Nakita rin ni Jeremy si Carter. Kaagad na lumitaw sa kanyang isipan ang impormasyon na nahanap niya tungkol kay Carter ilang araw ang nakakaraan. Sigurado si Madeline na nakita ni Carter ang nangyari ngayon lang sa press conference, pero hindi siya sigurado kung anong dahilan kung bakit bigla siyang lumitaw nang ganito. 'Nandito ba siya para puntiryahin si Jeremy?' Tahimik na nag-isip si Madeline, at sa sumunod na segundo, naglakad na si Carter papunta sa kanya. Tinignan niya si Jeremy at pagkatapos ay malumanay na lumapag ang kanyang titig sa mukha ni Madeline. "Nandito ako para sunduin ka pauwi sa bahay." Maikli at diretso ang mga salita ni Carter, at saka kalmado ang kanyang tono. Ngunit, para kay Jeremy, nahahaluan nang pang-iinis ang mga salita ni Carter. Bahay. Iisa lang ang bahay ni Linnie. Nararamdaman ni Madeline ang inis ni Jeremy. Alam niya na lalapit ang mga reporter anumang oras ngayon at dahil hindi na niya gustong gumawa ng tsismis at hindi pagkakaunaw
"Tama si Naomi. Tinulak niya ako sa ilog para lunurin ako, pero may malay pa rin ako sa sandaling iyon. Pagtapos niya akong itulak sa ilog, kaagad akong nagising nang tuluyan. Pagkatapos, lumangoy ako sa pampang nang mag-isa." Pagkatapos marinig ni Karen iyon, bigla siyang naliwanagan. Ngunit, mayroon pa rin siyang hindi maintindihan. "Kailan ka pa natutong lumangoy? Pagkakaalam ko hindi ka marunong lumangoy." "Tinuruan ako ni Jeremy noong lumabas ako para magsaya kasama niya noon." Ngumiti si Madeline at sumandal kay Jeremy. Kusang hinawakan ni Jeremy ang balikat ni Madeline. “Mommy!”“Mommy!”Dalawang malinaw at magandang boses ng bata ang narinig mula sa isang tabi. Niyakap lang ni Jeremy si Madeline nang ilang segundo bago siya nakaramdam ng kawalan sa kanyang mga braso. Tumalikod si Madeline para tignan ang magkakapatid na tumatakbo papunta sa kanya. Lumuhod siya at binuksan ang kanyang mga braso para salubungin ang mga bata. Tumakbo sina Jackson at Lillian sa mga bras
Pagkatapos marinig iyon ni Madeline ay tinignan niya ang oras. Ngumiti siya at nagsabing, "Darating ako sa lugar na hinanda ni Mr. Carter sa tamang oras, kaya hindi mo na ako kailangang ihatid. Sasamahan ako ng asawa ko." Ngumiti ang driver. "Ms. Montgomery, hindi mo ko naiintindihan. Sinabihan ako ni Mr. Carter na ihatid ka dahil gusto niyang mag-isa kang pupunta. At saka, ayaw ni Mr. Carter na malaman ng ibang tao ang lugar na pupuntahan natin." Napakamisteryosong lugar. Nag-aalangan si Madeline. Pagkatapos ay narinig niya ang driver na nagsabi, "Alam ni Mr. Carter na gusto mong tumanaw ng utang na loob sa pagligtas niya sa'yo, kaya mas maganda kung ikaw lang ang pupunta, Ms. Montgomery." Aaminin ni Madeline na gusto nga niyang tumanaw ng utang na loob. Sa ganitong paraan, hindi na siya madadawit sa lalaking ito. Pero, bakit iniimbestigahan ng taong ito si Jeremy? Habang iniisip niya ito, pinaandar ni Jeremy ang kanyang kotse. Nang makita niya ang nangyayari sa may pint
Pagbukas ng pinto, nakita ni Madeline ang isang kwartong puno ng maiiinit na kulay na komportable ang dekorasyon. Nagtaka siya. May ganitong pambabaeng kwarto sa manor na ito at ito ay nasa basement. Habang nagtataka si Madeline, narinig niya ang malalim at nakakahumaling na boses ng lalaki mula sa tabi niya. “Nandito ka na.” Huminto si Madeline at lumingon at nakita niya si Carter na nakaupo sa harap ng isang lamesa. Walang nandito bukod sa isang maganda, kumikinang at makintab na kristal na bola. Ngunit walang gana si Madeline na tignan ito. Lumapit siya sa harapan ng lamesa at tinignan ang lalaking may kakaibang ekspresyon sa mukha nito. Pinasalamatan niya ito nang taos-puso, “Mr. Carter, talagang nagpapasalamat ako sa pagligtas mo sa buhay ko at hinayaan mo akong makauwi. Di ko talaga sinasadyang magsinungaling sa’yo noon, pero—”“Nalaman mong kumukuha ako ng impormasyon tungkol kay Jeremy Whitman, kaya bilang asawa niya, nagtaka ka at nag-alala ka para sa kanya. Kaya na
