "Base sa sinabi niya at sa sintomas ni Eveline, maaaring magkakaiba ang sintomas sa bawat isang beses na gumana ang lason. Higit pa roon, baka lumala ito sa bawat beses na mangyayari ito." Baka lumala pa ito bawat isang beses. Parang mga mabibigat na bato ang mga salitang iyon na dumagan sa puso ni Jeremy. Nagsalubong nang maigi ang kanyang kilay habang tinignan niya si Madeline na ngayon ay nakatulog na… Natulog si Madeline buong hapon. Nang magising siya, nakita niya si Jeremy na nakatingin sa kanya nang malumanay. Alam na niya ang sitwasyon bago pa siya makatulog. Bago pa makapagsalita si Jeremy ay nagsalita na si Madeline at pinagaan ang loob niya, "Jeremy, wag kang mag-alala. Ayos lang ako." Pagkatapos mar