Tinignan ni Jeremy ang nagsisinungaling na butler at hindi na nagsayang pa ng oras sa pagtatanong nito. Sinundan niya ang tauhan ni Carter papasok ng sala. Nakaupo si Carter sa sofa ng sala. Binubuklat nito ang isang libro habang umiinom ng tsaa. Nang makita nito si Jeremy, ibinaba nito ang libro at tasa bago bumangon para salubungin siya nang magalang. “Mr. Whitman, maligayang pagdating sa bahay ko. Maupo ka.” Nagmasid si Jeremy sa sala pero hindi niya nakita si Madeline kahit saan. Kumunot ang noo niya at nakaramdam siya ng hindi malamang pagkabahala sa puso niya. “Mr. Gray, hindi ako nandito bilang isang bisita. Nandito ako para sunduin ang asawa kong si Eveline.” Naiinis si Jeremy, pero sinusubukan niya ang makakaya niya para pigilan ang kanyang sarili at manatiling kalmado. Tumngin si Carter sa pag-aalala sa mga mata ni Jeremy. Ngunit sa halip ay nagpakita lang siya ng mukhang nagtataka. “Sinabihan ko ang driver ko na ihatid si Mrs. Whtiman pauwi nitong nakaraang sampu
Komportableng nakaupo si Carter sa kanyang lamesa at pinanood si Madeline na tahimik na nakahiga sa kama. Ang mahaba niyang daliri ay pinaglalaruan ang recording pen. Nang buksan niya ito, binanggit ng recording pen ang mga pangungusap na ito, “Jeremy, nakauwi na ako. Mauubusan na ng battery ang phone ko. Magkita na lang tayo mamaya.” Pagkatapos itong pakinggan nang ilang beses, ibinato ni Carter ang recording pen sa isang tabi. Tapos inilabas niya ang isang libro tungkol sa sikolohiya sa lamesa. Nang babasahin na niya ito, napansin niyang magigising na si Madeline. Sinara niya ang pinto at dumaan ang daliri niya sa libro tungkol sa hipnotismo. Lumapit siya sa tabi ng kama. “Eveline.” Marahan niyang tinawag ang pangalan ni Madeline. Kumunot ang kilay ni Madeline. Gusto niyang idilat ang kanyang mga mata, pero mukhang naiipit siya sa isang malalim na panaginip. “Eveline, isipin mo ang isang malaking crystal ball sa harapan mo. ngayon, ang crystal ball ay dadalhin ka sa m
Pagkatapos marinig ang sinabi ni Camille, nagpatuloy si Carter na buklatin ang librong hawak niya nang mabagal. Naunawaan niya ang inaalala ni Camille, pero may sarili siyang plano. “Alam ko ang layunin niya, kaya wag kang mag-alala. Nasa kontrol ko ang lahat.” Mapanghamak ang too ni Carter. Ngunit ang kasiguraduhan sa kanyang boses ay sobrang kampanteng pakinggan. Pagkatapos ni Madeline maligo sa kwarto niya, bumaba siya. Nang makita niya si Carter at Camille sa sala, lumapit siya kay Carter nang natural at ngumiti bago batiin si Camille. “Hello, Aunty Cammy.” “...” Hindi inasahan ni Camille na babatiin siya nang ganito ni Madeline. Pagkatapos ng gabing iyon, nagkaroon siya ng magandang impresyon kay Madeline. Ngunit nang maalala niya ang relasyon ni Madeline at Jeremy, sumakit na naman ang ulo niya. Di siya masyadong nagtanong. Sa halip, ngumiti siya at naglakad palayo. Ibinaba ni Carter ang librong hawak niya at lumapit kay Madeline. Isang maamong ngiti ang lumitaw
Masaya siyang makita ito dahil akala niya may nangyaring masama dito. Ngunit kasabay nito nainis si Jeremy. “Carter, nagsinungaling ka sa akin at sinabi mo na hinatid mo pauwi ang asawa ko. Kung ganon, bakit siya nandito?” Tinanong ni Jeremy si Carter. Tapos hinila niya ang kamay nito para iuwi ito. “Linnie, ihahatid kita pauwi.” Hinawakan ni Jeremy si Madeline at aalis na nang sa hindi inaasahan, inalis ni Madeline ang kamay nito sa pagkakahawak niya ang biglaan. “Anong ginagawa mo?” Tanong ni Madeline nang mukhang naiinis. Narinig ito ni Jeremy at kaagad ring nagbago ang mukha niya. Tinanong niya, “Linnie, anong problema?” “Bakit mo ako tinatawag nang ganyan? Kilala ba kita?” Masungit na tanong ni Madeline. Sa isang iglap, kinilabutan si Jeremy mula sa baba ng paa niya hanggang sa puso niya. Tulala siyang tumingin kay Madeline na mukhang naiinis. Sa isang segundo, hindi niya alam ang gagawin. “Linnie?” Nang marinig ni Madeline si Jeremy na tinatawag siya ulit, k